Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2020 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2020 r. w Piszu

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko (...)z siedzibą w R.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego (...)z siedzibą w R. na rzecz powoda A. P. kwotę 50 000 zł (pięćdziesiąt tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

– 30 000 zł (trzydzieści tysięcy złotych) od dnia 25.09.2016r. do dnia zapłaty,

- 20 000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) od dnia 06.05.2019r. do dnia zapłaty,

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...)z siedzibą w R. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwoty 2 500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) tytułem opłaty od pozwu i kwotę 1 920,61 zł (jeden tysiąc dziewięćset dwadzieścia złotych 61/100) tytułem wydatków pokrytych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu.

IV.  Zasądza od pozwanego (...) z siedzibą w R. na rzecz powoda A. P. kwotę 3 634 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

A. P. wytoczył powództwo przeciwko (...)z siedzibą w R. o zapłatę:

-

kwoty 30 000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 25 września 2016 roku do dnia zapłaty,

-

kwoty 1 000 złotych miesięcznie, tytułem renty, płatnej z góry do dnia 10-ego każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, począwszy od 25 września 2016 roku.

Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W toku procesu, pismem procesowym z 29 kwietnia 2019 roku, powód rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 50 000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 25 września 2016 roku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu utraconego dochodu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że 5 marca 2016 roku w miejscowości Z., M. G. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, poprzez niedostosowanie prędkości do panujących warunków na drodze, w ten sposób, że kierując pojazdem V. (...) o nr rej. (...) doprowadził do czołowego zderzenia z pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), którym kierował A. P., w wyniku czego powód doznał obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k. tj. złamania panewki lewego stanu biodrowego oraz złamania II, III i IV kości śródstopia lewego.

Sprawca zdarzenia skazany został przez Sąd Rejonowy w Mrągowie prawomocnym wyrokiem karnym z dnia 21 lipca 2016 roku.

Pojazd, którym kierował sprawca zdarzenia, w dacie wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z pozwanym.

Powód pismem z 24 sierpnia 2016 roku wystąpił do pozwanego z roszczeniem, żądając zapłaty na jego rzecz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 200 000 złotych oraz renty z tytułu niezdolności do pracy w wysokości 2 000 złotych miesięcznie.

Pismem z 15 września 2016 roku ubezpieczyciel przyznał na rzecz powoda zadośćuczynienie w wysokości 20 820,60 złotych.

Powód nie zgodził się z wysokością przyznanego mu zadośćuczynienia i pismem z 28 października 2016 roku zwrócił się o ponowną weryfikację przyznanego świadczenia. Pozwany odmówił wypłaty świadczenia pismem z 28 listopada 2016 roku.

Powód wskazał, iż na skutek zdarzenia z 5 marca 2016 roku doznał złamania panewki stawu biodrowego lewego, złamania II, III i IV kości śródstopia stopy lewej z przemieszczeniem oraz stłuczenia okolic stawu kolanowego prawego.

W związku z powyższym, przebywał na Oddziale (...) Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Szpitalu (...) w P. w dniach od 5 do 14 marca 2016 roku. W dniu 5 marca 2016 roku dokonano zespolenia złamań kości śródstopia lewego. Powód został przetransportowany na oddział kliniczny (...) w Wojewódzkim Szpitalu (...) w O., i przebywał tam od 14 do 18 marca 2016 roku. W dniu 15 marca 2016 roku wykonano zespolenie złamania panewki stawu biodrowego lewego płytkami S.. Następnie w dniach od 18 marca 2016 roku do 23 marca 2016 roku powód przebywał na oddziale (...) Szpitala (...) w P.. Powód opuścił szpital z zaleceniem przyjmowania leków przeciwbólowych i przeciwzakrzepowych oraz poruszaniem się przy pomocy kul łokciowych, a także z zakazem obciążania operowanej dolnej kończyny. Ponadto badanie w poradni neurologicznej wykazało, iż na skutek wypadku doszło do uszkodzenia nerwu strzałkowego lewego powstaniem objawów utraty funkcji ruchomej nerwu.

Powód po opuszczeniu szpitala wymagał stałej opieki osób trzecich w czynnościach dnia codziennego. Nie mógł wykonywać pracy z uwagi na przebyte zabiegi medyczne.

