Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda

Protokolant st. sekr. sąd. A. Pabiś

w obecności Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim - J. Ciupy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 i 14 października 2019 r.

sprawy przeciwko M. S., urodzonemu (...) w K., synowi L. i E. z domu T.,

oskarżonemu o to, że:

w okresie od 23 sierpnia 2010 roku do 28 lutego 2011 roku działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc upoważnionym jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. do dysponowania powierzonymi mu środkami pieniężnymi na rachunkach bankowych tego podmiotu, przywłaszczył sobie środki pieniężne w łącznej kwocie 102.057, 80 PLN (sto dwa tysiące pięćdziesiąt siedem złotych 80/100 groszy) w ten sposób, że dokonał jak właściciel bez rozliczenia ze spółką dyspozycji wypłat i transakcji bezgotówkowych z tych rachunków, i tak:

- w dniu 23 sierpnia 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank (...) kwotę 10.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 01 września 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank S.A. kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 08 września 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank S.A. kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 23 września 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 28 września 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 07 października 2010 roku pobrał kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN,

- w dniu 11 października 2010 roku pobrał kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN,

- w dniu 13 października 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 15 października 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 20 października 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 28 października 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN tytułem zaliczki,

- w dniu 10 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 122, 59 PLN,

- w dniu 16 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 194, 30 PLN,

- w dniu 16 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 262, 50 PLN,

- w dniu 17 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 44, 44 PLN,

- w dniu 19 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 174, 96 PLN,

- w dniu 22 listopada 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 23 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 846, 45 PLN,

- w dniu 24 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 496, 70 PLN,

- w dniu 29 listopada 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.019, 73 PLN tytułem rozliczenia faktur (...), (...),

- w dniu 05 grudnia 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 232, 85 PLN,

- w dniu 09 grudnia 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 450, 00 PLN,

- w dniu 28 grudnia 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 1.083, 94 PLN,

- w dniu 29 grudnia 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 729, 34 PLN,

- w dniu 05 stycznia 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 3.000 PLN tytułem zaliczki,

- w dniu 13 stycznia 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 24 stycznia 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 10.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 03 lutego 2011 roku pobrał kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 2.000 PLN,

- w dniu 10 lutego 2011 roku pobrał kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 2.000 PLN,

- w dniu 18 lutego 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank Spółdzielczy kwotę 10.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 28 lutego 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank Spółdzielczy kwotę 22.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

przy czym w związku z pobranymi sumami zrealizował wpłatę w kwocie 600 PLN na w/w konto (...) Sp. z o.o. prowadzone w (...) (...)oraz uregulował fakturę wystawioną na spółkę (...) przez Kancelarię Notarialną M. B. na kwotę 2.000 PLN,

tj. o czyn z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

1. uznaje oskarżonego M. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym uzupełnieniem opisu czynu, iż przyjmuje, że czyn ów zaistniał w B. na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. oraz z tą zmianą opisu czynu, iż przyjmuje, że czyn ów zaistniał w okresie od 23 sierpnia 2010 roku do 23 lutego 2011 roku, wprowadzając jednocześnie jako datę ostatniej czynności objętej czynem ciągłym dzień 23 lutego 2011 roku w miejsce daty: „28 lutego 2011 roku”, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 284 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk i za tak przypisany czyn na podstawie art. 284 § 2 kk i art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

2. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres jego tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 23 czerwca 2019 roku, godzina 23.30;

3. na podstawie art. 46 § 1 kk tytułem naprawienia szkody zasądza od oskarżonego M. S. na rzecz pokrzywdzonej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. kwotę 102.057,80 (sto dwa tysiące pięćdziesiąt siedem złotych 80/100) złotych tytułem naprawienia szkody;

4. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. B. (2) kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście złotych 92/100) złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu sądowym;

5. wymierza oskarżonemu M. S. 900 (dziewięćset) złotych opłaty oraz zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa 1.502,83 (jeden tysiąc pięćset dwa złotych 83/100) złotych tytułem wydatków.

Sygn. akt II K 752/19

UZASADNIENIE

(...) Sp. z o.o. została zawarta w dniu (...) roku w formie aktu notarialnego sporządzonego w B.. Siedzibą spółki zostało miasto B..

W okresie od 19 sierpnia 2010 roku do 22 marca 2011 roku prezesem zarządu spółki D. był M. S., zaś wiceprezesami zarządu – D. D. i K. W.. Od dnia 22 marca 2011 roku M. S. pełnił funkcję wiceprezesa zarządu w przedmiotowej spółce.

Równocześnie w spółce (...) działał „stary zarząd” w osobach: D. Ł., T. S. i Z. M..

(akt notarialny z 19 sierpnia 2010 r. k. 364-366; akt notarialny z 22 marca 2011 r. k. 829-831; protokół posiedzenia rady nadzorczej (...) Sp. z o.o. z 18 czerwca 2009 r. k. 356-358; protokół posiedzenia rady nadzorczej (...) Sp. z o.o. z 31 maja 2010 r. k. 359-361; protokół posiedzenia rady nadzorczej (...) Sp. z o.o. z 21 czerwca 2010 r. k. 362-363; informacja z rejestru przedsiębiorców k. 833-855, 904-910; opinia biegłego rewidenta k. 536-540; zeznania świadków: D. Ł. k. 1456 odwrót- (...); T. S. k. 1457-1457 odwrót)

Z (...) siedziby spółki zarząd kierowany przez M. S. nie uzyskał żadnej dokumentacji, w szczególności instrukcji dotyczącej obiegu dokumentów księgowych.

W (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. obowiązywała polityka rachunkowości, w myśl której istniał obowiązek rozliczenia każdej pobranej zaliczki poprzez złożenie faktury dokumentującej konkretny wydatek poniesiony w interesie spółki.

(zeznania świadków: D. Ł. k. 1456 odwrót- (...); T. S. k. 1457-1457 odwrót; D. P. k. 1491-1491 odwrót)

W dniu 1 czerwca 2010 roku ówczesny zarząd spółki D. (bez siedziby), reprezentowany przez D. D. i S. T., zawarł z (...) w R. umowę o prowadzenie ksiąg rachunkowych (aneksowaną 7 czerwca 2010 roku). W oparciu o ową umowę biuro R. P. prowadziło dla zarządu spółki (poza siedzibą) rozliczenia z organami państwowymi, ewidencję VAT i świadczyło usługę prowadzenia ksiąg rachunkowych. W dniu 21 czerwca 2010 roku spółka (...) zawarła z w/w kancelarią podatkową nową umowę o prowadzenie ksiąg rachunkowych, na podstawie której biuro nieodpłatnie udostępniło spółce posiadane przez siebie subkonto w (...) Banku (...) o numerze (...).

(pismo od R. P. wraz z załącznikami w postaci dokumentów księgowych k. 88-116, w tym k. 89-95, 96-97, 98-99)

Po powołaniu nowego zarządu spółki D. ( (...)) w osobach: M. S., D. D. i K. W., przedmiotowy organ postanowił o rezygnacji z dalszej współpracy z Kancelarią (...) w R. w zakresie prowadzenia rachunku powierniczego w (...) Banku (...) i dokonał otwarcia dwóch rachunków bankowych – w dniu 9 września 2010 roku w FM Bank i w dniu 14 października 2010 roku w (...) (...), na które nakazał przelać R. P. zgromadzone środki spółki z rachunku powierniczego.

Spółka (...) posiadała również rachunek bankowy w (...)

(protokół oględzin rzeczy k. 37; wydruk historii rachunku bankowego w (...) Bank k. 38-84; wydruk historii rachunku bankowego w (...) k. 125-134; wydruk historii rachunku bankowego w(...); umowa o prowadzenie rachunku bankowego (...); potwierdzenie otwarcia rachunku (...); umowa rachunku rozliczeniowego prowadzonego przez (...) k. 481-483; informacja z (...) k. 484)

M. S. w okresie od 23 sierpnia 2010 roku (k. 561) do 23 lutego 2011 roku (k. 594, 566) w B., działając na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., będąc upoważnionym jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. do dysponowania powierzonymi mu środkami pieniężnymi na rachunkach bankowych tego podmiotu, przywłaszczył sobie środki pieniężne w łącznej kwocie 102.057, 80 PLN w ten sposób, że dokonał jak właściciel bez rozliczenia ze spółką dyspozycji wypłat i transakcji bezgotówkowych z tych rachunków, w tym:

- w dniu 23 sierpnia 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank (...) kwotę 10.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 01 września 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank S.A. kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 08 września 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank S.A. kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 23 września 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 28 września 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 07 października 2010 roku pobrał kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN,

- w dniu 11 października 2010 roku pobrał kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN,

- w dniu 13 października 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 15 października 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 20 października 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 28 października 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN tytułem zaliczki,

- w dniu 10 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 122, 59 PLN,

- w dniu 16 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 194, 30 PLN,

- w dniu 16 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 262, 50 PLN,

- w dniu 17 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 44, 44 PLN,

- w dniu 19 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 174, 96 PLN,

- w dniu 22 listopada 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 23 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 846, 45 PLN,

- w dniu 24 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 496, 70 PLN,

- w dniu 29 listopada 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.019, 73 PLN tytułem rozliczenia faktur (...), (...),

- w dniu 05 grudnia 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 232, 85 PLN,

- w dniu 09 grudnia 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 450, 00 PLN,

- w dniu 28 grudnia 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 1.083, 94 PLN,

- w dniu 29 grudnia 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 729, 34 PLN,

- w dniu 05 stycznia 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 3.000 PLN tytułem zaliczki,

- w dniu 13 stycznia 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 24 stycznia 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 10.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 03 lutego 2011 roku pobrał kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 2.000 PLN,

- w dniu 10 lutego 2011 roku pobrał kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 2.000 PLN,

- w dniu 18 lutego 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank Spółdzielczy kwotę 10.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 23 lutego 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank Spółdzielczy kwotę 22.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

przy czym w związku z pobranymi sumami M. S. zrealizował wpłatę w kwocie 600 PLN (k. 550) na w/w konto (...) Sp. z o.o. prowadzone w (...) Bank Spółdzielczy oraz uregulował fakturę wystawioną na spółkę (...) przez Kancelarię Notarialną M. B. na kwotę 2.000 PLN (k. 795).

(zapisy na koncie M. S. k. 593-596; opinia biegłego rewidenta k. 533-567; opinia uzupełniająca k. 794-796; ustna uzupełniająca opinia biegłego k. 1459-1459 odwrót; dokumentacja księgowa przekazana przez R. P. k. 613-786; wydruk historii rachunku bankowego w (...) Bank k. 38-84; wydruk historii rachunku bankowego w (...) k. 125-134; wydruk historii rachunku bankowego (...) k. 135-145; pismo od R. P. wraz z załącznikami w postaci dokumentacji księgowej k. 88-116; rejestr zakupów i sprzedaży VAT k. 179-199; zestawienie sald i obrotów k. 200-206; dziennik księgowań k. 207-225; wykaz faktur potwierdzających i dokumentacja (...) spółki (...) k. 227-303; umowa o prowadzenie rachunku bankowego w (...) k. 471-476; potwierdzenie otwarcia rachunku w (...)k. 477-478; umowa rachunku rozliczeniowego prowadzonego przez (...) k. 481-483; informacja z (...) k. 484; pismo k. 605; zeznania świadków: D. Ł. k. 1456 odwrót- (...); T. S. k. 1457-1457 odwrót; D. P. k. 1491-1491 odwrót)

W imieniu rady nadzorczej spółki (...) (po powzięciu informacji o zaleganiu członków zarządu z rozliczaniem pobranych zaliczek) w maju 2011 roku wezwał pisemnie członków zarządu spółki (...) (w osobach: M. S., K. W. i D. D.) do niezwłocznego rozliczenia pobranych zaliczek i złożenia zaległych faktur, pozostających do rozliczenia z Kancelarią (...) w R..

(zeznania świadków: P. P. (1) k. 1457 odwrót, 792 odwrót; K. W. k. 523-524, 802-803, 1493; częściowo zeznania świadka D. D. k. 1489 odwrót- (...), 518 odwrót; kserokopia pisma z 16 maja 2011 r. k. 531)

Wypłata pieniędzy z kont (...) spółki (...) (w tym z konta prowadzonego w (...) Bank (...)) odbywać się mogła jedynie na polecenie zarządu spółki. W zakresie zaliczki przelanej w kwocie 10.000 złotych na konto M. S. z dolsatowskiego konta w (...) mogła zaistnieć sytuacja tego rodzaju, że M. S. (jednoosobowo jako prezes zarządu) wydał R. P. mejlowo albo pisemnie polecenie przelania na jego konto bankowe tychże środków pieniężnych. Członkowie zarządu spółki (...) ( (...)) z przełomu lat: 2010 i 2011 pisemnie bądź mejlowo (głównie w tej drugiej formie) wydawali R. P. dyspozycję przelania pieniędzy na ich konta prywatne.

M. S. nie przekazał Kancelarii (...) faktur dokumentujących poniesienie przezeń z uzyskanych zaliczek wydatków na rzecz spółki (...), jak również nie złożył żadnych innych dokumentów pozwalających na uznanie, iż zaliczki lub wypłaty bezgotówkowe kartą bankomatową zostały zasadnie mu przekazane.

