Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 07 wrze śnia 2018r.

Powód A. K. (1) zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł w dniu 16 maja 2017 roku (data stempla pocztowego) do tut. Sądu pozew przeciwko (...) S.A. w W. o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 25.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 lutego 2016 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia zgodnie z art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. Jednocześnie wniesiono o zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu podniesiono, że w dniu 03 grudnia 2005r. B. K. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości i kierując samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) nienależycie obserwował drogę doprowadzając do najechania na leżącego na jezdni E. K.. W następstwie przedmiotowego zdarzenia E. K. doznał obrażeń ciała skutkujących jego zgonem. Wskazano, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim z dnia 26 kwietnia 2006r. II Wydział Karny sygn.. akt II K 22/06/P uznał B. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 k.k. i skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności. Dodano, że pojazd którym kierował sprawca zdarzenia w dacie wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z pozwanym. Nadmieniono, że powód reprezentowany przez (...) S.A. pismem z dnia 17 stycznia 2017r. zgłosił stronie pozwanej roszczenie w kwocie 100.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią ojca. Pozwany decyzją z dnia 25 stycznia 2017r. przyznał na rzecz powoda roszczenie w kwocie 10.000 zł. Jednocześnie określił przyczynienie się poszkodowanego w wypadku na poziomie 50 % ponieważ poszkodowany leżał na jezdni. Pozwany wypłacił na rzecz powoda kwotę 5.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Dalej wskazano, że E. K. był ojcem powoda. W dniu śmierci miał 59 lat a powód 31 lat. Dodano, że od najmłodszych lat powód pomagał ojcu w prowadzeniu gospodarstwa rolnego, dzieli czemu spędzali ze sobą dużo czasu. Powód dużo nauczył się od ojca, lubił spędzać z nim czas. Wskazano, że nawet gdy powód usamodzielnił się i wyprowadził z domu bardzo często odwiedzał ojca, darzył ojca wielkim szacunkiem. Podniesiono, że śmierć ojca była dla powoda ogromnym szokiem, nie potrafił zrozumieć dlaczego spotkała go taka tragedia. Dodano, że powód do dnia dzisiejszego często wspomina ojca i bardzo za nim tęskni, pomimo upływu czasu powód nadal nosi smutek i wciąż nie pogodził się z faktem, że ojciec zginał w tak nagły, niespodziewany sposób (pozew- k.2- 5).

W odpowiedzi na pozew z dnia 29 stycznia 2018 roku (data prezentaty) pozwany zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany przyznał, że sprawca wypadku z dnia 03 grudnia 2005r. w którym zginął E. K. posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarte w (...) S.A. Wskazano, że w toku postępowania likwidacyjnego ustalono zadośćuczynienie na rzecz powoda w kwocie 10.000 zł. Jednocześnie dodano, że w/w kwota została pomniejszona o 50 % tj. o ustalony stopień przyczynienia się zmarłego do zaistnienia wypadku. Dalej podniesiono, że nie można uznać za wystarczającą podstawę do przyznania zadośćuczynienia uczucia smutku, czy przygnębienia które zazwyczaj wiążą się ze śmiercią bliskiej osoby. Pozwany wskazał, że powód dochodząc zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. winien wykazać, że w związku ze śmiercią ojca nastąpiły w aspekcie jego życia emocjonalnego trwałe negatywne skutki oraz że rozmiar tych skutków uzasadnia przyznanie na rzecz powoda kwoty w takiej wysokości jaka została określona w pozwie. Nadmieniono, że relacje między powodem a ojcem były odpowiadające bieżącym relacjom rodzinnym, nie można zdaniem pozwanego, przyjąć, że więź ta była tak szczególnego rodzaju, że jej przerwanie może ulec naprawie jedynie poprzez rekompensatę finansową. Nadto pozwany podniósł, ze podtrzymuje zarzut przyczynienia się E. K. do zaistnienia wypadku, ponieważ w momencie wypadku był w stanie nietrzeźwości, leżał na jezdni, przez co kierowca samochodu V. nie mógł skutecznie wykonać żadnego manewru obronnego (odpowiedź na pozew – k.31).

Pismem procesowym z dnia 16 lutego 2018 roku (data prezentaty) powód podtrzymał stanowisko zajęte w sprawie. W uzasadnieniu podniesiono, że proponowana przez pozwanego kwota nie spełnia swej funkcji kompensacyjnej, jest nieadekwatna do doznanej przez niego krzywdy i daleko odbiega od sum zasądzanych w podobnych przypadkach przez Sądy powszechne. Zdaniem powoda w kwestii wysokości roszczenia o zadośćuczynienie w swoim założeniu ma w całości zrekompensować krzywdę nie tylko doznany ból i cierpienie spowodowane śmiercią osoby najbliższej ale przede wszystkim przedwczesną utratę członka rodziny, która zawsze będzie nieodwracalna w skutkach i poczucie osamotnienia, rozciągające się na osoby bliskie, obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane jaki i te które z dużym prawdopodobieństwem wystąpią w przyszłości. W odniesieniu do zarzutu przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody w wysokości 50 % powód wskazał, że ustalona wartość przedmiotu sporu uwzględnia to przyczynienie się i nie kwestionuje jego wysokości (pismo – k.54).

Na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2018 roku Sąd postanowił dopuścić dowód z zeznań świadków G. K. i M. K. na okoliczności wykazania więzi powoda z jego ojcem, oceny zdarzenia pod kątem zerwania tej więzi, jak również krzywdy, bólu i cierpienia jakich doznał po śmierci ojca (k.89).

Na rozprawie w dniu 07 września 2018 roku Sąd postanowił dopuścić dowód z dokumentu w postaci opinii kryminalistycznej z dnia 23.02.2006r. znajdującej się w aktach sprawy Sadu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim, nadto Sad postanowił dopuścić dowód z przesłuchania stron przy czym ze względów praktycznych ograniczył go do przesłuchania powoda na okoliczność wykazania więzi z ojcem i oceny zdarzenia pod kątem zerwania tej więzi jak również krzywdy, bólu i cierpienia jakich doznał po śmierci ojca (k.97).

Stanowisko stron w toku procesu nie uległo zmianie.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. K. był ojcem A. K. (1), G. K. i M. K. (z domu K.). A. K. (1) był od najmłodszych lat zżyty z ojcem. Pomagał ojcu w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Dużo czasu spędzali razem, dlatego A. K. (1) dużo się od niego uczył, zawsze mógł zwrócić się do niego o radę. A. K. (1) lubił spędzać czas z ojcem razem jeździli na grzyby, na ryby. Nawet gdy A. K. (1) się usamodzielnił i wyprowadził z domu rodzinnego często odwiedzał ojca, darzył go wielkim szacunkiem. Wszystkie święta spędzali razem. Po wyprowadzce A. K. (1) do W. ojciec w dalszym ciągu doradzał mu w kwestiach zakupu mieszkania, pomocy finansowej. E. K. wyrobił u A. K. (1) wiele cech, którymi kieruje się do dzisiaj: współczucie, chęć niesienia pomocy drugiemu człowiekowi, dawanie siebie, szacunek. Dzięki ojcu A. K. (1) rozumiał, że rodzina jest najważniejsza i że w rodzicach ma największe oparcie.

(zeznania A. K. (2) ńskiego – k.97, zeznania G. K. – k.89, zeznania M. K. – k.90, twierdzenia powoda – k.7)

W dniu 03 grudnia 2005 roku ok. godziny 16.40 na drodze P. – K. w miejscowości L. E. K. leżący na jezdni został najechany przez kierującego samochodem osobowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) – B. K.. Na skutek wypadku, E. K. zginął na miejscu zdarzenia. Sprawca – B. K. uciekł z miejsca zdarzenia. We krwi pobranej od pieszego stwierdzono obecność alkoholu etylowego w stężeniu 3,9 ‰ i 3,7 ‰ we krwi pobranej od kierującego samochodem V. stwierdzono obecność alkoholu etylowego w stężeniu 0,63 ‰ (godz. 19.30), 0,54 ‰ (godz. 19.50), 0,43 ‰ (godz. 20.20).

(okoliczno ści bezsporne, opinia kryminalistyczna z dnia 23.02.2006r. – akta II K 22/06/P – k.158)

W dniu śmierci E. K., A. K. (1), G. K. i M. K. (z d. K.) przyjechali do domu rodzinnego. A. K. (1) był bardzo smutny po śmierci ojca, odczuwał duży żali i to uczucie pozostało do dnia dzisiejszego. Ojciec był dla A. K. (1) autorytetem i trudno mu było pogodzić się z jego śmiercią. Do chwili obecnej jak ma podjąć jakąś decyzję, to zastanawia się co by zrobił ojciec. A. K. (1) brakuje ojca. E. K. zginął 500 w odległości 500 metrów od domu. Jego ciało zostało przewiezione do L., A. K. (1) i G. K. identyfikowali ciało ojca, co spowodowało jeszcze większe poczucie straty i cierpienia.

(zeznania A. K. (2) ńskiego – k.97, zeznania G. K. – k.89, zeznania M. K. – k.90, twierdzenia powoda – k.7)

Pojazd, którym w chwili wypadku kierował B. K. był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. ( (...) S.A.).

(bezsporne)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2006 roku Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim w sprawie o sygn. akt II K 22/06/P uznał oskarżonego B. K. za winnego tego, że w dniu 03 grudnia 2005r. w miejscowości L. gm. P. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości (nie mniej niż 0,63 ‰ etanolu we krwi) i kierując samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) nienależycie obserwował drogę doprowadzając do najechania na leżącego na jezdni E. K., który doznał obrażeń ciała skutkujących jego śmiercią przy czym nie udzielając pokrzywdzonemu pomocy zbiegł z miejsca zdarzenia tj. o czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 k.k. i art. 162 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za ten czyn wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności, uznał oskarżonego za winnego tego że w miejscu i czasie jak wyżej, znajdując się w stanie nietrzeźwości kierował samochodem m-ki V. (...) w ruchu lądowym, tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k. i za ten czyn wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd orzekł karę łączną pozbawienia wolności 2 lat i na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby w wymiarze 5 lat.

(kserokopia wyroku w sprawie II K 22/06/P – k.14)

A. K. (1) – syn E. K.- reprezentowany przez (...) S.A. pismem z dnia 17 stycznia 2017r. zgłosił Ubezpieczycielowi roszczenie w kwocie 100.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią ojca. (...) S.A. decyzją z dnia 25 stycznia 2017 roku przyznał na rzecz A. K. (1) roszczenie w kwocie 10.000,00 zł. Jednocześnie Ubezpieczyciel określił przyczynienie się poszkodowanego – E. K. w wypadku na poziomie 50 %, ponieważ poszkodowany leżał na jezdni będąc pod wpływem alkoholu. Ubezpieczyciel wyraził wole wypłaty na rzecz A. K. (1) kwoty 5.000 zł z tytułu zadośćuczynienia, jednak do dnia zamknięcia rozprawy nie zrealizował tego świadczenia.

(okoliczno ści bezsporne, pismo z dnia 17.01.2017r. – k.9, pismo z dnia 25.01.2017r. – k.12; zeznania powoda)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których autentyczność i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła wątpliwości oraz twierdzeń przyznanych wprost i niezaprzeczonych przez strony, na podstawie art. 229 k.p.c. i 230 k.p.c. Zgodnie bowiem z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym, a w myśl art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

Dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie istotne znaczenie miały dokumenty w dołączone do pism procesowych w niniejszej sprawie. Istotne znaczenie miały również zeznania świadków – rodzeństwa powoda – G. K. i M. K. którzy składali zeznania na okoliczności wykazania więzi powoda z jego ojcem, oceny zdarzenia pod kątem zerwania tej więzi, jak również krzywdy, bólu i cierpienia jakich doznał po śmierci ojca. Świadkowie zgodnie zeznali, że powoda i ojca łączyły bardzo silne relacje, byli ze sobą bardzo zżyci. Nadto świadkowie podnieśli, że brat bardzo przeżył śmierć ojca i do chwili obecnej nie może się pogodzić z jego nagłym odejściem. Sąd nie znalazł powodów aby odmówi wiary zeznaniom świadków gdyż były one jasne i rzeczowe. Z zeznaniami świadków korespondowały zeznania powoda, który zeznawał na okoliczność wykazania więzi z ojcem i oceny zdarzenia pod kątem zerwania tej więzi jak również krzywdy, bólu i cierpienia jakich doznał po śmierci ojca. Powód podniósł, że był bardzo smutny po śmierci ojca, odczuwał duży żali i to uczucie pozostało do dnia dzisiejszego. Ojciec był dla niego autorytetem i trudno mu było pogodzić się z jego śmiercią. Do chwili obecnej jak ma podjąć jakąś decyzję, to zastanawia się co by zrobił ojciec. Powód zeznał, że nie otrzymał od pozwanego ubezpieczyciela żadnej kwoty, nawet owe 5.000 zł, które pozwany zobowiązał się wypłacić powodowi w toku postępowania likwidacyjnego. Sąd ocenił zeznania powoda jako rzeczowe i jasne.

Sąd podzielił również wnioski opinii kryminalistycznej wydanej w sprawie karnej prowadzonej pod sygn. akt II K 22/06/P. Opinia pozwoliła na ustalenie przebiegu zdarzenia z dnia 03 grudnia 2005r. Sąd uznał opinię za pełną i rzeczową nadto opinia została sporządzona przez osobę posiadającą wiedzę szczególną (k.158 akt II K 22/06/P). Z tego względu Sąd postanowił oddalić wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych uznając, iż przebieg zdarzenia nie był sporny, a dopuszczony dokument w postaci opinii kryminalistycznej znajdującej się w aktach sądowych w sposób optymalny relacjonuje przebieg zdarzenia.

S ąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda A. K. (1) w zakresie zadośćuczynienia w wysokości 25.000 zł zasługiwało na uwzględnienie w całości. Sąd przyjął, iż pozwany wbrew jego deklaracji, nie wypłacił części świadczenia z tytułu zadośćuczynienia w wysokości 5.000 zł. Nadto uwzględniono bezsporne przyczynienie się zmarłego E. K. do powstania krzywdy powoda, określone przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego na 50 % i nie podważone przez pozwanego.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną jest wysokość odszkodowania ponieważ odpowiedzialność (...) S.A. nie była kwestionowana.

(...) S.A. z siedziba w W. jako ubezpieczyciel, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, jest zobowiązana do spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz poszkodowanego - w tym przypadku powoda - w razie zaistnienia przewidzianego w umowie ubezpieczeniowej zawartej z ubezpieczającym bądź osobą, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia, wypadku ubezpieczeniowego. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej, z tytułu której odpowiada pozwana, jest ubezpieczeniem obowiązkowym. Takiemu obowiązkowi poddany jest każdy posiadacz pojazdu mechanicznego na wypadek powstania szkód w związku z ruchem tych pojazdów. Celem tego ubezpieczenia nie jest zwolnienie sprawcy szkody od odpowiedzialności lecz zapewnienie poszkodowanemu wynagrodzenia doznanych szkód w drodze przejęcia przez ubezpieczyciela zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczyciela bądź ubezpieczonego.

Na podstawie art. 822 § 4 k.c. poszkodowany, będący uprawnionym do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej, może dochodzić swoich roszczeń bezpośrednio od ubezpieczyciela. Chroni go to przed skutkami ewentualnego braku możliwości uzyskania pełnego zaspokojenia ze względu na sytuację majątkową podmiotu bezpośrednio odpowiedzialnego za szkodę. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter akcesoryjny, gdyż jej powstanie i rozmiar zależą od istnienia okoliczności uzasadniających odpowiedzialność ubezpieczonego sprawcy szkody oraz rozmiaru tej odpowiedzialności.

Z takim rodzajem odpowiedzialności mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Pozwana jako ubezpieczyciel, jest zobowiązana do świadczenia z tytułu zaistniałego wypadku. Kwestia ta nie była przedmiotem sporu, jednakże celowe było jej wyjaśnienie tytułem wstępu.

Podstawy prawnej roszczeń dochodzonych przez powodów można upatrywać w normach art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c.

Zgodnie z art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepis art. 445 § 3 stosuje się. Natomiast zgodnie z art. 24 § 1 ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Zgodnie z § 2 Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych § 3 Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innych przepisach, w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym.

Wskazać należy, że przed wejściem w życie art. 446 § 4 k.c. możliwe było dochodzenie zadośćuczynienia za spowodowanie śmierci osoby bliskiej na podstawie art. 448 k.c., gdyż w takim przypadku były podstawy do przyjęcia naruszenia dóbr osobistych członków rodziny zmarłego. Ostatecznie zatem najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed 3.8.2008 r. (tak też wyr. SN z 14.1.2010 r., IV CK 307/09, OSP 2011, Nr 2, poz. 15; uchw. SN z 22.10.2010 r., III CZP 76/10, OSNC-ZD 2011, Nr B, poz. 42, s. 106; wyr. SN z 4.07.2014 r., II CSK 621/13, L.; wyr. SN z 7.8.2014 r., II CSK 552/13, L.; w wyr. z 3.12.2014 r., I ACa 1225/14, L., SA w K. trafnie podkreślił, iż ochronie na gruncie art. 448 w zw. z art. 23 i 24 k.c. nie podlega jednak każdy stosunek wynikający z więzi krwi lecz szczególna emocjonalna więź rodzinna oparta na uczuciach miłości i bliskości). Skoro na mocy nowelizacji k.c., wprowadzającej art. 446 § 4 k.c. do porządku prawnego, nie został uchylony art. 448 k.c., to należy przyjąć, że – jeśli czyn niedozwolony został popełniony po dniu 3.8.2008 r. – najbliżsi członkowie rodziny osoby zmarłej mogą dochodzić zadośćuczynienia zarówno na podstawie art. 446 § 4 KC, jak i na mocy art. 448 k.c. Natomiast przed dniem 3.8.2008 r. jedyną podstawą roszczenia o zadośćuczynienie był art. 448 k.c., i to zarówno dla osób najbliższych, jak i dla innych podmiotów (tak SN w wyr. z 16.4.2014 r., V CSK 320/13, L.; wyr. SN z 9.8.2016 r., II CSK 719/15, OSNC 2017, Nr 5, poz. 60; post. SN z 5.1.2017 r., I CSK 444/16, L.).

Przy ocenie, jaka suma jest, w rozumieniu art. 448 k.c., odpowiednia tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spowodowaną naruszeniem dóbr osobistych, należy mieć na uwadze rodzaj dobra, które zostało naruszone oraz charakter, stopień nasilenia i czas trwania doznawania przez osobę, której dobro zostało naruszone, ujemnych przeżyć psychicznych spowodowanych naruszeniem. Dla oceny tej nie jest też bez znaczenia stopień winy osoby naruszającej dobra osobiste, cel, który zamierzała ona osiągnąć, podejmując działanie naruszające te dobra i korzyść majątkowa, jaką w związku z tym działaniem uzyskała lub spodziewała się uzyskać (wyr. SA we Wrocławiu z 28.3.2012 r., I ACa 162/12, L.).

Zadośćuczynienie ma za zadanie zrekompensowanie krzywdy doznanej przez osobę poszkodowaną czynem niedozwolonym, na którą składają się cierpienia fizyczne, zwłaszcza w formie bólu oraz cierpienia psychiczne rozumiane jako ujemne przeżycia w związku z cierpieniami fizycznymi będącymi następstwem uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia. Ten rodzaj odszkodowania ma na celu złagodzenie tych cierpień. Wymaga podkreślenia, że przepisy k.c. nie zawierają żadnych kryteriów, które należałoby uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. W konsekwencji, wysokość zadośćuczynienia oceniana jest zawsze przez Sąd ad casu. Nie ulega wątpliwości, że Sąd w trakcie dokonywania takiej oceny powinien mieć na względzie w szczególności rodzaj, natężenie i czas trwania cierpień fizycznych oraz psychicznych poszkodowanego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 r., I CK 7/05, LEX 153254). Sąd podziela pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 4 kwietnia 2012 roku w sprawie I ACa 256/12 zgodnie, z którym przy określaniu wysokości zadośćuczynienia Sąd ma obowiązek w każdym przypadku dokonywać oceny konkretnego stanu faktycznego i brać pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Okoliczności te, to przede wszystkim rozmiar doznanych cierpień fizycznych a więc ból, długotrwałość leczenia i inne dolegliwości, a także cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi.

Nadto, Sąd stoi na stanowisku, iż kryterium oceny stosowanym w sprawach o zadośćuczynienie jest przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym. Pojęcie krzywdy mieści wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zarówno w sferze cierpień fizycznych jak i psychicznych ( tak Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP nr 16 z 2000 r., s.626 oraz z dnia 11 lipca 2000 r.,II CKN 1119/98, LEX 50884).

Biorąc pod uwagę kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, lecz utrzymana w rozsądnych granicach i uwzględniać realia ekonomiczne kraju. Z tego wynika, że "wartość odpowiednia" to wartość utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Pamiętać przy tym należy, że na wysokość zadośćuczynienia składają się cierpienia pokrzywdzonego – tak fizyczne jak i psychiczne – których rodzaj, czas trwania i natężenie, należy każdorazowo określić w kontekście materiału dowodowego sprawy. Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenie, jaka konkretnie kwota jest "odpowiednia" do rozmiaru krzywdy, z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne (wyrok SN z dnia 04 lutego 2008, III KK 349/07, LEX nr 395071). Jednocześnie wskazać należy, iż zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości, jak i kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą poszkodowanego i sytuacją życiową, w której się znalazł (wyrok SN z dnia 13 grudnia 2007 r., I CSK 384/07, LEX nr 351187).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, kierując się wymienionymi kryteriami Sąd uznał, iż kwota 25.000 zł dla powoda stanowi rekompensatę adekwatną do stopnia cierpień powoda, przy uwzględnieniu stopnia przyczynienia się E. K. do zaistniałej krzywdy (50%). Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne. Wskazać należy, że nie można wycenić życia ludzkiego, tym bardziej osoby bliskiej i w sytuacji gdy ma to charakter nagły, nieprzewidywalny i spowodowana jest działaniem osoby drugiej. Dolegliwości psychofizyczne powstałe w związku z taką tragedią nie koniecznie muszą się przejawiać w konkretnej chorobie. Chodzi o sam fakt i o powstałe w związku z tym cierpienia – pustka, lęk i samotność. W rozpoznawanej sprawie doszło do naruszenia najcenniejszego dobra każdego człowieka, jakim jest życie. Mając na uwadze, silną więź powoda z ojcem, jego cierpienie, żal powoda po nagłej śmierci najbliższej osoby, oraz okoliczność że powód do chwili obecnej odczuwa jego stratę, należy uznać, iż przyznana kwota w sposób zdecydowanie bardziej rzeczywisty jest w stanie zadośćuczynić doznanej przez powoda krzywdzie. Ustalając wysokość zadośćuczynienia, Sąd miał na uwadze także okoliczność, że (...) S.A. przyznała powodowi kwotę 5000 zł, ale jej nie wypłaciła powodowi.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim w wyroku z dnia 21 listopada 2016 roku, sygn. I C 802/16 (k.57-70), zasądził od pozwanego na rzecz małżonki E. Z. K. – kwotę 27.000 zł tytułem zadośćuczynienia z tego samego tytułu co powód w niniejszej sprawie oraz przy uwzględnieniu przyczynienia się E. K. do zaistniałej krzywdy w stopniu 50 %. Uznając, że roszczenie małżonki winno być nieco wyższe niż roszczenia dzieci zmarłego, z racji szczególnej więzi między małżonkami, Sąd przyjął, że kwota 25.000 zł jest adekwatną do stanu faktycznego sprawy.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia o odsetkach za opóźnienie w płatności stanowił art. 481 k.c. Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 25.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 lutego 2016r. do dnia zapłaty.

Pozwany jest stroną przegrywającą sprawę, więc na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl której strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), winna zwrócić przeciwnikowi – powodowi koszty niezbędne do celowej obrony, na które składały się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600,00 zgodnie z § 2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia pozwu, opłata od pozwu w wysokości 1250 zł, oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.