Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 sierpnia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1270) w odpowiedzi na wniosek z dnia 16.07.2018 r. odmówił L. W. prawa do zmiany wysokości emerytury. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż przedłożone do wniosku karty wynagrodzeń za lata 1979-1993 z tytułu zatrudnienia w Agencji Produkcji (...) pozostają bez wpływu na wysokość przysługującego świadczenia z uwagi na fakt, iż w aktach emerytalno - rentowych znajduje się zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 12-02-2004r. wystawione przez komórkę finansowo-księgową zakładu pracy na podstawie kart wynagrodzeń. Wystawione przez zakład pracy zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu zostało potwierdzone przez osoby upoważnione do wystawiania tego typu dokumentów i uwzględnia tylko takie składniki wynagrodzenia, które przysługiwały wnioskodawcy bezwarunkowo w czasie trwania stosunku pracy, a z dokumentacji na podstawie, której zostało sporządzone tj. kart wynagrodzeń jednoznacznie wynika, że zostały faktycznie wypłacone w określonej wysokości oraz że została od nich odprowadzona składka na ubezpieczenia społeczne. Organ rentowy wskazał, że w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu zakład pracy wykazał wynagrodzenia osiągnięte przez L. W. w latach 1979-1993 i wszystkie zostały przyjęte do obliczenia wysokości emerytury jednakże najkorzystniejszym wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru przysługującego świadczenia jest wwpw wynoszący 115,95% ustalony z lat 1971 -1974,1979-1991,1996-1998. Tym samym świadczenie wnioskodawcy zostało ustalone prawidłowo a wysokość świadczenia została wyliczona według najkorzystniejszego wariantu. Wobec tego skoro wnioskodawca nie przedłożył żadnych nowych dowodów oraz nie ujawnił nowych okoliczności mających wpływ na wysokość świadczenia, brak podstaw do przeliczenia należnej emerytury.

/ decyzja k.145-146 akt emerytalnych ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 28 sierpnia 2018 r. wniósł L. W. wnosząc o jej uchylenie, i przeliczenie należnej mu emerytury z uwzględnieniem zarobków z kart wynagrodzeń za lata 1978 -1993 otrzymanych z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i korekty druku Rp-7 z Agencji Produkcji (...), które było podstawą do ustalenia wysokości świadczenia emerytalnego.

/ odwołanie k.3/

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie argumentując, że do ustalenia podstawy wymiaru za lata 1978-1993 przyjęto honoraria filmowe wynikające z załączonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z Agencji Produkcji (...) z dnia 12.02.2004 r., wystawionego przez zakład pracy, potwierdzonego przez osoby upoważnione do wystawiania tego typu dokumentów i uwzględniającego tylko takie składniki wynagrodzenia, które przysługiwały wnioskodawcy bezwarunkowo w czasie trwania stosunku pracy. Zakład wywiódł, iż wskazane przez Wnioskodawcę osobiste wyliczenie z dnia 16.07.2018r. i wynikające różnice w wynagrodzeniach wynikają z faktu, że Wnioskodawca przyjął swojego wyliczenia min. wskazane w kartach składniki wynagrodzenia, które w przedmiotowych latach nie stanowiły podstawy wymiaru składek, natomiast w kwestii wypłaconych honorariów jak i nagród najwyższe kwoty wskazane w karcie. Tym samym powyższe wyliczenia jak i karty wynagrodzeń pozostawały bez wpływu na wysokość należnego mu świadczenia.

/odpowiedź na odwołanie k. 4-4v/

Ustanowiony w toku procesu pełnomocnik wnioskodawcy pismem procesowym z dnia 19 października 2018 r. na rozprawie w dniu 4 grudnia 2018 r. poparł odwołanie, pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/ pismo k. 19-19 v. stanowiska procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r. 00:01:10 -00:02:06/

Na rozprawie w dniu 23 sierpnia 2019 r. poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych podtrzymując zastrzeżenia do wydanej w sprawie opinii biegłego.

/ stanowiska procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 23 sierpnia 2019 r. 00:12 : 02 -00:14:55/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca L. W. urodził się w dniu (...)

/bezsporne/

W dniu 19 marca 2014 roku ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę. Do wniosku ubezpieczony załączył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu – druk RP – 7 z dnia 12.02.2004 r. za okres 1979 -1993 r. wystawione przez pracodawcę Agencję Produkcji (...) dawniej (...) Zespoły (...).

/wniosek – k.1-12 akt emerytalnych, zaświadczenie RP 7 k. 31 i33 akt emerytalnych/

Decyzją z dnia 14 kwietnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury począwszy od dnia 1 marca 2014 r. uwzględniając osiągane przez wnioskodawcę zarobki w latach 1979 -1993 r. wynikające zaświadczenia RP 7 z dnia 12.02.2004 r. jednak przy przyjęciu najkorzystniejszego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 115,91% ustalonego z lat 1971-1974,1979-1991,1996-1998.

/wniosek – k.1-12 , decyzja – k.109-11 v. akt emerytalnych ZUS /

W dniu 16.07.208 r. L. W. złożył wniosek o przeliczenie świadczenia emerytalnego z uwagi na rozbieżności pomiędzy wynagrodzeniami przyjętymi przez ZUS za lata 1979 -1993 a wynagrodzeniami jakie wg zainteresowanego powinny być przyjęte w oparciu o załączone do wniosku karty wynagrodzeń za lata 1979 -1993 r. z okresu zatrudnienia w Agencję Produkcji (...) dawniej (...) Zespoły (...) od 8.10.1976 – 31.12.1994 r.

/ wniosek k. 119-120, zaświadczenie k 29, karty wynagrodzeń k 123- 138 akta emerytalne ZUS/

W tym stanie rzeczy wydano zaskarżoną decyzją z dnia 9 sierpnia 2018 r.

/ decyzja k.145-146 akt emerytalnych ZUS/

Wnioskodawca otrzymał wszystkie kwoty wynikające z kart wynagrodzeń.

/zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 23 sierpnia 2019 r. 00:11:05 -00:12:02 w związku informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r. 00:02:10 -00:14:16 zeznania świadka J. G. protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r.00:16:58 -00:25:49, zeznania świadka K. K. (1) protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r. 00:25:49-00:34:49/

Nie wszystkie kwoty wypłacone wnioskodawcy przez pracodawcę (...) Zespoły (...) zostały uwzględnione w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu – druk RP – 7 wystawionym przez jego następcę prawnego Agencję Produkcji (...).

/bezsporne, zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 23 sierpnia 2019 r. 00:11:05 -00:12:02 w związku informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r. 00:02:10 -00:14:16 zeznania świadka J. G. protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r.00:16:58 -00:25:49 zeznania świadka K. K. (1) protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r. 00:25:49-00:34:49 //

Będąc zatrudnionym w Przedsiębiorstwie (...) - następnie Agencję Produkcji (...) w spornym okresie 1979 -1993 w oparciu o umowę o pracę wnioskodawca zajmował stanowisko asystenta produkcji potem kierownika produkcji tytułem czego otrzymywał stałe wynagrodzenie za pracę.

/akta osobowe k. 51- 224, zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 23 sierpnia 2019 r. 00:11:05 -00:12:02 w związku informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r. 00:02:10 -00:14:16, zeznania świadka J. G. protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r.00:16:58 -00:25:49 zeznania świadka K. K. (1) protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r. 00:25:49-00:34:49 /

Równocześnie wnioskodawca zawierał umowy o dzieło z Zespołami (...), które wchodziły w skład przedsiębiorstwa i umowy o pełnienie funkcji. Ilość tych umów zależała od konkretnych filmów i seriali. W tym wypadku tzw. honoraria płacone były za wykonanie czynności. Przy zawieraniu umowy płatna była pierwsza rata a potem kolejne raty od 6-8 w zależności od etapu wykonania produkcji. Jeżeli film nie został ostatecznie zrealizowany wypłacano tzw. rekompensatę. Od umowy o dzieło odprowadzano składkę na ubezpieczenie społeczne.

/akta osobowe k. 51- 22,przepisy regulujące zasady zawierania umów i ustalania wynagrodzeń za realizację i opracowanie filmów k. 229 -261, zeznania wnioskodawcy w związku informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r. 00:02:10 -00:14:16 zeznania świadka J. G. protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r.00:16:58 -00:25:49, zeznania świadka K. K. (1) protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r. 00:25:49-00:34:49 /

Nadto przy każdym filmie były płacone nagrody. Były nagrody ekonomiczne wynikające z sytuacji finansowej i artystyczne uzależnione od oceny ekonomicznej i artystycznej filmu. Nagrody były płatne jednorazowo.

/ przepisy regulujące zasady zawierania umów i ustalania wynagrodzeń za realizację i opracowanie filmów k. 229 -261, zeznania wnioskodawcy w związku informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r. 00:02:10 -00:14:16, zeznania świadka J. G. protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r.00:16:58 -00:25:49, zeznania świadka K. K. (1) protokół z rozprawy z dnia 4 grudnia 2018 r. 00:25:49-00:34:49/

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawionym przez Agencję Produkcji (...) na druku Rp-7 poświadczono składniki stałe wynagrodzenia wynikające umowy o pracę, honoraria filmowe wnioskodawcy oraz składniki zmienne tj. rekompensata i zysk w następujących kwotach:

- w roku 1979 składniki stałe 26.854 zł honoraria 55.383 zł

-w roku 1980 składniki stałe 31.500 zł honoraria 37.932 zł

-w roku 1981 składniki stałe 35.487 honoraria 52.402 zł

- w roku 1982 składniki stałe 44.100 rekompensata 18.120 honoraria 55.769 zł

- w roku 1983 składniki stałe 60. 768 rekompensata 18.120 honoraria 135.166 zł

- w roku 1984 składniki stałe 62.880 rekompensata 18.120 honoraria 172.481 zł

- w roku 1985 składniki stałe 112.176 rekompensata 18.120 honoraria 254.042 zł

- w roku 1986 składniki stałe 138.864 rekompensata 13.590 honoraria 383.883 zł

- w roku 1987 składniki stałe 186.586 honoraria 664.107 zł,

- w roku 1988 składniki stałe 330.100 honoraria 1.108.170 zł,

- w roku 1989 składniki stałe 1.514.337 honoraria 4.836.149 zł,

- w roku 1990 składniki stałe 5.470.329 zysk 66.000 honoraria 8 682.643

- w roku 1991 składniki stałe 10.560.000 zysk 840.000 honoraria 20.342.362,

- w roku 1992 składniki stałe 13.428.000 honoraria 20.342.362,

- w roku 1993 składniki stałe 9 000. 000 zł.

W zaświadczeniu wskazano, że zostało wystawione na podstawie kart wynagrodzeń.

/zaświadczenie RP 7 k. 31 i33 akt emerytalnych/

Z kart wynagrodzeń za lata 1979-1993 otrzymanych z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego wynikały następujące wynagrodzenia ubezpieczonego:

