Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2019 r. w Bydgoszczy na rozprawie

odwołania: B. Ś.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 15 kwietnia 2019 r., znak: (...)

w sprawie: B. Ś.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o ponowne ustalenie wysokości emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zobowiązuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. do ponownego ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonej B. Ś. z pominięciem art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1270 ).

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VIU 1511/19

UZASADNIENIE

W piśmie z dnia 25 marca 2019 r., wniesionym do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B., ubezpieczona B. Ś., powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r., wniosła skargę o wznowienie postępowania o uchylenie decyzji o przyznaniu emerytury i jej obliczenie z uwzględnieniem artykułu 25 ust. 1b Ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Na podstawie, skargę wniosła na..., powołując się na arty..., także na art. 145a k.p.a. Ponadto ubezpieczona wniosła o wydanie nowej decyzji, w której emerytura zostanie obliczona bez zastosowania tego przepisu. Organ rentowy, kwalifikując powyższe pismo ubezpieczonej wyłącznie jako skargę o wznowienie postępowania, złożoną przez ubezpieczoną, decyzją z dnia 15 kwietnia 2019 r. odmówił uchylenia decyzji z 15 lutego 2013 roku znak (...) i stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa. W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy podał, że zgodnie z art. 146 par. 1 k.p.a. uchylenie decyzji z powodu orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, na podstawie którego została wydana decyzja, nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia decyzji upłynęło 5 lat. W takim przypadku zgodnie z art. 151 par. 2 k.p.a. wskazał ZUS Oddział w B. organ administracji publicznej ogranicza się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazuje okoliczności, z powodu których nie uchylił tej decyzji. Dalej organ rentowy wskazał w uzasadnieniu decyzji z 15 kwietnia 2019 r., że skoro od dnia doręczenia zaskarżonej decyzji z dnia 15 lutego 2013 r. znak (...) upłynęło 5 lat, nie jest możliwe jej uchylenie, wobec czego zakład odmówił uchylenia zaskarżonej decyzji i stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa. Odwołanie od tej decyzji wniosła ubezpieczona. Domagała się ona wznowienia postępowania w sprawie ponownego wyliczenia emerytury. Podnosiła, że po..., ona, iż po ukończeniu 60 lat złożyła wniosek o ponowne przeliczenie emerytury i dostała decyzję, że emerytura zostaje zawieszona w związku z tym, że obecna emerytur jest korzystniejsza od ponownie naliczonej. W związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. ubezpieczona złożyła ponownie pismo do ZUS w B. o naliczenie wyższej emerytury i otrzymała zaskarżoną decyzję. I w odczuciu ubezpieczonej, co podkreślała ona w odwołaniu, zaskarżona decyzja jest bardzo dla niej krzywdząca. Uzasadnieniem upły..., przez ZUS upływu pięcioletniego terminu od dnia doręczenia zaskarżonej decyzji ubezpieczona wnosiła o rozpa..., pozytywne rozpatrzenie, prawidłowe rozpatrzenie jej odwołania. Na rozprawie w dniu 8 października 2019 r. ubezpieczona domagała się, aby przy ponownym obliczaniu wysokości jej świadczenia emerytalnego nie odejmować dotychczas pobranych wcześniejszych emerytur. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania, powołując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje. Ubezpieczona B. Ś., urodzona (...), uprawniona była do emerytury przyznanej na podstawie art. 46 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od dnia 1 czerwca 2008 r. Emerytura ta przyznana jej została decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 10 czerwca 2008 r. rozpoznającą wniosek ubezpieczonej z 5 czerwca 2008 r. Decyzja w aktach emerytalnych karta 19. W dniu 23 stycznia 2013 r. ubezpieczona B. Ś. złożyła wniosek o przyznanie jej emerytury z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego na podstawie art. 24 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tekst jednolity Dziennik Ustaw z 2018 r. pozycja 1270. Z treści tej decyzji wynika, iż podstawa obliczenia emerytury przyznanej decyzją z 15 lutego 2013 r. została pomniejszona o kwoty pobranych przez nią wcześniej emerytur zgodnie z unormowaniem art. 25 ustępu 1b Ustawy emerytalnej. Okoliczności niesporne. Decyzja karta 16 akt emerytalnych ubezpieczonej, założonych z jej wniosku z dnia 23 stycznia 2013 roku. Wyrokiem z dnia 6 marca 2019 r. sygn. P 20/16 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 25 ust. 1b Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r., w zakresie w jakim dotyczy urodzonych w 1953 roku kobiet, które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej Ustawy jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Powołując się na powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego ubezpieczona w dniu 25 marca 2019 r. złożyła w ZUS w Oddziale w B. pismo na otrzymanym od pracowników ZUS druku o uchylenie decyzji o przyznaniu emerytury na podstawie art. 145a k.p.a. i jej obliczenie z uwzględnieniem artykułu 25 ustęp 1b Ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ubezpieczona określiła to żądanie w ramach skargi o wznowienie postępowania, a ponadto w zdaniu 2 tego pisma wnosiła także o wydanie nowej decyzji, w której emerytura zostanie obliczona bez zastosowania wyżej wskazanego przepisu. Pismo karta 25 akt emerytalnych. Postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2019 r. ZUS Oddział w B. na podstawie artykuł 149 paragrafu 1 k.p.a. wznowił postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia 15 lutego 2013 r., a następnie wydał zaskarżoną odwołaniem ubezpieczonej decyzję z dnia 15 kwietnia 2019 r. Oceniając zgodność z prawem tej decyzji, Sąd Okręgowy wskazuje w pierwszej kolejności, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych, jako państwowa jednostka organizacyjna uprawniona do wydawania decyzji w indywidualnych sprawach dotyczących m.in. ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych i ich wymiaru, art. 66 ust. 1, w związku z artykułem 83 ust. 1 pkt. 4 i pkt. 5 Ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, tekst jednolity Dziennik Ustaw z 2019 r. pozycja 300 ze zmianami, powinien działać zgodnie z zasadami legalności i praworządności oraz z zasadą wyważania interesu społecznego i słusznego interesu obywateli wskazywanymi w art. 6 i 7 k.p.a. Przepisy te nakazują organom administracji podejmowanie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej. Przypomnieć także należy, że przepis art. 8 par. 1 k.p.a. stanowi, iż organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, kierując się zasadami proporcjonalności, bezstronności i równego traktowania. W postępowaniu wszczętym w wyniku wniesienia przez ubezpieczonego odwołania od decyzji organu rentowego, wydanej w indywidualnej sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, Sąd Ubezpieczeń Społecznych nie może, co do zasady, kontrolować przestrzegania przez organ rentowy przepisów k.p.a., albowiem sprawa taka jest sprawą cywilną, podlegającą rozstrzygnięciu merytorycznemu według przepisów prawa materialnego właściwych dla zgłoszonego w odwołaniu i we wniosku roszczenia. Zgłoszone przez ubezpieczoną w odwołaniu i w poprzedzającym to odwołanie wniosku z dnia 25 marca 2019 r. żądanie ubezpieczonej nie ograniczało się do wznowienia postępowania administracyjnego na podstawie artykuł 145a paragraf 1 i paragraf 2 k.p.a., lecz obejmowało również żądanie ponownego ustalenia wysokości emerytury z pominięciem niekonstytucyjnego w stosunku do ubezpieczonej przepisu artykułu 25 ustęp 1b Ustawy emerytalnej w brzmieniu obwiązującym do 30 września 2017 roku. W istocie rzeczy, zatem zaskarżona decyzja odmawiała ponownego ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonej z pominięciem niekonstytucyjnego przepisu. Sąd Okręgowy rozpoznając niniejszą sprawę miał na względzie te kierunki orzecznictwa Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, które odwołują się do stosowania artykułu 114 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy ponownym ustalaniu prawa do świadczeń lub ich wysokości. I tak w uchwale Sądu Najwyższego składu 7 sędziów z dnia 10 czerwca 2011 roku, III UZP 1/11, Lex numer 842889 wydanej w sprawie o zbliżonym stanie faktycznym do stanu faktycznego niniejszej sprawy a w szczególności w zakresie tego elementu, któ..., w któ..., tych elementów, w których wystąpił, w szczególności w zakresie wspólnego elementu stanów faktycznych tych spraw, w obu tych sprawach wydane zostały wyroki Trybunału Konstytucyjnego uznające konkretne unormowanie za niezgodne z Konstytucją. Sąd Najwyższy w uchwale tej wskazał, że ponowne ustalenie prawa do świadczeń lub ich wysokości w trybie artykułu 114 ustęp 1 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emerytura i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie wymaga wydania przez organ rentowy postanowienia o wznowieniu postępowania na podstawie artykułu 149 § 1 k.p.a. Wymaga natomiast zawiadomienia stron o wszczęciu postępowania na podstawie artykułu 61 § 4 k.p.a. w związku z artykułem 124 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, iż początek cytatu "ustawodawca w artykule 114 ustęp 1 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wyposażył organ rentowy w uprawnienia do ponownego ustalenia prawa do świadczeń lub ich wysokości na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawnione okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Ustawodawca nie używa w omawianym przepisie terminu wznowienia postępowania, chociaż wskazane podstawy ponownego ustalenia, ponownego ustalenia prawa do świadczeń inaczej decyzji ostatecznej w rozumieniu k.p.a. odpowiadają przyczynie wznowienia postępowania administracyjnego z artykułu 145 § 1 punktu 5 k.p.a. Uregulowanie z artykułu 114 zbliżone jest do rozwiązań przyjętych w przepisach artykułu 83a ustęp 1 i 3 Ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych z tym, że przepis ten w ustępie 2 wyraźnie przewiduje, że decyzje Zakładu, od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego Sądu mogą być z urzędu przez Zakład uchylone, zmienione lub unieważnione na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego. Mimo takiego uregulowania Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z dnia 23 marca 2011 roku I UZP 3/10, Biuletyn SN 2011 rok, numer 3, pozycja 25 mającej moc zasady prawnej przyjął, że od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wydanej na podstawie artykułu 83a ustęp 2 Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w przedmiocie nieważności decyzji przysługuje odwołanie do właściwego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto wydanie lub niewydanie przez organ rentowy na podstawie artykułu 149 § 1 k.p.a. postanowienia o wznowieniu postępowania dotyczącego ponownego ustalenia prawa do świadczeń lub ich wysokości w oparciu o artykuł 114 ustęp 1 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS podobnie w oparciu o artykuł 83a Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest prawnie indyferentne w postępowaniu sądowym wszczętym przed Sądem Ubezpieczeń Społecznych w wyniku wniesienia odwołania od decyzji organu rentowego wydanej na podstawie artykułu 114 ustęp 1 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego nie stanowi przesłanki wzruszenia decyzji przed Sądem, przez Sąd Ubezpieczeń Społecznych, co oznacza, że przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie są przez ten Sąd stosowane. Za stanowiskiem, że ponowne ustalenie prawa do świadczeń lub ich wysokości w trybie artykułu 114 ustęp 1 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie wymaga wydania przez organ rentowy postanowienia o wznowieniu postępowania na podstawie artykułu 149 § 1 k.p.a. przemawiają też motywy uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2005 roku, II UZP 15/05, OSNP 2006 rok, numer 17, 18 pozycja 176. W uchwale tej odnośnie do zbliżonego do artykułu 114 ustęp 1 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS rozwiązania w artykule 83a ustęp 1 Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przyjęto, że przepisy o ponownym rozpoznaniu, nie o wznowienie postępowania, stanowią leges speciales w zakresie, w jakim wznowienie postępowania regulowane jest przez Kodeks postępowania administracyjnego. Instytucja ponownego rozpoznania uprawnień, którą w odróżnieniu od wznowienia postępowania posługuje się ustawodawca tylko w odniesieniu do postępowania przed organem ubezpieczeń społecznych i to bez względu na to czy okoliczności powodujące takie rozpoznanie sprawy wystąpiły przed rozstrzygnięciem sprawy czy po jej rozstrzygnięciu wprowadzo..., została wprowadzona zamiast wznowienia postępowania administracyjnego, poruszony druk sejmowy nr 700/02. Projektodawca zmian w Ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych zwrócił uwagę, że stosowanie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, artykuł 123, w sytuacjach, w których przewidują one podjęcie działań przez organ wyższego stopnia (wznowienie postępowania, uchylenie decyzji, uznanie decyzji za nieważną czy zażalenie na postanowienie) nie jest możliwe przy jednoinstancyjnej organizacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W związku z tym dodane przepisy artykułu 83a do 83c Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych mają rozstrzygać te wątpliwości w sposób analogiczny jak to jest przyjęte w Ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i przy uszanowaniu zasady, że każda decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kończąca postępowanie podlega kontroli sądowej a w sprawach, w których zmiany w decyzjach są zgodne z interesem zainteresowanego tryb postępowania musi być maksymalnie uproszczony. Poruszone także wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2004 roku, II UK 250/03 niepublikowany, z dnia 13 maja 2004 roku, II UK 359/03, OSNP 2004 rok, numer 24, pozycja 425 i z dnia 25 maja 2004 roku, III UK 31/04, OSNP 2005 rok, numer 1, pozycja 13". Ten sam kierunek wykładni przedstawiony został także w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 września 2013 roku III AUa 1750/12, Lex numer 1386109, w którym wskazano, że "od decyzji emerytalno- rentowej w toku instancji administracyjnej nie przysługuje żaden środek odwoławczy, dlatego te decyzje w rozumieniu k.p.a. mają charakter ostateczny od daty wydania, artykuł 16 § 2 k.p.a. Wznowienie postępowania administracyjnego na podstawie artykułu 145 k.p.a. dotyczy decyzji ostatecznych jak wyraźnie stanowi ten przepis, dlatego artykuł 145 k.p.a. nigdy nie może być podstawą nadzwyczajnej weryfikacji prawomocnych decyzji emerytalno-rentowych. Podstawą wzruszenia takiej prawomocnej decyzji może być tylko artykuł 114 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W artykule 145a k.p.a. przewiduje się możliwość wznowienia postępowania, gdy organ orzekł decyzją na podstawie niekonstytucyjnej normy prawnej uznanej przez Trybunał za niezgodną z Konstytucją. Nie ma takiej wyraźnej podstawy do wzruszenia decyzji emerytalno-rentowej, która uprawomocniła się wskutek niewniesienia od niej odwołania. Jeżeli odwołanie wniesiono i Sąd orzekł na podstawie niekonstytucyjnej normy to sytuacja jest jasna a wznowienie postępowania sądowego przewidziane jest w artykule 401 ze znaczkiem prim k.p.c. W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się jednolicie, że pod pojęciem okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, o których mowa w artykule 114 ustępie 1 Ustawy emerytalnej rozumieć należy też niezgodność z konstytucją danej normy prawnej, która stanowiła podstawę wydania decyzji. Patrz też Renata Babińska [f 00:28:32.608] Wzruszalność prawomocnych decyzji rentowych, 2007 rok. W trybie artykułu 114 ustępu 1 wyżej wymienionej Ustawy istnieje, więc możliwość wzruszenia przez organy rentowe na wniosek lub z urzędu decyzji wydanych w sprawach emerytalnych i rentowych także w razie późniejszego uznania niezgodności z konstytucją danej normy prawnej. Dlatego wniesienie ponownego wniosku po uprawomocnieniu się decyzji w zwykły sposób powinna uzasadniać badanie pod kątem przesłanek z artykułu 114 Ustawy emerytalnej. W wyniku zastosowania instytucji ponownego ustalania prawa do emerytur i rent następuje nadzwyczajna kontynuacja postępowania w tej samej sprawie. Wzruszalność prawomocnych decyzji uregulowana jest odrębnie w Ustawie o emeryturach i rentach z FUS niż w k.p.a. Wzruszalność na gruncie artykułu 114 Ustawy to szczególny sposób pozbawienia skutków prawnych prawomocnych decyzji emerytalno-rentowych niweczący skutki obiektywnie wadliwych decyzji z mocą wsteczną". Powołując powyższe obszerne fragmenty uzasadnień wskazanych wyżej orzeczeń Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego w Łodzi Sąd Okręgowy wskazuje, iż podziela przedstawiony kierunek wykładni przepisów zgodnie, z którym właściwym trybem postępowania, który powinien znaleźć zastosowanie przy rozpoznaniu wniosku ubezpieczonej z dnia 25 marca 2019 r. i który powinien zastosować organ rentowy jest tryb przewidziany w artykule 114 ustępie 1 Ustawy emerytalnej. Zaznaczyć przy tym należy, że wniosek ubezpieczonej z dnia 8 kwietnia dwa tysiące dziewię..., że wniosek ubezpieczonej, przepraszam, z dnia 25 marca 2019 roku, w którym powołała się ona na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r. pozwany organ rentowy powinien rozpoznać w takim trybie, który skutecznie usuwa z obrotu prawnego decyzję emerytalną opartą na niekonstytucyjnym wobec powódki przepisie art. 25 ustęp 1B Ustawy emerytalnej w brzmieniu obwiązującym do 30 września 2017 r. Zaskarżona decyzja oparta została wyłącznie na przepisach k.p.a. w szczególności art. 146 § 1 k.p.a. w związku z art. 151 § 2 k.p.a. i nie doprowadziła do wyżej wskazanego skutku prawnego, co w konsekwencji osłabiało moc wiążącą wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Sąd Okręgowy nie może tego rodzaju stanowiska organu rentowego zaakceptować. Dodatkowo podkreślić w tym miejscu należy, iż wniosek ubezpieczonej organ rentowy powinien rozpoznać kompleksowo także co do żądania wydania nowej decyzji w której emerytura została by obliczona na nowo z pominięciem tej regulacji normatywnej, która została uznana wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. za niezgodną z Ustawą Zasadniczą czyli z pominięciem artykułu 25 ustęp 1B Ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r. Dodatkowo w tym miejscu podkreślić należy, iż ten aspekt sprawy kompleksowego rozpoznania [ns 00:32:40.680] ubezpieczonej znalazł także odzwierciedlenie w końcowym fragmencie uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. We fragmencie tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, początek cytatu - w niniejszej sprawie prawo sanacji konstytucyjności może być zrealizowane w dwojakim trybie. Postępowania zakończone wydaniem wyroku przez Sądy Pracy i Ubezpieczeń Społecznych mogą być wznowione na podstawie art. 401 prim Ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. k.p.c. Dziennik Ustaw z 2018 r. poz. 1360 ze zmianami. Natomiast osobom, które nie odwołały się od decyzji wydanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych przysługuje wznowienie postępowania na podstawie art. 145A Ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. k.p.a. Dziennik Ustaw z 2018 r. pozycja 2096 ze zmianami w związku z artykułem 124 Ustawy o FUS. Wznowienie w tym kontekście oznacza prawo do skorzystania ze środków proceduralnych zmierzających do wydania w zakończonej sprawie nowego rozstrzygnięcia opartego na stanie prawnym ukształtowanym po wejściu w życie orzeczenia trybunału. Poruszone wyrok TK z 7 września 2006 r. sygn. SK 60/05 OTKZU numer 8/A/2006 łam poz. 101. Dalej w cytowanym fragmencie uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego trybunał ten wskazuje, co następuje. Wskazane wyżej przepisy dotyczące wznowienia postępowania nie uwzględniają jednak specyficznej sytuacji związanej z obowiązkiem sanacji konstytucyjności w sprawach dotyczących emerytur kobiet, które przed dniem 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 Ustawy o FUS. Pozostawiają tym samym znaczny margines dowolności organom i sądom w ocenie i rozstrzygnięciu następstw wyroku Trybunału Kons..., Trybunału Konstytucyjnego w konkretnych wypadkach. Koniec cytatu. Dlatego w ocenie Sądu Okręgowego organ rentowy powinien rozpoznać wniosek ubezpieczonej także jak już wcześniej wskazywano na podstawie art. 114 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który przewiduje łagodniejsze przesłanki ponownego ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości niż przesłanki wznowienia postępowania na podstawie przepisów k.p.a. W szczególności zwrócić w tym miejscu należy uwagę, iż zgodnie z ustępem z art. 114 ustęp 1F przepisu ustępu 1E nie stosuje się, jeżeli m.in. w wyniku uchylenia lub zmiany decyzji z przyczyn określonych w ustępie 1 osoba zainteresowana nabędzie prawo do świadczenia lub świadczenie w wyższej wysokości. Zatem nie mają zastosowania okresy te terminy zawite wskazane w art. 114 ust. 1E dla uchylenia lub zmiany decyzji o której mowa w ustępie 1E artykułu 114 i szczególnie w przypadku, gdy jak już zaznaczono w wyniku uchylenia lub zmiany decyzji z przyczyn określonych w ust. 1 osoba zainteresowana nabędzie prawo do świadczenia lub świadczenie..., lub świadczenie w wyższej wysokości. Sąd Okręgowy rozstrzygający niniejszą sprawę podziela także argumentację przedstawioną w wyroku Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 25 czerwca 2019 r. sygn. akt III U203/19 LEX nr 2689320 wydanym w analogicznym stanie faktycznym do stanu faktycznego niniejszej sprawy. W wyroku tym wskazuje się m.in., iż w pewnych wypadkach Sąd może rozpoznać merytorycznie żądanie wnioskodawcy mimo, że decyzja organu rentowego z tym żądaniem nie koresponduje. W orzecznictwie przyjmuje się, że, początek cytatu - w przypadku rozwinięcia się wniosku ubezpieczonego inicjującego postępowanie i rozstrzygnięcia organu rentowego decydujące znaczenie należy nadać żądaniu wnioskodawcy. Tak wyrok Sądu Najwyższego z 2 października 2008 r. I UK 88/08, wyrok Sądu Najwyższego z 11 grudnia 2013 r. III UK 15/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 3 lipca 2013 r. III AUA 330/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 7 maja 2013 r. III 3AUA 1129/12. Jeżeli żądanie ubezpieczonego wadliwie zostanie ocenione przez organ rentowy to Sąd obowiązany jest rozważyć wszelkie podstawy prawne mogące mieć zastosowanie w stanie faktycznym sprawy. Wadliwość oceny żądania przez organ rentowy nie może uniemożliwiać ubezpieczonemu dochodzenia swych racji przed sądem. Wyrok Sądu Najwyższego z 28 czerwca 2016 r. I UZ 11/16. Nadto orzecznictwo sądowe dopuszcza możliwość uwzględnienia przez Sąd okoliczności nie będących przedmiotem decyzji organu rentowego, gdy podstawa faktyczna wyroku dotyczy okoliczności pewnych. Wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 2000 roku II UK 55/00 z 18 kwietnia 2001 r. II UHN 335/00, wyrok z 20 maja 2004 r. II UK 395/03. Wydanie w takiej sytuacji wyroku prowadzi do swoistego skrócenia procedury i eliminuje konieczności dodatkowych działań wnioskodawcy np. złożenia kolejnego wniosku czy też np. odwołania na niewydanie decyzji. Dalej Sąd Okręgowy w Łomży wskazuje, iż kolejnym argumentem przemawiającym za możliwością orzekania co do istoty sprawy w sytuacji, gdy zaskarżona decyzja w sposób niekompletny rozstrzyga o wniosku ubezpieczonego jest treść art. 477 ze znaczkiem 14 § 3 k.p.c. Otóż w sytuacji, gdy organ rentowy nie wyda decyzji i odwołanie wniesiono w związku z tym Sąd uwzględniając odwołanie zawsze ma możliwość orzeczenia co do istoty sprawy czyli odnosi się wyłącznie do wniosku ubezpieczonego i żądań w nim zgłoszonych, bo decyzji organu rentowego nie ma. Jasne jest, że przepisy k.p.c. swoją regulacją obejmują oczywiste sytuacje faktyczne czyli wydanie decyzji przez organ rentowy prawidłowej lub nieprawidłowej, bądź nie wydanie decyzji. Przepisy k.p.c. nie przewidują przypadku, gdy decyzja jest wydana ale nie w pełni koresponduje z wnioskiem złożonym w organie rentowym. Należy to potraktować jako lukę prawną i przez analogię zastosować regulację z art. 477 ze znaczkiem 14 § 3 k.p.c. i art. 477 ze znaczkiem 14 § 2 k.p.c. Wydaje się to być konieczne szczególnie w sytuacji, gdy organ rentowy wydał decyzję opartą wyłącznie o przepisy proceduralne na przykład k.p.a. i nie rozstrzygnął merytorycznie pozytywnie lub negatywnie o żądaniu strony, która przecież zgłosiła takie żądanie dotyczące przelicz... o przeliczenie świadczenia. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, a zaskarżona decyzja w istocie odmawiała odwołując się wyłącznie do wznowienia postępowania w trybie przepisów k.p.a. przeliczenia świadczenia na podstawie artykułu 114 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Z powyższych motywów na podstawie art. 477 ze znaczkiem 14 § 2 k.p.c. w związku z artykułem 477 ze znaczkiem 14 § 3 k.p.c. i art. 114 Ustawy emerytalnej Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku. W końcowej części niniejszego uzasadnienia Sąd Okręgowy wskazuje jeszcze, że wydając powyższe rozstrzygnięcie miał na uwadze, iż orzeczenie kasatoryjne wobec decyzji organu rentowego zgodnie z wolą ustawodawcy wyrażoną w art. 477 ze znaczkiem 14A k.p.c. może zostać wydane tylko przez Sąd II-giej Instancji. Natomiast zgodnie z art. 477 ze znaczkiem 14 § 1 i § 2 k.p.c. Sąd I-szej Instancji zobligowany jest do wydania orzeczenia merytorycznego. Na tym wygłoszenie uzasadnienia zakończono.