Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Iwona Konopka

Protokolant: Magdalena Brejnak

w obecności

Prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 7.04.2014 r. sprawy

R. Ż. (1), urodz. (...)

w Z.,

syna (...) z d. K.

oskarżonego o to, że: w dniu 17 sierpnia 2013r. w W. przy ul. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości (0,72 mg/l; 0,71 mg/l; 0,70 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), kierował rowerem po drodze publicznej,

tj. o czyn z art. 178 a par. 2 kk

I)  uznaje oskarżonego R. Ż. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym, że przyjmuje, iż czyn wyczerpuje znamiona wykroczenia określonego w art. 87 par. 1a kw i za to na powyższej podstawie skazuje R. Ż. (1) i wymierza mu karę 800 zł (osiemset złotych) grzywny,

II)  na podstawie art. 87 par. 4 kw w zw. z art. 29 par. 1 i 2 kw orzeka w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia rowerów na okres 6 (sześciu) miesięcy,

III)  na podstawie art. 82 par. 3 kpw na poczet wymierzonej oskarżonemu kary grzywny zalicza okres jego zatrzymania w dniu 18 sierpnia 2013 r., przyjmując, iż jest on równoważny grzywnie w kwocie 200 zł (dwieście złotych),

IV)  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 zł (siedemdziesiąt złotych) tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 80 zł (osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 696/13

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 sierpnia 2013r. R. Ż. (1) wybrał się po pracy na koncert. Po koncercie udał się do lokalów usytuowanych na tyłach ulicy (...) w W., gdzie spożył butelkę wina. Około godziny 23:00 wsiadł na rower i zaczął jechać ulicą (...).

Dnia 17 sierpnia 2013r. około godz. 23:50 funkcjonariusze Policji K. K. (1)i L. S.podczas patrolowania okolic (...)w W.zauważyli mężczyznę kierującego rowerem od strony Ronda (...) a w kierunku ulicy (...). Kierującym rowerem był R. Ż. (1). Policjanci dostrzegli, że kierujący rowerem chwieje się – z tego powodu dwukrotnie podjęli próbę zatrzymania rowerzysty – R. Ż. (1)do kontroli drogowej, lecz w/wymieniony nie dostosował się do polecenia i zaczął uciekać, skręcając w ulicę (...). Funkcjonariusze Policji podjęli pościg za rowerzystą. Na wysokości ulicy (...) R. Ż. (1)stracił równowagę i przewrócił się na ulicę wraz z rowerem, w którym wykręciła się kierownica i lusterko. Na skutek upadku z roweru R. Ż. (1)doznał otarcia naskórka na brodzie, łokciu i dłoniach. Wskazani funkcjonariusze Policji podjęli wówczas wobec w/wymienionego inter­wencję mającą na celu legitymowanie i sprawdzenie stanu trzeźwości.

Pierwsze badanie stanu trzeźwości R. Ż. (1)przeprowadzono przy pomocy urządzenia przenośnego Al­cosensor z wynikiem 0,69 mg alkoholu na 1 dm ³ wydychanego powietrza. W związku z powyższym R. Ż. (1)został zatrzymany i przewieziony do KRP Warszawa (...)przy ulicy (...). Zatrzymany odmówił, aby udzielono mu pomoc lekarską. Ko­lejne badanie przeprowadzono na alkomacie stacjonarnym w Komendzie Rejonowej Policji W. (...) z wynikami: 0,72 mg alkoholu na 1 dm ³ wydychanego powietrza o godz. 00:14; 0,71 mg/dm ³ o godz. 00:16 i 0,70 mg/dm ³ o godz. 00:31. R. Ż. (1)został następnie przewieziony do Stołecznego Ośrodka dla Osób Nietrzeźwych przy ul. (...)w W..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zasadniczo wyjaśnienia oskarżonego (k.20v-21, 66-67.), zeznania świadka K. K. (1) (k.8v-9), protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego (k. 2), protokół zatrzymania osoby (k.4), protokół przeszukania osoby (k.5-6).

