Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 448/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z 29 kwietnia 2020 r. w sprawie II K 758/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku i błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na:

- nieuwzględnieniu jurysdykcji sądów apelacyjnych całej Polski, a także art. 243 kpk w sytuacji, gdy doszło do obywatelskiego zatrzymania małoletniego co wyklucza, że doszło do bezprawnego pozbawienia K. P. (1) wolności;

- błędnej ocenie zeznań świadka K. N. (1), która, zdaniem apelującego zeznając w dochodzeniu opisywała wcześniejsze zajścia z udziałem oskarżonego i małoletniego pokrzywdzonego K. P. (1), kiedy ten wszedł na drzewo na posesji przy ul. (...), co miało miejsce 2 tygodnie przed 18 maja 2019 r.; świadek obserwując zdarzenie z balkonu swojego mieszkania, nie mógł, w ocenie apelującego widzieć, jak trzymał K. P. (1) za przeguby rąk, bo oskarżony zasłaniał sylwetkę pokrzywdzonego swoim ciałem

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności należy omówić rzekomo błędną ocenę przez sąd rejonowy zeznań świadka K. N. (2); w apelacji oskarżony pomylił imię tego świadka nazywając go K.. Apelujący stwierdził, że to co zeznała świadek na temat zajścia z 18 maja 2019 r. nie mogło stanowić jej obserwacji, a dotyczyło tego, co świadek zauważyła dwa tygodnie wcześniej na posesji oskarżonego, kiedy ten ujął pokrzywdzonego na drzewie, napisał też, że świadek nie mógł widzieć w dniu 18 maja 2019 r., jak oskarżony trzymał małoletniego za ręce, gdyż z balkonu nie mógł fizycznie tego zobaczyć. Te dwa stwierdzenia wykluczają się wzajemnie, gdyż raz oskarżony zapewnia, że świadek w ogóle nie widział inkryminowanego zdarzenia, aby później wywieść, że jednak widział, ale nie był w stanie dostrzec tego, co zauważył. Tej rozbieżności w apelacji oskarżony nie potrafił wytłumaczyć, co świadczy, że jego zarzuty pod adresem prawdomówności świadka K. N. (2) mają charakter pozorny, dążąc do bezpodstawnego obniżenia wiarygodności zasadniczego dowodu oskarżenia. Z zeznań świadka N., która była zupełnie przypadkowym obserwatorem złapania K. P. (1) przez oskarżonego i zaprowadzenia go do swojego domu, wynikało że zdarzenie widziała stojąc pod klatką bloku, w którym mieszkała, oczekując na transport do znajomych. Nie było więc tak, jak twierdził oskarżony, że świadka nie było wówczas pod blokiem, czy też że w czasie, kiedy oskarżony podszedł do małoletniego świadek miał stać na balkonie swojego mieszkania. Świadek nie mówił też, jakoby widział wcześniejszą „wizytę” K. P. (1) na podwórku oskarżonego, kiedy wchodził na drzewo i w związku z tym nie twierdził, jakoby te dwie sytuacje nałożyły się na siebie i pomylił je z sobą. Sugestia apelującego w tym zakresie jest niedorzeczna, w każdym razie nie wynika z żadnego innego dowodu. Warto wspomnieć, że oskarżony swoją „wiedzą” na temat informacji, które posiada świadek K. N. (2), co zaobserwował, a czego nie, podzielił się z sądem dopiero w apelacji, nic na ten temat nie mówiąc, dwukrotnie składając wyjaśnienia, co przekonuje, że należy te „rewelacje” ocenić negatywnie. Abstrahując od tego, oskarżony nie wskazał też w apelacji, jaki interes miała świadek K. N. (2), aby świadomie podawać nieprawdę i „wrabiać go” w popełnienie przestępstwa, którego się nie dopuścił. Świadek zdarzenie widział przypadkowo, nie znał wcześniej, ani pokrzywdzonego, ani jego matki, nie znał też bliżej oskarżonego, nie pozostawał z nim w konflikcie, co wyklucza tendencyjne zeznawanie „z korzyścią” dla osoby znanej lub „przeciwko” oskarżonemu, aby „wyrównać z nim rachunki”. Na miejscu zdarzenia został spisany przez Policję i to umożliwiło jego wezwanie w celu złożenia zeznań; świadek nie został podany przez matkę K. P. (1), co mogłoby świadczyć o znajomości z nią i uzgodnieniu zeznań. Wersja świadka co do przebiegu i okoliczności zatrzymania była zgodną z zeznaniami świadka K. P. (2) (która znała przebieg z relacji syna), a także częściowo z tym, co wyjaśnił sam apelujący, co wskazuje, że relacje na ten temat nie mogły stanowić wytworu jego wyobraźni. W takim układzie sąd rejonowy, nie miał jakichkolwiek podstaw, aby nie dawać wiary zeznaniom K. N. (2).

Co do drugiego zarzutu sąd rejonowy bazując na prawidłowo ocenionych dowodach nie miał żadnych podstaw, aby przyjąć, że w sprawie mieliśmy do czynienia z zatrzymaniem obywatelskim, o którym oskarżony „przypomniał sobie w apelacji”. Z zapisu wyjaśnień K. C. z rozprawy wynikało, że widział grupę 5-6 chłopców uciekających z jego posesji, ale jak zaznaczył sytuacja ta miała miejsce „kilka dni wcześniej, jak ich widział u siebie” (k. 141). Dodał też, że z opowieści sąsiadki dowiedział się, że grupa młodzieży „urządzała sobie jakieś tańce na dachu należącego do niego budynku”. Następnie zaś, odmiennie, od tego co powiedział wcześniej, oświadczył, że jednak widział grupę chłopców uciekających z jego posesji 18 maja 2019 r., był w niej K. P. (1); chłopcy wykonywali wobec niego obraźliwe gesty stojąc pod blokiem, podszedł do nich i złapał K. P. (1). Rozbieżności te były oczywiste, dotyczyły kluczowych w sprawie okoliczności, oskarżony nie potrafił ich w żaden sposób wyjaśnić, co rzucało negatywne światło na jego wyjaśnienia, które sąd rejonowy w zakresie obserwacji grupy osób na jego posesji i zidentyfikowania, jako członka tej grupy K. P. (1) uznał, za niewiarygodne. Była to decyzja słuszna. Ocena wyjaśnień oskarżonego jest prawidłowa uwzględniając również zeznania świadka K. N. (2), z których wynikało, że stała pod klatką 20 minut (czas ten dawał jej obiektywną możliwość zauważenia sytuacji rzekomej ucieczki młodych ludzi z podwórka oskarżonego) i w tym czasie grupa dzieci stała niedaleko niej, dzieci te nie przyszły więc z posesji oskarżonego, jak twierdził K. C., nie było też tak, że dzieci prowokowały oskarżonego wykonując rzekomo obraźliwe gesty, gdyż świadek również czegoś takiego nie zaobserwował. Warto też wspomnieć o notatce urzędowej w sprawie (...) z 18 maja 2019 r. włączonej w poczet materiału dowodowego niniejszej sprawy, bazującej na rozmowie z oskarżonym (k. 13). Wynika z niej, że do aktów wandalizmu dachu budynku na posesji przy ul. (...), miało dojść, według oskarżonego w okresie od 4 do 12 maja 2019 r. co przeczy słowom oskarżonego z niniejszej sprawy, jakoby był świadkiem niszczenia dachu w dniu 18 maja 2019 r. i pod wpływem tych wydarzeń podjął interwencję ujmując sprawcę uszkodzenia „na gorącym uczynku”. Należy więc podzielić stanowisko sądu rejonowego, iż 18 maja 2019 r. nie doszło do żadnego aktu wandalizmu na posesji apelującego z udziałem grupy dzieci, a oskarżony twierdził że tak było tylko po to, aby uzasadnić pozbawienie wolności K. P. (1) i uwolnić się od odpowiedzialności karnej; K. C. ujął małoletniego wnioskując, że mógł mieć coś wspólnego z uszkodzeniem dachu jego budynku, do którego doszło znacznie wcześniej, „wydawało mu się”, że to on jest sprawcą, bo wcześniej był na jego podwórku i został złapany na drzewie. Takie wnioskowanie oskarżonego było jednak pozbawione jakiejkolwiek podstawy, nie wynikało z obserwacji przestępstwa, ani też osoby, która je dokonała, ale z tego, co oskarżonemu jedynie „wydawało się”. Nie było to w żadnym wypadku ujęcie „sprawcy na gorącym uczynku przestępstwa, ani w pościgu bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa”, które uzasadniałoby pochwycenie małoletniego i pozbawienie go wolności w celu przekazania Policji. Warunki z art. 243 § 1 kpk nie zostały więc spełnione. Dywagacje oskarżonego na temat tego, że użył przemocy w sposób uzasadniony, są bezprzedmiotowe, skoro ustalono, że nie mieliśmy w ogóle do czynienia z „zatrzymaniem obywatelskim”

Wniosek

O odmienną ocenę zeznań świadka K. N. (3).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Opisano wyżej.

3.2.

Rozpoznanie sprawy przez SSR Piotra Koćmiela, który winien wyłączyć się od rozpoznania sprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Argumentując ten zarzut apelujący w uzasadnieniu napisał, że sędzia Piotr Koćmiel (sprawozdawca niniejszej sprawy) rozpoznawał wcześniej jego inną sprawę, której przedmiotem było zawiadomienie oskarżonego dotyczącego innego sędziego Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb., którą to wskazany sędzia rozpoznał niekorzystnie dla apelującego. To, że ten sam sędzia, co nie należy do rzadkości, rozpoznawał wcześniej sprawę oskarżonego i wydał niekorzystne dla niego rozstrzygnięcie, nie powodowało w żadnym wypadku osłabienia zaufania do jego bezstronności (post. SN z 4.2.2015 r., V KK 418/14, Legalis; post. SN z 10.7.2001 r., II KKN 538/98, OSNKW 2001, Nr 9–10, poz. 80). Analiza przebiegu rozprawy przed sądem rejonowym, podejmowanych przez sędziego czynności, sformułowań użytych w uzasadnieniu, nie świadczą w żadnym wypadku o uprzedzeniu składu sędziowskiego do oskarżonego. Sam z resztą apelujący nie podaje przykładów, poza niezgodnym z jego interesem wynikiem sprawy, która czynność czy też gest sędziego daje podstawy do twierdzenia przeciwnego. Jego przekonania mają charakter wybitnie subiektywny nie oparty o konkretne podstawy. Marginesowo jedynie sąd okręgowy zauważa, że oskarżony miał ustawowy czas do złożenia wniosku o wyłączenie sędziego do rozpoczęcia przewodu sądowego, ponieważ rzekomy powód braku obiektywizmu był mu od razu znany, kiedy wszedł na salę i zorientował się, kto sądzi sprawę (art. 41 kpk). Oskarżony nie uczynił tego w ustawowym terminie, ani nawet w czasie późniejszym do końca postępowania przed sądem I instancji, co każe przyjąć, iż sam nie był przekonany o zasadności swoich sądów w tym zakresie. Gdyby było inaczej wniosek taki po prostu zostałby złożony wcześniej.

Wniosek

O stwierdzenie wystąpienia w sprawie bezwzględnego powodu odwoławczego w postaci rozpoznania sprawy przez sędziego podlegającego wyłączeniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Opisano wyżej.

3.3.

Obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a to art. 12 § 1 i § 1a kpk w zw z art. 399 § 1 kpk w zw z art. 396a § 1 kpk w zw z art. 413 § 1 pkt 4 kpk i § 2 pkt 1 kpk poprzez uzupełnienie opisu czynu przypisanego oskarżonemu, iż oskarżony w czasie zatrzymania groził wielokrotnie K. P. (1) uszkodzeniem ciała, bez uprzedniego odebrania od uprawnionego oskarżyciela - przedstawicielki ustawowej małoletniego wniosku o ściganie czynu z art. 190 § 1 kk lub wezwania oskarżyciela publicznego do odebrania takiego oświadczenia, zaniechanie uprzedzenia stron o możliwej zmianie kwalifikacji prawnej czynu, pominięcie w kwalifikacji prawnej czynu art. 190 § 1 kk i art. 11 § 2 kk, a w podstawie prawnej wymiaru kary art. 11 § 3 kk, co skutkowało przypisaniem oskarżonemu popełnienia przestępstwa wnioskowego bez wymaganego wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest nieuzasadniony. Przede wszystkim w postępowaniu karnym obowiązuje zasada skargowości, co oznacza, że przedmiotem osądu jest konkretne zachowanie sprawcy opisane w akcie oskarżenia, który rozpoznaje sąd (art. 14 kpk). Sąd jest władny dokonać zmian w opisie czynu w stosunku do wersji proponowanej przez prokuratora, ale pod warunkiem utrzymania tożsamości czasowej, historycznej, czynnościowej nie wychodząc poza granice oskarżenia. W orzecznictwie przyjmowano, iż z przekroczeniem granic skargi nie mamy do czynienia w przypadku: modyfikacji opisu czynu zabronionego co do miejsca i czasu czynu zabronionego będącego przedmiotem postępowania (tak SN w wyr. z 4.1.2006 r., IV KK 376/05, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 35), uzupełnienia przez sąd opisu czynu zabronionego o element konkretyzujący sposób działania oskarżonego (tak SN w post. z 11.12.2006 r., II KK 304/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 2403), uzupełnienia przez sąd opisu czynu zabronionego w zakresie przedmiotu czynności wykonawczej (tak SN w post. z 19.10.2010 r., III KK 97/10, OSNKW 2011, Nr 6, poz. 50), przyjęcia przez sąd węższego zakresu znamion czynu, niż to zarzucono w akcie oskarżenia, eliminując znamiona lub łagodząc ich postać (tak SN w wyr. z 21.9.2006 r., V KK 10/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 1785), różnicy w określeniu osoby pokrzywdzonej, jeżeli nie określono jej w ogóle w akcie oskarżenia, przy braku innych różnic, na przykład co do miejsca zdarzenia, czasu czynu, przedmiotu wykonawczego lub ustawowych znamion czynu (tak SN w wyr. z 2.3.2011 r., III KK 366/10, OSNKW 2011, Nr 6, poz. 51), ustalenia na rozprawie, że będące przedmiotem osądu zdarzenia rozegrały się w innym okresie, niż przyjmował to akt oskarżenia, że rola oskarżonego w zdarzeniu podlega innej ocenie prawnej do tej, którą proponował oskarżyciel, i że zarzucone oskarżonemu czyny stanowią jedno przestępstwo (tak SN w post. z 12.1.2006 r., II KK 96/05, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 132), powiązania czynności sprawczej przestępstwa skutkowego popełnionego przez zaniechanie, z innym obowiązkiem oskarżonego, niż wskazany w czynie zarzuconym (tak SN w post. z 5.2.2002 r., V KKN 473/99, OSNKW 2002, Nr 5–6, poz. 34), ustalenia w opisie czynu przypisanego oskarżonego większej lub mniejszej liczby przedmiotów skradzionych aniżeli zarzucanych aktem oskarżenia (tak SN w wyr. z 17.11.1972 r., II KR 162/72, OSNKW 1973, Nr 4, poz. 46), ustalenia w opisie czynu przypisanego innego sposobu działania poszczególnych sprawców (tak SN w wyr. z 23.9.1994 r., II KRN 173/94, OSNKW 1995, Nr 1–2, poz. 9), poczynienia w opisie czynu przypisanego innych ustaleń co do czasu popełnienia czynu (tak SN w post. z 24.1.2018 r., II KK 10/18, Legalis), poczynienia w opisie czynu przypisanego innych ustaleń co do czasu i miejsca popełnienia czynu, przy niezmienności podmiotu czynu, przedmiotu ochrony, a także tożsamości osoby pokrzywdzonej (tak SN w post. z 21.8.2012 r., III KK 217/12, KZS 2012, Nr 11, poz. 33). Natomiast wyjście poza granice aktu oskarżenia przyjmowano w razie: przypisania oskarżonemu, obok zarzucanego aktem oskarżenia bezprawnego pozbawienia wolności, także wyłamania drzwi do pomieszczeń, bicia pokrzywdzonych, kopania ich, uderzania twardymi narzędziami, szarpania, popychania, a także znieważania dokonanego na terenie kościelnym (tak SN w wyr. z 7.4.2009 r., II KK 329/07, OSNwSK 2009, Nr 1, poz. 880), przypisania oskarżonemu popełnienia czynu zabronionego w sytuacji, gdy – mimo bliskości czasowej i przestrzennej zdarzeń – czyn zarzucany a czyn przypisany, to dwa zupełnie inne historycznie zdarzenia faktyczne odnoszące się do dwóch odrębnych zachowań oskarżonej (tak SN w wyr. z 14.2.2018 r., IV KK 211/17, Legalis). Przenosząc już pierwsze z powołanych orzeczeń do realiów sprawy nie można stwierdzić, iż sąd I instancji utrzymał się z własnym opisem uzupełniającym w granicach tego, co zarzucił prokurator w akcie oskarżenia. K. C. zarzucono pozbawienie wolności małoletniego K. P. (1), które dokonał poprzez fizyczne zatrzymanie oskarżyciela posiłkowego, zaprowadzenie go, wbrew woli ofiary do swojego domu i zmuszenie do pozostawania w nim. Realizacja znamion przypisanego oskarżonemu czynu nie następowała w żadnym wypadku poprzez użycie wobec K. P. (1) gróźb, które pojawiły się przy okazji pozbawiania wolności, stanowiąc odrębny czyn; nie ulega kwestii, że związek przyczynowy pomiędzy zapowiedziami popełnienia wobec pokrzywdzonego przestępstwa, a pozbawieniem wolności jest żaden. Małoletni został pozbawiony wolności już w trakcie fizycznego ujęcia i wtedy doszło do uniemożliwienia mu swobodnego przemieszczania się co jest istotą czynu z art. 189 § 1 kk, które sprawca kontynuował zamykając go w swoim domu. Padające w międzyczasie groźby były też z punktu widzenia czasowego i historycznego, zupełnie innych zachowaniem w sensie kompleksu ruchów ludzkiech, nakierowanym na przestraszenie ofiary, utrzymywania w niej poczucia zagrożenia. W takim układzie, nie kwestionując prawidłowości ustaleń faktycznych sądu I instancji, że groźby padły, sąd rejonowy powinien przerwać rozprawę i wezwać prokuratora do wypowiedzenia się, czy chce zarzucić oskarżonemu obok występku z art. 189 § 1 kk, czyn z art. 190 § 1 kk pytając jednocześnie o zgodę oskarżonego na takie rozwiązanie (art. 398 § kpk) i w zależności od stanowiska stron, podejmować dalsze czynności łącznie z uzyskaniem wniosku o ściganie. Odmienne postępowanie sądu rejonowego spowodowało naruszenie procedury, konkretnie art. 14 § 1 kpk, co przełożyło się na treść wyroku, którym dodatkowo obarczono oskarżonego odpowiedzialnością za czyn z art. 190 § 1 kk, którego mu prokurator nie zarzucił. Dlatego też uwzględniając treść art. 440 kpk i dostrzegając to uchybienie z urzędu (prokurator sygnalizował, ale zupełnie coś innego) z korzyścią dla oskarżonego wyeliminowano dodatkowe ustalenie sądu rejonowego o wypowiadaniu gróźb karalnych wobec oskarżyciela posiłkowego, powracając do pierwotnego opisu zarzucanego aktem oskarżenia czynu. Taka decyzja sądu odwoławczego usuwała konieczność ustosunkowania się do zarzutów apelacji prokuratora, gdyż byłoby to bezprzedmiotowe. Ogólnie można powiedzieć, że uprzedzenie o zmianie kwalifikacji prawnej w trybie art. 399 § 1 kpk, czy też uzyskanie wniosku matki małoletniego o ściganie czynu z art. 190 § 1 kk nie „ratowałoby” rozstrzygnięcia sądu I instancji w zakresie gróźb, wobec ewidentnego, niedopuszczalnego wyjścia poza granice aktu oskarżenia; nie wiadomo również w jaki sposób doszło do naruszenia przez sąd rejonowy przepisu art. 399 § 1 kpk, skoro zmienił on jedynie opis czynu, a kwalifikacja pozostała taka sama, jak w akcie oskarżenia.

Wniosek

Prokurator sformułował go na rozprawie apelacyjnej, co zapowiedział w apelacji. Domagał się uzupełnienia podstawy prawnej skazania o art. 190 § 1 kk i art. 11 § 2 kk, a podstawy wymiaru kary o art. 11 § 3 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie, gdyż oskarżyciel nie zarzucił nigdy oskarżonemu czynu z art. 190 § 1 kk, a uzupełnienie opisu czynu w tym zakresie dokonane przez sąd I instancji, stanowiło niedozwolone wyjście poza granice skargi.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Skazanie za czyn zarzucany oskarżonemu przez prokuratora, rozstrzygniecie o wydakach.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Opisano uzasadniając odrzucenie zarzutów apelacyjnych obu skarżących.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono opis czynu przypisanego oskarżonemu co uzasadniono w rubryce 3.3. Inaczej ukształtowano represję karną wobec oskarżonego.

Zwięźle o powodach zmiany

W ocenie sądu odwoławczego kara pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego K. C. jest karą rażąco surową sięgającą poza stopień społecznej szkodliwości zachowania oskarżonego jak i winy. Wynika z przydania nadmiernej wagi okolicznościom obciążającym, przy zbagatelizowaniu łagodzących. Sąd rejonowy nie uwzględnił tego, iż oskarżony działał w nieusprawiedliwionym błędzie, iż K. P. (1) jest sprawcą uszkodzenia dachu na jego posesji w maju 2019 r.; to że do takiego uszkodzenia doszło i w to wyniku aktów wandalizmu wynika z opinii biegłego (k. 31-43). Spowodowało to rozżalenie i rozgoryczenie oskarżonego, który jest osobą starszą i z tego tytułu trudniej mu kontrolować emocje, co sprzyja podejmowaniu pochopnych i jak się okazało naruszających prawo decyzji. Oskarżony nie chciał zatrzymać małoletniego dla zabawy czy tylko, żeby go przestraszyć i czerpać z tego patologiczną satysfakcję, a uważał, że w ten sposób przywraca ład prawny. Zatrzymanie trwało niezwykle krótko bo 30 minut, co zmniejszało stopień cierpień i niepokój ofiary. Oskarżony od razu zawiadomił o tym Policję, która przybyła na miejsce. Sąd odwoławczy dostrzega, iż stopień pokrzywdzenia K. P. (1) był większy, z uwagi na zdiagnozowanie u niego Zespołu (...), jednak oskarżony mając kontakt z pokrzywdzonym nie mógł stwierdzić, że dziecko na takie schorzenie cierpi, gdyż nie jest to widoczne „gołym okiem”, jak np. w przypadku Zespołu (...). Poprzednie wizyty K. P. (1) na posesji K. C. przeczyły wręcz zapewnieniom o wycofaniu i wylęknieniu dziecka, które swobodnie „buszowało” po cudzej posesji i wchodziło na drzewa. Oskarżony nie miał więc podstaw by twierdzić, że pokrzywdzony jest chory i z tą świadomości zatrzymywać go. Sąd rejonowy zupełnie pominął, że oskarżony, mimo niemłodego wieku (ma 69 lat) jest osobą, jak dotąd niekaraną, co pozwala przyjąć, że był to jednorazowy wybryk z jego strony i aby odstraszyć go od tego rodzaju zachowań w przyszłości wystarczające jest sięgnięcie po karę wolnościową, mianowicie grzywnę w liczbie 50 stawek dziennych; zabieg ten był możliwy dzięki wykorzystaniu art. 37a kk w poprzednim brzmieniu obowiązującym na datę popełnienia czynu do 24 czerwca 2020 r., należało więc zastosować art. 4 § 1 kk. Kara ta biorąc pod uwagę wymiar ilościowy w odniesieniu do stawki i jej wielkości przy założeniu prawidłowego przebiegu postępowania wykonawczego, będzie dla oskarżonego wymierną i odpowiednią dolegliwością. Wysokość jednej stawki dziennej skalkulowano biorąc pod uwagę z jednej strony wysokość emerytury oskarżonego, a z drugiej jego obciążenie kredytowe. Elastyczne rozwiązania Kodeksu Karnego Wykonawczego (art. 45 § 1 kkw, art. 49 § 1 kkw) dają skazanemu możliwość rozłożenia grzywny na raty, ewentualnie jej odpracowania w formie prac społecznie użytecznych. Sugestie oskarżonego we wniosku o uzasadnienie, jakoby wyrok sądu odwoławczego w zakresie kary był surowszy mają charakter wybitnie jednostronny, opierając się o porównanie jedynie rozmiarów grzywien. Nie uwzględniają jednak, że sąd odwoławczy „zwolnił” oskarżonego od kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, która istotnie ograniczała swobodę życia oskarżonego, grożąc – w przypadku rażącego naruszenia porządku prawnego w okresie próby – możliwością zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności i osadzenie apelującego w zakładzie karnym. Takiej opcji nie ma natomiast w przypadku grzywny, czego w sposób nieuzasadniony „nie widzi” oskarżony.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 3 ust 2 w zw z art. 10 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzono oskarżonemu opłatę za obie instancje. Na podstawie art. 634 kpk w zw z art. 633 kpk kierując się względami słuszności obciążono oskarżonego połową wydatków za postępowanie odwoławcze, jako że konieczność rozpoznania apelacji prokuratora wynikała z naruszenia przepisów postępowania przez sąd rejonowy, które okazało się zarzutem trafnym (choć nie z powodu przyczyn wskazanych przez oskarżyciela publicznego) prowadząc do istotnej modyfikacji wyroku tak co do zakresu odpowiedzialności karnej oskarżonego, jak i kary.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokuratura Rejonowa w Piotrkowie Tryb.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana