Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 października 2019r.

Na podstawie art. 424 § 3 k.p.k. ograniczyć zakres uzasadnienia wyroku, do wyjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

Na podstawie całokształtu ujawnionego materiału dowodowego, Sąd dokonał następującej oceny prawnej czynów oskarżonych:

Mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy, że wina oskarżonych W. K. i N. R. nie budzi żadnych wątpliwości i została udowodniona w całości. Całokształt materiału dowodowego sprawy, w szczególności w postaci wyjaśnień oskarżonych, zeznań pokrzywdzonego
i świadków, oraz dokumentacji w postaci protokołów oględzin, protokołów zatrzymania osoby, protokołów przeszukania, protokołów zatrzymania rzeczy, opinii z zakresu badań chemicznych, układa się w logiczną całość, toteż okoliczności niniejszej sprawy nie budzą wątpliwości.

Przestępstwo ujęte w art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii polega na posiadaniu wbrew przepisom w/w ustawy środków odurzających, lub substancji psychotropowych.

Przestępstwo określone w art. 224 § 2 k.k. popełnia zaś ten, kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej.

Definicję funkcjonariusza publicznego zawiera zaś art. 115 § 13 k.k. Między innymi należy do tej grupy zaliczyć funkcjonariusza organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego. Taką osobą jest niewątpliwie funkcjonariusz Policji, gdyż zgodnie z ustawą
z dnia 06.04.1990 r. o Policji (art. 1 ust. 1) formacja ta jest przeznaczona do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego.

W sprawie niniejszej bezsprzecznym zaś, jest że zarówno oskarżony W. K., jak i N. R. w dniu 7 lutego 2019r. wypełnili wszystkie znamiona czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Pierwszy z wymienionych miał bowiem przy sobie mieszankę heroiny i kokainy w ilości 0,52 grama oraz mieszaninę amfetaminy i kofeiny
w ilości 6,30 grama, zaś drugi miał dziewięć tabletek leku C., gdzie każda zawierała po 2 miligramy konzaepamu. Wszystkie wymienione substancje są środkami podlegającymi regulacjom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. I tak zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 17 sierpnia 2018r. w sprawie wykazu substancji psychotropowych, środków odurzających oraz nowych substancji psychoaktywnych heroina zaliczana jest do środków odurzających grup I – N i IV – N, amfetamina jest substancją psychotropową grupy II – P, zaś klonazepam substancją psychotropową grupy IV – P. Wskazać należy, że posiadanie owych środka, jest w myśl powołanej ustawy, co do zasady niedozwolone, a z okoliczności sprawy w żaden sposób nie wynika, jakoby oskarżeniu posiadali zatrzymane u nich środki odurzające w sposób legalny.

Ponadto oskarżony W. K. wypełnił wszystkie znamiona czynu z art. 224
§ 2 k.k., kiedy w dniu 7 lipca 2019r. w toku czynności zatrzymywania go przez funkcjonariuszy Policji, podczas zakładania kajdanek, próbując się wyrwać interweniującym policjantom, uderzył łokciem w policzek st. sierż. Ł. K.. Bezsprzecznym jest bowiem, że zachowaniem swoim oskarżony zastosował przemoc fizyczną wobec Policjanta będącego funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 k.k. Co więcej, do zdarzenia tego doszło podczas wykonywania przez Policjanta prawnych czynności służbowych, związanych z zatrzymaniem oskarżonego w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa.

Odnosząc się zaś do strony podmiotowej czynu oskarżonego Sąd przyjął, że oskarżeni działali umyślnie. Jako osoby dorosłe i sprawne umysłowo, mieli oni bowiem pełną świadomość bezprawności swoich działań, a zarazem w pełni świadomie posiadali przy sobie środki odurzające. Co więcej, oskarżony W. K. uderzył st. sierż. Ł. K. łokciem w policzek, podczas świadomie podjętej próby wyswobodzenia się podczas zakładania mu kajdanek w związku z zatrzymaniem. W dodatku z okoliczności sprawy jasno wynika, że zachowanie to było ukierunkowane na uniknięcie zatrzymania go przez policjantów. Działał on zatem w celu udaremnienia podejmowanej przez funkcjonariusza prawnej czynności służbowej, a co za tym idzie w celu zmuszenia go do jej zaniechania. Oskarżony wprost wskazał bowiem, że podczas zatrzymania przestraszył się i zamierzał uciec, dlatego uderzył policjanta.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż wina oskarżonych oraz okoliczności popełnienia przez nich przestępstw, w świetle ich wyjaśnień oraz pozostałych dowodów, nie ulegają wątpliwości i uwzględniając złożony przez Prokuratora wniosek w trybie art. 335 § 2 k.p.k. wymierzył oskarżonemu W. K. za czyny z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 224 § 2 k.k., kary po 6 miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania kontrolowanej, nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w miesiącu, zaś oskarżonemu N. R., za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, karę
8 miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania kontrolowanej, nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w miesiącu.

Ponadto na zasadzie art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 86 § 1 i 3 k.k., Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonego W. K. kary ograniczenia wolności i wymierzył mu wskazaną we wniosku Prokuratora karę łączną 1 roku ograniczenia wolności obowiązkiem wykonywania kontrolowanej, nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin
w miesiącu.

Wskazać również należy, że Sąd wymierzając oskarżonym kary jednostkowe, jak
i w przypadku W. K. karę łączną ograniczenia wolności, wziął pod uwagę nie tylko treść wniosku Prokuratora, ale także ogólne dyrektywy wymiaru kary, w tym potrzeby
w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa stosownie do art.
53 § 1 i 2 k.k. Przy wymiarze kary za okoliczności obciążające Sąd przyjął znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów jakimi są nielegalne posiadanie substancji odurzających (przypisane obydwu oskarżonym), oraz próba wymuszenia zaniechania czynności służbowej przez policjanta (przypisane W. K.). Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył fakt, iż oskarżeni przyznali się do ich popełnienia, a nadto wyrazili skruchę, a także konsekwentnie wnosili o dobrowolne poddanie się karze, a przy tym są osobami dotychczas niekaranymi (k. 115, 116). Ta też, uwzględniając powyższe przepisy oraz całokształt okoliczności sprawy, Sąd doszedł do przekonania, że wymierzone W. K. kary jednostkowe po 6 miesięcy ograniczenia wolności oraz kara łączna 1 roku ograniczenia wolności, a także wymierzona N. R. kara 8 miesięcy ograniczenia wolności, są
w pełni adekwatne zarówno do stopnia winy, jak również do stopnia społecznej szkodliwości przestępstw, których dopuścili się oskarżeni.

Na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł, zgodnie z wnioskiem, przepadek poprzez zniszczenie, dowodów rzeczowych w postaci substancji zatrzymanych u oskarżonych w dniu 7 lutego 2019r., albowiem w związku ze skazaniem ich za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r.
o przeciwdziałaniu narkomanii, w związku z nielegalnym ich posiadaniem, wnioskowane rozstrzygnięcie było ze wszech miar zasadne.

Na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu W. K. na poczet kary łącznej ograniczenia wolności okres zatrzymania w sprawie w dniach od 7 lutego 2019r. godz. 20:35 do 8 lutego 2019r. godz. 18:00, przyjmując że okres ten równoważy dwa dni kary ograniczenia wolności. Analogicznie na poczet kary wymierzonej N. R., Sąd zaliczył mu zatrzymanie w okresie od 7 lutego 2019r. godz. 20:35 do 8 lutego 2019r. godz. 16:15.

Na podstawie art. 627 k.p.k., Sąd obciążył oskarżonych kosztami sądowymi zasądzając od nich opłatę w kwotach po 180 złotych (art. 2 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy
z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych), a nadto zasądzając od W. K. pozostałe wydatki w kwocie 50 złotych, zaś od N. R. w kwocie 433,66 złotych. Sąd uznał bowiem, że jako osoby młode i zdolne do pracy są oni w stanie przedmiotowe koszty uiścić. Dodać należy, że różnica w kwocie wydatków zasądzonych od oskarżonych wynika z faktu, ze zgodnie z art. 633 k.p.k. od każdego z oskarżonych należało zasądzić te wydatki, które przypadały na jego sprawę, a zatem to N. R. winien
w całości ponieść koszty opinii sądowo-psychiatrycznej sporządzonej wyłącznie co do jego osoby.