Sygn. akt I C 1538/19
Dnia 18 grudnia 2019 r.
Sąd Rejonowy w Chorzowie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący Sędzia Agnieszka Szczygieł-Czaputa
po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2019 r. w Chorzowie
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa:
G. C., A. G. i A. Z.
przeciwko:
V. S.
o zapłatę
postanawia:
1) uchylić nakaz zapłaty referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 7 grudnia 2018 roku o sygn. akt VIII Nc 3869/18;
2) zawiesić postępowanie na podstawie art. 177§ 1 pkt.6 kpc.
Sędzia Agnieszka Szczygieł-Czaputa
Powód wniósł pozew o zapłatę.
W toku czynności z art. 208 1kpc Sąd z urzędu powziął informację o wymeldowaniu pozwanego z adresu podanego w pozwie i kolejnych pismach procesowych powodów i braku aktualnego adresu.
Celem weryfikacji tej informacji, wydano nakaz zapłaty, doręczając pozwanemu odpis orzeczenia oraz odpis pozwu i załączników. Przesyłka wróciła awizowana.
W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2019.1469 z późn. zm.), sprawy, w których przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym - do czasu zakończenia postępowania w danej instancji podlegają rozpoznaniu zgodnie z przepisami, w brzmieniu dotychczasowym.
Tym samym w sprawie nie znajdzie zastosowania art. 139 1 kpc, niemniej jednak należy zważyć,, iż doręczenie unormowane w art. 139 § 1 k.p.c., czyli tzw. doręczenie zastępcze, stanowiące fikcję doręczenia w istocie niedokonanego, jest instytucją pozostającą na granicy konstytucyjnych gwarancji prawa do sądu. Dostrzegł to Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 15 października 2002 r., SK 6/02 (OTK-A 2002, Nr 5, poz. 65), w którym - stwierdzając zgodność tego przepisu z Konstytucją - podkreślił jednak, że jego funkcją jest zapewnienie szybkości i skuteczności postępowania cywilnego, przy maksymalnym zagwarantowaniu praw obu stron do rozpatrzenia sprawy oraz do obrony ich materialnoprawnych i procesowych interesów (por. także wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 września 2002 r., SK 35/01, OTK-A 2002, Nr 5, poz. 60). Strony muszą mieć zatem zapewnioną realną możliwość odebrania kierowanych do nich pism oraz zapoznania się z ich treścią, co w szczególności dotyczy tzw. pierwszego doręczenia, wywołującego najdalej idące skutki (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2010 r., III CZP 105/10, "Izba Cywilna" 2011, nr 10, s. 47).
Innymi słowy, adresat pisma powinien być w sposób niebudzący wątpliwości zawiadomiony o nadejściu pisma sądowego oraz o miejscu i sposobie jego odbioru. Z tego względu przy doręczaniu pisma sądowego - ściślej, przesyłki sądowej adresowanej do strony (uczestnika postępowania), zawierającej pismo sądowe lub inne pismo złożone w sprawie - a w szczególności przy doręczaniu tzw. zastępczym, konieczne jest zachowanie wszystkich wymagań formalnych gwarantujących zawiadomienie adresata o nadejściu przesyłki i stworzeniu mu rzeczywistej możliwości jej odbioru (por. także § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2010 r. w sprawie szczegółowego trybu i sposobu doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym, tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1222 z późn. zm.).
W judykaturze Sądu Najwyższego utrwalone jest stanowisko, że jakiekolwiek uchybienie wskazanym wymaganiom powoduje nieskuteczność doręczenia (por. np. orzeczenia z dnia 27 stycznia 1936 r., C II 1995/35, (...) i Administracji 1936, nr 3, s. 337, i z dnia 14 lutego 1938 r., C II 2078/37, Zb. Urz. 1938, poz. 516, oraz postanowienia z dnia 1 lipca 1967 r., III PRN 47/67, (...) 1967, Nr 9, poz. 7, z dnia 7 stycznia 1969 r., II CZ 208/68, OSNCP 1969, Nr 9, poz. 164, z dnia 4 września 1970 r., I PZ 53/70, OSNCP 1971, Nr 6, poz. 100, z dnia 21 czerwca 1988 r., III CRN 172/88, nie publ., z dnia 17 grudnia 1998 r., II CKN 751/98, nie publ., z dnia 15 maja 2008 r., I CZ 35/08, nie publ., i z dnia 3 lipca 2008 r., IV CZ 51/08, nie publ.). W dotychczasowym orzecznictwie Sąd Najwyższy kładł szczególny nacisk na prawidłowość adresu, pod który kierowana była przesyłka poddawana następnie doręczeniu zastępczemu, kwestionując skuteczność doręczenia zastępczego nawet w sytuacji, w której adres był wprawdzie "formalnie" prawidłowy, ale adresat od długiego czasu pod nim nie przebywał (np. postanowienia z dnia 1 lipca 1967 r., III PRN 47/67, z dnia 23 marca 1976 r., IV PRN 2/76, Gazeta (...) 1976, nr 17, s. 6, i z dnia 22 marca 1995 r., II CRN 4/95, nie publ., oraz wyrok z dnia 2 kwietnia 1996 r., I CRN 7/96, nie publ.).
Wobec informacji z systemu PESEL-SAD o wymeldowaniu z podanego w pozwie adresu, należało przyjąć, iż istnieją wątpliwości co do miejsca zamieszkania pozwanego, uniemożliwiające zastosowanie domniemania z art. 139§1 kpc.
Zarządzeniem z dnia 7 października 2019 r. pełnomocnik powodów został zobowiązany do podania w terminie tygodniowym aktualnego adresu zamieszkania pozwanej - pod rygorem zawieszenia postepowania. W wyznaczonym terminie (ani też do dnia wydania niniejszego postanowienia) powodowie nie podali innego adresu.
W punkcie 1 niniejszego postanowienia uchylono zatem wydany w sprawie nakaz zapłaty na podstawie art. 502 1§1 kpc.
Wobec powyższego, spełnione zostały przesłanki art. 177 § 1 pkt. 6 kpc, zgodnie z którym Sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeśli na skutek nie wskazania przez powoda w wyznaczonym terminie adresu pozwanego nie można sprawie nadać dalszego biegu.
W myśl art. 183 kpc postanowienie w przedmiocie zawieszenia postępowania może być wydane na posiedzeniu niejawnym.
Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.
Sędzia Agnieszka Szczygieł-Czaputa
Z:
1. odnotować;
2. odpis postanowienia doręczyć pełnomocnikowi powodów;
3. odpis postanowienia wraz z pouczeniem o zażaleniu (w brzmieniu dotychczasowym) doręczyć pozwanemu:
na adres wskazany w pozwie,
poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń tut. Sądu na okres jednego miesiąca z pouczeniem o zażaleniu;
4. kal. 5 tyg. lub z wpływem.
C., dnia 18.12.2019 r.
Sędzia Agnieszka Szczygieł-Czaputa