Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie III Wydział Karny

z dnia 19 październik 2018 r.

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. B. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 02 września 2011 r., sygn. akt III K 224/11, za popełniony w dniu 19 lipca 2010 r. czyn z art. 13 § 1 k.k.
w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą to karę wykonano w całości,

2.  Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 24 kwietnia
2012 r., sygn. akt II K 1129/11, za popełniony w dniu 02 września 2011 r. czyn z art. 226 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby; postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2015 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, sygn. akt III Ko 996/15, zarządził wykonanie kary, zaś karę wykonano w całości,

3.  Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 11 lutego 2015 r., sygn. akt II K 858/14, za popełniony w dniu 09 października 2014 r. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę wykonano w całości,

4.  Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 24 listopada
2016 r., sygn. akt III K 358/15, za popełniony w dniu 08 czerwca 2014 r. czyn z art. 278 § 5 k.k. w zb. z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą to karę wykonano w całości.

Skazany R. B. zakończył w dniu 02 czerwca 2018 r. odbywanie kary pozbawienia wolności i został zwolniony z Zakładu Karnego w S.. Podczas pobytu skazanego w tej jednostce penitencjarnej została sporządzona opinia, z której wynika, że jego zachowanie podczas pobytu w zakładzie karnym było oceniane jako negatywne. Był kilkukrotnie karany dyscyplinarnie, m.in. za grożenie funkcjonariuszom Służby Więziennej, używanie słów wulgarnych oraz odmowę przyjmowania posiłków. Nie był nagradzany na podstawie Kodeksu karnego wykonawczego, jak również nie korzystał z ulg. Wymogi regulaminu organizacyjno-porządkowego spełniał w stopniu przeciętnym. Dbał o czystość i porządek w celi mieszkalnej. Nie stosowano wobec niego środków przymusu bezpośredniego, jak również nie uczestniczył
w zdarzeniach nadzwyczajnych. Nie podejmował prób samobójczych. W okresie od 03 do 05 sierpnia 2016 r. nie przyjmował posiłków, a jego zachowanie było oceniane jako instrumentalne. W stosunku do przełożonych starał się zachowywać regulaminowo, jednakże zdarzało mu się stosować agresję werbalną. W grupie współosadzonych funkcjonował zgodnie. Skazany przynależy do podkultury przestępczej, jednak podczas osadzenia w Zakładzie Karnym
w S. nie zauważono na tym tle negatywnych zachowań. Skazany nie ukrywał, że zasady udziału w podkulturze przestępczej stanowiły wyznacznik jego zachowań. Z uwagi na stan zdrowia podczas pobytu w jednostce penitencjarnej oskarżony nie pracował. Skazany nie uczestniczył w systemie przepustkowym. W stosunku do popełnionych przestępstw prezentuje postawę bezkrytyczną.

Z przeprowadzonego wywiadu środowiskowego w miejscu zamieszkania skazanego wynika, że mężczyzna obecnie nie pracuje z uwagi na stan zdrowia. Nie jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Mimo kilkukrotnych prób kuratorowi nie udało się spotkać z skazanym.
W ocenie kuratora mężczyzna świadomie unikał z nim kontaktu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustali na podstawie: informacji z Zakładu Karnego w S. – k. 2, 42, informacja o pobytach i orzeczeniach CZSW – k. 17-19, 47-48, 148-150, odpisów orzeczeń – k. 25, 32-33, 37, 38, 40, 41, opinii – k. 45-46, opinii o stanie zdrowia – k. 65-66, informacji z Krajowego Rejestru Karnego – k. 151-153, kwestionariusza wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez społecznego kuratora sądowego – k. 164-165, a także na podstawie akt spraw jednostkowych: III K 224/11, II K 1129/11, II K 858/14 oraz III K 358/15.

Sąd zważył, co następuje:

Postępowanie uregulowane w Rozdziale 60 Kodeksu postępowania karnego może zostać wszczęte na wniosek lub z urzędu. Sąd nie jest zatem związany treścią wniesionego przez skazanego wniosku o wydanie wyroku łącznego. Sąd powinien bowiem z urzędu wydać wyrok łączny, jeżeli istnieje taka możliwość w odniesieniu do skazań niepowołanych we wniosku (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 maja 2006 r., II KK 84/06, OSNKW-R 2006, poz. 928; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2009 r., II KK 15/09, BPK SN 2009, nr 9,
s. 27).

Warunki łączenia kar i środków karnych określono w rozdziale IX Kodeksu karnego. Przepisy te na mocy ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 20 marca 2015 roku, poz. 396) uległy z dniem 1 lipca 2015 roku zmianie. Na podstawie art. 19 ust. 1 ww. nowelizującej ustawy przepisów Rozdziału IX Kodeksu karnego, tj. regulujących zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych,
w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r., nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, tj. przed dniem 01 lipca 2015 r., chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu 1 lipca 2015 r. Natomiast zgodnie z treścią art. 4 § 1 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

W stosunku do skazanego R. B. ostatni wyrok skazujący został wydany
w dniu 24 listopada 2016 r., sygn. akt III K 358/15. Wyrok ten uprawomocnił się 10 marca
2017 r. Wyrek ten został zatem wydany już po wejściu w życie zmian wprowadzonych ustawą
z dnia 20 lutego 2015 r. W tej jednak sytuacji zasadnym było rozważenie przez Sąd orzekający, czy w niniejszym postępowaniu o wydanie wyroku łącznego zastosowanie znajduje art. 4 § 1 k.k.
i tym samym na Sądzie spoczywał obowiązek dokonania oceny „względności” ustaw przy porównaniu stanu normatywnego z daty orzekania w przedmiocie wydania wyroku łącznego oraz stanu normatywnego z czasu popełnienia każdego z przestępstw wchodzących w skład zbiegu (wyrok Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 2015 r., sygn. akt IV KK 224/14, LEX nr 1622330). Wskazać należy, iż wszystkie kary orzeczone w stosunku do R. B. zostały już wykonane, co oznacza w obecnie obowiązującym stanie prawnym (art. 85 § 2 k.k.) brak jest podstaw do wydania wyroku łącznego. Z uwagi jednak na daty popełnienia czynów zabronionych przez skazanego oraz daty wyroków wydanych w poszczególnych sprawach Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie zastosowanie znajdują przepisy regulujące zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r. Na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem 01 lipca 2015 r. możliwym bowiem było połączenie niektórych kar orzeczonych w stosunku do skazanego R. B..

Zgodnie z treścią art. 569 § 1 k.p.k. Sąd wydaje wyrok łączny o ile zachodzą przesłanki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby prawomocnie skazanej różnymi wyrokami. Przesłanki te określone są w art. 85 k.k. Zgodnie z treścią art. 85 k.k. w brzmieniu sprzed 01 lipca 2015 r. jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. Stosownie natomiast do treści art. 86
§ 1 k.k. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r. sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej
z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności.

W tym miejscu wskazać należy, iż Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, zawarte w uchwale 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 r., I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13), zgodnie z którym zawarty w art. 85 k.k. zwrot zanim zapadł pierwszy wyrok odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstwa. Cenzurą doboru wyroków jest data chronologicznie pierwszego z wyroków, tj. graniczny moment czasowy pozwalający na przyjęcie, że dwa lub więcej przestępstw do tego momentu pozostają w zbiegu. Oznacza to, że w stanie prawnym obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r. wyrokiem łącznym nie jest możliwe połączenie ze sobą w jedno orzeczenie o karze wszystkich kar jednostkowych, jakie zostały orzeczone wobec skazanego przed datą wydania wyroku łącznego, a jedynie, że możliwe jest połączenie kar za czyny, które popełnione zostały przed datą wydania chronologicznie pierwszego wyroku,
a następnie – w okresie po dacie tego pierwszego wyroku, lecz przed datą chronologicznie drugiego wyroku. W ten sposób możliwe jest stworzenie w jednym wyroku łącznym kilku kolejnych grup zbiegających się chronologicznie przestępstw i wymierzenie kilku kar łącznych.

W ocenie Sądu, przy uwzględnieniu przesłanek z art. 85 k.k., w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r., możliwym było połączenie kar jednostkowych orzeczonych

a)  wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 11 lutego 2015 r., sygn. akt II K 858/14, za popełniony w dniu 09 października 2014 r. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności,

b)  wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 24 listopada 2016 r., sygn. akt III K 358/15, za popełniony w dniu 08 czerwca 2014 r. czyn z art. 278 § 5 k.k. w zb. z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności.

Dwa czyny, za które R. B. został skazany ww. wyrokami zostały popełnione odpowiednio 09 października 2014 r. oraz 08 czerwca 2014 r., zaś pierwszy z tych wyroków został wydany w dniu 11 lutego 2015 r. Oznacza to, że te dwa czyny zostały popełnione zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok co do którego z tych czynów. W tym miejscu należy wskazać, że okoliczności, iż kary orzeczone tymi wyrokami zostały wykonane w całości nie stanowi przeszkody do połączenia kar jednostkowych na podstawie przepisów w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r.

Stosownie do treści art. 86 § 1 k.k. wymierzając karę łączną skazanemu R. B. Sąd mógł wymierzyć karę w granicach od 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności (najwyższa z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa) do 2 lat i 2 miesięcy (suma kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa).

Ustalając wymiar nowej kary łącznej Sąd miał na uwadze wytyczne doktryny
i orzecznictwa. Jak wskazują bowiem komentatorzy istotne w tej mierze są dyrektywy prewencji indywidualnej i generalnej. Chodzi w szczególności o to, aby właściwie ukształtowana kara łączna oddziaływała wychowawczo na sprawcę przestępstwa oraz odpowiednio chroniła obywateli przed niebezpieczeństwem ponownego dopuszczenia się przez niego zbrodni czy występku. Kara ta powinna również kształtować w społeczeństwie świadomość prawną. Należy przy tym pamiętać, że Sąd nie jest uprawniony na płaszczyźnie indywidualnoprewencyjnej
i generalnoprewencyjnej uwzględniać po raz wtóry tych samych okoliczności, które zostały wzięte pod uwagę przy wymiarze kar jednostkowych. Powinien natomiast w procesie kształtowania kary łącznej wyciągnąć odpowiednie wnioski z faktu wielości dokonanych przez sprawcę przestępstw, po uprzednim ustaleniu, czy zachodzi między nimi związek czasowy oraz podmiotowy
i przedmiotowy. Jak bowiem trafnie wskazuje się w literaturze „wielość przestępstw prowadzi do zmiany wartości prognostycznych co do sprawcy oraz rzutuje na karę z punktu widzenia jej społecznego oddziaływania”. Z punktu widzenia dyrektywy prewencji indywidualnej konieczne byłoby również uwzględnienie postawy sprawcy i sposobu jego życia od momentu wydania pierwszego z łączonych orzeczeń do momentu rozprawy, na której miałby zapaść wyrok łączny (D. Kala, Postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego. Zagadnienia karnomaterialne i procesowe, Toruń 2003, s. 105-106) .

Przy orzekaniu kary łącznej mogą mieć zastosowanie różne systemy: system kumulacji, polegający na podsumowaniu (skumulowaniu) kar wymierzonych za zbiegające się przestępstwa, system absorpcji (pochłaniania), według którego najsurowsza z kar wymierzonych staje się karą łączną, system redukcji, w którym karę wynikającą z sumy kar jednostkowych obniża się (redukuje) według przyjętego kryterium (np. ustawodawczej górnej granicy danego rodzaju kary, przyjętej zasady nadzwyczajnego zaostrzenia), czy system asperacji (podwyższenia), w którym najwyższa kara jednostkowa podlega zaostrzeniu. Należy jednak podkreślić, że polski ustawodawca uwzględnia elementy wszelkich tych systemów, przyjmując system mieszany.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 09 maja 2001 roku, sygn. akt II AKa 63/01, opublikowany w Prok. i Pr. nr 7-8 z 2002 roku, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 13 lipca 1995 roku, sygn. akt II AKr 184/95, opublikowany
w Prok. i Pr. nr 2-3 z 1996 roku, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26 kwietnia 1994 roku, sygn. akt II AKr 26/94, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 1990 roku, sygn. akt IV KR 80/90, opublikowany w LEX nr 22064, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 1983 roku, sygn. akt IV KR 213/83, OSNKW nr 5-6 z 1984 roku, i inne) zastosowanie zasady absorpcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, objętymi tymże skazaniem. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo-podmiotowy łączy te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione a im bliższe są te relacje, tym bardziej wyrok łączny powinien być zbliżony do dopuszczalnego minimum, uwarunkowanego wysokością kar orzeczonych za przestępstwa, objęte tym wyrokiem.