Powód zaznaczył, że z uwagi na stan zdrowia, decyzją z 23 maja 2016 roku został uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym.

Powód przed wypadkiem pracował zarobkowo za granicą na terenie Wielkiej Brytanii uzyskując dochód w wysokości około 2 200 funtów. Był zatrudniony na umowę o pracę na czas nieokreślony. Na skutek zdarzenia stał się osobą niepełnosprawną, niezdolną do wykonywania pracy.

Powód podkreślił, iż jest osobą słabo wykształconą, a w związku z tym praca fizyczna jest jego jedynym sposobem zarobkowania. Obecnie powód pozostaje na utrzymaniu rodziców.

Odnośnie roszczenia odsetkowego powód wskazał, że zasądzenie odsetek od 25 września 2016 roku jest zasadne, gdyż od tej chwili pozwany pozostaje w zwłoce w spełnieniu świadczenia. Powód pismem z 24 sierpnia 2016 roku zgłosił pozwanemu szkodę. Szkoda powinna być zlikwidowana w terminie 30 dni, a więc od 25 września 2016 roku pozwany pozostaje w zwłoce w spełnieniu świadczenia.

Pozwany (...)w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, iż nie kwestionuje swojej odpowiedzialności gwarancyjnej jako ubezpieczyciela pojazdu, którym wyrządzono szkodę. Pozwany przyjął zgłoszenie szkody i przeprowadził jej likwidację.

Wskazał, iż na etapie likwidacji szkody przyznał i wypłacił powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 20 820,60 złotych za doznaną przez powoda krzywdę. Dodał, iż decyzja o przyznaniu zadośćuczynienia została wydana w oparciu o przedłożoną przez powoda dokumentację medyczną oraz wskazał, że uwzględnił w swojej ocenie sytuację życiową powoda po zdarzeniu drogowym z 5 marca 2016 roku, a także wiek powoda, okres i uciążliwość leczenia, fakt wystąpienia stanu stresowego.

W ocenie pozwanego w sprawie nie zachodzą podstawy do dopłaty na rzecz powoda dalszego zadośćuczynienia do dotychczas przyznanej kwoty.

Pozwany zaznaczył, iż uzasadnienie pozwu nie dostarcza żadnych nowych wiadomości odnośnie krzywdy doznanej przez powoda. Powód nie przedstawił nowych argumentów przemawiających za zasadnością zgłoszonego przez niego roszczenia.

W ocenie pozwanego łączna wysokość zadośćuczynienia w wysokości 50 820,60 złotych doprowadzi do znaczącego wzbogacenia powoda.

Ponadto pozwany w całości zakwestionował roszczenie rentowe powoda. Wskazał, że roszczenie zostało sformułowane w sposób nieprecyzyjny. W ocenie pozwanego podstawą do możliwości zarobkowych powoda nie może stanowić wykazywane przez powoda wynagrodzenie otrzymywane przez niego za granicą, albowiem dotyczy ono krótkotrwałego okresu zatrudnienia, natomiast podmiot zatrudniający powoda został wykreślony z rejestru w dniu 29 marca 2016 roku, co wiąże się z pozbawieniem powoda perspektywy zatrudnienia.

Pozwany wskazał, że roszczenie odsetkowe nie jest zasadne, ponieważ ewentualne opóźnienie w spełnieniu świadczeń z tytułu zadośćuczynienia może zostać określone co najwyżej od daty wyrokowania.

W związku z pismem procesowym powoda rozszerzającym powództwo wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że zadośćuczynienie przyznawane jest nie za doznany przez poszkodowanego trwały bądź długotrwały uszczerbek na zdrowiu, lecz za krzywdę. Natomiast odnosząc się do roszczenia o zasądzenie renty wskazał, iż fakt otrzymania przez powoda statusu osoby niepełnosprawnej nie oznacza, że jest on całkowicie niezdolny do pracy oraz, że utracił możliwości zarobkowe.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 5 marca 2016 roku M. G. naruszając umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym spowodował nieumyślnie, zdarzenie drogowe zaistniałe na trasie relacji Z. gm. P. R., poprzez niedostosowanie prędkości do panujących warunków na drodze, w ten sposób, że kierując pojazdem V. (...) o nr rej. (...) doprowadził do czołowego zderzenia z pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), którym to kierował A. P., w wyniku czego kierowca V. (...) doznał obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k. tj. złamania przezpanewkowego miednicy po stronie lewej oraz złamania II, III, IV kości śródstopia lewego.

Kierujący pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) M. G. w chwili zdarzenia posiadał ochronę ubezpieczeniową w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej (...)w R..

(okoliczności bezsporne; dowód: akta sprawy karnej II K 181/16 Sądu Rejonowego w Mrągowie)

Na skutek zdarzenia z 5 marca 2016 roku A. P. doznał złamania panewki stawu biodrowego lewego, złamania II, III i IV kości śródstopia stopy lewej z przemieszczeniem oraz stłuczenia okolic stawu kolanowego prawego.

A. P. przebywał na Oddziale (...)Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Szpitala (...) w P. od 5 marca 2016 roku do 14 marca 2016 roku. W dniu 5 marca 2016 roku dokonano zespolenia złamań kości śródstopia lewego przy użyciu drutów. W dniu 14 marca 2016 roku A. P. został przetransportowany na Oddział Kliniczny (...)i (...)w Wojewódzkim Szpitalu (...) w O.. Dnia 15 marca 2016 roku wykonano zespolenie złamania panewki stawu biodrowego lewego płytkami S.. Od dnia 18 marca 2016 roku powód przebywał na Oddziale (...) Szpitala (...) w P.. Został wypisany ze szpitala 23 marca 2016 roku z zaleceniem chodzenia o kulach łokciowych i z zakazem obciążania operowanej kończyny dolnej. Dalej leczył się w (...) w P. od 30 marca 2016 roku. Był leczony zachowawczo. W dniach od 17 do 20 sierpnia 2016 roku przebywał na Oddziale(...)w Szpitala (...) w celu usunięcia zespolenia ze stopy lewej. Podczas badania powoda w Poradni (...) rozpoznano u niego porażenie nerwu strzałkowego lewego, którego leczenie trwało około 8-9 miesięcy.

A. P. został zaliczony do znacznego stopnia niepełnosprawności przez Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w E. od 5 marca 2016 roku do 31 maja 2017 roku. A. P. nie otrzymał ponownego orzeczenia o niepełnosprawności.

Po wypadku A. P. poruszał się przy pomocy kuli przez około 3-4 miesiące. Przez okres na jaki zaliczono go do osób niepełnosprawnych otrzymywał zasiłek z Ośrodka Pomocy (...). Po upływie okresu na jaki została orzeczona niepełnosprawność nie podjął zatrudnienia oraz nie zarejestrował się w Urzędzie Pracy. Nadto nie kontynuuje leczenia i rehabilitacji z powodu braku środków finansowych.

(dowód: karta informacyjna leczenia SOR k. 22; karta informacyjna leczenia szpitalnego SPZOZ Szpitala (...) w P. k. 23-24 i 26; karta informacyjna leczenia szpitalnego z Wojewódzkiego Szpitala (...) w O. k. 25, dokumentacja medyczna powoda k.89-235 orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 29; zeznania A. P. k. 254v)

Ze strony ortopedycznej, na skutek doznanego w wyniku wypadku z 5 marca 2016 roku złamania przepnewkowego miednicy po stronie lewej doznał 15 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, a w związku ze złamaniem II, III i IV kości śródstopia lewego 12 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. A. P. może odczuwać dolegliwości bólowe o niewielkim nasileniu, a okresowo ból może osiągać średnie wartości. Rokowania na przyszłość są dobre. Doznane obrażenia po zastosowanym leczeniu są w stanie stabilnym i nie jest wymagane ich dalsze leczenie.

Ze strony neurologicznej, w wyniku przebytego wskutek wypadku z 5 marca 2016 roku doszło do uszkodzenia nerwu strzałkowego lewego, w związku z czym A. P. doznał 10 % uszczerbku na zdrowiu. Uszkodzenie jest niepomyślnie utrwalone, nie będzie jednak ulegało zwiększeniu. Uszkodzenie nerwu strzałkowego wymaga systematycznej, stałej rehabilitacji, chodzenia w odpowiednim obuwiu, noszenia protezy. Natomiast systematyczne leczenie farmakologiczne (witamino-terapia) i rehabilitacja ma wpływ na proces leczenia i uzyskiwanie poprawy. Braki te powodują przedłużenie się procesu leczniczego.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii M. S.k.270-272; opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii wraz z opinią uzupełniającą k. 324-329 oraz k.353-356)

W dacie wypadku z 5 marca 2016 roku A. P. był zatrudniony w (...) Ltd w Wielkiej Brytanii na czas nieokreślony z wynagrodzeniem 2 183 funtów netto miesięcznie.

