Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Sędziowie

-

Marek Podwójniak

-

Aneta Świaniarska

Protokolant

-

sekr. sąd. Katarzyna Wawrzyniak

staż. Magdalena Tomczyk

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II K 150/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Poddębicach z 19 marca 2020 r. wydany w sprawie VII K 238/18.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca M. G.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońcy obu oskarżonych zaskarżyli orzeczenie odnośnie swoich mandantów w całości.

Obrońca oskarżonego M.J. G. orzeczeniu, na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k., zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego tj.:

1)  art. 160 § 2 k.k. w związku z art. 2 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że oskarżony M. G. posiadał w stosunku do pokrzywdzonej status gwaranta, gdy tymczasem nie zostały w stosunku do jego osoby spełnione ustawowe przesłanki z art. 2 k.k. co winno skutkować uznaniem, że zarzucone mu w akcie oskarżenia określone zaniechania (niezależnie od kwestii ich prawdziwości) nie wypełniały znamion tak art. 160 § 2 k.k. jak i żadnego innego przestępstwa z Kodeksu karnego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

M. G., w ramach własnego przedsiębiorstwa m.in. był organizatorem (...). Zgodnie z §9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania w brzmieniu z dnia zdarzenia (od 30 stycznia 2015 r.) (Dz. U. Nr 12, poz. 67 ze zm.) ciążyło na nim szereg obowiązków. W kontekście zarzutu skarżącego kluczowym obowiązkiem było zapewnienie uczestnikom wypoczynku bezpiecznych i higienicznych warunków w czasie wypoczynku. Skoro ten z założenia wiązał się z wykonywaniem ćwiczeń to oskarżony zobowiązany był tak je zorganizować, by spełnione były wymogi bezpiecznego udziału uczestników. Już tylko to nakazuje uznać twierdzenia obrońcy oskarżonego jakoby Sąd wadliwie w opisie czynu przypisanego uznał M. G. za gwaranta i niezasadnie uwzględnił znamiona art. 160§2 k.k. Dodać przy tym trzeba, że M. G., z racji statusu organizatora wypoczynku, był odpowiedzialny także i za zebranie kart kwalifikacyjnych, a z treści tegoż dokumentu wynika m.in. wiek uczestnika.

W konsekwencji Sąd Rejonowy zasadnie ustalił, że obaj oskarżeni spełniali wobec pokrzywdzonej i każdego innego uczestnika role gwarantów w rozumieniu art. 160 k.k. W konsekwencji zasadnie Sąd w opisie czynów przypisanych oskarżonym uwzględnił i znamiona wskazanej normy, mimo że w kwalifikacji prawnej, z uwagi na reguły redukcji wielości ocen prawnych, słusznie wspomnianą normę pominął. Trzeba przy tym pamiętać, że specyfika zdarzenia wymagała tak szerokiego opisu, by czytelny był związek przyczynowo skutkowy decydujący o odpowiedzialności karnej obu oskarżonych.

To oskarżeni byli odpowiedzialni za bezpieczne zorganizowanie i przeprowadzenie wypoczynku, a jego ramach każdych zająć i każdego ćwiczenia. Oczywiście nie wyklucza to włączenia do zajęć i takich ćwiczeń, które cechuje wysoki stopień niebezpieczeństwa, a do których niewątpliwie zaliczyć należy zejście po linie w okolicznościach ustalonych przez Sąd I Instancji (poprzez przemieszczanie się w pozycji głową w dół po linie o długości 12,5 m rozwieszonej pomiędzy schodami przeciwpożarowymi (na wysokości 5,1 m) i pniem drzewa (na wysokości 1,5-1,6 m). Sam M.J. G. jako organizator był tego świadom czemu dał wyraz warunkując udział w ćwiczeniu złożeniem oświadczenia dotyczących ryzyk w treningach (...) M. G. będąc organizatorem był odpowiedzialny za opracowanie takiego planu wspomnianego ćwiczenia, by było ono bezpieczne – nie wyłączając tu sytuacji nagłych, a więc i uwzględniając ryzyko niespodziewanego zasłabnięcia, utraty przytomności czy błędu. Oskarżeni mieli świadomość, że ćwiczenie z liną, którego pomysłodawcą był D.Z. K. wcześniej było przeprowadzane w ramach treningów prowadzonych w sali gimnastycznej z zabezpieczeniem w postaci materacy gimnastycznych. W dniu 1 sierpnia 2015 r. nawet takiego zabezpieczenia nie zapewniono. W dopuszczeniu pokrzywdzonej uczestniczki wypoczynku do wykonania niebezpiecznego ćwiczenia bez jakiejkolwiek asekuracji, jakiegokolwiek zabezpieczenia Sąd meriti słusznie osadził podstawę odpowiedzialności karnej obu oskarżonych. Omówienie jak ćwiczenie należy wykonać, a nawet zademonstrowanie tego przez (...) tak samo jak i bezpieczne wykonanie ćwiczenia przez kilku uczestników przed pokrzywdzoną, nie czyniło dla kolejnych ćwiczących ćwiczenia ani mniej niebezpiecznym, ani bardziej bezpiecznym.

Żaden z oskarżonych po wstępnym omówieniu zasad wykonania ćwiczenia nie nadzorował uczestników je wykonujących. M.J. G. rozpoczął zajęcia z inną grupą, a D.Z. K. oddalił się przed podejściem do ćwiczenia przez pokrzywdzoną, czego M.J. G. był świadkom, bowiem D.Z. K. pojawił się on w jego pobliżu. Trzeba przy tym podkreślić, że mając tę świadomość M.J. G. w żaden sposób nie zareagował.

Wniosek

Podnosząc powyższe (jaki i zarzuty opisane w pkt. 3.2, 3.3 i 3.4) obrońca M.J. G. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. G. od popełnienia zarzucanych mu przestępstw - w tym od dokonania przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 156§2 k.k. (jak przyjął ostatecznie Sąd) na szkodę pokrzywdzonej A. P..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosku za bezzasadny wynikają wprost z oceny zasadność omówionego zarzutu.

3.2.

Nadto obrońca M.J. G. zarzucił:

Na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 160 § 3 k.k. w związku z art. 160 § 1 i 2 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie – skutkujące wadliwym uznaniem, iż zaniechanie oskarżonego M. G. wypełniło znamiona opisanego w nim przestępstwa - a wyrażające się w:

a)  przyjęciu wbrew literalnej wykładni przepisu, iż pokrzywdzona została narażona przez oskarżonego M. G. jednocześnie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty przez nią życia jak i narażona na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w sytuacji gdy statuujący przestępstwo powszechne art. 160 § 1 k.k. wprost wyklucza możliwość jednoczesnego zaistnienia narażeni na oba wymienione w nim niebezpieczeństwa w ramach jednego bytu przestępstwa (użycie przez ustawodawcę alternatywy rozłącznej „albo"),

b)  przyjęciu, iż oskarżony M. G. naraził pokrzywdzoną tak na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty przez nią życia jak i alternatywnie na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w sytuacji gdy:

-

nie naruszył on żadnych wymaganych okolicznościami reguł ostrożności mając na względzie profesjonalizm i doświadczenie organizatora toru przeszkód - D. K. (1), zastosowane przez tegoż metody asekuracji, formy nadzoru i predyspozycje psychofizyczne uczestników toru przeszkód,

-

brak jest możliwości przypisania mu jakichkolwiek zaniechań będących narażeniem na wystąpienie bezpośredniego, a więc konkretnego, natychmiastowego i realnego (wysoce prawdopodobnego) niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący przedmiotowy zarzut opiera na nieznajdującej w sprawie uzasadnienia tezie skonkretyzowanej w tirét drugim. Tymczasem M.J. G., jak wynika z jego wyjaśnień, był świadom zagrożeń związanych z wykonaniem ćwiczenia. Wespół z D.Z. K., który miał przeprowadzić ćwiczenie na wzór tego, jakie realizował podczas prowadzonych przez siebie treningów w sali, za wystarczające dla wykluczenia ryzyka upadku uznał zapewnienie ćwiczącym możliwości skorzystania z rękawic i asekurantów stojących w pobliżu liny, gdyby uczestnik z czasem osłabł. Takie zabezpieczenia nie wykluczały ryzyka błędy uczestnika, nieprawidłowego uchwycenia liny czy – mimo sprawności fizycznej – niezdolności wykonania ćwiczenia. Pokrzywdzona upadała bezpośrednio po rozpoczęciu ćwiczenia, w czasie gdy rzekomo asekurujących nie było w pobliżu i to w sytuacji gdy nie zdążyli zareagować. Rękawice zabezpieczały przed uszkodzeniem wyłącznie dłonie, którymi ćwiczący przytrzymywał linę. Niewątpliwie dawały pewność chwytu. Nie chroniły jednak przed błędem ćwiczącego polegającym na niewłaściwym uchwycie czy przeszacowaniem sprawności. To dlatego dla uznania, że prawidłowo zabezpieczono bezpieczeństwo ćwiczących w czasie wykonywania ćwiczenia schodzenia po linie należało opracować i wdrożyć takie zabezpieczenia, które eliminowały niebezpieczeństwo urazu w następstwie upadku. Za należyte zabezpieczenie nie można uznać asekuracji współćwiczących skoro oskarżony M.J. G., jako organizator (analogicznie D.Z. K., jako odpowiedzialny za przeprowadzenie ćwiczenia) nikomu nie powierzył nadzoru nad ową rzekomą asekuracją, nie opracował reguł tej asekuracji, a sami współćwiczący, choć byli w pobliżu to jednak nie bezpośrednio pod ćwiczącym. Trzeba przy tym podkreślić, że sama koncepcja asekuracji przez współuczestników nie wytrzymuje krytyki i z innych przyczyn. Asekurujący nie byli profesjonalistami, nie zostali wyposażeni w ochraniacze, które wykluczyłyby doznanie przez nich urazów w następstwie uderzenia przez spadającego. Brak takiego zabezpieczenia nie pozwala przewidzieć reakcji asekurującego, w sytuacji gdy bezwładnie spada na niego inny człowiek i to z odległości wykluczającej jakikolwiek proces decyzyjny. To stanowi o tym, że owa asekuracja była niczym innym jak pozornym zabezpieczeniem. Są to wszystko kwestie organizacyjne spoczywające na organizatorze wypoczynku, a tym był M. G.. Tym samym zaniechanie opracowania, wdrożenia i wyegzekwowania wdrożenia zabezpieczeń i jego obciąża, a omówiona powyżej oczywistość zagrożeń związanych z swobodnym upadkiem na niezabezpieczone podłoże ćwiczącego przesądza o istnieniu związku przyczynowego pomiędzy przedmiotowym zaniechaniem a obrażeniami jakich doznała pokrzywdzona upadając. Oskarżony – jak trafnie spostrzegł Sąd Rejonowy – oparł się na założeniu sprawności ćwiczących. Tyle że owo założenie nie było uzasadnione. W szczególność nie przeprowadzono analogicznego, kontrolnego ćwiczenia na linie zawieszonej w sposób pozwalający uczestnikom na sprawdzenie się w ćwiczeniu tj. na wysokości wykluczającej poważne urazy w sytuacji upadku. Takie ćwiczenie pozwoliłby i oskarżonemu (obu oskarżonym) na ustalenie tego, których z uczestników zajęć deklarujących wolę wykonania ćwiczenia do wykonania ćwiczenia obarczonego dużym ryzykiem dopuścić. Nie zastosowano uprzęży i asekuracji liną, a nawet nie zabezpieczano materacy gimnastycznych.

Twierdzenie skarżącego jakoby Sąd Rejonowy bezpodstawnie ustalił bezpośredniość, konkretność, natychmiastowość i wysokie prawdopodobieństwo niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu polegającego na urazie kręgosłupa w następstwie wykonywania ćwiczenia wiążącego się z niebezpieczeństwem niekontrolowanego upadku na niezabezpieczone podłoże z wysokości 2,5 m - 4 m (lina w najwyższym punkcie była zawieszona na wysokości ponad 5 m) pozostaje w tak rażącej opozycji do zasad logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, że nie wymaga dowodzenia.

Odnosząc się do zarzutu z pkt. b tirét drugie – to, że ustawodawca penalizując zachowanie używa alternatywy nie wyklucza możliwości ustalenia przez sąd, że określone zaniechanie narażało pokrzywdzoną zarówno na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, jak i na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Odczytując literalnie brzmienie art. 160§1 k.k. ustawodawca zastrzega, że warunkiem skazania za narażenie innej osoby na niebezpieczeństwo jest ustalenie, że działanie lub zaniechanie sprawcy dla pokrzywdzonego owocowało przynajmniej jednym ze skutków tj. niebezpieczeństwem utraty życia albo niebezpieczeństwem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Zapis ten oznacza wyłącznie to, że warunkiem odpowiedzialności pozostaje sprowadzenie jednego ze skutków i pełni funkcję gwarancyjną (nie dojedzie do skazania w sytuacji, gdy żaden ze stanów nie wystąpi). Nie wyklucza natomiast możliwości ustalenia, że określonym zachowaniem lub zaniechaniem sprawca sprowadził niebezpieczeństwo i utraty życia i ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Dowodem na powyższe są nomen omen ciężkie urazy kręgosłupa polegające na uszkodzeniu rdzenia kręgowego, które z zasad skutkują ciężkimi obrażeniami ciała i zarazem bezpośrednio narażają pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo utraty życia. To dokładnie stoi za użyciem przez Sąd Rejonowy w opisie czynu przypisanego w pkt. 1. zapisu: „czym nieumyślnie naraził ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i ciężki uszczerbek na zdrowiu”.

Wniosek

Jak w pkt. 3.1.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezpodstawność zarzutu wynikająca z argumentacji zawartej w rubryce: „Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny” niniejszej sekcji.

3.3.

Obrońca M.J. G. zarzucił wyrokowi także obrazę art. 156 § 2 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż przypisany przez Sąd oskarżonemu M. G. czyn wyczerpał znamiona opisanego w nim przestępstwa w sytuacji gdy w realiach przedmiotowej sprawy powstały uszczerbek w zdrowiu pokrzywdzonej nie miał żadnego powiązania przyczynowo - skutkowego z jakimkolwiek zachowaniem oskarżonego, a zatem przepis ten nie mógł zostać zastosowany.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy już odniósł się do zagadnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zaniechaniem M. G., a skutkiem w postaci kalectwa pokrzywdzonej.

Sąd I instancji przypisując M.J. G. dokonanie czynu z art. 156§2 k.k. nieumyślność zdefiniował nieostrożnym zachowaniem oskarżonego jako organizatora wypoczynku odnosząc powyższe do przygotowania i przeprowadzenia ćwiczenia, w toku wykonywania którego pokrzywdzona doznała urazu. Uzupełniająco należy jedynie podnieść, że w tym wypadku rzecz dotyczy nieskodyfikowanych reguł ostrożności. Jest przy tym oczywistym, że twierdzenia obrony nie podważają prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego. To wynika z wykształcenia oskarżonego (ukończenie (...)), jego osiągnięć sportowych oraz doświadczenia zdobytego w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa (ewidencjonowana działalność gospodarcza) oferującego szkolenia z zakresu walk wręcz, sprawności i samoobrony oraz zajmującego się organizacją wypoczynku. To uzbroiło oskarżonego w wiedzę pozwalającą na realną ocenę niebezpieczeństwa upadku pokrzywdzonej (jak i każdego innego uczestnika toru przeszkód) na niezabezpieczone podłoże. Oskarżony miał wszelkie dane do stwierdzenia, że rękawice i obecność współćwiczących to zabezpieczenia, które nie są w stanie zadziałać – tj. odwrócić niebezpieczeństwa urazu – w sytuacji nagłego osłabienia (zasłabnięcia) wykonującej ćwiczenie. Oskarżony jako organizator wypoczynku miał prawo feralne ćwiczenie uwzględnić w planie zajęć, ale to pozaciągało za sobą obowiązek opracowania zasad jego bezpiecznego wykonania. Uwzględniając jego doświadczenie życiowe i wykształcenie M.J. G. miał też wiedzę pozwalającą na takie opracowanie ćwiczenia, by wyeliminować następstwa nagłego upadku ćwiczącego.

Ta ostatnia okoliczność dotyczy zresztą i D.Z. K., który był odpowiedzialny za przeprowadzenie tego właśnie ćwiczenia.

Oskarżeni mieli możliwość opracowania i wdrożenia zasad bezpiecznego wykonania ćwiczenia jednak bezpodstawnie, oczywiście dowolnie, uznali, że uczestnicy są tak sprawni, iż ćwiczenie wykonają, a nawet jeśli będą mieli upaść to nie nagle, a w jakiś sposób to wcześniej zasygnalizują i to na tyle wcześnie, że inni uczestnicy mający wolę udzielenia pomocy będą ku temu mieli realne możliwość podbiec i pochwycić spadającego ćwiczącego. To obnaża pozorność zabezpieczenia uzależnionego od założeń, że upadek będzie sygnalizowany, a nie nagły, że inni uczestnicy będą mieli nie tylko wolę ale i możliwość udzielenia pomocy (przy czym samo założenie asekuracji jest wadliwe oraz opiera się na bezprawny zaangażowaniu uczestników wypoczynku do realizacji zadań organizatora) przez uczestników a nie osoby działające w imieniu organizatora jest błędne), a także że pozwoli na to czas. Pomiędzy wskazanymi zaniechaniami a skutkiem w postaci zaistniałych u pokrzywdzonej obrażeń ciała zachodzi więc związek przyczynowy. Porównując zachowanie obu oskarżonych z wzorcowym zachowaniem organizatora wypoczynku oraz opiekuna wychowawcy z zachowaniami odpowiednio M.J. G. oraz K.Z. K. nakazuje ustalenie, że oskarżeni po pierwsze nie musieli przeprowadzać ćwiczenia, w trakcie wykonywania którego nie byli w stanie zagwarantować uczestnikom bezpieczeństwa, i po wtóre mając możliwość zorganizowania ćwiczenia i jego przeprowadzenia w sposób odpowiedni tj. bezpieczny dla ćwiczących naruszali elementarne zasady ostrożności. Owo naruszenie zasad ostrożności dotyczyło w szczególności zabezpieczenia ćwiczących przez następstwami upadku. Zdarzenie – fakt, że pokrzywdzona wykonując ćwiczenie zgodnie ze wskazówkami upadała na niezabezpieczone podłoże i doznała obrażeń ciała skutkujących kalectwem dowodzi związku przyczynowego warunkującego odpowiedzialność karną obu oskarżonych, a tym samym stanowi o bezzasadności podniesionego zarzutu.

Wniosek

Jak w pkt. 3.1.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezpodstawność zarzutu wynikająca z argumentacji zawartej w rubryce: „Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny” sekcji 3.3.

3.4.

Niezależnie od powyższego obrońca M.J. G. wyrokowi zarzucił, na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k., obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj.:

1)  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego M. G. nie usuniętych w postępowaniu dowodowym wątpliwości dotyczących faktycznej możliwości zareagowania przez niego na jakość nadzoru i wprowadzone formy asekuracji w przypadku pokrzywdzonej w sytuacji gdy nieznany jest czasokres w ciągu którego oskarżony D. K. (1) przebywał na stanowisku (...) od opuszczenia przez niego stanowiska z konkurencją przejścia po linie do startu pokrzywdzonej a brak jest dowodów świadczących o tym, iż M. G. znana była kolejność startu określonych uczestników jak i faktyczna realizacja podjętych w tej sytuacji przez D. K. (1) środków bezpieczeństwa (odpowiedni nadzór i formy asekuracji), jak i nie dowiedziono czy osobisty nadzór M. G. przyniósłby wymiernie lepszy skutek dla bezpieczeństwa pokrzywdzonej niż osobisty nadzór D. K. (1) lub M. K. w ramach faktycznie podjętych środków asekuracji;

2)  art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów wyrażającą się analizą materiału dowodowego wyłącznie pod kątem jego zgodności z tezą o braku nadzoru instruktorskiego nad konkurencją przejścia po linie w stosunku do pokrzywdzonej co skutkowało pominięciem istotnych dowodów świadczących o istnieniu takiego nadzoru w postaci tych fragmentów zeznań pokrzywdzonej i świadków (T. C., K. Z., K. D., B. P., P. K., P. B. (1), S. K.), kiedy jednoznacznie wskazywali w tej roli instruktora M. K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty skonkretyzowane powyżej pozostają bez znaczenia dla oceny zasadności skazania M.J. G.. Sam fakt nieprzebywania instruktora odpowiedzialnego za przeprowadzenie ćwiczenia przy wykonujących ćwiczenie obarczonego tak istotnym ryzykiem wskazuje na trafność ustaleń Sądu Rejonowego. Owo nieprzebywanie wszak to nic innego jak brak nadzoru. Po pierwsze z wyjaśnień oskarżonego M.J. G. wynika, że widział on D.Z. K. w jego pobliżu a więc nie przy wykonujących ćwiczenie z liną jeszcze nim doszło do upadku pokrzywdzonej. Wniosek jest oczywisty – oskarżony M.J. G. miał wiedzę o tym, że przy wykonujących to ćwiczenie nie ma instruktora odpowiedzialnego za jego przeprowadzenie. Po wtóre okolicznością kluczową w kontekście odpowiedzialności M.J. G. nie jest obecności lub nie instruktorów, a to czy opracowano i wdrożono odpowiednie środki gwarantujące uczestnikom toru przeszkód jego bezpieczne pokonanie. Co tyczy się zarzutu z pkt. 2. (II.2 apelacji) należy podkreślić, że osobą odpowiedzialną za przeprowadzenie ćwiczenia z liną wg woli i wiedzy M.J. G. był pomysłodawca tegoż ćwiczenia D.Z. K.. To, że inna osoba przybrała te funkcję (bo o powierzeniu jej takiego obowiązku, czy też skutecznym delegowaniu na nią zadania nie ma mowy) nie może zwalniać ani M.J.G. ani też D.Z. K. z ich odpowiedzialności. Warto przy tym zaznaczyć, że M. K. jedynie obserwował zachowanie pokrzywdzonej i instruował ją odnośnie wykonania ćwiczenia – nie był zaś odpowiedzialny za opracowanie i wdrożenie bezpiecznych zasad wykonania ćwiczenia.

Wniosek

Jak w pkt. 3.1.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezpodstawność zarzutu wynikająca z argumentacji zawartej w rubryce: „Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny” niniejszej sekcji.

3.5

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k. obrońca M.J. G. orzeczeniu zarzucił także błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż:

1)  oskarżony M. G. miał szczególny prawny bądź umowny obowiązek opieki nad pokrzywdzoną jako osoby bezpośrednio narażonej na niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu albo utraty życia, gdy tymczasem nic takiego nie wynika z materiału dowodowego (tak w oparciu o znany status prawny Letniej (...), jak i przyjęte w jej ramach węzły obligacyjne względem uczestników),

2)  konkurencja zejścia po linie odbywała się bez nadzoru instruktora skoro z zeznań świadków jasno wynika, iż na miejscu wypadku cały czas obecny był instruktor M. K., który cały czas obserwował zachowanie pokrzywdzonej i wydawał polecenia odnośnie jej bezpiecznego startu,

3)  właścicielem liny jest M. G., w sytuacji gdy stanowi on faktycznie własność D. K. (1), a co skutkowało błędnym przyjęciem w punkcie 3 wyroku przez Sąd obowiązku jej zwrotu do rąk M. G..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W zakresie zarzutów podniesionych w pkt. 1. i 2. (pkt III.1 i III.2 apelacji) za wystarczające Sąd Okręgowy uznaje odesłanie do uwag poczynionych odnośnie zarzutów podniesionych w pkt. II będących w istocie zarzutami błędnych ustaleń faktycznych skoro skarżący podnosi, że z uznanych przez Sąd za wiarygodne dowodów (Sąd nie zakwestionował twierdzeń T. C., K. Z., K. D., B. P., P. K., P. B. (1) i S. K.) wywiedziono wadliwe ustalenia.

Ustosunkowując się do zarzutu III.3. trzeba podkreślić, że na ów domniemany błąd Sądu powołali się w swoich apelacjach obrońcy obu oskarżonych. Jednak to nie stanowi jeszcze o wadliwości rozstrzygnięcia sądu. Po pierwsze z materiału dowodowego, który sąd mógł legalnie wykorzystać (a więc z pominięciem depozycji oskarżonych pochodzących z czynności procesowych poprzedzających przedstawieniem im zarzutów) nie wynika, by lina należała do D.Z.K.. Po wtóre organizatorem „Akademii karate” było przedsiębiorstwo (...). To ten podmiot był posiadaczem wszelkich środków technicznych wykorzystywanych podczas zajęć z uczestnikami zająć niezależnie od tego, czy był ich właścicielem, czy jedynie posiadaczem zależnym. To oznacza, że w chwili zabezpieczenia dla potrzeb postępowania karnego lina pozostawała w legalnym posiadaniu M.J. G.. W konsekwencji Sąd, nie mając żadnej wiedzy, co do treści umowy jaka łączyła M.J. G. i D. K. w związku z wykorzystaniem w „poligonie” liny tego drugiego zasadnie zwrócił ją M.J. G.. Po trzecie - argumentem rozstrzygającym o bezzasadność przedmiotowego zarzutu jest to, że z akt sprawy nie wynika, by okres użyczenia liny przez D.Z. K. M.J. G. już upłynął.

Wniosek

Jak w pkt. 3.1.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezpodstawność zarzutu wynikająca z argumentacji zawartej w rubryce: „Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny” sekcji niniejszej jak i sekcji poprzedzających.

3.6.

Obrońca D. K. (1) , odwołując się do art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k., wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, a to w szczególności:

1)  przepisu art. 66 §1 k.k., polegające na wadliwym zastosowaniu w ogóle owego przepisu do zachowania oskarżonego w dacie przedmiotowego, inkryminowanego czynu, gdzie absolutnie nie można mówić, że wina tam oskarżonego co do zdarzenia, szkody, której doznała tam i wtedy pokrzywdzona, nie budzi żadnej wątpliwości i nie jest znaczna, oraz że okoliczności przedmiotowego zdarzenia nie budzą też wątpliwości, mimo, że – ad exempli – Sąd nie zajął się w ogóle w tej sprawie kwestią tego, że: D. K. (1) był w dacie czynu tylko uczestnikiem obozu a nie jego organizatorem, - umowa z nim (tym osk.) została już zawarta po wiadomym zdarzeniu, - pod liną miał być wtedy do asekuracji osk. (...) i inni, - osk. (...) nie musiał weryfikować zgody pokrzywdzonej na udział w poligonie (nie On był organizatorem), - osk. (...) (i (...)) zrobili instruktaż przejścia na linie, - osk. (...) wyposażył nadto, pokrzywdzoną w rękawice taktyczne dla bezpieczeństwa (poza innymi osobami u dołu liny; z rękawic mogła skorzystać), - pokrzywdzona z własnej i niczym nie przymuszonej woli zdecydowała się na przejście na linie, - było to bezpiecznym (inni uczestnicy poligonu przechodzili bez przeszkód), - takie przejścia na linie bez maty zabezp. pod spodem czy uprzęży odbywały się wcześniej i teraz też oraz na całym świecie (i w ramach takich samych poligonów, jak ten w dacie zdarzenia),

2)  pozakodeksowego kontratypu tzw. „ryzyka sportowego”, gdzie w realiach sprawy niniejszej (...) nie powinien ponosić jakiejkolwiek odpowiedzialności za wypadek (nieszczęśliwy) pokrzywdzonej, która zgodziła się na udział w poligonie, w ramach właśnie ryzyka sportowego - jak przy karate, czy karate combat (gdzie to ostatnie jest już legalną dyscypliną sportu i spełniono inne, określone też, pozostałe warunki do przyjęcia właśnie, że pokrzywdzona uległa wypadkowi niefortunnemu w ramach pozakodeksowego kontratypu tzw. ryzyka sportowego),

3)  pozakodeksowego kontratypu tzw. „zgody pokrzywdzonej”, gdzie w realiach sprawy niniejszej (...) nie powinien ponosić jakiejkolwiek odpowiedzialności/winy za wypadek pokrzywdzonej, która zgodziła się w pełni świadomie i dobrowolnie na udział w Poligonie, w ramach właśnie (obok w/w ryzyka) zgody pokrzywdzonego - jak przy karate, czy karate combat (gdzie to ostatnie jest już legalną dyscypliną sportu i spełniono inne, określone też, pozostałe warunki do przyjęcia właśnie, że pokrzywdzona uległa wypadkowi w ramach pozakodeksowego kontratypu tzw. ryzyka sportowego a zarazem samoistnego kontratypu zgody pokrzywdzonego - tzn. jako okoliczności także uchylającej bezprawność; działania/zaniechania ewent. (...)).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutów skonkretyzowanych w pkt. 1. stwierdzić należy, że nie tyle dotyczy on obrazy prawa materialnego, co błędów w usłanych faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, jednak skarżący poprzestał na zaprezentowaniu tez, nie starając się nawet wskazać dowodów, z których je wywodzi. Dotyczy to twierdzeń skarżącego jakoby:

a)  D. K. był w dacie czynu tylko uczestnikiem obozu, a nie jego organizatorem – w tym rzekomego zawarcia z nim umowa już po zdarzeniu,

b)  pod liną w czasie zdarzenia miał być – celem asekuracji – M.J. G..

W powyższym zakresie apelacja obrońcy (...)nie pozostaje niczym innym jak bezpodstawną, i to w stopniu oczywistym, polemiką z ustaleniami Sądu. By tego rodzaju zarzuty mogły być uznane za prawidłowe – co nie znaczy trafne – należało wskazać dowody, z których okoliczności te wynikają i to w ramach dowodów, których wiarygodności sąd nie zakwestionował. W każdym innym bowiem wypadku należało sięgnąć po zarzuty obrazy przepisów postępowania.

Ma rację obrońca wskakując na to, że (...)nie był organizatorem zająć – tyle, że Sąd Rejonowy nic podobnego nie ustalił. Organizatorem, zgodnie z już wcześniej przywołanym §9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania był (...). Za podstawę odpowiedzialności (...)Sąd przyjął, to że był on instruktorem w ramach zajęć (...) i osobą odpowiedzialną za opracowanie harmonogramu ćwiczeń w ramach toru przeszkód (...) oraz prowadzącym trening w ramach wspomnianego toru. Sąd wprost wskazał, że to oskarżony był pomysłodawcą ćwiczenia w trakcie wykonywania którego doszło do zdarzenia. Uczynił to na podstawie uznanych za wiarygodne w tym zakresie wyjaśnień m.in. (...) i (...), a także zeznań P. B.. Oceny tej skarżący nie kwestionuje a tym samym i ten zarzut nie mógł skutkować uwzględnienie apelacji.

Wyłącznie nieznajomością prawa da się wytłumaczyć twierdzenie skarżącego jakoby (...)nie musiał weryfikować zgody pokrzywdzonej na udział w poligonie. Oskarżony ten nie był organizatorem, był jednak instruktorem, co oznacza, że przyjmując obowiązki instruktora przyjął na siebie zobowiązanie m.in. do przeprowadzenia zajęć rekreacyjno-sportowych dla uczestników Akademii. Sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach (w niezakwestionowanej części) potwierdził, że posiadał w dacie czynu niezbędne do prowadzenia tego typu zajęć kwalifikacje. To zaś oznacza, zgodnie z §12 ust. 4 pkt. 1 powołanego wyżej rozporządzenia zapoznał się z karatami kwalifikacyjnymi uczestników – czyli dokumentami, z których wynika nie tylko wiek uczestników, ale w których zawarta są istotne z punktu widzenia instruktora odpowiedzialnego za bezpieczne zorganizowanie zająć dane dotyczące stanu zdrowia uczestników.

Co tyczy się twierdzeń skarżącego odnoście do tego, że (...)wraz ze współoskarżonym „zrobili instruktaż przejścia na linie”, „wyposażył nadto, pokrzywdzoną w rękawice taktyczne dla bezpieczeństwa”, z których pokrzywdzona mogła skorzystać w czasie wykonywania przez nią ćwiczenia, a inne osoby były „u dołu” Sąd szczegółowo odniósł się w części dotyczącej zarzutów podniesionych przez obrońcę M.J. G. i za zbędne uznaje ich powtórzenie w tym miejscu.

Co tyczy się dobrowolnego udziału pokrzywdzonej w zajęciach, w tym i wykonaniu ćwiczenia przejścia po linie – argument ten nie ma najmniejszego znaczenia, skoro oskarżony (analogicznie jak organizator wypoczynku) nie zadbał o opracowanie i wdrożenie bezpiecznych warunków jego wykonania mając przy tym możliwość przewidzenia zagrożeń związanych z wykonywaniem ćwiczenia w postaci upadku na niezabezpieczone podłoże. Wyjaśnienia D. K., w których przekonywał on, że „uczestniczy byli poinformowani, że mają się trzymać liny bez względu na wszystko”, że osoba ćwicząca „by może wysyłała jakieś sygnały, żeby ją łapać” i wówczas osoby znajdujące się poniżej „powinny ją załapać”, dowodzą jedynie braku kompetencji. Twierdzenie, że „uczestnicy wiedzieli, że gdy się puszczą to upadną, a jeśli spadną, to mogą się połamać” powyższe jedynie potwierdza. Jest jasnym, że oskarżony miał świadomość, że ćwiczenie z liną, którego był pomysłodawcą wcześniej było przeprowadzane w ramach treningów w sali gimnastycznej z zabezpieczeniem w postaci materacy gimnastycznych. Wiedział też, że w dniu 1 sierpnia 2015 r. nawet takiego zabezpieczenia nie zapewniono.

W dopuszczeniu do wykonania przez pokrzywdzoną uczestniczkę wypoczynku niebezpiecznego ćwiczenia bez jakiejkolwiek realnej asekuracji, jakiegokolwiek zabezpieczenia Sąd meriti słusznie osadził podstawę odpowiedzialności D.Z. K.. „Własna i nieprzymuszona wola” pokrzywdzonej nie ekskulpuje żadnego z oskarżonych, bowiem pokrzywdzona byłą małoletnia. Co więcej, uwzględniając obrażenia ciała, nie emulowałoby i wówczas gdyby pokrzywdzonym był pełnoletni uczestnik ćwiczeń.

Co tyczy się zarzutów z pkt. 2. i 3. te w realiach sprawy Sąd uznaje za chybione. Sąd nie neguje istnienia pozaustawowego kontratypu ryzyka sportowego najczęściej zresztą uzasadnianego zgodą pokrzywdzonego, która sama klasyfikowana jest jako kontratyp. Pomijając tu kwestie teoretyczne, który ze wskazanych w apelacji obrońcy D.Z. K. kontratyp w niniejszej sprawie mógłby mieć zastosowanie (zdaniem Sądu wyłącznie zgoda pokrzywdzonego bowiem do zdarzenia doszło nie podczas zajęć stricte związanych z uprawianiem sportu, wykonywania ćwiczenia topowego dla karate, a podczas zajęć sprawnościowych, rekreacyjnych – co wyklucza kontratyp ryzyka sportowego) stwierdzić należy, że warunkiem powołania się na zgodę pokrzywdzonego (także tę w ramach ryzyka sportowego) jest skuteczności zgody, a ta ma miejsce tylko wówczas gdy spełnione są łącznie trzy kluczowe przesłanki skuteczności zgoda, która:

1)  może dotyczyć dobra, którego osoba jej udzielająca jest dysponentem,

2)  jest dobrowolna

3)  istnieje w chwili czynu.

W niniejszej sprawie owa zgoda została wyrażona przez osobę małoletnią co z definicji czynią ją bezskuteczną. Trzeba przy tym podkreślić i to, że sam wiek pokrzywdzonej, choć w sprawie ułatwia ocenę skuteczności zarzutu, to jednak nie jest tak istotny, jak to, że owa zgoda miałaby dotyczyć spowodowania kalectwa lub nawet pozbawienia życia, a jej przedmiotem miałyby być zaniechania organizatora i instruktora zaistniałem nie podczas wykonywania ćwiczenia a wcześniej. Zdaniem Sądu, niezależnie od przedmiotu zgody (tego na co pokrzywdzony wyraża zgodę, a wiec uraz spowodowany przez współzawodnika czy też uraz wynikający z niedopełnienia obowiązków przez osoby odpowiedzialnej za opracowanie i wdrożenie środków bezpiecznego wykonania ćwiczeń) nie do zaakceptowania w obowiązującym w Polsce systemie prawa jest przyjęcie kontratypu zgody pokrzywdzonego, gdy dotyczyć to ma właśnie spowodowania ciężkich obrażeń ciała (o ile nie wynika to z ważnego w ujęciu społecznym celu lub ustawy – np. przeszczep od żyjącego dawcy w celu ratowania życia biorcy) lub – już bezwarunkowo – pozbawienia życia. W takich sytuacjach zgodna pokrzywdzonego – także dorosłego i zdolnego do czynności prawnych - jest bezskuteczna.

Wniosek

Podnosząc powyższe i obrońca D.Z. K. wniósł alternatywnie o

1)  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanego mu w wyroku z dnia 19 marca 2020 r. czynu ewentualnie,

2)  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości lub w części dotyczącej D. K. i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia in merito, w ww. części - dot. osoby oskarżonego (ewent. W całości - co do obu osk.; gdzie jednak najpewniej koniecznym jest dopuszczenie i przeprowadzenie kolejnego dowodu z opinii biegłego, biegłych – i o czym jeszcze bliżej poniżej).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezpodstawność zarzutu wynikająca z argumentacji zawartej w rubryce: „Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny” niniejszej sekcji.

3.7.

Prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść obu oskarżonych zarzucając, na zasadzie art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych mogący mieć wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, że stopień winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonych, w okolicznościach ustalonych przez Sąd nie są znaczne, co skutkowało warunkowym umorzeniem postępowania karnego, gdy tymczasem prawidłowa ocena tych właśnie okoliczności t.j. uwzględnienie przez Sąd rodzaju i charakteru naruszonego przestępstwem dobra, rozmiaru wyrządzonej przestępstwem szkody, rodzaju naruszonych reguł ostrożności wskazują jednoznacznie na fakt, iż stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień zawinienia są znaczne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prokurator w uzasadnieniu apelacji wyraził pogląd, że „już sam rodzaj naruszonego i zagrożonego dobra prawnego oraz rodzaj naruszonych przez oskarżonych reguł ostrożności dyskwalifikują przyjętą przez Sąd ocenę stopnia społecznej szkodliwości przypisanych czynów. Tymczasem takie sformułowanie nie da się pogodzić z brzmieniem art. 66 k.k. który określając przesłanki zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania ogranicza się do kryterium zagrożenia karą pozbawienia wolności. W konsekwencji ustawodawca nie wyłącza dopuszczalności warunkowego umorzenia postępowania wobec sprawców nie tylko występków przypisanych oskarżonym ale i np. nieumyślnego pozbawienia życia czy nieumyślnego sprowadzenia katastrofy, jeśli jej następstwem nie jest uszczerbek na zdrowia wielu osób.

Prokurator akcentuje to, że oskarżeni jako organizator wypoczynku i instruktor byli dla zdrowia pokrzywdzonej gwarantami. To prawda ale należy pamiętać o tym, że ćwiczenie toru przeszkód przeznaczone było dla osób ponadprzeciętnie sprawnych, każdy uczestnik – nie wyłączając pokrzywdzonej – miał świadomość i zagrożeń i możliwości zrezygnowania z wykonania ćwiczenia. Do tego naruszone przez oskarżonych reguły ostrożności mają charakter niezdefiniowany, a samo ćwiczenie było ćwiczeniem nietypowym, co wymagało nie tylko zastosowała środków zabezpieczających ograniczających ryzyka ale i ich uprzedniego opracowania i wdrożenia.

Oczywiście skutki czynów oskarżonych – zważywszy na stan zdrowia i jakość życia pokrzywdzonej – są bardzo istotne, ale w tym zakresie to właśnie doświadczenie życiowe pokrzywdzonej, obejmujące wieloletnie uprawiania sportu o dużym stopniu urazowości, dobrowolność ćwiczenia, a w końcu fakt, że od osiągnięcia pełnoletniości pokrzywdzona dzieliły 2 miesiące i 5 dni powoduje, że ważąc ogół okoliczności czynu za trafną należy uznać ocenę Sądu Rejonowego. Ważnym przy tym jest i to, że sama pokrzywdzona ćwiczenie uznała za łatwe (k. 111v) a w przeszłości wykonywała ćwiczenia w parku linowym – o czym poinformowała D. K..

Wniosek

Uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nawet zasadność podniesionej przez prokuratora argumentacji – wobec brzmienia art. 437§1 k.p.k. oraz art. 454§1 k.p.k. czyniłoby bezpodstawnym uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi meriti.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie ujawniono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

W toku postępowania odwoławczego oskarżycielka posiłkowa A. P. poniosła wydatki związane z wynagrodzeniem ustanowionego z wyboru pełnomocnika reprezentującego ją w zakresie czynów zarzucanych obu oskarżonym. Wydatki te, zgodnie z art. 616§1 pkt. 2 k.p.k. pozostają składową kosztów procesu. Wysokość zasądzonych kwot (po 840 zł, co odpowiada stawce minimalnej) wynika wprost z brzmienia wniosku pełnomocnika (k. 1221v) oraz §11 ust. 2 pkt. 4 w zw. z ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm.).

3.

Przedmiotem postępowania odwoławczego były apelacje wywiedzione przez obrońców oskarżonych oraz prokuratora, których nie uwzględniono. Zgodnie z art. 636§1 k.p.k. oraz art. 633 k.p.k. oznacza to, że koszty sądowe związane z rozpoznaniem apelacji oskarżonych ponoszą w częściach – po 1/3 – każdy z oskarżonych i Skarb Państwa (art. 636§1 i 2 k.p.k.). Powyższe odnosi się do zryczałtowanych wydatków doręczeń w postępowaniu odwoławczym określonych kwotą 20 zł.

Obowiązek uiszczenia przez oskarżonych zasądzonych w pkt. 3.b opłaty ustalono w oparciu o art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), a ich wartość w oparciu o art. 7 wspomnianej ustawy.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego D. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt. 2. wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt. 1. i 2. wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana