Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu Wydział VIII Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : Sędzia Anna Martyniec

Protokolant: Alicja Winiarska

po rozpoznaniu w dniu 14 października 2019 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa S. R.

przeciwko T. (...). w W.

o zapłatę i ustalenie

I.  zasądza od strony pozwanej T. (...) S.A. w W. na rzecz powoda S. R. kwotę 8.248,27 zł (osiem tysięcy dwieście czterdzieści osiem złotych dwadzieścia siedem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 5.585 zł od dnia 24 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.250 zł od dnia 1 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.350 zł od dnia 5 lipca 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 63,27 zł od dnia 4 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.455,27 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu) kwotę 471,91 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłych.

Sygnatura akt VIII C 1314/18

*$%$ (...)*

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13-07-2018 r. powód S. R. domagał się zasądzenia od strony pozwanej(...)w W. kwoty 11.054,16 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 24-04-2017 r. do dnia zapłaty. Powód domagał się również zasądzenia od strony pozwanej na jego rzecz odszkodowania w kwocie 3.054,16 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, dojazdów na wizyty lekarskie, wizyt lekarskich oraz rehabilitacji wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

-

od kwoty 385,00 zł od dnia 24-04-2017 r. do dnia zapłaty;

-

od kwoty 1.250,00 zł od dnia 01-06-2017 r. do dnia zapłaty;

-

od kwoty 1.350,00 zł od dnia 05-07-2017 r. do dnia zapłaty;

-

od kwoty 69,16 zł od dnia 04-01-2018 r. do dnia zapłaty.

Powód domagał się również ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki wypadku z dnia 24-02-2017 r., a także zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 24-02-2017 r. ok. godz. 12:30 doszło do kolizji drogowej, w której poszkodowany został powód S. R.. Powód poruszał się pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...). Do zderzenia bocznego pojazdów doszło w B. we W.. Sprawca pojazdu jadący pojazdem I. o nr rej. (...) nie zachował ostrożności podczas zmiany pasa ruchu w konsekwencji czego z dużą siłą uderzył w bok pojazdu powoda, który w wyniku uderzenia, uderzył w barierki. Na miejsce zdarzenia został wezwany patrol policji, który ukarał sprawcę mandatem karnym, sporządził stosowną notatkę służbową o nr ID (...). Powód z powodu szoku powypadkowego oraz adrenaliny spowodowanej wypadkiem nie skorzystał na miejscu z pomocy Zespołu (...). Na drugi dzień po wypadku powód udał się na Szpitalny Oddział Ratunkowy, jednakże duża liczba osób oczekujących w kolejce zniechęciły go do kilkugodzinnego oczekiwania na wizytę. Po weekendzie dolegliwości ruchowe zaczęły się nasilać, co skłoniło powoda do wizyty u ortopedy. Na pierwszy wolny termin prywatnej wizyty u ortopedy powód musiał czekać 3 dni. W dniu 02-03-2017 r. podczas badania fizykalnego stwierdzono u niego bolesność palpacyjną wyrostków kolczastych kręgów szyjnych. Lekarz zalecił również diagnostykę – RTG kręgosłupa szyjnego, RTG kości udowej oraz RTG kręgu C. Powodowi zalecono również noszenie kołnierza S., oszczędny tryb życia oraz wizyta w poradni neurologicznej. Wizyta miała charakter prywatny, lekarz wystawił dowód wpłaty do paragonu PF (...) z dnia 02-03-2017 r. Powód poniósł również koszty badań RTG w kwocie 115,00 zł.

W trakcie wizyty u ortopedy w dniu 15-03-2017 r. powód uskarżał się na drętwienie i cierpnięcie prawej oraz lewej kończyny górnej, bóle kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do barków i lewej dolnej kończyny, osłabienie siły lewej ręki oraz bóle lewego biodra. W trakcie badania lekarz zaobserwował znaczne ograniczenie ruchu kręgosłupa szyjnego kształtujące się w rotacjach na poziomie ok. 25° wraz ze znaczną bolesnością przy pochylaniu do boków oraz w rotacjach, wzmożone napięcie mieści przykręgosłupowych oraz bolesność palpacyjną mięśni. Ponadto czucie palców lewej ręki oraz siłę mięśniową uznano za osłabione. Specjalista zaobserwował również ograniczone ruchy lewego biodra kształtujące się w zgięciu na poziomie 110°, skrajne bolesne z bolesnością uciskową okolicy przedniobocznej stawu oraz bolesny przeprost. Na podstawie przeprowadzonych badań ortopeda stwierdził u powoda skręcenie szyjnego kręgosłupa wraz z pourazowym zespołem bólowo – korzeniowym oraz skręcenie lewego biodra i zalecił żele oraz leki przeciwbólowe, dalsze stosowanie kołnierza S., zabiegi rehabilitacyjne, wykonanie USG uda lewego pośladka, rehabilitację oraz późniejszą kontrolę. Wizyta miała charakter prywatny, za którą lekarz wystawił fakturę nr (...) r z dnia 15-03-2017 r. W dniu 10-05-2017 r. powód udał się na konsultację neurologiczną. W trakcie badania neurolog stwierdził nieznaczne ograniczenie bólowe ruchomości kręgosłupa szyjnego, tkliwość tkanek przykręgosłupowych okolicy C przy palpacji, słabszy uścisk lewej dłoni, niepewność w próbie palce – nos po lewej, bez patologicznych objawów piramidowych, bez innych cech ogniskowego uszkodzenia układu nerwowego. Lekarz neurolog zalecił powodowi kontynuację rehabilitacji, kontrolę po zakończeniu rehabilitacji oraz doraźne przyjmowanie środków przeciwbólowych. Zgodnie z zaleceniem lekarzy powód w dniach od 27-03-2017 r. do 17-04-2017 r. oraz od 18-05-2017 r. do 02-06-2017 r. odbył dwie serie zabiegów fizjoterapeutycznych. Powód próbował zapisać się na wizyty u specjalistów oraz rehabilitację w ramach NFZ, jednak czas oczekiwania do ortopedy to min. 73 dni, a na fizjoterapię - 163. Za zabiegi rehabilitacyjne zostały kolejno wystawione faktury nr (...) z dnia 27-03-2017 r. oraz 17/05/2017/ (...) z dnia 18-05-2017 r. Doznane przez powoda urazy w sposób znaczący wpłynęły na jego samopoczucie psychiczne i fizyczne. Przed wypadkiem powód był bardzo aktywny. Miał liczne obowiązki i zainteresowania. Robił zakupy, przygotowywał posiłki, sprzątał itp. Po wypadku nie jest w stanie wykonywać żadnych z dotychczasowych czynności, co sprawia, że odczuwa dyskomfort psychiczny. Ma poczucie, że jest ciężarem dla swoich najbliższych tym bardziej, że potrzebuje pomocy w najprostszych czynnościach życia codziennego. Strona pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne w trakcie którego powód przedłożył posiadane dokumenty powypadkowe oraz dokumentację medyczną. Decyzją z dnia 23-05-2017 r. strona pozwana uznała roszczenie powoda co do zasady i wypłaciła zadośćuczynienie w kwocie 800,00 zł oraz odmówiła wypłaty odszkodowania dalszych kwot tytułem zadośćuczynienia wnioskowanych przez powoda. Decyzją z dnia 04-07-2017 r. strona pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko. Decyzją z dnia 08-12-2017 r. strona pozwana przyznała powodowi zwrot w wysokości 50% kosztów związanych z dojazdami do placówek medycznych, tj. 63,28 zł. Strona pozwana arbitralnie uznała, że leczenie miało związek nie tylko z wypadkiem, ale także z innymi schorzeniami mimo, iż z przedłożonej dokumentacji jednoznacznie wynika, że leczenie i koszty dojazdów do placówek medycznych mają wyłącznie związek z dolegliwościami będącymi skutkami wypadku z dnia 24-02-2017 r.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu wskazano, że strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady za skutki kolizji drogowej z dnia 24-02-2017 r., w której obrażeń ciała doznał powód i wypłacił na jego rzecz kwotę 800 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwotę 63,28 zł tytułem odszkodowania. Dalsze roszczenia powoda są niezasadne, albowiem krzywda doznana przez powoda została już w całości skompensowana poprzez wypłatę dokonaną w postępowaniu likwidacyjnym. Strona pozwana kwestionowana, iż powód mógł doznać jakiegokolwiek istotnego urazu fizycznego bądź psychicznego na skutek przedmiotowego wypadku. Wysokość wypłacanego zadośćuczynienia winna być w każdym razie stosownie miarkowana. Wysokość zadośćuczynienia nie może być dowolna tyko powinna opierać się na obiektywnych i sprawdzonych kryteriach. W ocenie strony pozwanej powód doznał na skutek wypadku urazu w tzw. mechanizmie whiplash, zaś wszystkie dolegliwości poszkodowanego można zakwalifikować jako dystorsję szyjnego odcinka kręgosłupa.

Powód zrezygnował ostatecznie z wizyty na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym z uwagi na okres oczekiwania Powód udał się na wizytę w prywatnej placówce medycznej dopiero w dniu 02-03-2017 r. Wykonane na zlecenie powoda badania nie ujawniły uchwytnych zmian pourazowych. Wykazały natomiast istnienie ewidentnych zmian chorobowych (samoistnych) w obrębie kręgosłupa szyjnego oraz stawu biodrowego lewego. Powód jest 75 – letnim mężczyzną, wskutek czego występowanie u niego dolegliwości stawów i układu kostnego jest okolicznością zupełnie oczywistą. Odnosząc się do żądania odszkodowania strona pozwana wskazała, że nie jest wystarczające wykazanie ponoszenia przez powoda bliżej nieokreślonych wydatków z tytułu konsultacji ze specjalistami i rehabilitacji. Powód korzystał z prywatnych placówek leczniczych, w których każdy może, za stosowną opłatą, zamówić usługi tych podmiotów. Pozwany kwestionuje zakres świadczeń medycznych oraz związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a koniecznością leczenia i rehabilitacji, których refundacji powód dochodzi. Co więcej, wątpliwości budzi postawa powoda, który zrezygnował z możliwości odbycia wizyty na (...) ze względu na konieczność kilkugodzinnego oczekiwania. Takie działanie przyczynia się do zwiększenia rozmiarów szkody. Bezpodstawne było roszczenie powoda odnośnie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość. Powód nie uprawdopodobnił w żaden sposób, że istnieje taka potrzeba.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 24-02-2017 r. (piątek) ok. godz. 12:30 w B. miała miejsce kolizja drogowa, w której pojazd prowadzony przez powoda marki O. (...) o nr rej. (...), został uderzony od tyłu w lewy bok przez samochód marki I. o nr rej. (...), który był prowadzony przez obywatela Ukrainy S. L., który nie zachował ostrożności podczas zmiany pasa ruchu. Pojazdy jechały z prędkością ok. 40 km/h. Naczepa samochodu dostawczego uderzyła w lewe tylne drzwi pojazdu prowadzonego przez powoda, a na skutek uderzenia pojazd powoda uderzył w barierkę przy krawędzi jezdni. W trakcie zdarzenia powód miał zapięte pasy bezpieczeństwa. Na miejsce zdarzenia, po ok. godzinie przyjechał patrol Policji, który wystawił sprawcy zdarzenia mandat karny. Karetka pogotowia nie była wzywana.

Po ok. 10 minutach od zdarzenia powód wyszedł z samochodu. Był oszołomiony i czuł ból w lewym udzie. Następnie przyjechała pomoc techniczna, która przyjechała po samochód i odwiozła powoda wraz z jego samochodem do serwisu przy ul. (...). Tam zaproponowano powodowi samochód zastępczy. Powód do domu wrócił samodzielnie.

( Dowód: zaświadczenie z dnia 17-03-2017 r., oświadczenie z dnia 06-03-2017 r. k. 12-13, przesłuchanie powoda, e-protokół z dnia 22-10-2018 r. k. 82-83, okoliczność bezsporna).

Po powrocie do domu powód zaczął odczuwać bóle głowy oraz ból na odcinku szyjnym Myślał, że jest to ból przemijający jednakże w następnym dniu, w sobotę 25-02-2017 r., ból się nasilił, co zmusiło powoda do zażycia środka przeciwbólowego K.. Podobnie w następnym dniu (niedzielę) powód zażył ww. środek przeciwbólowy. W następnych dniach, tj. w poniedziałek i środę bóle się nasiliły wskutek czego powód zdecydował się udać do przychodni.

( Dowód: przesłuchanie powoda, e-protokół z dnia 22-10-2018 r. k. 82-83, okoliczność bezsporna).

W dniu 02-03-2017 r. powód udał się na konsultację do (...) S.A., podczas której rozpoznano skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa. Zalecono badanie i konsultację neurologiczną oraz noszenie kołnierza ortopedycznego miękkiego. Wykonano badanie RTG kręgosłupa szyjnego, kości udowej oraz celowane RTG kręgu C2. Powód udał się także w dniu 15-03-2017 r. na konsultację do ortopedy.

Za ww. konsultacje oraz badanie RTG powód uiścił 110,00 zł, 115,00 zł oraz 160,00 zł.

Rozpoznano u powoda skręcenie odcinka szyjnego kręgosłupa z korzeniowo – bólowym zespołem pourazowym oraz skręcenie biodra lewego. Stwierdzono znaczne ograniczenie ruchu kręgosłupa szyjnego (rotacje po 25°), ruchy bolesne przy pochylaniu do boków oraz w rotacjach, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych, bolesność palpacyjna mięśni. Stwierdzono osłabione czucie palców ręki lewej oraz osłabioną siłę mięśniową. Stwierdzono ograniczone ruchy biodra lewego do 110°, skrajnie bolesne z bolesnością uciskową okolicy przedniobocznej stawu oraz przeprost bolesny. Podobnie w okolicy podkrętarzowej lewej z boku stwierdzono zgrubienie tkanek miękkich i bolesność uciskową.

Powodowi wystawiono również skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne.

( Dowód: dokumentacja medyczna, k. 14-15, 17, 19, 21; dowody wpłaty i paragony, k. 16, 18, 20, przesłuchanie powoda, e-protokół z dnia 22-10-2018 r. k. 82-83).

W okresie od dnia 27-03-2017 r. do dnia 17-04-2017 r. powód odbył pierwszą sesję fizjoterapeutyczną, po której zakres rotacji kręgosłupa szyjnego wyniósł 50° dla obu stron. O ww. wartość wyprost uległ poprawie. Ból pojawiał się na końcu ruchu podczas dłuższych obciążeń i prac fizycznych. Ból biodra uległ niewielkiej redukcji. Bolesne było szczególnie zgrubienie występujące na paśmie biodrowo – piszczelowym. Zalecono dalszą rehabilitację.

(Dowód: karty zabiegów fizjoterapeutycznych, k. 22-23); przesłuchanie powoda, e-protokół z dnia 22-10-2018 r. k. 82-83);

Powód udał się w dniu 10-05-2017 r. na konsultację do neurologa, podczas której stwierdzono stan po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa z wtórnym urazem korzeni nerwowych, uraz biodra lewego oraz bóle głowy wtórne do urazu kręgosłupa szyjnego. Zalecono kontynuację rehabilitacji ruchowej i w tym celu wydano skierowanie. Za ww. konsultacje powód zapłacił 150,00 zł

W okresie od 18-05-2017 r. do 02-06-2017 r. powód odbył drugą sesję zabiegów fizjoterapeutycznych, po której zakres rotacji kręgosłupa szyjnego wyniósł 60° dla obu stron. Wyprost uległ poprawie do 55° z bólem na końcu ruchu. Powód zgłaszał bóle podczas dłuższego siedzenia oraz wieczorami. Zalecono zwiększenie aktywności fizycznej (basen) oraz autostreching.

( Dowód: karta konsultacji neurologicznej, k. 25; skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne, k. 27; karty zabiegów terapeutycznych, k. 28-29; faktura, k. 26; karta dojazdów do placówek medycznych, k. 31, przesłuchanie powoda, e-protokół z dnia 22-10-2018 r. k. 82-83).

Koszty obydwu serii zabiegów rehabilitacyjnych w firmie (...) wynosiły 1250,00 zł i 1.200,00 zł.

( Dowód: faktury, k., 24, 30).

Zgodnie z przedłożoną karta dojazdów do placówek medycznych powód łącznie udawał się na konsultacje lekarskie ze swojego miejsca zamieszkana na ul. (...):

-

w dniu 15-03-2017 r. do ortopedy (ul. (...));

-

od 27-03-2017 r. do 17-05-2017 r. – na zabiegi fizjoterapeutyczne (ul. (...) we W.);

-

w dniu 10-05-2017 r. – do neurologa (ul. (...) we W.);

-

od 18-05-2017 r. do 02-06-2017 r. – na zabiegi fizjoterapeutyczne (ul. (...) we W.);

-

26-06-2017 r. – na komisję lekarską (ul. (...) we W.);

-

27-06-2017 r. – powód przeszedł badania rezonansem magnetycznym (ul. (...) we W.);

-

29-06-2017 r. na komisję lekarską (ul. (...) we W.).

Łącznie powód przebył 392,40 km.

(Dowód: wydruk – karta dojazdów do placówek medycznych, k. 31).

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego strona pozwana, u której pojazd sprawcy wypadku w chwili zdarzenia był ubezpieczony, uznała swoją odpowiedzialność co do zasady. Reprezentantem powoda w ww. powoda była firma (...) sp. z o.o. sp. komandytowa we W., która pismem datowanym na dzień 20-03-2017 r. zgłosiła zdarzenie szkodowe u strony pozwanej.

Pismem z dnia 28-04-2017 r. ww. reprezentant powoda drogą mailową wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 1.250,00 zł z tytułu zwrotu kosztów zabiegów rehabilitacyjnych.

Decyzją z dnia 23-05-2017 r. strona pozwana przyznała i wpłaciła powodowi kwotę 800,00 zł tytułem zadośćuczynienia za uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia doznany podczas zdarzenia z dnia 24-02-2017 r.

Pismem z dnia 01-06-2017 r. reprezentant powoda drogą mailową wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwot 150,00 z oraz 1.200,00 z tytułu zwrotu kosztów konsultacji medycznych oraz kosztów zabiegów rehabilitacyjnych. Pismem tym strona pozwana została wezwana do zapłaty kwoty 11.200,00 zł tytułem zadośćuczynienia za uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia oraz kwot 1250,00 zł i 385 zł tytułem zwrotu kosztów rehabilitacji oraz konsultacji medycznych i wykonanych badań.

W odpowiedzi na ww. wezwanie strona pozwana stwierdziła brak podstaw do zmiany wcześniejszej decyzji i odmówiła wypłaty dalszych kwot.

Pismem z dnia 30-11-2017 r. reprezentant powoda wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 132,44 zł z tytułu poniesionych kosztów dojazdu do placówek medycznych.

W odpowiedzi strona pozwana częściowo uznała swoją odpowiedzialność z tytułu odpowiedzialności odszkodowawczej za ww. koszty i wypłaciła kwotę 63,28 zł wskazując, że do wyliczenia przyjęto liczbę kilometrów 392,4 x spalanie średniej klasy pojazdu na poziomie 7,5 l/100 km x średnia cena paliwa 4,20 zł; ustalona kwota 126,55 zł została pomniejszona o 50% (63,27 zł) – przy uwzględnieniu bezpośrednich następstw zdarzenia. W uzasadnieniu wskazano, że dostarczona dokumentacja medyczna potwierdza zaistnienie u poszkodowane zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa i stawu biodrowego, które to schorzenia nie maja związku z przedmiotowym zdarzeniem, wobec czego leczenie i rehabilitacja poszkodowanego obejmowała również swym zakresem przedmiotowe schorzenia.

( Dowód: pismo z dnia 20-03-2017 r.; wezwanie do zapłaty z 28-04-2017 r., pismo strony pozwanej z dnia 02-05-2017 r. i 23-05-2017 r., korespondencja elektroniczna, wezwanie do zapłaty z dnia 01-06-2017 r. i 30-11-2017 r., pisma strony pozwanej z 22-06-2017 r., 04-07-2017 r., 08-12-2017 r. k. 32-57).

Średni czas oczekiwania na usługi refundowane w Narodowym Funduszu Zdrowia wynosi:

-

do poradni neurologicznych – od 5 do 260 dni;

-

na fizjoterapię – do 705 dni;

-

na rezonans magnetyczny od 34 dni do 387 dni;

-

do ortopedy i traumatologa – do 242 dni

( Dowód: pismo NFZ z 09-11-2018 r. wraz z załączonymi informacjami, k 92-107).

Do chwili obecnej powód odczuwa okresowe zawroty głowy oraz dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i piersiowego, które ulegają zaostrzeniu podczas wykonywania wysiłków zarówno statycznych, jak i dynamicznych. Dodatkowo odczuwa drętwienia lewej ręki po przebywaniu w wymuszonych pozycjach. W celu łagodzenia dolegliwości samodzielnie wykonuje ćwiczenia usprawniające, a okresowo przyjmuje leki przeciwbólowe. Odczuwa również uraz psychiczny związany z prowadzeniem samochodów - odczuwa wtedy strach szczególnie w sytuacjach, w których podczas jazdy następuje wyprzedzanie lub gwałtowne zmianie pasa ruchu przez inne pojazdy. Podczas dłuższej jazdy samochodem powód, z powodu drętwienia lewej ręki, zmuszony jest także do okresowych postojów.

Powód odczuwa również uraz psychiczny związany z licznymi ograniczeniami, jakie doznaje w codziennym funkcjonowaniu w związku z powtarzającym się bólem. Do chwili obecnej następstwa wypadku negatywnie wpływają także na jakość jego snu.

( Dowód: przesłuchanie powoda, e-protokół z dnia 22-10-2018 r. k. 82-83).

Na skutek wypadku z dnia 24-02-2017 r. u powoda nastąpił trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 2%, który polega na pourazowym ograniczeniu ruchomości kręgosłupa odcinka szyjnego z nawracającym zespołem uczuciowo – bólowym. Objawy związane z uszkodzeniem kręgosłupa narastały w ciągu kolejnych dni po urazie i były powodem przyjmowania leków.

( Dowód: opinia biegłych ortopedy i neurologa, k. 112-119).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie.

Ustalając stan faktyczny Sąd wziął pod uwagę dowody z dokumentów w postaci: zaświadczenia z dnia 17-03-2017 r., oświadczenia z dnia 06-03-2017 r., dokumentacji medycznej, karty zabiegów fizjoterapeutycznych, karty konsultacji neurologicznej, skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne, karty zabiegów terapeutycznych, dowodów wpłat i paragonów, faktur, karty dojazdów do placówek medycznych, pisma z dnia 20-03-2017 r., wezwania do zapłaty z 28-04-2017 r., pism strony pozwanej z dnia 02-05-2017 r. i 23-05-2017 r., korespondencji elektronicznej, wezwań do zapłaty z dnia 01-06-2017 r. i 30-11-2017 r., pism strony pozwanej z 22-06-2017 r., 04-07-2017 r., 08-12-2017 r., pisma NFZ z 09-11-2018 r. wraz z załączonymi informacjami.

Ustalając zakres doznanej krzywdy oraz szkody poniesionej przez powoda Sąd oparł się na sporządzonej w toku sprawy opinii biegłych ortopedy i neurologa. Ustalenia biegłych nie zostały zakwestionowane przez strony sporu.

Sąd dał również wiarę dowodowi osobowemu z przesłuchania powoda, który jest zbieżny i koreluje z ww. dowodami z dokumentów.

Powód domagał się przyznania mu kwot objętych przedmiotowym pozwem zarówno z tytułu poniesionej szkody na skutek wypadku, który miał miejsce w dniu 24-02-2017 r., jak i z tytułu zadośćuczynienia na skutek krzywdy doznanej w ww. wypadku.

Bezspornym w sprawie był przebieg wypadku z dnia 24-02-2017 r., jak również adekwatny związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy ww. wypadkiem a jego skutkami odniesionymi przez powoda. Nie ulega również wątpliwości, że powód odniósł szkodę kwalifikowaną przez art. 361 § 1 k.c. i art. 444 § 1 k.c., jak i doznał krzywdy w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.

Sporną w sprawie był natomiast zakres ww. szkody oraz krzywdy.

Zgodnie z treścią art. 361 § 1 k.c., art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W takich wypadkach sąd może również przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przepis art. 445 § 1 k.c. stanowiąc, że sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę "w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym" odsyła do tej części hipotezy art. 444 § 1 k.c., w której jest mowa o uszkodzeniu ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Uszkodzenie ciała, o którym mowa w art. 444 § 1 k.c., obejmuje naruszenie integralności cielesnej, natomiast wywołanie rozstroju zdrowia, obejmuje wszelkie, chociażby przemijające, zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu. Dlatego przepis art. 445 § 1 k.c. może stanowić podstawę do żądania przez poszkodowanego pieniężnego zadośćuczynienia także w przypadku przemijających zaburzeń w funkcjonowaniu organizmu, jeżeli ich następstwem są cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego. Czas trwania cierpień ma natomiast istotne znaczenie dla określenia wysokości pieniężnego zadośćuczynienia (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2008 r. III CSK 171/08 LEX nr 584204).

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony. W judykaturze i doktrynie wskazuje się przykładowe kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia: wiek poszkodowanego, nasilenie cierpień i czas ich trwania, długotrwałość choroby i leczenia (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, rozmiar i trwałe następstwa zdarzenia, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym, zmiana jego sytuacji życiowej (zob. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626).

Przez krzywdę należy rozumieć cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przezywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania określonej działalności, wyłączenia z normalnego życia, itp. Zadośćuczynienie pieniężne obejmuje zarówno cierpienia już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości . Rozmiary krzywdy wywołanej uszkodzeniem ciała lub rozstroju zdrowia mogą podlegać wahaniom - krzywda może się „rozrastać”. Ustalając całościowo wielkość krzywdy należy przewidzieć jej skutki, których granice zakreśla przewidywanie przeciętne na podstawie logicznego rozumowania .

W dawniejszym orzecznictwie podkreślano, że wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Przyjmowano, iż odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia. Jednakże obecnie nastąpiła wyraźna zmiana linii orzecznictwa Sądu Najwyższego. W uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r. (I CK 131/03) wskazano, iż powołanie się przez sąd przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia. Jeszcze mocnej Sąd Najwyższy dał wyraz potrzebie zmiany spojrzenia na wysokość zadośćuczynienia w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 listopada 2007 r. (V CSK 245/07), gdzie wskazano, iż ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną adekwatną do warunków gospodarki rynkowej.

Na podstawie opinii biegłych Sąd ustalił, że skutkiem przedmiotowego wypadku jest trwały uszczerbek na zdrowiu fizycznym powoda w wysokości 2%. Nie mogło to pozostać bez wpływu na wielkość zadośćuczynienia. W praktyce sądowej krzywda wiązana jest często ze stopniem i rodzajem uszczerbku na zdrowiu. Z pewnością jest to jedna z okoliczności, które powinny być brane pod uwagę przy ustalaniu wielkości zadośćuczynienia (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 lutego 1998 r., I ACa 715/97, OSA 1999/2/7). Doświadczenie życiowe podpowiada, że im większy jest stopień uszczerbku na zdrowiu (rozstrój zdrowia) tym większe cierpienia poszkodowanego. Z drugiej strony możliwe jest żądanie zadośćuczynienia nawet przy braku trwałego uszczerbku na zdrowiu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2000 r., II UKN 416/99, OSNAP 2001/16/520).

Obrażenia, których doznał powód na skutek przedmiotowego wypadku do chwili obecnej skutkują dolegliwościami bólowymi i ograniczeniem ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa, z okresowymi zawrotami głowy. Początkowo przez okres ok. 4 tygodni powód nosił kołnierz ortopedyczny. Niemniej jednak dolegliwości te są odczuwane przez powoda, pomimo upływu ponad dwóch lat od wypadku. W wyniku przebytego urazu u powoda doszło do uszkodzenia mięśni i więzadeł stawów międzykręgowych kręgosłupa, z powstaniem ograniczenia ruchomości oraz zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego. Dodatkowo u powoda zobrazowano zaznaczone zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa tej okolicy, które mogą wpływać na wielkość odczuwanych dolegliwości, jak i długość ich trwania.

Objawy związane z uszkodzeniem kręgosłupa narastały w ciągu kolejnych dni po urazie i były powodem przyjmowania leków, wykonywania badań, a także przyczyną leczenia powoda w poradniach specjalistycznych i nie ustąpiły do chwili badania przez biegłych.

Istotne jest, co stwierdzili biegli, iż następstwem przedmiotowego wypadku oraz przyczyną obecnych dolegliwości jest pourazowe ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego z zespołem bólowym kręgosłupa szyjnego, które jest spowodowane uszkodzeniem więzadeł, mięśni oraz krążków międzykręgowych kręgosłupa szyjnego.

Powód do chwili obecnej jest ograniczony w podstawowych czynnościach życia codziennego. Odczuwa drętwienie lewej ręki, co jest uciążliwe przy jeździe samochodem czy innych czynnościach wymagających pełnych ruchów ręki. Powód wskazał, czemu Sąd dał wiarę, że przy jeździe samochodem konieczne są okresowe postoje spowodowane drętwieniem lewej ręki. Z tego też względu powód nie może w dłuższym okresie przebywać w pozycji stojącej.

Powyższe niewątpliwie spowodowało uszczerbek na zdrowiu powoda z powodu ograniczenia rotacji kręgosłupa szyjnego, który został pomniejszony o prawdopodobną jego dysfunkcję występującą przez wypadkiem.

Nie ulega wątpliwości, że doznane urazy spowodowały również na uraz psychiczny powoda, co również miało znaczenie przy ustalaniu wysokości krzywdy, a co za tym idzie, wysokości zadośćuczynienia. Powód do chwili obecnej odczuwa lęk przy prowadzeniu pojazdów. Do chwili obecnej następstwa wypadku negatywnie wpływają także na jakość jego snu.

W związku z powyższym należało stwierdzić, że ww. wypadek oraz jego skutki zmieniły dotychczasowe życie powoda. Sprawiły, że stał się osobą o ograniczonej sprawności fizycznej, mniej samodzielną. Dodać należy, że powód jest osobą w podeszłym wieku. Nie ulega wątpliwości, że dolegliwości powypadkowe w kontekście przebiegu przedmiotowego zdarzenia drogowego, doznane przez osobę w starszym wieku mogą dla niej stanowić większe niebezpieczeństwo uszczerbku na zdrowiu.

W związku z powyższym wysokość zadośćuczynienia należało określić w kwocie 6.000,00 zł. Kwota ta w pełni rekompensuje doznaną przez powoda krzywdę.

W związku z tym, że strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 800 zł, wysokość zasądzonego zadośćuczynienia należało obniżyć o ww. kwotę, co oznacza, że należało zasądzić na rzecz powoda od strony pozwanej kwotę 5.200,00 zł. Wskazana przez powoda w pozwie kwota zadośćuczynienia w wysokości 8.000,00 zł była nieuzasadniona i nadmierna w świetle poczynionych ustaleń.

W tym stanie rzeczy nie sposób było uznać stanowiska strony pozwanej zawartego w odpowiedz na pozew, iż powód nie mógł doznać jakiegokolwiek istotnego urazu fizycznego bądź psychicznego. Wypłacona kwota 800 zł nie rekompensowała w pełni krzywdy powoda tak w sferze psychicznej, jak i fizycznej.

Jak wynika z przedłożonej przez NFZ D. we W. średni czas oczekiwania na usługi refundowane w Narodowym Funduszu Zdrowia wynoszą: do poradni neurologicznych – od 5 do 260 dni; na fizjoterapię – do 705 dni; na rezonans magnetyczny od 34 dni do 387 dni; do ortopedy i traumatologa – do 242 dni. Powód z kolei wskazał, że skierowanie na rehabilitacje otrzymał na cito. Trudno więc było stwierdzić, iż powód świadomie odwlekał wizyty lekarskie, przez co miał przyczynić się do zwiększenia szkody i krzywdy. Przeciwnie, z zebranego w sprawie materiału wynika, iż powód w możliwie najszybszym i rozsądnym terminie korzystał z usług lekarskich. Sąd wyraża pogląd, iż uzasadnione jest żądanie zwrotu kosztów poniesionych na niezbędne zabiegi medyczne przeprowadzone w ramach prywatnych zakładów opieki zdrowotnej z tego względu, iż przeprowadzenie ich w ramach środków NFZ nie zabezpieczyłoby należycie zdrowia poszkodowanego . Doświadczenie życiowe, jak i przedłożona ww. informacja z NFZ dowodzą, iż czas oczekiwania na konsultację neurologiczną lub ortopedyczną wynosi we W. co najmniej kilka miesięcy. Oczywistym jest, że powód, w świetle doznanych obrażeń i zaleceń lekarskich, nie mógł tak długo czekać na podjęcie leczenia. Tym samym zarzuty strony pozwanej w tym zakresie należało uznać za chybione.

Powód domagał się nadto kwoty odszkodowania w łącznej wysokości 3.045,16 zł.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności ze zgromadzonych rachunków wynika, że powód poniósł szkodę w postaci wydatków związanych z leczeniem i rehabilitacją, co zostało spowodowane urazami doznanymi w wypadku z dnia 24-02-2017 r. Na wydatki te składają się kwoty: 110 zł (koszty konsultacji u ortopedy w dniu 02-03-2017 r.), 115,00 zł (koszty badania RTG), 160,00 zł (koszty konsultacji u ortopedy z dnia 15-03-2017 r.), 1.250,00 zł i 1200,00 zł (koszty przeprowadzonych dwóch cyklów fizjoterapeutycznych) oraz 150,00 zł (koszty konsultacji neurologicznej). Łącznie 2.985,00 zł.

Do kosztów, które poniósł powód, należało doliczyć koszty dojazdów do placówek medycznych. Strona pozwana odnosząc się w toku postępowania likwidacyjnego do tego żądania wyliczyła je na kwotę 126,56 zł (do wyliczenia przyjęto liczbę kilometrów 392,4 x spalanie średniej klasy pojazdu na poziomie 7,5 l/100 km x średnia cena paliwa 4,20 zł), wypłacając połowę ze wskazaniem, że dostarczona dokumentacja medyczna potwierdza zaistnienie u poszkodowane zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa i stawu biodrowego, które to schorzenia nie maja związku z przedmiotowym zdarzeniem, wobec czego leczenie i rehabilitacja poszkodowanego obejmowała również swym zakresem przedmiotowe schorzenia. Sąd nie podzielił tej argumentacji. W ocenie Sądu wizyty lekarskie i zabiegi, którym poddał się powód w okresie do czerwca 2017 r. miały bezpośredni związek z kolizją z dnia 24 lutego 2017 r. Stronie pozwanej nie udało się w toku postępowania dowieść okoliczności przeciwnej. Stąd też Sąd uwzględnił w odszkodowaniu należnym powodowi pozostałą połowę kosztów dojazdów wyliczonych przez stronę pozwaną, tj. kwotę 63,27 zł).

W konsekwencji Sąd, do należnego powodowi odszkodowania w wysokości 2.985,00 zł doliczył 50% kosztów dojazdów w wysokości 63,27 zł, co łącznie daje kwotę 3.048,27 zł.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę zadośćuczynienia w wysokości 6.000,00 pomniejszoną o wypłaconą powodowi kwotę 800 zł, tj. 5.200,00 zł, do której doliczono kwotę odszkodowania w łącznej wysokości 3.048,27 zł, co łącznie daje kwotę 8.248,27 zł.

Orzeczenie w przedmiocie odsetek zostało wydane w oparciu o art. 481 § 1 k.p.c. zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Terminy, od których należy liczyć odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu i odpowiadają datom wezwań do zapłaty, które były wysłane do strony pozwanej drogą mailową. Ww. terminy nie były kwestionowane przez stronę pozwaną.

W ocenie Sądu brak było natomiast podstaw do uwzględnienia roszczenia powoda w zakresie ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku z dnia 24 lutego 2017 r. Na podstawie przepisu art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Niewątpliwie w orzecznictwie był prezentowany pogląd, zgodnie z którym pod rządem art. 442 ¹ § 3 k.c. powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości ( por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2009 roku, III CZP 2/09, LEX nr 483372). Powołany przepis stanowi, iż w razie wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. W judykaturze zaznaczyło się również stanowisko odmienne, które Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie podziela ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku: z dnia 15 listopada 2012 roku, I ACa 594/12, LEX nr 1235989; z dnia 14 maja 2008 roku, I ACa 192/08, OSAB 2008/2-3/3; z dnia 12 grudnia 2014 roku, I ACa 600/14, LEX nr 1602870), według którego nie można zgodzić się z poglądem, zgodnie z którym pod rządem art. 442 ¹ § 3 k.c. powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości uznając, że wskazywane przez Sąd Najwyższy trudności dowodowe przy prowadzeniu procesu wiele lat po zdarzeniu nie są wystarczającym argumentem za przyjęciem istnienia interesu prawnego. Niezależnie bowiem od tego, czy powód dysponowałby, bądź nie wyrokiem ustalającym, jego sytuacja prawna oceniana poprzez pryzmat obowiązków w zakresie dowodzenia przedstawia się w tożsamy sposób. W przypadku ujawnienia się nowej szkody na osobie, powód będzie obowiązany wykazać nie tylko fakt jej wystąpienia, rozmiar i skutki przekładające się na ocenę wielkości krzywdy i ewentualnej szkody majątkowej, ale także związek przyczynowy ze zdarzeniem, za którego skutki odpowiada strona pozwana. Należy zauważyć, iż samą zasadę (której strona pozwana w przedmiotowej sprawie nie kwestionowała) odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku z dnia 9 października 2013 r. przesądza już rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Wymaga podkreślenia, iż sens wydania wyroku ustalającego zachodzi wtedy, gdy powstała sytuacja grozi naruszeniem stosunku prawnego lub statuuje wątpliwość co do jego istnienia lub nieistnienia. Interes prawny powinien być interpretowany z uwzględnieniem celowościowej wykładni tego pojęcia, konkretnych okoliczności danej sprawy i tego, czy strona może uzyskać pełną ochronę swoich praw w drodze powództwa o świadczenie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2004 roku, II CK 387/02, LEX nr 391789).

Orzeczenie o kosztach postępowania wydano na podstawie art. 100 k.p.c. zdanie pierwsze, zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Powód wygrał sprawę w 75%, co oznacza, że przysługuje mu zwrot kosztów odpowiadający temu udziałowi. Skoro powód wygrał sprawę w 75% przy poniesionych przez niego łącznie kosztach w kwocie 4170 zł (3.600,00 zł kosztów zastępstwa procesowego, 553 zł opłaty od pozwu oraz 17 zł opłaty skarbowej), to należy mu się zwrot 3127,50 zł. Strona pozwana poniosła koszty w łącznej wysokości 3.617,00 zł, co oznacza, że przy jej wygranej w sprawie w wysokości 25%, należy jej się zwrot kwoty 904,25 zł. Po zniesieniu do mniejszej kwoty kwota należna powodowi wynosi 2.223,25 zł. Do tej kwoty należało doliczyć kwotę 232,02 zł z tytułu procentowego udziału powoda w poniesionych kosztach na wynagrodzenie biegłego. Koszty te wyniosły łącznie 1871,91 zł, z czego powód powinien ponieść 25% ww. kwoty czyli 467,97 zł, a strona pozwana – pozostałą część. Skoro powód uiścił zaliczkę wysokości 700 zł (wykorzystaną na wynagrodzenie biegłego), strona pozwana winna zwrócić mu kwotę 232,02 zł. Zatem koszty należne powodowi od strony pozwanej wyniosły 2.455,27 zł.

W związku z powyższym Sąd orzekł tak jak w pkt. III wyroku.

W związku z tym, że koszty z tytułu wynagrodzeń biegłych w łącznej kwocie 1871,91 zł, zostały pokryte z zaliczek uiszczonych przez strony w łącznej kwocie 1400 zł, to o pozostałej, niepokrytej kwocie 471,91 zł Sąd orzekł w pkt. IV wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. oraz 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t. Dz.U. z 2019 r. poz. 785 ze zm.).