R. Ż. (1) przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego (k.20v-21) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu 17 sierpnia 2013 roku był na koncercie, wypił jedną butelkę wina o pojemności 0,7 litra na tzw. „pawilonach” za ulicą (...). Wskazał, że następnie po pewnym czasie, około godziny 23:00 wsiadł na rower i ruszył ulicą (...) w kierunku S.. Dodał, że następnie skręcił w ulicę (...). Stwierdził, że chciał zjechać na P.; jadąc ulicą (...) skręcił w stronę parku. Wyjaśnił, że później jadąc tym rowerem, wywrócił się. Uderzył w krawężnik przy ulicy (...). W wyniku tego upadku miał liczne otarcia naskórka na swoim ciele, widoczne ślady krwi. Dodał, że w ten sposób pozdzierał swoją brodę, kości lewej ręki, miał zdarty naskórek z lewej strony biodra. Stwierdził, że nie korzystał z pomocy lekarza, gdyż odmówił pomocy. Oskarżony oświadczył ponadto, że nie jest zainteresowany przeprowadzeniem badań terapeutycznych przez specjalistę od terapii uzależnień, ponieważ nie ma z tym problemów. Stwierdził, że nie jest uzależniony od alkoholu (k.21).

R. Ż. (1)przesłuchany w toku postępowania przed Sądem również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k.66-67). Przyznał, że faktycznie jechał rowerem w stanie po spożyciu alkoholu. Wyjaśnił, że tamtego dnia wybrał się na koncert po pracy. Po koncercie udał się do tzw. „pawilonów” na tyłach (...), gdzie wypił butelkę wina. Dodał, że odczekał jakiś czas, po czym stwierdził, że alkohol już wywietrzał. Wskazał, że podszedł do miejsca, gdzie miał zaparkowany rower; wsiadł na niego i powoli zaczął jechać ulicą. Stwierdził, że to jest stary rower miejski, jechał ulicą (...)ok. 10 km/h, było już po północy, ulice były puste. Dodał, iż nie stwarzał zagrożenia w ruchu. Jechał powoli. Wskazał, że potem został zatrzymany i przewieziony na Komendę. Oskarżony oświadczył, że chciałby prosić o złagodzenie kary, bo nie stworzył zagrożenia swoją jazdą. Chciałby nadto prosić o nieorzekanie zakazu jazdy rowerem; rower jest jego jedynym środkiem transportu, bo pracuje z reguły w nocy. Przyznał, że żałuje tego co się stało. Stwierdził, że nie nadużywa alkoholu. Dodał, że tego dnia był zmęczony, po pracy, nie jadł i stąd badanie wykazało takie stężenie. Wskazał, że zawsze przestrzega przepisów drogowych, jeździ ostrożnie. W dniu zdarzenia też jechał ostrożnie. Wniósł o łagodne potraktowanie w związku z niewielką szkodą. Oskarżony potwierdził treść wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym, dodając, że faktycznie się przewrócił. Wpadł na krawężnik na nieoświetlonej części ulicy. Stwierdził, że nie kwestionuje badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Oskarżony wyjaśnił nadto, że jechał ulicą (...) powoli z tym, że nie uciekał. Dodał, że następnie skręcił w ulicę (...). Stwierdził, że jadąc słyszał, jak policja mówi „przepraszam”. Wskazał, że było tam dużo ludzi, bo to był (...), sobota wieczór, więc nie sądził, że policja skierowała te słowa do niego; jechał ulicą (...)dalej przed siebie. Dodał, że na ulicy (...), gdy w nią skręcił, wpadł na krawężnik i przewrócił się (k. 67).

Sąd zważył co następuje:

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jak również spostrzeżenia dokonane podczas bezpośredniego przesłuchania oskarżonego R. Ż. (1) na rozprawie, doprowadziły Sąd do przekonania, że wyjaśnienia oskarżonego w zasadniczej części zasługiwały na walor wiarygodności. Oskarżony przyznał się do winy i potwierdził fakt znajdowania się w stanie nietrzeźwości i poruszania się w tym stanie rowerem po ulicy (...) w W.. Powyższe wyjaśnienia oskarżonego korespondują z pozostałym, ujawnionym w toku rozprawy materiałem dowodowym, zwłaszcza z wiarygodnymi zeznaniami świadka K. K. (1) (k.8v-9), protokołem użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego (k. 2), protokołem zatrzymania osoby (k.4) oraz protokołem przeszukania osoby (k.5-6). Z powyższych dowodów jednoznacznie i spójnie wynika, iż w dniu 17 sierpnia 2013r. w W. oskarżony R. Ż. (1) kierował rowerem po ulicy (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości. W świetle materiałów zgromadzonych w postępowaniu przygotowawczym oraz przed Sądem, fakt dopusz­czenia się przez oskarżonego zarzuconego mu czynu nie budził zatem żadnych wątpliwości. Podkreślić należy, iż sam oskarżony przyznał do popełnienia zarzucanego mu czynu i nie kwestionował okoliczności inkryminowanego zdarzenia.

