Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2020 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Tomasz Korzeń

Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Kopala

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2020 roku

sprawy z odwołania K. M.

od decyzji z dnia 30 marca 2020 roku, znak: Nr (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

z udziałem (...) S.C. M. i (...) M. M. (2) i M. M. (3)

o ustalenie wyższej podstawy wymiaru składek

I.  oddala odwołanie,

II.  zasądza od K. M. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. 1800 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Tomasz Korzeń

Sygn. akt VI U 282/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30.03.2020 roku, numer (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. ustalił, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia K. M. zatrudnionej w wymiarze 0,25 etatu u płatnika składek (...) s.c. M. i (...), wynosi: a) w październiku 2019 roku: ubezpieczenia emerytalne i rentowe – 562,50 zł; ubezpieczenie chorobowe – 562,50 zł; ubezpieczenie wypadkowe – 562,50 zł; b) w listopadzie 2019 roku: ubezpieczenia emerytalne i rentowe – 562,50 zł; ubezpieczenie chorobowe – 562,50 zł; ubezpieczenie wypadkowe – 562,50 zł; c) w grudniu 2019 roku: ubezpieczenia emerytalne i rentowe – 187,50 zł; ubezpieczenie chorobowe – 187,50 zł; ubezpieczenie wypadkowe – 187,50 zł.

K. M. odwołała się od tej decyzji. Wniosła o zmianę decyzji i ustalenie podstawy wymiaru składek w wysokości 4 200,00 zł brutto miesięcznie. Podała, że nieobecność jednego ze współwłaścicieli spowodowała konieczność zatrudnienia nowego pracownika lub rozszerzenie zakresu umowy pracownika już zatrudnionego. Z uwagi na podpisanie umowy z siecią warsztatów zrzeszonych w (...) C. konieczne było rozszerzenie działalności firmy w zakresie prowadzenia magazynu, prowadzenia dokumentacji, ogólnego wizerunku firmy. Aneks do umowy o pracę zawarto z ubezpieczoną w okresie znacznego obciążenia pracownika wymianą opon, co uzasadniało powierzenie obowiązków biurowych, czynności związanych z zaopatrzeniem, prowadzeniem dokumentacji magazynowej, pracownikowi zaufanemu i doświadczonemu, posługującemu się bardzo dobrze językami obcymi. Wynagrodzenie ubezpieczonej było porównywalne z wynagrodzeniem innych pracowników zatrudnionych na podobnych stanowiskach, z uwzględnieniem posiadanych kwalifikacji.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania. Podał, że z dniem 1.10.2019 roku płatnik składek zmienił umowę o pracę ubezpieczonej i zwiększył wymiar jej etatu oraz wysokość wynagrodzenia (pełny etat, z wynagrodzeniem 4 200,00 zł brutto miesięcznie), a od dnia 12.12.2019 roku K. M. stała się niezdolna do pracy w związku z chorobą w czasie ciąży. Na zastępstwo za ubezpieczoną nie został zatrudniony żaden pracownik. Zawierając aneks do umowy o pracę ubezpieczona była już w ciąży. K. M. jest córką M. M. (2) i siostrą M. M. (3). Brak było podstaw do zwiększenia jej wymiaru etatu z 1/4 do pełnego etatu i wynagrodzenia w ustalonej przez strony kwocie.

Płatnik składek nie ustosunkowali się do odwołania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. M. urodziła się (...). Jest córką M. M. (2) i siostrą M. M. (3).

Płatnik prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą: (...) s.c. M. i (...) M. M. (4), M. M. (3). Siedziba firmy mieści się w S. przy ul. (...). Przeważający przedmiot działalności to konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych.

Ubezpieczona zawarła umowę o pracę z płatnikiem składek w dniu 10.03.2016 roku. Była to umowa o pracę na czas określony do dnia 31.12.2016 roku, na 1 etat, z wynagrodzeniem 1 850,00 zł brutto miesięcznie, na stanowisko: pracownik biurowy – magazynier. Do obowiązków skarżącej należało: obsługa administracyjna biura, nadzór nad prawidłowym obiegiem dokumentów i korespondencji, składanie zamówień, zakładanie i prowadzenie dokumentacji pracowniczej, prowadzenie magazynu w programie komputerowym, zaopatrzenie w towary, obsługa klientów, wystawianie faktor.

W dniu 31.12.2016 roku strony zawarły kolejną umowę o pracę: na czas określony do dnia 30.11.2018 roku, na 1/4 etatu, z wynagrodzeniem 500,00 zł brutto miesięcznie, na stanowisko pracownika biurowego.

Następną umowę o pracę strony zawarły w dniu 1.12.2018 roku: na czas nieokreślony, na 1/4 etatu, z wynagrodzeniem 525,00 zł brutto miesięcznie, na stanowisko pracownika biurowego.

Dnia 1.04.2019 roku płatnik składek zawarł umowę o współpracy w ramach (...) z (...) S.A.

W dniu 1.10.2019 roku strony podpisały aneks do umowy o pracę z dnia 1.12.2018 roku. Strony ustaliły, że K. M. będzie zatrudniona od dnia 1.10.2019 roku na 1 etat, z wynagrodzeniem 4 200,00 zł brutto miesięcznie, na stanowisko pracownik biurowy – magazynier.

W dniu 5.10.2019 roku ubezpieczona przeszła badania u lekarza ginekologa, który stwierdził piąty tydzień ciąży.

Od dnia 12.12.2019 roku ubezpieczona była niezdolna do pracy w związku z chorobą w czasie ciąży.

W całym okresie zatrudnienia u płatnika składek ubezpieczona zajmowała się m.in. zamawianiem części do samochodów, odbieraniem tych części, wystawianiem i odbieraniem faktur, uiszczaniem płatności, dokonywaniem zwrotu towarów, spotykaniem z kontrahentami firmy w celu ustalenia szczegółów współpracy, omawianiem spraw z biurem rachunkowym obsługującym firmę płatnika składek.

M. M. (2) od sierpnia 2008 roku wielokrotnie pobierał zasiłek chorobowy z krótkimi przerwami i dwukrotnie przebywał na świadczeniach rehabilitacyjnych.

dowód: dokumenty w aktach ZUS tom I: zaświadczenie k. 5-9, wydruk z (...) k. 19-20, umowy k. 24-33, orzeczenie k. 34, karta szkolenia k. 35-37, upoważnienie k. 38, lista obecności k. 39-50, lista płac k. 51-72, oświadczenia k. 73, 77-83, zestawienie k. 76, dokumentacja medyczna ubezpieczonej k. 84-88, umowa o współpracy z załącznikami k. 94-140, decyzja k. 146.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej podlegało oddaleniu.

Dopuszczalne jest kwestionowanie przez organ rentowy zarówno faktu zawarcia umowy o pracę, jak i ważności poszczególnych jej elementów - w tym wysokości uzgodnionego wynagrodzenia za pracę. Wynika to z treści art. 83 ust. 1 oraz art. 41 ust. 13 ustawy z 13.10.1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2020, poz. 266; dalej jako ustawa systemowa; por. wyrok Sądu Najwyższego z 4.08.2005 roku, II UK 16/05, LEX 182776).

Zgodnie z art. 22 K.p. przez zawarcie umowy o pracę pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy na rzecz pracodawcy, a pracodawca do zatrudnienia za wynagrodzeniem. Zgodnie z art. 353 ¹ K.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny wg własnego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Ocena łączącego strony stosunku pracy musi uwzględniać nazwę umowy, jej treść, a także faktyczny sposób realizacji obowiązków stron. Kryteria te, ustalone jednolicie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zostały przypomniane w wyroku z 19.03.2013 roku (I PK 223/12, Lex 1415490). Charakter umowy ustala się na podstawie treści oświadczeń woli stron, dokonując ich wykładni zgodnie z art. 65 K.c. Według tego przepisu, oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje (§ 1), a w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (§ 2).

Organ rentowy wskazywał na treść art. 58 § 2 i 3 K.c., nie kwestionując ważności samej umowy o pracę, a jedynie wskazując, iż zwiększenie podstawy wymiaru etatu ubezpieczonej z 1/4 do pełnego etatu i w związku z tym ustalenie wynagrodzenia ubezpieczonej w kwocie 4 200,00 zł brutto miesięcznie, naruszało zasady współżycia społecznego, wobec czego dotknięte było sankcją nieważności. ZUS ustalił podstawę wymiaru etatu i wynagrodzenia na poziomie sprzed zmiany umowy o pracę, tj. w wymiarze 1/4 etatu, z wynagrodzeniem 562,50 zł brutto miesięcznie.

Zgodnie z art. 58 § 1 K.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. W myśl § 2 nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Z kolei zgodnie z § 3 jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że samo zawarcie umowy o pracę nawet w okresie ciąży, gdyby głównym motywem było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego nie jest naganne, ani tym bardziej sprzeczne z prawem (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6.02.2006 roku, III UK 156/05, LEX 272549 ). Natomiast ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne, jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu (art. 58 § 3 K.c. w zw. z art. 300 K.p.; por. wyrok Sądu Najwyższego z 23.01.2014 roku, I UK 302/13, LEX 1503234).

Zgodnie z art. 78 K.p. wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość pracy.

Z punktu widzenia art. 18 § 1 K.p. umówienie się pomiędzy pracownikiem, a pracodawcą na wyższe od najniższego wynagrodzenie jest dopuszczalne, jednak autonomia stron umowy w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Ocena wysokości wynagrodzenia umówionego przez strony stosunku pracy powstaje także, jako istotna kwestia jurydyczna, gdyż na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych ustalenie podstawy wymiaru składki z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oparte jest na zasadzie określonej w art. 6 ust. 1 i art. 18 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 i art. 4 pkt 9, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy systemowej).

Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 26.11.1997 roku, U 6/96, OTK-ZU 1997 nr 5-6, poz. 66 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 16.12.1999 roku, I PKN 465/99, OSNAPiUS 2001 nr 10, poz. 345).

Płatnik składek w żaden logiczny sposób nie uzasadnił zwiększenia podstawy wymiaru składek ubezpieczonej od dnia 1.10.2019 roku do pełnego etatu i w związku z tym podwyższenia jej wynagrodzenia do 4 200,00 zł brutto miesięcznie. Wskazywał co prawdą, że było to związane z zawarciem umowy o współpracę w ramach (...) z (...) S.A.. Niemniej jednak zawarcie tej umowy o współpracę miało miejsce ponad pół roku przed podpisaniem aneksu o pracę z ubezpieczoną. Ten argument płatnika jest zatem niewiarygodny, skoro przez ponad pół roku K. M. mogła i wykonywała wszystkie swoje obowiązki pracownicze w ramach 1/4 etatu. Powoływanie się przez skarżącą na ten argument miałoby logiczne gdyby podpisanie aneksu umowy o pracę zbiegło się w czasie z zawarciem umowy o współpracę, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Z oświadczeń pracowników i współpracowników płatnika składek złożonych do akt organu rentowego przez płatnika składek (k. 77-83) nie sposób jest wyprowadzić wniosku, że w październiku 2019 roku zakres obowiązków skarżącej uległ tak znaczonemu zwiększeniu, że zasadnym było zwiększenie jej podstawy wymiaru składek do pełnego etatu. Z tych oświadczeń wynika jedynie, że ubezpieczona wykonywała swojej obowiązki pracownicze zarówno w 2019 roku jak i wcześniej (np. odbierała faktury, zamawiała części, odbierała części, uiszczała płatności za te części). Oświadczenia te, zdaniem Sądu, nie mogą stanowić podstawy do zmiany spornej decyzji.

Kolejny argument skarżącej, że aneks do umowy podpisany został w okresie (sezonie) znacznego obciążenia pracowników wymianą opon, co uzasadniało podpisanie spornego aneksu, również nie zasługuje na aprobatę Sądu. Specyfika działalności gospodarczej prowadzonej przez płatnika składek (przede wszystkim wymiana opon) polega na tym, że każdego roku w okresie zimowym i po jego zakończeniu następuje zwiększone zapotrzebowanie na wymianę opon przez klientów. Taka sytuacja powtarza się systematycznie każdego roku. Nie wiadomo więc dlaczego akurat w październiku 2019 roku zwiększone zapotrzebowanie klientów na wymianę opon miałoby mieć tak istotne znaczenie dla zwiększenia podstawy wymiaru etatu ubezpieczonej, skoro w latach poprzednich (w okresie od 2016 roku do października 2019 roku) wystarczające było zatrudnienie jej w wymiarze 1/4 etatu, również w okresie zwiększonego zapotrzebowania klientów na wymianę opon.

Ubezpieczona w odwołaniu podała, że jej wynagrodzenie odpowiadało wynagrodzeniom pracowników zatrudnionych na porównywalnych stanowiskach, z uwzględnieniem kwalifikacji. Płatnik składek jako przykład w piśmie z dnia 3.02.2020 roku (k. 22 akt ZUS) wskazał E. K., która jako menadżer do spraw handlowych uzyskuje wynagrodzenie w kwocie 6 000,00 zł brutto miesięcznie. Tymczasem płatnik składek całkowicie pominął fakt, który Sąd Okręgowy ustalił z urzędu, że wysokość wynagrodzenia E. K. została zakwestionowana przez organ rentowy w 2015 roku, który ustalił podstawę wymiaru jej składek na ubezpieczenie w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, a Sąd Apelacyjny w Szczecinie w sprawie III AUa 396/16 w wyroku z dnia 9.03.2017 roku oddalił odwołanie E. K., co skutkowało ostatecznym ustaleniem jej podstawy wymiaru składek w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Wzorzec godziwego wynagrodzenia, który czyni zadość ekwiwalentności zarobków do rodzaju i charakteru świadczonej pracy oraz posiadanych przez pracownika doświadczenia i kwalifikacji zawodowych, będzie uwzględniał między innymi takie czynniki, ja: siatka wynagrodzeń obowiązująca w zakładzie pracy; średni poziom wynagrodzeń za taki sam lub podobny charakter świadczonej pracy w danej branży; wykształcenie; zakres obowiązków; odpowiedzialność materialna oraz dyspozycyjność (por. wyrok Sądu Najwyższego z 23.01.2014 roku, I UK 302/13, LEX nr 1503234) . Z materiału dowodowego wynika, że wynagrodzenie innego pracownika zatrudnionego jako menadżer do spraw handlowych – E. K. – stanowi kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę. Co do wysokości wynagrodzenia pozostałych pracowników płatnika składek, skarżąca nie przedłożyła na tę okoliczność żadnych wiarygodnych dokumentów.

Bardzo dobra znajomość języka obcego, która miałaby stanowić o wysokich kwalifikacjach ubezpieczonej, nie została w żaden sposób wykazana. Odwołująca nie wykazała, że znajomość języka obecnego była w ogóle potrzebna do wykonywana jej obowiązków pracowniczych.

Długotrwała niemożność wykonywania obowiązków przez jednego ze współwłaścicieli tj. M. M. (2) z powodu choroby, nie stanowi podstawy do zmiany spornej decyzji. M. M. (2) już kilka lat przed podpisaniem aneksu do umowy o pracę z ubezpieczoną wielokrotnie z krótkimi przerwami przebywał na długotrwałych zwolnieniach lekarskich, a nawet dwukrotnie na świadczeniach rehabilitacyjnych. Jego nieobecność w firmie w spornym okresie nie wpłynęła na zwiększenie zakresu obowiązków ubezpieczonej w październiku 2019 roku.

Wyjaśnienia ubezpieczonej oraz płatnika składek złożone w toku postepowania administracyjnego, zdaniem Sądu są nielogiczne i nie zasługuje na aprobatę Sądu. Mając na względzie materiał dowodowy zgromadzony w sprawie Sąd uznał, że w październiku 2019 roku nie nastąpiła żadna nowa okoliczność, która uzasadniałaby podpisanie spornego aneksu o pracę.

Nielogiczne wydają się wyjaśnienia o niezbędności zwiększenia podstawy wymiaru etatu K. M. z uwagi na znaczne zwiększenie zakresu jej obowiązków, podczas gdy w czasie jej nieobecności pracodawca nie zatrudnił żadnego pracownika na jej miejsce. W takiej sytuacji wyjaśnienia ubezpieczonej i płatnika składek są gołosłowne.

Chronologia wydarzeń nie pozostawia wątpliwości, że ubezpieczona zawarła z płatnikiem składek aneks do umowy o pracę posiadając wiedzę o stanie ciąży, zaś dokumentacja złożona w toku postępowania administracyjnego i oświadczenia płatnika składek, ubezpieczonej oraz pracowników i współpracowników płatnika, miały stworzyć wrażenie konieczności zawarcia spornego aneksu do umowy o pracę. Celem takiego postepowania miało być wyłącznie zwiększenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne K. M. i był to cel sam w sobie. Brak było jakiegokolwiek innego logicznego uzasadnienia zawarcia spornego aneksu do umowy o pracę.

Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji. Tymczasem w niniejszej sprawie nie sposób jest ustalić jakimi obiektywnymi kryteriami kierował się Płatnik składek przyznając K. M. tak wysokie wynagrodzenie.

Ojciec, a także brat ubezpieczonej, podobnie jak ubezpieczona są zainteresowani korzystnym dla ubezpieczonej rozstrzygnięciem. Ubezpieczona jednak, twierdząc że zwiększenie podstawy wymiaru jej etatu było niezbędne, nie wykazała żadnej inicjatywy dowodowej, poza wnioskiem o przesłuchanie ojca i brata.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 1 K.p.c. Sąd pominął wniosek o przesłuchanie w charakterze świadków: M. M. (2) i M. M. (3) jako dowodu, którego przeprowadzenie wyłącza przepis kodeksu. Osoby te są wspólnikami (...) s.c. M. i (...) M. M. (4), M. M. (3). Stronami postępowania z zakresu ubezpieczeń społecznych są: ubezpieczony, inna osoba, której praw i obowiązków dotyczy zaskarżona decyzja, organ rentowy i zainteresowany. Zainteresowanym jest ten, czyje prawa lub obowiązki zależą od rozstrzygnięcia sprawy. Jeżeli osoba taka nie została wezwana do udziału w sprawie przed organem rentowym, sąd wezwie ją do udziału w postępowaniu działając bądź z urzędu, bądź na jej wniosek lub na wniosek jednej ze stron. W niniejszej sprawie płatnik składek brał udział w postępowaniu przed organem rentowym, sporna decyzja została mu wysłana. Tym samym jest strona postępowania sadowego wywołanego odwołaniem ubezpieczonej. Brak było więc podstaw do ponownego wzywania płatnika składek do udziału w sprawie. To zaś, że nie stawili się na wezwanie Sądu (mimo prawidłowego wezwania), nie uzasadnia dopuszczenia dowodu z zeznań M. M. (2) i jego syna M., w charakterze świadków. Bierność płatnika w niniejszym postępowaniu nie powoduje, że utracił on przymiot strony.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 4 K.p.c. Sąd pominął dowód z przesłuchania stron postępowania. Ubezpieczona ani wspólnicy płatnika nie stawili się na rozprawę, mimo prawidłowego wezwania. Ubezpieczona nie przedłożyła zaświadczenia od lekarza sądowego usprawiedliwiającego niemożność jej stawienia się w Sądzie w dniu 19.08.2020 roku. Tym samym dowód z jej przesłuchania okazał się niemożliwy do przeprowadzenia i jako taki podlegał pominięciu.

Reasumując, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na stwierdzenie, że w październiku 2019 roku zaistniały jakiekolwiek okoliczności, które uzasadniałyby zmianę spornej decyzji. Płatnik nie miał racjonalnych podstaw do zawarcia z ubezpieczoną spornego aneksu do umowy o pracę.

Powyższe w powiązaniu z okolicznością skorzystania przez ubezpieczoną ze zwolnienia lekarskiego zaledwie dwa miesiące od podpisania aneksu do umowy o pracę, niewątpliwie budzą wątpliwości co do rzeczywistego zamiaru stron. Należy mieć bowiem na względzie, że ubezpieczona już w dniu zawarcia spornego aneksu była w ciąży, wobec czego miała świadomość swojego stanu zdrowia.

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, że postanowienia aneksu do umowy o pracę w zakresie, w jakim ustalają podstawę wymiaru etatu na pełen etat i zwiększenie wynagrodzenia do kwoty 4 200,00 zł brutto miesięcznie, zmierzały do obejścia prawa i jako takie należało je uznać za nieważne.

Tym samym Sąd uznał, iż organ rentowy dokonał prawidłowej weryfikacji wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne K. M.. Stan faktyczny w sprawie uzasadniał przyjęcie jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne odwołującej kwoty ustalonej w zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 K.p.c. odwołanie M. D. należało oddalić.

Organ rentowy wygrał sprawę, a zatem w myśl art. 98 K.p.c. należy mu się zwrot kosztów procesu, o czym sąd orzekł w punkcie II wyroku. Na koszty te składają się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1 800,00 zł, których wysokość ustalono w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018, poz. 265).

Tomasz Korzeń