(dowód: wydruki pasków płacowych wraz z tłumaczeniem oraz umowa o pracę wraz z tłumaczeniem k. 30-47)

A. P. pismem z 24 sierpnia 2016 roku zawiadomił (...) Sp z o.o. Departamentu Likwidacji Szkód o zdarzeniu oraz zgłosił swoje roszczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej wzywając do zapłaty zadośćuczynienia oraz renty z tytułu niezdolności do pracy

Ubezpieczyciel wszczął postępowanie likwidacyjne szkody, w toku którego decyzją z 15 września 2016 roku przyznał i wypłacił A. P. kwotę 20 820,60 złotych tytułem zadośćuczynienia.

Pismem z 28 października 2016 roku A. P. zwrócił się do ubezpieczyciela o ponowną weryfikację przyznanego świadczenia, natomiast pismem z 28 listopada 2016 roku ubezpieczyciel odmówił wypłaty świadczenia rentowego.

(okoliczności bezsporne, dowód: pisma powoda z 24.08.2016r. oraz 28.10.2016r. k. 17, k.19; decyzja pozwanego z 15.09.2016r. i 28.11.2016r. k.18-18v, k.21-21v)

Sąd zważył, co następuje:

Kwestia odpowiedzialności pozwanego za szkodę była bezsporna. Sporna była jedynie ocena stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznał powód w wyniku przedmiotowego zdarzenia, rozmiaru krzywdy, stopnia natężenia i długotrwałości cierpienia fizycznego i psychicznego i w konsekwencji wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia oraz zasadność przyznania renty.

Kwestię stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz rozmiaru krzywdy, cierpień fizycznych i psychicznych, jakiej doznał powód w wyniku zdarzenia z 5 marca 2016 roku, a także kwestię niezbędnej pomocy i opieki ze strony osób trzecich, Sąd rozstrzygnął przede wszystkim w oparciu o opinie biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii oraz z zakresu neurologii, powołanych w niniejszym procesie na wniosek strony powodowej, a także w oparciu o załączoną do akt sprawy dokumentację medyczną powoda oraz zeznania powoda.

Biegły z zakresu ortopedii i traumatologii stwierdził, że na skutek doznanego w wyniku przedmiotowego wypadku złamania przezpanewkowego miednicy po lewej oraz złamania II, III i IV kości śródstopia lewego doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu – 27 %. Biegły M. S. stwierdził ponadto, że powód może odczuwać dolegliwości bólowe o niewielkim nasileniu, a okresowo ból może osiągać wartości średnie. Dodał, że wskazany uszczerbek na zdrowiu, którego wartość jest określona powyżej ma charakter stały i nie rokuje poprawy i zmniejszenia. Jednakże wskazał również, że doznane obrażenia po zastosowanym leczeniu obecnie są w stanie stabilnym i nie dają podstaw do stwierdzenia, że będzie wymagane dalsze leczenie.

Biegły M. S. stwierdził ponadto, że na skutek doznanych obrażeń powód przez dwa miesiące wymagał pomocy i opieki osób trzecich przy wykonywaniu czynności dnia codziennego w wymiarze 1,5 godzin dziennie w zakresie mycia i ubierania się, toalety, przemieszczania się oraz 12 godzin tygodniowo w zakresie przygotowywania posiłków, utrzymania porządku oraz załatwiania spraw poza domem w okresie po leczeniu szpitalnym, czyli po 23 marca 2016 roku przez okres dwóch miesięcy. Następnie przez kolejne dwa miesiące zasadna była opieka w zakresie przygotowywania posiłków, utrzymania porządku oraz załatwiania spraw poza domem przez 12 godzin w tygodniu. Pomoc i opiekę tą, jak wynika z zeznań powoda, sprawowali jego rodzice. (k.271v-272).

Biegła z zakresu neurologii stwierdziła, że w wyniku zdarzenia z 5 marca 2016 roku doszło do uszkodzenia nerwu strzałkowego lewego, skutkującego 10% trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Dodała, że uszkodzenie nerwu strzałkowego wymaga systematycznej rehabilitacji. W opinii uzupełniającej wskazała, że objawem uszkodzenia klinicznego jest fakt, iż powód nie może chodzić na piętach, a podczas chodzenia stopa opada. Przy uszkodzeniu nerwu strzałkowego nie stwierdza się istotnych bólów. Dodała, że wskazany uraz wymaga stałej rehabilitacji oraz systematycznego leczenia farmakologicznego. Ich brak powoduje przedłużenie procesu leczniczego. (k. 328-329, k. 353-356).

Sąd w pełni podziela opinie wskazanych wyżej biegłych, bowiem spełniały one stawiane im wymogi, odzwierciedlały staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadały w sposób wyczerpujący, stanowczy i zrozumiały na postawione pytania, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotowe opinie sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Przy ich wydawaniu biegli dysponowali ponadto pełną dokumentacją lekarską powoda, jak również przeprowadzili stosowne badanie przedmiotowe.

Roszczenia pozwu w zakresie zadośćuczynienia opierają się na przepisie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W ramach cytowanego przepisu uwzględnione powinny być okoliczności, które składają się na pojęcie krzywdy i jej rozmiar. Oczywistym jest, że ustalenie procentowego uszczerbku na zdrowiu w celu określenia właściwej wysokości zadośćuczynienia nie wyczerpuje oceny i ma jedynie charakter pomocniczy i orientacyjny.

W świetle przepisów kodeksu cywilnego podstawowym celem zadośćuczynienia należnego osobie poszkodowanej jest złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i moralnych. Wysokość zadośćuczynienia musi pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowania będzie musiała znosić w przyszłości. Zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ale jego wysokość nie może być dowolna i ściśle musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, a przy tym nie prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego. Sąd Najwyższy wyraźnie stoi na stanowisku, że wysokość zadośćuczynienia musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna przy uwzględnieniu krzywdy pokrzywdzonego odpowiadać aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (vide wyrok Sądu Najwyższego z 28.09.2001r. w sprawie III CKN 427/00). Zasądzona kwota winna być zatem umiarkowana i utrzymana w rozsądnych granicach (vide wyrok Sądu Najwyższego z 16.04.2002r. w sprawie V CKN 1010/00, OSNC z 2003r. nr 4 poz. 56).

Zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma zatem charakter kompensacyjny. Jednakże wysokość zadośćuczynienia powinna uwzględniać wszystkie okoliczności (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.05.1972r. w sprawie I CR 106/72, niepubl.) i przedstawiać przy tym ekonomicznie odczuwalną wartość. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny i Sądu Najwyższego, treść art. 445 k.c. pozostawia Sądowi swobodę w ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i pozwala w okolicznościach konkretnej sprawy uwzględnić indywidualne właściwości i odczucia osoby pokrzywdzonej (vide wyrok Sądu Najwyższego z 16.07.1997r. w sprawie II CKN 273/97).

Bezspornym jest, że w rozpatrywanym przypadku powód doznał krzywdy, ujmowanej jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi, z rozstrojem zdrowia czy wyłączeniem z normalnego życia). W dacie wypadku powód miał 23 lata. Był młodą, zdrową osobą, nie leczył się z powodu chorób przewlekłych. Był samodzielny i niezależny, w tym finansowo. Wiódł normalne życie. Na skutek przedmiotowego wypadku doznał łącznie 37% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Bezpośrednio po wypadku został przewieziony karetką pogotowia do szpitala, był hospitalizowany, a następnie zmuszony poddać się leczeniu farmakologicznemu i rehabilitacji. Przez dwa miesiące od dnia wypadku wymagał opieki i pomocy osób trzecich przy wykonywaniu czynności dnia codziennego. Z powodu przeszkód zdrowotnych utracił pracę. Ze strony ortopedycznej rokowania na przyszłość powoda są dobre, doznane obrażenia są w stanie stabilnym, natomiast ze strony neurologicznej trudne do określenia, chociaż według opinii biegłej uszkodzenie jest utrwalone (niepomyślnie) i nie będzie ulegało zwiększeniu.

W ocenie Sądu uzasadnione jest przyznanie powodowi A. P. zadośćuczynienia w kwocie 50 000 złotych. Wskazana kwota oraz zadośćuczynienie wypłacone powodowi na etapie likwidacji szkody stanowią łącznie odczuwalny ekonomicznie wymiar. Zadośćuczynienie w łącznej kwocie 70 820,60 zł uwzględnia rozmiar krzywdy doznanej przez powoda, odczuwane dolegliwości bólowe, czas trwania i rodzaj leczenia oraz doznany wskutek przedmiotowego zdarzenia trwały uszczerbek na zdrowiu. Kwota ta nie podważa kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia.

Krzywda wynagradzana zadośćuczynieniem pieniężnym, uregulowanym w art. 445 k.c., jest szkodą niemajątkową. Charakter tej szkody decyduje o jej niewymierności. Przyznanego odszkodowania nie należy traktować na zasadzie ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty, o której stanowi art. 445 § 1 k.c., ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, ale jednocześnie nie może być źródłem wzbogacenia (vide wyrok Sądu Najwyższego z 09.02.2000r. w sprawie III CKN 582/98).

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 50 000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 30 000 złotych od 25 września 2016 roku do dnia zapłaty oraz liczonymi od kwoty 20 000 złotych od 6 maja 2019 roku do dnia zapłaty.

W zakresie żądania zasądzenia odsetek od powyższych kwot, wskazać należy, że roszczenie o zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę i tytułem odszkodowania jest, podobnie jak większość roszczeń deliktowych, uprawnieniem bezterminowym. Stosuje się więc do niego zasadę z art. 455 k.c., w świetle której świadczenie z tego tytułu powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania, przy uwzględnieniu rozwiązań szczególnych (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30.05.2014r. w sprawie VI ACa 1455/13, Lex nr 1527296). W tym przypadku jest to regulacja zawarta w przepisie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013, poz. 392), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Powód wezwał pozwanego do zapłaty pismem z dnia 24 sierpnia 2016 roku, które wpłynęło do ubezpieczyciela 26 sierpnia 2016 roku, a więc roszczenie stało się wymagalne 26 września 2016 roku. Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził odsetki ustawowe od kwoty 30 000 złotych od 26 września 2016 roku, a w przypadku zasądzonej kwoty 20 000 złotych od dnia 6 maja 2019 roku, to jest od dnia wpływu do Sądu pisma powoda rozszerzającego o tę kwotę powództwo w przedmiotowej sprawie, do dnia zapłaty.

W ocenie Sądu strona powodowa nie udowodniła roszczenia w zakresie zasądzenia od pozwanego kwoty 1 000 zł miesięcznie tytułem renty z uwagi na zwiększone potrzeby.

Zgodnie z art. 444 § 2 k.c., jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Biegły z zakresu traumatologii M. S. stwierdził, że w okresie dwóch miesięcy, powód wymagał opieki osób trzecich przez 1,5 godziny dziennie.

Powód zeznał, że we wskazanym okresie przeprowadził się do rodziców i to oni pomagali mu w pierwszych miesiącach po wypadku.

Wskazać należy , iż powód nie dysponuje obecnie orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności. Z opinii biegłego M. S. wynika, że sam przyjechał na badanie i był w stanie prowadzić samochód, do prowadzenia którego niezbędne było używanie lewej stopy – tej, której nerw strzałkowy u powoda został uszkodzony. Z powyższego wynika, iż A. P. nie utracił zdolności do racy ani częściowo, ani całkowicie. Nie zmniejszyły się także jego widoki powodzenia na przyszłość.

Stąd też, mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo w pozostałej części.

Sąd pominął wniosek o dowód z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 jako zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania.

Na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2019r., poz. 785 ze zm.), Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 2 500 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 1 920,61 złotych tytułem wynagrodzenia biegłych, od uiszczenia których powód został zwolniony.

Mając na uwadze przegranie sprawy przez powoda tylko w nieznacznej części Sąd, na podstawie art. 100 k.p.c., włożył na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów procesu i, w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 634 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składają się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3 600 zł oraz opłaty skarbowej od udzielonych pełnomocnictw w kwocie 34 zł.