Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

9 lipca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie – Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Izabela Foksińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Grażyna Kosecka

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2019 roku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) we W.

przeciwko Ł. D.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) we W. na rzecz pozwanego Ł. D. kwotę 1.476,46 zł (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych i czterdzieści sześć groszy), w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu Ł. D. z urzędu.

Sygn. akt I C 593/18

UZASADNIENIE

Powód (...) we W., pozwem wniesionym w dniu 14 sierpnia 2018 roku, domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego Ł. D. kwoty 5.359,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu (k. 3-6). Uzasadniając swoje żądanie podniósł, że w dniu 2 lutego 2015 roku pozwany zawarł z S. Bank (...) (Spółka akcyjna) z siedzibą w P. umowę bankową nr (...), na podstawie której uzyskał określoną w umowie kwotę pieniędzy, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na ustalonych warunkach. Następnie doszło do połączenia (...) Bank Spółki akcyjnej we W., poprzez przejęcie w trybie art. 492 § 1 pkt 1 ksh, z S. Bank (...) (Spółka akcyjna) z siedzibą w P.. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego zobowiązania, wobec czego bank wypowiedział umowę i niespłacona wierzytelność stała się w całości wymagalna. Bank swoją wierzytelność względem pozwanego zbył na rzecz powoda w dniu 17 kwietnia 2018 roku. Potwierdzeniem tego jest wyciąg z załącznika do umowy cesji i wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu.

Na kwotę dochodzoną pozwem składają się:

- kwota 4.200,00 zł z tytułu należności głównej,

- kwota 1.159,47 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie.

Pozwany Ł. D. na rozprawie w dniu 29 listopada 2018 roku wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że od 2005 roku leczy się na schizofrenię. Nie zaprzeczył zawarciu przez niego umowy pożyczki. Wskazał jednak, że do zawarcia umowy nakłoniło go dwóch nieznanych mężczyzn, którym następnie przekazał otrzymaną kwotę pożyczki. Sam jej nie otrzymał. P. w tej sprawie było prowadzone przez Prokuraturę Rejonową w (...).

Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2018 roku Sąd ustanowił dla pozwanego Ł. D. pełnomocnika z urzędu, który – pismem z dnia 28 lutego 2019 roku – wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że w dniu zawarcia umowy pożyczki pozwany, z uwagi na chorobę psychiczną, znajdował się w stanie wyłączającym świadome i swobodne powzięcie decyzji, albowiem czynności prawnej dokonał na prośbę osoby, którą poznał tego dnia i której przekazał pieniądze uzyskane z pożyczki. Wobec tego jego oświadczenie – na podstawie art. 82 k.c. – jest nieważne. Dodatkowo pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut przedawnienia rat pożyczki, których termin płatności upłynął w dniach: 20 marca 2015r., 20 kwietnia 2015r., 20 maja 2015r,., 20 czerwca 2015r., 20 lipca 2015r., 20 sierpnia 2015r. i 20 września 2015r. oraz wniósł o ewentualne rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty z uwagi na trudną sytuację osobistą i majątkową pozwanego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. D. zawarł w dniu 2 lutego 2015 roku z S. Bank (...) (Spółka akcyjna) z siedzibą w P. umowę o kredyt ratalny na kwotę 4.200,00 złotych, który miał zostać przeznaczony na zakup instalacji gazowej do samochodu.

(dowód: umowa kredytu z dnia 2.02.2015r. k. 12-16)

Pod wszystkimi dokumentami Ł. D. złożył swój własnoręczny podpis. Z uwagi na stan psychiczny, a w szczególności chorobę psychiczną pod postacią schizofrenii paranoidalnej, w dacie podpisania umowy, tj. w dniu 2 lutego 2015 roku Ł. D. znajdował się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne podejmowanie decyzji i wyrażenie woli.

(dowód: opinia sądowo-psychiatryczna k. 49-50 akt (...))

Prokuratura Rejonowa w G. nadzorowała śledztwo w sprawie doprowadzenia w dniu 2 lutego 2015 roku, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Bank (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w P. w kwocie 4.200 złotych poprzez zawarcie umowy kredytu nr (...) na zakup instalacji gazowej na podstawie nieprawdziwego ustnego oświadczenia o zatrudnieniu w firmie (...) PL (...). z o. o. z siedzibą w W. przy ul. (...) z (...) przez osobę podającą się za Ł. D., tj. o czyn z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2016 roku śledztwo zostało umorzone, albowiem podejrzany Ł. D. w chwili popełnienia czynu znajdował się w stanie wyłączającym możliwości rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Wskazano, że stan psychiczny Ł. D. jest wynikiem schizofrenii paranoidalnej oraz uzależnienia mieszanego. Ł. D. od 2005 roku leczy się psychiatrycznie na schizofrenię. K. był hospitalizowany z tego powodu.

(dowody:

dokumentacja medyczna k. 48 akt (...),

postanowienie w sprawie (...) k. 558-61 akt (...)

opinia sądowo-psychiatryczna k. 49-50 akt (...))

W dniu 17 kwietnia 2017 roku (...) we W. zawarł z (...) Spółką akcyjną we W. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności szczegółowo określone w załączniku nr (...) umowy.

W elektronicznym załączniku do umowy cesji zamieszczono dane Ł. D.: jego nr PESEL, adres zamieszkania, określono datę zawarcia umowy – 2 lutego 2015 roku i wysokość zadłużenia – 5.652,72 zł.

(dowody:

umowa przelewu wierzytelności z dnia 17.04.2018r. k. 25-32,

wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 17.04.2018r. k. 33)

(...) w W. jest funduszem inwestycyjnym wpisanym do rejestru funduszy inwestycyjnych prowadzonego przez Sąd Okręgowy w W. VII Wydział Cywilny Rejestrowy pod nr(...), a zarządzającym tym funduszem jest (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych Spółka akcyjna we W..

(dowód: wyciąg z rejestru funduszy z dnia 22.03.2018r. k. 23-24)

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na załączonych do akt sprawy dokumentach.

Dokumenty urzędowe, na podstawie art. 244 § 1 k.p.c., stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. W odniesieniu do dokumentów prywatnych, w rozumieniu art. 245 kpc, złożonych do akt niniejszej sprawy Sąd przyznał im walor prawdziwości, uwzględniając, że stanowią one jedynie dowód tego, że określona osoba złożyła oświadczenie w nich zawarte. Ich prawdziwość nie budziła wątpliwości Sądu.

W zakresie ustalenia stanu psychicznego pozwanego w chwili składania oświadczenia woli, Sąd oparł się przede wszystkim na miarodajnych w tym zakresie dowodach, tj. sporządzonej w sprawie nadzorowanej przez Prokuraturę Rejonową w G. opinii osób dysponujących wiadomościami specjalnymi biegłych sądowych z zakresu psychiatrii, jak i psychologii, a także dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach tej sprawy.

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że opinia lekarza sporządzona na potrzeby innego postępowania, nie ma rangi dowodowej w innej sprawie, do której została przedłożona. Przesądzone zostało, zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie, że nie można zastępować dowodu z opinii biegłego w konkretnym postępowaniu, opinią z innego postępowania, nawet jeśli wnioski wynikające z obu opinii będą takie same (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2017r., I UK 207/16). W takiej sytuacji opinia sporządzona w innym postępowaniu nie będzie potraktowana jako dowód równy opinii biegłego w tym konkretnym toczącym się postępowaniu, a będzie miała charakter dokumentu prywatnego w sprawie, do której została złożona. Zatem stanowi jedynie dowód na to, że osoba, która ją podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte.

Nie można jednak tracić z pola widzenia okoliczności, że żadna ze stron nie zgłaszała co do niej zastrzeżeń i nie żądała powtórzenia tego dowodu w toczącym się postępowaniu. Co więcej, powódka nie zaprzeczyła okoliczności podniesionej przez pozwanego, że w chwili zawierania umowy znajdował się w stanie wyłączającym świadome powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Zatem okoliczność tę Sąd uznał za przyznaną.

W ocenie Sądu opinia biegłych sporządzona w sprawie (...) została sporządzona w sposób fachowy, a poziom wiedzy i doświadczenie biegłych, sporządzających od wielu lat opinie oraz przedstawione podstawy teoretyczne opinii, pozwalają uznać ją za rzetelną. Wnioski zawarte w opinii, zostały przez biegłych sformułowane w sposób stanowczy oraz jasno i logicznie uzasadnione. Strona powodowa nie kwestionowała tej opinii. Zaznaczyć należy, że po poinformowaniu pełnomocnika powoda o sporządzeniu opinii w sprawie (...) strona powodowa nie zgłosiła żadnych zastrzeżeń co do tego dowodu, jak i nie złożyła wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego w niniejszej sprawie.

Sąd dał wiarę twierdzeniom pozwanego, że decyzja o zawarciu umowy o pożyczkę nie została przez niego podjęta, a przez inne osoby pośredniczące, których woli pozwany się poddał. Poza sporem przy tym pozostawało, że pozwany nie korzystał ze środków przyznanych mu w ramach umowy pożyczki. Okoliczności te w zestawieniu z kategorycznymi wnioskami biegłych wydanymi w sprawie (...), a także zasadami doświadczenia życiowego, kazały przyjąć, że pozwany, będąc w stanie włączającym swobodne powzięcie decyzji, został nakłoniony przez osoby trzecie do zawarcia umowy będącej przedmiotem niniejszego postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

W polskim systemie prawnym, co wynika zarówno z przepisów prawa, jak i z orzecznictwa sądowego, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi określone skutki prawne, o czym stanowi o tym art. 6 kc. Z powołanego przepisu wynika jedna z naczelnych zasad procesu sądowego polegająca na tym, że dowód wykazania prawdziwości określonego faktu obciąża tego, kto się na dany fakt powołuje dla uzasadnienia dochodzonego przed sądem prawa.

Dodatkowo podkreślić należy, iż zgodnie z art. 3 kpc strony obowiązane są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody (zasada kontradyktoryjności). Rzeczą sądu nie jest zatem zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 kpc). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 277 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). Nie obowiązuje obecnie zasada odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, z. 6-7, poz. 76; wyrok SN z dnia 7 października 1997 r., II UKN 244/98, OSNP 1999, z. 20, poz. 662; wyrok SN z dnia 16 grudnia 1997 r. II UKN 406/97, OSNP 1998, z. 21, poz. 643; wyrok SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00, OSNP 2002, z. 10, poz. 251).

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy kredytu zawartej z poprzednikiem prawnym powoda, który dokonał cesji wierzytelności na powoda.

Powód, wnosząc powództwo podał, że na podstawie umowy cesji przejął od (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. prawa do wierzytelności wobec pozwanego. Podał, że pozwany Ł. D. zalega z zapłatą należności na kwotę 5.359,47 złotych.

Pozwany podniósł natomiast, iż w momencie zawarcia umowy kredytu, z uwagi na chorobę psychiczną, znajdował się w stanie wyłączającym świadome lub swobodne powzięcie decyzji.

Podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowiły postanowienia umowy kredytu z dnia 2 lutego 2015 roku. Niezależnie od postanowień umowy pożyczki podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowią również przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2019r., poz. 1083 z zm.) oraz przepisy kodeksu cywilnego.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t. j. Dz. U. z 2019r., poz. 1083 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.

Na potwierdzenie okoliczności nabycia w drodze cesji wierzytelność przysługującej uprzednio bankowi przeciw pozwanemu, a wynikającej z umowy kredytu z dnia 2 lutego 2015 roku, jak i wysokości tej wierzytelności, powód przedłożył uwierzytelniony odpis umowy kredytu z dnia 2 lutego 2015 roku (k. 12-16), umowy cesji (k. 25-32), a także uwierzytelniony wyciąg z załącznika do tej umowy, w którym jednoznacznie została zindywidualizowana umowa kredytu – przez wskazanie jej numeru, przedmiotu, dokładnych danych personalnych i adresowych kredytobiorcy, jak i kwoty kapitału (k. 33). Pozwany przyznał, że zawarł umowę z bankiem. Po otrzymaniu odpisu pozwu z załącznikami nie kwestionował faktu zawarcia umowy kredytu i swojego na niej podpisu oraz przyznał, że nie spłacał kredytu.

Odnośnie zarzutu pozwanego podkreślić należy, iż zgodnie z art. 82 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone przez osobę, która z jakichkolwiek powodów znajdowała się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Dotyczy to w szczególności choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego, chociażby nawet przemijającego, zaburzenia czynności psychicznych. Ustawodawca przyjął, iż aby czynność prawna była skuteczna, musi być podjęta świadomie i swobodnie, czyli aby składający oświadczenie woli miał rozeznanie, jaki skutek chce osiągnąć przez swoje działanie oraz aby miał możliwość realizacji swej woli. Dwie różne sytuacje - braku świadomości lub braku swobody nie muszą występować łącznie, choć możliwe jest nałożenie się tych dwóch sytuacji. Stan braku świadomości nie musi być całkowity i zupełny, jednak częściowe wyłączenie świadomości musi być znaczne. Jeżeli występuje ograniczenie w stopniu mniejszym niż znaczny, w stopniu, który pozwala na rozeznanie, czego składający oświadczenie chce dokonać (powzięcie woli), oraz na dokonanie tego zgodnie z wolą składającego oświadczenie (wyrażenie woli), nie występuje wada oświadczenia woli w postaci braku świadomości lub swobody.

Z treści art. 82 k.c. wynika, że przyczyna wyłączenia świadomości lub swobody nie ma znaczenia, jedynie przykładowo są wyliczone takie przyczyny, jak choroba psychiczna, niedorozwój umysłowy albo inne, choćby przemijające zakłócenie czynności psychicznych. Przyczyny mają tu charakter drugorzędny, z punktu widzenia skutków prawnych są bez znaczenia, ważny jest skutek, a nie przyczyna tych zaburzeń psychicznych. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006 roku (sygn. IV CSK 7/05), wyłączenie świadomości lub swobody musi wynikać z przyczyny wewnętrznej, a więc ze stanu, w jakim znajduje się osoba składająca oświadczenie woli, a nie z okoliczności zewnętrznych, w jakich osoba ta się znalazła. Zaburzenie czynności psychicznych, o jakim mowa w art. 82 k.c., należy oceniać wyłącznie na moment składania przez daną osobę oświadczenia woli, natomiast nie w odniesieniu do dłuższego okresu. Sąd jednak, na zasadzie domniemania faktycznego, wnioskuje o stanie psychicznym osoby na moment składania oświadczenia woli, biorąc za podstawę wiadomości o jej stanie w dłuższym okresie.

Ocenę stanu psychicznego pozwanego w dacie zawierania umowy kredytu Sąd poczynił w oparciu o przeprowadzone postępowanie dowodowe, przyjmując, że kwestia świadomości i swobody pozwanego w podejmowaniu decyzji została w sposób jednoznaczny przesądzona w toku postępowania karnego. Wprawdzie ustalenia poczynione w postępowaniu przygotowawczym nie wiążą Sądu w niniejszej sprawie, jednakże w okolicznościach niniejszej sprawy – wobec niekwestionowania opinii przez powódkę – stanowiły podstawę ustaleń faktycznych co do stanu zdrowia psychicznego pozwanego w dniu 2 lutego 2015 roku.

W chwili podpisywania umowy o kredyt, tj. 2 lutego 2015 roku pozwany Ł. D. znajdował się w stanie wyłączającym swobodne powzięcie decyzji oraz wyrażenie woli. Ustaleń w tym zakresie Sąd dokonał w oparciu o miarodajny w tej mierze dowód z opinii biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii sporządzonej w sprawie (...), jak i dokumentacji medycznej.

Złożona w sprawie nadzorowanej przez Prokuraturę Rejonową w G. opinia sądowa jest pełna, jasna i wewnętrznie spójna. Sporządzona została rzetelnie przez osoby dysponujące fachową wiedzą i doświadczeniem zawodowym, w oparciu o zgromadzoną w sprawie dokumentację medyczną Ł. D.. Biegli sądowi wykorzystali dostępne źródła, mogące stanowić podstawę dla sporządzenia opinii. Opinia nie była kwestionowana przez pełnomocnika powoda. W świetle jednoznacznych i kategorycznych wniosków sformułowanych w tej opinii, przyjąć należało, że w dacie zawierania umowy z pozwany cierpiał na schizofrenię paranoidalną. Choroba ta – w ocenie Sądu – spełnia przesłanki art. 82 k.c.

Oczywistym pozostaje, iż zaburzenie czynności psychicznych, o jakim mowa w art. 82 k.c., należy oceniać wyłącznie na moment składania przez daną osobę oświadczenia woli, natomiast nie w odniesieniu do dłuższego okresu oraz że samo ustalenie, iż oświadczający był dotknięty chorobą psychiczną nie wystarcza dla uznania jego oświadczenia woli za nieważne. Jednakże Sąd, na zasadzie domniemania faktycznego, wnioskuje o stanie psychicznym osoby na moment składania oświadczenia woli, biorąc za podstawę wiadomości o jej stanie w dłuższym okresie.

Tymczasem biegli sądowi nie mieli wątpliwości, że pozwany chorował na schizofrenię paranoidalną w dacie podpisania umowy, a Sąd nie miał podstaw, by kwestionować wnioski biegłych w tym zakresie. Biegli na podstawie przeprowadzonego badania oraz analizy historii choroby stwierdzili, że w momencie zawierania umowy pozwany Ł. D. przejawiała objawy schizofrenii.

W świetle powyższych argumentów zasadny okazał się zatem zarzut braku świadomości pozwanego Ł. D. w trakcie podpisywania umowy kredytu z dnia 2 maja 2015 roku. W sprawie zaszły przesłanki z art. 82 k.c., a zatem można mówić o nieważności złożonego przez pozwanego oświadczenia woli w postaci zawarcia umowy pożyczki.

W konsekwencji powyższego Sąd stwierdził, że w dniu 2 lutego 2015 roku pozwany Ł. D. cierpiał na schizofrenię paranoidalną, co wyłączyło możliwość swobodnego podejmowania decyzji i wyrażenia woli, a w konsekwencji oświadczenie woli zawarte w umowie kredytu nr (...) zawartej z (...) Bank (...) Spółką akcyjną z siedzibą w P. w dniu 2 lutego 2015 roku jest nieważne.

O kosztach procesu sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc. Zgodnie z przepisem art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc, powód, który przegrał proces, zobligowany był zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty postępowania. W myśl art. 98 § 3 kpc do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony, zaś przepis ten z mocy art. 99 kpc stosuje się do kosztów procesu poniesionych przez strony reprezentowane – tak jak w niniejszej sprawie – przez radcę prawnego. Podstawę prawną, w oparciu o którą określono wynagrodzenie radcy prawnego reprezentującego stronę pozwaną stanowiły uregulowania zawarte w § 8 pkt 4 w zw. z § 2 pkt 1 oraz w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów niopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019r., poz. 68). W sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, sąd podwyższa opłaty o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2018 roku ustanowiony został dla pozwanego pełnomocnika z urzędu, który wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Na kwotę 1.476,46 zł składa się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 złotych powiększone o stawkę podatku od towarów i usług, która na dzień orzekania wynosi 23 %, tj. o kwotę 276,46 złotych.

W przypadku wygrania procesu przez stronę reprezentowaną przez pełnomocnika z urzędu zwrot kosztów z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej przez niego świadczonej zasądza się na rzecz strony reprezentowanej, nie zaś jej pełnomocnika. Pogląd ten stanowi prostą konsekwencję brzmienia art. 122 § 1 kpc stanowiącego m.in. iż adwokat lub radca prawny ustanowiony zgodnie z przepisami niniejszego działu ma prawo - z wyłączeniem strony - ściągnąć sumę należną mu tytułem wynagrodzenia i zwrotu wydatków z kosztów zasądzonych na rzecz tej strony od przeciwnika.

ZARZĄDZENIE

1/(...)

-(...),

-(...)

2/(...)

T., 30/07/2019 roku