Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 552/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 lipca 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 131/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na jego treść, w szczególności art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k. i 7 k.p.k. polegająca na:

- oparciu istotnych ustaleń faktycznych wyłącznie na dowodach obciążających i przy całkowitym pominięciu dowodów przeciwnych,

- odmówieniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego P. M. (1) na tej tylko podstawie, iż pozostają one w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonych, które Sąd uznał za wiarygodne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadne okazały się zarzuty naruszenia art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazała bowiem w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych. W aspekcie powyższego, ogólne twierdzenia skarżącego koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej ich analizy. Apelujący w żadnej mierze nie zdołał skutecznie wykazać, aby rozumowanie Sądu I instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było nietrafne, bądź nieracjonalne, gdyż zarzuty przedstawione w apelacji, po ich gruntownej analizie i zestawieniu z materiałem dowodowym, opierają się wyłącznie na odmiennej, subiektywnej i selektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu meriti o możliwości przypisania oskarżonemu zrealizowania znamion czynów mu przypisanych, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia wszystkich dowodów zgodnie z art. 410 k.p.k., przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a nade wszystko zostały rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Odnosząc się do szczegółów, wbrew stanowisku zaprezentowanemu przez skarżącego stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy w rozważaniach swych nie pominął żadnego dowodu, każdy z nich szczegółowo omówił i w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, które z tych dowodów i dlaczego uznał za wiarygodne, a którym i dlaczego przymiotu wiarygodności odmówił. W tym kontekście, Sąd Rejonowy zasadnie przyjął za miarodajne dla poczynionych ustaleń zeznania pokrzywdzonej A. M. - żony oskarżonego P. M. (1). Jej relacje odznaczają się wysoką spójnością, jednolitością i konsekwentnością. Pokrzywdzona podawała w nich szczegółowo przejawy negatywnych zachowań oskarżonego (prezentowanych tylko po spożyciu alkoholu) podejmowanych w stosunku do niej i dzieci, a także zwierząt domowych, w okresie czasu ustalonym w wyroku. Wskazywała przy tym niezmiennie, że od sierpnia 2019 roku pogłębił się alkoholizm oskarżonego i nasiliły się przy tym jego wulgarne i karygodne zachowania. Poza tym, A. M. precyzyjnie opisała zdarzenie, do jakiego doszło w nocy z 31 grudnia 2019 roku na 01 stycznia 2020 roku, w trakcie którego wymieniony złapał ją z tyłu za włosy przewracając na podłogę, a następnie usiadł na niej, przyciskając ją do podłoża i uderzał ją w twarz i głowę, powodując u niej obrażenia ciała w postaci urazu głowy z obrzękiem tkanek miękkich, podbiegnięciami krwawymi na twarzy i zadrapaniem potylicy oraz zadrapaniem na lewym łokciu i otarciami naskórka na przedramionach, które to jak wynika z opinii sądowo - lekarskiej stanowiącej obiektywny i wiarygodny dowód w sprawie stanowiły obrażenia ciała w rozumieniu art. 157 § 2 k.k. Takie zachowanie oskarżonego było niewątpliwie dla pokrzywdzonej dolegliwe i poniżające, ale także niebezpieczne. Sytuacja ta wzbudziła w niej obawę spełnienia wypowiedzianych pod jej adresem gróźb, w związku z czym niezwłocznie zawiadomiła o niej Policję. Ponadto, relacjonując bezprawne działania męża pokrzywdzona podała, że równolegle z przemocą wobec najbliższych postępowała agresja oskarżonego w stosunku do zwierząt domowych. Oskarżony drażnił je, kopał, wykręcał im łapy i podrzucał je, a nadto, psu o imieniu D. podstawiał do pyska odpalony papieros. Niewątpliwie istotnym dowodem pozwalającym zweryfikować wiarygodność twierdzeń pokrzywdzonej są zeznania małoletnich dzieci stron P. M. (2), P. M. (3) i O. M., z których jednoznacznie wynika, że oskarżony znieważał ich wszystkich słowami wulgarnymi, używanymi powszechnie za obraźliwe, krytykował, uderzał, szarpał i popychał oraz groził pozbawieniem życia. Dzieci przekonująco opisały agresję oskarżonego kierowaną także w stosunku do zwierząt domowych. Przedstawiły też spójnie znane im doskonale okoliczności dotyczące sytuacji rodzinnej, czyniąc to w sposób zgodny z rzeczywistą wiedzą w sprawie (tak też wynika z opinii psychologicznych dotyczących małoletnich). Fakty przedstawione przez dzieci znane im były zarówno z relacji ich matki A. M., ale też z własnych obserwacji związanych z funkcjonowaniem w tej rodzinie. Zestawienie depozycji osób pokrzywdzonych i skrupulatna ich analiza wiedzie do ugruntowania przekonania o słuszności stanowiska Sądu Rejonowego w zakresie stwierdzenia sprawstwa i winy oskarżonego P. M. (1). Co więcej, wersję wydarzeń pokrzywdzonej A. M. potwierdzają też zeznania jej siostrzenicy A. K., która co prawda nie była naocznym świadkiem zachowań oskarżonego, zawierających się w opisie przypisanych mu czynów, ale wiedzę odnośnie powyższego posiadała od pokrzywdzonej A. M. oraz jej małoletnich dzieci, które niejednokrotnie zabierała do siebie na prośbę wymienionej, kiedy dochodziło do awantur w miejscu zamieszkania stron. Istotny, zobiektywizowany dowód w sprawie, stanowią zeznania funkcjonariusza Policji przesłuchanego w charakterze świadka w niniejszym postępowaniu w osobie K. K. – dzielnicowego w miejscu zamieszkania stron. Potwierdził on fakt zgłaszania interwencji w związku z agresywnym zachowaniem się oskarżonego oraz prowadzenia niebieskiej karty dotyczącej występowania przemocy w tej rodzinie. Poza tym, w/w funkcjonariusz policji stwierdził, że postawa oskarżonego jaką przejawiał wobec żony i dzieci wynikała z faktu nadużywania przez niego alkoholu, o czym tenże dowiedział się wykonując czynności służbowe. Zeznania pokrzywdzonej A. M. pozytywnie weryfikuje również rzeczowy materiał dowodowy w postaci płyty CD zawierającej dokumentację medyczną dotyczącą doznanych przez nią obrażeń podczas zdarzenia w nocy z 31 grudnia 2019 roku na 01 stycznia 2020 roku. Innymi dowodami potwierdzającymi pośrednio prawdziwość jej zeznań były także zapisy wdrożonej przez policję procedury „niebieskiej karty”. Znamiennym jest, iż pomimo krzywd, bólu i cierpienia spowodowanego działaniami oskarżonego, A. M. nie przedstawiała oskarżonego wyłącznie negatywnym świetle, ale też wskazała, na pozytywne zachowania (choć ich obraz został całkowicie przesłonięty tymi nieodpowiednimi i destrukcyjnymi), kiedy to oskarżony stosował abstynencję (wówczas oskarżony jawił się jako dobry mąż i ojciec).

Przypomnienia też wymaga – w kontekście zarzutów apelacyjnych – że w świetle ugruntowa­nego orzecznictwa sądów nie można zarzucać obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strona zgłasza wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są istotne wątpliwości strony procesowej, ale to jedynie, czy orzekający sąd takie wątpliwości powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy w realiach sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Gdy ustalenia faktyczne zależą od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, bo jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.). Zważywszy na powyższe oraz argumenty wskazane szczegółowo powyżej w ocenie sądu odwoławczego Sąd meriti nie dopuścił się obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wydatne obniżenie kar jednostkowych oraz kary łącznej wymierzonych za przypisane oskarżonemu czyny do najniższych ustawowych granic przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego załagodzenia kary wskazanej w art. 60 § 1 pkt. 2 kk oraz nieorzekanie o stosowaniu fakultatywnych środków karnych orzeczonych w pkt. 2 i 3 zaskarżonego wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy wskazywanych przez skarżącego przepisów postępowania. Ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie ujawnionego materiału dowodowego, a jego ocena nie wykazuje jakichkolwiek błędów. Nagannym zachowaniem, zawierającym się w opisie czynów mu przypisanych, oskarżony wypełnił znamiona występków stypizowanych w art. 207 § 1 k.k., art. 157 § 2 k.k. oraz art. 35 ust.1 ustawy z dnia 21.08.1997 roku o ochronie zwierząt.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który mógł mieć wpływ na jego treść a polegający na przyjęciu, iż zachowania oskarżonego przypisane mu w wyroku miały charakter niejako permanentny w okresie objętym zarzutem choć na takie przyjęcie nie pozwala zebrany w sprawie materiał dowodowy, który wskazuje, iż tego rodzaju zachowania miały miejsce jedynie w czasie, kiedy oskarżony był nietrzeźwy zaś materiał dowodowy nie wskazuje zupełnie aby oskarżony spożywał alkohol w sposób permanentny od sierpnia 2019 roku do 1 stycznia 2020 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym analiza materiału dowodowego sprawy (przedstawiona w rozważaniach podjętych w rubryce 3.1. nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała także, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego. Stąd też rozumowanie Sadu Rejonowego, które doprowadziło do dokonania ustaleń faktycznych na kanwie przedmiotowej sprawy, znajduje pełne odzwierciedlenie w treści uzasadnienia, w którym Sąd Rejonowy w sposób syntetyczny i trafny odniósł się do poszczególnych dowodów, a Sąd odwoławczy w pełni ocenę tą aprobuje.

Tym samym, nie można zgodzić się z obrońcą jakoby zachowania oskarżonego, zawierające się w opisie czynów mu przypisanych, nie miały charakteru permanentnego. Zważyć należy, iż zachowania te systematycznie podejmowane były przez wymienionego na przestrzeni kilku miesięcy i po spożyciu alkoholu. Z zeznań natomiast pokrzywdzonej A. M. wynika, iż podsądny spożywał alkohol, kiedy tylko ma wolne od pracy, czyli zazwyczaj były to weekendy. Małoletnia P. M. (2) również przekonująco relacjonowała, że jak tylko oskarżony nie pracował, pił alkohol. Jeśli zatem poza weekendem, nie pracował też w tygodniu, bywał wówczas nietrzeźwy. Tym samym działania oskarżonego realizujące znamiona przestępstwa z art. 207 k.k. podejmowane były nawet kilkukrotnie w miesiącu.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wydatne obniżenie kar jednostkowych oraz kary łącznej wymierzonych za przypisane oskarżonemu czyny do najniższych ustawowych granic przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego załagodzenia kary wskazanej w art. 60 § 1 pkt. 2 kk oraz nieorzekanie o stosowaniu fakultatywnych środków karnych orzeczonych w pkt. 2 i 3 zaskarżonego wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Całokształt powyższych okoliczności nie pozwalał na zakwestionowanie końcowych wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji, tak w zakresie sposobu oceny zgromadzonych dowodów, jak i konkluzji o przypisaniu oskarżonemu P. M. (1) sprawstwa inkryminowanych mu czynów.

3.3.

Rażąca surowość kar jednostkowych orzeczonych za poszczególne czyny przypisane oskarżonemu oraz kary łącznej w wymiarze 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz środków karnych polegająca na wymierzeniu tych kar oraz tych środków w rozmiarze znacznie przekraczającym stopień winy i społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, przy wybiórczej ocenie zachowania oskarżonego i bez jakiegokolwiek uwzględnienia faktu przyznania się oskarżonego, prawie w całości do zarzucanych mu czynów oraz pojednania się pokrzywdzonej A. M. z oskarżonym na rozprawie a także oczekiwań pokrzywdzonej A. M. co do kary za popełnione przez oskarżonego czyny oraz ewentualnego środka karnego nakazu okresowego opuszczenia lokalu mieszkalnego oraz zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się natomiast do zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary i środków karnych stwierdzić również należy, że jest on chybiony. Zdaniem sądu odwoławczego, w przedmiotowej sprawie, Sąd Rejonowy prawidłowo wyważył okoliczności przedmiotowe i podmiotowe sprawy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego P. M. (1) (wskazując, że jest on znaczny – oskarżony godził wszak w dobra takie jak życie i zdrowie żony i dzieci, w ich poczucie bezpieczeństwa oraz poczucie wolności od przemocy i strachu), niczym nieuzasadnione okrucieństwo wobec bezbronnych zwierząt, i w związku z tym Sąd meriti słusznie uznał, że adekwatną reakcją karną będą kary jednostkowe na poziomie 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 3 miesięcy pozbawienia wolności.

W tym kontekście, pamiętać trzeba, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się, by reakcja prawnokarna na zachowania przypisane P. M. (1) była nadmiernie surowa. W ocenie Sądu Okręgowego, dolegliwość wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych pozbawienia wolności, a ostatecznie bezwzględnej kary łącznej na poziomie 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej nie przekracza stopnia winy, jest współmierna w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, które uwzględniając jego następstwa (traumatyczne przeżycia małoletnich dzieci i żony spowodowane w szczególności wielokrotnymi awanturami domowymi inspirowanymi przez pijanego ojca i męża) uchodzić musi jako znaczny i spełnia zadania społecznego oddziaływania kary i cele szczególno - prewencyjne. Jest wynikiem trafnej oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynów oraz danych osobopoznawczych dotyczących oskarżonego, jego uprzedniej wielokrotnej karalności (oskarżony na przestrzeni 28 lat był karany czternaście razy za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, mieniu, bezpieczeństwu w komunikacji, rodzinie i opiece), w tym również za znęcanie nad osobami najbliższymi i to w nieodległej przeszłości i jako spełniające wymogi zakreślone dyrektywami przepisu art. 53 k.k., uznana być musi za karę prawidłowo wyważoną. Należy przy tym mieć nadzieję, że kara wymierzona oskarżonemu w niniejszym postępowaniu spełni swoje cele nie tylko w indywidualnym zakresie, ale zwiększy także świadomość innych osób, dzięki czemu podobnych wydarzeń będzie można w przyszłości uniknąć. Podkreślić należy, iż w realiach przedmiotowej sprawy orzeczenie wobec P. M. (1) jednostkowych kar pozbawienia wolności oraz łącznej kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze pozostawałoby w oczywistej sprzeczności z poczuciem sprawiedliwej odpłaty za przypisane mu czyny. Zważyć wszak należy, iż oskarżony po raz kolejny odpowiada za przestępstwo znęcania się. Uprzednio orzeczona mu wolnościowa kara ograniczenia wolności nie odniosła zamierzonych rezultatów, bowiem oskarżony nie zaprzestał bezprawnych zachowań wobec swojej żony i dzieci. Taka postawa oskarżonego wskazuje na absolutny brak krytycznego wglądu w jego własne zachowanie. Wyeksponowania wymaga także okoliczność, iż wymieniony nie podjął żadnych działań w celu zaprzestania spożywania alkoholu, pod wpływem którego uniemożliwiał poprawne funkcjonowanie swojej rodzinie. Zachowania oskarżonego zawierające się w opisie czynów mu przypisanych polegały na działaniach umyślnych, nasilających się i charakteryzujących się intensywnością w zadawaniu swoim bliskim dolegliwości psychicznych i fizycznych. Na szczególne zaakcentowanie zasługuje przy informacja o dotychczasowej karalności oskarżonego. Daje one obraz człowieka nie liczącego się z prawem, nie respektującego nakładanych nań obowiązków i powracającego na drogę przestępstwa. Podsądny powiela zachowania, podejmowaniu których zapobiec miał realizując obowiązek nałożony wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 09 stycznia 2017 roku w sprawie VII K 503/16 (vide k. 49) tj. powstrzymując się od nadużywania alkoholu. Mimo wskazania mu metody poprawy swego postępowania, permanentnie uchylał się od jej zastosowania. Uzasadnionym wydaje się zatem pogląd, że brak odczuwalnej kary - w przypadku oskarżonego - zamiast korygować jego osobowość, utwierdziłby go w przekonaniu o bezkarności, celowości oraz realnej możliwości uniknięcia odpowiedzialności, a więc utrwalałoby jego aspołeczne cechy, zamiast je eliminować. Dlatego premiowanie takiego sprawcy instytucją nadzwyczajnego złagodzenia kary, przewidzianą w art. 60 k.k. byłoby niezgodne z zasadami wymiaru kary, a nadto nie spełniłoby celów w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Tym samym, zastosowana względem oskarżonego łączna kara 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności uświadomi mu, że popełnianie przestępstw pociąga za sobą dotkliwe konsekwencje oraz - taką nadzieję żywi sąd odwoławczy - pozwoli osiągnąć zamierzony skutek wychowawczy, wpływając zarazem na jego postawę tak, aby zrozumiał naganność własnych czynów, pozwoli ukształtować krytyczny do nich stosunek, co w przyszłości zapobiegnie ewentualnemu powrotowi do przestępstwa. Kara ta pozwoli oskarżonemu też zrozumieć, że wszelkie formy znęcania się nad osobami najbliższymi nie są akceptowane w społeczeństwie. Nie bez znaczenia pozostaje również konieczność kształtowania poczucia sprawiedliwości i świadomości prawnej w środowisku zarówno sprawcy, jak i pokrzywdzonych. Jednocześnie orzeczone wobec oskarżonego środki karne w postaci okresowego nakazu opuszczenia przez oskarżonego lokalu mieszkalnego wspólnie zajmowanego z pokrzywdzonymi oraz zakazu zbliżania się do nich na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat od uprawomocnienia się wyroku, są niezbędne w celu utrwalenia prawidłowych postaw ze strony oskarżonego i wyeliminowania jego negatywnych zachowań wobec pokrzywdzonych także w dalszej przyszłości. Rzecz bowiem w tym, by ochronić przed traumatyzującymi skutkami przemocy osoby z natury rzeczy słabsze - małoletnie dzieci - ale też uzależnioną finansowo od oskarżonego jego żonę, której względy materialne i długotrwałe tolerowanie nagannych zachowań oskarżonego zaburzyły rzeczywisty osąd sytuacji panującej w rodzinie i szkodliwe skutki takiego położenia nie tylko dla niej samej, ale przede wszystkim dla małoletnich, bezbronnych dzieci.

Oskarżony jest osobą zdeprawowaną, ale też głęboko uzależnioną od alkoholu, po którym kompletnie traci kontrolę nad swoim postępowaniem stając się osobą agresywną i nieobliczalną, a zatem, winien zostać odizolowany od społeczeństwa na określony okres czasu, aby poczynić konstruktywną refleksję nad swym postępowaniem i przede wszystkim, aby osoby pokrzywdzone jego przestępnymi działaniami mogły wreszcie przestać obawiać się jego irracjonalnego zachowania. W tym stanie rzeczy, brak argumentów tego rodzaju, by wymierzyć wymienionemu kary innego rodzaju, bądź kary pozbawienia wolności (a tym samym też karę łączną) w niższym wymiarze.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wydatne obniżenie kar jednostkowych oraz kary łącznej wymierzonych za przypisane oskarżonemu czyny do najniższych ustawowych granic przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego załagodzenia kary wskazanej w art. 60 § 1 pkt. 2 kk oraz nieorzekanie o stosowaniu fakultatywnych środków karnych orzeczonych w pkt. 2 i 3 zaskarżonego wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich zawartych rozstrzygnięć w wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 lipca 2020 roku w sprawie II K 131/20.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, a apelacja obrońcy oskarżonego P. M. (1) bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanych mu przestępstw, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonych kar jednostkowych, kary łącznej oraz środków karnych i kompensacyjnych.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika małoletnich oskarżycieli posiłkowych P. M. (2), P. M. (3) oraz O. M. - adwokata E. M. kwotę 619,92 złotych tytułem wynagrodzenia kuratora z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Przy czym, sąd odwoławczy zastosował stawki określone w § 2 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 i i § 17 ust. 7, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 18).

3

Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18) ustalono koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. M. (1) z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 619,92 złotych, którą zasądzono na rzecz adwokata M. J..

4

W oparciu o przepisy art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), mając na względzie sytuację osobistą (długotrwały pobyt w izolacji penitencjarnej) i możliwości finansowe oskarżonego P. M. (1) (aktualnie brak dochodów), Sąd Okręgowy zwolnił go od obowiązku wnoszenia opłaty za drugą instancję oraz od obowiązku zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. M. (1).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 lipca 2020 roku w sprawie II K 131/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana