Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w Ł. (dawniej: (...) spółki akcyjnej w W.)

przeciwko E. S. i J. S.

o zapłatę 174.820,55 złotych

I.  uchyla w całości nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla wydany przez Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w dniu 17 października 2016 r. pod sygn. XX GNc 1061/16;

II.  zasądza solidarnie od E. S. i J. S. na rzecz (...) spółki akcyjnej w Ł. kwotę 160.020,55 złotych (sto sześćdziesiąt tysięcy dwadzieścia złotych pięćdziesiąt pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

IV.  zasądza solidarnie od E. S. i J. S. na rzecz (...) spółki akcyjnej w Ł. kwotę 7.603 (siedem tysięcy sześćset trzy) złote tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Magdalena Kurc- Mazurkiewicz

Sygn. akt XX GC 1087/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 października 2016 r. powódka – (...) spółka akcyjna w Ł. (dawniej: (...) spółka akcyjna w W.), wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanych – E. S. i J. S. prowadzących działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...) (...)” solidarnie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla kwoty 174.820,55 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska powódka podniosła, że jest w posiadaniu weksla in blanco wystawionego przez pozwanych, opatrzonego klauzulą bez protestu (pozew – k. 2-3).

Uznając, iż złożony przy pozwie weksel własny in blanco uzasadnia odpowiedzialność pozwanych, 17 października 2016 r. Sąd w postępowaniu nakazowym pod sygn. akt XX GNc 1061/16 nakazał, aby pozwani zapłacili solidarnie powodowi kwotę 174.820,55 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od 17 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 7.603 złotych tytułem kosztów procesu - w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wnieśli w tym terminie zarzuty (nakaz zapłaty – k. 17).

W dniu 14 listopada 2016 r. E. S. i J. S. złożyli zarzuty i wnieśli o uchylenie nakazu zapłaty, oddalenie powództwa i zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwani wskazali, że w dniu 24 czerwca 2015 r. podpisali z powodem umowę leasingu operacyjnego, na mocy której powód oddał do korzystania pozwanym maszynę dla przemysłu spożywczego, której zabezpieczeniem był weksel własny in blanco wystawiony przez pozwanych. Pozwani podnieśli jednak zarzut nieważności umowy leasingu wskazując, że została ona podpisana przez jednego pełnomocnika Finansującego, podczas gdy dla skutecznej reprezentacji powoda konieczne było złożenie na umowie podpisów dwóch pełnomocników, bądź w przypadku złożenia podpisu przez jednego pełnomocnika – pisemne potwierdzenie zawarcia umowy wystawione przez drugiego pełnomocnika. Powód nie jest zatem uprawniony do dochodzenia roszczeń wynikających z nieważnej umowy leasingu. Z ostrożności procesowej pozwani podnieśli, że kwestionują w całości wysokość dochodzonego roszczenia, gdyż sposób wyliczenia kwoty wierzytelności przez powoda został sformułowany w sposób ogólny i lakoniczny, co nie pozwoliło zweryfikować kwoty dochodzonej pozwem w oparciu o Ogólne Warunki Umowy Leasingu. Pozwani wskazali, że kwota dochodzona przez powoda jest niezgodna z deklaracją wekslową oraz obowiązującymi przepisami prawa oraz podnieśli niezasadność naliczenia kar umownych w wysokości 27.882,87 złotych z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu. Zdaniem pozwanych zwrot przedmiotu leasingu został dokonany niezwłocznie po rozwiązaniu umowy i bez opóźnienia (zarzuty od nakazu zapłaty – k. 24-31).

W odpowiedzi na zarzuty pozwanych strona powodowa wskazała, że umowa leasingu została podpisana przez pełnomocnika powoda – M. K., a następnie drugi pełnomocnik – M. N. potwierdził pozwanym zawarcie tejże umowy. Strona powodowa podniosła, że finansujący nie był reprezentowany przez organ w postaci zarządu ale pełnomocników łącznych, wobec czego nie mogło dojść do uchybienia zasadom reprezentacji łącznej. Odnosząc się do kwestii rozliczenia korzyści w postaci ceny przedmiotu leasingu wskazał, że w związku z brakiem uzyskania ceny, zgodnie z art. 7 § 3 pkt 7 OWUL powód miał prawo wystąpić przeciwko pozwanym o zapłatę należności. Odnośnie zarzutu dotyczącego niezasadności naliczenia kary umownej powód podał, że pozwany uchybił terminowi zwrotu przedmiotu leasingu, więc kara umowna została naliczona w sposób uprawniony (odpowiedź na zarzuty – k. 76-84).

Na dalszym etapie postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska. Na rozprawie w dniu 8 maja 2018 r. Sąd pominął dowód z przesłuchania stron – E. S. i J. S. w związku z nieusprawiedliwionym niestawiennictwem pozwanych oraz dopuścił dowód z dokumentów dołączonych do pozwu, zarzutów i dalszych pism procesowych na okoliczności w nich wskazane. Na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2018 r. Sąd oddalił wniosek pozwanych o dopuszczenie dowodów z opinii biegłych zawnioskowany w zarzutach.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 czerwca 2015 r. poprzednik prawny powódki – (...) spółka akcyjna w W. (dalej: (...)) zawarł z E. S. i J. S. – wspólnikami Zakładu (...) z (...) spółki cywilnej w L. umowę leasingu operacyjnego nr (...), zgodnie z którą zobowiązał się jako finansujący do oddania na rzecz E. S. i J. S. do używania i pobierania pożytków maszyny dla przemysłu spożywczego (...) 80 litrowy, dla której ustalono sześćdziesiąt okresowych opłat leasingowych każdorazowo na kwotę 2.610,58 złotych. Zgodnie z treścią art. 7 § 1 Ogólnych Warunków Umowy Leasingu (dalej: „OWUL”) dla skutecznej reprezentacji finansującego konieczne jest złożenie na umowie podpisów dwóch pełnomocników, bądź – w przypadku złożenia podpisu przez jednego pełnomocnika i pozostawienia egzemplarza umowy u korzystającego – pisemne potwierdzenie zawarcia tej umowy wystawione przez drugiego pełnomocnika finansującego. Osobą uprawnioną w imieniu finansującego do reprezentacji był pełnomocnik - M. K.. Zawarcie Umowy zostało następnie potwierdzone pismem z dnia 24 czerwca 2015 r. przez pełnomocnika (...) – M. N.. W umowie zastrzeżono, że finansujący może wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym jeżeli korzystający pozostaje w zwłoce w zapłacie WOL (wstępna opłata leasingowa) lub jednej OOL (okresowa opłata leasingowa) lub innych należności na łączną kwotę równą jednej OOL i pomimo wyznaczenia przez finansującego na piśmie dodatkowego terminu 7 dni do zapłaty tych należności wraz z odsetkami nie uiścił ich (art. 7 § 3 ust 2). Zgodnie z art. 7 § 3 ust 4 umowy leasingu, w przypadku uchybienia obowiązkowi zwrotu przedmiotu leasingu, korzystający zapłaci na rzecz finansującego karę umowną w wysokości 1/15 ostatniej zafakturowanej OOL brutto za każdy dzień opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu. (umowa leasingu operacyjnego nr (...) – k. 33-37, protokół przejęcia przedmiotu leasingu – k. 38, potwierdzenie zawarcia umowy – k. 106, pełnomocnictwa – k. 107-108).

Na zabezpieczenie należytego wykonania zobowiązania korzystający wystawił weksel własny in blanco, bez protestu, upoważniając finansującą do jego wypełnienia na kwotę wynikającą z rozliczenia leasingu (dowód: weksel k. 4, deklaracja wekslowa k. 97).

Pismem z dnia 16 lutego 2016 r. (...) wezwał korzystającego do zapłaty kwoty 3.403,60 złotych w terminie do 24 lutego 2016 r. pod rygorem wypowiedzenia umowy leasingu. Wobec uchybienia przez korzystającego terminowej zapłacie wskazanej kwoty, pismem z dnia 14 marca 2016 r. (...)złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy leasingu, wzywając jednocześnie do zwrotu przedmiotu leasingu w terminie do 21 marca 2016 r. (wezwanie do zapłaty – k. 99, dowód nadania – k. 99-100, oświadczenie o wypowiedzeniu umowy leasingu – k. 101, potwierdzenie odbioru – k. 102-103).

Pismem z dnia 22 lipca 2016 r. w związku z wypowiedzeniem umowy leasingu finansujący wezwał E. S. i J. S. do zapłaty kwoty 174.820,55 złotych w terminie do dnia 15 sierpnia 2016 r. Na wskazaną kwotę składały się należności z tytułu okresowych opłat leasingowych w wysokości 9.893,01 złotych, wierzytelność do zapłaty zgodnie z OWUL w związku z wypowiedzeniem umowy leasingu w wysokości 137.044,67 złotych oraz kara umowna z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu w wysokości 27.882,87 złotych (wezwanie do zapłaty – k. 11, rozliczenie umowy leasingu – k. 11, k. 104, potwierdzenie nadania – k. 12-14).

W dniu 13 lutego 2017 r. (...) wystawił na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 18.204 złotych tytułem sprzedaży przedmiotu leasingu z umowy o numerze (...) (faktura VAT – k. 168).

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dowodów z dokumentów. Dokumenty, które stały się podstawą ustaleń faktycznych, Sąd uznał za wiarygodne, albowiem ich autentyczność i moc dowodowa nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Sąd pominął dowód z przesłuchania w charakterze stron pozwanych w związku z ich nieusprawiedliwionym niestawiennictwem na rozprawie w dniu 8 maja 2018 r. oraz oddalił wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z zakresu rozliczania umów leasingowych i wyceny maszyn z uwagi na ich nieprzydatność dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie niemalże w całości.

Nie ulega wątpliwości w niniejszej sprawie, że powód żądanie pozwu oparł na treści weksla in blanco wystawionego przez pozwanego na zabezpieczenie przyszłych roszczeń powoda wynikających z umowy leasingu zawartej przez strony dnia 24 czerwca 2015 r., a wypełnionego przez powoda na kwotę 174.820,55 złotych.

Pozwani zaskarżyli w całości nakaz zapłaty wydany przez Sąd. Należało przyjąć, że na skutek wniesienia zarzutów spór z płaszczyzny stosunku prawa wekslowego przeniósł się na ogólną płaszczyznę prawa cywilnego.

Zgodnie bowiem z utrwalonym w judykaturze poglądem, jeśli chodzi o stosunki zobowiązaniowe oparte na wekslu, to należy rozróżnić dwie odrębne sytuacje prawne. Pierwsza z nich obejmuje wypadki, gdy roszczenie z weksla przysługuje posiadaczowi będącemu nabywcą weksla w drodze indosu, który z wystawcą weksla nie pozostaje w stosunku cywilnoprawnym i który dla udowodnienia prawnego posiadania weksla musi wykazać się, stosownie do art. 16 prawa wekslowego, nieprzerwanym szeregiem indosów. Druga zaś sytuacja ma miejsce wówczas, gdy posiadaczem weksla jest osoba, którą z wystawcą łączy stosunek cywilnoprawny będący podstawą wystawienia i wręczenia jej weksla.

