Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 12 grudnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Elżbieta Zalewska-Statuch

Sędziowie Joanna Składowska

Barbara Bojakowska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z wniosku Gminy Ł.

z udziałem W. B., W. K., J. M., D. S., R. G., A. M. i A. K. (1)

o rozgraniczenie

na skutek apelacji uczestniczki postępowania R. G.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 23 sierpnia 2019 roku, sygnatura akt I Ns 323/17

postanawia:

1.  oddalić apelację;

2.  ustalić, że każdy z zainteresowanych ponosi koszty związane ze swoim udziałem w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 506/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2019 roku Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie z wniosku Gminy Ł. z udziałem R. G., W. K., A. M., J. M., W. B., D. S. i A. K. (2) dokonał rozgraniczenia nieruchomości położonych w O. gmina Ł. oznaczonych w ewidencji gruntów jako działki o numerach: (...) ustalając przebieg granicy między tymi nieruchomościami wzdłuż linii koloru czerwonego, wariant c, oznaczonej na szkicu i mapie z projektem granic sporządzonej przez biegłego geodetę B. Z. z 4 maja 2019 roku (Id. Pracy (...). (...) (...)), zastrzegając, że po uprawomocnieniu się postanowienia biegły sporządzi mapę obrazująca przebieg granicy oraz zaewidencjonuje ja w Starostwie Powiatowym w Ł.. Sąd nie obciążył wnioskodawcy i uczestników postepowania nieuiszczonymi kosztami postepowania oraz ustalił, że każdy z nich ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Powyższe postanowienie zapadło na podstawie poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy co do zasady podzielił i przyjął za własne,
a z których wynika, że:

Postępowanie w sprawie rozgraniczenia przedmiotowych nieruchomości zostało wszczęte 11 października 2016 r. Do dokonania czynności rozgraniczeniowych upoważniono geodetę J. J. (1). Decyzją z 5 kwietnia 2017 r. Burmistrz Ł. umorzył postępowanie rozgraniczeniowe wskazując, że nie doszło do zawarcia ugody między właścicielami sąsiadujących ze sobą nieruchomości, ani też nie został ustalony przebieg granic między nieruchomościami.

W toku postępowania sądowego postanowieniami z 2 października 2017 r. oraz
z 17 października 2017 r. zwolniono od udziału w sprawie w charakterze uczestnika W. L. oraz wezwano do udziału w sprawie w charakterze uczestników: R. G., A. M. oraz A. K. (1).

Sąd wskazał, iż Gmina Ł. wnosiła o dokonanie rozgraniczenia według ostatniego spokojnego stanu posiadania na gruncie, uczestniczka R. G. wnosiła o dokonanie rozgraniczenia według stanu prawnego, uczestnik W. B. wnosił o dokonanie rozgraniczenia zgodnie ze stanem spokojnego posiadania, uczestnicy D. S., W. K., A. M., A. K. (3), J. M. wnosili o przeprowadzenie rozgraniczenia wzdłuż linii zaznaczonej na mapie i szkicu biegłego B. Z. w wariancie c opinii.

Sąd wskazał, że: dla nieruchomości o nr (...) należącej do J. M. prowadzona jest księga wieczysta nr (...); dla nieruchomości o nr: (...)
i (...) należącej do D. S. prowadzona jest księga wieczysta nr (...); dla nieruchomości o nr (...) należącej do Gminy Ł. prowadzona jest księga wieczysta nr (...); dla nieruchomości o nr (...)należącej do W. B. prowadzona jest księga wieczysta nr (...); dla nieruchomości o nr (...) należącej do R. G. prowadzona jest księga wieczysta nr SR 1L/ (...); dla nieruchomości o nr (...) będącej współwłasnością W. K. w 4/6 części oraz A. M. i A. K. (1) po 1/6 części prowadzona jest księga wieczysta
o nr (...).

Postanowieniem z 11 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie o sygn. akt I Ns 815/17 stwierdził, że L. B. i K. B. (rodzice uczestnika postępowania W. B.) nabyli do majątkowej wspólności małżeńskiej z dniem 4 listopada 1971 r. , na podstawie ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. z 1971 r. , Nr 27, poz. 250 z późniejszymi zmianami), własność gospodarstwa rolnego składającego się z działki nr (...) o pow. 0,83 ha oraz działki nr (...) o pow. 0,13 ha, położonego w O., gmina Ł..

Na początku lat 60-tych ubiegłego wieku na działce nr (...) został posadowiony dom mieszkalny. W chwili jego budowy na gruncie funkcjonowała granica, która rozgraniczała pole M. N. oraz pole J. J. (2) (dziadek uczestnika W. B.). Żadnej drogi nie było. Droga stanowiąca działkę nr (...) powstała w 1962 r. lub w 1963 r., korzystali z niej wszyscy mieszkańcy wsi, jej przebieg nie zmienił się do chwili obecnej.

Działka nr (...) została ogrodzona przez L. B. na początku lat 60-tych, siatką. Do dnia dzisiejszego ogrodzenie to nie zmieniło swojego położenia, do 1973 r. sięgało do pkt 75 szkicu granicznego w wariancie c, sporządzonego przez biegłego geodetę B. Z. na potrzeby niniejszego postępowania. W 1973 r. ojciec uczestnika ogrodził również działkę nr (...). Od tego czasu wraz z działką nr (...) stanowiła ona i stanowi nadal jedno podwórze. Również po tej dacie do chwili obecnej ogrodzenie nie zmieniło swojego przebiegu, dokonywano jedynie wymiany siatki. Nikt nie zgłaszał nigdy uwag czy pretensji do przebiegu ogrodzenia, nie kwestionował go.

Pod koniec lat 50 – tych ubiegłego wieku na przedmiotowej nieruchomości powstała komórka oraz szklarnia. Po śmieci L. B., co miało miejsce 7 maja 1980 r., W. B. rozbudował komórkę oraz wybudował wiatę. Od tej daty samodzielnie władał przedmiotową nieruchomością, mimo że jego matka K. B. zmarła dopiero 1 marca 1993 r.

W administracyjnym postępowaniu rozgraniczeniowym czynności ustalenia przebiegu granic dokonał uprawniony geodeta J. J. (1), a sporządzony przez nią operat techniczny został włączony do (...) Ośrodka (...) Starostwa Powiatowego w Ł. 23 stycznia 2017 r. za nr P. (...).2017.142. Do ustalenia przebiegu granic wykorzystano wówczas następujące dokumenty: operat pomiarowy wsi O. nr (...), protokół graniczny sporządzony w dniu
27 czerwca 2014 r. przez geodetę G. K. wraz z wykazem współrzędnych punktów granicznych, operat rozgraniczenia działki nr (...) – (...). (...).2015. (...), zarys pomiarowy nr (...).

Geodeta ustalił, że granica zewnętrzna działki nr (...) (droga) na wyznaczonym odcinku biegnie linią prostą od pkt nr (...) w kierunku południowym do pkt nr (...). W pkt nr (...) granica załamuje się w kierunku południowym i linią prostą biegnie do pkt nr (...), w pkt nr (...) granica załamuje się w kierunku wschodnim i linią prostą biegnie do pkt nr (...). W pkt nr (...) granica załamuje się w kierunku północnym i linią prostą biegnie do pkt nr (...) i dalej do pkt nr (...). W pkt nr (...) granica załamuje się w kierunku wschodnim i linią prostą biegnie do pkt nr (...), następnie załamuje się w kierunku północnym i biegnie do pkt nr (...) i dalej załamuje się w kierunku zachodnim i linią prostą biegnie do pkt nr (...). Dla ustalonych bezspornie pkt granicznych geodeta wykonał stabilizację, nie stabilizowano trwale pkt granicznych nr: (...), (...), (...), (...), (...) i (...) jako spornych.

Według geodety standardy dokładnościowe spełnia jedynie odcinek pomiędzy granicą zachodnią działki nr (...) z działką nr (...). W przypadku granicy działki nr (...) z działką nr (...) przyjęto (...). (...).2015. (...) – wobec odnalezienia pkt nr (...) - rurka metalowa, pkt nr (...) – słupek ogrodzeniowy (operat techniczny – akta Urzędu Miejskiego w Ł., (...)).

Dla spornych nieruchomości biegły sądowy z zakresu geodezji i kartografii mgr B. Z. ustalił trzy warianty przebiegu granicy, tj. zgodnie z ewidencją gruntów, zgodnie z ewidencją gruntów oraz jej rzeczywistym przebiegiem na gruncie (o ile występują różnice w tym zakresie), zgodnie ze spokojnym stanem posiadania na gruncie /, a mianowicie:

a)  wariant a – według linii koloru zielonego łączącej punkty: (...)- (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (...)(granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...));

b)  wariant b – według linii koloru niebieskiego łączącej punkty: (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)),(...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)),(...)(granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...)(granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (środek drogi na gruncie);

c)  wariant c – według linii koloru czerwonego łączącej punkty: (...) (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)),(...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (...), (...) (...)(granica działki nr (...) z działką nr (...)).

Sporządzona przez biegłego geodetę mapa do celów prawnych z projektem rozgraniczenia spornych nieruchomości w wariancie c przedstawia przebieg granicy według kryterium spokojnego stanu posiadania na gruncie i jednocześnie mapa ta odpowiada wnioskowi opisanemu w pkt II pisma pełnomocnika uczestnika W. B. z dnia
4 czerwca 2019 r., który dodatkowo pełnomocnik uczestnika W. B. zmodyfikował o działkę nr (...) na terminie rozprawy w dniu 11 lipca 2019 r.

Sąd wyjaśnił, że stan faktyczny ustalił w oparciu o załączone do akt sprawy i akt wieczystoksięgowych, a także opinie biegłego geodety, zeznania stron postępowania oraz świadków. Ponadto pomocne dla dokonania ustaleń były także materiały uzyskane w postępowaniu administracyjnym.

Dokonując rozgraniczenia Sąd - przywołując przepis art. 29 ust. 1 ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, j.t. Dz. U. z 2010 r., nr 193, poz. 1287 ze zm.) oraz art. 153 kc - wyjaśnił, że jego istotą jest ustalenie linii określającej zasięg prawa własności
w stosunku do gruntu sąsiedniego przez określenie położenia punktów i linii granicznych, utrwalenie tych punktów znakami granicznymi na gruncie oraz sporządzenie odpowiednich dokumentów a stwierdzenie stanu prawnego następuje na podstawie postępowania dowodowego, w którym istotne znaczenie mają środki dowodowe w postaci dokumentów urzędowych i prywatnych, które mogą świadczyć o tym, czyją własnością jest określony grunt. Chodzi więc o akty notarialne, dane z ksiąg wieczystych, z ewidencji gruntów, mapy, plany, szkice. Zgodnie z art. 31 ust. 2 ww. ustawy z 1989 r. przy ustalaniu przebiegu granicy bierze się pod uwagę znaki i ślady graniczne, mapy i inne dokumenty oraz punkty osnowy geodezyjnej. Bliżej te dokumenty określają § 3, 4, 5 i 6 rozporządzenia Ministrów Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 14 kwietnia 1999 r. w sprawie rozgraniczenia nieruchomości (Dz. U. nr 45, poz. 453). One wprowadzają też gradację dowodów i nie pozwalają na oparcie ustalenia przebiegu granicy na dowodach wymienionych w dalszej kolejności, jeżeli istnieją dowody wymienione w punktach je poprzedzających.

Sąd wyjaśnił także, iż w sytuacji podniesienia w sprawie o rozgraniczenie zarzutu zasiedzenia zarzut taki decyduje o ustaleniu przebiegu granicy. Warunkiem rozważenia kwestii zasiedzenia przygranicznych pasów gruntu w ramach kryterium stanu prawnego granic gruntów jest uprzednie ustalenie przebiegu linii granicznej zgodnie z dokumentami (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2013 r., IV CSK 180/13).

W świetle powyższych ustaleń Sąd uznał zarzut zasiedzenia przygranicznego pasa gruntu na postulowanym przez pełnomocnika uczestnika W. B. odcinku za zasadny. Przedmiotowy pas gruntu był bezsprzecznie użytkowany przez w/w zainteresowanego oraz jego poprzedników prawnych od lat 60-tych. L. B. najpierw ogrodził działkę nr (...), co było konsekwencją posadowienia na niej budynku mieszkalnego, a później (w 1973 r.) działkę nr (...). Od tego czasu do chwili obecnej przebieg ogrodzenia nie zmieniał się i pozostaje aktualny do chwili obecnej. Nikt nigdy nie kwestionował jego przebiegu w tym kształcie. Uczestnik postępowania W. B. oraz jego poprzednicy prawni bezsprzecznie faktycznie władali spornym pasem gruntu (corpus) i mieli wolę posiadania go dla siebie, byli przekonani o swoim prawie do tego pasa ziemi (animus). Ich posiadanie miało charakter samoistny (właścicielski). Pozostali uczestnicy postępowania aprobowali ten stan rzeczy. Skoro tak, to uznać należało, że do nabycia tej części nieruchomości przez w/w na własność przez zasiedzenie doszło z dniem 01 stycznia 2005 r., ewentualnie najpóźniej z dniem 8 maja 2010 r.

Podsumowując, Sąd dokonał rozgraniczenia spornych działek według wariantu c, tj. według linii koloru czerwonego łączącej punkty: (...) (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (...) (...)(granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...)(granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)), (...) (...), (...) (...) (granica działki nr (...) z działką nr (...)). Z uwagi na to, że mapa obrazująca przebieg granicy nie została zaewidencjonowana w Starostwie Powiatowym w Ł., po uprawomocnieniu się postanowienia zostaną przedsięwzięte czynności w celu jej zaewidencjonowania. (punkt 1 postanowienia ).

Sąd nie obciążył wnioskodawcy oraz uczestników postępowania obowiązkiem uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku nieuiszczonych kosztów sądowych (punkt 2 postanowienia).

Na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. Sąd orzekł, że każdy z uczestników postępowania ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie (punkt 3 postanowienia).

Z takim rozstrzygnięciem nie zgodziła się uczestniczka R. G., zaskarżając je w części, tj. pkt 1 poprzez dokonanie rozgraniczenia według wariantu c, czyli spokojnego stanu posiadania na gruncie w oparciu o zarzut:

- naruszenia art. 153 kc przez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu dla rozgraniczenia kryterium spokojnego stanu posiadania, podczas gdy należało zastosować kryterium stanu prawnego;

- naruszenia art. 233 § 1 kpc w związku z art. 328 § 2 kpc poprzez przyjęcie, iż w 1962 lub 1963 roku powstała droga stanowiąca działkę nr (...) z której korzystali wszyscy mieszkańcy wsi w sytuacji w której takie ustalenie pozostaje w sprzeczności z przyjęciem przez Sądu, iż na początku lat 60-tych działka nr (...) zostałla ogrodzona a następnie w 1073 roku ogrodzona została działka nr (...), a w latach 80-tych W. B. rozbudował komórkę oraz wybudował wiatę, gdyż oznaczałoby to, iż inwestycje te były w pasie drogi działki nr (...).

W oparciu o powyższe skarżąca wniosła o zmianę postanowienia poprzez przyjęcie dla rozgraniczenia kryterium stanu prawnego, ewentualnie o uchylenie postanowienia
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji z pozostawieniem temuż Sadowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

W odpowiedzi na apelację uczestnik postępowania W. B. wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej i zasądzenie od uczestniczki na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych.

O oddalenie apelacji wniósł również uczestnik D. S..

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił, co następuje:

Postanowieniem z 23 listopada 2010 roku - w sprawie o sygn. akt I Ns 427/10, prowadzonej z wniosku Gminy Ł. Sąd Rejonowy w Łasku stwierdził, że Skarb Państwa nabył przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 1987 roku prawo własności m.in. działki (...)
o powierzchni 0,09 ha, stanowiącej drogę. Decyzją Wojewody (...) z 29 lipca 2011 roku za numerem GN-IV. (...).(...)potwierdzone zostało nabycie z mocy prawa z dniem 27 maja 1990 roku prawa własności działki (...) przez Gminę Ł. (postanowienie i decyzja zawarte w aktach kw (...).

Skarżąca na rozprawie apelacyjnej w dniu 12 grudnia 2019 roku przyznała, że do czasu zagrodzenia przez nią wjazdu na drogę, około 3 lat temu, to droga ta użytkowana była
w granicach według wariantu „c”.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja co do zasady nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu.

Kontrola instancyjna nie wykazała uchybień przepisom prawa materialnego
oraz zarzucanych przez stronę apelującą błędów dotyczących gromadzenia i oceny materiału dowodowego. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych
na ich poparcie dowodach, Stąd ustalenia te Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Ustosunkowując się do zarzutu apelacji - obrazy art. 233 § 1 k.p.c zwrócić uwagę należy, iż przepis ten stanowi zasadniczą podstawę prawną, określającą kompetencje Sądu
w zakresie oceny materiału procesowego. Na tej podstawie sąd porównuje i waży walor wiarygodności poszczególnych dowodów oferowanych przez strony i ich wartość (moc dowodową) dla poczynienia ustaleń istotnych dla sprawy.

Zatem zarzucając naruszenie art. 233 k.p.c. strona powinna odnosić się do podstawy faktycznej orzeczenia i wskazać, które z faktów istotnych dla rozstrzygnięcia zostały
(w następstwie wadliwej oceny dowodów) błędnie ustalone lub pominięte. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. nie wystarcza twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu strony skarżącej nie odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności strona skarżąca powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Postawienie zarzutu obrazy art. 233 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów stanu faktycznego. Strona skarżąca może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast uwzględnienie przez Sąd w ocenie materiału dowodowego powszechnych i obiektywnych zasad doświadczenia życiowego nie usprawiedliwia zarzutu przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów na tej tylko podstawie, że indywidualne
i subiektywne doświadczenia strony są od tych zasad odmienne.

Dlatego też w okolicznościach sprawy skuteczne odwołanie się przez stronę apelującą do zarzutu naruszenia tej normy, wymagało wykazania na czym polegały nieprawidłowości postępowania Sądu w zakresie oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów i poczynionych na ich podstawie ustaleń, wyjaśnienia przyczyn dla których oceny konkretnych dowodów nie da się pogodzić czy to z zasadami doświadczenia życiowego czy logicznego rozumowania albo też wskazania z jakich powodów nie powinna ona zostać zaakceptowana w toku instancji poprzez odwołanie się do reguł procesowych, w tym tych, dotyczących określenia rangi poszczególnych dowodów dla poczynienia na ich podstawie ustaleń doniosłych dla rozstrzygnięcia (zobacz: orzeczenie Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001 r., sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005, sygn. III CK 3/05, za zabiorem Lex nr 52753 i 180925).

Tak rozumianej polemiki apelująca w ogóle nie podjęła, natomiast argumenty wskazane na uzasadnienie takiego zarzutu apelacji w swej istocie dotyczą oceny prawidłowości zastosowania w sprawie normy prawa materialnego, objętej dyspozycją przepisu art. 153 kc, która to ocena nie jest jednak dokonywana w trybie przepisów procesowych.

Za pośrednictwem zarzutu opartego na przepisie art. 233 § 1 kpc strona apelująca zwalcza raczej skutki dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń w postaci wniosków prowadzących do ustalenia przebiegu granicy według wariantu „c”, zapominając, że takie ustalenie nie może być zwalczane poprzez zarzuty procesowe, gdyż przynależy do sfery prawa materialnego, a podważaniu jej prawidłowości służą zarzuty prawnomaterialne, a nie procesowe.

To czyni ten zarzut bezzasadnym, a argumentacja powołana dla jego uzasadnienia rozważona zostanie poniżej w ramach oceny prawidłowości zastosowania prawa materialnego.

Przypomnieć natomiast należy, iż Sąd Okręgowy na podstawie art. 382 kpc uprawniony był do dokonania własnej oceny stanu faktycznego i na podstawie jego analizy uznał,
że przebieg wyznaczonych przez Sąd granic pomiędzy nieruchomościami według wariantu „c” odpowiada stanowi prawnemu, a nie jak przyjął Sąd Rejonowy stanowi spokojnego posiadania.
Uwadze Sądu Rejonowego uszło, iż taki przebieg granicy jest tożsamy z jej przebiegiem ustalonym przy zastosowaniu kryterium stanu prawnego wynikającego
z zasiedzenia działki (...).

W sytuacji ustalenia prawa własności działki (...) w drodze zasiedzenia na podstawie art. 172 kc, stan samoistnego jej posiadania w granicach w jakich była ona wykorzystywana na drogę, tworzy stan prawny.

Okolicznością przyznaną przez skarżącą jest natomiast to, że droga użytkowana była
w granicach odpowiadających wariantowi „c”.

Taki przebieg granicy odpowiada także na gruncie stanowi posiadania nieruchomości stanowiących własność uczestnika W. B., wyznaczonemu przez posadowione przez niego ogrodzenia.

W kontekście istniejącego postanowienia o nabyciu własności działki (...) w drodze zasiedzenia oraz z uwagi na treść art. 365 § 1 kpc bez znaczenia prawnego jest argumentacja skarżącej odnosząca się do prawidłowości ustalenia przez Sąd Rejonowy daty początkowej powstania tejże drogi stanowiącej działkę (...) w kontekście przyjętej daty wybudowania ogrodzenia działki nr (...), czy rozbudowania komórki, wiaty a nawet wybudowania domu.

Apelująca zaprzeczając prawidłowości ustalenia prowadzącego Sąd Rejonowy do wniosku o zasiedzeniu przez W. B., właściciela działki nr (...), przygranicznego pasa gruntu i domagając się poprawnego wyznaczenia granicy w oparciu o kryterium stanu prawego nie wyjaśnia w oparciu o jakie inne fakty buduje tenże odmienny, alternatywny stan prawny. Odnosząc się bowiem do treści uzasadnienia sądu pierwszej instancji i zaprzeczając prawidłowości tego ustalenia R. G. uchyla się od wskazania co w takim razie -
w jej rozumieniu - powinno stanowić o stanie prawnym, pozwalającym na rozgraniczenie
w oparciu o postulowane przez nią kryterium.

Jeżeli stan prawny miałby zostać utożsamiony ze stanem odpowiadającym ewidencji gruntów, tj. wariantowi „a” opinii biegłego - gdyż taki przebieg granicy skarżąca postulowała, składając zeznanie przez sądem pierwszej instancji na rozprawie w dniu 11 lipca 2019 roku – to jest to pogląd błędny.

Niezależnie bowiem od podnoszonych przez biegłego wadliwości - dyskwalifikujących możliwość wytyczenia w tej sprawie przebiegu granicy według danych zawartych w operacie technicznym do założenia ewidencji gruntów nr (...) oraz operacie technicznym rozgraniczenia działki (...), wynikających z niespełniania pod względem dokładności kryteriów technicznych obowiązujących obecnie standardów technicznych (k. 75 akt) - to nie można żądać przyjęcia przebiegu granicy w oparciu o mapę ewidencji gruntów, gdyż zapisy zawarte w treści mapy są dowodem wtórnym, o charakterze deklaratoryjnym, a nie konstytutywnym i same nie tworzą prawa (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
18 stycznia 1958r., III CR 258/57, RPE 1/59, s. 334 oraz z dnia 19 sierpnia 2009r.,
III CZP 51/09, Lex nr 520036).

Wskazać bowiem należy, iż samo powoływanie się na dane wynikające z ewidencji gruntów nie przesądza o przebiegu granicy nieruchomości dopóki grunt o takiej właśnie powierzchni nie znajduje się w fizycznym posiadaniu osób powołujących się na tę okoliczność, gdyż w przeciwnym razie faktyczne władztwo nie sięga do określonej linii w terenie.

Granica ewidencyjna nie nosi zatem atrybutu granicy prawnej, o ile nie zostanie potwierdzona dowodowo, a takich dowodów zdaniem sądu odwoławczego brakuje.

Gdyby przyjmować, że ze stanem ewidencyjnym zawsze wiąże się domniemanie faktyczne zakresu władania i domniemanie prawne samoistności posiadania, to osoby kwestionujące granice ewidencyjne byłyby stawiane w gorszej procesowo sytuacji, do czego nie ma podstaw. Miałoby to taki praktyczny procesowy skutek, że każdy, kto kwestionuje granice ewidencyjną musiałby obalać owe domniemania, wbrew ogólnej regule, która powinna znaleźć zastosowanie, że ciężar dowodzenia spoczywa na tym, który wywodzi z określonych twierdzeń skutki prawne.

Ponadto przyznanie przez apelującą, iż droga stanowiąca działkę (...) użytkowana była
w granicach według wariantu „c” wyklucza absolutnie potrzebę jak i możliwość czynienia odmiennych ustaleń.

Formalne odwoływanie się zatem do wyrysów z map i wyników pomiarów geodezyjnych, będących podstawą ewidencji gruntów - nawet gdyby nie były one dotknięte wadliwością na którą wskazywał biegły w swej opinii - nie mogłoby więc stanowić podstawy oczekiwanego przez stronę skarżącą rozstrzygnięcia.

Innych argumentów wywołujących potrzebę ustosunkowania się do nich przez sąd odwoławczy apelacja nie zawierała.

Mając na uwadze powyższe apelacja na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., podlegała oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie 1 sentencji. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w oparciu o zasadę wynikającą z przepisu art. 520 § 1 kpc