Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marta Ładzińska

Protokolant:       Agnieszka Zamojska

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2019 r. w Jeleniej Górze

sprawy z odwołania A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

na skutek odwołań od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 14 marca 2018 r. znak (...) - (...)

i od decyzji z dnia 09 maja 2018 r. znak (...) - (...)

w przedmiocie zasiłku chorobowego i zwrotu nienależnie pobranych zasiłków

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 14 marca 2018 r. znak (...) - (...), w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy A. P. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 03 stycznia 2017 r. do dnia 28 lutego 2017 r. i ustala, że zasiłek chorobowy wypłacony za ten okres nie stanowił nienależnie pobranego zasiłku,

II.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 09 maja 2018 r. znak (...) - (...), w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy A. P. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 01 marca 2017 r. do dnia 08 kwietnia 2017 r. i ustala, że zasiłek chorobowy wypłacony za ten okres nie stanowił nienależnie pobranego zasiłku,

III.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV U 125/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 marca 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił ubezpieczonemu A. P. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 3.01.2017 r. do 28.02.2017 r. oraz zobowiązał go do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego wraz z odsetkami w łącznej kwocie 3.854,94 zł. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż ubezpieczony w okresie pobierania zasiłku chorobowego wykonywał pracę zarobkową.

W odwołaniu ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości. Wnioskodawca wskazał, że zdiagnozowano u niego depresję, a granie w orkiestrze miejskiej przy (...) Ośrodku (...) w B. było jedną z form terapii, zaleconej mu przez lekarza psychiatrę. Umowa została podpisana z orkiestrą przed okresem niezdolności wnioskodawcy do pracy i zobowiązywała wnioskodawcę do dokumentowania obecności. Wnioskodawca nie miał świadomości, że za czas jego niezdolności do pracy wypłacono mu jakikolwiek wynagrodzenie za udział w próbach, myślał, że jest to wynagrodzenie za wcześniejsze występy.

Wnioskodawca wniósł również o przywrócenie terminu do złożenia odwołania, podnosząc, że decyzję odebrała jego żona i zataiła przed ubezpieczonym jej treść, nie chcąc go denerwować. Żona wnioskodawcy przelała na rzecz ZUS żądaną kwotę, o czym nie poinformowała wnioskodawcy. Wnioskodawca w tym okresie znajdował się w stanie głębokiej depresji, przyjmował leki. Wnioskodawca dowiedział się o treści decyzji w dniu 6.06.2018 r., gdy zapoznał się z wyciągiem bankowym ze swojego rachunku. W ocenie wnioskodawcy uchybił terminowi nie ze swojej winy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego odrzucenie, zarzucając, że wnioskodawca nie dotrzymał terminu do złożenia odwołania. Organ rentowy wniósł nadto o oddalenie odwołania, zarzucając, że ubezpieczony we wskazanych okresach uzyskiwał dochód z tytułu umowy zlecenia zawartej z (...) Ośrodkiem (...) w B..

Decyzją z dnia 9 maja 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił ubezpieczonemu A. P. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1.03.2017 r. do 8.04.2017 r. oraz zobowiązał go do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego wraz z odsetkami w łącznej kwocie 2.461,07 zł. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż ubezpieczony w okresie pobierania zasiłku chorobowego wykonywał pracę zarobkową.

W odwołaniu ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości. Wnioskodawca wskazał, że zdiagnozowano u niego depresję, a granie w orkiestrze miejskiej przy (...) Ośrodku (...) w B. było jedną z form terapii, zaleconej mu przez lekarza psychiatrę. Umowa została podpisana z orkiestrą przez okresem niezdolności wnioskodawcy do pracy i zobowiązywał go do dokumentowania obecności. Wnioskodawca nie miał świadomości, że za czas jego niezdolności do pracy wypłacono mu jakikolwiek wynagrodzenie za udział w próbach, myślał, że jest to wynagrodzenie za wcześniejsze występy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, zarzucając, że ubezpieczony we wskazanych okresach uzyskiwał dochód z tytułu umowy zlecenia zawartej z (...) Ośrodkiem (...) w B..

Postanowieniem z dnia 24.07.2018 r. (k. 18) połączono oba odwołania do wspólnego prowadzenia i rozstrzygnięcia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony A. P. podlegał ubezpieczeniom społecznym.

W okresie od 3.01.2017 r. do 28.02.2017 r. i od 1.03.2017 r. do 8.04.2017 r. wnioskodawca był niezdolny do pracy z powodu choroby, za co zakład pracy wypłacił mu zasiłek chorobowy.

( dowód : bezsporne)

Niezdolność do pracy A. P. spowodowana była depresją. Zaświadczenie lekarskie ZUS wystawił lekarz prowadzący – psychiatra E. S..

(dowód: bezsporne, a nadto: zaświadczenie lekarskie, k – 23)

Lekarz prowadzący ubezpieczonego – E. S. zaleciła mu uczestniczenie w pracach orkiestry miejskiej, w której ubezpieczony był trębaczem i w której grał od około 30 lat.

( dowód : zaświadczenie lekarskie, k – 23, zeznania świadka E. S., k – 86 )

W ramach umowy zlecenia zawartej z (...) Ośrodkiem (...) w B. ubezpieczony brał udział w próbach orkiestry miejskiej oraz w koncertach. Były to m. in. koncerty w czasie uroczystości miejskich, państwowych, obchodów Święta Niepodległości, dożynek, pogrzebów etc.

(dowód: bezsporne)

Z tego tytułu A. P. otrzymywał wynagrodzenie w wysokości:

- 84 zł brutto w dniu 4.01.2017 r. za udział w próbach orkiestry w XII 2016 r.;

- 87,64 zł w dniu 6.02.2017 r. za udział w próbach orkiestry w dniach: 3.01., 17.01., 20.01., 31.01.2017 r.;

- 151,80 zł w dniu 7.03.2017 r. za udział w próbach orkiestry w dniach: 3,10,14,21,28 lutego 2017 r. i za udział w koncertach w dniach: 4, 5 lutego 2017 r.;

- 151,80 zł w dniu 6.04.2017 r. za udział w próbach orkiestry w dniach: 7,14, 21, 24 marca 2017 r. i za udział w koncertach w dniach: 1, 23 marca 2017 r.

( dowód : bezsporne, a nadto: informacja (...) Ośrodka (...) w B. z dnia 22.02.2019 r., k- 51, statystyka rachunków, k – 52)

W czasie wykonywania niniejszej umowy zlecenia ubezpieczony wykorzystywał własny mundur, który prał we własnym zakresie. Nie otrzymywał ekwiwalentu za odzież ani za pranie odzieży. Sam opłacał dojazdy na miejsce wykonywania prób i koncertów i nie otrzymywał z tego tytułu dodatkowych środków.

( dowód : bezsporne, a nadto: informacja (...) Ośrodka (...) w B. z dnia 22.02.2019 r., k- 51)

Czynności wykonywane w ramach umowy zlecenia nie spowodowały pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonego.

( dowód : bezsporne)

Decyzją z dnia 14 marca 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił ubezpieczonemu A. P. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 3.01.2017 r. do 28.02.2017 r. oraz zobowiązał go do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego wraz z odsetkami w łącznej kwocie 3.854,94 zł.

Decyzją z dnia 9 maja 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił ubezpieczonemu A. P. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1.03.2017 r. do 8.04.2017 r. oraz zobowiązał go do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego wraz z odsetkami w łącznej kwocie 2.461,07 zł.

( dowód : decyzja ZUS z dnia 9 maja 2018 roku, decyzja ZUS z dnia 14 marca 2018 roku – w aktach organu rentowego)

Pierwszą z decyzji odebrał syn wnioskodawcy i przekazał ją żonie wnioskodawcy – G. P.. G. P. zataiła przed ubezpieczonym treść decyzji, nie chcąc go denerwować. Żona wnioskodawcy przelała na rzecz ZUS żądaną kwotę, o czym nie poinformowała wnioskodawcy. Wnioskodawca w tym okresie znajdował się w stanie głębokiej depresji, przyjmował leki. Wnioskodawca dowiedział się o treści decyzji w dniu 6.06.2018 r., gdy zapoznał się z wyciągiem bankowym ze swojego rachunku.

( dowód : zeznania świadka G. P., k – 30v-31)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów, tj. zaświadczenia lekarskiego, informacji (...) Ośrodka (...) w B. z dnia 22.02.2019 r., statystyki rachunków (...) Ośrodka (...) w B., których prawdziwości strony nie kwestionowały, a nadto w oparciu o dowód z zeznań świadka G. P. i świadka E. S., które były spójne i logiczne.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego A. P. zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zarzutu złożenia odwołania po terminie. Zgodnie z przepisem art. 477 ⁹ § 1 k.p.c. odwołania od decyzji organów rentowych lub orzeczeń wojewódzkich zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności wnosi się na piśmie do organu lub zespołu, który wydał decyzję lub orzeczenie, lub do protokołu sporządzonego przez ten organ lub zespół, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji lub orzeczenia. § 3 cytowanego przepisu stanowi, że Sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się.

W ocenie Sądu należało przywrócić ubezpieczonemu termin do złożenia odwołania od zaskarżonej decyzji z dnia 14 marca 2018 roku. Jak ustalił bowiem Sąd – ubezpieczony dowiedział się o treści decyzji w dniu 6 czerwca 2018 r. Decyzję odebrał jego syn i przekazał ją żonie wnioskodawcy, która – nie chcąc denerwować leczącego się na depresję męża, zwróciła pobrany przez niego zasiłek i nie poinformowała ubezpieczonego o treści decyzji. Syn wnioskodawcy jako dorosły domownik był upoważniony do odbioru korespondencji kierowanej do wnioskodawcy, jednak dla oceny możliwości przywrócenia terminu do złożenia odwołania znaczenie mają dalsze okoliczności. Sąd dał wiarę przesłuchiwanej w charakterze świadka żonie ubezpieczonego – G. P., albowiem jej zeznanie odpowiadało doświadczeniu życiowemu. Z doświadczenia życiowego wynika, że w sytuacjach stresowych, a za taką uznać można depresję ubezpieczonego, osoba bliska choremu chce oszczędzić mu kolejnych sytuacji stresujących, przykrych, denerwujących. Ponadto organ rentowy nie zaprzeczył tym okolicznościom ani też nie przedstawił dowodu przeciwnego.

W ocenie Sądu przekroczenie terminu nie było znaczne, a jego przyczyna była niezależna od odwołującego się, co wypełnia dyspozycję przepisu art. 477 (9) § 3 k.p.c.

Podkreślić należy, że w postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, które jest postępowaniem odrębnym, w odniesieniu do odwołania wszczynającego postępowanie sądowe, nie są stosowane ogólne reguły postępowania o przywrócenie terminu, przewidziane w art. 168 i nast. K.p.c. Sąd z urzędu dokonuje nie tylko sprawdzenia zachowania przez stronę terminu do wniesienia odwołania, ale także - w przypadku stwierdzenia opóźnienia - ocenia jego rozmiar oraz przyczyny. Sąd ma dyskrecjonalną możliwość potraktowania spóźnionego odwołania tak, jakby zostało wniesione w terminie. Może tego dokonać pod warunkiem uznania, że przekroczenie terminu nie jest nadmierne oraz że nastąpiło z przyczyn niezależnych od skarżącego i stosownie do oceny tych okoliczności odwołanie odrzuca albo nadaje mu bieg (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 404/09, i powołane w nim orzeczenia).

Traktując odwołanie jako wniesione w terminie, Sąd przystąpił do jego merytorycznej oceny.

Podstawą materialnoprawną obu zaskarżonych decyzji był przepis art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej w związku z art. 6 ust. 1 Ustawy zasiłkowej i art. 64 Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Jak stanowi przepis art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512 j.t. ze zm.) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 17 ust. 1 tej ustawy ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego zwolnienia.

Z przepisu tego wynikają dwie niezależne przesłanki utraty prawa do zasiłku: wykonywanie pracy zarobkowej w okresie niezdolności do pracy lub wykorzystanie zwolnienia w sposób niezgodny z jego celem. Do utraty prawa do zasiłku wystarczy zaistnienie jednej z nich (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.03.2010 r., sygn. III UK 71/09, publ. L.).

W przedmiotowej sprawie nie było sporne, że wykonywane przez ubezpieczonego czynności nie spowodowały pogorszenia stanu jego zdrowia. Przesłanka ta nie była powoływana przez organ rentowy, który oparł obie zaskarżone decyzje na przyjęciu, że ubezpieczony wykonywał pracę zarobkową w okresie pobierania zasiłku chorobowego.

W związku z powyższym konieczne było zbadanie, czy zaistniała podstawa do pozbawienia ubezpieczonego prawa do zasiłku w oparciu o drugą przesłankę – świadczenie pracy zarobkowej.

Zgodnie z utrwalonym poglądem orzecznictwa wykonywanie pracy zarobkowej, niezależnie od jej wpływu na stan zdrowia ubezpieczonego, stanowi samodzielną przesłankę utraty prawa do zasiłku chorobowego, jednakże do wypełnienia przesłanek z art. 17 nie dochodzi, gdy były to zachowania o charakterze incydentalnym, sporadycznym, wymuszone okolicznościami (tak m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2013 r., sygn. I UK 606/12, publ. L., postanowienie Sądu Najwyższego z 25 stycznia 2016, sygn. III UK 82/15, publ. L.).

Jak ustalił Sąd praca ubezpieczonego polegała na uczestniczeniu w próbach i koncertach orkiestry miejskiej. Było to 13 prób i 4 koncerty w okresie 3 miesięcy. Udział ubezpieczonego w próbach i koncertach orkiestry w takim wymiarze uznać należy za incydentalny. Już z tych względów można uznać wykonywane przez ubezpieczonego czynności za sporadyczne i jako takie nie pozbawiające go prawa do zasiłku.

Ponadto zauważyć należy, że ubezpieczony leczył się z powodu depresji, a lekarz psychiatra zalecił mu uczestniczenie m.in. w próbach i koncertach jako formę terapii.

Podkreślić także trzeba, że działalność orkiestry miejskiej ma charakter nie gospodarczy, nastawiony na zysk, lecz – społeczny. Orkiestra nie pobiera bowiem za swoje występy wynagrodzenia, lecz gra bezpłatnie na uroczystościach państwowych takich jak np. Dzień Niepodległości, na dożynkach, pogrzebach etc. Już z tych względów nie można uznać czynności ubezpieczonego za działalność o charakterze zarobkowym. W tym miejscu przywołać należy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05.04.2016r. II UK 171/15, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że działalność uzasadniona potrzebą środowiskową, społeczną czy publiczną, za którą otrzymuje się wynagrodzenie w okresie orzeczonej niezdolności do pracy, nie jest pracą zarobkową w rozumieniu art.17 ust.1 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2016r. poz.372 j.t ze zm). Sąd Najwyższy powołany wyrok wydał w innym stanie faktycznym, jednak przywołanie go jest w ocenie Sądu orzekającego uzasadnione. Zwrócić bowiem uwagę należy, że cytowany wyrok Sądu Najwyższego dotyczył stanu faktycznego, w którym to radny brał udział w posiedzeniach rady miejskiej i pobierał diety. Wnioskując a maiori ad minus stwierdzić można, że skoro praca radnego nie jest uznana w orzecznictwie za pracę zarobkową, to tym bardziej nie może być za nią uznana gra w orkiestrze miejskiej przy domu kultury, tym bardziej, że nie przynosiła ona ubezpieczonemu faktycznych korzyści.

Czynności ubezpieczonego, w połączeniu z niskim wynagrodzeniem, nie mogą zostać uznane za działalność o charakterze zarobkowym.

Wprawdzie „ za pracę zarobkową na gruncie komentowanego przepisu uznaje się wszelką aktywność ludzką, która zmierza do uzyskania zarobku, nawet gdyby miała ona polegać na czynnościach nieobciążających organizmu ubezpieczonego w istotny sposób. Podkreśla się, że takie definiowanie pracy zarobkowej wypływa z konieczności ścisłego stosowania przepisów prawa ubezpieczeń społecznych, w którym przeważa - z uwagi na bezwzględnie obowiązujący charakter norm prawnych - formalistyczne ujęcie uprawnień ubezpieczonych” (wyrok SN z dnia 5 kwietnia 2005 roku, sygn. akt I UK 370/04, OSNP 2005, nr 21, poz. 342, OSP 2006, z. 12, poz. 134; wyrok SN z dnia 14 grudnia 2005 roku, sygn. akt III UK 120/05, OSNP 2006, nr 21-22, poz. 338).

Przy określeniu "zarobkowego" charakteru pracy wskazuje się także, że przepisy nie wymagają, aby praca była podjęta "w celu zarobkowym". Jeśli zatem wykonywanie określonych czynności przynosi rzeczywisty dochód, wówczas problem, czy praca została podjęta "w celu" uzyskania tego dochodu, traci na znaczeniu, jako dotyczący motywów zachowania.

W tym miejscu podkreślić należy, że praca wnioskodawcy w orkiestrze miejskiej nie przyniosła mu dochodu. W ocenie Sądu praca podjęta przez ubezpieczonego tylko nie była podjęta „w celu” uzyskania dochodu, ale także - nie przyniosła mu rzeczywistego dochodu. Ubezpieczony, grając w orkiestrze nie otrzymywał strojów, w których grał, nie pobierał ekwiwalentu za odzież czy za pranie tej odzieży. Sam pokrywał także koszty dojazdów na próby i koncerty. Otrzymywane przez niego wynagrodzenie można uznać za swoisty ryczałt za ponoszone przez niego koszty udziału w próbach i koncertach. Wynagrodzenie to nie stanowi rzeczywistego dochodu ubezpieczonego.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem funkcją zasiłku chorobowego jest zastąpienie niewypłaconego z powodu niezdolności do pracy wynagrodzenia, ochrona przed obniżeniem poziomu życia z powodu utraty zarobku, umożliwienie pokrycia kosztów leczenia (zob. uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 18 kwietnia 1996 r., sygn. akt II UZP 23/95).

Wypłacone ubezpieczonemu kwoty nie mogły zastąpić otrzymywanego przez ubezpieczonego przed okresem niezdolności do pracy wynagrodzenia i wypełnić socjalnego i ochronnego celu zasiłku chorobowego.

W związku z powyższym Sąd uznał, że nie zaistniała żadna z przesłanek utraty prawa do zasiłku chorobowego - ubezpieczony otrzymał zasiłek zasadnie.

Organ rentowy zobowiązał nadto ubezpieczonego do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku w kwocie 3.854,94 zł i 2.461,07 zł.

Jak stanowi przepis art. 84 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 963 ze zm.) osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu, wraz z odsetkami, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, z uwzględnieniem ust. 11.

Odnosząc się do reguł ogólnych zawartych w ustawie systemowej, wskazać należy, że podstawowy w tym zakresie przepis art. 84 ust. 2 tej ustawy stanowi, że za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się: 1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania oraz 2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia.

W przedmiotowej sprawie obowiązek zwrotu pobranych świadczeń Sąd rozważał wyłącznie w kontekście pkt 1, bowiem ubezpieczonemu nie zarzucono wprowadzenia w błąd organu rentowego.

Ubezpieczony w ocenie Sądu ma prawo do zasiłku chorobowego, pobrane świadczenie jest więc świadczeniem należnym, a więc nie występuje przesłanka określona w art. 84 ust. 1 Ustawy systemowej, co oznacza, że brak jest podstaw do żądania zwrotu wypłaconych ubezpieczonemu świadczeń.

W związku z powyższym Sąd, działając na podstawie przepisu art. 477 (14) § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję w całości przyznając ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego za sporny okres oraz zwalniając go z obowiązku zwrotu pobranego zasiłku chorobowego wraz z odsetkami.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punkcie II wyroku znajduje oparcie w przepisie art. 108 k.p.c. oraz art. 113 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594). W toku postępowania wnioskodawca był zwolniony od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a wydatki w toku postępowania ponosił Skarb Państwa.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.