Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 stycznia 2019 roku (znak: ENS/10/021214558), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 10 stycznia 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił B. N. prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił wymaganego, co najmniej 15-letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjął za udokumentowany ogólny staż ubezpieczeniowy wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 roku w wymiarze 25 lat, 10 miesięcy, w tym: 25 lat, 6 miesięcy i 24 dni okresów składkowych, 3 miesiące i 6 dni okresów nieskładkowych w tym 14 lat, 9 miesięcy i 5 dni pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy okresu przerwy w zatrudnieniu od 17 października 1979 r. do 15 listopada 1979 r.

/decyzja k. 13-14 plik I akt ZUS/

W dniu 7 marca 2019 roku B. N. złożył odwołanie od powyższej decyzji, uznając ją za krzywdzącą. W uzasadnieniu wskazano, że organ niesłusznie pominął dowód świadczący o wykonywaniu przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach jako ślusarz w okresie od 18 kwietnia 1983 r. do 11 sierpnia 1986 r. w Przedsiębiorstwie (...) w W..

/odwołanie k. 3-7/

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k. 8/

Na rozprawie w dniu 10 czerwca 2019 roku, poprzedzającej bezpośrednio wydanie wyroku, wnioskodawca poparł odwołanie, natomiast pełnomocnik organu rentowego wnosił o jego oddalenie.

/stanowisko stron – e protokół z rozprawy z 10.06.2019 r., 00:50:44 – 00:51:17 - płyta CD k. 127/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca B. N. urodził się w dniu (...).

/bezsporne/

W dniu 10 stycznia 2019 roku B. N. złożył wniosek o emeryturę, nie będąc członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

/bezsporne, nadto wniosek – k. 1-6 plik I akt ZUS/

Wnioskodawca udokumentował 25 lat, 10 miesięcy ogólnego stażu pracy, w tym: 25 lat, 6 miesięcy i 24 dni okresów składkowych, 3 miesiące i 6 dni okresów nieskładkowych w tym 14 lat, 9 miesięcy i 5 dni pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do zatrudnienia w szczególnych warunkach okresu jego pracy jako ślusarz w okresie od 18 kwietnia 1983 r. do 11 sierpnia 1986 r. w Przedsiębiorstwie (...) w W..

/bezsporne/

W spornym okresie tj. od 18 kwietnia 1983 r. do 11 sierpnia 1986 r. wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w W. na stanowisku ślusarz , w pełnym wymiarze czasu pracy.

/świadectwo pracy – k. 5 plik II akt ZUS/

W Przedsiębiorstwie (...) w W. wnioskodawca wykonywał pracę na terenie Zakładów (...). Wnioskodawca pracował w brygadzie , do zadań której należało czyszczenie zbiorników z odpadów szkodliwych i ich wymiana na nowe. Ponadto wnioskodawca demontował i wymieniał rury. W trakcie wymiany rur wnioskodawca zajmował się również skuwaniem osłon rurociągów , które były wykonane z azbestu. Praca na terenie zakładu była świadczona na halach oraz w kanałach , którymi biegły rurociągi.

Podczas wykonywania pracy wnioskodawca musiał używać ubrania ochronnego . Wymagane było noszenie ochronnego obuwia i rękawic- gumowych lub skórzanych w zależności od potrzeb. Ponadto były używane maski przeciwpyłowe oraz maski ochronne kiedy praca wymagała kontaktu z substancjami żrącymi. Używane były też fartuchy ochronne gumowe bo żrące ciecze podczas demontażu rur i zbiorników rozpryskiwały się. Zawsze w demontowanych zbiornikach i rurach pozostawały resztki substancji chemicznych ponieważ nie spływały w całości. W miejsce demontowanych zbiorników były zakładane nowe. Wnioskodawca wraz ze swoją brygadą zajmował się też wymianą rur kanalizacyjnych w zakładzie. W brygadzie pracował również spawacz , któremu pomagali inni zatrudnieni w brygadzie. Brygada liczyła 4-5 osób. Podczas pracy na halach w powietrzu unosił się kurz i opary amoniaku, praca trzeba było wykonywać w maskach odpylających. Podczas pracy na hali produkcyjnej była produkcja. Część remontowana była odgradzana taśmą. W powietrzu oprócz amoniaku unosiły się opary rozpuszczalników i acetonu. Na halach produkowane były nawozy sztuczne do których były dodawane substancje lecznicze. Poza intensywnym zapachem substancji chemicznych unosił się pył , który osadzał się na ścianach , pozostawiając żółty osad. /zeznania świadka P. Z. – e protokół z rozprawy z 10.06.2019 r., 00:06:25– 00:21:22 ; świadka M. B. 00:21:22-00:35:24, zeznania wnioskodawcy 00:37:42-00:50:44- płyta CD k. 127/

W miesiącach od maja 1983r do sierpnia 1983r oraz w grudniu 1983 r , w lutym i marcu 1984 oraz od lipca do października 1984 r , od czerwca do grudnia 1985r , od stycznia do lipca 1986 r wnioskodawcy wypłacono dodatek za pracę w warunkach szkodliwych / karty wynagrodzeń k- 21/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedstawionych dokumentów jak i osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawcy oraz świadków P. Z. i M. B. , pracujących z wnioskodawcą w spornym okresie zatrudnienia, a zatem posiadających wiedzę odnośnie charakteru zatrudnienia wnioskodawcy i rodzaju wykonywanych przez niego czynności. Zgromadzonym dowodom Sąd w całości dał wiarę. Zeznania świadków – osób obcych wobec wnioskodawcy i niezainteresowanych bezpośrednio rozstrzygnięciem sprawy na korzyść którejkolwiek ze stron, a jednocześnie pracowników tego samego zakładu pracy i w tym samym czasie, co wnioskodawca, w ocenie Sądu nie budzą wątpliwości przy ocenie ich wiarygodności. Nie są one wewnętrznie sprzeczne, ani sprzeczne z zeznaniami wnioskodawcy, czy też z treścią załączonych do akt sprawy dokumentów; przeciwnie – są spójne, jasne, logiczne, kompletne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. Również zgromadzonym w toku postępowania dowodowego dokumentom Sąd przyznał w pełni walor wiarygodności uznając, że mogą one stanowić podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie. Ich prawdziwość i rzetelność nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, zaś Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności z urzędu. Z uwagi na niesporność ustalonego stanu faktycznego sprawy Sąd uznał ww. materiał dowodowy, wskazujący rodzaj obowiązków i czynności zawodowych wykonywanych przez B. N. w ramach zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w W., za wystarczający do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Podnieść należy ,że ewentualne rozbieżności w zeznaniach świadków i wnioskodawcy mogą wynikać z upływu czasu i nie świadczą w ocenie Sądu o nierzetelności zeznań . Od okresu zatrudnienia w zakładzie (...) upłynął znaczny okres czasu i jest rzeczą naturalną ,że pewne okoliczności mogą ulec zatarciu w pamięci. W zakresie wypłacania wnioskodawcy dodatku za pracę w warunkach szkodliwych Sąd oparł się na oryginałach kart wynagrodzeń , z których jednoznacznie wynika ,że w określonych okresach czasu , nawet rocznych dodatek za pracę w warunkach szkodliwych był wnioskodawcy wypłacany. Miało to miejsce np. od czerwca 1985 do lipca 1986 roku .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z treścią art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 roku, poz.887 – j.t. ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art. 184 ust. 2 ww. ustawy, emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prawo do emerytury na podstawie art. 184 ww. ustawy przysługuje ubezpieczonemu, który na dzień wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany wiek, niezależnie od tego czy w chwili osiągnięcia tego wieku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy wykonywał inną pracę i czy pozostawał w zatrudnieniu.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat (dla mężczyzn), oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat (dla mężczyzn).

Definicja ustawowa „pracy w szczególnych warunkach” została zawarta w art. 32 ust. 2 ww. ustawy o emeryturach i rentach. Zgodnie z tym przepisem, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ww. ustawy wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie którym osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art. 32 ust. 4 ww. ustawy) należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Lex nr 559949). Pracę taką pracownik musi wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze), aby nabyć prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Prawo do emerytury przewidziane w art. 184 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ma charakter wyjątkowy, jest odstępstwem od ogólnej reguły dotyczącej warunków przechodzenia na emeryturę, a zatem właściwe przepisy muszą być wykładane w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca, prowadząca w konsekwencji do wypaczenia idei, że emerytura w wieku wcześniejszym jest wynikiem pracy w obciążających dla zdrowia warunkach. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. Istotnym warunkiem przyznania świadczenia z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach jest stwierdzenie w ramach pełnego wymiaru czasu pracy oddziaływania szkodliwych warunków na organizm pracownika. R. legis instytucji przewidzianej w art. 32 ww. ustawy o emeryturach i rentach z FUS opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni.

Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl § 2 ust. 2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778).

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłączone jest, stosownie do treści art. 473 §1 k.p.c., zastosowanie przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i przesłuchania stron (art. 246 i 247 k.p.c.). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalne jest wykazywanie wszelkimi dowodami okoliczności od których zależą uprawnienia do świadczeń, z ubezpieczenia społecznego, także gdy z dokumentów wynika co innego.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420).

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do: wieku – wnioskodawca ukończył 60 lat, braku członkostwa w otwartym funduszu emerytalnym oraz wymaganych na dzień 1 stycznia 1999 roku okresów składkowych i nieskładkowych. W ocenie Sądu – wbrew stanowisku organu rentowego - wnioskodawca spełnia również warunek, co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z zeznań świadków i z przesłuchania wnioskodawcy oraz przeprowadził dowód z dokumentacji osobowej ze spornego okresu zatrudnienia.

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w spornym okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w W. na stanowisku ślusarza wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, w tym samym miejscu, te same czynności, tj. wymianę rur i zbiorników , na substancje szkodliwe, w tym zimował się demontowaniem osłon azbestowych rurociągów i wymianą rur kanalizacyjnych. Pracę wykonywał stale w pełnym wymiarze czasu pracy tj. 8 godzin dziennie. Nie ulega wątpliwości Sądu, że wnioskodawca świadczył pracę w spornym okresie czasu w warunkach szczególnych. Zeznania samego wnioskodawcy znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków oraz oryginałach dokumentach załączonych do akt sprawy. Jak wynika bowiem z kart wynagrodzeń wnioskodawcy był wypłacany dodatek do wynagrodzenia za pracę w warunkach szkodliwych. Dodatek ten był płacony przez przeważający okres zatrudnienia, w tym pod koniec zatrudnienia bez przerwy przez okres ponad roku czasu. W oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy nie sposób było ustalić powodów, dla których wystąpiły przerwy w wypłacaniu dodatku, co mogło wynikać np. z wewnątrzzakładowych uregulowań, czy okresowym kierowaniu wnioskodawcy do innych zadań. Nie mniej jednak nie ma żadnych racjonalnych powodów aby uznać ,że w okresie roku – od miesiąca czerwca 1985 do lipca 1986 roku wnioskodawca nie pracował w warunkach szkodliwych skoro zakład wypłacał mu z tego tytułu dodatek do wynagrodzenia z tytułu pracy w warunkach szkodliwych. W tym miejscu należy wskazać ,że zarówno wnioskodawca jak i świadkowie mogli nie wiedzieć ,że taki składnik wynagrodzenia był okresowo wypłacany. Jak wynika z zeznań wnioskodawcy nie miał on wglądu w karty płacowe, listy płac a jedynie otrzymywał tzw. pasek wynagrodzeń , gdzie były wyszczególnione zbiorczo poszczególne elementy wypłaty. Wskazać należy ,że wypłacane były w spornym okresie czasu różne składniki wynagrodzenia składające się na comiesięczną wypłatę.

W ocenie Sądu wnioskodawca wykonywał w trakcie zatrudnienia pracę w warunkach szkodliwych w spornym okresie czasu wskazaną w dziale IV poz. 39 załącznika A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r poz. 43 ze zm.) oraz w zarządzeniu Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego w wykazie A dziale IV poz. 39 pkt 8.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy przyjął, iż wnioskodawca – wbrew stanowisku organu rentowego – legitymuje się okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych w wymiarze przekraczającym 15 lat. Podnieść należy ,że organ rentowy uznał za udowodniony okres zatrudnienia w warunkach szczególnych w rozmiarze 14 lat 9 miesięcy i 5 dni. Przyjmując zatem ,że w spornym okresie czasu wnioskodawca przez okres co najmniej roku świadczył pracę w warunkach szczególnych , kiedy to co miesiąc zakład wypłacał mu dodatek za pracę w warunkach szkodliwych, wnioskodawca posiada ponad 15 letni okres zatrudnienia w warunkach szkodliwych. Z uwagi na to, że – jak wskazano wcześniej – B. N. posiada również wymagany ogólny - co najmniej 25 letni staż pracy, ukończył wymagany wiek oraz nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, należy stwierdzić, że spełnia on wszystkie warunki konieczne dla nabycia prawa do wcześniejszej ze względu na wiek emerytury.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do emerytury powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do jej nabycia. Z kolei w myśl art. 129 ust. 1 świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Wniosek o emeryturę wnioskodawca złożył w dniu 10 stycznia 2019 roku Z tego względu Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał B. N. prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2019 r. (tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożył on wniosek o prawo do świadczenia) orzekając, jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć peł. ZUS z pouczeniem wraz z aktami rentowymi

9.07.2019