(zeznania świadków: R. P. k. 1458-1458 odwrót, 582 odwrót-584; J. P. k. 1458 odwrót- (...), 806-807; zapisy na koncie M. S. k. 593-596; pismo k. 605)

R. P. telefonicznie i mejlowo wzywał (do wiosny 2011 roku) M. S. do rozliczenia się z pobranych zaliczek. Tenże zaś na owe kontakty reagował w ten sposób, że „mówił, iż się rozliczy, że doręczy dokumentację”, czego jednak nie uczynił.

(zeznania świadka R. P. k. 1458, 583 odwrót)

Za usługę (...) spółką (...) w czasie pełnienia funkcji prezesa zarządu otrzymał wynagrodzenie w kwotach:

- 12.424,16 złotych – w dniu 31 października 2010 roku,

- 12.424,16 złotych – w dniu 30 listopada 2010 roku,

- 11.900,00 złotych – w dniu 31 grudnia 2010 roku,

- 12.424,16 złotych – w dniu 31 grudnia 2010 roku,

- 524,16 złotych – w dniu 31 grudnia 2010 roku,

- 12.526,00 złotych – w dniu 28 lutego 2011 roku,

- 12.526,00 złotych – w dniu 28 lutego 2011 roku.

(zapisy na koncie k. 596, k. 593)

Uchwały zgromadzenia wspólników (...) Sp. z o.o. z dnia 18 czerwca 2009 roku (od których rozpoczął się okres równoległego działania dwóch zarządów spółki) zostały prawomocnie unieważnione przez sąd (w 2018 roku).

(odpis wyroku SO w Łodzi z dnia 12.02.2016 r. k. 1454; odpis wyroku SA w Łodzi z 28.06.2018 r. wraz z uzasadnieniem k. 1443-1453)

U M. S. nie stwierdzono objawów (...). W czasie popełnienia zarzucanego mu czynu nie znajdował się on w stanie zniesionej lub ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności (warunki określone w art. 31 § 1 i 2 kk nie zachodzą). Aktualny stan zdrowia psychicznego oskarżonego pozwala na jego udział w toczącym się przeciwko niemu postępowaniu karnym i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

(opinia (...) k. 1235-1236)

M. S. był czterokrotnie karany za popełnienie przestępstw (w tym na karę pozbawienia wolności oraz dwukrotnie za czyny z art. 276 kk), po raz pierwszy w 2014 roku.

(karta karna k. 1228-1230)

M. S. jest (...) Jest ojcem (...) pełnoletnich dzieci. Ma wykształcenie wyższe. Prowadzi działalność gospodarczą w postaci (...)w K., osiągając z tego tytułu miesięczny dochód w kwocie 600 złotych netto. Nie posiada majątku.

(oświadczenie oskarżonego k. 1455 odwrót)

Oskarżony nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu.

Wyjaśnił, iż nie przywłaszczył żadnych pieniędzy na szkodę spółki (...). Oświadczył nadto, iż nie był wzywany przez R. P. do przedstawienia faktur dokumentujący wydatki poniesione w oparciu o pobrane przez niego zaliczki pieniężne.

Dodał, że wszystkie zaliczki pobrał legalnie i dopilnował, aby zaliczki pobrane zarówno przez niego, jaki przez innych członków zarządu, zostały prawidłowo zaksięgowane i zaewidencjonowane. Nie ma pojęcia, dlaczego do (...)nie trafił segregator z dokumentami, znajdujący się w biurze zarządu w R..

Jako powody nie wystąpienia przeciwko (...) Sp. z o.o. o zapłatę zaległego wynagrodzenia i o zwrot kosztów M. S. wskazał stan niepewności w spółce co do kwestii jej reprezentacji, konieczność zainwestowania we wpis sądowy i zły stan zdrowia.

Oskarżony zanegował, by ukrywał się w czasie śledztwa przed organami prokuratury.

(wyjaśnienia oskarżonego M. S. k. 1455 odwrót- (...), (...)- (...), (...)- (...) odwrót)

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się w głównej mierze na dowodach obiektywnych w postaci dokumentacji księgowej spółki (...) oraz opinii biegłego rewidenta (zarówno dwóch pisemnych, jak również jednej ustnej) oraz częściowo na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków, w tym w szczególności: R. P., J. P., P. P. (1), T. S. i D. Ł., posiłkując się przy tym innymi dowodami noszącymi przymiot obiektywności.

Zasadniczą rolę z punktu widzenia ustaleń faktycznych w sprawie pełnią dowody obiektywne i do nich w pierwszej kolejności należy się odnieść.

Nieco uwagi trzeba poświęcić w tym miejscu opiniom (zarówno pisemnym, jak i ustnej) biegłego z zakresu rachunkowości E. I., dowód z opinii którego dopuszczony został już na etapie śledztwa. Wskazać należy, iż w ocenie Sądu wskazane opinie są jasne i pełne. Odpowiadają bowiem na wszystkie pytania postawione przed biegłym, udzielając na nie wyczerpujących odpowiedzi. E. I. sporządził je w oparciu o dowody obiektywne zebrane w postępowaniu przygotowawczym (w tym przede wszystkim dokumentację księgową spółki (...) załączoną do akt sprawy min. przez Kancelarię (...) w R., zajmującą się obsługą księgową spółki w czasie kierowania nią przez zarząd na czele z M. S.) i dowody osobowe (w postaci zeznań R. P., J. P., T. S. i D. Ł.). Z opinii tych jednoznacznie wynika, że nierozliczone przez oskarżonego zaliczki zamykają się kwotą 102.057,80 złotych (rzeczą Sądu było natomiast wykazanie, iż powierzone sprawcy pieniądze w takiej kwocie zostały przez niego przywłaszczone, czemu Sąd da wyraz w swych dalszych rozważaniach).

Z opinii E. I. wynika, iż w sześciomiesięcznym okresie objętym zarzutem M. S. uzyskał kosztem (...) spółki (...) przysporzenie pieniężne w kwocie określonej w zarzucie aktu oskarżenia i nie rozliczył się z niego, nie przedkładając faktur dokumentujących zdarzenia finansowe, w trakcie których wydatkował pobrane zaliczki. Sąd podziela zapatrywanie biegłego rewidenta, iż sprawca jedynie dwukrotnie rozliczył się z uzyskanych przez siebie zaliczek – na kwotę 600 złotych i 2.000 złotych, czemu dano wyraz w końcowej części czynu przypisanego oskarżonemu.

Jakkolwiek M. S. w trakcie rozprawy w dniu 7 października 2019 roku podjął próbę zdyskredytowania opinii biegłego E. I., to jednak nie uczynił tego w sposób skuteczny, albowiem biegły po zapoznaniu się z treścią historii transakcji z (...) w W. (k. 729) i dokonaniu porównania tegoż z treścią załącznika nr 6 (k. 566) do sporządzonej przez siebie opinii pisemnej, stwierdził (wbrew sugestiom oskarżonego), że w swej opinii nie brał pod uwagę kwot wynikających z okazanego mu wyciągu bankowego. W kontekście wypowiedzi biegłego E. I. (k. 1459 odwrót), według którego brak jest dokumentów (poza dwoma – na łączną kwotę 2.600 złotych), z których wynikałoby, iż M. S. rozliczył się z zaliczek, niewiarygodnie brzmią wyjaśnienia sprawcy oraz zeznania D. D., jakoby oskarżony posiadał faktury (przechowywane w „tajemniczym” i bliżej nie określonym segregatorze) dokumentujące wydatki poniesione przezeń w imieniu spółki (...).

W ocenie Sądu na wiarę zasługują zeznania K. W., jakkolwiek nie miały one mocno istotnego znaczenia z punktu widzenia zarzutu stawianego M. S.. Niemniej jednak pamiętać należy, że K. W. wchodził w skład zarządu spółki (...)w czasie, gdy prezesem jej zarządu był oskarżony i posiadał on pewną wiedzę na temat stosunków panujących wówczas w przedmiotowym podmiocie gospodarczym. W zakresie pisemnego wezwania skierowanego do członków zarządu spółki (...) (pochodzącego od P. P. (1)) do niezwłocznego rozliczenia pobranych zaliczek i złożenia zaległych faktur pozostających do rozliczenia, wypowiedzi K. W. korespondowały z zeznaniami P. P. (1) (które zostały przez Sąd uznane za wiarygodne, jako że były one konsekwentne i spójne) oraz D. D..

Odnosząc się z kolei do oceny zeznań D. D., trzeba zwrócić uwagę, iż zrelacjonował on generalnie przebieg zdarzeń w sposób logiczny, co czyniło jego wypowiedzi wiarygodnymi. Niemniej jednak Sąd dostrzegł pewną niekonsekwencję w zeznaniach D. D. i odmówił świadkowi owemu wiarygodności w zakresie tego, iż M. S. wydatkował pewne kwoty pieniędzy na potrzeby spółki (...), posiadając nawet segregator z fakturami (niestety świadek nie wiedział, co to były za faktury, gdyż nie zaglądał do niego). Zauważyć należy, iż kwestia „segregatora z fakturami” pojawiła się dopiero na etapie postępowania sądowego i miało to miejsce za przyczyną właśnie zeznań D. D. (niezmiernie istotne jest to, iż nie wspominał o tym wcześniej nawet sam oskarżony). Oczywiście wówczas odniósł się do przedmiotowej sprawy M. S., oświadczając, iż „nie ma pojęcia, dlaczego do kancelarii pana P. nie trafił segregator z dokumentami.” (k. 1492 odwrót). Faktem jest jednak, że D. D. nie wiedział de facto, jakiego rodzaju dokumenty M. S. przechowywał w owym segregatorze. Do zeznań D. D. Sąd podszedł z dużą dozą ostrożności również z tego względu, iż świadek ten pozostaje w sporze cywilno - prawnym z pokrzywdzoną spółką (...). Wytoczył bowiem przeciwko niej pozew z zapłatę zaległego wynagrodzenia. W sprawie nie zapadł prawomocny wyrok (jakkolwiek dwukrotnie sąd pierwszej instancji oddalił powództwo D. D.).

W ocenie Sądu, na danie wiary zasługują wypowiedzi R. P. oraz J. P., albowiem są one logiczne i spójne. R. P. prowadził obsługę księgową spółki (...) w okresie kierowania jej zarządem przez oskarżonego. Pomagała mu w tym zatrudniona w jego kancelarii (...). Z zeznań wskazanych świadków, a przede wszystkim R. P., wynika jednoznacznie, iż wypłata pieniędzy z kont (...) spółki (...) (w tym z konta prowadzonego w (...) Bank (...)) odbywać się mogła jedynie na polecenie zarządu spółki. W zakresie zaliczki przelanej w kwocie 10.000 złotych na konto M. S. z dolsatowskiego konta w (...) zeznał, że mogło to odbyć się w ten sposób, że oskarżony (jednoosobowo jako prezes zarządu) wydał mu mejlowo albo pisemnie polecenie przelania na jego konto bankowe tychże środków pieniężnych. Wskazani świadkowie byli zgodni co do tego, iż członkowie zarządu spółki (...) z przełomu lat: 2010 i 2011 pisemnie bądź mejlowo (głównie w tej drugiej formie) wydawali R. P. dyspozycję przelania pieniędzy na ich konta prywatne. Ich zeznania korespondowały ze sobą również odnośnie tego, iż M. S. nie przekazał Kancelarii (...) faktur dokumentujących poniesienie przezeń z uzyskanych zaliczek wydatków na rzecz spółki (...).

Sąd uznał za odpowiadające prawdzie również zeznania R. P. w zakresie tego, że telefonicznie i mejlowo wzywał on (do wiosny 2011 roku) M. S. do rozliczenia się z pobranych zaliczek. Tenże zaś na owe kontakty reagował w ten sposób, że „mówił, iż się rozliczy, że doręczy dokumentację” (k. 583 odwrót, (...)), czego jednak nie uczynił. Podobne próby podejmował również (z umocowania rady nadzorczej spółki (...)) P. P. (1) i były one również bezskuteczne. Tego rodzaju postawa oskarżonego stanowi jednoznaczny sygnał dla jej oceny jako potwierdzającej prokuratorską tezę, iż M. S. działał w celu przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy. Przemawiają za tym bowiem zasady logiki i doświadczenia życiowego.

Sąd stoi na stanowisku, iż za wiarygodne należy także uznać zeznania reprezentujących (...) spółkę (...) i D. Ł. oraz głównego księgowego tegoż podmiotu – D. P., które są jednoznaczne w swej wymowie i spójne, a nadto znajdują potwierdzenie w zgromadzonych dowodach nieosobowych, w szczególności w dokumentach księgowych. Wynika z nich (nie kwestionowana zresztą przez nikogo) okoliczność, że z (...) siedziby spółki zarząd kierowany przez M. S. nie uzyskał żadnej dokumentacji, w szczególności instrukcji dotyczącej obiegu dokumentów księgowych.

