Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2021 roku w Suwałkach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. D. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w E.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda M. D. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w E. od wyroku Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 24 lutego 2021 roku, sygn. akt I C 685/20

I.  Oddala apelację.

II.  Zasądza od powoda M. D. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w E. na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu przed Sądem II instancji wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego rozstrzygnięcia do dnia zapłaty.

SSO Alicja Wiśniewska SSO Aneta Ineza Sztukowska SSO Agnieszka Kluczyńska

Sygn. akt I Ca 128/21

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 lutego 2021r. Sąd Rejonowy w Suwałkach, w sprawie sygn. akt I C 685/20 zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. D. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w E. kwotę 1.289,53 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14.12.2019r. do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałym zakresie; zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 944,91 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał zwrócić powodowi od Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Suwałkach kwotę 455,03 zł tytułem nadpłaconych kosztów sądowych.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne:

W dniu 11 listopada 2019r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód marki K. S. o nr rej. (...) stanowiący własność A. K.. Sprawca kolizji korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W.. Po zgłoszeniu szkody (...) S.A. w W. przeprowadził postępowanie likwidacyjne i uznał swoją odpowiedzialność za szkodę i wypłacił poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 1.463,55 zł. Rozmiar szkody określony został na podstawie kalkulacji (...) S.A. w W..

W dniu 29 lipca 2020r. M. D. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w E. zawarł z poszkodowaną A. K. umowę przelewu wierzytelności przysługującej jej w stosunku do (...) S.A. w W. w związku ze szkodą rzeczową w pojeździe marki K. S. o nr rej. (...) zarejestrowaną pod numerem PL (...). Poszkodowana zbyła odpłatnie na rzecz M. D. wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę w pojeździe marki K. S. o nr rej. (...) z dnia 11.11.2019r.

Celem zweryfikowania zakresu uszkodzeń i w szczególności wysokości szkody - M. D. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w E. zlecił Centrum (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w W. wyliczenie szkody w pojeździe marki K. S. o nr rej. (...). W sporządzonej kalkulacji wskazano, iż koszt naprawy pojazdu ww. wynosi 2.925,38 zł brutto. Centrum (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w W. wystawiło fakturę VAT za opracowanie opinii na kwotę 480,00 zł brutto.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powód M. D. prowadzący działalność gospodarcza pod firmą (...) z siedzibą w E. posiadał legitymację czynną do dochodzenia wskazanego w pozwie roszczenia albowiem na mocy umowy przelewu z dnia 29 lipca 2020r. nabył od A. K. wierzytelność w postaci odszkodowania za szkodę w pojeździe marki K. S. o nr rej. (...) z dnia 11.11.2019r.

Odpowiedzialność sprawcy kolizji z dnia 11 listopada 2019r. za szkodę w pojeździe A. K., który korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie ubezpieczenia obowiązkowego posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń na gruncie sprawy niniejszej zadaniem Sądu Rejonowego wątpliwości nie budziła. Sąd Rejonowy uznał, iż odpowiedzialność sprawcy kolizji z dnia 11 listopada 2019 roku znajduje swe źródło w art. 436§2 kc w zw. z art. 436§1 kc i 415 kc., natomiast roszczenie powoda znajduje swoje źródło w treści art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – zwanej dalej ustawą (...) - Dz.U. nr 124, poz. 1152 z późn. zm.

W zakresie wysokości szkody powstałej na skutek zdarzenia z dnia 11 listopada 2019r. Sąd Rejonowy wskazał, iż obie strony postępowania stały na zgodnym stanowisku, iż naprawa pojazdu marki K. S. o nr rej. (...) była opłacalna pod względem ekonomicznym i że wobec tego roszczenie odszkodowawcze powoda limituje wysokość kosztów naprawy pojazdu - przywrócenia go do stanu sprzed dnia powstania szkody. Jednakże zakres tejże naprawy jak i wysokość jej kosztów stanowiły już okoliczności sporne.

W celu rozstrzygnięcia zaistniałego między stronami postępowania sporu Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego J. W.. Z opinii biegłego wynika, że szkoda w pojeździe marki K. S. o nr rej. (...) jest szkodą częściową, zaś koszt naprawy tego pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych oraz przy zastosowaniu średnich stawek za roboczogodzinę za prace lakiernicze oraz mechaniczno-blacharskie obowiązujących w miejscu zamieszkania poszkodowanej w wysokości 110,00 zł - wynosi 2.753,08 zł brutto. Natomiast koszt naprawy tego pojazdu przy użyciu części zamiennych nieoryginalnych (spoza sieci producenta) oraz przy zastosowaniu średnich stawek za roboczogodzinę obowiązujących w miejscu zamieszkania poszkodowanej biegły określił na kwotę 2.340,25 zł brutto. Koszt natomiast naprawy pojazd przy użyciu części zamiennych nieoryginalnych wynosi Biegły wskazał, iż w zgromadzonym materiale dowodowym nie stwierdzono informacji wskazujących na to, aby zakwalifikowany do wymiany tylny zderzak był nieoryginalny. Naprawa pojazdu przy użyciu oryginalnych części oraz w sposób określony technicznie poprawny doprowadzi jedynie do przywrócenia pojazdu do jego stanu sprzed szkody. Pojazd ten nie nabędzie przy tym lepszych cech technicznych, czy wyposażenia, które mogłyby decydować o wzroście jego wartości. Naprawa dokonana przy użyciu wyłącznie części oryginalnych nie spowoduje wzrostu wartości tego pojazdu w stosunku do jego wartości sprzed kolizji z dnia 11 listopada 2019r.

Na podstawie opinii biegłego sądowego J. W. wysokość kosztów naprawy pojazdu marki K. S. o nr rej. (...) pozostających w związku przyczynowym z kolizją z dnia 11 listopada 2019r. Sąd Rejonowy określił na kwotę 2.753,08 zł. Za zasadne bowiem, w realiach sprawy niniejszej uznał Sąd przyjęcie wariantu naprawy tego pojazdu zakładającego użycie części zamiennych nowych, oryginalnych (nie tzw. zamienników). Sąd nie podzielił bowiem stanowiska reprezentowanego przez pozwanego jakoby części zamienne alternatywne były porównywalne co do jakości i trwałości z częściami zamiennymi oryginalnymi. Zdaniem Sądu Rejonowego tylko zastosowanie oryginalnych części zamiennych mogłoby przywrócić pojazd do stanu sprzed szkody pod względem technologicznym, estetycznym i bezpieczeństwa dalszego użytkowania. Warunkiem niezbędnym do osiągnięcia takiego stanu jest zastosowanie technologii naprawy zalecanej przez producenta. Powołując się na treść z opinii biegłego sądowego J. W., Sąd Rejonowy wskazał, że naprawa pojazdu poszkodowanej A. K. przy użyciu części zamiennych nowych oryginalnych nie spowoduje wzrostu wartości tego pojazdu w stosunku do jego wartości sprzed kolizji z dnia 11 listopada 2019r. Nie podzielił tym samym poglądu strony pozwanej, że naprawa dokonana w taki sposób przekracza zakres odpowiedzialności pozwanego określony w art. 362 kc.

Ponieważ wysokość kosztów naprawy pojazdu K. S. o nr rej. (...) ukształtowała się na poziomie 2.753,08 zł brutto, a przed procesem pozwany wypłacił poszkodowanej z tego tytułu kwotę 1.463,55 zł, wysokość należnego do zapłaty odszkodowania uzupełniającego wyniosła 1.289,53 zł brutto. Powód tytułem dodatkowego odszkodowania domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 1.461,83 zł, a zatem jego żądanie w części przekraczającej kwotę 1.289,53 zł podlegało oddaleniu jako niezasadne.

Zdaniem Sądu Rejonowego oddaleniu podlegało również roszczenie powoda o zwrot kosztów związanych ze sporządzeniem opinii prywatnej w wysokości 480,00 zł brutto. Jak wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy Centrum (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w W. w dniu 04.09.2020r. wystawiło fakturę na rzecz powoda za sporządzenie kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu marki K. S. o nr rej. (...) w związku ze szkodą nr PL (...). W tym dniu powstał dodatkowy koszt w wysokości 480,00 zł brutto, który powód chciał rozliczyć w ramach postępowania likwidacyjnego. Sąd Rejonowy zauważył jednak, że umowa przelewu wierzytelności została zawarta w dniu 29.07.2020 r., a zatem przed sporządzeniem tej kalkulacji z dnia 04.09.2020r. Natomiast zleceniodawcą wykonania tego szacunku nie była poszkodowana, lecz powód, który nabył już wierzytelność z tytułu szkody zaistniałej w jej pojeździe. Nie można zatem uznać, że powód uprawniony był do całego roszczenia przysługującego poszkodowanej, w tym do zwrotu kosztów prywatnej kalkulacji, na co wyraźnie wskazuje treść umowy przelewu wierzytelności z dnia 29.07.2019r. zawartej pomiędzy poszkodowaną A. K. a powodem. W realiach sprawy niniejszej nie sposób uznać, że koszt sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy z dnia 04.09.2020r. mógł być objęty przelewem jako wierzytelność przyszła skoro nie zostało to wyartykułowane w treści umowy ww. Zatem, skoro poszkodowana nie zlecała wykonania przedmiotowej kalkulacji, a umowa przelewu wierzytelności nie obejmowała wierzytelności z tytułu kosztów z tym związanych, to nie sposób uznać, że wierzytelność z tego tytułu została skutecznie przeniesiona na powoda i nabył on uprawnienie do żądania ich zwrotu. Dodatkowo Sąd Rejonowy podkreślił, iż z uwagi na charakter prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej, w której zakres wchodzi zakup wierzytelności z zakresu ubezpieczeń komunikacyjnych, wątpliwości budziła sama zasadność zlecenia oszacowania kosztów naprawy Centrum (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w W.. Jak wynika z KRS powód jest jej wspólnikiem i prezesem zarządu spółki, która sporządziła przedmiotową kalkulację.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 kpc regulującego zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Powód wygrał sprawę w ok. 67 %, a zatem pozwany powinien ponieść w tym zakresie koszty procesu. Na koszty poniesione przez powoda składają się: opłata od pozwu – 200,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika obliczone na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265) - 900,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17,00 zł, koszt opinii biegłego pokryty z zaliczki uiszczonej przez powoda -744,97zł, łącznie 1.861,97 zł. Pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości - 917,00 zł. Całość kosztów procesu wyniosła 2.778,97 zł. Z tych względów pozwany zobowiązany został do zwrotu na rzecz powoda kwoty 944,91 zł tytułem kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie nadpłaconych kosztów sądowych zapadło na podstawie art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2019r., poz. 785 ze zm.).

Apelację od powyższego wyroku w zakresie punktu II. oddalającego powództwo o zapłatę kwoty 480 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz w zakresie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu (pkt IV wyroku) wywiódł powód M. D. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w E. i zarzucił Sądowi Rejonowemu:

1.  naruszenie przepisów k.p.c. mających wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art.233 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie przez Sąd wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz częściowo dowolną ocenę dowodów – kosztorysu prywatnego, kosztorysu pozwanego, opinii biegłego, poprzez:

- przyjęcie, że poniesienie wydatku na sporządzenie prywatnej kalkulacji naprawy nie było niezbędne do efektywnego dochodzenia roszczenia w sytuacji gdy kosztorys prywatny potwierdził prawidłowość ustalenia (...), co za tym idzie wartość roszczenia, pozwoliło to także uniknąć wystąpienia o kwotę znacznie zawyżoną, ponadto kosztorys potwierdził, że pozwany wadliwie prowadził postępowanie likwidacyjne, celowo zaniżył wysokość odszkodowania, a jedynym sposobem dokonania kontroli czynności pozwanego na etapie przedsądowym, jest zlecenie sporządzenia kalkulacji naprawy niezależnemu rzeczoznawcy (co jest ponadto praktyką powszechną w tego typu sprawach) por. m.in. wyrok SO w Warszawie, w sprawie XXIII Ga 1200/19;

- przyjęcie, że poniesienie wydatku na sporządzenie prywatnej kalkulacji naprawy nie było niezbędne do efektywnego dochodzenia roszczenia w sytuacji gdy kosztorys prywatny potwierdził prawidłowość ustalenia (...), co za tym idzie wartość roszczenia, pozwoliło to także uniknąć wystąpienia o kwotę znacznie zawyżoną, ponadto kosztorys potwierdził, że pozwany wadliwie prowadził postępowanie likwidacyjne, celowo zaniżył wysokość odszkodowania, a jedynym sposobem dokonania kontroli czynności pozwanego na etapie przedsądowym, jest zlecenie sporządzenia kalkulacji naprawy niezależnemu rzeczoznawcy (co jest ponadto praktyką powszechną w tego typu sprawach);

- przyjęcie a priori, że powód jest profesjonalistą w zakresie likwidacji szkód majątkowych i posiada narzędzia pozwalające oszacować koszt napraw, pomimo braku materiału dowodowego w tym zakresie, braku wiedzy sądu w tym zakresie

2) naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, tj.:

- art. 363 § 1 k.c. i 361 § 2 k.c., poprzez przyjęcie, że należne odszkodowanie nie obejmuje kosztów poniesionych przez powoda tytułem sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy, pomimo jednoznacznego stanowiska orzecznictwa i doktryny (uchwała SN w sprawie III CZP 68/18, III CZP 99/18), w którym wskazano, że szkoda z tego tytułu pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym ze szkodą z OC i może być dochodzona także przez cesjonariusza szkody - profesjonalistę, a gdy kosztorys prywatny był jedynym dowodem, który potwierdził prawidłowość ustalenia (...);

- art. 509, 513 k.c., poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, że koszty kalkulacji prywatnej nie stanowią szkody związanej z odpowiedzialnością pozwanego, podczas gdy od chwili dojścia przelewu do skutku w zakresie roszczenia miarodajne także inne okoliczności, dotyczące już osoby cesjonariusza jako aktualnego wierzyciela, (tak uchwała SN z dnia 14.02.2002 r., III CZP 81/01),

Wskazując na powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda, ponad kwotę zasądzoną w pkt I wyroku, kwoty 480 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu za kosztorys prywatny oraz zasądzenie od pozwanego pełnych kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przewidzianych za obie instancje.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie. Argumentował, iż Sąd I instancji dokonał wnikliwej analizy zebranego materiału dowodowego zebranego w sprawie, wyjaśnił wszystkie okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy i wywiódł z tego prawidłową ocenę prawną.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy, jak też ich ocenę prawną oraz stanowiącą podstawę ustaleń faktycznych ocenę przeprowadzonych w toku postępowania dowodów i przyjmuje za własne, co czyni zbędnym ponowne ich przytaczanie.

W ocenie Sądu Okręgowego, skarżący nie zdołał wykazać, by Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę niniejszą naruszył wskazane w apelacji przepisy prawa procesowego czy też prawa materialnego.

Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę zgromadził materiał dowodowy, na który powołał się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a następnie w oparciu o te dowody dokonał oceny zgłoszonego roszczenia nie naruszając reguł określonych przepisami kodeksu postępowania cywilnego.

Zauważyć trzeba, że wykazanie przez stronę, iż Sąd naruszył art. 233 § 1 k.p.c. oraz że fakt ten mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być zastąpione odmienną subiektywną interpretacją dowodów zebranych w sprawie, chyba że strona jednocześnie wykaże, iż ocena dowodów przyjęta przez Sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów (por. wyrok SN z dnia 10.04.2000 r., V CKN 17/00, OSNC rok 2000, nr 10, poz. 189). Przepis art. 233§1 k.p.c. przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy może być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, zasadami wiedzy, bądź z doświadczeniem życiowym. Nie może budzić wątpliwości, że Sąd l Instancji ma jedynie obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów, nie będzie zachowana (a tym samym dokonana przez Sąd ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie znajdzie się pod ochroną zasady swobodnej oceny materiału dowodowego) jedynie wówczas, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także, gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (por. wyrok SN z dnia 09.12.2009 r., IV CSK 290/09).

Roszczenie swoje powód (w zakresie objętym apelacją) wywodził z faktu nabycia wierzytelności obejmującej szkodę rzeczową w pojeździe marki K. o nr rej. (...) na skutek zdarzenia komunikacyjnego z dnia 11 listopada 2019r.

Z treści art. 509§1 k.c. wynika, iż wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby to się ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. O ważnej i skutecznej umowie cesji wierzytelności można zatem mówić (co do zasady) wówczas gdy dotyczy ona wierzytelności już istniejącej (pod pewnymi warunkami również wierzytelności przyszłej) i gdy powyższa czynność prawna nie sprzeciwia się obowiązującym przepisom, umowie łączącej dłużnika i zbywcę wierzytelności lub właściwości zobowiązania, z którego wierzytelność będąca przedmiotem przelewu wynika. Uwzględnienie żądania powoda o zapłatę kwoty 480 zł tytułem kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy uzależnione było m.in. od ustalenia, czy w/w wierzytelność objęta została umową przelewu wierzytelności z dnia 29 lipca 2020r.

Zdaniem Sądu Okręgowego słusznie uznał Sąd Rejonowy, iż w/w wierzytelność nie wynika wprost z umowy z dnia 29 lipca 2020r. W §1 ust. 2 umowy zapisano, iż cedent oświadcza, że określona w ustępie poprzednim wierzytelność (obejmująca szkodę rzeczową w pojeździe marki K. o nr rej. (...) na skutek zdarzenia komunikacyjnego z dnia 11 listopada 2019r.) istnieje, jest wymagalna i wolna od obciążeń oraz że uprawnienie do jej zbycia na rzecz osób trzecich nie zostało wyłączone. Jednocześnie strony nie postanowiły, iż cesja obejmuje przyszłe wierzytelności mogące powstać na skutek szkody z dnia 11 listopada 2019r. Niemniej jednak zdaniem Sądu Okręgowego roszczenie o zwrot kosztów ekspertyzy stanowi własne roszczenie cesjonariusza, które ma oparcie w nabytym roszczeniu. Zgodnie bowiem z art.509§1 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, a w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, podzielając przy tym pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy m.in. w uchwale z dnia 29 maja 2019 r. III CZP 68/18 , że podobnie jak w odniesieniu do poszkodowanego, który zlecił opinię, wymagane jest uwzględnienie z punktu widzenia konieczności i racjonalności poniesionych wydatków, a w szczególności to, czy cesjonariusz prowadzi działalność gospodarczą obejmującą nabywanie i dochodzenie roszczeń odszkodowawczych.

Strona dochodząca należności z tytułu szkody komunikacyjnej może żądać zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej opinii ale tylko wówczas gdy nie posiada fachowej wiedzy i nie jest w stanie określić w pozwie zakresu przysługującego mu roszczenia. W okolicznościach niniejszej sprawy nie sposób uznać, iż powód takiej fachowej wiedzy nie posiada. Powód prowadzi finansową działalność usługową w ramach, której zajmuje się m.in. nabywaniem wierzytelności. Nie sposób zatem uznać, iż powód nie posiadał rozeznania w zakresie wysokości szkody komunikacyjnej z dnia 11 listopada 2019r. – dysponując przy tym ekspertyzą sporządzoną przez ubezpieczyciela – i podjął ryzyko nabycia takiej wierzytelności. Zdaniem Sądu Okręgowego powód wiedzę w tym zakresie miał już w dacie zawarcia umowy przelewu wierzytelności i zbędne było zlecenie wykonania dodatkowej ekspertyzy kolejnemu profesjonaliście celem oszacowania wartości szkody. O profesjonalizmie powoda w zakresie nabywania wierzytelności i szacowania wartości szkody świadczą również jego powiązania podmiotowe i kapitałowe z Centrum (...) Sp. z o.o. w W., w której powód jest jedynym udziałowcem i prezesem zarządu, a której przedmiotem działalności jest m.in. sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów i furgonetek oraz usługowa działalność finansowa z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych oraz z Centrum (...) Sp. z o.o. Sp.k. w W., w której powód oraz Centrum (...) Sp. z o.o. w W. są jedynymi wspólnikami uprawnionymi do reprezentacji Spółki, a przedmiotem działalności Spółki jest również m.in. sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów i furgonetek oraz usługowa działalność finansowa z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych. W okolicznościach niniejszej sprawy – wobec faktu, iż powód jest podmiotem profesjonalnym - wydatki w/w nie wynikają z konieczności weryfikacji oferty odszkodowania, jaką przedstawił ubezpieczyciel i właściwego sformułowania roszczenia odszkodowawczego.

Niezależnie od powyższego roszczenie zgłoszone przez powoda podlegało oddaleniu z powodu jego nieudowodnienia. Powód powoływał się bowiem na fakt, iż w związku z wykonaniem prywatnej ekspertyzy poniósł wydatki w kwocie 480 zł, co miała potwierdzać faktura nr (...). Tymczasem szczegółowa analiza dokumentów przedstawionych przez powoda wskazuje, iż ekspertyza złożona do akt sprawy została sporządzona przez Centrum (...) Sp. z o.o. w W., natomiast faktura VAT została wystawiona przez inną spółkę - Centrum (...) Sp. z o.o. Sp.k. w W., która takich czynności na rzecz powoda nie wykonywała.

Uwzględniając wszystko powyższe Sąd Okręgowy na zasadzie art.385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391§1 k.p.c., ustalając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego na podstawie §2 pkt 1 w zw. z §10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).

SSO Alicja Wiśniewska SSO Aneta Ineza Sztukowska SSO Agnieszka Kluczyńska