Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2017 roku

Sąd Okręgowy w Krośnie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSO Arkadiusz Trojanowski (spr.)

Sędziowie : SSO Janusz Szarek

SSO Mariusz Hanus

Protokolant : sekr. sądowy Małgorzata Kramarz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Krośnie – Jerzego Haligowskiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 października 2017 roku

sprawy J. F. , s. A. i H. zd. P.,
ur. (...) w J.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 4 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 24 lipca 2017 roku, sygn. akt II K 203/17

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

II.  zasądza od oskarżonego J. F. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę za drugą instancję w kwocie 120 zł /sto dwadzieścia złotych/.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 24 lipca 2017r. sygn. II K 203/17, oskarżony J. F. został uznany za winnego tego, że w dniu 23 lutego 2017 roku, w S., rejonu (...), prowadził w ruchu lądowym motorower marki R., o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy czym był wcześniej skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 9 lutego 206r., sygn. akt II K 586/15, za kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwości, to jest przestępstwa z art. 178a § 4 k.k.

Za przypisany czyn Sąd skazał oskarżonego, na podstawie powyższego przepisu, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 § 3 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

Na podstawie art. 43a § 2 k.k. Sąd orzekła wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Ponadto, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę.

Powyższy wyrok, w części dotyczącej orzeczenia o karze, zaskarżył obrońca oskarżonego.

Apelacja zarzuciła orzeczeniu rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, nie uwzględnienie przy orzekaniu kary zasad określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k., art. 58 § 1 k.k., art. 37a k.k. i art. 178a § 4 k.k.

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie kary grzywny w miejsce kary pozbawienia wolności.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest chybiona zarówno ze względów merytorycznych, jak też formalnych.. Orzeczenie Sądu pierwszej instancji w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary jest prawidłowe i zasługuje na utrzymanie.

Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd Rejonowy, wymierzając karę, uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i w żadnym przypadku orzeczonej tak kary nie można uznać za rażąco niewspółmierną.

Określenie „rażącej niewspółmierności kary” było przedmiotem wielokrotnych rozważań doktryny i orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych. Wypracowano w tym zakresie spójne stanowisko. W jego myśl o „rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. nie można mówić w sytuacji gdy Sąd wymierzając karę, uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, czyli wówczas gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową (art. 53 § 1 k.k.) zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1982r., Rw 542/82, OSNKW 1982/12/90).

W omawianej sprawie Sąd pierwszej rozważył wcześniejsze skazanie oskarżonego za identyczne przestępstwo, co zresztą determinowało kwalifikację czynu, a zatem jego niepoprawność, zupełne zlekceważenie obowiązującego systemu prawnego i nie osiągnięcie podstawowego celu kary z warunkowym zawieszeniu jej wykonania, czyli zapobieżenie powrotowi do przestępstwa. Sąd wskazał także na znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oraz nagminność tego rodzaju przestępstw.

W tym kontekście, wskazywanie w apelacji na rodzaj pojazdu, którym kierował oskarżony, i przez to na mniejsze zagrożenie dla innych uczestników ruchu, nie może przekonywać o konieczności łagodniejszego potraktowania oskarżonego.

Nie można także uznać za okoliczność łagodzącą, przy ocenie czynu, podjęcie przez oskarżonego leczenia odwykowego. Nawet, gdyby przyjąć, że nie było to dokonane tylko na użytek prowadzonego postępowania, nie zmienia to faktu, że oskarżony, pod wpływem alkoholu, dopuścił się identycznego przestępstwa w okresie próby.

Stan zdrowia oskarżonego, szczegółowo udokumentowany przedstawionymi przez obrońcę zaświadczeniami, nie może negować orzeczonego wymiaru kary, w tym wymierzenia oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Rodzaj wymierzonej kary i jej wysokość jest adekwatna do czynu, zaś bezwzględny charakter kary pozbawienia wolności to konsekwencja niepoprawności sprawcy, działania rozmyślnego i w okresie próby orzeczonej za inne przestępstwo. Wskazane u oskarżonego schorzenia mogą co najwyżej być podstawą do wniosku o odroczenie wykonania kary w toku postępowania wykonawczego.

Słusznie Sąd Rejonowy wskazał na brak podstaw do zastosowania art. 37a k.k.

Funkcją art. 37a k.k. jest dookreślenie (dopełnienie) ustawowego zagrożenia za niektóre występki. Nie stanowi on natomiast podstawy dla wyprowadzenia dyrektywy sądowego wymiaru kary, która skłania sądy do orzekania zamiast kary pozbawienia wolności kar wolnościowych ( J. Majewski, Kodeks karny. Komentarz do zmian 2015, s. 85; J. Giezek, O sankcjach alternatywnych, s. 29 i n.; podobnie E. Hryniewicz-Lach, w: Królikowski, Zawłocki, Kodeks karny. Część ogólna, t. 2, 2015, s. 43; W. Górowski, Orzekanie kary grzywny, s. 66).

Zestawienie art. 178a § 4 k.k. i art. 69 § 4 k.k. wskazuje nie tylko na możliwość orzeczenia jedynie kary pozbawienia wolności, ale daje prawo do jej warunkowego zawieszenia tylko w szczególnie uzasadnionych wypadkach. W tym kontekście, zastosowanie normy z art. 37a k.k. jest niedopuszczalne i stanowiłoby obejście szczególnych uregulowań dotyczących przestępstwa z art. 178a § 4 k.k.

Uznając, że apelacja obrońcy oskarżonego jest nieuzasadniona, a wyrok słuszny, Sąd Okręgowy utrzymał go w mocy. Podstawą prawną orzeczenia Sądu Odwoławczego są przepisy art. 437 § 1 k.p.k., art. 438 pkt 4 k.p.k. i art. 456 k.p.k.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k., natomiast o opłacie za drugą instancję na podstawie art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych.