Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kryńska – Mozolewska

Protokolant: Aleksandra Włodawiec

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2020 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. M.

przeciwko (...) (...) Banku (...) w upadłości likwidacyjnej w W.

o odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia

1.  zasądza na rzecz powódki B. M. od pozwanego S. (...) w upadłości likwidacyjnej w W. kwotę 7.200,00 zł (słownie: siedem tysięcy dwieście złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za skrócony okres wypowiedzenia;

2.  nakazuje pobrać od pozwanegoS. (...)w upadłości likwidacyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie – kwotę 360,00 zł (słownie: trzysta sześćdziesiąt złotych 00/100) tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić;

3.  nadaje wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.600,00 zł (słownie: trzy tysiące sześćset złotych 00/100).

Sygn. akt VI P 34/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 grudnia 2015 roku (data prezentaty) powódka B. M. wniosła o uznanie, że umowa o pracę łącząca ją z pozwanym S. (...) w W. ma charakter umowy o pracę na czas nieokreślony.

Na rozprawie w dniu 6 grudnia 2016 roku powódka doprecyzowała żądanie pozwu, wnosząc o ustalenie, że umowa o pracę z dnia 1 stycznia 2012 roku była zawarta na czas nieokreślony, a także wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kwoty 7.200,00 zł brutto tytułem wynagrodzenia za skrócony okres wypowiedzenia.

Na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2017 roku powódka zmodyfikowała żądanie, wnosząc o ustalenie, że jej umowa o pracę z dnia 1 stycznia 1999 roku była zawarta na czas nieokreślony.

Pismem procesowym z dnia 17 lutego 2020 roku powódka podtrzymała powództwo w zakresie roszczenia o zasądzenie na jej rzecz kwoty 7.200,00 zł brutto wraz z odsetkami tytułem odszkodowania za skrócony okres wypowiedzenia.

(pozew – k. 1 – 2 akt sprawy VI P 608/15, protokół rozprawy z dnia 06.12.2016r. - k. 756 akt sprawy VI P 544/15, protokół rozprawy z dnia 27.04.2017r. - k. 828 akt sprawy VI P 544/15, pismo procesowe z dnia 17.02.2020r. - k. 17)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości.

(odpowiedź na pozew – k. 308 – 309 verte akt sprawy VI P 544/15)

Postanowieniem z dnia 16 marca 2016 roku Sąd wezwał do udziału w sprawie Syndyka masy upadłości pozwanego.

(postanowienie z 16.03.2016r. – k. 486 akt sprawy VI P 544/15)

Zarządzeniem z dnia 21 stycznia 2020 roku Sąd wyłączył sprawę B. M. o odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia ze sprawy VI P 544/15 do odrębnego rozpoznania. Sprawę zarejestrowano pod sygn. akt VI P 34/20.

(postanowienie z dnia 21.01.2020r. - k. 12 verte)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka B. M. była zatrudniona w pozwanym banku od dnia 15 października 1985 roku, ostatnio na podstawie umowy o pracę z dnia 1 stycznia 1999 roku na czas nieokreślony. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 3.600,00 zł brutto.

(dowód: umowa o pracę z dnia 15.10.1985r. – k. 1 cz. B a/o powódki, umowa o pracę z dnia 01.01.1999r. – k. 53 cz. B a/o powódki, zaświadczenie o wynagrodzeniu – k. 317 akt sprawy VI P 544/15)

Postanowieniem z dnia 30 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, X Wydział Gospodarczy ds. Upadłościowych i Naprawczych ogłosił upadłość (...) Banku (...) z możliwością zawarcia układu, zaś postanowieniem z dnia 22 lutego 2016 roku zmieniono przedmiotowe postanowienie na postanowienie obejmujące likwidację majątku upadłego.

(dowód: postanowienie z 30.12.2015r. – k. 442 akt sprawy VI P 544/15, postanowienie z 22.02.2016r. – k. 443 akt sprawy VI P 544/15)

Dnia 1 marca 2016 roku powódka odebrała oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu z nią umowy o pracę za wypowiedzeniem. W treści wypowiedzenia jako jego przyczynę pracodawca wskazał upadłość obejmującą likwidację majątku banku. Pracodawca podał też, że zastosował skrócony okres wypowiedzenia jednego miesiąca, a także, że stosunek pracy pomiędzy stronami ulegnie zakończeniu z dniem 31 marca 2016 roku.

Kolejnym pismem z dnia 24 marca 2016 roku, odebranym przez powódkę dnia 31 marca 2016 roku, pracodawca poinformował ją, że jej okres wypowiedzenia w rzeczywistości powinien wynosić tylko jeden miesiąc, wobec czego umowa o pracę ulegnie rozwiązaniu z dniem 31 marca 2016 roku, a ponadto odszkodowanie za skrócenie okresu wypowiedzenia jest powódce nienależne.

(dowód: wypowiedzenie umowy o pracę wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 893 – 894 akt sprawy VI P 544/15, pismo z dnia 24.03.2016r. wraz z potwierdzeniem odbioru - k. 895 – 896 akt sprawy VI P 544/15)

Wyrokiem częściowym z dnia 3 lipca 2017 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt VI P 544/15 przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, Sąd ustalił, że powódka B. M. była zatrudniona w pozwanym S. (...) w W. począwszy od dnia 1 stycznia 1999 roku na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 grudnia 2017 roku oddalono apelację strony pozwanej od powyższego wyroku.

Postanowieniem z dnia 16 maja 2019 roku Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie do rozpoznania.

(dowód: wyrok częściowy SR z 03.07.2017r. – k. 924 akt sprawy VI P 544/15, wyrok SO z 12.12.2017r. – k. 1076 akt sprawy VI P 544/15, postanowienie SN z 16.05.2019r. – k. 1144 akt sprawy VI P 544/15)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dokumenty, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania. Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest roszczenie powódki o zasądzenie na jej rzecz odszkodowania za skrócony okres wypowiedzenia.

Podstawą dla roszczenia powódki jest regulacja z art. 36 ¹ Kp, zgodnie z którym jeżeli wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub umowy o pracę zawartej na czas określony następuje z powodu ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy albo z innych przyczyn niedotyczących pracowników, pracodawca może, w celu wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę, skrócić okres trzymiesięcznego wypowiedzenia, najwyżej jednak do 1 miesiąca. W takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za pozostałą część okresu wypowiedzenia.

W niniejszej sprawie pozwany argumentował, że powódka była zatrudniona na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony, stąd też jej okres wypowiedzenia zakończył się z dniem 31 marca 2016 roku. Jednak prawomocnym wyrokiem częściowym wydanym w sprawie VI P 544/15 Sąd ustalił, że powódka od dnia 1 stycznia 1999 roku była zatrudniona na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że istota uregulowanej w tym przepisie mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia polega na tym, że wymienione w nim podmioty powinny mieć na względzie fakt wydania prawomocnego orzeczenia i jego treść (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2000 r., II CKN 655/98, Lex nr 51062). Wynikający z niej stan związania - według dominującego poglądu w judykaturze Sądu Najwyższego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2007 r., IV CSK 110/07, Lex nr 488491 i z dnia 22 czerwca 2010 r., IV CSK 359/09, OSNC 2011, nr 2. poz. 16 i z 17 maja 2012 r., I CSK 315/11, Lex nr 1226826) – ogranicza się do sentencji orzeczenia. Prawomocność materialna nie dotyczy z reguły ustaleń faktycznych i oceny dowodów, z tym zastrzeżeniem, że inne sądy i organy państwowe są związane ustaleniami faktycznymi, które stanowiły bezpośrednio podstawę rozstrzygnięcia. Te ustalenia miały bowiem bezpośredni wpływ na ustalony w orzeczeniu stan prawny. Jak to trafnie ujął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 28 lutego 2012 r. (I PK 106/11), w kolejnej sprawie miedzy tymi samymi stronami nie może być podważane to, co stanowiło podstawę prawomocnego orzeczenia, a nawet nie jest dopuszczalne prowadzenie postępowania dowodowego na okoliczności stanowiące podstawę prawomocnego orzeczenia (por. także m. in. wyrok Sądu Najwyższego z 4 lutego 2011 r., III CSK 161/10, Lex nr 785884).

Wobec powyższego Sąd jest związany w niniejszej sprawie prawomocnym wyrokiem przesądzającym, że powódka była zatrudniona w chwili wręczenia jej wypowiedzenia umowy o pracę, na podstawie umowy zawartej na czas nieokreślony. Mając na uwadze staż pracy powódki w pozwanym banku, który wynosił łącznie ponad 30 lat, jej okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące, zgodnie z art. 36 § 1 pkt 3 Kp. Tymczasem w treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę pracodawca wskazał, że przysługuje jej zaledwie jednomiesięczny okres wypowiedzenia. Wobec tego faktycznie przysługujący powódce okres wypowiedzenia został więc skrócony o 2 miesiące. Jednocześnie umowa o pracę została rozwiązana z powodu ogłoszenia upadłości likwidacyjnej pozwanego banku, spełniona jest więc przesłanka dla skrócenia okresu wypowiedzenia z art. 36 ¹ Kp. Powyższe oznacza więc, że powódka zachowuje prawo do odszkodowania za skrócony okres wypowiedzenia, czyli w wysokości jej dwumiesięcznego wynagrodzenia za pracę. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 3.600,00 zł brutto, co nie było kwestionowane przez strony w toku postępowania. Wobec tego należne jej odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia wyniesie 7.200,00 zł brutto i taką też kwotę Sąd zasądził na jej rzecz z tego tytułu.

Powódka wnosiła również o zasądzenie jej roszczenia głównego wraz z odsetkami ustawowymi. Sąd miał na uwadze, że roszczenie powódki o odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia, należne na podstawie art. 36 ¹ kp, stało się wymagalne z ostatnim dniem trwania stosunku pracy, czyli z dniem 31 marca 2016 roku. Wobec tego powódce należą się odsetki ustawowe liczone od dnia następnego po dniu wymagalności roszczenia, czyli od dnia 1 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty.

W tym miejscu należy również odnieść się do argumentacji pozwanego, który wnosił o przekazanie sprawy do sędziego – komisarza, bądź o odrzucenie pozwu. Argumentacja ta jest niezasadna. Sąd miał bowiem na uwadze, że roszczenie powódki powstało wraz z wręczeniem jej rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem, co miało miejsce dnia 1 marca 2016 roku. Tymczasem upadłość pozwanego banku została ogłoszona już dnia 30 grudnia 2015 roku, następnie zaś doszło do zmiany postępowania upadłościowego na obejmujące likwidację majątku pozwanego z dniem 22 lutego 2016 roku. Powyższe wskazuje, że roszczenie powódki powstało już po ogłoszeniu upadłości i było związane z działalnością prowadzoną przez upadły podmiot. W tej sytuacji roszczenie takie nie podlega zgłoszeniu do listy wierzytelności, ale może być procedowane przed sądem pracy, przy uznaniu, że pozwanym jest syndyk masy upadłości. Jak bowiem wskazał SN w postanowieniu z dnia 22 kwietnia 2016 roku, sygn. akt II CSK 404/15, pozew o zapłatę wierzytelności, która podlega zgłoszeniu do masy upadłości, złożony po ogłoszeniu upadłości, w razie niezgłoszenia wierzytelności do masy, należy przekazać sędziemu - komisarzowi (w trybie art. 200 KPC w zw. z art. 229 Prawa upadłościowego), jako takie zgłoszenie. Przekazanie dotyczy więc jedynie takiej wierzytelności, która powinna być zgłoszona do listy wierzytelności, jako powstała przed ogłoszeniem upadłości. W niniejszej zaś sprawie wierzytelność powódki o zapłatę odszkodowania za skrócony okres wypowiedzenia powstała już po ogłoszeniu upadłości, wobec czego brak jest przeszkód do jej rozpoznania. Analogicznie orzekł SN w wyroku z dnia 4 listopada 1997 roku, sygn. akt II CKN 439/97, podając, że wierzytelności przeciwko masie upadłości jako takiej, czyli powstałe po ogłoszeniu upadłości, mogą być dochodzone na zasadach ogólnych w drodze procesu cywilnego, bez potrzeby zgłaszania ich do masy. Powyższa teza, pomimo zmiany przepisów, nadal zachowuje swą aktualność.

W tym miejscu warto również wskazać, że jakkolwiek stroną pozwaną w niniejszej sprawie jest syndyk masy upadłości S. (...) w upadłości likwidacyjnej w W., to jednak świadczenia zasądzane są od samego S. (...) w upadłości likwidacyjnej w W.. Jak bowiem orzekł SN w wyroku z dnia 7 października 2004 roku, sygn. akt IV CK 86/04, świadczenie dochodzone przez syndyka lub przeciwko syndykowi podlega zasądzeniu na rzecz upadłego lub od upadłego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 KPC oraz art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazując pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 360,00 zł (7.200,00 zł x 5%) tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 KPC, zgodnie z którym Sąd, zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy z urzędu nadaje wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia powodowego pracownika.

(...)

(...)