Pewne tylko wątpliwości Sądu wzbudził fragment wyjaśnień oskarżonego z etapu postępowaniu przed Sądem, w którym podał, że nie zauważył funkcjonariuszy Policji oraz zaprzeczył, aby uciekał przed patrolem Policji. Zważyć bowiem należy, iż powyższy fragment wyjaśnień nie znajduje potwierdzenia w uznanych przez Sąd za wiarygodne zeznaniach świadka K. K. (1). Analiza zeznań tego świadka wprost wskazuje, że oskarżony, pomimo dwukrotnej próby zatrzymania do kontroli drogowej, nie zatrzymał się, po czym skręcił w ulicę (...) i zaczął uciekać (k. 8v). W świetle powyższego, zdaniem Sądu, nie jest możliwe podzielenie stwierdzeń oskarżonego, jakoby nie zauważył funkcjonariuszy Policji i nie uciekał na ich widok. Z tych też względów, Sąd nie uwzględnił opisanego fragmentu wyjaśnień oskarżonego, uznając, że stanowi on li tylko przyjętą na użytek niniejszego postępowania linię obrony, zmierzającą do umniejszenia winy oskarżonego za zarzucany mu występek.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka K. K. (1), gdyż ocenił te zeznania jako logiczne, precyzyjne i szczegółowe. Świadek jest osobą postronną, na miejscu zdarzenia znalazł się przypadkowo, wykonując swe czynności służbowe. Jako funkcjonariusz Policji nie posiada żadnego interesu w tym, by obciążać oskarżonego ponad jego rzeczywiste działanie. Składając zeznania świadek przytoczył okoliczności przedmiotowego zdarzenia w sposób rzeczowy i spontaniczny, bowiem swe spostrzeżenia odtwarzał w tym samym dniu, w którym przeprowadzono czynność kontroli i badanie oskarżonego. Zeznania świadka K. K. (1) znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał fakt kierowania rowerem po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości, za wyjątkiem zaakcentowanego powyżej fragmentu wypowiedzi oskarżonego. Zeznania świadka korespondują ponadto z protokołem badania stanu trzeźwości oskarżonego (k.2) oraz z pozostałym nieosobowym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Treść zeznań świadka K. K. znajduje dodatkowo potwierdzenie w notatce urzędowej sporządzonej na okoliczność zdarzenia (k.1),co dodatkowo umacnia wiarygodność wypowiadanych przez świadka słów. Z tych wszystkich względów Sąd uznał, że zeznania świadka K. K. (1) zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności i mocy dowodowej.

Stwierdzić należy, iż oskarżony nie kwestionował wyników badania stanu trzeźwości. Badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przez oskarżonego przeprowadzono przy pomocy urządzeń powszechnie wykorzystywanych w tego typu sytuacjach. Nadto do akt dołączono kserokopię świadectwa wzor­cowania alkometru stacjonarnego typu A2.0 (k. 3). Wyniki badań urządzeniem stacjonarnym korespondują dodatkowo z zeznaniami świadka K. K. (1). Nakazują zatem bezspornie przyjąć, że R. Ż. (1) kiero­wał rowerem po drodze publicznej znajdując się w stanie nietrzeźwości.

Sąd dał wiarę pozostałym zaliczonym w poczet materiału dowodowego dokumentom w postaci protokołu zatrzymania osoby (k. 4), protokołu badania alko metrem (k. 2) oraz protokołu przeszukania osoby (k. 5-6), jako że ich autentyczność, jak i wynikające z nich fakty nie budzą wątpliwości. Zostały one sporządzone rzetelnie przez uprawnione podmioty, prawidłowo pod względem formalnym i zgodnie z obowiązującymi przepisami, a ponadto korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd obdarzył wiarygodnością, wzajemnie się uzupełniając, potwierdzając i tworząc logiczną całość.

W ocenie Sądu dokonana analiza wyjaśnień oskarżonego R. Ż. (1), zeznań świadka K. K. (1) wraz z całością dokumentacji zgromadzonej w niniejszej sprawie pozwalają na odtworzenie pełnego i rzeczywistego obrazu czynu popełnionego przez oskarżonego.

Sąd nie ma wątpliwości, że w dniu objętym zarzutem oskarżony R. Ż. (1) jechał na rowerze po drodze publicznej znajdując się w stanie nietrzeźwości. Sam oskarżony składając wyjaśnienia na etapie dochodzenia oraz w toku rozprawy, przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wszystkie te okoliczności znajdują potwierdzenie w wiarygodnych zeznaniach świadka K. K. (1).

Nie budzi również wątpliwości fakt, że oskarżony poruszał się rowerem, znajdując się w stanie nietrzeźwości. Sam oskarżony przyznał ten fakt, a ponadto wskazana okoliczność wynika przede wszystkim w sposób jednoznaczny z protokołu użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego. Samo badanie zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy, a czynność została należycie udokumentowana. Z tego względu wynik badania nie budzi żadnych wątpliwości.

W tych okolicznościach, w ocenie Sądu, wina oskarżonego R. Ż. (1) nie budzi żadnych wątpliwości.

Analiza ustalonego stanu faktycznego pozwoliła na przyjęcie w stopniu nie budzącym wątpliwości, iż oskarżony R. Ż. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 87 § 1a k.w. Dodać w tym miejscu należy, iż z datą wejścia w życie nowelizacji kodeksu karnego oraz kodeksu wykroczeń w dniu 09 listopada 2013r., przypisany oskarżonemu czyn, stał się wykroczeniem. Zgodnie z brzmieniem art. 45 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2005r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) zabrania się kierowania pojazdem, prowadzenia kolumny pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt osobie w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu. Stan nietrzeźwości jest zdefiniowany w art. 115 § 16 kk. Zgodnie z tym przepisem zachodzi wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi prze­kracza 0,5‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dcm ³ (litrze) wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Przeprowadzone u oskarżonego badania wykazały stężenia alko­holu w wydychanym powietrzu w wysokości 0,70-0,72 mg/l, co jednoznacznie wskazywało, że R. Ż. (1) kierował rowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości. Sąd w wyroku wobec wejścia w życie w dniu 09 listopada 2013r. wspomnianej nowelizacji kodeksu karnego - przyjął, że czyn R. Ż. (1) wyczerpał znamiona wykroczenia stypizowanego obecnie w art. 87 § 1a k.w.

Wykroczenia określonego w art. 87 § 1a k.w. dopuszcza się ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi na drodze publicznej, w stre­fie zamieszkania lub w strefie ruchu inny pojazd niż określony w § 1 [czyli pojazd inny niż po­jazd mechaniczny]. Ulica (...), ulica (...), a także ulica (...) w W. jest niewątpliwie drogą publiczną, zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych; teks jednolity: Dz. U. z 2013r., poz. 260 ze zm.). Omawiane wykroczenie ma charakter umyślny, przy czym samo uruchomienie i prowadze­nie pojazdu wymaga zamiaru bezpośredniego, natomiast fakt znajdowania się przez prowa­dzącego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego może być również ob­jęty zamiarem ewentualnym. Niezbędna jest świadomość sprawcy, że może znajdować się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego i godzenie się z tą możliwoś­cią. W omawianej sprawie oskarżony wprost wskazywał, że wiedział, iż znajduje się w stanie nietrzeźwości. Przyznał, że spożył jedną butelkę wina o pojemności 0,7 litra przed tym, jak rozpoczął jazdę na rowerze ulicami (...). Zdaniem Sądu, z uwagi na upływ czasu pomiędzy spożyciem przez oskarżonego wskazanej ilości alkoholu, a rozpoczęciem przez niego jazdy rowerem – brak było uzasadnionych podstaw, aby oskarżony mógł zasadnie sądzić, iż w chwili rozpoczęcia jazdy rowerem, spożyty przezeń alkohol uległ spaleniu. O tym, iż oskarżony musiał uświadamiać i uświadamiał sobie swój stan świadczy nadto fakt, iż kierując rowerem chwiał się, poruszając się tzw. „zygzakiem”, a także znaczna ilość wypitego napoju alkoholowego oraz zachwiana równowaga. Powyższe ustalenia przekonują, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim.

Czyn zabroniony pe­nalizowany w art. 87 § 1a k.w. ma charakter typu abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo – dla wypełnienia jego znamion nie jest niezbędne wystąpienie jakiegokolwiek skutku.

Wymierzając obwinionemu karę grzywny w wysokości 800 zł, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 kw, tj. baczył by wymierzona kara spełniła wobec R. Ż. (1) cel wychowawczy, a jednocześnie oddziaływała pozytywnie na świadomość społeczeństwa. Sąd miał także na uwadze społeczną szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu, którą należy ocenić jako znaczną. Oskarżony kierował posiadał bowiem wysokie stężenie alkoholu w organizmie, znacznie przewyższające ustawowy próg; nadto kierował rowerem w centrum dużego miasta, po ruchliwej ulicy - która jak sam zresztą przyznał - była uczęszczana przez pieszych. Sąd zważył, iż oskarżony próbował uciec przed kontrolą Policji, co dodatkowo wpływa na wyższą ocenę społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Fakt, iż oskarżony nie wyrządził nikomu szkody nie ma znaczenia, gdyż zaistnienie szkody nie należy do znamion opisanego wykroczenia, które ma charakter formalny. Sąd wziął jednocześnie pod uwagę wcześniejszą niekaralność oskarżonego, także za wykroczenia drogowe i wymierzył mu karę grzywny ukształtowanej bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Wykroczenie z art. 87 § 1a k.w. jest bowiem zagrożone karą grzywny od 50 złotych nawet do 5.000 zł, a także karą aresztu, zaś Sąd nałożył na oskarżonego karę w wysokości 800 zł. Oskarżony według ustnego oświadczenia jest zatrudniony jako informatyk, osiągając z tego tytułu dochody w kwocie 3.500 złotych netto miesięcznie. Oskarżony jest ponadto kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Zdaniem Sądu, uiszczenie wskazanej kwoty nie powinno zatem nastręczać oskarżonemu zbyt wiele trudności. Kara grzywny nałożona przez Sąd winna ponadto spełnić wobec R. Ż. (1) pokładane w niej cele w zakresie zapobiegawczym, jak i wychowawczym.

Zgodnie z treścią art. 87 § 4 k.w., w razie popełnienia wykroczenia określonego w art. 87 § 1a lub 2 k.w. można orzec zakaz prowadzenia pojazdów innych niż określone w § 1. (innych niż pojazdy mechaniczne). Bez wątpienia, w ocenie Sądu, należało orzec w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia rowerów na okres 6 miesięcy. Zdaniem Sądu, w realiach niniejszej sprawy, odstąpienie od orzeczenia wskazanego środka karnego wobec oskarżonego tj. zakazu prowadzenia rowerów stworzyłoby fikcję dolegliwości i funkcji wychowawczej tego środka karnego. Należy wskazać, iż oskarżony miał znaczną ilość alkoholu w organizmie, poruszał się rowerem tzw. „zygzakiem” – stanowiąc tym samym zagrożenie nie tylko dla siebie, ale także dla innych uczestników ruchu drogowego. Dodatkowo zwrócić trzeba uwagę, iż R. Ż. podczas jazdy stracił równowagę, spadł z roweru i w wyniku upadku doznał otarcia naskórka na twarzy. Sąd powyższe wziął także pod uwagę, gdyż niewątpliwie utrata równowagi i upadek wiązał się ze stanem nietrzeźwości oskarżonego. Nie bez znaczenia pozostawało również, iż oskarżony nie reagował na wezwania policji do zatrzymania się. Orzeczenie w stosunku do oskarżonego zakazu prowadzenia rowerów na okres 6 miesięcy w odniesieniu do oskarżonego jest zatem jak najbardziej celowe i spełni funkcję represyjno-wychowawczą, zważywszy iż poruszanie się pojazdami niemechanicznymi, zwłaszcza rowerami, staje się coraz bardzie popularne i powszechne. Zdaniem Sądu, orzeczony wobec oskarżonego środek karny sprawi, iż R. Ż. (1) następnym razem – po spożyciu alkoholu - zastanowi się gruntownie, czy kierować w takim stanie rowerem czy innym pojazdem mechanicznym po drodze publicznej.

Na podstawie art. 82 § 3 k.p.w. na poczet wymierzonej oskarżonemu kary grzywny Sąd zaliczył mu okres zatrzymania w sprawie w dniu 18 sierpnia 2013r., przyjmując, iż jest on równoważny grzywnie w kwocie 200 złotych.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 119 k.p.w. w zw. z art. 627 kpk w zw. § 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania (Dz. U. nr 118 poz. 1269 z 2001r.). Sąd zasądził od oskarżonego na podstawie powyższych przepisów kwotę 100 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 80 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, które to kwoty oskarżony jest w stanie uiścić w obecnej sytuacji zarobkowej.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.