Jednocześnie analiza zeznań T. S., D. Ł. oraz D. P. pozwala na wysnucie jeszcze jednego wniosku - racjonalnie działający w poszanowaniu dla przepisów prawa prezes zarządu spółki kapitałowej winien mieć świadomość prawną konieczności rozliczenia każdej pobranej przez siebie zaliczki poprzez złożenie faktury dokumentujący konkretny wydatek poniesiony w interesie reprezentowanej przez niego spółki. To jest absolutna podstawa funkcjonowania takiej osoby w przestrzeni gospodarczej.

Na wiarę zasługują również pozostałe nieosobowe źródła dowodowe, tak więc Sąd odwołał się do nich w swych ustaleniach.

Sąd nie poddawał ocenie zeznań U. K., J. W., B. T., S. T., K. K., albowiem świadkowie ci nie posiadali informacji istotnych z punktu widzenia meritum rozpoznawanej sprawy. Podobnie uczyniono z zeznaniami B. S. ((...)), która skorzystała z przysługującego jej prawa i odmówiła składania zeznań.

Brak jest natomiast jakichkolwiek przesłanek mogących stanowić podstawę do uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego. Nie były one zatem miarodajnym źródłem ustaleń faktycznych czynionych w sprawie, gdyż nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym (w szczególności w opiniach: pisemnych i ustnej biegłego rewidenta) ocenionym przez Sąd jako wiarygodny ze wskazanych powyżej przyczyn. Przeczą im nadto zasady logiki i doświadczenia życiowego.

Nieco infantylnie i nieprzekonująco brzmią w szczególności wypowiedzi M. S., iż nie był wzywany przez R. P. do przedstawienia faktur dokumentujących wydatki (czemu przeczą spójne zeznania R. P.). Podobnie należy ocenić stwierdzenie, iż dopilnował on, by zaliczki zostały prawidłowo zaksięgowane i zaewidencjonowane. Gdyby bowiem tak było, to znalazłoby to swój wydźwięk w dokumentacji księgowej prowadzonej dla potrzeb spółki kierowanej przez oskarżonego. Ani jednak R. P., ani biegły rewident, nie potwierdzili tej okoliczności.

Próbę pomocy oskarżonemu – nieudolną zresztą – podjął D. D. (osoba skłócona z (...) spółką (...) i działająca w zarządzie spółki wspólnie z M. S.), twierdząc, iż oskarżony posiadał segregator z dokumentami (fakturami) (o czym była mowa powyżej).

W ocenie Sądu zasady logiki i doświadczenia życiowego przeczą temu, by prawdziwe były wyartykułowane przez sprawcę w toku rozprawy w dniu 14 października 2019 roku powody nie dochodzenia od spółki (...) zaległego wynagrodzenia i poniesionych przezeń kosztów. Przedmiotowe postępowanie karne toczy się przecież z przerwami od blisko dziesięciu lat i w ciągu tak długiego okresu czasu M. S., gdyby tylko chciał, a przede wszystkim miał podstawy merytoryczne i prawne do dochodzenia swych roszczeń, dochodziłby ich przed Sądem. Sąd co do tego nie ma wątpliwości. Oskarżony nie czynił jednak tego z jednego niezwykle prostego powodu – miał świadomość tego, że nic nie wskórałby. Złożenie zaś podczas rozprawy sądowej oświadczenia o potrąceniu wierzytelności służyć miało tylko „zamgleniu” stanu prawnego będącego podstawą prokuratorskiego zarzutu w przedmiotowej sprawie.

Tym samym (biorąc pod uwagę powyższe rozważania), stanąć należy na stanowisku, iż wyjaśnienia M. S. nie stanowiły dla Sądu wiarygodnego materiału dowodowego.

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala zatem na przypisanie oskarżonemu sprawstwa czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, wyczerpującego dyspozycję art. 284 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk.

M. S. bowiem w okresie od 23 sierpnia 2010 roku (k. 561) do 23 lutego 2011 roku (k. 594, 566) w B., działając na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc upoważnionym jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. do dysponowania powierzonymi mu środkami pieniężnymi na rachunkach bankowych tego podmiotu, przywłaszczył sobie środki pieniężne w łącznej kwocie 102.057, 80 PLN w ten sposób, że dokonał jak właściciel bez rozliczenia ze spółką dyspozycji wypłat i transakcji bezgotówkowych z tych rachunków, i tak:

- w dniu 23 sierpnia 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank (...) kwotę 10.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 01 września 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank S.A. kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 08 września 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank S.A. kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 23 września 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 28 września 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 07 października 2010 roku pobrał kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN,

- w dniu 11 października 2010 roku pobrał kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN,

- w dniu 13 października 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 15 października 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 20 października 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 28 października 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.000 PLN tytułem zaliczki,

- w dniu 10 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 122, 59 PLN,

- w dniu 16 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 194, 30 PLN,

- w dniu 16 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 262, 50 PLN,

- w dniu 17 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 44, 44 PLN,

- w dniu 19 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 174, 96 PLN,

- w dniu 22 listopada 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 23 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 846, 45 PLN,

- w dniu 24 listopada 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 496, 70 PLN,

- w dniu 29 listopada 2010 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 1.019, 73 PLN tytułem rozliczenia faktur (...), (...),

- w dniu 05 grudnia 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 232, 85 PLN,

- w dniu 09 grudnia 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 450, 00 PLN,

- w dniu 28 grudnia 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 1.083, 94 PLN,

- w dniu 29 grudnia 2010 roku dokonał transakcji bezgotówkowej kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank na kwotę 729, 34 PLN,

- w dniu 05 stycznia 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 3.000 PLN tytułem zaliczki,

- w dniu 13 stycznia 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 5.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 24 stycznia 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 10.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 03 lutego 2011 roku pobrał kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 2.000 PLN,

- w dniu 10 lutego 2011 roku pobrał kartą bankomatową z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w FM Bank kwotę 2.000 PLN,

- w dniu 18 lutego 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank Spółdzielczy kwotę 10.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

- w dniu 23 lutego 2011 roku pobrał z rachunku w/w spółki o numerze (...) prowadzonym w (...) Bank Spółdzielczy kwotę 22.000 PLN tytułem zaliczki na wydatki,

przy czym w związku z pobranymi sumami zrealizował wpłatę w kwocie 600 PLN (k. 550) na w/w konto (...) Sp. z o.o. prowadzone w (...) Bank Spółdzielczy oraz uregulował fakturę wystawioną na spółkę (...) przez Kancelarię Notarialną M. B. na kwotę 2.000 PLN (k. 795).

Zmiany w opisie czynu są wynikiem poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych (z danych zawartych na kartach: 594, 566 wynika, że ostatnia czynność objęta czynem ciągłym miała miejsce w dniu 23 lutego 2011 roku, a nie w dniu 28 lutego 2011 roku, jak wynika z aktu oskarżenia), jak również mają charakter uszczegóławiający (oskarżyciel publiczny nie wskazał w treści zarzutu miejsca popełnienia czynu, jak również nie spersonalizował pokrzywdzonego).

W ocenie Sądu (wbrew twierdzeniom oskarżonego) przedmiotowy czyn został popełniony w B., albowiem w tej miejscowości mieściła się cały czas siedziba pokrzywdzonej spółki (...) i w B. nastąpił skutek stanowiący znamię czynu zabronionego (art. 6 § 2 in fine kk, stosujący alternatywę rozłączną).

Zważyć należy, iż stawiając określonej osobie zarzut popełnienia przestępstwa z art. 284 § 1 kk należy wykazać, że obejmowała ona swą świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) przywłaszczenie cudzej rzeczy. Przywłaszczeniem w rozumieniu kodeksu karnego jest zaś bezprawne rozporządzenie cudzą rzeczą ruchomą znajdującą się w posiadaniu sprawcy, z wyłączeniem osoby uprawnionej, jak ze swoją własnością. Owo rozporządzenie rzeczą ruchomą musi być bezprawne, w związku z czym przepis art. 284 kk nie ma zastosowania w sytuacjach, gdy sprawca zatrzymuje rzecz, w stosunku do której posiada prawo potrącenia wierzytelności wzajemnej (art. 498 kc), prawo zatrzymania (art. 461 kc i inne) albo ustawowe prawo zastawu (art. 671 § 2 kc). Wzajemne roszczenia mogą uzasadniać prawo zatrzymania cudzej rzeczy ruchomej, nie dają jednakże postawy do rozporządzenia się tym mieniem jak własnym (B. M. (w: A. Wąsek (red.): Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz do artykułów 222 – 316. Tom II, Wyd. C.H.BECK, Warszawa 2005, str. 911, Nb 20, 21).

Strona podmiotowa przestępstwa z art. 284 § 1 kk ma charakter umyślny i kierunkowy: sprawca musi działać w ściśle określonym celu, którym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy (mienia). Nie wystarcza, że sprawca godził się na możliwość przywłaszczenia. Niezbędne dla przypisania mu przywłaszczenia jest, by tego chciał, by to było jego celem. Umyślność jest ściśle związana ze stanem świadomości sprawcy czynu zabronionego. O zachowaniu umyślnym można mówić jedynie wtedy, gdy sprawca obejmuje swoją świadomością wszystkie istotne elementy czynu, wszystkie jego podstawowe znamiona, a istotnym wyznacznikiem tego, że sprawca obejmuje czyn swój świadomością, a zatem i umyślnością, jest jego zamiar (wyrok SA w Poznaniu z 20.07.1999 r., II Aka 136/99, OSA 2000/5/38) (B. M. (w: A. Wąsek (red.): Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz do artykułów 222 – 316. Tom II, Wyd. C.H.BECK, Warszawa 2005, str. 917, Nb 59).

Charakter kierunkowy ma również czyn zabroniony penalizowany przez przepis art. 284 § 2 kk. W tym wypadku kodeks wymaga, by zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie powierzonej rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią, jak z własną, w inny sposób. Wyklucza to możliwość popełnienia tego przestępstwa z zamiarem wynikowym. Istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia jest sam fakt odmowy wydania rzeczy powierzonej, lecz powody niezwrócenia, a więc wola włączenia rzeczy do swego majątku lub wola postępowania z nią jak z własną (wyrok SN z 14.01.2003 r., II KKN 273/01, Prok. i Pr. 2003/7-8/9).

Z punktu widzenia problematyki prawnej osądzanej sprawy istotnego znaczenia nabiera zeszłoroczny wyrok Sądu Najwyższego, wedle którego oskarżona pobierała ze spółki zaliczki rozliczane później fakturami oraz składała faktury kosztowe wystawione na spółkę, mimo iż wydatki z tym związane przeznaczone były między innymi na opłacanie hoteli, restauracji, zakupu paliwa czy też kosmetyków celem zaspokojenia tylko i wyłącznie potrzeb osobistych oskarżonej oraz jej rodziny i znajomych. Oskarżona dysponowała powierzonym jej mieniem w postaci pieniędzy, jak swoim i nie miało to żadnego związku z prowadzoną przez spółkę działalnością gospodarczą i zarządzaniem przez oskarżoną majątkiem spółki, w której była prezesem zarządu. Zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona dyspozycji przepisu art. 284 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, a nie z art. 296 kk (wyrok SN z 23.05.2018 r., II KK 17/18, Legalis nr 1834492).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, należy – w ocenie Sądu – stwierdzić, że okoliczności sprawy jednoznacznie wskazują, iż M. S. działał w celu przywłaszczenia powierzonej mu cudzej rzeczy ruchomej, tj. pieniędzy (art. 115 § 9 kk). Celem jego działania było włączenie powierzonej rzeczy do jego majątku. Dokonane przez oskarżonego rozporządzenie pieniędzmi (...) spółki (...) było bezprawne. Sąd stoi bowiem na stanowisku, iż w niniejszej sprawie sprawcy nie przysługiwało w szczególności prawo potrącenia wierzytelności wzajemnej (art. 498 kc). Oskarżony w dacie czynu (przełom lat: 2010 i 2011) nie miał bowiem żadnych roszczeń względem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B.. W ocenie Sądu takich roszczeń nie ma on również obecnie. Pamiętać trzeba o tym, iż M. S. (mimo upływu blisko dziesięciu lat od daty osądzanego czynu) nie wystąpił nigdy na drogę sądową (w postępowaniu cywilnym) przeciwko spółce (...) z jakimkolwiek roszczeniem. Podane przezeń w trakcie rozprawy w dniu 14 października 2019 roku przyczyny takowego stanu rzeczy zabrzmiały, w ocenie Sądu, mocno nieprzekonująco, by nie rzec – infantylnie. Chodzi przecież o niebagatelną kwotę ponad 100.000 złotych, a oskarżony – według swego oświadczenia z dnia 7 października 2019 roku – krezusem przecież nie jest.

O występowaniu u M. S. zamiaru przywłaszczenia pieniędzy w kwocie określonej w prokuratorskim zarzucie świadczy w szczególności to, że zaprzeczył on obowiązkowi zwrotu pieniędzy (odmowa zwrotu). Sąd nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że sprawca od początku swej przestępczej działalności miał zamiar uczynienia z cudzych pieniędzy swej własności. Wskazują na to jednoznacznie okoliczności sprawy. Bezskuteczne okazały się kierowane do M. S. krótko po zaistnieniu czynu przez P. P. (1) i R. P. wezwania do ujawnienia faktur dokumentujących wydatki objęte uzyskanymi przez niego z (...) Sp. z o.o. zaliczkami.

Istotne w omawianym kontekście jest również to, iż oskarżony został prezesem alternatywnego zarządu przedmiotowej spółki w dniu 19 sierpnia 2010 roku, a już cztery dni później (tj. 23 sierpnia 2010 roku – k. 561) została przelana na jego konto pierwsza kwota tytułem zaliczki (10.000 złotych). M. S. prezesem zarządu był do marca 2011 roku, zaś w okresie przypisanego mu czynu (w ciągu sześciu miesięcy) przywłaszczył sobie środki pieniężne w łącznej kwocie 102.057,80 złotych (średni miesięczny „dochód” sprawcy z przestępczego procederu to ponad 17.000 złotych).

Pamiętać trzeba i o tym, w jakich okolicznościach doszło do popełnienia przez oskarżonego przedmiotowego przestępstwa. W tym czasie funkcjonowały równolegle dwa zarządy spółki D., a zatem sytuacja prawna zarządu kierowanego przez M. S. (jako jego prezesa) była niejednoznaczna i wątpliwa. Racjonalnie działający w poszanowaniu dla przepisów prawa prezes zarządu spółki kapitałowej w takiej sytuacji dołożyłby wszelkich starań, by jego działalności na polu reprezentacji interesów spółki (w tym w aspekcie jej finansów) nie można było nic zarzucić, w szczególności każdą z pobranych zaliczek (niezwłocznie po uzyskaniu faktury wystawionej na rzecz spółki (...)) udokumentowałby w księgowości spółki stosowną fakturą. Co tymczasem robi M. S.? Nic. Poniesione przez siebie wydatki na rzecz spółki (...) dokumentuje jedynie dwoma fakturami na łączną kwotę 2.600 złotych (k. 550, 594, 595, 795). Tego rodzaju postępowanie oskarżonego, w ocenie Sądu, nosi wszelkie przymioty działania animus rem sibi habendi. Okoliczności sprawy jednoznacznie na to wskazują. Sąd co do tego nie ma żadnych wątpliwości.

Powoływanie się przez M. S. na okoliczność, iż (...) zarząd spółki nie przekazał kierowanemu przez niego zarządowi dokumentacji (...) Sp. z o.o. (w tym instrukcji dotyczącej sposobu rozliczania się przez członków zarządu i innych osób z zaliczek pobranych ze spółki), nie ma tak naprawdę znaczenia. Racjonalnie myślący i doświadczony profesjonalista (a przecież oskarżony musiał być taką osobą, skoro powierzono mu kierowanie spółką (...)), zajmujący się prowadzeniem spraw spółki kapitałowej (np. w formie prezesowania zarządowi spółki), musiał sobie zdawać sprawę, że każda pobrana zaliczka winna być niezwłocznie rozliczona poprzez złożenie faktury wystawionej na spółkę, dokumentującej poniesienie określonych wydatków. W myśl art. 10 ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (w dacie czynu – t.j.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.) każda jednostka (podlegająca dyspozycjom ustawy) powinna posiadać dokumentację opisującą w języku polskim przyjęte przez nią zasady (politykę) rachunkowości, przy czym to kierownik jednostki ustala w formie pisemnej i aktualizuje w/w dokumentację. Skoro zarząd kierowany przez oskarżonego takiej dokumentacji nie uzyskał z (...) spółki, to nic nie stało na przeszkodzie stworzeniu własnych kanonów polityki rachunkowości, w tym standardów dotyczących rozliczania pobranych zaliczek.

W toku rozprawy w dniu 14 października 2019 roku M. S. załączył do akt sprawy oświadczenie (oparte o przepis art. 498 kc) o potrąceniu wierzytelności (którego odpis doręczono oskarżycielowi posiłkowemu). Sąd nie ma wątpliwości co do tego, iż oświadczenie owo złożone zostało tylko i wyłącznie na potrzeby toczącego się przeciwko oskarżonemu postępowania karnego. Nie zawierało ono zresztą nawet kwoty, której potrącenia domaga się sprawca. Pamiętać trzeba i o tym, że ów zarzut potrącenia (uczyniony na drugim terminie rozprawy karnej) to pierwszy pochodzący od M. S. sygnał, iż przysługują mu jakiekolwiek roszczenia względem spółki (...), sygnał marnej jakości, uczyniony po upływie blisko dziesięciu lat od zakończenia przezeń współpracy ze wskazaną spółką. Sąd stoi nadto na stanowisku, iż potrącenie przewidziane w przepisie art. 498 kc to instytucja prawa cywilnego i można z niej korzystać jedynie w tego rodzaju postępowaniu, a nie – w procesie karnym. Zresztą, jak wskazuje orzecznictwo cywilnoprawne, oświadczenie o potrąceniu jest jednostronnym oświadczeniem woli, które dokonuje się przez złożenie jej drugiej stronie (art. 499 kc). Potwierdzenie, że oświadczenie takie zostało złożone – w razie sporu – nie przesądza o tym, że przedstawione do potrącenia wierzytelności wzajemnie istniały. Tym samym skuteczność potrącenia (wykazania istnienia wierzytelności wzajemnej) wymaga wykazania (art. 6 kc) (wyrok SA w Katowicach z 12.12.2018 r., I ACa 539/18, L.). Tylko pewność istnienia wierzytelności pozwala na konkluzję, iż na skutek potrącenia doszło do ich wzajemnego umorzenia (wyrok SA w Szczecinie z 31.10.2018 r., I ACa 91/18, L.). Tymczasem w odniesieniu do sytuacji analizowanej w przedmiotowej sprawie, brak jest – w ocenie Sądu – dowodów na to, iż spółka (...) jest rzeczywiście dłużnikiem oskarżonego (co próbował wykazać przed Sądem sprawca, opierając się jedynie na gołosłownych twierdzeniach, realizując w ten sposób swą linię obrony). Pamiętać trzeba bowiem o tym, iż z akt sprawy wynika (zapisy na koncie k. 596, k. 593), że za usługę (...) spółką (...) w czasie pełnienia funkcji prezesa zarządu (w okresie przypisanego mu czynu) otrzymał wynagrodzenie w kwotach:

- 12.424,16 złotych – w dniu 31 października 2010 roku,

- 12.424,16 złotych – w dniu 30 listopada 2010 roku,

- 11.900,00 złotych – w dniu 31 grudnia 2010 roku,

- 12.424,16 złotych – w dniu 31 grudnia 2010 roku,

- 524,16 złotych – w dniu 31 grudnia 2010 roku,

- 12.526,00 złotych – w dniu 28 lutego 2011 roku,

- 12.526,00 złotych – w dniu 28 lutego 2011 roku.

Powyższe, w ocenie Sądu, mówi samo za siebie, czyniąc nieco groteskowym oświadczenie sprawcy o potrąceniu wierzytelności.

M. S. dopuścił się przypisanego mu czynu umyślnie. Działał w zamiarze bezpośrednim.

Oskarżony popełnił przypisane mu przestępstwo w sposób zawiniony. Nic nie ograniczało jego wolności w zakresie podjęcia decyzji co do popełnienia czynu zabronionego. Jest on bowiem osobą dojrzałą i zdrową psychicznie. W sprawie nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające jego winę.

Stopień zawinienia po stronie sprawcy miał niebagatelny wpływ na wymiar orzeczonej względem niego kary.

Sąd nie znalazł okoliczności świadczących pozytywnie o oskarżonym.

Na niekorzyść sprawcy świadczyło zaś to, iż zachowanie swe wymierzył on przeciwko jednemu z podstawowych dóbr pozostających pod ochroną prawa, tj. mieniu, zaś wyrządzona przez niego szkoda – wedle kryteriów obiektywnych – była znaczna (szczególnie gdy zważy się na to, że czyn zaistniał blisko dziesięć lat temu). Nie bez znaczenia z omawianego punktu widzenia był także fakt, iż M. S. czterokrotnie wchodził w konflikt z prawem karnym, jakkolwiek wyroki go skazujące zapadły po dacie osądzanego czynu. Dwukrotnie dopuścił się czynów z art. 276 kk (w jednym wypadku orzeczono wobec niego karę pozbawienia wolności), a zatem przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów. Nie były to co prawda czyny podobne do osądzanego w przedmiotowej sprawie, niemniej jednak w sposób zdecydowany pozwalają na stworzenie rysu osobowościowego sprawcy.

Także zachowanie oskarżonego po popełnieniu osądzanego w niniejszej sprawie przestępstwa (ukrywanie się przed organami ścigania, poszukiwanie go listem gończym) w negatywnym świetle stawiają osobę M. S.. Podobnie należy potraktować okoliczność, iż wyrządzona szkoda nie została naprawiona w żadnej (choćby minimalnej) części.

Całość okoliczności podmiotowo - przedmiotowych czynu przypisanego oskarżonemu pozwala na przyjęcie, iż stopień jego społecznej szkodliwości jest znaczny. Zachowanie jego wymierzone zostało bowiem w jedno z podstawowych dóbr chronionych prawem, a mianowicie mienie. Oskarżony działał w zamiarze przemyślanym w celu przywłaszczenia powierzonych mu cudzych pieniędzy. Okoliczności i sposób popełnienia przestępstwa również wskazują na wysoki stopień jego społecznej szkodliwości, tym bardziej gdy weźmie się pod uwagę, iż wykazał się on rażącym brakiem poszanowania dla cudzej własności (w sytuacji, gdy obdarzono go zaufaniem, powierzając mu prezesowanie zarządem spółki kapitałowej).

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej okoliczności, Sąd wymierzył M. S. karę jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności (a zatem zdecydowanie poniżej połowy granicy ustawowego zagrożenia) oraz karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 30 złotych. W ocenie Sądu tego rodzaju kara w określonym w wyroku wymiarze spełni swe zadania w zakresie oddziaływania zapobiegawczego i wychowawczego względem oskarżonego oraz uczyni zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jednocześnie na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres jego tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 23 czerwca 2019 roku, godzina 23.30.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek przemawiających za możliwością skorzystania w stosunku do M. S. z dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności nie pozwalał bowiem na to (art. 69 § 1 kk). Nawet jednak gdyby – stosując przepis art. 4 § 1 kk – odwołać się do obowiązujących w dacie osądzanego czynu regulacji dotyczących warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności (sprzed 1 lipca 2015 roku), to i tak – w ocenie Sądu – w odniesieniu do sprawcy nie zostałyby spełnione przesłanki uzasadniające sięgnięcie do przedmiotowej instytucji probacyjnej. Oskarżony był w przeszłości czterokrotnie karany sądownie. Dotychczas stosowane wobec niego środki, w szczególności o charakterze probacyjnym, nie odniosły pożądanych skutków i nie wdrożyły go do przestrzegania porządku prawnego. Biorąc zatem pod uwagę całokształt okoliczności podmiotowo - przedmiotowych przypisanego mu czynu stwierdzić należy, iż nie można wobec niego w sposób przekonujący i wiarygodny budować przypuszczenia, że w razie warunkowego zawieszenia wykonania kary jej cele zostałyby osiągnięte. Zasada prewencji generalnej wymaga, by w odniesieniu do oskarżonego orzec bezwzględną karę pozbawienia wolności, albowiem w przypadku skorzystania z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania tej kary związany z ową zasadą cel kary nie zostałby osiągnięty. Zwrócić należy uwagę na fakt, iż sąd, chcąc wymierzać karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, zobowiązany jest brać pod uwagę dyrektywy sądowego wymiaru kary określone w art. 53 kk. W ramach zaś tych dyrektyw sąd musi uwzględnić potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zawieszenie wykonania orzeczonej kary nie powinno zaś rodzić w opinii społecznej przekonania, że sprawca przestępstwa pozostał w zasadzie bezkarny (wyrok SA w Łodzi z 23.11.2000 r., II AKa 217/00, Prok. i Pr. 2001/6/16).

W oparciu o art. 33 § 2 kk orzeczono wobec M. S. karę grzywny. Określając liczbę stawek, Sąd miał na względzie w szczególności stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień zawinienia oskarżonego, zaś przy ustalaniu wysokości jednej stawki wzięto pod uwagę jego sytuację rodzinną oraz finansowo - majątkową. Stosownie do wskazanych okoliczności, Sąd doszedł do przekonania, że określona w powyższy sposób kara grzywny będzie możliwa do uiszczenia przez oskarżonego, zwłaszcza wobec możliwości rozłożenia jej na raty.

Na podstawie art. 46 § 1 kk tytułem naprawienia szkody zasądzono od M. S. na rzecz pokrzywdzonej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. kwotę 102.057,80 złotych tytułem naprawienia szkody, która nie została naprawiona do chwili obecnej.

O kosztach obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu Sąd orzekł na podstawie
§ 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz.1714).

W oparciu o art. 627 kpk obciążono sprawcę obowiązkiem zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Wysokość opłaty określono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 152 ze zmianami).