Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 stycznia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2013 r. na posiedzeniu jawnym

sprawy z wniosku A. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wysokość waloryzacji

na skutek apelacji wnioskodawczyni A. O.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 17 września 2012 r. sygn. akt VIII U 2030/12

p o s t a n a w i a :

umorzyć postępowanie apelacyjne.

Sygn. akt III AUa1101/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 marca 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. powołując się na przepisy ustawy z dnia 13 stycznia 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 roku, poz. 118), zwaloryzował A. O. emeryturę. Wysokość zwaloryzowanego świadczenia wyniosła od 1 marca 2012 roku 3.435,81 złotych.

W odwołaniu od tej decyzji A. O. zarzuciła jej naruszenie art. 88 i 89 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z art. 67 ust. 1 Konstytucji RP i w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 13 stycznia 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, przez zastosowanie od dnia 1 marca 2012 roku waloryzacji kwotowej, a nie procentowej. W uzasadnieniu wskazała, że waloryzacja kwotowa jest sprzeczna z samą istotą waloryzacji, która opiera się na dostosowaniu wysokości świadczeń do zmieniającego się otoczenia ekonomicznego w skali makro.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie podnosząc, że waloryzacja została przeprowadzona w sposób prawidłowy, zgodnie z treścią ustawy z dnia 13 stycznia 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, poprzez dodanie do kwoty świadczenia kwoty 71 złotych.

Wyrokiem z dnia 17 września 2012 roku Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie. Sąd ten ustalił, co następuje:

Decyzją z dnia 3 marca 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał A. O. emeryturę od dnia 1 stycznia 2011 roku, to jest od pierwszego dnia miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie. Wysokość emerytury wyniosła 3.364,81 złotych brutto oraz 2.762,98 złotych netto. Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał waloryzacji emerytury wnioskodawczyni poprzez dodanie kwoty waloryzacji w wysokości 71 złotych do kwoty świadczenia w wysokości przysługującej jej w dniu 29 lutego 2012 roku, to jest 3.364,81 złotych. Wysokość zwaloryzowanego świadczenia wyniosła od 1 marca 2012 roku 3.435,81 złotych.

Oceniając powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie jest zasadne. Zgodnie bowiem z treścią art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 13 stycznia 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 roku, poz. 118), w 2012 roku waloryzacja od dnia 1 marca polega na dodaniu do kwoty świadczenia, w wysokości przysługującej w dniu 29 lutego 2012 roku, kwoty waloryzacji w wysokości 71 złotych.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, powyższe zasady waloryzacji mają zastosowanie do waloryzacji świadczeń pieniężnych, o których mowa w art. 3 pkt 1-3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227, ze zmianami), a więc do wskazanej w art. 3 ust. 1 pkt 1 emerytury wnioskodawczyni.

Sąd Okręgowy wskazał, że ustawa zasadnicza nie wskazuje konkretnego modelu, w oparciu, o który mają być waloryzowane świadczenia emerytalno-rentowe. Wybór określonego modelu waloryzacji uzależniony jest głównie od sytuacji ekonomicznej państwa oraz liczby świadczeniobiorców. Wybór najlepszego sposobu waloryzacji należy do mającego w tym względzie szeroką swobodę ustawodawcy. Zarówno bowiem z art. 67 ust. 1 zdanie 2 Konstytucji, który powierza ustawie określenie „zakresu i form zabezpieczenia społecznego”, jak i z ogólnej odpowiedzialności parlamentu za nadawanie konkretnego kształtu socjalnym uprawnieniom obywateli, wynika pozostawienie ustawodawcy znacznego stopnia swobody w kształtowaniu mechanizmu waloryzacji.

Na poparcie swojego stanowiska Sąd pierwszej instancji powołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 roku, K 4/99 (OTK z 1999, Nr 7, poz. 65), w którym wskazano, że treścią przedstawionej zasady ochrony praw nabytych jest zakaz stanowienia przepisów arbitralnie odbierających lub ograniczających prawa podmiotowe. Konieczne jest jednak rozróżnienie prawa do waloryzacji, rozumianego jako uprawnienie do zachowania stałej wartości ekonomicznej przyznanych świadczeń emerytalno-rentowych, od metody podwyższania nominalnej wartości przysługujących świadczeń, przyjętej w przepisach normujących waloryzację. Według Sądu, nowelizacja dokonana ustawą z dnia 13 stycznia 2012 roku nie pozbawiła ubezpieczonych prawa do świadczeń, ani też nie wyłączyła ich waloryzacji. Wprawdzie zmieniła metodę waloryzacji, zachowała jednak samo założenie stabilnej wartości ekonomicznej otrzymywanych świadczeń. Tym samym została zachowana istota instytucji przystosowującej wartość świadczeń emerytalno-rentowych do spadku siły nabywczej pieniądza, w którym wypłacane są świadczenia. Nadto Sąd Okręgowy stwierdził, że w obowiązującym stanie prawnym Zakład Ubezpieczeń Społecznych, wbrew stanowisku wnioskodawczyni nie mógł zastosować waloryzacji procentowej. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie ma znaczenia, że obecnie w Trybunale Konstytucyjnym toczy się postępowanie o sygn. K 9/12 z wniosku Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i Rzecznika Praw Obywatelskich o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej ustawy z dnia 13 stycznia 2012 roku. Zaskarżone bowiem do Trybunału Konstytucyjnego przepisy ustawy z dnia 13 stycznia 2012 roku, zarówno w dacie wydania decyzji, jak i w dacie wydania niniejszego wyroku mają moc obowiązującą i regulują sytuację prawną wnioskodawczyni a ewentualne stwierdzenie niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów w toku postępowania K 9/12 może otworzyć drogę wnioskodawczyni do wznowienia postępowania i dochodzenia wyrównania świadczeń emerytalnych.

Mając na uwadze powyższe i na podstawie wyżej cytowanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 kpc Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

Apelację od tego wyroku złożyła wnioskodawczyni A. O.. Zaskarżając wyrok w całości zarzuciła mu rażące naruszenie przepisów prawa a mianowicie art. 88 i 89 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z art. 67 ust. 1 zdanie 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 13 stycznia 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, jak również art. 5 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy w związku z art. 3 pkt 1-3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Wskazując na powyższe zarzuty apelująca wniosła o zmianę wyroku oraz poprzedzającej go decyzji z dnia 1 marca 2012 roku i przyznanie wnioskodawczyni prawa do waloryzacji procentowej świadczenia.

W piśmie z dnia 31 grudnia 2012 roku wnioskodawczyni A. O. powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 grudnia 2012 roku w sprawie K 9/12 cofnęła apelację.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje;

Zgodnie z przepisem art. 391 § 2 k.p.c. w razie cofnięcia apelacji postępowanie apelacyjne zostaje umorzone. Cofnięcie apelacji stanowi wyraz rezygnacji strony z poszukiwania ochrony własnego roszczenia w ramach postępowania apelacyjnego i nie podlega kontroli sądu. Sąd Apelacyjny podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 29 maja 2000 r., III CZP 6/00 (Prok.i Pr.-wkł. (...)), że w takim przypadku Sąd obowiązany jest umorzyć postępowanie albowiem strona może zrezygnować z zaskarżenia orzeczenia także po wniesieniu środka odwoławczego, gdyż rezygnacja taka należy do uprawnień procesowych strony, z których strona korzysta w ramach swobodnej dyspozycji. Kodeks postępowania cywilnego nie zawiera bowiem uregulowania zarówno samej dopuszczalności cofnięcia apelacji, jej ewentualnych warunków, jak też skutku procesowego. Sama strona ocenia, czy jej interes prawny wymaga rozpoznania sprawy na szczeblu wyższej instancji.

Mając powyższe na uwadze i na podstawie art. 391 § 2 kpc Sąd Apelacyjny orzekł jak w postanowieniu