Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2020 r.

Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2020r. na rozprawie

sprawy z powództwa P. T.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łomży

z dnia 22 listopada 2019r. sygn. akt I C 134/19

I.  apelację oddala;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.800 złotych tytułem

kosztów instancji odwoławczej.

Anna Kacprzyk Włodzimierz Wójcicki Joanna Rawa

Sygn. akt I Ca 5/20

UZASADNIENIE

Powód P. T. wniósł przeciwko (...) S.A. w S. pozew o zapłatę 29.310 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 28.810 zł od 3 listopada 2018 r. do dnia zapłaty i od kwoty 500 zł od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Pozwana wniosła o odrzucenie pozwu z powodu pozwania podmiotu nieistniejącego, a z ostrożności procesowej również o oddalenie powództwa.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Łomży w pkt I. odmówił odrzucenia pozwu, w pkt II. zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda P. T. kwotę 28.600 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 listopada 2018 r. do dnia zapłaty, w pkt III. oddalił powództwo w pozostałym zakresie, w pkt IV. zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda P. T. kwotę 6.083 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w pkt V. nakazał ściągnąć od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łomży kwotę 2.545,73 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

W pierwszej kolejności sąd I. instancji wskazał, że brak było podstaw do odrzucenia pozwu z uwagi na niewłaściwe oznaczenie strony pozwanej.

Wedle ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy bezsporny w sprawie był fakt zaistnienia szkody całkowitej w pojeździe powoda, zawarcia między stronami ważnej umowy ubezpieczenia autocasco, przyjęcia przez pozwanego odpowiedzialności za zaistniałą szkodę, przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego i wypłacenia powodowi odszkodowania w wysokości 61.600 zł oraz wyrażenia przez pozwanego zgody na zbycie przez powoda uszkodzonego pojazdu za kwotę 30.000 zł.

Spór dotyczył sposobu wyliczenia wartości pojazdu sprzed dnia szkody.

Na podstawie opinii biegłych i po właściwym rozkodowaniu pojazdu, Sąd Rejonowy przyjął, że pojazd, który uległ uszkodzeniu to V. (...) (produkcja USA) o numerze VIN (...) z napędem na przednie koło o pojemności silnika 1969 cm3 i mocy 225kW, wyposażony w automatyczną skrzynię biegów. Pojazd ten został sprowadzony z zagranicy i przed 2.10.2018 r. posiadał rozległe uszkodzenia tylnej części pojazdu. W dniu przedmiotowej szkody uszkodzenia pojazdu były naprawione.

Na podstawie przeprowadzonego w sprawie dowodu z opinii biegłych, Sąd Rejonowy przyjął, że dokonana przez pozwanego wycena w programie E. nie była prawidłowa. Sąd nie miał wątpliwości, że istniały podstawy do wyliczenia wartości szkody w pojeździe w programie (...).

Jak zauważył Sąd I. instancji, pozwany w toku niniejszego procesu nie przedstawił dowodu na okoliczność, że wycena auta w oparciu o E. dokonywana była w chwili ustalania sumy ubezpieczenia, co uzasadniałoby zastosowanie § 38 pkt 2 OWU i pozwalałoby biegłemu na ocenę prawidłowości wykonanej wyceny na dzień zawierania umowy ubezpieczenia. Sąd przychylił się też do zawartego w opinii stanowiska biegłych, że system (...) jest bardziej precyzyjnym narzędziem oprogramowania, posiada zdecydowanie dokładniejszy dobór parametrów pojazdu bazowego i konfiguracji wyposażenia dla wycenianego pojazdu.

Z wyżej wskazanych przyczyn do wyliczenia wartości należnego powodowi odszkodowania nie mogła posłużyć opinia biegłego z 2.10.2019 r. ustalająca wartość pojazdu zgodnie z systemem E. na kwotę 103.700 zł brutto. Sąd odrzucił również wycenę wartości z uwzględnieniem korekty za pochodzenie auta (okolicznością bezsporną było, że zostało ono sprowadzone z USA) oraz zmiany parametrów dla korekty za wcześniej dokonane naprawy.

Ostatecznie, z przyczyn wskazanych w art. 815 k.c., Sąd Rejonowy uznał, że nie ma podstaw do zastosowania zarówno korekt dodatnich, jak i korekt ujemnych, które powinny być brane pod uwagę w dniu zawierania umowy ubezpieczenia i znaleźć swoje odzwierciedlenie zarówno w sumie ubezpieczenia, jak i wysokości składki. Skoro pozwany jako profesjonalista, przy zawieraniu umowy ubezpieczenia, nie zapytał o okoliczności, które miały wpływ na wycenę wartości pojazdu w dniu zawierania umowy ubezpieczenia, bądź tych okoliczności mając taką możliwość, po prostu nie sprawdził - nie może powoływać się na te okoliczności, w konsekwencji zmierzając do obniżenia należnego ubezpieczonemu odszkodowania.

Z drugiej strony Sąd wziął również pod uwagę, że brak okoliczności wskazujących na to, że powód nie zgadzał się na sumę ubezpieczenia przyjętą podczas zawierania umowy, posiadając wiedzę o dodatkowym bogatym wyposażeniu pojazdu. Nie uważał tym samym, że samochód jest niedoubezpieczony. Z tych przyczyn nie było podstaw do przyjęcia wyższej wartości pojazdu wyliczonej przez biegłych, a uwzględniającej wartość dodatkowego wyposażenia.

Nieprawdziwe są, zdaniem Sądu I instancji, twierdzenia pozwanego o tym, że powód złożył oświadczenie o braku szkodowości pojazdu w okresie ostatnich 2 lat. Przede wszystkim powód oświadczenia takiego nie przedłożył, a zawarte w polisie stwierdzenie o treści: „Do kalkulacji składki przyjęto zgodnie z oświadczeniem Ubezpieczającego: 0 (AC) szkód w ostatnich 2 latach; 0 (AC) w ostatnich 5 latach” - dotyczyło bezszkodowej jazdy ubezpieczającego auto, mającej wpływ na wysokość przyznanej zniżki, a nie szkód ubezpieczanego auta.

Sąd Rejonowy przyjmując za miarodajny do wyliczenia wartości szkody system (...), przyjął tą wersję opinii biegłego, która ustalała wartość pojazdu na kwotę 120.200 zł, tj. z obliczeniem ubytku wartości naprawionego pojazdu po szkodzie zagranicą, jednakże w odniesieniu do parametrów wskazanych przez biegłych w opinii, a nie parametrów, o których uwzględnienie wnioskował pozwany (k. 109).

Skoro powód otrzymał odszkodowanie w kwocie 91.600 zł, a wartość pojazdu przyjęto na kwotę 120.200 zł, należna mu suma odszkodowania wyniosła 28.600 zł.

Dlatego też, orzeczono jak w wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c..

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik (art. 98 k.p.c.).

Powyższy wyrok w części został zaskarżony przez pozwaną, to jest w pkt II. ponad kwotę 12.100 zł, to jest co do kwoty 16.500 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 3 listopada 2018 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania oraz w pkt IV. i V. w całości.

Pozwana zarzuciła przede wszystkim naruszenie art. 233 § 1 k.p.c..

Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt II. poprzez oddalenie powództwa ponad kwotę 12.100 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 3 listopada 2018 roku do dnia zapłaty, w pkt IV. i V. poprzez rozstrzygnięcie o kosztach procesu odpowiednio do wyniku sprawy, a także wniosła o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania za drugą instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego za II. instancję według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i ocenę prawną poczynioną na tej podstawie oraz przyjął je za własne w całości.

Stosownie do art. 233 § 1 i § 2 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału; Sąd oceni na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. Reguła współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów, nie będzie zachowana (a tym samym dokonana przez sąd ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie znajdzie się pod ochroną zasady swobodnej oceny materiału dowodowego) jedynie wówczas, gdy wnioski wyprowadzone przez sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Do naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. może dojść tylko wówczas, gdy skarżący wykaże uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów. W ocenie sądu II. instancji, Sąd Rejonowy nie uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne.

Powód i pozwana zawarli umowę ubezpieczenia Autocasco i postanowienia tej umowy wiążą strony. Pozwana zawierając przedmiotową umowę jako profesjonalista oceniła wartość przedmiotu ubezpieczenia, od tej wartości naliczyła składkę. Stąd też, winna liczyć się z tym, że w razie wystąpienia szkody całkowitej, wyjściową kwotą rozliczenia będzie ta przyjęta w umowie ubezpieczenia. Tym bardziej, że dzień zawarcia umowy ubezpieczenia a moment zdarzenia szkodowego dzieli jedynie około czterech miesięcy – umowa została zawarta w czerwcu 2018 roku a szkoda miała miejsce 2 października tego samego roku. Wartość samochodu nie uległa więc obniżeniu.

Nie jest wystarczające przekonanie pozwanej o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Podobnie też wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 16 grudnia 2005 r., sygn. III CK 314/05 (LEX nr 172176), podnosząc, że do naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów. W ocenie Sądu Okręgowego, sąd I instancji, w sposób logiczny wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia z jakich przesłanek wysnuł swe wnioski oraz na jakich dowodach się oparł (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 17.04.2014 roku, sygn. akt I ACa 267/14, LEX nr 1500864, wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z 19.02.2014 roku, sygn. akt I Ca 2194/13, LEX nr 1541193).

W konsekwencji za niezasadne należało uznać także pozostałe postawione w apelacji zarzuty, to jest sprzeczności istotnych ustaleń faktycznych z zebranym materiałem dowodowym, naruszenia art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 65 § 1 i 2 k.c. i art. 384 § 1 k.c. i art. 822 § 1 k.c., § 27 ust. 1 OWU, § 27 ust. 2 OWU, § 27 ust. 3 OWU, § 38 ust. 1 OWU, § 38 ust. 2 OWU, art. 353 ¹ k.c..

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy apelację oddalił w oparciu o art. 385 k.p.c., jak w pkt I. wyroku.

O kosztach z uwagi na wynik sprawy orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) , jak w pkt II. wyroku.