- za 1979 r. z kart wynagrodzeń wynikają stałe składniki wynagrodzeń (zgodnie ze stanowiskiem ZUS tj wyliczenia hipotetyczne dokonane w oparciu o przedmiotowe karty wynagrodzeń) w kwocie 29.314 zł i honoraria w odmiennej wysokości niż ZUS - w kwocie 59.425,00 zł, na które składają się następujące sumy szczegółowe: 13.000,00 zł, 3.640,00 zł, 9.980,00 zł, 12.475,00 zł, 9.980,00 zł, 10.350,00 zł. - za 1980 r. z kart wynagrodzeń wynika łącznie kwota 31.500 zł, będąca składnikami stałymi wynagrodzenia, na którą składały się (I - 2.200 zł, II - 2.200 zł, III - 2.200 zł, IV - 2.200 zł, V - 2.200 zł, VI - 2.200 zł, VII - 2.200 zł, VIII - 2.200 zł, IX - 2.200 zł, X - 2.200 zł, XI - 2.200 zł, X - XI - 2.028 zł, XII - 3.900 zł, wyrównanie za X - XI -1.372 zł) oraz kwota składników zmiennych wynagrodzenia w wysokości 37.932 zł (składająca się z kwot cząstkowych: 1.940 zł, 679 zł, 437 zł, 485 zł, 3.180 zł, 18.265 zł, 1.560 zł, 11.386 zł). Łącznie stałe i zmienne składniki wynagrodzenia opiewają na sumę 69.432 zł, powyższe kalkulacje są zgodne z wyliczeniami hipotetycznymi wskazywanymi przez ZUS dokonanymi w oparciu o przedmiotowe karty wynagrodzeń;

- za rok 1981 z kart wynagrodzeń wynika łączna kwota stałych składników wynagrodzeń w wysokości 37.887 zł, na którą przypadały (I - 2.100 zł, II - 3.000 zł, III - 3.000 zł, IV - 3.000 zł, V - 3.000 zł, VI - 3.000 zł, VII - 3.000 zł + 2.400 zł, VIII - 3.000 zł, IX - 3.000 zł, X - 3.000 zł, XI - 3.000 zł, XII - 3.387 zł) i zmienne składniki wynagrodzeń o łącznej sumie 52.402 zł (7.540 zł, 14.410 zł, 1.019 zł, 14.372 zł, 15.061 zł) oraz rekompensaty w kwocie 640 zł. Łącznie podstawa wymiaru wynosi zatem 90.929,00 zł, co znajduje również odzwierciedlenie w kalkulacjach ZUS;

- za rok 1982 z kart wynagrodzeń łączna suma stałych składników wynagrodzenia opiewa na kwotę 51.395 zł, w tym 1-3.155 zł, II - 5.450 zł, III - 3.155 zł, IV - 3.155 zł, V -3.130 zł, VI - 3.150 zł, VII - 3.150 zł, VIII - 3.150 zł, IX - 3.150 zł, X - 6.300 zł, XI-4.725 zł, XII - 4.725 zł + 5.000 zł. Składniki zmienne wynagrodzenia to suma 55.769 zł, którą tworzą następujące kwoty: 17.655 zł, 8.827 zł, 1.717 zł, 14.555 zł, 2.000 zł,11.015 zł. Wypłacone rekompensaty to kwota 16.770,00 zł. Łącznie podstawa wymiaru wynosiła zatem 123.934 zł i jest zgodna z kalkulacjami ZUS;

- za rok 1983 z kart wynagrodzeń łączna suma stałych składników wynagrodzeń to kwota 60.768 zł, w tym: I - VIII (po 4.725 zł), VIII - 2.520 zł, IX - XI (po 5.040 zł), XII -5.328 zł. W ramach zmiennych składników wynagrodzeń wystąpiły kwoty: 45.476 zł, 1.418 zł, 3.750 zł, 1.875 zł, 21.012 zł, 61.635 zł, co łącznie daje kwotę 135.166 zł. Rekompensaty zostały wypłacone w łącznej wysokości 18.120 zł (1.510 zł x 12 m-cy). Podstawa wymiaru wynosi zatem 214.054 zł, jednak z uwagi na warunki ograniczające do 180.000 zł, ostatecznie przyjęto kwotę 180.000 zł, co jest zgodne z kalkulacjami ZUS;

- za rok 1985 w oparciu o karty wynagrodzeń łączna suma stałych składników wynagrodzenia wynosi 112.176 zł, w tym: I - III (po 5.328 zł), IV - 14.928 zł, V -VIII (po 10.128 zł), IX- 10.224 zł, X-XII-(po 10.176 zł). Zmienne składniki wynagrodzeń za 1985 r. opiewały na kwotę 254.042 zł (w tym: 26.882 zł, 61.200 zł, 165.960 zł). Rekompensaty wypłacono w kwocie 18.120 zł. Podstawa wymiaru wynosi zatem: 384.338 zł i jest zgodna z kalkulacjami ZUS;

- za rok 1986 na podstawie kart wynagrodzeń łączne stałe składniki wynagrodzenia zostały wypłacone w wysokości 138.864 zł, w tym: I - VII (po 10.176 zł); VIII - IX (po 10.224 zł), X - 12.504 zł, XI - 19.480 zł, XII - 15.200 zł, zaś składniki zmienne w kwocie 383.883 zł (w tym: 18.070 zł, 75.904 zł, 25.824 zł, 49.204 zł, 150.038 zł, 64.843 zł) oraz kwota rekompensaty: 1.510 zł x 9 m-cy = 13.590 zł. Podstawa wymiaru wynosi zatem 536.337 zł i jest zgodna z kalkulacjami ZUS;

- za rok 1987 z kart wynagrodzeń wynika, iż łączne stałe składniki wynagrodzeń zostały wypłacone w kwocie 188.266 zł, w tym: I-II (po 14.320 zł); III - 14.590 zł, IV - VII (po 14.410 zł), VIII - 15.516 zł, IX - 14.550 zł, X - 20.550 zł, XI - 19.230 zł, XII -17.550 zł. Zmienne składniki wynagrodzeń wypłacono w wysokości 664.107 zł, w tym: 307.798 zł, 297.538 zł, 17.255 zł, 41.516 zł. Podstawa wymiaru wynosi zatem: 852.373 zł i jest zgodna z kalkulacjami ZUS;

