Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Sędziowie SSO Ewa Kilczewska

SSR del. do SO Agata Chmielnikowska (spr.)

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marka Janczyńskiego

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2014 r.

sprawy T. K.

oskarżonego o przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków

z dnia 5 lutego 2013 r. sygn. akt II K 158/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków) na rzecz adwokat K. T. kwotę 723,24 złotych (siedmiuset dwudziestu trzech i ²⁴/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

sygn. akt: IVKa 403/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 lutego 2013 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków (sygnatura akt: IIK 158/12) uznał oskarżonego T. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, tj. przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzył mu na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. karę 2 lat pozbawienia wolności.

Orzekając w przedmiocie kosztów procesu Sąd, w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych, zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych oraz uiszczenia opłaty.

Jak wynika z uzasadnienia wyroku, Sąd Rejonowy, ustalając stan faktyczny w sprawie, oparł się na zgromadzonym z toku postępowania materiale dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonego A. Ż. oraz świadka G. B., a także częściowo na wyjaśnieniach oskarżonego i częściowo na zeznaniach świadków P. B. (1) i B. W. oraz dokumentach w postaci opinii sądowo-lekarskiej w zakresie charakteru doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń ciała i mechanizmu ich powstania oraz danych o karalności obrazujących dotychczasowy tryb życia oskarżonego.

W oparciu o wskazany wyżej materiał dowodowy Sąd Orzekający ustalił, że w dniu 2 lipca 2010 roku, we W., T. K., we współdziałaniu z P. B. (1) i B. W., po uprzednim użyciu przemocy, skutkującej doznaniem przez A. Ż. obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej głowy w okolicy skroniowej oraz otarcia naskórka na twarzy, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 800 złotych, pieniędzy w kwocie 200 złotych oraz roweru górskiego marki D. o wartości 4000 złotych.

Uzasadniając wymiar kary Sąd Rejonowy powołał się na dyrektywy określone w art. 53 k.k., w świetle których, uznał orzeczoną karę pozbawienia wolności za stanowiącą dolegliwość współmierną do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu. Niezastosowanie zaś wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd I-ej Instancji uzasadnił brakiem pozytywnej prognozy kryminologicznej, na którą wskazuje dotychczasowy tryb życia oskarżonego, w szczególności jego uprzednia karalność.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył, wniesioną w terminie ustawowym apelacją, obrońca oskarżonego, zarzucając zaskarżonemu wyrokowi obrazę przepisów postępowania, art. 7 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k., polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów oraz nierozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, a skutkującymi oparciem ustaleń faktycznych na zmiennych w zakresie przebiegu zdarzenia zeznaniach pokrzywdzonego i w efekcie powyższego przypisaniem oskarżonemu sprawstwa przestępstwa z art. 280 § 1 k.k., podczas, gdy zebrany i prawidłowo oceniony w sprawie materiał dowodowy na to nie pozwalał.

Powołując się na powyższe obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, orzeczenie Sądu I-ej Instancji, w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego uznać należy za trafne.

Ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań pokrzywdzonego, przeprowadzona przez Sąd Orzekający, nie wykracza poza granice zasady swobodnej oceny dowodów, których prawidłowa ocena w sposób nie budzący wątpliwości pozwalała na ustalenie winy i sprawstwa oskarżonego, nie naruszając przy tym normy wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k.

Wbrew stanowisku obrony, zasadnie Sąd Rejonowy oparł ustalenia faktyczne co do przebiegu zdarzenia z dnia 2 lipca 2010 roku na zeznaniach A. Ż.. Analiza zeznań pokrzywdzonego pozwala, bowiem, na uznanie ich co do istoty za konsekwentne, i to konsekwentne właśnie w zakresie udziału T. K. w przestępczym czynie, jak i w zakresie skutków zachowania oskarżonego, przedsiębranych wspólnie z innymi osobami, w tym P. B. (1) i B. W., w postaci doznanych przez A. Ż. obrażeń ciała oraz utraconego przez niego mienia. Pokrzywdzony konsekwentnie wskazywał też na rolę oskarżonego w przyczynieniu się do doznanych przez A. Ż. dolegliwości fizycznych podczas zajścia, określając przy tym T. K. jako najbardziej aktywnego w zadawaniu ciosów.

Wbrew stanowisku obrony, wyrażonym w uzasadnieniu apelacji, a mającym uzasadniać brak wiarygodności pokrzywdzonego, A. Ż. od początku w swoich zeznaniach konsekwentnie wskazywał na fakt utraty mienia, w tym konsekwentnie podawał też, że w wyniku zajścia z dnia 2 lipca 2010 roku utracił pieniądze w kwocie 200 złotych.

Natomiast okoliczność w jaki sposób zostało zainicjowane spotkanie pomiędzy P. B. (2), w którego towarzystwie przebywał, między innymi, oskarżony i B. W., a pokrzywdzonym ma charakter drugorzędny i zdaniem Sądu Odwoławczego nie może dyskwalifikować co do zasady wiarygodności zeznań A. Ż..

Odnosząc się, poza tym, do podnoszonych przez obronę nieścisłości występujących w zeznaniach pokrzywdzonego, to opierając się na zasadach doświadczenia życiowego i zawodowego, wskazać należy, że z zasady najdokładniejsze są pierwsze ze złożonych zeznań, z uwagi na dzielący je nieznaczny upływ czasu, jaki mija od zdarzenia do czasu składania zeznań. To z kolei sprawia, że z upływem czasu szczegóły zajścia zacierają się w pamięci, w szczególności w wypadku, kiedy zdarzenie miało przebieg dynamiczny, tak, jak w niniejszej sprawie.

Pokrzywdzony, co warto w tym miejscu dodatkowo podkreślić, nie miał jednak nigdy wątpliwości co do udziału w zdarzeniu oskarżonego, P. B. (1) i B. W., nawet, gdy nie był pewien co do udziału w nim innych, nieustalonych, między innymi, przez to osób. Dlatego też, zeznania A. Ż., co słusznie przyjął Sąd Rejonowy, mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych w zakresie winy i sprawstwa T. K..

Trafne jest także stanowisko Sądu I-ej Instancji w kwestii przypisania oskarżonemu współsprawstwa przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. Z zeznań pokrzywdzonego wynika, bowiem, że zabór mienia następował etapami w trakcie trwania czynności wykonawczych, a w szczególności podczas stosowania wobec A. Ż. przemocy, któremu ciosy zadawane były z chwilowymi przerwami, co działo się za milczącą aprobatą uczestników zajścia, w tym oskarżonego.

Także, zdaniem Sądu Okręgowego, stanowisko w przedmiocie wymiaru kary, a w szczególności uznania w wypadku oskarżonego braku pozytywnej prognozy kryminologicznej, pozwalającej na zastosowanie wobec T. K. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, ocenić należało za w pełni uzasadnione, a wymierzoną karę za współmierną i do stopnia winy, i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu.

Mając zatem na uwadze powyższe rozważania na uwadze Sąd Okręgowy orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku.

O wynagrodzeniu obrońcy z tytułu świadczonej na rzecz oskarżonego z urzędu pomocy prawnej w postepowaniu odwoławczym orzeczono w oparciu o przepisy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze oraz przepisów § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Orzeczenie o kosztach oparto na treści art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.