Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2013 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Dorota Hańczyc- Górska

Protokolant: Marta Wilgos

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2013 roku w Legionowie

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Legionowie

sprawy z powództwa P. Ż.

przeciwko A. Ż.

o ustanowienie rozdzielności majątkowej

I.  znosi z dniem 21 stycznia 2012 roku majątkową wspólność ustawową

małżeńską powstałą w wyniku zawarcia małżeństwa pomiędzy A. Ż. i P. C. w dniu 21 czerwca 2008 roku przed kierownikiem USC w N. za numerem (...),

II.  zasądza od pozwanego A. Ż. na rzecz powódki

P. Ż. kwotę 577 (pięćset siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 377 (trzysta siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 grudnia 2012 roku P. Ż., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o ustanowienie z dniem 15 września 2011 roku rozdzielności majątkowej małżeńskiej między P. Ż. a A. Ż., którzy pozostają w związku małżeńskim zawartym w dniu 21 czerwca 2008 roku przed kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w N., w którym sporządzono akt małżeństwa za numerem (...), zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazała, iż nastąpił trwały i zupełny rozkład wszelkich łączących małżonków więzi. Pomiędzy stronami toczy się przed Sądem Okręgowym Warszawa – Praga w Warszawie pod sygnaturą akt III C 245/12 sprawa o rozwód. Ponadto toczy się postępowanie karne przeciwko pozwanemu o czyn z art. 207 § 1 k.k. dotyczący znęcania się pozwanego nad powódką w okresie od dnia 1 czerwca 2011 roku do dnia 30 maja 2012 roku. Podniosła nadto, że pozwany uniemożliwia powódce zamieszkiwanie we wspólnym domu położonym w miejscowości C. przy ulicy (...). Bez zgody powódki pozwany w dniu 9 listopada 2011 roku przelał ze wspólnego konta stron na konto w innym banku środki pieniężne o wartości 345 000 złotych nie informując powódki, na jaki cel środki te zostały już lub mają być przeznaczone. Strony są skonfliktowane i nie są w stanie zgodnie zarządzać majątkiem wspólnym.

W toku postępowania w dniu 7 sierpnia 2013 roku pełnomocnik powódki zmienił żądanie i wniósł o zniesienie wspólności majątkowej małżeńskiej z dniem 21 stycznia 2012 roku, to jest z dniem wyprowadzenia się powódki ze wspólnego domu stron ( k 156).

W odpowiedzi na pozew oraz konsekwentnie w toku postępowania, pozwany A. Ż., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według złożonego spisu, a w przypadku jego braku, według norm przepisanych ( dowód: odpowiedź pozwanego na pozew k 113 – 119).

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 czerwca 2008 roku powódka P. C.zawarła przed kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w N.związek małżeński z A. Ż.( dowód: odpis skrócony aktu małżeństwa (...)k 12). Strony nie zawierały umów majątkowych małżeńskich (bezsporne). Ze związku tego w dniu (...) urodził sięsyn stron S. Ż.(bezsporne).

Początkowo pożycie stron układało się dobrze. Małżonkowie wspólnie zakupili zabudowaną nieruchomość położoną w C. zaciągając w tym celu kredyt w (...) Bank (...) S. A. z siedzibą w W.. W związku z zawarciem umowy kredytu strony między innymi musiały ustanowić hipotekę umowną łączną kaucyjną w kwocie 268 530 EUR i udzielić pełnomocnictwa Bankowi (...) do Rachunku Bieżącego prowadzonego dla A. i P. małżonków Ż., na który przez cały okres kredytowania będzie przelewane przez pracodawcę wynagrodzenie za pracę ( dowód: wydruk z księgi wieczystej numer (...) oraz z księgi wieczystej numer (...) k 65 – 77, kopia umowy kredytu k 52 – 64, a w szczególności k 54 pkt 46 ust. b i k 63 pkt 5 ust. d). P. i A. Ż. wspólnie podejmowali decyzje dotyczące przygotowania domu do zamieszkiwania. Oboje małżonkowie w tym czasie pracowali, a ich dzieckiem w czasie ich nieobecności opiekowała się niania T. Z. ( dowód: zeznania świadka T. Z. k 159 – 161, zeznania świadka K. R. k 255 – verte – 256).

Do konfliktów pomiędzy małżonkami zaczęło dochodzić po urodzeniu się syna stron. W ocenie powódki pozwany zbyt mało czasu poświęcał synowi koncentrując się na pracy. Nie uczestniczył w obowiązkach domowych. Do zaostrzenia konfliktu doszło w 2011 roku. P. Ż. nosiła się z zamiarem opuszczenia zajmowanego wspólnie z mężem domu. W tym celu w miesiącu wrześniu 2011 roku podjęła rozmowy z mężem o sprzedaży domu, jednak bezskuteczne. Zaproponowała, że zamieszka w mieszkaniu męża, ale na tą propozycję także się nie zgodził. Dochodziło pomiędzy stronami do sprzeczek i awantur. Powódka podjęła decyzję o wynajęciu mieszkania. W tym czasie ustały wszelkie relacje w tym finansowe pomiędzy stronami (dowód: przesłuchanie powódki k 156 – 158, k 276 – 277, przesłuchanie pozwanego k 158 – 159, k 277 – 277 – verte).

W dniu 9 listopada 2011 roku A. Ż. przelał ze wspólnego rachunku bankowego na własny rachunek kwotę 345 000 złotych bez wiedzy i zgody małżonki. Nie poinformował powódki, na jaki cel przeznaczył przelane pieniądze. Dopiero w toku postępowania pozwany podał, iż przeznaczył te pieniądze na utrzymanie wspólnego domu stron, alimenty dla syna, wynajęcie detektywa oraz wynagrodzenie adwokatów w toczących się pomiędzy stronami sprawach (dowód: przesłuchanie powódki k 156 – 158, k 276 – 277, przesłuchanie pozwanego k 158 – 159, k 277 – 277 – verte, kopia wyciągów z rachunku stron prowadzonego w (...) Bank (...) S. A. k 14 – 49, a w szczególności k 21 – 22).

Małżonkowie zajmowali oddzielne sypialnie. Nie potrafili dojść do porozumienia w żadnej sprawie dotyczącej zarządu majątkiem wspólnym oraz w innych bieżących sprawach życia codziennego. W dniu 21 stycznia 2012 roku P. Ż. wyprowadziła się ze wspólnie zajmowanego domu. Wynajęła mieszkanie położone w W., w którym zamieszkała wraz z synem stron. Ponosi znaczne koszty związane z wynajmem mieszkania oraz opłatami związanymi z korzystaniem z niego. Powódka zabrała do swojej dyspozycji wspólny samochód stron i część rzeczy osobistego użytku. W związku z warunkami umowy kredytu jej wynagrodzenie za pracę nadal wpływa na wspólny rachunek stron. A. Ż. zmienił zamki w drzwiach wspólnego domu i pozwolił powódce na wejście do domu jedynie w jego obecności. Nie wydał jej nowych kluczy do domu. Małżonkowie nie potrafią się porozumieć w kwestii zarządu majątkiem wspólnym oraz w kwestiach dotyczących opieki nad wspólnym synem stron, kontaktów z dzieckiem czy też wydania pozostałych rzeczy powódce ( dowód: kopia umowy najmu lokalu mieszkalnego k 50 – 51, przesłuchanie powódki k 156 – 158, k 276 – 277, przesłuchanie pozwanego k 158 – 159, k k 277 – 277 – verte, przesłuchanie świadka A. M. k 256 – 256 – verte, zeznania świadka T. Z. k 159 – 161).

Po wyprowadzeniu się ze wspólnego domu stron powódka zaciągnęła pożyczkę z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na remont wynajmowanego mieszkania (dowód: kopia umowy k 81 ). Zaciągała też pożyczki u swojej rodziny na zaspokojenie bieżących potrzeb ( dowód: kopia przelewów k 78 – 80). W miesiącu wrześniu 2012 roku chciała zaciągnąć kredyt, jednak pozwany nie wyraził na to zgody. Powódka zamierza zaciągnąć kredyt w celu zakupu mieszkania dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych swoich i syna ( dowód: przesłuchanie powódki k 157, k 277).

Aktualnie przed Sądem Okręgowym Warszawa – Praga w Warszawie pod sygnaturą akt III C 245/12 toczy się pomiędzy P. i A. małżonkami Ż. sprawa o rozwód. W toku tegoż postępowania Sąd Okręgowy orzekł w trybie zabezpieczenia o konieczności ponoszenia przez pozwanego kosztów utrzymania małoletniego syna stron (bezsporne). Ponadto przed tutejszym Sądem, II Wydziałem Karym pod sygnaturą akt II K 44/13 toczy się sprawa, w której pozwany A. Ż. został oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 207 § 1 kk polegającego na tym, że w okresie od dnia 1 czerwca 2011 roku do dnia 30 maja 2012 roku znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją żoną P. Ż. ( dowód: kopia aktu oskarżenia k 267 – 269). Natomiast w dniu 6 grudnia 2012 roku A. Ż. złożył przeciwko P. Ż. pozew o dopuszczenie do współposiadania samochodu. Sprawa aktualnie została przekazana do toczącej się sprawy o rozwód ( dowód: notatka urzędowa k 278).

Sąd dał wiarę dowodowi z przesłuchania świadków: T. Z. 159 – 161 i A. M. k 256 – 256 – verte, bowiem zeznali oni zgodnie w istotnych momentach sprawy z dowodem z przesłuchania powódki i częściowo pozwanego oraz dowodami z dokumentów zgromadzonymi w sprawie. Także wiarygodne są zdaniem Sądu zeznania świadka K. R. k 255- 255 – verte, choć zeznania tego świadka nie wniosły wiele do sprawy.

W pełni wiarygodny jest zdaniem Sądu dowód z przesłuchania powódki P.

Ż. (k 156 – 158, k 276 – 277), bowiem jej zeznania są logiczne, konsekwentne i przekonywujące. Ponadto korespondują z zeznaniami świadków przesłuchanych w sprawie, a w szczególności z zeznań świadka T. Z. – opiekunki dziecka stron, która nie jest spokrewniona z żadną ze stron i często przebywała w ich obecności. Świadek A. M. posiada szczegółową wiedzę dotyczącą wspólnego pożycia stron, jednak czerpał ją z relacji powódki. Podkreślić należy, że powódka swoje twierdzenia poparła dowodami z dokumentów złożonymi w sprawie.

Jedynie częściowo zasługuje na wiarę dowód z przesłuchania pozwanego A. Ż. (k 158 – 159, k 277 – 277 – verte), a mianowicie w części, w której zeznania jego korespondują z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie. Pozwany przyznał na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2013 roku, że relacje finansowe łączące go z żoną ustały w miesiącu wrześniu 2011 roku ( k 158). Podał, że nie łączą go z żoną więzi, jakie łączą rodzinę jako komórkę społeczną ( k 159). W tej części Sąd uwzględnił dowód z przesłuchania pozwanego. Jednocześnie A. Ż. stwierdził, że trudno powiedzieć, czy ustały pomiędzy nimi więzi ekonomiczne ( k 159). Z kolei na rozprawie w dniu 17 grudnia 2013 roku początkowo pozwany podał, że ma konflikt z żoną odnośnie syna, wspólnego korzystania z samochodu, przyczyn rozwodu, a następnie podał, że mogą się porozumieć na temat ubierania syna. W jego ocenie jest porozumienie pomiędzy nimi, bowiem wspólnie spłacają kredyt, pozwany płaci alimenty na syna. W jednym zdaniu pozwany podał, że nie korzysta z samochodu służbowego, a w następnym oświadczył, że z samochodu takiego korzysta ( k 277 – 277 – verte). Przyjąć, zatem, należy, że w tej części zeznania pozwanego nie zasługują na uwzględnienie, jako wewnętrznie sprzeczne. Nie mogą się także ostać twierdzenia pozwanego, że powódka może bez przeszkód korzystać ze wspólnego domu stron, bowiem pozostają w sprzeczności z jego własnym oświadczeniem, iż zmienił zamek w drzwiach wejściowych do domu i nie dał nowego klucza żonie oraz z dowodem z przesłuchania powódki oraz świadka T. Z., które Sąd uwzględnił.

Sąd dopuścił też i uwzględnił dowód z nagrania filmu ( k 276), choć dowód ten nie miał decydującego znaczenia w sprawie, bowiem dotyczył jedynie okoliczności braku porozumienia stron, co do korzystania ze wspólnego mieszkania i wydania kluczy oraz głębokiego konfliktu pomiędzy nimi. Na tą okoliczność zeznawali świadkowie, a w szczególności świadek T. Z. oraz strony i tą okoliczność Sąd uznał już za udowodnioną.

W ocenie Sądu uznać należy za wiarygodne dowody z dokumentów złożone do akt, bowiem ich wiarygodności i autentyczności nikt nie kwestionował. Jednocześnie Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z kopii protokołu rozprawy ze sprawy toczącej się przed Sądem Okręgowym Warszawa – Praga w Warszawie o sygnaturze akt III C 245/12 o rozwód, na podstawie art. 217 § 3 k. p. c. bowiem w ocenie Sądu dowód ten powołany został jedynie dla zwłoki, a okoliczności sporne zostały już wyjaśnione. Przede wszystkim zaś dopuszczenie takiego dowodu pozostaje w sprzeczności z zasadą bezpośredniości zawartą w art. 235 k. p. c.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 52 § 1 k. r. o. z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać ustanowienia przez Sąd rozdzielności majątkowej. Natomiast po myśli art. 52 § 2 k. r. o. w wyjątkowych wypadkach sąd może ustanowić rozdzielność majątkową z dniem wcześniejszym niż dzień wytoczenia powództwa, w szczególności jeżeli małżonkowie żyli w rozłączeniu.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia ważnych powodów. Jego rozumienie kształtują judykatura i doktryna. Punktem wyjścia jest uznanie, że ustrój małżeńskiej ustawowej wspólności majątkowej ma na celu wzmocnienie rodziny oraz zapewnienie jej ustabilizowanej bazy materialnej i najpełniej realizuje zasadę równych praw obojga małżonków w dziedzinie stosunków majątkowych stanowiących materialną podstawę funkcjonowania rodziny. Przez ważne powody, dające podstawę do zniesienia wspólności majątkowej zwykło się rozumieć sytuacje powstałe na skutek zachowania się jednego z małżonków polegające między innymi na zatrzymaniu majątku wyłącznie dla siebie i nie dopuszczanie współmałżonka do korzystania z niego, trwały i zupełny rozkład pożycia małżeńskiego czy też separację faktyczną małżonków uniemożliwiającą im współdziałanie w zarządzie majątkiem wspólnym i najczęściej zarazem stwarzająca zagrożenie interesów majątkowych jednego lub nawet obojga małżonków. ( tak: „Kodeks rodzinny i opiekuńczy z komentarzem” pod redakcją Kazimierza Piaseckiego, Wydanie 2 zmienione, „wydawnictwo Prawnicze LexisNexis”, Warszawa 2002, s. 277 i nast.).

W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje okoliczność, że do konfliktów pomiędzy małżonkami zaczęło dochodzić w 2011 roku. P. i A. małżonkowie Ż. nie mogli się w tym czasie porozumieć zarówno w sprawach dotyczących wychowania syna jak i sposobu zarządu majątkiem wspólnym. Już w miesiącu wrześniu tegoż roku powódka podjęła próby porozumienia się z pozwanym odnośnie sprzedaży wspólnego domu stron, jednak bezskuteczne. Proponowała, że wyprowadzi się do mieszkania pozwanego, jednak i ta propozycja nie została przyjęta. Nawet pozwany przyznał, że od tego czasu strony nie tworzyły rodziny jako komórki społecznej, a relacje finansowe łączące go z żoną ustały w miesiącu wrześniu 2011 roku ( k 158 - 159). Następnie w dniu 9 listopada 2011 roku pozwany, bez zgody i wiedzy powódki, przelał ze wspólnego konta stron kwotę 345 000 złotych na swoje konto uniemożliwiając tym samym żonie współdecydowanie, co do przeznaczenia tych środków. Już same te okoliczności w ocenie Sądu Rejonowego świadczą o braku porozumienia pomiędzy małżonkami w przedmiocie zarządu majątkiem wspólnym i mogą prowadzić do ustanowienia rozdzielności majątkowej małżeńskiej pomiędzy stronami.

P. Ż. wyprowadziła się wraz z dzieckiem ze wspólnie zajmowanego domu stron w dniu 21 stycznia 2012 roku i od tej daty ustały wszelkie więzi łączące małżonków. Pozwany zmienił zamki we wspólnym domu stron i nie udostępnił kluczy żonie. Pozwolił małżonce na przebywanie we wspólnym domu tylko w jego obecności. Powódka z kolei korzysta ze wspólnego samochodu stron z wyłączeniem pozwanego. P. Ż. wraz z synem zamieszkuje w wynajmowanym mieszkaniu. Sąd Rejonowy w sprawie o ustanowienie rozdzielności majątkowej małżeńskiej nie bada, jakie okoliczności doprowadziły do separacji ani nie ustala, czy i które z małżonków pozostaje w związku z osobą trzecią oraz ponosi winę w rozkładzie pożycia małżeńskiego. Jednakże zeznania stron w tym przedmiocie świadczą o głębokim konflikcie pomiędzy nimi. Zgodnie z szeregiem orzeczeń Sądu Najwyższego, które Sąd Rejonowy podziela, okoliczność faktycznej separacji małżonków stanowi ważny powód zniesienia wspólności majątkowej małżeńskiej ( tak na przykład: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1997 roku, III CK 51/97, OSNCP 1997r., nr 12, poz. 194, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1997 r., I CKN 69/96, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 1997r., III CKN 96/96, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2000 roku, II CKN 1070/98 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2000 r., III CKN 585/98).

Nie może się ostać twierdzenie pozwanego, że pomiędzy stronami istnieje więź gospodarcza, bowiem płaci on alimenty na utrzymanie syna, a wynagrodzenie za pracę powódki wpływa na wspólne konto stron. Podkreślić należy, że do ustalenia wysokości należnych małoletniemu synowi stron alimentów doszło sądownie, a zatem nie wskutek zgodnego ich współdziałania w tym względzie, zaś obowiązek przelewania na wspólne konto stron wynagrodzenia powódki wynika z pkt 5 ustęp d „Pozostałych indywidualnych warunków kredytu” ( k 63).

W niniejszej sprawie zdaniem Sądu Rejonowego zniesienie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej pomiędzy stronami nie pozostaje także w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k. c.), bowiem małżonkowie Ż. faktycznie pozostają w separacji, nie mogą się porozumieć w żadnej istotnej kwestii poza sposobem ubioru małoletniego syna. O konflikcie świadczy chociażby tocząca się sprawa o rozwód czy też o dopuszczenie A. Ż. do współposiadania wspólnego samochodu stron. Ponadto toczy się pod sygnaturą akt II K 44/13 sprawa o czyn z art. 207 § 1 kk polegający na znęcaniu się pozwanego nad powódką. Strony zgodnie przyznały, że nie tworzą już rodziny, jako jednostki społecznej, pozostają w głębokim konflikcie. Pozwany nie wyraził zgody na zaciągnięcie przez małżonkę kredytu, co uniemożliwia powódce nabycie mieszkania na zaspokojenie swoich i syna potrzeb mieszkaniowych. W tym stanie rzeczy przyjąć należy, że wspólność ustawowa majątkowa małżeńska przestała służyć dobru założonej przez małżonków rodziny ( zob.: wyrok SN z dnia 6 listopada 1972 roku, III CRN 250/72). O skali nieporozumień może świadczyć okoliczność, że strony nie są zgodne nawet w kwestii czasu dojazdu powódki do pracy, o co ich pełnomocnicy spierali się w składanych pismach procesowych ( k 176 – 178, k 208 – 210).

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu Rejonowego pomiędzy P. i A. małżonkami Ż. doszło do zupełnego i trwałego rozpadu wszelkich łączących małżonków więzi, brak jest jakichkolwiek szans, aby strony nawiązały ze sobą współżycie małżeńskie. Rozbieżności pomiędzy małżonkami natury osobistej powodują, że wykonywanie przez każdego z małżonków zarządu majątkiem wspólnym jest niemożliwe. Powódka dysponuje, z wyłączeniem pozwanego, wspólnym samochodem stron, zaś pozwany dysponuje wspólnym domem stron położonym we wsi C.. Pozwany, bez zgody powódki, przelał na swoje konto ze wspólnego konta stron kwotę ponad 340 000 złotych i nią dysponuje. Faktycznie każde z małżonków prowadzi oddzielne gospodarstwo domowe, we własnym zakresie i własnymi środkami zaspokaja swoje potrzeby. O braku porozumienia pomiędzy stronami świadczy też okoliczność, że do ustalenia należnych małoletniemu dziecku stron alimentów doszło sądownie, nie zaś na podstawie zgodnych ustaleń. Wszystkie te okoliczności doprowadziły do wniosku, że powództwo, jako zasadne, zasługuje na uwzględnienie.

Znosząc majątkową wspólność ustawową małżeńską pomiędzy P. Ż. i A. Ż. z dniem 21 stycznia 2012 roku Sąd Rejonowy miał na względzie okoliczność, że w tym dniu P. Ż. wyprowadziła się z dzieckiem ze wspólnego domu stron. W tym też dniu zanikły wszelkie łączące małżonków więzi, a jakiekolwiek porozumienie pomiędzy nimi w przedmiocie zarządu majątkiem wspólnym stało się niemożliwe. Takie stanowisko Sądu Rejonowego jest zgodne z utrwaloną już linią orzeczniczą Sądu Najwyższego wyrażoną w szeregu orzeczeniach, jak choćby w wyroku z dnia 28 października 1997 roku, I CKN 238/97, wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1997 roku, I CKU 149/97, wyroku Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999 roku, I CKU 109/98 czy też wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2000, III CKN 585/98, wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2008 roku, II CSK 371/08.

Wprawdzie P. i A. małżonkowie Ż. zaciągnęli kredyt w związku z nabyciem zabudowanej nieruchomości położonej we wsi C. gmina J., jednak kredyt ten zabezpieczony został poprzez ustanowienie hipoteki umownej łącznej kaucyjnej w kwocie 268 530 EUR na nabytej nieruchomości opisanej w księdze wieczystej numer (...) oraz na udziale we współwłasności nieruchomości opisanej w księdze wieczystej numer (...), a zatem w ocenie Sądu Rejonowego interes wierzyciela – Banku (...) S. A. z siedzibą w W., pomimo zniesienia wspólności majątkowej małżeńskiej, pozostaje zabezpieczony. Ponadto nadal dłużnikami osobistymi i rzeczowymi pozostają P. i A. małżonkowie Ż..

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić koszty procesu poniesione przez przeciwnika. Podstawą wyliczenia wynagrodzenia pełnomocnika powoda był § 7 ustęp 1 pkt 9 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), do którego doliczono opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz zwrot opłaty od pozwu uiszczonej przez powódkę w kwocie 200 złotych. Z tych przyczyn orzeczono jak w punkcie II wyroku.