Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 427/ 20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 27 listopada 2019 roku sygn. akt. II K 362/17

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 2 & 2 k.p.k., art 4 k.p.k., art 5 & 2 k.p.k. poprzez dowolną ocenę wyjaśnień oskarżonego A. K., zeznań świadka M. H. (1), brak analizy całości ich depozycji i pominięcie ich części wskazujących na inny możliwy przebieg zdarzeń oraz naruszenie zasady in dubio pro reo nakazującej rozstrzygać na korzyść oskarżonego wszystkie pojawiające się wątpliwości,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść poprzez:

- przyjęcie, że oskarżony podrobił będące przedmiotem zarzutów umowy kompleksowe wraz z załącznikami i się następnie nimi posłużył, a więc popełnił za każdym razem czyn z art. 270 & 1 k.k. podczas gdy zeznania świadka M. H. (1) i opinia grafologiczna wykluczają podrobienie i posłużenie się umowami przez oskarżonego,

- przyjęcie, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z inną osobą - M. H. (1), podczas gdy ta zaprzeczyła aby oskarżony wypełniał umowy lub się nimi posługiwał

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom obu skarżących sąd pierwszej instancji respektując nakaz wynikający z art. 7 kpk należycie przeprowadził i ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym, logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, mających charakter bezpośredni bądź pośredni, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego A. K. w zakresie zarzucanego mu czynu ciągłego, jak i współdziałania w jego popełnieniu z M. H. (1). Przedmiotem wykonawczym fałszu materialnego podlegającym ocenie w niniejszej sprawie były dwie umowy kompleksowe dla energii elektrycznej nr (...) i nr (...) wraz z załącznikami, dotyczące świadczenia przez sprzedawcę na rzecz odbiorcy usługi kompleksowej, polegającej na sprzedaży energii elektrycznej oraz zapewnieniu świadczenia usługi dystrybucji energii elektrycznej do lokalu zajmowanego przez odbiorcę.

Kwestią bezsporną jest, że obie wymienione umowy w imieniu sprzedawcy - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. zawierał oskarżony A. K. jako upoważniony przedstawiciel reprezentujący ją na podstawie pełnomocnictwa, udzielonego mu z racji nawiązania współpracy z (...) Grupą (...) pozyskującą klientów na dostawy energii elektrycznej. Niekwestionowana przez strony opinia biegłego z zakresu ekspertyzy dokumentu, pisma ręcznego i podpisu J. K. prowadzi do jednoznacznego wniosku, że podpis (...) złożony w pozycji " podpis sprzedawcy " jest autentycznym podpisem, nakreślonym przez A. K.. Wyjaśnienia tego ostatniego okoliczność tą potwierdzają. Badania porównawczo - identyfikacyjne prowadzone przez autora ekspertyzy grafologicznej wykazały również, że podpisy o treści (...) i (...) złożone w pozycjach dotyczących odbiorcy/mocodawcy na umowach i załącznikach, nie są ich autentycznymi podpisami i nie zostały przez nich nakreślone ani też przez A. K.. Wyjaśnienia oskarżonego A. K. złożone na rozprawie głównej i nie kwestionowana przez strony opinia biegłego z zakresu ekspertyzy dokumentu, pisma ręcznego i podpisu J. K., wskazują na M. H. (1) jako wykonawcę zapisów literowo - cyfrowych stanowiących treść dowodowych dokumentów oraz podpisów o treści (...) złożonych w pozycjach odnoszących się do odbiorcy/ mocodawcy, a nadto podpisów o treści (...) złożonych w pozycjach odnoszących się do odbiorcy/ mocodawcy ( przy czym według biegłego w tym ostatnim przypadku w kategoriach prawdopodobieństwa, zaś w odniesieniu do podpisu S. S. w sposób kategoryczny). Świadek M. H. (1) potwierdziła nakreślenie zapisów litrowo - cyfrowych w rozważanych dokumentach, negując podpisywanie się za odbiorców energii będących stronami tychże umów. Ta ostatnia okoliczność jako pozostająca w sprzeczności z wynikami ekspertyzy pismoznawczej musiała spotkać się z krytyczną oceną sądu merytorycznego. W pozostałej części relacje świadka nie wnosiły niczego istotnego dla rozstrzygnięcia merytorycznego.

W świetle powyższego oczywistym, że oskarżony A. K. nie zawierał przedmiotowych umów z wymienionymi w nich odbiorcami energii elektrycznej, za których podpisy złożyła M. H. (2) ( z pewnością za S. S., prawdopodobnie za H. K. ). Skoro nie miał kontaktu z drugą stroną umowy to z punktu widzenia zasad logicznego, poprawnego rozumowania wiedział, że podpisy tychże są podrobione przez inną osobę. Była nią, jak sam wskazał w toku przewodu sądowego, znana mu z lat gimnazjalnych wymieniona już M. H. (1). Tym samym podpisując te dokumenty współdziałał z nią w ich podrobieniu, choć fizycznie podpisów za odbiorców energii nie składał. Na porozumienie obejmujące wspólne popełnienie czynów zabronionych przez A. K. i M. H. (1) w postaci podrabiania przedmiotowych umów sprzedaży energii elektrycznej oraz obejmowanie przez każde z nich realizacji całości znamion tychże czynów zabronionych, jednoznacznie wskazują opinie biegłego z zakresu badania pisma ręcznego.

Prawidłowo zatem przyjął sąd rejonowy, że wymienieni dzielili się rolami, w ten sposób że M. H. (1) sporządzała teksty umów i podpisywała się za klientów, zaś oskarżony A. K. podpisywał się na nich za siebie jako przedstawiciel sprzedawcy, po czym posługiwał się nimi jako autentycznymi składając je w siedzibie (...) Grupy (...), która przekazywała je do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G.. Jednocześnie oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, gdyż od każdej zawartej umowy otrzymywał prowizję.

Wbrew argumentacji zaprezentowanej w obu wywiedzionych apelacjach z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynikają żadne inne wersje sporządzenia przedmiotowych umów, a ta przyjęta przez sąd rejonowy nie jest oparta na dowolnych domniemaniach ani też na poszlakach lecz jest wynikiem prawidłowej analizy omówionych powyżej dowodów osobowych i opinii specjalistycznych - grafologicznych.

Bez znaczenia dla poczynionych w zaskarżonym orzeczeniu ustaleń faktycznych pozostaje rozbieżnie prezentowana przez A. K. i M. H. (1) kwestia podmiotu zatrudniającego tą ostatnią ( według twierdzeń świadka był nim oskarżony a według oskarżonego (...) Grupa (...) ). Jeśli wyżej wymieniona była zatrudniona na takich samych zasadach jak oskarżony ( czego nie potwierdził przesłuchany prezes zarządu (...) Grupy (...) zasłaniając się niepamięcią ) to i tak według jego relacji utraciła certyfikat i nie mogła zawierać umów. Nie mógł zatem za nią zawrzeć umowy oskarżony ( choć lansuje taką właśnie wersję chcąc mieć wytłumaczenie dla braku osobistej weryfikacji zamiaru zawarcia umowy przez drugą stronę i braku z nią kontaktu). Dokonywał tej czynności prawnej na własne konto, a w konsekwencji on jako strona umowy ( a nie M. H. (2) ) taką umowę przedkładał swojemu pracodawcy i od tego czasu umowa ta funkcjonowała w obrocie prawnym jako przez niego zawarta ( a nie przez M. H. (2) ). Przedkładanie przedmiotowych umów w siedzibie (...) Grupy (...) przez M. H. (2) nie znalazło oparcia w jej relacji. Z zapisu protokołu rozprawy głównej z dnia 19 czerwca 2019 roku nie wynika zaprzeczenie przez świadka faktowi posługiwania się przez oskarżonego umowami objętymi zarzutami aktu oskarżenia, jak sugeruje obrona w skardze apelacyjnej. Zeznania świadka P. G. nie uprawniają natomiast do wyprowadzania wniosków, jak czyni to skarżący o możliwości przedkładania umów sprzedaży energii elektrycznej przez agentów, niezależnie od tego czy je osobiście zawierali. Wręcz przeciwnie wynika z nich brak upoważnienia dla agentów do wzajemnego zastępowania się ( zeznania karta 736 - 737 ).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego czynu ciągłego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wyżej wskazano sąd odwoławczy nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie błędu w zakresie oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku. Postawione przez skarżących zarzuty były więc niezasadne i nie mogły spowodować zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu ciągłego.

3.2.

rażąca niewspółmierność kary ze względu na jej izolacyjny charakter, wynikająca z nieuwzględnienia niekaralności oskarżonego w czasie zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut skarżących zasługuje na częściowe uwzględnienie. Przyznać należało rację apelującym, iż wymierzona za przestępstwo ciągłe kara 6 miesięcy pozbawienia wolności była niewspółmiernie surowa, wobec faktu niekaralności oskarżonego w chwili popełniania zarzucanych czynów zabronionych składających się na konstrukcję czynu ciągłego. Ponieważ sąd odwoławczy nie podzielił zapatrywania skarżącego o istnieniu podstaw do odstąpienia od wykonania kary pozbawienia wolności ( poprzez warunkowe zawieszenie wykonania tejże kary), to uznał iż cele kary określone przepisem art. 53 & 1 k.k. osiągnąć powinna kara pozbawienia wolności orzeczona w najniższym ustawowym wymiarze przewidzianym w sankcji przepisu art. 270 & 1 k.k. czyli kara 3 miesięcy pozbawienia wolności. Wzgląd na społeczne oddziaływanie kary, potrzeba jej współmierności do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów zabronionych oraz stopnia winy limitującego wymiar kary, to elementy które zadecydowały o akceptacji przez sąd odwoławczy dokonanego przez sąd rejonowy wyboru jako kary zasadniczej kary pozbawienia wolności.

Postulat obrony wymierzenia kary samoistnej grzywny nie mógł być uwzględniony, gdyż ten najłagodniejszy rodzaj kary zasadniczej utwierdziłby tylko oskarżonego w poczuciu bezkarności i byłby przyzwoleniem do dalszej działalności przestępczej , jaką zresztą kontynuował już po popełnieniu przedmiotowych czynów zabronionych. Karta karna załączona na etapie postępowania odwoławczego wskazuje na następczą sześciokrotną karalność jego osoby za przestępstwa tożsame rodzajowo, wszystkie obejmujące kwalifikacją prawną art. 270 & 1 k.k. (samodzielnie bądź kumulatywnie), na kary grzywny, ograniczenia wolności, jak i pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Tak więc przedmiotowa sprawa jest już siódmą w kolejności i wymaga takiej reakcji karnej, która powstrzyma oskarżonego przed kolejnym naruszaniem porządku prawnego. Zdaniem sądu odwoławczego pobyt oskarżonego w areszcie śledczym w związku z zastosowaniem tymczasowego aresztowania był dla niego wstrząsem, wreszcie uzmysławiającym mu naganność dotychczasowej postawy wobec prawa. Świadczą o tym jego wyjaśnienia złożone przed obliczem sądu merytorycznego, gdy sam stwierdził iż zmienił je po przemyśleniach jakie mu towarzyszyły gdy znalazł się w warunkach izolacji penitencjarnej. Sąd odwoławczy podzielił zatem zapatrywanie sądu pierwszej instancji co do potrzeby stosowania kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. U podstaw tego środka probacyjnego leży bowiem przekonanie, że nie zawsze wykonanie orzeczonej kary jest celowe, gdy cele kary można osiągnąć bez jej bezwzględnego wykonania, stawiając pewne warunki co do zachowania skazanego i nadzorując ich przestrzeganie w okresie próby. Przy zawieszeniu wykonania orzeczonej kary ważne jest, aby sytuacja ta nie rodziła w opinii społecznej przekonania, że sprawca przestępstwa pozostał bezkarny. Słusznie Sąd Najwyższy w jednym z wyroków podkreślił, że "rozważając ewentualność warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, sąd bierze pod uwagę nie tylko dane o osobie sprawcy, ale i ogólne dyrektywy wymiaru kary, w tym w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa" (wyr. SN z 14.6.2006 r., WA 19/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 1243). W innym orzeczeniu zdefiniowano tę instytucję jako swoisty środek polityki karnej wobec sprawców nadających się do oddziaływań resocjalizacyjnych w warunkach wolnościowych wobec istnienia po ich stronie uzasadnionego przekonania, że nie powrócą na drogę przestępstwa (wyr. SA w Katowicach z 16.4.2009 r., II AKa 19/09, Biul. SA w Katowicach 2009, Nr 2, poz. 5). Warunkowe zawieszenie wykonania kary stosuje się, jeżeli jest to wystarczające do osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Jest to podstawowa przesłanka tego środka probacyjnego, mająca charakter ogólny, a zatem sąd musi rozważyć przede wszystkim, czy przez zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary zostaną osiągnięte cele kary. Zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary musi zatem przez samo zagrożenie wykonaniem kary wzbudzić u sprawcy przestępstwa obawę przed ponoszeniem dolegliwości zawartej w zawieszonej karze grożącej za popełnione przestępstwo i tym samym odstraszyć go od jego ponownego popełnienia. Zastosowanie tej instytucji ma także uniemożliwić sprawcy dalsze popełnianie czynów zabronionych przez nałożenie na niego określonych obowiązków i okresu próby, powinno także wpłynąć na jego postawę w ten sposób, że będzie w stanie poprawić skazanego i wychować go w szacunku dla chronionych wartości i dóbr (zob. A. Grześkowiak, Pojęcie i teorie kary, w: Grześkowiak (red.), Prawo karne, 2011, s. 191–192).

Do warunkowego zawieszenia wykonania kary stosuje się zatem wszystkie zasady i dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary (zob. uwagi do rozdziału VI KK), modyfikowane jednak przez szczegółowe przesłanki warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary (zob. post. SN z 20.11.2008 r., II KK 180/08, OSNKW 2008, Nr 11, poz. 2322). Podstawowym zadaniem kary w stosunku do skazanego są jednak cele szczególno-prewencyjne, a mianowicie: zapobiegawcze i wychowawcze, i tylko w tym aspekcie oddziaływania na skazanego należy rozstrzygać o celowości warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary (zob. Marek, Kodeks karny, 2006, s. 215)

