Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 sierpnia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. na wniosek z dnia 8 sierpnia 2018 r. złożony przez pełnomocnika wnioskodawcy adw. Ł. C. (data wpływu 14 sierpnia 2018 r.), uznał za nieprawidłowe stanowisko wyrażone we wniosku przedsiębiorcy (...) sp. z o.o. z Siedzibą w Ł. o wydanie pisemnej interpretacji dotyczącej braku obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym przez cudzoziemców, zatrudnianych przez polskiego przedsiębiorcę na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, tj.:

1.  zleceniobiorców spoza UE, osoby z Ukrainy, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Republiki Białorusi których pobyt w Polsce nie przekracza 6 miesięcy - na podstawie oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy obywatelowi Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej lub Ukrainy na warunkach określonych w § 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 kwietnia 2015r. w sprawie przypadków, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskiwania zezwolenia na pracę,

2.  zleceniobiorców spoza UE, osoby z Ukrainy, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Republiki Białorusi, Uzbekistanu, Republiki Azerbejdżanu, które uzyskały zezwolenie typu A na pobyt czasowy i pracę cudzoziemca na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej do 1 roku - na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 3 i 88 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004 roku oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960rv - Kodeks postępowania administracyjnego,

3.  zleceniobiorców spoza UE, osoby z Ukrainy, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Republiki Białorusi, Uzbekistanu, Republiki Azerbejdżanu, które uzyskały zezwolenie na pracę i pobyt czasowy do trzech lat - na podstawie art. 114 ust. 1 w zw. z art. 114 ust. 3 pkt 3, art. 98 ust 1 i 2, art. 104, art. 118 ust. 1, art. 240 pkt 1 art. 242 ustawy z dnia 12 grudnia 2013r. o cudzoziemcach,

oraz których przedsiębiorca ma zamiar zatrudniać na podstawie umowy zlecenia w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, tj:

4.  zleceniobiorców spoza UE, osoby z Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej lub Ukrainy, których pobyt w Polsce nie przekracza 6 miesięcy - na podstawie oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy obywatelowi Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej lub Ukrainy na warunkach określonych w § 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 kwietnia 2015r. w sprawie przypadków, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskiwania zezwolenia na pracę,

5.  zleceniobiorców spoza UE, osoby z Ukrainy, Republiki Armenii, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Republiki Białorusi, Uzbekistanu, Republiki Azerbejdżanu, Republiki Tadżykistanu, Republiki Kazachstanu, Federalnej Demokratycznej Republiki Nepalu, Ludowej Republiki Bangladeszu, które uzyskały zezwolenie typu A na pobyt czasowy i prace cudzoziemca na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej do 1 roku - na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 3 i 88 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004 roku oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego,

6.  zleceniobiorców spoza UE, osoby z Ukrainy, Republiki Armenii, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Republiki Białorusi, Uzbekistanu, Republiki Azerbejdżanu, Republiki Tadżykistanu, Republiki Kazachstanu, Federalnej Demokratycznej Republiki Nepalu, Ludowej Republiki Bangladeszu, które uzyskały zezwolenie na pracę i pobyt czasowy do trzech lat - na podstawie art.114 ust. 1 w zw. z art. 114 ust. 3 pkt 3, art. 98 ust 1 i 2, art. 104, art. 118 ust. 1. art. 240 pkt, art. 242 ustawy z dnia 12 grudnia 2013r. o cudzoziemcach.

Jako podstawę takiego rozstrzygnięcia organ rentowy wskazał na treść art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który stanowi, że nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w tej ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba ze umowy międzynarodowe stanowią inaczej. /decyzja – k. 24 - 27 akt ZUS/

W dniu 1 października 2018 r. odwołanie od decyzji ZUS złożyła (...) sp. z o.o. z Siedzibą w Ł. reprezentowana przez pełnomocnika adw. Ł. C.. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie prawa materialnego art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, wnosząc w konsekwencji o zmianę zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego.

/odwołanie – k. 28 – 34/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podniósł argumentację z decyzji, wnosząc jednocześnie o zwrot kosztów zastępstwa procesowego. /odpowiedź na odwołanie – k. 36 – 37/

Na rozprawie w dniu 18 marca 2019 roku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/stanowiska : pełnomocnika wnioskodawcy i pełnomocnika ZUS: 00:01:20-00:43:28– płyta CD k. 25/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym 2 lutego 2017 roku pod nr (...).

/odpis z KRS k. 3-8 akt ZUS /

W celu świadczenia usług firma zatrudnia oraz zamierza zatrudniać osoby, które nie są obywatelami Polski ani innych państw członkowskich Unii Europejskiej, a które na terenie Polski wykonują pracę w oparciu o umowę zlecenie, nie posiadając przy tym formalnego zezwolenia na pobyt stały a jedynie wizy na czas określony i karty tymczasowego pobytu. Wnioskodawca ma już zawarte i nadal zawiera umowy handlowe outsourcingu pracowniczego oraz świadczenia usług pracowniczych z partnerami biznesowymi, których siedziba znajduje się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji wyżej wymienieni jako zleceniobiorcy lub pracownicy wykonują oraz będą wykonywać różne czynności zawodowe zgodnie z ustaleniami wynikającymi z umów z partnerami biznesowymi wnioskodawcy. /niesporne /

W dniu 8 sierpnia 2018 r. Spółka złożyła wniosek o wydanie interpretacji przez organ rentowy w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym, tj. czy Zakład Ubezpieczeń Społecznych akceptuje stanowisko wnioskodawcy, że obywatele krajów takich jak Ukraina, Republika Gruzji, Republika Mołdawii, Republika Białorusi, Uzbekistanu, Republika Azerbejdżanu nie będący jednocześnie obywatelami innych państw członkowskich UE, a ponadto osoby z Republiki Tadżykistanu, Republiki Kazachstanu, Federalnej Demokratycznej Republiki Nepalu oraz Ludowej Republiki Bangladeszu, także nie są jednocześnie obywatelami innych państw członkowskich UE oraz nie posiadają kart stałego pobytu na terytorium RP, nie podlegają obowiązkowi ubezpieczenia społecznego w Polsce w świetle ustawy o Ubezpieczeniach społecznych.

/wniosek o wydanie interpelacji k.12 – 18 /

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dokumenty, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 83 d ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 13.06.2017 r. ( ostatnia o niewielkim znaczeniu zmiana art. 83d ust. 1 dokonana przez art. 5 pkt 9 ustawy z dnia 20 grudnia 2019 r. (Dz.U.2019.2473) zmienia nin. ustawę z dniem 22 grudnia 2019 r. - zwana dalej ustawą systemową) Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 34 Prawo (...) w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek. Interpretacja indywidualne wraz z wnioskiem o wydanie interpretacji, po usunięciu danych identyfikujących wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji, zakład niezwłocznie zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej. Zgodnie z ust 2 art. 83 d nie wydaje się interpretacji indywidualnych w zakresie tych elementów stanu faktycznego, które w dniu złożenia wniosku o interpretację są przedmiotem toczącego się postępowania wyjaśniającego lub kontroli albo gdy w tym zakresie sprawa została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji Zakładu.

W konsekwencji przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie, sam zaś wniosek może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych. Wzajemna relacja art. 83d u.s.u.s. i art. 34 ustawy z 2018 r. Prawo przedsiębiorców polega na doprecyzowaniu przez ustawodawcę w art. 83d ustawy zwrotu użytego w art. 34 ustawy o zakres i sposób zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne. Chodzi mianowicie o interpretację tych wszystkich przepisów prawa, z których wynika obowiązek opłacania przez płatnika składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz ich wysokość. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 lipca 2018 r. III AUa 1525/16).

Zgodnie z art. 35 ust 1 i 2 ustawy prawo przedsiębiorców interpretacja indywidualna nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, z tym że przedsiębiorca nie może być obciążony sankcjami administracyjnymi, finansowymi lub karami w zakresie, w jakim zastosował się do uzyskanej interpretacji indywidualnej ani daninami w wysokości wyższej niż wynikające z uzyskanej interpretacji indywidualnej. Natomiast interpretacja indywidualna jest wiążąca dla organów lub państwowych jednostek organizacyjnych właściwych dla przedsiębiorcy i może zostać zmieniona wyłącznie w drodze wznowienia postępowania. Nie zmienia się interpretacji, w wyniku której nastąpiły nieodwracalne skutki prawne.

Wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa wiąże organ wydający decyzję w aspekcie zakresu i przedmiotu sprawy. Rolą właściwego organu jest ocena stanowiska strony występującej z wnioskiem o udzielenie interpretacji. W tym zakresie obowiązkiem organu staje się dokonanie wykładni treści przepisów prawa, które znajdują zastosowanie w sprawie oraz sposób ich zastosowania w odniesieniu do indywidualnej sprawy (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 16.07.2009 r., II SAB/Go 8/09, LEX nr 523446/.

Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Stan faktyczny należy rozumieć jako pewien zbiór faktów składających się na sprawę interpretacyjną, faktem zaś jest „to co zaszło lub zachodzi w rzeczywistości; zdarzenie, zjawisko; określony stan rzeczy”. (...) to „przedstawiający jakieś zagadnienie wszechstronnie, dogłębnie, szczegółowo; gruntowny, dokładny”, a zatem w taki sposób, by wnioskodawca mógł zająć stanowisko w stosunku do prezentowanego stanu rzeczy, zaś organ wydający interpretację na tej podstawie udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Stanowisko wnioskodawcy w sprawie winno być sformułowane w taki sposób, by organ interpretacyjny mógł w sposób jednoznaczny zidentyfikować obszar prawny, którego dotyczy zapytanie. Natomiast odpowiedź organu ma być tak sformułowana, ażeby wnioskodawca uzyskał informację co do trafności jego stanowiska, a ewentualna interpretacja organów ma wyjaśnić, jaki przepis znajdzie zastosowanie w jego indywidualnej sprawie. Organ nie ma obowiązku ustosunkowywania się do wszystkich wymienionych we wniosku przepisów. Jego zadaniem jest udzielenie odpowiedzi, która pozwoli wnioskodawcy na wypełnienie spoczywających na nim obowiązków nałożonych przez przepisy prawa.

Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych stoi na gruncie równego traktowania wszystkich ubezpieczonych bez względu na płeć, rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, stan cywilny oraz stan rodzinny. Zasada równego traktowania dotyczy w szczególności:

- warunków objęcia systemem ubezpieczeń społecznych;

- obowiązku opłacania i obliczania wysokości składek na ubezpieczenie społeczne;

- obliczania wysokości świadczeń;

-okresu wypłaty świadczeń i zachowania prawa do świadczeń (art. 2a ust. 1 i 2 ustawy).

Przepisy ustawy należy więc interpretować w sposób, który będzie pozostawał w zgodzie z powyżej wskazaną naczelną zasadą polskiego systemu ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z treścią art. 5 ust. 2 ustawy systemowej nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej.

Zgodnie z zasadą terytorialności, wynikającą z art. 6 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym podlegają osoby fizyczne, które na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej są m.in. pracownikami, osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.

Warunkiem podlegania ubezpieczeniom społecznym jest zatem zatrudnienie (w różnych formach) na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Dla powstania obowiązku ubezpieczeń istotne jest zawarcie umowy z polskim podmiotem oraz wykonywanie pracy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Obywatelstwo czy miejsce zamieszkania nie mają podstawowego znaczenia. Zasada ta dotyczy więc także obcokrajowców, w tym tych których pobyt w Polsce nie ma charakteru stałego, rozumianego jako osiedlenie się z zamiarem nieprzerwalnego zamieszkiwania.

Jak wywiódł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 maja 2008 r., sygn. akt I UK 303/07 (OSNP rok 2009, nr 17-18, poz. 243) przed dniem 1 maja 2004 r. przez „pobyt o charakterze stałym” cudzoziemca rozumiało się zezwolenie na zamieszkanie lub osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub posiadanie statusu uchodźcy albo zgodę na pobyt tolerowany, bądź zezwolenie na pracę. W nowszym orzecznictwie, dokonując wykładni art. 5 ust. 2 ustawy systemowej, Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że stały pobyt to pobyt niezmienny w danym okresie, czyli w okresie realizacji podstawy ubezpieczenia, przy czym nie ma większego znaczenia okoliczność dotycząca tego, jaką administracyjną gwarancję prowadzenia działalności lub zapewnienie pobytu miał w Polsce obywatel państwa obcego. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2009 r., sygn. akt II UK 11/09, OSNP rok 2011, nr 9-10, poz. 134, z dnia 6 września 2011 r., sygn. akt I UK 60/11).

Szczególnie ostatnio przytaczanie stanowisko Sądu Najwyższego z dnia 1 października 2019 roku w sprawie I UK 194/18 wskazuje, że Sąd Najwyższy nie znalazł powodów dla odstąpienia od dotychczasowego rzecznictwa tym bardziej, że przyjęta w nim interpretacja art. 5 ust. 2 ustawy systemowej – pozwalająca uniknąć negatywnych społecznie i gospodarczo konsekwencji polegających na wyłączeniu z ubezpieczenia społecznego szerokiej kategorii pracowników z państw trzecich, którzy przybywają do Polski na pewien okres czasu celem legalnego świadczenia pracy na podstawie różnego rodzaju umów - może być wadliwie odczytana w przypadku przedstawiania odmiennego stanowiska. Sąd Najwyższy wskazuje też, że o podleganiu albo niepodleganiu cudzoziemca ubezpieczeniom społecznym w Polsce z tytułu aktywności rodzącej taki obowiązek nie decyduje charakter dokumentu pobytowego, jakim legitymuje się cudzoziemiec ani nawet długość pobytu cudzoziemca, lecz okoliczność, czy w okresie prowadzenia działalności stanowiącej tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym faktyczny pobyt na terytorium Rzeczypospolitej miał charakter stały czy też czasowy.

Dalsze uzasadnienie tego wyroku wskazuję, że Sąd Najwyższy „opowiedział się wyraźnie za tym, by o zastosowaniu art. 5 ust. 2 ustawy systemowej decydowało to, gdzie w okresie wykonywania czynności stanowiących tytuł do podlegania ubezpieczeniom społecznym znajduje się centrum interesów życiowych i zawodowych danej osoby, co z kolei należy analizować z perspektywy sposobu realizacji działalności, z której wynika ustawowy obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym” (wyroki Sądu Najwyższego: z 6 września 2011 r., I UK 60/11, LEX nr 1102994; z 17 września 2009 r., II UK 11/09, OSNP 2011 nr 9-10, poz. 134).

W konkluzji należy przytoczyć za Sądem Najwyższym, że w tym ujęciu stały pobyt, o którym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy systemowej, to pobyt niezmienny w okresie realizacji tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym. Formalny status pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest zatem nieistotny. Bowiem z art. 5 ust. 2 ustawy systemowej wynika, że zarówno „w przypadku pracowniczego tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym jak i tytułu wynikającego z wykonywania umowy zlecenia sam zamiar czasowego przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czy też legitymowanie się jedynie zezwoleniem na pobyt czasowy nie mają rozstrzygającego znaczenia. Istotne jest jedynie, czy podczas wykonywania wyżej wymienionych działalności można mówić o stałym przebywaniu danej osoby na terytorium Polski. W konsekwencji przyjazd, choćby i cykliczny (regularny), do Polski celem wykonywania pewnych aktywności zawodowych jak np. prowadzenie wykładów, czy świadczenie usług doradczych na podstawie umowy zlecenia albo umowy o pracę nie będzie powodował objęcia obywatela państwa trzeciego polskim systemem ubezpieczenia społecznego. Natomiast stałe przebywanie w Polsce w okresie wykonywania tych czynności(np. zamieszkanie w Polsce i prowadzenie wykładów lub badań przez jeden semestr), chociażby przez krótki (sumarycznie) okres czasu determinowany czasowym zezwoleniem na pobyt, będą prowadzić do objęcia polskim systemem ubezpieczeń społecznych”.

Podsumowując ponownie podkreślić trzeba, że należy zaakceptować argumenty Sądu Najwyższego opowiadającego się za tezą , że o zastosowaniu art. 5 ust. 2 ustawy systemowej decyduje to, gdzie w okresie wykonywania czynności stanowiących tytuł do podlegania ubezpieczeniom społecznym znajduje się centrum interesów życiowych i zawodowych danej osoby, co z kolei należy analizować z perspektywy sposobu realizacji działalności, z której wynika ustawowy obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym (wyroki Sądu Najwyższego: z 6 września 2011 r., I UK 60/11, LEX nr 1102994; z 17 września 2009 r., II UK 11/09, OSNP 2011 nr 9-10, poz. 134 w: wyrok Sądu Najwyższego z 1 października 2019 r., I UK 194/18, LEX nr 2722897).

Z powyższej wykładni analizowanego artykułu jednoznacznie wynika, że ani sam „zamiar” czasowego przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia, ani też legitymowanie się zezwoleniem na pobyt czasowy nie determinują tytułu do podlegania ubezpieczeniom społecznym na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Decydującym jest bowiem czy podczas wykonywania ww. aktywności można mówić o stałym przebywaniu danej osoby na terytorium Polski (bez względu na jej wymiar czasowy).

W kontekście art. 5 ust. 2 ustawy systemowej nie sposób pominąć także kwestii związanej z zastosowaniem w przepisie koniunkcji, tj. spójnika „i”, który w klasycznej odmianie stawia wymóg łącznego spełnienia wymienionych obok siebie przesłanek. W orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie utrwalono, że w przypadku w art. 5 ust. 2 nie chodzi o klasyczną koniunkcję, a spójnik "i" nie nakazuje jednoczesnego spełnienia dwóch wymienionych w omawianym przepisie przesłanek niepodlegania obowiązkowi ubezpieczenia społecznego przez obywateli państw obcych. Przepis ten odnosi się do niezależnych od siebie kategorii osób, czyli tych których pobyt nie ma charakteru stałego i zatrudnionych w wymienionych placówkach (tak też przyjęto w wyroku Sądu Najwyższego z 28 maja 2008 r., I UK 303/07, OSNP 2009 nr 17-18, poz. 242, wyroku Sądu Najwyższego z 17 września 2009 r., II UK 11/09, OSNP 2011 nr 9-10, poz. 134, wyroku Sądu Najwyższego z 1 października 2019 r., I UK 194/18, LEX nr 2722897).

Mając na uwadze powyższe, w myśl treści art. 5 ust. 2 ustawy systemowej nie podlegają ubezpieczeniom społecznym obywatele państw obcych, których pobyt na terenie Polski nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej.

Na marginesie można dodać, że nie można z „góry” przewidzieć który przyjazd obcokrajowca do Polski w celu świadczenia pracy będzie uznany za podlegający ubezpieczeniom społecznym a jaki nie będzie do tego wniosku prowadził. Bowiem o konieczności lub jej braku w objęciu ubezpieczeniem społecznym będą decydowały ściśle dokonane ustalenia faktyczne. Natomiast w niniejszej sprawie pełnomocnik wnioskodawcy chciał uzyskać „powszechny” brak uprawnienia dla kategorii obcokrajowców spoza Unii Europejskiej zatrudnionych na terenie Polski na czas określony.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy uznał, że stanowisko wyrażone przez Spółkę nie jest prawidłowe i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekła na podstawie paragrafu 9 ust.2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych / D.U poz.1804 oraz z 2016 r. poz.1667 oraz z 2017 r. poz.1799/.