Wystawienie weksla własnego rodzi po stronie wystawcy w stosunku do remitenta zobowiązanie zapłaty sumy wekslowej. Jednakże wystawienie weksla samo w sobie nie stanowi nigdy podstawy ekonomicznej zaciągnięcia zobowiązania wekslowego. Podstawa ta znajduje się zawsze poza stosunkiem wekslowym i ma swoje źródło w jakimś stosunku cywilnoprawnym łączącym wystawcę z remitentem weksla. Wystawienie weksla ma na celu albo nowację istniejącego zobowiązania wystawcy, albo też zabezpieczenie takiego zobowiązania już istniejącego lub mogącego powstać w przyszłości na gruncie określonego stosunku cywilnoprawnego. W pierwszym wypadku, stosownie do art. 506 § 1 k.c., z chwilą wystawienia weksla zobowiązanie cywilne wystawcy wygasa; zamiast niego powstaje zobowiązanie oparte wyłącznie na wekslu. W drugim wypadku (z jakim mamy do czynienia w niniejszej sprawie), gdy wystawienie weksla ma na celu zabezpieczenie wierzytelności, zobowiązanie cywilne wystawcy nie wygasa, lecz istnieje nadal. Wskutek tego wierzycielowi przysługuje, obok roszczenia pierwotnego wynikającego ze stosunku cywilnoprawnego, nowe roszczenie oparte na wekslu. Oczywiście przedmiot obu roszczeń jest ten sam i zaspokojenie wierzyciela następuje tylko raz, przy czym z chwilą zaspokojenia wygasa zobowiązanie dłużnika i wierzyciel powinien zwrócić mu weksel. Ponieważ weksel jedynie zabezpiecza wierzytelność cywilną, dłużnikowi przysługują przeciwko roszczeniu wekslowemu te wszystkie zarzuty, jakie mu przysługują przeciwko roszczeniu cywilnemu. Jeżeli więc łączy go z powodem stosunek prawny cywilny, w związku z którym dłużnik zaciągnął wobec posiadacza weksla zobowiązanie wekslowe, to może on podnosić również wszelkie zarzuty wynikające z tego stosunku (art. 16 pr. weksl.). Jeżeli weksel jest wystawiony in blanco, dłużnikowi przysługuje także zarzut uzupełnienia weksla niezgodnie z zawartym przez strony porozumieniem (art. 10 pr. weksl.). Podniesienie przez dłużnika zarzutów wynikających ze stosunku cywilnego łączącego strony zmusza wierzyciela - w celu ich zwalczenia - do powoływania się na okoliczności faktyczne dotyczące tego stosunku oraz na przepisy prawne ten stosunek normujące. To stosunek prawa cywilnego rozstrzyga o tym, czy i w jakim zakresie istnieje po stronie dłużnika zobowiązanie wekslowe zaciągnięte wobec wierzyciela w celu zabezpieczenia wierzytelności cywilnej. Powoływanie się przez powoda na stosunek prawa cywilnego, w związku z którym wręczony został wierzycielowi weksel, nie stanowi jednak w swej istocie zmiany powództwa. Przedmiotem powództwa pozostaje nadal roszczenie wekslowe, sąd zaś bada jedynie i rozstrzyga, czy i w jakim zakresie podniesione przez dłużnika zarzuty, oparte na stosunku cywilnoprawnym (art. 16 pr. weksl.) lub na zawartym przez strony porozumieniu, co do uzupełnienia weksla wystawionego in blanco (art. 10 pr. weksl.), czynią roszczenie wekslowe powoda bezzasadnym. Wynika z tego, że zarówno zarzuty podniesione przez dłużnika, jak i twierdzenie faktyczne powoda zgłaszane na ich odparcie mogą się obracać wyłącznie w granicach roszczenia objętego wekslem (vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1967 r., III CZP 19/66).

Rzeczą Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie było zbadanie zasadności zarzutów strony pozwanej, a to zarzutu wypełnienia weksla niezgodne z deklaracją wekslową oraz nieważności umowy leasingu wobec niepełnej reprezentacji powoda przy podpisaniu umowy. Pozwani nadto wskazali, że rozliczenie umowy leasingu nie pozwoliło na weryfikację kwoty dochodzonej pozwem w oparciu o OWUL. Pozwani nie kwestionowali faktu podpisania w dniu 24 czerwca 2015 r. umowy leasingu oraz ustanowienia zabezpieczenia w postaci weksla własnego in blanco, jednakże podnosili, że umowa leasingu jest nieważna gdyż została podpisana jedynie przez jednego pełnomocnika. Nadto wątpliwości pozwanych budziła okoliczność, że powód w rozliczeniu umowy nie uwzględnił ewentualnych korzyści uzyskanych przez finansującego, o które powinna zostać zmniejszona żądana kwota. Pozwani podnosili niezasadność naliczenia kar umownych w wysokości 27.882,87 złotych z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zarzut strony pozwanej w zakresie nieważności Umowy leasingu z dnia 24 czerwca 2015 r. - uznać należy za chybiony. Zgodnie z treścią art. 7 § 1 OWUL dla skutecznej reprezentacji finansującego konieczne jest złożenie na umowie podpisów dwóch pełnomocników, bądź – w przypadku złożenia podpisu przez jednego pełnomocnika i pozostawienia egzemplarza umowy u korzystającego – pisemne potwierdzenie zawarcia tej umowy wystawione przez drugiego pełnomocnika finansującego. W niniejszej sprawie wystąpił drugi ze wskazanych sposobów zawarcia Umowy. Z analizy akt sprawy wynika, iż pełnomocnik M. K. podpisała Umowę i pozostawiła jej egzemplarz pozwanym, następnie pismem z dnia 24 czerwca 2015 r. drugi pełnomocnik powoda – M. N. potwierdził we wskazanym trybie zawarcie tejże umowy. Pełnomocnicy byli właściwie umocowani do zawierania w imieniu powoda umów leasingu, co potwierdzają załączone do akt sprawy pełnomocnictwa. Uznać zatem należało, iż doszło do skutecznego zawarcia Umowy leasingu w trybie przewidzianym w art. 7 § 1 OWUL.

Przechodząc do zarzutu pozwanych, zgodnie z którym rozliczenie umowy leasingu nie pozwoliło na weryfikację należnej kwoty w oparciu o OWUL gdyż zestawienie było sformułowane w sposób „ogólny i lakoniczny” wskazać należy, iż strona pozwana jest przedsiębiorcą i profesjonalistą, zatem powinna wykazać dbałość o własne interesy. Z załączonych do akt dokumentów i twierdzeń stron nie wynika jednak, aby pozwani po odebraniu wezwania do zapłaty zwrócili się do powoda w celu wyjaśnienia zaistniałych wątpliwości. Wskazać bowiem należy, że przepisy prawa nie określają jakie informacje powinno zawierać wezwanie do zapłaty oraz nie nakładają na wierzyciela obowiązku wskazywania dokładnych i obszernych wyliczeń. Skoro strona pozwana powzięła wątpliwość co do wysokości kwot widniejących w rozliczeniu umowy leasingu i sposobu ich wyliczenia to winna jako podmiot profesjonalny zwrócić się do powoda celem ich wyjaśnienia.

W dalszej kolejności należało odnieść się do zarzutu strony pozwanej w zakresie nieuwzględnienia przez powoda uzyskanych przez niego korzyści i w efekcie nieprawidłowego ustalenia żądanej kwoty, niezgodnej z deklaracją wekslową. Zgodnie z art. 709 ¹⁵ k.c., w razie wypowiedzenia przez finansującego umowy leasingu na skutek okoliczności, za które korzystający ponosi odpowiedzialność, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i rozwiązania umowy leasingu. Przewidziana w przytoczonym przepisie odpowiedzialność korzystającego wobec finansującego - jak to wyjaśnił Sąd Najwyższy - ma charakter kontraktowej odpowiedzialności odszkodowawczej. Zgodnie z ogólnym założeniem odpowiedzialności odszkodowawczej, odszkodowanie ma przywrócić stan, jaki istniałby, gdyby nie doszło do zdarzenia wyrządzającego szkodę. Finansujący może więc po rozwiązaniu umowy leasingu dochodzić odszkodowania w celu przywrócenia położenia, w jakim znajdowałby się, gdyby korzystający należycie wykonał swoje zobowiązanie. Ze względu na to, że odszkodowanie nie może przewyższyć uszczerbku w majątku poszkodowanego, należne finansującemu odszkodowanie podlega pomniejszeniu o uzyskane przez niego korzyści, do których zalicza się między innymi wartość rzeczy zwróconej przez korzystającego. W razie sprzedaży tej rzeczy, korzyść leasingodawcy wyznacza cena uzyskana ze sprzedaży (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2008 r., I CSK 354/07, OSNC-ZD 2008, nr D, poz. 116, z dnia 28 stycznia 2010 r., I CSK 216/09, nie publ., z dnia 14 lipca 2010 r., V CSK 4/10, OSNC 2011, Nr 3, poz. 29, z dnia 9 września 2010 r., I CSK 641/09, OSNC-ZD 2011, nr B, poz. 35, z dnia 26 października 2011 r., I CSK 715/10, nie publ., z dnia 13 stycznia 2012 r., I CSK 176/11, nie publ. i z dnia 12 grudnia 2013 r., V CSK 566/12, OSNC 2014, Nr 10, poz. 102).

Sąd Okręgowy przychyla się do tak sformułowanego stanowiska prawnego - wskazując, że zachodzą uzasadnione powody, aby znalazło ono zastosowanie w niniejszej sprawie. Również w rozpoznawanej sprawie finansujący rozwiązał umowę leasingu na skutek opóźnienia korzystającego w regulowaniu opłat. Leasingodawca odzyskał przedmiot objęty dotychczasową umową i sprzedał go innemu podmiotowi.

W ocenie Sądu Okręgowego, po wypowiedzeniu umowy leasingu i odzyskaniu przedmiotu leasingu, korzyścią uzyskaną przez finansującego nie jest samo posiadanie majątku ruchomego o określonej szacunkowo, średniej wartości rynkowej, lecz oddanie go innej osobie na podstawie nowej umowy - w celu uzyskania przychodu z tegoż majątku, a zatem w sposób charakterystyczny dla pierwotnego celu gospodarczego, leżącego u podstaw decyzji leasingodawcy o zawarciu umowy. Podobnie wypowiadał się Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt I ACa 369/12 (LEX nr 1238483), wskazując, że nie jest korzyścią leasingodawcy samo odzyskanie przedmiotu leasingu, skoro w założeniu nie miał on służyć leasingodawcy i jako taki jest dla niego bezwartościowy. Korzyścią tą jest natomiast - bądź zysk z powtórnego oddania rzeczy w leasing, bądź cena z jej sprzedaży, przy czym leasingobiorca, który doprowadził do rozwiązania umowy, nie może oczekiwać od leasingodawcy ponadprzeciętnego wysiłku w poszukiwaniu kolejnego leasingobiorcy czy optymalnego nabywcy. W niniejszej sprawie zawarto nową umowę sprzedaży, więc należało właśnie do tej nowej umowy się odwołać i za „korzyść”, o której mowa w art. 709 ¹⁵ k.c., uznać określoną w fakturze nr (...) wartość 18.204 złotych. Wartość ta stanowiła bowiem realną, nie zaś jedynie szacunkową i potencjalną, korzyść przypadającą stronie powodowej. Pozwany przy tym nie wykazał, aby strona powodowa nie dochowała należytej staranności w zakresie działań związanych ze zbywaniem przedmiotu leasingu.

Wobec faktu, iż przedmiot umowy leasingu – kuter masarski został sprzedany, co potwierdza przedłożona przez powoda do akt niniejszej sprawy faktura VAT nr (...) na kwotę 14.800 złotych netto – dochodzona przez powoda kwota - winna ulec pomniejszeniu o uzyskaną przez niego korzyść, którą niewątpliwie jest cena netto uzyskana ze sprzedaży przedmiotu leasingu, a nie – jak wskazywała strona pozwana – kwota wynikająca z korzyści jaką osiągnął powód w wyniku tylko odbioru przedmiotu leasingu.

Sąd Okręgowy za nieskuteczny uznał również zarzut strony pozwanej w zakresie, w jakim wskazywała, iż powód bezpodstawnie naliczył kwotę 27.882,87 złotych tytułem kary umownej za opóźnienie w zwrocie przedmiotu leasingu. Pozwani wskazywali przy tym, że powód nie wezwał ich do zwrotu przedmiotu leasingu, wobec czego samodzielnie dokonali zwrotu przedmiotu leasingu niezwłocznie po rozwiązaniu umowy. Jednakże jak wynika z akt sprawy, w szczególności z załączonego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy leasingu (k. 101), doręczonego pozwanym 18 marca 2016 r. (k. 103) zostali oni zobowiązani do zwrotu przedmiotu leasingu w terminie do 21 marca 2016 r. Z kolei z protokołu przejęcia przedmiotu (k. 38) wynika, iż przejęcie przedmiotu leasingu miało miejsce 28 czerwca 2016 r., więc po upływie ponad 3 miesięcy od terminu zwrotu wskazanego w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy leasingu. Wobec powyższego uznać należało, iż powód był uprawniony do naliczenia kwoty 27.882,87 złotych tytułem kary umownej za opóźnienie w zwrocie przedmiotu leasingu, bowiem taką karę umowną przewidywał art. 7 § 3 ust 4 umowy leasingu.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd Okręgowy na podstawie art. 496 k.p.c. uznał, iż roszczenie strony powodowej jest zasadne niemalże w całości, co skutkowało uchyleniem nakazu zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym pod sygn. akt XX GNc 1061/16 w dniu 17 października 2016 r. w całości (pkt I wyroku) oraz zasądzeniem od pozwanych na rzecz powoda solidarnie kwoty 160.020,55 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 17 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty (pkt II wyroku). Jednocześnie oddaleniu podlegało powództwo w zakresie kwoty 14.800 złotych, to jest kwoty wynikającej ze sprzedaży przedmiotu leasingu, która stanowiła korzyść uzyskaną przez powoda (pkt III wyroku).

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt IV wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., z którego wynika, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (zasada odpowiedzialności za wynik procesu). Zwrot tych kosztów przysługuje powodowi, albowiem jego pełnomocnik procesowy zgłosił żądanie ich zasądzenia (art. 109 k.p.c.). Na koszty procesu w niniejszej sprawie składały się: kwota 2.186 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 5.400 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustalona na podstawie § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd orzekł jak w sentencji.

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

ZARZĄDZENIE

(...)

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz