Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 luty 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Napiórkowska - Kasa

Protokolant: Marta Pachulska

po rozpoznaniu w dniu 03 lutego 2014 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa K. S.

przeciwko (...) z siedzibą w W..

o sprostowanie świadectwa pracy

I.  Nakazuje pozwanej (...) z siedzibą w W. sprostować powódce K. S. świadectwo pracy z dnia 02 czerwca 2011 r. w ten sposób, że w pkt 8 świadectwa po słowach: „wykonywała pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze:” w miejsce słowa: „nie” wpisać słowa: „w okresie od 24 czerwca 1974 r. do 24 kwietnia 1979 r. oraz od 1 sierpnia 1979 r. do 31 grudnia 1991 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę na stanowiskach wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1983 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pozycja 83 lutowanie płyt, blach i przewodów ołowianych oraz metali nieżelaznych”.

II.  Zasądza od pozwanej (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki K. S. kwotę 137 zł. (sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 120 zł. (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

III.  Zasądza od pozwanej (...) z siedzibą w W., na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie kwotę 639,40 zł (sześćset trzydzieści dziewięć złotych 40/100) tytułem zwrotu kosztów procesu poniesionych tymczasowo z rachunku Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 czerwca 2011 roku K. S. wniosła o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 2 czerwca 2011 roku w zakresie pracy w warunkach szczególnych. Podniosła, iż od dnia 24 czerwca 1974 roku do 24 kwietnia 1979 roku oraz od 1 sierpnia 1979 roku do 31 grudnia 1991 roku pracowała na stanowisku: lutowacz. Na ww. stanowisku powódka stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała prace przy lutowaniu elementów automatyki. Stosunek pracy ustał w wyniku wypowiedzenie umowy o pracę przez (...) Sp. z o.o., ze skutkiem na dzień 31 października 2001 roku. Skutkowało to wydaniem K. S. świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach w dniu 26 października 2001 roku, w którym oznaczono, że K. S. stale i pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała prace na stanowiskach wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 7 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 19 maja 1983 roku w związku z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 roku § 1 pkt 2 w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego Dz.U. nr 8, poz. 43 z zm.) – tj. na stanowisku wskazanym w wykazie A, dział III, poz. 83, stanowisko 2 – lutowacz.

Decyzją z 29 marca 2011 w odpowiedzi na wniosek z 11 lutego 2011 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił przyznania K. S. prawa do wcześniejszej emerytury, ze względu na niewystarczające udokumentowanie 15 lat pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że załączone przez powódkę do wniosku świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych tj. rodzaj pracy wskazany w przedstawionym świadectwie jest niezgodny z wykazem z zawartym w zarządzeniu z 19 maja 1983 roku.

W odpowiedzi na wniosek z 28 kwietnia 2011 roku o sprostowanie świadectwa pracy, pismem z dnia 2 czerwca 2011 roku, (...) Sp. z o.o., odmówiła K. S. sprostowania świadectwa pracy poprzez wskazanie, iż w okresach pracy wyszczególnionych w świadectwie zajmowała się lutowaniem płyt, blach i przewodów ołowianych oraz metali nieżelaznych – zgodnie z wykazem A, działem III, poz. 83 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Odmowa została uzasadniona brakiem potwierdzenia wykonywania ww. prac w dokumentacji osobowej – aktach pracowniczych K. S.. Ponadto, w odpowiedzi na wniosek, (...) Sp. z o.o. anulowała świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 26 października 2001 roku oraz dokonała korekty świadectwa pracy poprzez wskazanie w pkt. 8, iż przez okres zatrudnienia K. S. nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W związku z powyższym, powódka wniosła o sprostowanie świadectwa pracy w tym zakresie. K. S. podniosła, iż faktycznie wykonywała czynności, o których mowa w powyższym rozporządzeniu.

W odpowiedzi na pozew z dnia 29 lipca 2011 roku, (...) Sp. z o.o. wniosła o oddalenie powództwa w całości podnosząc, iż powódka była zatrudniona na stanowisku montera aparatury i układów pneumatycznych, a następnie montera aparatury i wyrobów precyzyjnych, które nie spełniało przesłanek ze wskazanego powyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. S. była zatrudniona w okresie od 24 czerwca 1974 roku do 24 kwietnia 1979 roku oraz od 1 sierpnia 1979 roku do 31 grudnia 1991 roku. Powódka stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywała pracę na stanowisku wymienionym w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, pozycja 83 lutowanie płyt, blach, i przewodów ołowianych oraz metali nieżelaznych, tj. na stanowisku lutowacz. Powódka była nieustannie narażona na działanie czynników szkodliwych (duże zanieczyszczenie powietrza). Powódka wykonywała pracę polegającą lutowaniu przewodów, a także zatapianiu ich w ołowiu. Podczas wykonywania ww. czynności powódka była narażona na kontakt ze związkami powodującymi duże zanieczyszczenie powietrza, w szczególności na oddziaływanie oparów ołowiu. Przyczyną rozwiązania stosunku pracy były przesłanki natury ekonomicznej. Punkt 8 spornego świadectwa pracy nie zawierał adnotacji, że K. S. pracowała w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. K. S. otrzymała świadectwo pracy w dniu 26 października 2001 roku. W dniu 28 kwietnia 2011 roku zwróciła się do (...) Sp. z o.o. o sprostowanie - uzupełnienie świadectwa pracy poprzez wpisanie adnotacji odnośnie jej pracy w warunkach szkodliwych. Pismem z dnia 2 czerwca 2011 roku, (...) Sp. z o.o., odmówiła K. S. sprostowania świadectwa pracy w szczególnych warunkach, poprzez wskazanie, iż w okresach pracy wyszczególnionych w świadectwie, zajmowała się lutowaniem płyt, blach i przewodów ołowianych oraz metali nieżelaznych – zgodnie z wykazem A, działem III, poz. 83 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Uzasadnieniem dla odmowy był brak potwierdzenia wykonywania ww. prac w dokumentacji osobowej – aktach pracowniczych K. S.. Ponadto, w odpowiedzi na wniosek powódki, (...) Sp. z o.o. anulowała świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 26 października 2001 roku oraz dokonała korekty świadectwa pracy poprzez wskazanie w pkt. 8, iż przez okres zatrudnienia K. S. nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Z informacji zawartych w aktach osobowych powódki, wynika, że K. S. wykonywała pracę na stanowisku montera aparatów i układów pneumatycznych.

Powódka zajmowała się głównie pracami montażowymi, w szczególności w zakresie budowy urządzeń elektromechanicznych, takich jak sygnalizatory graniczne i elektrozawory. Do zakresu obowiązków powódki należało scalanie podzespołów, składających się na budowę ww. urządzeń. Scalanie podzespołów polegało na przymocowywaniu za pomocą lutowania do miedzianych płytek takich elementów jak przewody, diody, prostowniki, oporniki. Ponadto, do obowiązków powódki należało zatapianie przewodów w pojemnikach z gorącym ołowiem.

W toku wykonywania czynności służbowych, powódka była narażona na kontakt z takimi czynnikami szkodliwymi jak opary rozgrzanego ołowiu oraz opary powstałe w wyniku lutowania miedzianych elementów.

Powódka wykonywała pracę w sposób stały, w pełnym wymiarze czasu pracy tj. co najmniej 8 godzin dziennie.

Powódka z uwagi na zajmowane stanowisko, była uprawniona do otrzymywania posiłku regeneracyjnego w postaci mleka, mającego na celu łagodzenie negatywnych skutków oddziaływania oparów ołowiu na organizm ludzki.

Dowód: zeznania świadków C. J. (k, 34), M. R.(karta 34-35), M. N. (k.62-64), S. K. (karta 64-66), J. C. (k. 105-106), A. G. (k 106-107)), zeznań powódki: K. S. (k.87-89), świadectwo pracy w warunkach szczególnych k. 4, wniosek o sprostowanie świadectwa pracy k. 6, odpowiedź zakładu pracy dotycząca odmowy sprostowania świadectwa pracy k.7, świadectwo pracy z dnia 2 czerwca 2011 roku k. 8, akta osobowe powódki, opinia biegłego A. B. k. 120-129.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie, o czym przesądziły następujące względy.

Zgodnie z art. 97 § 2 zd. 1 Kodeksu pracy (Dz. U. 1998, nr 21, poz. 94 ze zm.) w świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 roku w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. 1996, nr 60, poz. 282 ze zm.) w świadectwie pracy, oprócz informacji określonych w art. 97 § 2 Kodeksu pracy, zamieszcza się informacje niezbędne do ustalenia uprawnień ze stosunku pracy i uprawnień z ubezpieczenia społecznego, dotyczące okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie z art. 97 § 2 ¹ Kodeksu pracy pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem sprostowania świadectwa do sądu pracy. Ponadto, zgodnie z § 5 ust. 1 zd. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 roku w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania, pracodawca zawiadamia pracownika na piśmie o negatywnym wyniku rozpatrzenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy w ciągu 7 dni od dnia otrzymania tego wniosku.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że pozwana spółka nie zamieściła w spornym świadectwie pracy adnotacji o wykonywaniu przez powódkę pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zdaniem powódki, spełniała on przesłanki pracy w warunkach szczególnych wynikających z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze oraz zarządzenia nr 3 Ministerstwa Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 maja 1985 roku w sprawie stanowisk, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego

W dniu 28 kwietnia 2011 roku, powódka zwróciła się do pozwanej spółki o sprostowanie świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 26 października 2001 roku. Pozwana spółka ustosunkowała się negatywnie do wniosku powódki, dokonując w dniu 2 czerwca 2011 roku anulowania świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 26 października 2001 roku oraz korygując świadectwo pracy z dnia 26 października 2001 roku poprzez wskazanie, iż powódka nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Stanowisko pozwanej zostało powódce doręczone w dniu 8 czerwca 2011 roku. W związku z powyższym powódka wystąpiła z powództwem o sprostowanie świadectwa pracy do tutejszego Sądu (data stempla pocztowego: 13 czerwca 2011 roku).

Mając powyższe na uwadze uznać należy, iż w niniejszej sprawie wewnątrzzakładowa procedura reklamacyjna została wyczerpana, a powódka zachowała przepisane prawem terminy na wystąpienie z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy. Droga sądowa jest, zatem w niniejszej sprawie dopuszczalna.

W razie stwierdzenia, iż powódka świadczyła pracę w warunkach szczególnych, przysługiwałoby jej prawo do emerytury w wieku niższym niż wynika to z przepisów ogólnych ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U.2013 poz. 1440).

Zgodnie bowiem z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983, nr 8, poz. 43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1) osiągnął wiek emerytalny: 55 lat dla kobiet, 3) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Przy czym, zgodnie z § 2 ust. 1 powyższego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Powódka wskazała następującą podstawę zakwalifikowania świadczonej przez nią pracy, jako pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie z twierdzeniem powódki, wykonywana przez nią praca zawierała się w załączniku nr 1, poz. 83, stanowisko 2 – Wykazu stanowisk pracy stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (tj. lutowacz). Powódka ponadto twierdziła, iż wykonywana przez nią faktycznie praca zawierała się w Dziale III pkt 83 Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, tj. lutowanie płyt, blach i przewodów ołowianych oraz metali nieżelaznych

Jeśli chodzi o wskazane przez powódkę zarządzenie Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku, podnieść należy, iż zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. 1997, nr 78, poz. 483) Źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Natomiast zgodnie z art. 93 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej Uchwały Rady Ministrów oraz zarządzenia Prezesa Rady Ministrów i ministrów mają charakter wewnętrzny i obowiązują tylko jednostki organizacyjnie podległe organowi wydającemu te akty. Zarządzenia są wydawane tylko na podstawie ustawy. Nie mogą one stanowić podstawy decyzji wobec osób fizycznych, prawnych oraz innych podmiotów.

Uznać, zatem należy, iż powyższe zarządzenie nie może stanowić samodzielnej podstawy do ubiegania się przez pracownika o tzw. wcześniejszą emeryturę. Stanowisko to potwierdził także Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 16 października 2003 roku, sygn. akt III AUa 1508/02: Wykazy stanowisk zamieszczone w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983, nr 8, poz. 43 ze zm.) obowiązują w każdym podmiocie, w którym jest wykonywana wskazana w nich praca. Natomiast wykazy pochodzące od poszczególnych ministrów nadal zachowują wartość, lecz jedynie informacyjną i uściślającą, także w każdym podmiocie zatrudniającym pracowników na takich stanowiskach.

Z uwagi na powyższe, dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy kluczowym jest stwierdzenie i ustalenie, czy praca wykonywana przez powódkę odpowiadała warunkom określonym w §2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, tj. czy była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy lutowaniu płyt, blach i przewodów ołowianych oraz metali nieżelaznych.

Bezspornym jest, iż dominujący zakres czynności wykonywanych przez powódkę, zatrudnioną na stanowisku montera aparatów i układów pneumatycznych, związany był z lutowaniem m.in. przewodów.

Jak wynika z zeznań świadków złożonych w niniejszej sprawie, a także zeznań samej powódki, na montowanie urządzeń elektromechanicznych składało się głównie lutowanie elementów tychże urządzeń.

Z uwagi na powyższe, możliwe jest zatem uznanie, iż przesłanka wskazana w Dziale III pkt 83 Wykazu A stanowiącego załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, uprawniająca do „wcześniejszej emerytury” została w przypadku powódki spełniona. W ocenie Sądu, pomimo zaszeregowania powódki na stanowisku montera aparatów i układów pneumatycznych, istotą działań realizowanych przez K. S. było lutowanie m.in. przewodów ołowianych oraz metali nieżelaznych

W oparciu o przedstawiony materiał dowodowy, w ocenie Sądu, niewątpliwie, praca wykonywana przez powódkę w szczególnych warunkach miała charakter stały, tj. do zakresu obowiązków powódki nie należało wykonywanie innych czynności, niż tych, które miały miejsce warunkach szczególnych. Ponadto, obowiązki służbowe były wykonywane przez powódkę w sposób ciągły, tj. obejmowały 8 godzin, a czasem także nadgodziny.

Świadek C. J. potwierdził, że praca powódki miała charakter stały, odbywała się w pełnym wymiarze czasu, tj. przez 8 godzin dziennie. K. S. zajmowała się lutowaniem różnych elementów metalowych, w tym przewodów żelaznych i ołowiowych. W zakładzie nie zostało utworzone stanowisko lutowacza, w związku z czym wszystkie osoby zajmujące się lutowaniem były zatrudnione na stanowisku montera. ŚwiadekM. R.uzupełnił, że pracował z powódką w jednej brygadzie przez okres co najmniej 3 lat. Praca polegała na montowaniu elektrozaworów i sygnalizatorów granicznych. Powódka pracowała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Do zakresu jej obowiązków należało lutowanie. Czasem pomagał powódce przy wykonywaniu pracy. Przez cały okres jego pracy z powódką nie była ona przenoszona na inne stanowiska. Świadek M. N. potwierdziła zaś, że pracując z powódką w tej samej brygadzie, wykonywała te same czynności związane w większości z lutowaniem. Ponadto, praca obejmowała tzw. pobielanie przewodów, tj. zatapianie ich końców w płynnym ołowiu. Praca miał charakter stały oraz była wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy. Okoliczność tą potwierdził również świadek S. K. wskazując, że powódka pracowała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy czynnościach związanych z pobielaniem przewodów miedzianych tj. zatapianiem ich końców w ołowiu, a następnie z przymocowywaniem ich za pomocą lutownicy do cewek. W trakcie wykonywania pracy powódka była narażona na oddziaływanie czynników szkodliwych.

Świadek J. C. pracował z powódką w latach 1974 – 1989. potwierdził, że w brygadach utworzonych w zakładzie kobiety zajmowały się czynnościami związanymi z lutowaniem płyt, diod, używanych do wytworzenia takich urządzeń jak sygnalizatory graniczne, zawory elektropneumatyczne. Nie miał wątpliwości, ze powódka wykonywała powyższe czynności. Praca miała charakter stały oraz była wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy. Powódka pracowała w godzinach od 6 do 14. A. G. w zakładzie pracowałem w latach 1966 – 2007, w tym przez większość czasu był kierownikiem wydziału BHP. Świadek przyznał, że część pracowników zatrudnionych na stanowisku montera w istocie zajmowała się czynnościami związanymi z lutowaniem, przy czym nie zmieniano im angażu na stanowisko lutowacz. Jedynie ten świadek nie potrafił stwierdzić, czy powódka także zajmowała się czynnościami związanymi z lutowaniem, i czy maiło to miejsce w okresie od 24 czerwca 1974 roku do 31 grudnia 1991 roku.

Sąd nie miał podstaw by odmówić wiarygodności zeznaniom ww. świadków. Zeznania świadków pomimo upływu czasu były spójne i jednoznaczne. Świadkowie zgodnie potwierdzili, że powódka w sposób stały i ciągły wykonywała czynności związane z lutowaniem.

We wnioskach zawartych w dowodzie z opinii biegłego - który Sąd dopuścił postanowieniem z dnia 25 listopada 2013 roku - biegły z zakresu BHP A. B. podkreślił, że charakter wykonywanej przez powódkę pracy oraz czas jej trwania wskazuje, że powódka w sposób stały i ciągły wykonywała czynności, które wykazane są w dziale III poz. 83 pkt 2 wykazu stanowisk, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach, uprawniające do niższego wieku emerytalnego, stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego, w związku z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Opinia złożona przez biegłego w ocenie Sądu jest rzetelna, spójna i komplementarna. Sąd w całości uwzględnił ją przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie. Dodatkowo wskazać należy że przedmiotowa opinia została wydana przez osobę legitymującą się profesjonalną wiedzą z zakresu dziedziny wiedzy, w ramach której została sporządzona. Opinia ta została sporządzona w sposób rzeczowy i kompetentny, a nadto zawiera jasne logiczne i przekonujące wnioski i twierdzenia. Za przyjęciem przez sąd powyżej opinii, jako podstawy faktycznej sądowego rozstrzygnięcia, przemawiało również to, że opinii ta odpowiadała wymogom art. 285 par 1 kpc. Przede wszystkim, biegły uzasadniając swoją opinię prawidłowo ja uargumentował, co powoduje że nie ma ona charakteru dowolnego.

Reasumując należy stwierdzić, że materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie potwierdza, że praca w warunkach szczególnych była wykonywana przez powódkę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uwzględnił powództwo w całości.

Na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., art. 98 kpc i §12 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. 2013, poz. 461) Sąd orzekł o kosztach jak w punktach drugim oraz trzecim orzeczenia.