Wskazać należy przy tym, że akcentowane okoliczności dotyczące właściwego zachowania skazanego w izolacji penitencjarnej nie mogą przesądzić automatycznie o konieczności ukształtowania kary łącznej według zasady pełnej absorpcji. Nie budzi bowiem wątpliwości zarówno w judykaturze, jak i doktrynie, że zasadę absorpcji stosuje się w wymiarze kary łącznej wyjątkowo, gdy związek zbiegających się przestępstw jest tak ścisły, że upodabnia je do jednego przestępstwa, jak w przypadku pomijalnego zbiegu przestępstw lub ciągu przestępstw, gdy nie potrzeba podwyższać progu represji karnej (wyrok SA w Białymstoku z dnia 21 grudnia 2015 r., II AKa 206/15). Absorpcja czy wymierzenie kary łącznej zbliżonej w swojej wysokości do najsurowszej kary jednostkowej są uzasadnione w sposób szczególny między innymi, w sytuacji, gdy przyjęcie wielu przestępstw zamiast jednego jest merytorycznie wątpliwe ze względu na nieostrość kryteriów jedności czynu czy przestępstwa, tzn. gdy między przestępstwami istnieje ścisły związek rzeczowy, np. objęcie jednym planem działania, choć art. 12 k.k. nie znalazł zastosowania (wyrok SA w Warszawie z dnia 9 grudnia 2015 r., II AKa 379/15). Absorpcja czy wymierzenie kary łącznej zbliżonej w swojej wysokości do najsurowszej kary jednostkowej jest uzasadnione w sposób szczególny w dwóch przypadkach: zbiegu bardzo poważnego przestępstwa z przestępstwem lub przestępstwami wyraźnie mniej groźnymi oraz w sytuacji, gdy przyjęcie wielu przestępstw zamiast jednego jest merytorycznie wątpliwe ze względu na nieostrość kryteriów jedności czynu czy przestępstwa, tzn. gdy między przestępstwami istnieje ścisły związek rzeczowy, np. objęcie jednym planem działania, choć art. 12 k.k. nie znalazł zastosowania. Nadto wymiar kary łącznej w oparciu o zasadę absorpcji może mieć miejsce w takich przypadkach, gdy
z dwóch lub więcej przestępstw pozostających w zbiegu jedno dominuje w ocenie całości zdarzenia lub gdy związek czasowo-przestrzenny między nimi jest ścisły (wyrok SA w Warszawie z dnia 22 października 2015 r., II AKa 307/15). Normatywne podstawy orzekania kary łącznej,
a w szczególności ramy zakreślone przepisami nie przewidują dalszych reguł, które pozwalałyby na modyfikację jej granic chociażby poprzez respektowanie uprzednio orzeczonych kar łącznych (postanowienie SN z dnia 27 października 2014 r., V KK 263/14).

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności niniejszej sprawy wskazać należy, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 11 lutego 2015 r., sygn. akt II K 858/14, R. B. został skazany za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełniony w dniu 09 października 2014 r. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 24 listopada 2016 r., sygn. akt III K 358/15, R. B. został skazany za czyn z art. 278 § 5 k.k. w zb. z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw.
z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony w dniu 08 czerwca 2014 r. Zarówno pierwszy, jak
i drugi czyn są występkami przeciwko mieniu. Zostały one jednak popełnione w odstępie czterech miesięcy. Czyny te zostały popełnione w innych okolicznościach. W jednym przypadku było to usiłowanie kradzieży z włamaniem, a w drugim przypadku była to kradzież. Przestępstwa te zostały zakwalifikowane z innych przepisów Kodeksu karnego. Czyny te nie są zatem tożsame. Brak również związku przedmiotowo – podmiotowego pomiędzy tymi czynami. W tej sytuacji nie było możliwości orzeczenia kary łącznej przy zastosowaniu zasady absorpcji. Z uwagi na treść art. 86 § 1 k.k. Sąd mógł wymierzyć skazanemu karę łączną w granicach od 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności do 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu zasadnym
w okoliczności niniejszej sprawy będzie wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności na podstawie zasady kumulacji. Sąd wymierzył skazanemu karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Wskazać należy, iż redukcja kar poprzez zastosowanie zasady pełnej absorpcji przy wymiarze kar łącznych stanowiłaby w rzeczywistości nadużycie instytucji kary łącznej, która ma służyć bynajmniej nie ograniczeniu odpowiedzialności karnej sprawcy, lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynów jakich się dopuścił, by nie została wypaczona przez prostą arytmetykę kar (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 13 grudnia 2006 r., II AKa 208/06, KZS 2007/1/40). Zasadę absorpcji stosuje się w wymiarze kary łącznej wyjątkowo, gdy związek zbiegających się przestępstw jest tak ścisły, że upodabnia je do jednego przestępstwa, jak w przypadku pomijalnego zbiegu przestępstw lub ciągu przestępstw, gdy nie potrzeba podwyższać progu represji karnej (wyrok SA w Białymstoku z dnia 21 grudnia 2015 r., II AKa 206/15, LEX nr 1962890).

Przy wymiarze kary łącznej Sąd jest zobligowany uwzględnić postawę sprawcy
i sposób jego życia od momentu wydania pierwszego z łączonych orzeczeń do momentu rozprawy, na której miałby zapaść wyrok łączny. Sąd, przy wymierzaniu kary łącznej, powinien zatem uwzględnić zachowanie się skazanego w trakcie odbywania kary w zakładzie karnym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 1985 r., II KR 245/85), a które ewentualnie
w pozytywny sposób prognozowałyby, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych, jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy i odniesie zamierzone cele kary w zakresie resocjalizacji skazanego.

Skazany R. B. zakończył w dniu 02 czerwca 2018 r. odbywanie kary pozbawienia wolności i został zwolniony z Zakładu Karnego w S.. Podczas pobytu skazanego w tej jednostce penitencjarnej została sporządzona opinia, z której wynika, że jego zachowanie podczas pobytu w zakładzie karnym było oceniane jako negatywne. Był kilkukrotnie karany dyscyplinarnie, m.in. za grożenie funkcjonariuszom Służby Więziennej, używanie słów wulgarnych oraz odmowę przyjmowania posiłków. Nie był nagradzany, jak również nie korzystał z ulg. Wymogi regulaminu organizacyjno-porządkowego spełniał w stopniu przeciętnym. Dbał
o czystość i porządek w celi mieszkalnej. Nie stosowano wobec niego środków przymusu bezpośredniego, jak również nie uczestniczył w zdarzeniach nadzwyczajnych. Nie podejmował prób samobójczych. W okresie od 03 do 05 sierpnia 2016 r. nie przyjmował posiłków, a jego zachowanie było oceniane jako instrumentalne. W stosunku do przełożonych starał się zachowywać regulaminowo, jednakże zdarzało mu się stosować agresję werbalną. W grupie współosadzonych funkcjonował zgodnie. Skazany przynależy do podkultury przestępczej, jednak nie zauważono na tym tle negatywnych zachowań. Skazany nie ukrywał, że zasady udziału
w podkulturze przestępczej stanowiły wyznacznik jego zachowań. Z uwagi na stan zdrowia podczas pobytu w zakładzie karnym oskarżony nie pracował. Skazany nie uczestniczył
w systemie przepustkowym. W stosunku do popełnionych przestępstw skazany prezentował postawę bezkrytyczną. W toku postępowania sądowego zwrócono się o wywiad środowiskowy kuratora. Z uwagi jednak na postawę skazanego w wywiadzie tym sformułowano jedynie ogólne uwagi dotyczące skazanego.

Uwzględniając zachowanie skazanego, jego stosunek do popełnionych przestępstw, jak również opinię o skazanym właściwym będzie wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności
w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Jak wynika z opinii sporządzonej przez administrację Zakładu Karnego, zachowanie skazanego zasadnie było oceniane negatywnie. Skazany w sposób bezkrytyczny odnosił się do faktu popełnienia w przeszłości czynów zabronionych. Ponadto jego postawa względem funkcjonariuszy Służby Więziennej nie zawsze była regulaminowa. Problemy zdrowotne skazanego nie mogą stanowić usprawiedliwienia niewłaściwej postawy oraz braku krytycyzmu co do swojego zachowania. Należy zauważyć, że stan zdrowia skazanego nie stanowił przeszkody do wykonywania przez niego kary pozbawienia wolności. W tej sytuacji brak było podstaw, aby wymierzyć skazanemu karę łączną przy zastosowaniu innej zasady łączenia kar, niż zasady kumulacji. W ocenie Sądu wysokość kary łącznej pozbawienia wolności ustalona w punkcie I wyroku jest zatem miarodajna i sprawiedliwa. Realizuje ona cele prewencji generalnej wobec ogółu społeczeństwa oraz cele prewencji szczególnej względem skazanego.

Na podstawie art. 577 k.p.k. Sąd na poczet orzeczonej łącznego kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanemu R. B. okresy rzeczywistego pozbawienia wolności i odbytej przez skazanego kary pozbawienia wolności w sprawach:

a)  w sprawie o sygn. akt II K 858/14 – od dnia 09 października 2014 r. do 11 lutego 2015 r. oraz od dnia 07 sierpnia 2016 r. do dnia 03 czerwca 2017 r.,

b)  w sprawie o sygn. akt III K 358/15 – od dnia 03 czerwca 2017 r. do 03 czerwca
2018 r.

Dokonując stosownych zaliczeń na poczet kar łącznych okresów rzeczywistego pozbawienia wolności Sąd kierował się informacją o pobytach i orzeczeniach z Centralnej Bazy Danych Osób Pozbawionych Wolności ( k. 17-19, 47-48, 148-150) jako aktualną i w pełni wiarygodną. Sąd miał także na uwadze treść informacji z Krajowego Rejestru Karnego oraz okresy zaliczeń dokonanych w poszczególnych wyrokach podlegających połączeniu.

W pozostałym zakresie wyroki, które uległy połączeniu pozostawiono do odrębnego wykonania.

Na podstawie art. 572 k.p.k. Sąd umorzył postępowanie w przedmiocie objęcia wyrokiem łącznym kar wymierzonych wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 02 września 2011 r., sygn. akt III K 224/11, wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2012 r., sygn. akt II K 1129/11, albowiem kary jednostkowe orzeczone tymi wyrokami nie podlegają połączeniu z karami orzeczonymi w innych wyrokach. Nie zostały bowiem spełnione przesłanki z art. 85 k.k. w brzmieniu sprzed 01 lipca 2015 r. Wyrokiem z dnia 02 września 2011 r., sygn. akt III K 224/11, R. B. został skazany za czyn popełniony w dniu 19 lipca 2010 r. Po ogłoszeniu wyroku w tej sprawie w dniu 02 września 2011 r. skazany popełnił tego samego dnia następny czyn zabroniony (występek
z art. 226 § 1 k.k.), za który został skazany wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2012 r., sygn. akt II K 1129/11.

Z uwagi na to, że skazany R. B. obecnie nie pracuje ze względu na stan zdrowia, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć obrońcy skazanego R. B..

2.  Akta sprawy o sygn. II K 858/14 proszę przesłać ponownie do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie w związku z terminem rozprawy.

3.  Akta o sygn. III K 454/17 proszę przedstawić p. S. K. celem złożenia oświadczenia w zakresie sprostowania protokołu rozprawy z dnia 28 sierpnia 2018 r. (k. 158) co do nazwiska Przewodniczącego.