Uzupełnieniem ogólnej przesłanki realizacji celów kary przy jej warunkowym zawieszeniu są przesłanki szczegółowe o charakterze indywidualnym, które mają zracjonalizować i uzasadnić sądowi możliwość zastosowania tego środka probacyjnego. Omawiany środek ma bowiem głównie charakter indywidualno-prewencyjny, służy przede wszystkim temu, aby osoba, wobec której go zastosowano, nie popełniła już więcej przestępstwa, a najistotniejszym warunkiem orzekania tego środka probacyjnego jest prognoza co do indywidualno-prewencyjnych celów kary, oparta na właściwościach i warunkach osobistych sprawcy oraz na jego dotychczasowym sposobie życia. Jedyną przesłanką decydującą o tym, czy kara w takiej wysokości ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa, a więc rozstrzygnięcie to musi znajdować uzasadnienie jedynie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej" (wyr. SA we Wrocławiu z 12.6.2002 r., II AKa 182/02, OSA 2002, Nr 11, poz. 77; wyr. SA w Katowicach z 26.3.2009 r., II AKa 42/09, Legalis). Innymi słowy, na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary zasługują jedynie sprawcy, co do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Dotychczasowa postawa i sposób życia muszą zatem wskazywać na to, że mimo niewykonania kary zostaną osiągnięte cele kary, a w szczególności sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa" (wyr. SA w Katowicach z 27.3.2003 r., II AKa 552/02, KZS 2003, Nr 7–8, poz. 65). Prognoza kryminologiczna opiera się na ocenie sądu, który bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Sąd, badając postawę sprawcy, powinien przede wszystkim zbadać jego stosunek do dóbr chronionych prawem, a w szczególności wobec tego dobra, które zaatakował zarzucanym mu przestępstwem. Co do zasady prognoza powinna zakładać brak potrzeby zmiany postawy sprawcy, a zarzucane mu przestępstwo powinno być zdarzeniem wyjątkowym w prowadzonym przez niego stylu życia. Ustalenie bowiem, że sprawca jest osobą co do zasady zdemoralizowaną, uzasadnia negatywną prognozę co do przestrzegania przez niego porządku prawnego (wyr. SN z 15.1.1988 r., WR 600/87, OSNKW 1988, Nr 5–6, poz. 37 ) Zachowanie się po popełnieniu przestępstwa będzie przede wszystkim dotyczyć postępowania sprawcy bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa i w związku z nim. Za negatywną oceną takiego zachowania przemawiać będzie zwłaszcza dalsze naruszanie porządku prawnego.

Tak więc wielokrotna karalność A. K. za przestępstwa przeciwko dokumentom nie pozwala zakładać, że odstąpienie od bezwzględnego pozbawienia wolności wdrożyłoby go do przestrzegania ustalonych reguł porządku prawnego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności, ewentualnie orzeczenie kary samoistnej w wymiarze 40 stawek dziennych grzywny po 20 złotych każda

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn powołanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Ponieważ sąd odwoławczy zmniejszył wymiar kary pozbawienia wolności to na podstawie art. 63 & 1 k.k. na jej poczet zaliczył okres tymczasowego aresztowania od 12 grudnia 2017 roku godz. 11.40 do 12 marca 2018 roku godz. 11.40, a pozostały okres trwania tego środka zapobiegawczego tj. od 12 marca 2018 roku godz. 11.40 do 05 kwietnia 2018 roku godz. 16.50 zaliczył na poczet orzeczonej przez sąd rejonowy kary grzywny, przyjmując że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny grzywnie w wymiarze dwóch stawek dziennych

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Zgodnie z regulacją przepisu art. 63 & 1 k.k. obowiązkiem sądu odwoławczego było zaliczenie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w postaci tymczasowego aresztowania stosowanego w związku z postępowaniem w tej sprawie, na poczet kary pozbawienia wolności, a ponieważ czas trwania tego środka był dłuższy niż ostatecznie orzeczona kara 3 miesięcy pozbawienia wolności, należało zaliczyć pozostały okres od 12 marca 2018 roku godz. 11.40 do 05 kwietnia 2018 roku godz. 16.50 na poczet kary grzywny.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie co do sprawstwa i winy oraz kwalifikacji prawnej przypisanego przestępstwa ciągłego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Pomijając rozstrzygnięcie o karze, zaskarżony wyrok okazał się słuszny i odpowiadający prawu. Oprócz częściowego uwzględnienia apelacji obrony, zarzuty skarżących nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Obniżenie wymiaru kary pozbawienia wolności do 3 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wysokości orzeczonej kary pozbawienia wolności zostały przedstawione w pkt. 3.2 niniejszego opracowania

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1 a i b

zaliczenie tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności i kary grzywny

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego adw. A. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego adw. B. L.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w wyniku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana