Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 02 lipca 2020r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: sekr. sąd. Anna Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2020r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą w O. W..

przeciwko : K. M.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej K. M. na rzecz powódki (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. W.. kwotę 1.922,88 zł (jeden tysiąc dziewięćset dwadzieścia dwa złote 88/100) wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

-

86,26 zł od dnia 11 października 2017r. do dnia zapłaty,

-

698,79 zł od dnia 17 października 2017r. do dnia zapłaty,

-

623,09 zł od dnia 14 listopada 2017r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanej K. M. na rzecz powódki (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. W.. kwotę 947,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 917,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 2057/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 27 lutego 2018 r. (data wpływu) powódka (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w O. W.. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła
o zasądzenie w postępowaniu upominawczym od pozwanej K. M. kwoty 1.922,88 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 623,09 zł od dnia 12 listopada 2017 r. do dnia zapłaty, 698,79 zł od dnia 17 października 2017 r. do dnia zapłaty oraz 86,26 zł od dnia 11 października 2017 r. do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powódki podniósł, że w następstwie przelewu wierzytelności powódka nabyła od wspólników spółki cywilnej p.n. (...) s.c. K.T.T. K. w B. wierzytelność wobec pozwanej, wynikającą z tytułu nieuiszczonej kwoty, której dotyczy pozew, a która wynika z faktur VAT załączonych do pozwu. Wskazał, że pozwana została zawiadomiona o fakcie zawarcia umowy o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń. Podniósł, że na żądaną pozwem kwotę składają się należności wynikające z faktur VAT oraz kwota 514,74 zł obliczona od każdej z faktur na podstawie art. 10 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 16 kwietnia
2018 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu V Wydział Gospodarczy w osobie Referendarza Sądowego, w sprawie o sygn. akt V GNc 1085/18 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, który wpłynął do Sądu w dniu 25 maja 2018 r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana podniosła, że powódka nie udowodniła swojego roszczenia.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 31 sierpnia 2018 r. (data wpływu) pełnomocnik powódki podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w pozwie. Wskazał, że cedenci dokonali na rzecz pozwanej sprzedaży produktów służących do sprzątania obiektów. Pozwana nigdy nie kwestionowała faktu wystawienia przez nich faktur VAT, ani wysokości swojego zobowiązania.

W toku procesu strony i ich pełnomocnicy podtrzymali swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. W.. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Zaś pozwana K. M. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) K. M. w G. w oparciu o wpis do (...).

(fakty bezsporne).

(...) s.c. K.T. K. w B. T. K. (2) i K. K. prowadzą hurtownię profesjonalnych środków czystości.

(fakt bezsporny).

Pozwaną i wspólników spółki cywilnej (...) s.c. K.T. K.
w B. łączyła ustna umowa sprzedaży. Przy jej zawarciu pozwana była reprezentowana przez swojego męża M. K., który przyjechał we wrześniu 2017 r. do spółki i poinformował, że posiadają dwie firmy (...) i (...) sprzątające trzy obiekty w B. i są zainteresowani zakupem chemii gospodarczej. Ustalił
z K. K. zasady współpracy. Uzyskał od niego 3% rabat na zamawiany towar. Uzgodnili, że M. K. będzie składał zamówienia telefonicznie, a następnie zostaną wystawione dokumenty WZ. Mąż pozwanej każdorazowo miał wskazywać firmę, na którą należy wystawić fakturę VAT za sprzedany towar. Od razu zakupił kilka środków, żeby sprawdzić ich skuteczność.

(dowód: dokumenty WZ k. 104-108, zeznania świadków: T. K. (2) k. 91, K. K. k. 91-92).

W dniu 26 września 2017 r. (...) s.c. K.T. K. w B. wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 86,26 zł z tytułu sprzedaży środków czyszczących z terminem płatności określonym na dzień 10 października 2017 r. (przelew (...) dni).

(dowód: faktura VAT k. 15).

Dnia 29 września 2017 r. firma (...) wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 698,79 zł z tytułu sprzedaży chemii gospodarczej
z terminem płatności określonym na dzień 16 października 2017 r. (przelew (...) dni). Do faktury został sporządzony dokument WZ. Odbiór towaru potwierdziła osoba do tego upoważniona.

(dowód: faktura VAT k. 14, dokument WZ k. 108).

W dniu 08 listopada 2017 r. spółka (...) wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 623,09 zł z tytułu sprzedaży środków czyszczących
z terminem płatności określonym na dzień 08 listopada 2017 r. (przelew (...) dni).

(dowód: faktura VAT k. 15).

Towar był dostarczany przez firmę (...) s.c. K.T. K. w B. pod wskazany przez kupującą adres. Faktury VAT były dostarczane pocztą na adres działalności gospodarczej prowadzonej przez pozwaną oraz e-mailem na adres M. K.. Pozwana ani jej mąż nigdy nie informowali spółki, że nie otrzymali faktur. Nigdy też nie kwestionowali ilości ani jakości dostarczonego towaru, jego ceny ani treści wystawionych faktur. Po bezskutecznym upływie terminu płatności K. K. kontaktował się z M. K. w celu wyjaśnienia przyczyn braku zapłaty za dostarczone środki czystości. Został zapewniony, że należność będzie uregulowana i że ma się nie martwić. Od kierownika sprzątanych obiektów dowiedział się o problemach finansowych firmy pozwanej.

(dowód: zeznania świadków: T. K. (2) k. 91, K. K. k. 91-92).

Żadna z wystawionych przez (...) s.c. K.T. K. w B. faktur VAT nie została przez pozwaną uregulowana.

(fakt bezsporny).

W dniu 24 stycznia 2018 r. powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. W.. zawarła z firmą (...) s.c. K.T. K. w B. umowę o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń nr (...)/71/ (...)/18/RO. Przedmiotem umowy było określenie zasad powierniczego przelewu (cesji) wierzytelności tj. przeniesienie przez powierzającego na rzecz przejmującego wymagalnej wierzytelności przysługującej powierzającemu wobec pozwanej w celu jej wyegzekwowania od dłużnika na zasadach określonych w umowie. Stosownie do postanowień umowy powierzający oświadczył, że przysługuje mu względem dłużniczki K. M. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) K. M. w G. bezsporna i wymagalna wierzytelność na kwotę 1.408,14 zł wynikająca z faktury i oświadczenia. Wraz
z wierzytelnością powierzający przelali na rzecz powódki wszystkie związane z nią prawa
i zabezpieczenia.

(dowód: umowa o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń k. 6-9, załącznik nr 1 do umowy k. 10, zeznania świadków: T. K. (2) k. 91, K. K. k. 91-92).

Pismem z dnia 29 stycznia 2018 r. powódka zawiadomiła pozwaną o przelewie wierzytelności i jednocześnie wezwała ją do zapłaty kwoty 1.965,77 zł, na którą składała się należność główna wraz z odsetkami, prowizją za prowadzenie windykacji oraz kosztami odzyskiwania należności - w terminie 3 dni od doręczenia wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Do wezwania powódka dołączyła zawiadomienie o przelewie wierzytelności. Pozwana odebrała powyższe dokumenty w dniu 30 stycznia 2017 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 14, wyciąg z pocztowej książki nadawczej k. 12,16, zawiadomienie
o przelewie wierzytelności k. 16).

Kurs waluty euro w dniu 29 września 2017 r. wynosił 4,3091 zł. Równowartość 40 euro stanowiła zatem kwota 172,37 zł. Zaś kurs waluty euro dnia 31 października 2017 r. wynosił 4,2498 zł. Równowartość 40 euro stanowiła zatem kwota 170,00 zł.

(dowód: tabela A kursów średnich k. 18-19).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci dokumentów oraz zeznań świadków T. K. (2)
i K. K..

Za wiarygodne Sąd uznał dokumenty, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony procesu (art. 230 kpc).

Za prawdziwe Sąd uznał także zeznania słuchanych w sprawie świadków T. K. (2) i K. K., gdyż były spontaniczne, spójne i logiczne oraz znajdowały potwierdzenie w dokumentach przedłożonych przez powódkę do akt. Nadto ich prawdziwość nie była kwestionowana przez strony procesu (art. 230 kpc).

Na rozprawie w dniu 26 listopada 2018 r. Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanej, albowiem prawidłowo wezwana na termin rozprawy do osobistego stawiennictwa pod rygorem pominięcia dowodu z jej przesłuchania i skutków z art. 6 kc nie stawiła się ani nie usprawiedliwiła swojej nieobecności.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

W przedmiotowej sprawie powódka dochodziła od pozwanej zapłaty za sprzedane przez cedenta środki czystości, objęte fakturami VAT dołączonymi do pozwu. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zakwestionowała istnienie zobowiązania wskazując, że powódka go nie udowodniła. Nie złożyła żadnych wniosków dowodowych na poparcie podnoszonej przez siebie okoliczności. Nie wskazała również, którym faktom wskazanym przez powódkę zaprzecza, w jakim zakresie i z jakiej przyczyny.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zatem to do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (por. wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek
o oddalenie powództwa. W myśl art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (tak uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r.,
I CKU 45/96; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97; wyrok SN z dnia 15 grudnia 1998 r., I CKN 944/97; wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 r., II CKN 417/98; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1999 r.,
I CKN 415/99; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98; postanowienie SN
z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00).

Przepisy art. 6 kc i art. 232 kpc jednoznacznie wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola Sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie.

Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności
w sferze dowodowej – Sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 kc – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 09 lipca 2009 r. (sygn. akt III CSK 341/2008) i co nie budzi wątpliwości w praktyce orzeczniczej, twierdzenie pozwanego, że zaprzecza wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej nie jest skuteczne. Fakty i dowody związane
z konkretnymi okolicznościami, z którymi pozwany się nie zgadza, powinien on wskazać, jeżeli ma to służyć obronie jego racji, powinien się on ustosunkować do twierdzeń strony powodowej, czego w niniejszym postępowaniu bezsprzecznie pozwana nie uczyniła. Zaprzeczenie wszystkiemu nie jest więc skuteczne i nie powoduje, że wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sporu fakty stają się sporne i jako takie wymagają dowodu. Strona pozwana pragnąc zaprzeczyć twierdzeniom pozwu winna podnieść kontrargumenty wskazujące, co jest powodem rzeczonego zaprzeczenia, a co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

Nadto, jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r. (sygn. akt II CSK 22/07) każda ze stron jest obowiązana do złożenia zgodnych z prawdą wyjaśnień odnośnie okoliczności sprawy i oświadczeń co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych (art. 3 kpc i art. 210§2 kpc), przy czym ogólnikowe zaprzeczenie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej w zasadzie nie czyni zadość temu obowiązkowi. Obowiązek ten aktualizuje się zwłaszcza w sytuacji, gdy przedmiotem twierdzeń jednej ze stron są liczne okoliczności. Strona powinna wówczas wypowiedzieć się szczegółowo co do konkretnych twierdzeń strony przeciwnej, zaś często stosowane w praktyce zaprzeczenie ogólne wszystkim twierdzeniom wyraźnie nieprzyznanym jest obejściem powyższego obowiązku, a co za tym idzie jest pozbawione skutków wypowiedzenia się co do twierdzeń drugiej strony i nie pozbawia Sądu możliwości skorzystania z uprawnienia przewidzianego w art. 230 kpc, zgodnie z którym gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Obowiązek wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej i przytoczenia własnych twierdzeń co do okoliczności faktycznych na poparcie swojego stanowiska ma na celu zakreślenie kręgu okoliczności spornych i bezspornych między stronami, co z kolei decydująco wpływa na kierunek prowadzenia ewentualnego postępowania dowodowego.

Należy więc przyjąć, że w sytuacji, gdy jedna ze stron zaprzecza określonym twierdzeniom strony przeciwnej, powinna to uczynić w sposób wyraźny, a w sytuacji, gdy twierdzenie strony przeciwnej poparte jest określonymi dowodami, zaprzeczenie powinno być uzupełnione ustosunkowaniem się do tych dowodów. Tylko takie zaprzeczenie twierdzeniom strony przeciwnej czyni zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 210§2 kpc. Powyższe wynika stąd, że w procesie cywilnym kluczowym zagadnieniem jest określenie, które fakty są między stronami sporne, a w konsekwencji wymagające udowodnienia. Stąd też nie można składając sprzeciwu od nakazu zapłaty twierdzić, że nie zgadza się z pozwem, gdyż powódka nie udowodniła swojego roszczenia. Fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi pozwana nie zgadza się, powinna ona bowiem wskazać, jeśli ma to służyć obronie jej racji.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, zwłaszcza zeznań słuchanych
w sprawie świadków, które nie były kwestionowane przez strony procesu Sąd ustalił, iż pozwaną i firmę (...) s.c. K.T. K. w B. łączyła umowa sprzedaży, którą w imieniu pozwanej zawarł jej mąż M. K..

W myśl art. 535§1 kc przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać
i zapłacić sprzedawcy cenę. Ponadto jeżeli rzecz sprzedana ma być przysłana przez sprzedawcę, kupujący obowiązany jest zapłacić cenę dopiero po nadejściu rzeczy na miejsce przeznaczenia i po umożliwieniu mu jej zbadania. Z tą chwilą, przy takich okolicznościach sprzedaży, sprzedawca – przenosząc własność i wydając rzecz – spełnia swoje zobowiązanie (art. 535 kc), a kupujący – odbierając rzecz – obowiązany jest wykonać swoje, tj. zapłacić sprzedawcy cenę (por. uchwała SN z dnia 18 listopada 1994 r., III CZP 144/94, OSNC 1995, nr 3, poz. 47). Wymagalność zaś roszczenia sprzedawcy o zapłatę ceny powstaje z chwilą, gdy sprzedawca spełni swoje świadczenie wzajemne, czyli wyda nabywcy przedmiot sprzedaży (por. wyrok SN z dnia 15 listopada 1989 r., III CRN 354/89, OSP 1991, z. 7, poz. 187). Konsensualny, odpłatny i wzajemny charakter umowy sprzedaży przesądza o tym, iż samo przyjęcie towaru za oferowaną na fakturze cenę stosownie do art. 488§1 kc rodzi natychmiastowy obowiązek zapłaty, o ile strony uprzednio nie zawierały umowy odmiennie regulującej warunki zapłaty (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 17 stycznia 1992 r., I ACr 3/92, OSA 1992, z. 7, poz. 61).

Na poparcie swojego stanowiska powódka zaoferowała umowę o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń zawartą z pierwotnym wierzycielem pozwanej, faktury VAT, dokumenty WZ oraz zeznania świadków (cedentów), które nie zostały zakwestionowane przez pełnomocnika pozwanej.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że faktura VAT ma walor dokumentu prywatnego (art. 245 kpc) i może jedynie dowodzić, iż osoba, która ją podpisała, złożyła oświadczenie w niej zawarte. Stanowi jednak powszechnie przyjęty dokument rozliczeniowy. Jej doręczenie umożliwia dłużnikowi podjęcie czynności mających na celu sprawdzenie, czy świadczenie jest zasadne tak co do zasady, jak i co do wysokości. Umożliwia też podjęcie czynności finansowych zmierzających do spełnienia świadczenia. Z punku jednak widzenia zasad doświadczenia życiowego powszechnie znanym jest, iż w kontaktach handlowych pomiędzy przedsiębiorcami, szczególnie w zakresie sprzedaży towarów i usług, na potwierdzenie dokonanej transakcji wystawiane są faktury służące obu stronom do rozliczeń. Często samo wystawienie faktury zastępuje sporządzanie umów na piśmie. Jednakże, co należy podkreślić faktura, jako dokument rozrachunkowy, nie stanowi dowodu wykonania umowy w sposób uzasadniający żądane wynagrodzenie. Dłużnik zobowiązany jest świadczyć to, co stwierdzono w dokumencie rozliczeniowym, gdy wynika to z istniejącego stosunku zobowiązaniowego.

Z zeznań słuchanych w sprawie świadków, niekwestionowanych przez stronę pozwaną wynika, że faktury VAT za sprzedany towar były doręczone pozwanej pocztą na adres prowadzonej przez nią działalności gospodarczej oraz mailowo, na adres jej męża. Nadto faktury te były dołączone do zawiadomienia o cesji wierzytelności. Pozwana na etapie postepowania sadowego, ani tez przed wytoczeniem powództwa nie kwestionowała faktu ich otrzymania. Nie podniosła również, a tym bardziej nie wykazała, by kwestionowała jakość bądź ilość figurującego w nich towaru albo wysokość kwot figurujących w fakturach.

W przedmiotowej sprawie powódka wywodziła swoje roszczenie z umowy powierniczego przelewu wierzytelności i windykacji roszczeń obejmującej sporne faktury.

Przelew (art. 509§1 kc) jest umową, z mocy której wierzyciel (cedent) przenosi na nabywcę (cesjonariusza) wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika. Podstawowym wynikiem przelewu wierzytelności jest wstąpienie nabywcy wierzytelności w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Zgoda dłużnika na zawarcie umowy przelewu nie jest potrzebna, chyba że
w umowie łączącej wierzyciela z dłużnikiem wyłączono możliwość przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią. Przelew nie wymaga również udziału dłużnika, bowiem pomimo zmiany osoby uprawnionej uważa się, że zobowiązanie pozostaje to samo, co poprzednio (W. C., A. B., M. S., E. S.-B., Zobowiązania ..., s. 358). Dla skuteczności przelewu konieczne jest zawarcie umowy pomiędzy nabywcą a zbywcą wierzytelności. Cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie
i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu. Zmienia się tylko osoba wierzyciela, czyli osoby uprawnionej do żądania spełnienia świadczenia. W wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 kc przechodzi więc na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (wyrok SN z dnia 05 września 2001 r., I CKN 379/00, LEX nr 52661). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w tym prawo do odsetek zwykłych i za opóźnienie (bieżących i zaległych). Umowa cesji może być w zasadzie zawarta w dowolnej formie (zob. A. Ohanowicz, Zobowiązania ..., s. 233), wymaga ona jednak stwierdzenia na piśmie, jeśli sama wierzytelność jest stwierdzona pismem (art. 511 kc). Wierzytelność – z wyjątkiem związanej
z dokumentem na okaziciela i zabezpieczonej hipoteką – przechodzi na nabywcę przez sam fakt zawarcia umowy. Przedmiotem cesji mogą być przede wszystkim wierzytelności, rozumiane jako prawa podmiotowe przysługujące wierzycielowi do żądania od dłużnika spełnienia świadczenia. Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność (por. wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r., III CKN 423/98), a zatem oznaczania stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia.

Przedkładając umowę powierniczego przelewu wierzytelności i windykacji roszczeń podpisaną przez osoby do tego umocowane oraz załączniki do umowy powódka wykazała, że skutecznie nabyła roszczenie objęte pozwem.

Z uwagi powyższe ustalenia Sąd uznał, iż powódka sprostała dyspozycji przywołanego art. 6 kc i wykazała żądanie pozwu zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Na poparcie swoich twierdzeń przedstawiła dowody potwierdzające zawarcie przez pozwaną i cedenta umowy sprzedaży objętej fakturami VAT załączonymi do pozwu, ilość sprzedanych środków czystości, ich cenę jednostkową oraz łączną wartość. Pozwana natomiast nie wykazała, a ją
w tym zakresie obciążał obowiązek dowody wynikający z treści art. 6 kc, by dokonała zapłaty za dostarczony towar.

W tej sytuacji, kiedy pozwana w istocie nie sformułowała żadnych konkretnych zastrzeżeń co do żądania pozwu w zakresie zarówno samej zasady swojej odpowiedzialności, jak i wysokości żądania, Sąd mając na uwadze całokształt przeprowadzonych w sprawie dowodów uznał roszczenie powódki w zakresie należności głównych wynikających
z załączonych do pozwu faktur za zasługujące na uwzględnienie w całości, o czym orzekł
w pkt 1 sentencji wyroku.

O obowiązku zapłaty odsetek w wysokości ustawowej za opóźnienie w transakcjach handlowych Sąd orzekł na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684), zgodnie z którym
w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie
w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Pozwana miała uregulować należności wynikające z faktur VAT w terminach wskazanych w ich treści. Popadła zatem w opóźnienie dnia następnego, czego pozwana nie kwestionowała, i od tej daty należy liczyć odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych od zasądzonych kwot poza kwotą 623,09 zł. Termin jej płatności został określony na dzień 12 listopada 2017 r., tj. niedziela. Dlatego też pozwana popadła w opóźnienie dopiero 14 listopada 2017 r., a w pozostałym zakresie roszczenie o odsetki od tej kwoty podlegało oddaleniu o czym Sąd orzekł w pkt 1 i 2 sentencji wyroku.

Sąd ustalił, iż pozwana nie zapłaciła za sprzedane przez cedenta środki czystości we wskazanym w fakturach terminach.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach zapłaty
w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684) w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2016 r. wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc,
w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności.

Ustawodawca zatem przewidział dla wierzyciela swoisty ryczałt będący rekompensatą za koszty starań w celu odzyskania należności w wysokości równowartości 40 euro. Ta stała rekompensata przysługuje od dłużnika, przy czym wierzyciel nie jest zobligowany do wykazania poniesienia w tej wysokości wydatków.

Na podstawie ustalonego stany faktycznego Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie powódka przedkładając trzy faktury VAT wykazała, że należy jej się zwrot kwoty stanowiącej równowartość 40 euro według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, gdyż poznana nie uregulowała należności we wskazanym
w fakturze terminie od każdej z faktur w łącznej kwocie 514,74 zł, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98§1 i 2 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 30,00 zł obliczona zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2014 r., poz. 1025 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 900,00 zł obliczone zgodnie z §6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) i §6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 09 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 86, poz. 960 ze zm.).

Pozwana przegrała proces w całości, musiała więc w całości ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od niej na rzecz powódki kwotę 947,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,
o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława