Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2017 r. P. K. wystąpił przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. z pozwem o zapłatę kwot: 4208,86 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2017 r. do dnia zapłaty i 492 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 11 sierpnia 2017 r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został samochód marki O. (...) o nr rej. (...), należący do powoda. Sprawca wypadku był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej w W.. W toku postępowania likwidacyjnego powodowi wypłacono odszkodowanie w wysokości 1053,58 zł, co w ocenie powoda jest kwotą zaniżoną.

[pozew k.2-3]

Strona pozwana nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik ubezpieczyciela przyznał, że w toku postępowania likwidacyjnego powodowi wypłacono odszkodowanie w wysokości 1053,58 zł.

[odpowiedź na pozew k.26-32]

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W wyniku wypadku drogowego z dnia 11 sierpnia 2017 r. uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność P. K.. Sprawca szkody w dniu zdarzenia ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej w W..

[okoliczność bezsporna]

W chwili wypadku z dnia 11 sierpnia 2017 r. samochód powoda był powypadkowy. Trzy miesiące wcześniej uszkodzony został w nim tylny zderzak i lewy tylny błotnik oraz lewa tylna felga. W dniu 11 sierpnia 2017 r. uszkodzona została lewa przednia strona pojazdu. Później powód miał przedmiotowym pojazdem jeszcze dwie inne kolizje drogowe. Powód za każdym razem wzywa na miejsce zdarzenia Policję. Po każdej szkodzie naprawiał uszkodzony pojazd. W dacie zakupu samochodu przez powoda miał on lakierowany tylny prawy błotnik. W pojeździe były zamontowane oryginalne części z logo producenta. Podczas zdarzenia w dniu 11 sierpnia 2017 r. reflektor nie został bezpośrednio zarysowany ani uszkodzony. Uległy wówczas uszkodzeniu jedynie mocowania lewego przedniego reflektora.

[dowód: zeznania powoda e-protokół rozprawy 00:29:25-00:30:50 CD k.264 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami powoda e-protokół rozprawy 00:01:27-00:14:28 CD k.131 i 00:01:46-00:11:49 CD k.246]

W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła powodowi odszkodowanie w wysokości 1053,58 zł.

[okoliczność bezsporna]

Celem poznania rzeczywistych kosztów naprawy swego pojazdu powód zlecił wykonanie prywatnej ekspertyzy, której koszt wyniósł 492 zł.

[dowód: faktura k.15 i 69]

Uzasadniony koszt naprawy samochodu powoda po wypadku z dnia 11 sierpnia 2017 r., przy uwzględnieniu naprawy a nie wymiany reflektora, wynosi 5027,86 zł. Zastosowanie części oryginalnych od producenta nie spowoduje wzrostu wartości pojazdu. Stawka 492 zł za sporządzenie kalkulacji naprawy pojazdu jest stawką zasadną i występującą na rynku. Wartość przedmiotowego pojazdu w dacie wypadku w stanie nieuszkodzonym wynosiła 6600 zł a w stanie uszkodzonym – 1800 zł.

[dowód: pisemna opinia biegłego k.136-153, pisemna uzupełniająca opinia biegłego k.196-201, ustna uzupełniająca opinia biegłego e-protokół rozprawy 00:02:34-00:25:29 CD k.264]

Pismem z dnia 21 września 2017 r. powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 4709,88 zł w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma. Na kwotę tą składały się: 4208,86 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu, 492 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej wyceny szkody i 9,02 zł tytułem odsetek od dnia 11 września 2017 r. do dnia sporządzenia pisma. Przedmiotowe wezwanie zostało doręczone stronie pozwanej w dniu 12 stycznia 2018 r.

[dowód: wezwanie przesądowe k.4, 46 i 87]

Sąd pominął ekspertyzę załączoną do pozwu, a wykonaną na zlecenie powoda, albowiem strona pozwana ją zakwestionowała. Wycena ta może zatem stanowić jedynie oświadczenie osoby, która się pod nią podpisała, natomiast nie może zastąpić opinii biegłego sądowego w zakresie ustalenia uzasadnionych kosztów naprawy spornego pojazdu i jego wartości, co wymaga wiadomości specjalnych.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W rozpoznawanej sprawie bezsporne są zarówno okoliczności, w jakich doszło do zdarzenia z dnia 11 sierpnia 2017 r., jego przebieg, jak i zakres uszkodzeń powstałych w jego wyniku w samochodzie powoda marki O. (...) nr rej. (...). Pozwany ubezpieczyciel nie kwestionował również zasady swej odpowiedzialności. Podnosił jedynie, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi odszkodowanie w wysokości 1053,58 zł, które w pełni odpowiada wysokości szkody doznanej przez powoda.

Przepis art. 361 k.c. przewiduje zasadę pełnego odszkodowania. Pełniona przez odszkodowanie funkcja kompensacyjna oznacza, że odszkodowanie winno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy poprzedzający zdarzenie szkodzące. Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. W przypadku uszkodzenia tych części pojazdu, które przed uszkodzeniem były częściami oryginalnymi sygnowanymi logo producenta, należy uwzględniać ceny nowych części oryginalnych, zaś pomniejszenie ich wartości o wartość zużycia uszkodzonych części dopuszczalne jest jedynie wówczas, gdyby uwzględnienie nowych części w znaczny sposób zwiększało wartość całego pojazdu (tak m. in. Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z 12.04.2012 r., III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112 i postanowieniu z 20.06.2012 r., III CZP 85/11, Lex nr 1218190).

Okoliczność naprawy czy nawet sprzedaży pojazdu przez poszkodowanego nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu przez niego odszkodowania za koszty naprawy tego pojazdu. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego (wyrok z 27.06.1988 r., I CR 151/88) roszczenie o świadczenia należne od zakładu ubezpieczeń OC z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Sąd Najwyższy w komentowanym wyroku wskazał, że wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Ani fakt naprawy, ani też jej zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia wysokości odszkodowania. Reasumując, szkodą poniesioną przez poszkodowanego nie jest poniesiony koszt naprawy, a sam fakt doznania przez niego uszczerbku w majątku w określonej wysokości, który w oparciu o zobiektywizowane kryteria – tu metodę kosztorysową – stanowi kwota ekonomicznie uzasadnionych kosztów jego naprawy. Brak jest bowiem jakichkolwiek przepisów statuujących po stronie poszkodowanego obowiązek naprawy pojazdu, ani też jego zachowania do czasu zakończenia procesu. Wysokość doznanej szkody, a w konsekwencji należnego odszkodowania, ustalana jest zatem jedynie na moment zdarzenia szkodzącego, zaś późniejsze zdarzenia mają charakter prawnie irrelewantny.

Ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania, Sąd w rozpoznawanej sprawie oparł się na głównej opinii pisemnej biegłego sądowego, sporządzonej w toku niniejszego procesu, która to opinia ostatecznie nie była kwestionowana przez żadną ze stron, z uwzględnieniem ustnej opinii uzupełniającej.

W swoich opiniach biegły w sposób szczegółowy, konsekwentny i logiczny wyjaśnił, dlaczego sporne elementy zakwalifikował do wymiany bądź naprawy.

Sąd pominął wycenę kosztów naprawy spornego pojazdu przedstawioną przez biegłego w pisemnej opinii uzupełniającej, albowiem kalkulacja ta została sporządzona wyłącznie na wniosek pełnomocnika strony pozwanej. Biegły po zapoznaniu się z uwagami do swojej pierwotnej opinii nie zmienił ani swojego stanowiska, ani dokonanej przez siebie wyceny naprawy pojazdu.

Sąd skorygował koszty naprawy samochodu powoda wskazane w pierwotnej opinii biegłego na kwotę 7494,93 zł, uwzględniającej koszt wymiany reflektora w kwocie 2876,97 zł. Z ustnej uzupełniającej opinii biegłego - wydanej na wniosek powoda - wynika, że z uwagi na uszkodzenie samych zaczepów reflektora można nie dokonywać wymiany całego reflektora a jedynie naprawić jego obudowę, przy czym koszt takiej naprawy wynosi 409,90 zł. Jeżeli powód godzi się na naprawę obudowy, a nie całego reflektora, co zmniejsza koszty naprawy pojazdu, to Sąd nie znalazł podstaw, aby nie uwzględnić w kosztach takiej naprawy w miejsce wymiany całego reflektora. Tym samym, na podstawie opinii biegłego, Sąd przyjął, że koszty naprawy pojazdu powoda po zdarzeniu z dnia 11 sierpnia 2017 r. wyniosły 5027,86 zł (7494,93 zł koszty naprawy wynikające z głównej opinii pisemnej – 2876,97 zł z tytułu wymiany reflektora + 409,90 z tytułu naprawy reflektora).

Z uwagi na to, że strona pozwana w postępowaniu likwidacyjnym wypłaciła powodowi odszkodowanie w wysokości 1053,58 zł, to powodowi przysługuje dodatkowe odszkodowanie w wysokości 3974,28 zł (5027,86 – 1053,58).

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym m. in. w uchwale z dnia 18 maja 2004 r. (III CZP 24/04, Legalis nr 62911) odszkodowanie, przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, może – stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego, który w przypadku negatywnej bądź niesatysfakcjonującej go decyzji ubezpieczyciela w przedmiocie wypłaty odszkodowania ma prawo do skontrolowania tej decyzji jeszcze przed wszczęciem procesu, dla zbadania słuszności swych racji i podjęcia świadomie dalszych decyzji w sprawie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 492 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy sporządzonej na zlecenie powoda.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. i w zw. z art. 14 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 2214 ze zm.). Strona pozwana powinna była wypłacić powodowi odszkodowanie w terminie trzydziestu dni od daty zgłoszenia szkody. Z akt sprawy, w tym z załączonych akt szkodowych, nie wynika, w jakiej dokładnie dacie powód zgłosił stronie pozwanej szkodę, jednakże biorąc pod uwagę wniosek o udostępnienie danych ze zboru danych osobowych skierowany przez stronę pozwaną do Sekcji Ruchu Drogowego K. w Ł., a datowany 14 sierpnia 2017 r., Sąd przyjął, że pozwany ubezpieczyciel z całą pewnością w dacie sporządzenia tego pisma wiedział o zaistniałej szkodzie, skoro podejmował czynności zmierzające do ustalenia wysokości odszkodowania należnego powodowi i jego wypłaty. Pozwane Towarzystwo w wyznaczonym przez ustawodawcę terminie nie wypłaciło powodowi pełnego odszkodowania, a zatem zasadne jest żądanie zasądzenia odsetek od dodatkowego odszkodowania w wysokości 3974,28 zł od dnia 14 września 2017 r.

Do zwrotu kwoty 492 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy powód wzywał stronę pozwaną w piśmie z dnia 21 września 2017 r., które zostało doręczone stronie pozwanej w dniu 12 stycznia 2018 r. Zgodnie z wezwaniem ubezpieczyciel miał 14 dni na zapłatę, a zatem odsetki od tej kwoty należne są powodowi od 15-tego dnia od otrzymania wezwania, tj. od dnia 27 stycznia 2018 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w pkt 1 wyroku.

W pozostałym zakresie Sąd w pkt 2 wyroku oddalił powództwo jako niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. Powód wygrał proces w 95%. W toku procesu poniósł koszty w łącznej kwocie 1736 zł, natomiast strona pozwana – 1793,47 zł. Strona pozwana zobowiązana jest zatem do zwrotu kosztów procesu na rzecz powoda w wysokości 1559,53 zł.

Z uwagi na to, że w toku procesu powód uiścił 1000 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, która nie została wydatkowana, zaś strona pozwana uiściła 169,12 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, z której biegłemu została wypłacona kwota 27,68 zł, to na podstawie art. 84 ust. 1 i 2 w zw. z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 755 ze zm.) Sąd w pkt 4 wyroku zwrócił ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz powoda kwotę 1000 zł, natomiast na rzecz strony pozwanej – kwotę 141,44 zł.