Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 18 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie VI Wydział Rodzinny i Nieletnich

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSR Barbara Ciwińska

Protokolant : stażysta Aleksander Paczóski

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z wniosku H. L.

z udziałem M. L.

o pozbawienie władzy rodzicielskiej M. L. nad małoletnimi K. i K. L. (1)

postanawia :

1. pozbawić władzy rodzicielskiej M. L. nad jego małoletnimi dziećmi : córką K. L. (2) ur. (...)
i synem K. L. (1) ur. (...),

2. oddalić wniosek świadka E. K. (1) o zwrot kosztów podróży na rozprawę
w dniu 18.12.2018r.,

3. przyznać wynagrodzenie G. M. w kwocie 240 (dwieście czterdzieści) złotych za pełnioną funkcję kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu M. L., które to wynagrodzenie wypłacić ze Skarbu Państwa kasa Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie przejmując koszty postępowania w tym zakresie na rachunek Skarbu Państwa,

4. pozostawić wnioskodawczynię przy poniesionych kosztach postępowania.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 23 lipca 2018 roku (data prezentaty) H. L., zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o pozbawienie M. L. władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi K. L. (2) urodzoną w dniu (...) w Ł. oraz K. L. (1) urodzonym w dniu (...) we wsi T. (U.) oraz wniosła o zasądzenie od uczestnika M. L. na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm prawem przepisanych (k. 1-3 pismo A. W. ).

Postanowieniem wydanym na rozprawie sądowej w dniu 18 grudnia 2018 roku tutejszy Sąd postanowił ustanowić kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu M. L., nr PESEL (...), syna K. i B. z domu S., ur. (...) w Ł., ostatnio przebywającego w Ł., ul. (...) w osobie pracownika tutejszego sądu – G. M. (e-protokół rozprawy z dnia 18 grudnia 2018 roku)

Na rozprawie sądowej w dniu 13 czerwca 2019 roku H. L., zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika pozostała przy opisanym we wniosku z dnia 23 lipca 2018 roku stanowisku oraz wniosła o oddalenie wniosku świadka E. K. (1) o zwrot kosztów podróży. Kurator dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnika M. L. G. M. wniosła o zwolnienie jej z funkcji kuratora, podnosząc, iż uczestnik odbiera korespondencję i wniosła o przyznanie jej stosownego wynagrodzenia. Zaś uczestnik postępowania M. L. pomimo prawidłowego zawiadomienia nie stawił się na termin rozprawy wyznaczony na dzień 13 czerwca 2019 roku i nie zajął stanowiska w sprawie (e-protokół rozprawy z dnia 13 czerwca 2019 roku).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletnia K. L. (2) urodzona w dniu (...) w Ł. oraz małoletni K. L. (1) urodzony w dniu (...) we wsi T. (U.) pochodzą ze związku małżeńskiego M. L. i H. L. zawartego w dniu (...) roku w Ł., który został rozwiązany przez rozwód wyrokiem wydanym przez M. Sąd Rejonowy Obwodu Zakarpackiego w M. (U.) w dniu 5 marca 2015 roku, sygn. akt 302/345/13-C. Wyrok ten stał się prawomocny z dniem 17 marca 2015 roku. ( k. 8 odpis zupełny aktu małżeństwa, k. 9-11 odpisy aktów urodzenia wraz z tłumaczeniem na język polski)

Małoletnia K. L. (2) ma ukończone 15 lat i posiada obywatelstwo polskie, zaś małoletni K. L. (1) ma blisko 12 lat i posiada obywatelstwo ukraińskie. Małoletni mieszkają wraz z matką oraz mężem ich matki na U. w miejscowości T. w rejonie miżhirskim obwodu zakarpackiego. (e-protokół rozprawy z dnia 18 grudnia 2018 roku zeznania H. L.)

Matka małoletnich H. L. ma 40 lat. Posiada wykształcenie średnie oraz obywatelstwo ukraińskie. Wraz z małoletnimi dziećmi K. i K. oraz obecnym partnerem będącym obywatelem U. i trzecim dzieckiem pochodzącym z tego związku mieszka na U. w rejonie miżhirskim obwodu zakarpackiego. (e-protokół rozprawy z dnia 18 grudnia 2018 roku zeznania H. L.)

Uczestnik postępowania M. L. ma 37 lat. Jest osobą wielokrotnie karaną sądownie za przestępstwa umyślne. Od 2007 roku nie kontaktował się z dziećmi K. oraz K. L. (1) i zasadniczo nie interesował się ich losem, gdyż po narodzinach syna K. jedynie dwukrotnie rozmawiał telefonicznie z matką dziecka. Nie przekazywał również od 2007 roku dzieciom żadnych prezentów ani nie partycypował dobrowolnie w kosztach ich utrzymania. Nie uiszcza dobrowolnie alimentów na rzecz małoletnich dzieci K. L. (2) oraz K. L. (1) określonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Pabianicach z dnia 27 czerwca 2012 roku wydanym w sprawie o sygn. akt III RC 154/10, w wyniku czego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 2 kwietnia 2019 roku wydanym w sprawie o sygn. akt V K 401/19, które stało się prawomocne z dniem 15 maja 2019 roku, został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 209 § 1 Kodeksu karnego dotyczącego niewykonywania w okresie od dnia 1 czerwca 2007 roku do dnia 4 marca 2019 roku na rzecz małoletnich dzieci K. L. (2) oraz K. L. (1) obowiązku alimentacyjnego. Prowadzona jest również egzekucja komornicza dotycząca nieuiszczania przez niego alimentów na rzecz małoletnich dzieci K. oraz K. L. (1). Poza małoletnimi dziećmi K. i K. ma również dwójkę dzieci z innego związku: P. L. (1) i P. L. (2), wobec których zobowiązany jest do uiszczania alimentów ustalonych w ugodzie zawartej w dniu 28 grudnia 2017 roku przed Sądem Rejonowym w Łęczycy. (e-protokół rozprawy z dnia 18 grudnia 2018 roku zeznania H. L., e-protokół rozprawy z dnia 18 grudnia 2018 roku zeznania E. K. (1), k. 8 odpis zupełny aktu małżeństwa, k. 22-24 odpis postanowienia zabezpieczającego, k. 25, 56 dokumentacja dot. prowadzonego postępowania egzekucyjnego, k. 26 wydruk z (...), k. 27 kserokopia pozwu o rozwód, k. 28 kserokopia wniosku, k. 29, 66-69, 85 kserokopie odpisów zawiadomienia, postanowień oraz protokołu rozprawy, k. 42 wydruk z bazy (...)-SAD, k. 55 wydruk z bazy NOE-SAD, k. 59-60 karta karna, k. 98 pismo z KPP w Ł., k. 30 akt o sygn. V K 401/19 Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wyrok, k. 103 akt o sygn. V K 401/19 Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wyrok nakazowy, k. 39 akt o sygn. II K 151/18 Sądu Rejonowego w Łęczycy wyrok)

Powołany wyżej stan faktyczny tutejszy Sąd ustalił w oparciu o wymienione dokumenty, zawarte w aktach niniejszej sprawy oraz w sprawach prowadzonych przez wydziały karne Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi o sygn. V K 401/19 i Sądu Rejonowego w Łęczycy o sygn. II K 151/18, które nie budziły wątpliwości. Wnioskodawczyni oraz kurator ustanowiony dla nieznanego z miejsca pobytu M. L. również nie kwestionowali wartości dowodowej tych dokumentów.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie tutejszy Sąd wziął również pod uwagę zeznania złożone przez wnioskodawczynię H. L. oraz świadka E. K. (1) uznając je za logiczne i spójne oraz za zgodne z pozostałym materiałem zebranym w sprawie oraz w wymienionych sprawach karnych.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Artykuł 92 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowi, iż dziecko do pełnoletniości pozostaje pod władzą rodzicielską. Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Zgodnie z art. 95 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego władza rodzicielska powinna być wykonywana tak, jak tego wymaga dobro dziecka i interes społeczny. Poprzez dobro dziecka należy rozumieć zapewnienie dziecku wszystkich tych wartości, które są konieczne do jego prawidłowego rozwoju fizycznego i duchowego, o czym stanowi art. 96 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Przy ocenie dobra dziecka nie można pomijać ani uwarunkowań obiektywnych (takich jak: wiek dziecka, jego płeć, cechy charakterologiczne rodziców, stosunek rodziców do siebie, do dziecka oraz do krewnych rodzica), ani subiektywnych (wrażliwości dziecka, wzajemnych relacji oraz więzi rodziców i dzieci, poczucia bezpieczeństwa dziecka). Właściwie rozumiane dobro dziecka wymaga starań o zapewnienie dziecku zdrowia fizycznego i psychicznego, polegających na właściwym ukształtowaniu jego charakteru i przygotowaniu do życia społecznego.

Zgodnie z art. 111 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, jeżeli władza rodzicielska nie może być wykonywana z powodu trwałej przeszkody albo jeżeli rodzice nadużywają władzy rodzicielskiej lub w sposób rażący zaniedbują swe obowiązki względem dziecka, sąd opiekuńczy pozbawi rodziców władzy rodzicielskiej. Pozbawienie władzy rodzicielskiej może być orzeczone także w stosunku do jednego z rodziców.

Dokonując wykładni przepisu art. 111 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, trzeba mieć na uwadze, że do pozbawienia władzy rodzicielskiej upoważniają sąd tylko takie zaniedbania obowiązków względem dziecka, które mogą być ocenione jako rażące. Muszą to być poważne zaniedbania, bądź zaniedbania o mniejszej wadze, które nabierają cech niepoprawności i uporczywości. W przepisie art. 111 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego chodzi o zaniedbania rodziców, które cechuje uporczywość, niepoprawność i nasilenie złej woli. Zaniedbania o mniejszym ciężarze, nieosiągające takich cech, uzasadniają jedynie wydanie odpowiednich zarządzeń przewidzianych w art. 109 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Pozbawienie władzy rodzicielskiej to najsurowszy środek ingerencji sądu, który można zastosować dopiero wówczas, gdy stosowane dotychczas łagodniejsze środki okazały się nieskuteczne lub gdy w okolicznościach danego wypadku jest oczywiste, że stosowanie łagodniejszych środków jest niecelowe (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1997 roku, III CKN 122/97, LEX nr 1402785).

W przekonaniu Sądu rażące zaniedbywanie obowiązków względem dzieci może również polegać na długotrwałym zerwaniu więzi z dziećmi, braku zainteresowania ich losem, wieloletnim nieutrzymywaniu kontaktów z dziećmi z przyczyn leżących po stronie rodzica.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że M. L. w rażący sposób zaniedbuje swoje obowiązki wobec małoletnich dzieci K. L. (2) urodzonej w dniu (...) w Ł. oraz K. L. (1) urodzonego w dniu (...) we wsi T. (U.), gdyż od 2007 roku nie utrzymuje kontaktu ze swoimi dziećmi i od 2007 roku nie interesuje się ich losem (od tamtego czasu rozmawiał jedynie dwukrotnie telefonicznie z matką małoletnich). Ponadto uczestnik postępowania nie łoży na utrzymanie małoletnich dzieci K. L. (2) oraz K. L. (1) określonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Pabianicach z dnia 27 czerwca 2012 roku wydanym w sprawie o sygn. akt III RC 154/10, w wyniku czego finansowy obowiązek utrzymywania małoletnich (w tym ponoszenia wydatków na ich wyżywienie, edukację, opiekę medyczną) spoczywa wyłącznie na ich matce. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 2 kwietnia 2019 roku wydanym w sprawie o sygn. akt V K 401/19, które stało się prawomocne z dniem 15 maja 2019 roku, M. L. został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 209 § 1 Kodeksu karnego dotyczącego niewykonywania w okresie od dnia 1 czerwca 2007 roku do dnia 4 marca 2019 roku na rzecz małoletnich dzieci K. L. (2) oraz K. L. (1) obowiązku alimentacyjnego. Prowadzona jest również egzekucja komornicza dotycząca nieuiszczania przez niego alimentów na rzecz małoletnich dzieci K. oraz K. L. (1). Ojciec nie wykazuje się żadną odpowiedzialnością za małoletnie dzieci, mimo że powinien i mógł by uczestniczyć w ich wychowaniu.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 111 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego Sąd pozbawił władzy rodzicielskiej M. L. nad jego małoletnimi dziećmi: córką K. L. (2) ur. (...) i synem K. L. (1) ur. (...)

W zakresie wniosku złożonego przez świadka E. K. (1) dotyczącego zwrotu kosztów podróży w związku z jej stawiennictwem na rozprawie sądowej w dniu 18 grudnia 2018 roku wskazać należy, iż świadek ma prawo żądać zwrotu wydatków koniecznych, związanych ze stawiennictwem do sądu, a ponadto wynagrodzenia za utratę zarobku (art. 277 k.p.c.). Kwestia zwrotu świadkowi powyższych kosztów została unormowana w ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.05.167.1398 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 85 ust. 1 i 2 powołanej ustawy świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży – z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu – w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu. Górną granicę tych należności stanowi wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Zgodnie zaś z treścią art. 92 ust. 1 i 2 powołanej ustawy zwrot wydatków, utraconego zarobku lub dochodu, wynagrodzenia i kosztów podróży przyznaje się na wniosek świadka, biegłego lub tłumacza złożony na piśmie lub ustnie do protokołu rozprawy. Wniosek o przyznanie tych należności składa się ustnie do protokołu lub na piśmie, w terminie 3 dni od dnia zakończenia czynności z udziałem osoby uprawnionej do tych należności, a w przypadku osoby, o której mowa w art. 88 - z udziałem świadka, któremu ona towarzyszyła.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należało, iż w dniu 18 grudnia 2018 roku świadek E. K. (1) złożyła do tut. Sądu wniosek o zwrot kosztów podróży w związku z jej stawiennictwem na rozprawie sądowej w dniu 18 grudnia 2018 roku. Z uwagi na to, iż powyższy wniosek był nieprecyzyjny bowiem we wniosku wskazano, iż świadek żąda kwoty 350 zł wg kosztów biletów komunikacji publicznej oraz 600 zł za podróż taksówką, zarządzeniem z dnia 25 stycznia 2019 roku (k. 71) wezwano świadka E. K. (2) do sprecyzowania wniosku o zwrot kosztów podróży poprzez wskazanie o jaka kwotę wnosi i jakim środkiem transportu podróżowała. Wezwano także do wskazania czy wnosi o zasądzenie zwrotu kosztów za podróż w jedną stronę czy w obie strony – w terminie 7 dni pod rygorem oddalenia wniosku. Świadek E. K. (1) odebrała powyższe wezwanie w dniu 12 marca 2019 roku i w zakreślonym terminie nie uzupełniła braków formalnych wniosku o zwrot kosztów podróży.

Z uwagi na powyższe tut. Sąd oddalił wniosek świadka E. K. (1) o zwrot kosztów podróży na rozprawę w dniu 18 grudnia 2018 roku.

Wskazać należy również, iż zgodnie z przepisem art. 179 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego organ państwowy, który ustanowił kuratora, przyzna mu na jego żądanie stosowne wynagrodzenie za sprawowanie kurateli. Wynagrodzenie pokrywa się z dochodów lub z majątku osoby, dla której kurator jest ustanowiony, a jeżeli osoba ta nie ma odpowiednich dochodów lub majątku, wynagrodzenie pokrywa ten, kto żądał ustanowienia kuratora. Wynagrodzenia nie przyznaje się, jeżeli nakład pracy kuratora jest nieznaczny, a sprawowanie kurateli czyni zadość zasadom współżycia społecznego.

Kurator dla nieznanego z miejsca pobytu G. M. wniosła o przyznanie jej wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji kuratora.

Zgodnie § 4 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800) stawka minimalna z zakresu prawa rodzinnego i opiekuńczego o pozbawienie, ograniczenie, zawieszenie lub przywrócenie władzy rodzicielskiej oraz odebranie dziecka wynosi 240 zł.

Mając na względzie powyższe należało przyznać kuratorowi G. M. wynagrodzenie w kwocie 240 złotych za pełnioną funkcję kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu M. L., które to wynagrodzenie należało wypłacić ze Skarbu Państwa kasa Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie przejmując koszty postępowania w tym zakresie na rachunek Skarbu Państwa.

O pozostałych kosztach orzeczono na podstawie przepisu art. 520 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego.

SSR Barbara Ciwińska