- w 1988 r. wypłacono stałe składniki wynagrodzeń w wysokości 333.100 zł, w tym: I - 17.550 zł, II - 6.000 zł + 18.150 zł, III - IV (po 23.940 zł), V - 35.940 zł, VI - 27.940 zł, VII -XII - (po 29.940 zł), zaś zmienne w wysokości 1.108.170 zł, w tym: 1.111.670 zł pomniejszone o 3.500 zł. Zmienne składniki wynagrodzenia zostały ograniczone do wysokości maksymalnej 997.272 zł, wobec czego podstawa wymiaru wynosi zatem 997.272 zł + 333.100 = 1.330.372 zł i jest zgodna z kalkulacjami ZUS;

- jak wynika z kart wynagrodzeń w 1989 r. wypłacono wynagrodzenia o stałej wysokości 1.514.337 zł, z czego: I - 29.940 zł, II - 51.724 zł, III - V - po 40.832 zł, VI - 147.032 zł, VII - 76.232 zł, VIII - 8500 zł + 99.076 zł, IX - 138.986 zł + 64.900 zł, X - 243.598 zł, XI - 199.454 zł, XII - 332.399 zł. Zmienne składniki wynagrodzeń to kwota 4.836.149 zł ograniczona maksymalnym pułapem w wysokości 1.819.728 zł. Podstawa wymiaru wynosi zatem 1.819.728 zł + 1.514.337 zł = 3.334.065 zł i jest zgodna z kalkulacjami ZUS;

- w 1990 r. stałe składniki wynagrodzeń wypłacono Wnioskodawcy w łącznej wysokości 5.470.329 zł, w tym: I - 114.237 zł, I-II (po 399.446 zł), III - IX (po 399.660 zł), X - XI: po 440.000 zł, XII - 880.000 zł. Zmienne składniki wynagrodzeń wypłacono w wysokości 8.682.643 zł oraz rekompensaty w kwocie 660.000 zł. Podstawa wymiaru wynosi zatem 14.812.972 zł (podobnie jak wynika z kalkulacji ZUS);

- w 1991 r. od stycznia do grudnia wypłacono po 880.000 zł, co dało łączne stałe wynagrodzenie w wysokości 10.560.000 zł. Zmienne składniki wynagrodzenia to kwota 20.342.362 zł, zaś rekompensata to kwota 840.000 zł. Podstawa wymiaru wynosi zatem 31.742.362 zł i jest zgodna z kalkulacjami ZUS;

- w 1992 r. wypłacono łączne stałe składniki wynagrodzeń w wysokości 13.428.000 zł, w tym: I - IV (po 969.500 zł), V - VII (po 1.000.000 zł), VIII - 1.200.000 zł, IX – 1.300.000 zł, X - XI (po 1.350.000 zł). Zmienne składniki wynagrodzeń to kwota 2.485.000 zł, co daje łącznie podstawę wymiaru w wysokości 15.913.000 zł i odpowiada kalkulacjom ZUS.

- w 1993 r. wypłacono łączne stałe składniki wynagrodzeń w wysokości 9.000.000 zł honoraria 13. 647.000, co daje łącznie podstawę wymiaru w wysokości 22.647.000 zł.

/ karty wynagrodzeń k 123- 138 akta emerytalne ZUS, hipotetyczna kalkulacja ZUS k.384-387, pisemna opinia biegłego w zakresie bankowości finansów i rachunkowości (...) k. 288 pisemne opinie uzupełniające k. 312-327, 353 – 365, 400-406/

Hipotetycznie wyliczona emerytura wnioskodawcy w najkorzystniejszej wersji, w szczególności przy uwzględnieniu:

- kart wynagrodzeń, obejmujących zarówno wynagrodzenie związane z umową o pracę jak i wynagrodzenie związane z zawieranymi umowami w zakresie produkcji filmowych (honoraria), przy przyjęciu, że honoraria przysługujące pracownikom kinematografii za realizację i opracowanie filmu wypłacone przez macierzysty zakład pracy, a także uzyskane poza jednostką macierzystą - przyjmuje się do obliczenia podstawy wymiaru:

- w okresie przypadającym od 1 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1984 roku, gdy kwota rocznego wynagrodzenia ze stosunku pracy jest niższa niż 180.000 zł - w takim wypadku do kwoty wynagrodzenia należy doliczyć honoraria, ale łączna kwota nie może przekroczyć rocznie 180.000 zł, (honoraria nie podlegają uwzględnieniu, jeżeli wynagrodzenie ze stosunku pracy za dany rok kalendarzowy jest wyższe niż 180.000 zł),

- w okresie od 1 stycznia 1985 roku do 31 grudnia 1989 roku w wysokości nie przekraczającej kwoty uzyskanej po pomnożeniu przez dwanaście trzykrotnej średniej płacy w gospodarce uspołecznionej bez uwzględnienia przemysłu wydobywczego, ustalonej na podstawie danych statystycznych za rok ubiegły w stosunku do roku, za które honoraria przysługiwały, tj. w roku 1985 nie może przekroczyć - 577.188 zł, w 1986 roku - 683.856 zł, w 1987 roku - 821.988 zł, w 1988 roku - 997.272 zł, w 1989 roku - 1.819.728 zł.

- w wysokości objętej obowiązkiem opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, jeżeli wypłacone zostały w okresie przypadającym po dniu 31 grudnia 1989 roku.

wyliczona z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia (tj. 1971-1974, 1979-1991, 1996-1998), dla których wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyniósł 116,89%, wynosi 2.230,49 zł brutto tj 1.847,75 zł miesięcznie.

/pisemna opinia biegłego w zakresie bankowości finansów i rachunkowości (...) k. 270 -288, pisemne opinie uzupełniające k. 312-327, 353 – 365, 400-406/

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w aktach organu rentowego i załączone do akt sprawy, których autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała, a także zeznań wnioskodawcy, częściowo zeznań świadków K. K. (2) i J. G. oraz opinie biegłego z zakresu rachunkowości R. P. skonfrontowanymi z hipotetycznymi wyliczeniami ZUS przedstawionymi w toku procesu.

Sąd pominął zeznania wnioskodawcy oraz świadków w zakresie w jakim wskazywali, iż za wszystkie elementy wynagrodzenia wskazane na kartach wynagrodzeń odprowadzane były składki na ubezpieczenie społeczne. Zarówno bowiem wnioskodawca jak i świadkowie nie posiadali dokładnych informacji w tym zakresie, pozwalających na ustalenie różnic pomiędzy kwotami wynagrodzeń wynikającymi z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, a kwotami wynagrodzeń wynikającymi z kart wynagrodzeń. Znamiennym jest jednak, że świadkowie oraz wnioskodawca spójnie zeznali, co znalazło odzwierciedlenie w ustaleniach faktycznych, że ujęte w kartach wynagrodzeń kwoty stanowią faktycznie osiągane przez skarżącego wynagrodzenie.

Podstawą ustaleń w sprawie Sąd uczynił opinię biegłego z zakresu bankowości finansów i rachunkowości wraz z opiniami uzupełniającymi. Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał w/w opinie za wiarygodne, gdyż są rzetelne i sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Opinie zostały sporządzone skrupulatnie w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji – kart wynagrodzeń zaświadczenia RP 7 i szczegółowo odnosiły się do zgłaszanych przez strony zastrzeżeń.

Sąd nie znalazł podstaw do weryfikacji opinii biegłego w oparciu o uwagi i zastrzeżenia organu rentowego z uwzględnieniem hipotetycznych wyliczeń emerytury wnioskodawcy przedstawionych przez ZUS. W ocenie Sądu nieuprawnionym jest żądanie organu rentowego uwzględnienia w zakresie cząstkowego wskaźnika wymiaru za rok 1979 wskaźnika 132,50 % zamiast przyjętego przez biegłego 138,82 %. Organ rentowy podnosił, iż wysokość honorariów w 1979 r. kwota 55.383 podobnie jak w pozostałych latach ZUS konsekwentnie obliczył zgodnie z danymi wynikającymi z zaświadczenia RP 7 tj istnieje pewność iż odprowadzono od nich składki. Tymczasem biegły odczytuje je w sposób odmienny w wysokości 59.425. Zdaniem biegłego na kwotę honorariów łącznie składa się kwota w 13.000,00 zł, 3.640,00 zł, 9.980,00 zł, 12.475,00 zł, 9.980,00 zł, 10.350,00 zł Tymczasem zdaniem organu rentowego do przyjęcia tych składników wynagrodzenia nie ma uzasadnionych podstaw. W ocenie Sądu znamiennym jest o czym będzie jeszcze mowa w rozważaniach prawnych, iż honoraria za produkcję filmową niewątpliwie stanowiły oskładkowany element wynagrodzenia wnioskodawcy. Skoro zatem niewątpliwie – co potwierdzają zeznania świadków wszystkie te składniki wynagrodzenia zostały wnioskodawcy wypłacone nie ma podstaw do ograniczenia ich wysokości przyjętych do obliczenia podstawy wymiaru należnego mu świadczenia do kwot wskazanych w RP - 7. Ponadto na co słusznie wskazał biegły z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu w istocie wynika kwota dotycząca honorariów w wysokości 55.383 zł, jednak dla porównania w roku 1981, w zaświadczeniu widnieje kwota wypłaconych honorariów 52.402 zł i stałych składników wynagrodzeń w wysokości 35.487 zł. Jednak ZUS w oparciu o karty wynagrodzeń w hipotetycznych wyliczeniach odczytuje składniki stałe w wysokości wyższej 37.887 zł, a nie opiera się jedynie na druku Rp-7. W konsekwencji także w odniesieniu do roku 1979 brak podstaw do przyjęcia metody odmiennej.

Sąd nie znalazł również podstaw do uwzględnienia kolejnych zastrzeżeń do opinii biegłego składanych przez wnioskodawcę reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika na ostatnim terminie rozprawy w dniu 23 sierpnia 2019 r. wskazujących, iż w opinii w sposób nieuprawniony nie ujęto wszystkich składników wynagrodzenia wnioskodawcy w szczególności nagród, czy w każdym przypadku dodatkowych wpłat nazwanych zyskiem, od których miały być odprowadzane składki. Ponadto w ocenie odwołującego biegły wykazał kwoty netto zamiast brutto tymczasem emeryturę wylicza się od kwot brutto wynagrodzenia za pracę.

Odnosząc się do powyższego podnieść należy, iż wnioskodawca reprezentowany przez profesjonalistę nie był ograniczony w zakresie możliwości przedstawiania wniosków i dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia. Przedstawił zarzuty odnośnie opinii biegłego, do których ten skrupulatnie i rzeczowo ustosunkował się w uzupełniającej opinii pisemnej z dnia 6.06. 2019 r., wykazując ich bezzasadność zarówno w zakresie przyjętych kwot netto a nie brutto jak i pominięcia w sposób nieuzasadniony niektórych składników wynagrodzenia wnioskodawcy uwzględnionych w kartach wynagrodzeń. Zauważyć należy, iż wskazana opinia została doręczona pełnomocnikowi wnioskodawcy wraz z zobowiązaniem do ustosunkowania się i przestawienia ewentualnych zarzutów w terminie 7 dni pod rygorem pominięcia /zarządzenie k. 408/ w dniu 13.06.2019 / elektron. potwierdzenie odbioru k. 420/. Strona w przepisanym terminie nie zgłaszała do opinii żadnych zastrzeżeń. Z tych też względów późniejszy wniosek strony odwołującej o sporządzenie kolejnej opinii uzupełniającej biegłego zgodnie z art. 217 § 3 kpc Sąd jako spóźniony oddalił.

Na marginesie dla porządku wywieść jedynie należy, iż zgłoszone przez wnioskodawcę zastrzeżenia i tak pozostają bez wpływu na wynik rozstrzygnięcia. Biegły bowiem w swej opinii uwzględnił wszystkie honoraria jak i nagrody czy dodatki określone w kartach wynagrodzeń mianem „zysk” od których wiadomo, iż była opłacana składka na ubezpieczenie społeczne – gdyż tak wskazywała treść obowiązujących wówczas przepisów czy bezpośrednio zapisy w zaświadczeniu RP 7. Podnieść należy, iż nagrody z zysku, czy inne nagrody zawarte w kartach wynagrodzeń nie są kompleksowo opisane i nie wiadomo czy zawsze „zysk” traktowany był właśnie jak nagroda czy też inny element uposażenia niewątpliwie wypłacany wnioskodawcy, a także czy każda nagroda podlegała oskładkowaniu. Dlatego brak podstaw do przyjęcia, iż od wskazanych składników wynagrodzenia w zakresie innym niż przyjął biegły a jaki wynika z zaświadczenia RP 7 niewątpliwie składkę na ubezpieczenie społeczne odprowadzano. Tym samym i tak brak było podstaw do uwzględniania innych składników wynagrodzenia w zakresie wskazywanym przez wnioskodawcę przy wyliczeniu należnych mu świadczeń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W myśl art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1270) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1) osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn;

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Na mocy art. 111 ust. 1 możliwe jest ponowne obliczenie wysokości emerytury lub renty od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15 ustawy, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Na podstawie art. 15 ust. 1 podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5.

W myśl ust. 2a art. 15 jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

W rozpoznawanej sprawie spór między stronami sprowadzał się do ustalenia, czy do podstawy wymiaru świadczenia należy zaliczyć wynagrodzenia uzyskiwane przez wnioskodawcę - wskazane w kartach wynagrodzeń za lata 1979- 1993, czy też wynikające z zaświadczenia Rp – 7.

Odnosząc się powyższej spornej kwestii wskazać należy, że zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. obowiązuje od 23 listopada 2011 r. i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny. I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia
7 lutego 1983 r. środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Orzeczenia Sądu Najwyższego jakie zapadły jeszcze na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. są zgodne co do tego, że ograniczenie co do środków dowodowych wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym nie ma zastosowania w postępowaniu sądowym przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 KPC), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97, opubl. OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r. sygn. I UK 115/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2007, Nr 17-18, poz. 257, str. 753/.

W sprawie nie budzi wątpliwości okoliczność, że L. W. będąc zatrudnionym w oparciu o umowę o pracę w Przedsiębiorstwie (...) - następnie Agencję Produkcji (...) w spornym okresie 1979 -1993 zajmował stanowisko asystenta produkcji potem kierownika produkcji tytułem czego otrzymywał stałe wynagrodzenie za pracę. Ponadto przy realizacji poszczególnych filmów jego praca była wykonywana w oparciu o umowy o dzieło z Zespołami (...), które wchodziły w skład przedsiębiorstwa i umowy o pełnienie funkcji. Od honorariów wypłacanych z tego tytułu odprowadzano składkę na ubezpieczenie społeczne.

W tym miejscu podnieść należy, że zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia 1973 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie podstawy wymiaru i wysokości składki na cele emerytalne (D.U. nr 31, poz.178) w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1968 r. (D.U. nr 5, poz.29) w sprawie podstawy wymiaru i wysokości składki na cele emerytalne, dodano ust.1 a w brzmieniu stanowiącym, że podstawą wymiaru składki na cele emerytalne pracowników zatrudnionych w przedsiębiorstwach kinematografii nadzorowanych przez Ministra Kultury i Sztuki są także- niezależnie od zarobku w gotówce i w naturze- wynagrodzenia z tytułu umów o dzieło na realizacje i opracowywanie filmów oraz wynagrodzenia w postaci nagród za pełnienie funkcji przy realizacji lub opracowaniu filmów. Zgodnie zaś z treścią § 4 pkt.2 rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie dostosowania niektórych przepisów o ubezpieczeniu społecznym i ubezpieczeniu rodzinnym do zasad określających składniki funduszu płac (D.U. nr 40, poz.239 ze zm.) - za zarobek w gotówce uważa się również następujące wypłaty spoza osobowego funduszu płac: wynagrodzenia i nagrody wypłacane własnym pracownikom z tytułu umów o dzieło lub umów zlecenia związanych z przygotowaniem, realizacją i rozpowszechnianiem filmów.

Na mocy § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 lipca 1982 r. w sprawie wysokości składki na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy (D.U. nr 25, poz.178), zlikwidowano składkę emerytalną od pobieranych wynagrodzeń pracowników uspołecznionych zakładów pracy, od których odprowadzana była składka na ubezpieczenie społeczne, wprowadzona na mocy art.3 ustawy z dnia
23 stycznia 1968 r. o funduszu emerytalnym (D.U. nr 3, poz.7 ze zm.).

Natomiast zgodnie z § 7 ust.2 pkt.3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie
społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (D.U. nr 7, poz.41 ze zm.), obowiązującego od dnia 1 stycznia 1990 roku - do podstawy wymiaru składek przyjmuje się również honoraria wypłacone pracownikom za realizację i opracowanie filmów w jednostkach do tego uprawnionych, do wysokości nie przekraczającej trzykrotnego przeciętnego wynagrodzenia (w 1990 roku przeciętne wynagrodzenie w gospodarce uspołecznionej wynosiło 12 355 644 zł ).

Ponadto podkreślenia wymaga , iż w podstawie wymiaru świadczeń emerytalno – rentowych uwzględnia się honoraria do wysokości objętej obowiązkiem opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, z tym, że honoraria wypłacone w okresie, kiedy obowiązek taki nie istniał, przyjmuje się do wysokości, w jakiej wówczas były one przyjęte do obliczania podstawy wymiaru. Powyższe oznacza, że honoraria przysługujące pracownikom kinematografii za realizację i opracowanie filmu wypłacone przez macierzysty zakład pracy, a także uzyskane poza jednostką macierzystą – przyjmuje się do obliczenia podstawy wymiaru:

- w okresie przypadającym od 1 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1984 roku, gdy kwota rocznego wynagrodzenia ze stosunku pracy jest niższa niż 180.000 zł. W takim wypadku do kwoty wynagrodzenia dolicza się honoraria, ale łączna kwota nie może przekroczyć rocznie 180.000 zł. Honoraria nie podlegają uwzględnieniu, jeżeli wynagrodzenie ze stosunku pracy za dany rok kalendarzowy jest wyższe niż 180.000 zł,

- w okresie od 1 stycznia 1985 roku do 31 grudnia 1989 roku w wysokości nie przekraczającej kwoty uzyskanej po pomnożeniu przez dwanaście trzykrotnej średniej płacy w gospodarce uspołecznionej bez uwzględnienia przemysłu wydobywczego, ustalonej na podstawie danych statystycznych za rok ubiegły w stosunku do roku, za które honoraria przysługiwały, tj. w roku 1985 nie może przekroczyć – 577.188 zł, w 1986 roku – 683.856 zł, w 1987 roku – 821.988 zł, w 1988 roku – 997.272 zł, w 1989 roku – 1.819.728 zł.

- w wysokości objętej obowiązkiem opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, jeżeli wypłacone zostały w okresie przypadającym po dniu 31 grudnia 1989 roku.

Powyższe okoliczności wynikają z treści: - § 4 ust. 2 pkt.3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz.U. z 1985r., Nr 18, poz.77) zmienionego następnie z dniem
1 stycznia 1990 roku na mocy rozporządzenia Rady Ministrów zmieniającego niektóre przepisy w sprawie ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent z dnia 5 października 1990 roku (Dz.U. Nr.71, poz.418), - Komunikatu ZUS z dnia 30 października 1985 roku w sprawie wysokości średniej płacy w gospodarce uspołecznionej bez uwzględnienia przemysłu wydobywczego za rok 1984 (Dz.Urz.ZUS. 1985.7.21), Komunikatu ZUS z dnia 7 lipca 1986 roku w sprawie wysokości średniej płacy w gospodarce uspołecznionej bez uwzględnienia przemysłu wydobywczego za rok 1985 (Dz.Urz.ZUS. 1986.6.13), Komunikatu ZUS z dnia 27 października 1987 roku w sprawie wysokości średniej płacy w gospodarce uspołecznionej bez uwzględnienia przemysłu wydobywczego za rok 1986 (Dz.Urz.ZUS. 1987.7.15), Komunikatu ZUS z dnia 14 kwietnia 1989 roku w sprawie wysokości średniej płacy w gospodarce uspołecznionej bez uwzględnienia przemysłu wydobywczego za rok 1987 i 1988 (Dz.Urz.ZUS. 1989.2.4), rozporządzenia Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płacy z 19 sierpnia 1968 roku w sprawie obliczania podstawy wymiaru emerytury lub renty, zasiłków z ubezpieczenia ma wypadek choroby i macierzyństwa oraz składek na ubezpieczenia społeczne (Dz.U. z 1968.35.246) oraz z powołanego wyżej § 7 ust.2 pkt.3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (D.U. nr 7, poz.41 ze zm.).

Wobec powyższego uznać należy, że brak było w niniejszej sprawie uzasadnienia do przyjęcia, że do podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego wnioskodawcy należy uwzględnić wyłącznie kwoty wskazane przez Agencję Produkcji (...) w zaświadczeniu Rp – 7. Przy czym dotyczy to roku 1979. Fakt wypłaty kwot wskazanych w kartach wynagrodzeń potwierdził zarówno wnioskodawca jak i przesłuchani w sprawie świadkowie.

Niewątpliwie kwoty wynagrodzeń za pracę oraz honorariów wynikające z kart wynagrodzeń wnioskodawcy jak i inne składniki wynagrodzenia ujęte w druku RP 7, za które bezspornie odprowadzono składkę na ubezpieczenie społeczne winny więc zostać uwzględnione do obliczenia podstawy wymiaru z uwzględnieniem obowiązujących wówczas i wskazanych powyżej limitów do obliczenia tej wymiaru. I tak do obliczenia podstawy wymiaru uwzględnia się w latach 1972 – 1984 honoraria, ale łączna kwota z wynagrodzeniem nie może przekroczyć rocznie 180.000 zł. W roku 1985 nie może zaś przekroczyć – 577.188 zł, w 1986 roku – 683.856 zł, w 1987 roku – 821.988 zł, w 1988 roku – 997.272 zł, w 1989 roku – 1.819.728 zł, a w 1990 roku trzykrotności przeciętnego wynagrodzenie w gospodarce uspołecznionej wynoszącego 12 355 644 zł. W konsekwencji w oparciu o karty wynagrodzeń należało przyjąć dochód ustalony przez biegłego z uwzględnieniem limitów stanowiący podstawę wymiaru składek w 1979 r. 88 739,00, w 1980 - 69 432,00 zł, 1981- 90 929,00 zł, 1982 r. - (...),00, w 1983 r. 180 000,00, zł w 1984 r. 180 000,00, 1985 r. 384 338,00 zł, w. 1986 r. 536 337,00 w 1987 r. 852 373,00 zł, w 1988 r. 1 330 372,00 zł, w 1989 r. 3 334 065 ,00 zł, w 1990 r. 14 812 972,00 zł. w 1991 r. 31 742 362,00, w 1992 r. 15 913 000 zł, 1993 r. 22 647 000 zł.

Podsumowując, na uwzględnienie zasługuje zatem odwołanie skarżącego w zakresie, w jakim wnosił o przyjęcie do podstawy wymiaru wynagrodzeń otrzymanych w Przedsiębiorstwie (...) - następnie Agencję Produkcji (...) w latach 1979 – 1993 – wynikających z załączonych kart wynagrodzeń w tym właśnie zakresie.

Natomiast za niezasadne należy uznać stanowisko odwołującego co do żądania uwzględnienia bezkrytycznie wszystkich kwot i składników wynagrodzenia w ramach zawartych z Przedsiębiorstwem (...) - następnie Agencję Produkcji (...) umów. Jak już sygnalizowano brak podstaw do uznania – przynajmniej wnioskodawca tej okoliczności nie wykazał choć to na nim zgodnie z art. 6 kc w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu, iż od wszystkich pozycji wynikających z kart wynagrodzeń wnioskodawcy w tym opatrzonych opisem zysk odprowadzano składki na ubezpieczenie społeczne. Co już sygnalizowano w istocie zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia 1973 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie podstawy wymiaru i wysokości składki na cele emerytalne (D.U. nr 31, poz.178) w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1968 r. (D.U. nr 5, poz.29) w sprawie podstawy wymiaru i wysokości składki na cele emerytalne, którym dodano ust.1 a w brzmieniu stanowiącym, że podstawą wymiaru składki na cele emerytalne pracowników zatrudnionych w przedsiębiorstwach kinematografii nadzorowanych przez Ministra Kultury i Sztuki są także- niezależnie od zarobku w gotówce i w naturze- wynagrodzenia z tytułu umów o dzieło na realizacje i opracowywanie filmów oraz wynagrodzenia w postaci nagród za pełnienie funkcji przy realizacji lub opracowaniu filmów. Zgodnie zaś z treścią § 4 pkt.2 rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie dostosowania niektórych przepisów o ubezpieczeniu społecznym i ubezpieczeniu rodzinnym do zasad określających składniki funduszu płac (D.U. nr 40, poz.239 ze zm.) - za zarobek w gotówce uważa się również następujące wypłaty spoza osobowego funduszu płac: wynagrodzenia i nagrody wypłacane własnym pracownikom z tytułu umów o dzieło lub umów zlecenia związanych z przygotowaniem, realizacją i rozpowszechnianiem filmów. Niemniej jednak w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie sposób jednoznacznie stwierdzić iż pozycja w karcie wynagrodzeń określona mianem zysk zawsze stanowiła nagrodę z zysku tj. ww oskładkowany element wynagrodzenia a nie stanowiła uposażenia należnego wnioskodawcy na innej podstawie. Tym bardziej, że według przepisów rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 27.12.1983 r /Dz.U. 1983 poz. 332/ § 1 – podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne stanowią wypłaty pieniężne oraz wartości świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty , zaliczone w myśl przepisów o klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej - do wynagrodzeń osobowych. Natomiast nagrody i premie wypłacane z funduszu załogi tworzonego z zysku do podziału, do takich nie zostały zaliczone. /zarządzenie nr 21 Prezesa GUS z dnia 18.05.1984 r w sprawie klasyfikacji składników wynagrodzeń, Dz.Urz. GUS z 1984 nr 3 poz. 6/. Nagrody z zysku nie zostały wyłączone z podstawy wymiary składki dopiero na mocy rozporządzeniem RM z dnia 29.01.1990 r w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego. /Dz. U. 1993 poz. 330 t.j./

Tym samym brak było podstaw do przyjęcia do podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego wnioskodawcy tego składnika wynagrodzenia w zakresie innym niż wskazany w zaświadczeniu na druku RP – 7. W ocenie sądu jedynie w tym zakresie w istnieje bowiem pewność odprowadzenia od tych składników wynagrodzenia składki na ubezpieczenie społeczne. W ocenie Sądu brak jest też podstaw do uwzględnienia tych składników wynagrodzenia w podstawie wymiaru świadczeń w oparciu o tylko domniemanie, że skoro od elementów wynagrodzenia opatrzonych opisem „zysk” wskazanym w zaświadczeniu RP 7 odprowadzono składki – musiało to nastąpić również od pozostałych składników wynagrodzenia opisanych w kartach wynagrodzeń w taki sam sposób. Mając powyższe na uwadze podnieść należy , iż do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być uwzględnione tylko wynagrodzenie faktycznie uzyskane przez ubezpieczonego w danym okresie, a nie zaś wynagrodzenie ustalone na podstawie przypuszczeń czy też uśrednień. Jedynie wynagrodzenie ubezpieczonego ustalone w sposób niewątpliwy, wobec którego nie istnieje wątpliwość, iż zostało ono zawyżone, może być podstawą do ustalenia współczynnika wysokości podstawy wymiaru. Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego (ostatecznie w oparciu o wiarygodne i precyzyjne zeznania świadków). W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe i w określonej wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058). Tylko niewątpliwe dochody ze stosunku pracy w udowodnionej wysokości, od których odprowadzono składki, mogą być uwzględnione do ustalania wysokości świadczeń emerytalno-rentowych. Tym samym wbrew zapatrywaniom odwołującego wskazane kwoty pozostawały bez wpływu na wymiar należnych mu świadczeń.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz uwzględniając ustalone na etapie postępowania oskładkowane składniki wynagrodzenia otrzymywane przez wnioskodawcę na podstawie kart wynagrodzeń za lata 1979 – 1993 podnieść należy, iż zgodnie z opinią biegłego najkorzystniejsze lata dla wyliczenia emerytury wnioskodawcy to okres 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia (tj. 1971-1974, 1979-1991, 1996-1998). Uzyskany z tych lat wskaźnik 116,89%, jest wyższy od dotychczasowego wskaźnika 115,95% a tym samym spełnione zostały przesłanki do ponownego obliczenia emerytury odwołującego się, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w pkt.1 wyroku, w pozostałej zaś części na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie jako niezasadne (pkt 2 wyroku).

O dacie przeliczenia emerytury wnioskodawcy Sąd orzekł na podstawie art. 129 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, uwzględniając datę złożenia wniosku.

W przedmiocie kosztów postępowania, Sąd orzekła na podstawie art. 100 kpc oraz § 9 ust.2 w związku rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zm. ), uznając, że wnioskodawca wygrał proces w połowie.