Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 listopada 2020 roku (data prezentaty Biura Podawczego) małoletnia powódka R. J., reprezentowana przez przedstawicielkę ustawową – matkę A. P., zastępowaną przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła przeciwko swojemu ojcu K. J. o zasądzenie od pozwanego K. J. na jej rzecz kwoty 900 zł miesięcznie tytułem udziału w jej kosztach utrzymania i wychowania (alimentów) płatnych do rąk jej matki do dnia 10. każdego miesiąca z góry, z odsetkami ustawowymi w razie opóźnienia w płatności każdej raty oraz wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych. Strona powodowa wniosła ponadto o udzielenie zabezpieczenia roszczenia w sposób odpowiadający roszczeniu głównemu. ( k. 1-3 pozew)

Postanowieniem z dnia 30 listopada 2020 roku wydanym w niniejszej sprawie tut. Sąd zabezpieczył roszczenie poprzez zobowiązanie na czas trwania postępowania pozwanego K. J. do łożenia tytułem alimentów na rzecz małoletniej córki R. J. ur. (...) kwot po 600 złotych miesięcznie płatne do rąk matki małoletniej A. P. do dnia 10-tego każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat poczynając od dnia 24.11.2020 r. (pkt 1) i w pozostałym zakresie wniosek o zabezpieczenie oddalił (pkt 2) oraz nadał z urzędu klauzulę wykonalności na pkt 1 postanowienia (pkt 3). ( k. 20 postanowienie)

W piśmie z dnia 5 stycznia 2021 roku (data prezentaty Biura Podawczego) stanowiącym odpowiedź na pozew pozwany K. J. uznał zgłoszone powództwo o zasądzenie od niego na rzecz jego małoletniej córki R. J. alimentów do kwoty po 250 zł miesięcznie płatnych do rąk jej matki. ( k. 60-62 odpowiedź na pozew)

Postanowieniem z dnia 17 lutego 2021 roku wydanym w niniejszej sprawie tut. Sąd na podstawie art. 396 k.p.c. oddalił wniosek pozwanego K. J. o wstrzymanie wykonania postanowienia z dnia 30 listopada 2020 roku. ( k. 97 postanowienie)

Postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2021 roku wydanym w sprawie prowadzonej pod sygn. akt VI RCz 16/21 tut. Sąd oddalił zażalenie pozwanego K. J. na postanowienie wydane w niniejszej sprawie w dniu 30 listopada 2020 roku. ( k. 117 postanowienie)

Na rozprawie sądowej w dniu 13 kwietnia 2021 roku pozwany K. J. uznał zgłoszone powództwo o alimenty do kwoty po 300 zł miesięcznie. Natomiast strona powodowa pozostała przy dotychczasowym stanowisku procesowym ( e-protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2021 roku).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletnia R. J. , urodzona dnia (...) w W. pochodzi z nieformalnego związku (...). Rodzice małoletniej rozstali się w czerwcu 2020 roku i po rozstaniu A. P. wraz z małoletnią córką wyprowadziły się z mieszkania zajmowanego wspólnie z K. J.. Przed tutejszym Sądem Rejonowym pod sygn. akt VI Nsm 2910/20 było prowadzone postępowanie z wniosku A. P. z udziałem K. J. o ograniczenie władzy rodzicielskiej, ustalenie miejsca pobytu i ustalenie kontaktów z małoletnią córką R. J. i postępowanie w tej sprawie zostało umorzone postanowieniem z dnia 26 lutego 2021 roku, z uwagi na zawarcie przed mediatorem ugody. ( e-protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2021 roku zeznania A. P., e-protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2021 roku zeznania K. J., k. 2-3 uzasadnienie pozwu, k. 5 odpis skrócony aktu urodzenia, k. 58 odpis zupełny aktu urodzenia, k. 63, 114, 158 wydruki korespondencji elektronicznej, k. 107-113, 123, 151-157 dokumentacja ze sprawy prowadzonej pod sygn. akt VI Nsm 2910/20).

Małoletnia R. J. ma ukończone 2 lata i jest zdrowym dzieckiem. Od stycznia 2020 roku (z przerwą związaną z ograniczeniami w działalności żłobków w związku ze stanem zagrożenia epidemicznego) uczęszcza do prywatnego żłobka, w którym czesne wraz z wyżywieniem wynosi 1800 zł miesięcznie. Od 1 grudnia 2020 roku mieszka wraz ze swoją matką w wynajmowanym mieszkaniu. Jej usprawiedliwione koszty utrzymania wynoszą po około 1600 zł miesięcznie, na co składają się następujące wydatki: wyżywienie – po około 600 zł miesięcznie, ubrania, obuwie i zabawki – po około 200 zł miesięcznie, udział w kosztach utrzymania mieszkania – po około 500 zł miesięcznie, czesne za żłobek – po około 300 zł miesięcznie. ( e-protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2021 roku zeznania A. P., e-protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2021 roku zeznania K. J., k. 6-10 dokumentacja dot. kosztów utrzymania, k. 64 wydruk ze strony internetowej)

Przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki A. P. ma 36 lat. Jest stanu wolnego – panna. Posiada wykształcenie wyższe – filologia rosyjska. Poza małoletnią córką R. nie ma innych dzieci. Wraz z małoletnią córką od 1 grudnia 2020 roku mieszka w wynajmowanym za kwotę 2100 zł miesięcznie mieszkaniu o powierzchni około 40 m ² z aneksem, łazienką, małą sypialnią i balkonem położonym w W. przy ul. (...). Od lipca 2016 roku jest zatrudniona w wymiarze pełnego etatu na czas nieokreślony na stanowisku analityka do spraw finansów za wynagrodzeniem w wysokości 4.500-5.100 zł miesięcznie. Otrzymuje również świadczenie 500+. Nie posiada dodatkowego źródła dochodu, nie uzyskuje premii ani nie otrzymuje zleceń dodatkowych. Na wyżywienie swoje i córki wydaje około 1200 zł miesięcznie (po około 600 zł miesięcznie) i uzyskiwane wynagrodzenie pozwala jej na zapewnienie utrzymania. Posiada kilka tysięcy złotych oszczędności. Pomimo tego, że mogła zapisać córkę do publicznego żłobka zdecydowała się na zapisanie dziecka do prywatnego żłobka, w którym czesne jest wielokrotnie wyższe. W lutym 2021 roku zaciągnęła kredyt hipoteczny na kwotę 247.000 zł na zakup mieszkania o powierzchni około 40 m ² położonego w dzielnicy U., które ma zostać oddane do użytku w 2022 roku. W związku z zakupem mieszkania dodatkowo wpłaciła wkład własny w wysokości 80.000 zł i obecnie w związku z zaciągniętym kredytem płaci odsetki od wypłaconych transz i ubezpieczenie kredytu w wysokości 200 zł miesięcznie. W 2018 roku zaciągnęła kredyt, który został przeznaczony na spłatę wcześniejszych zobowiązań i kredyt ten spłaciła w ubiegłym roku. Twierdzi, że czasie, gdy uiszczała raty tego kredytu członkowie jej rodziny pomagali jej pokrywać koszty żłobka. ( e-protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2021 roku zeznania A. P., e-protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2021 roku zeznania K. J., k. 6-17, 104-106, 128-150 dokumentacja dot. kosztów utrzymania, ponoszonych wydatków, dokumentacja kredytowa i potwierdzenia przelewów)

Pozwany K. J. ma 38 lat i jest kawalerem. Ukończył technikum gastronomiczne, nie zdał matury i nie uzyskał tytułu technika. W 2019 roku przebywał w szpitalu psychiatrycznym. Posiada prawo jazdy kategorii B i posiada samochód marki P. (...) z 2003 roku o wartości około 3.000 zł. Nie posiada własnego mieszkania i mieszka ze swoimi rodzicami w ich mieszkaniu o powierzchni 50 m ² na T.. Jego rodzice utrzymują się z emerytury w łącznej wysokości 2000 zł i nie są w stanie dorabiać do emerytury. Dokłada się do wydatków domowych, w ten sposób, że partycypuje w kosztach wyżywienia, opłat związanych z utrzymaniem mieszkania i zakupów środków czystości w łącznej wysokości 1000 zł miesięcznie oraz zdarza się, że kupuje dla siebie dodatkowe wyżywienie. Do kosztów jego utrzymania należą również wydatki związane z wizytami u lekarza w wysokości 220 zł miesięcznie, zakupem leków w wysokości 100 zł miesięcznie, abonamentem telefonicznym, ubezpieczeniem samochodu oraz zakupem benzyny w wysokości 200 zł miesięcznie. W 2019 roku zaciągnął kredyt w banku w wysokości 4.000 zł na zakup samochodu i do końca roku będzie spłacać raty związane z zaciągniętym kredytem w wysokości 200 zł miesięcznie. Od dnia 18 marca 2021 roku jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na okres 3-miesięczny na stanowisku magazyniera/operatora wózka widłowego za wynagrodzeniem w wysokości 3800 zł brutto miesięcznie, tj. 2750 zł netto miesięcznie. Twierdzi, że nie ma możliwości pracy w nadgodzinach, gdyż pracuje w systemie zmianowym i pracownicy z różnych zmian nie mogą mieć ze sobą kontaktu. Inne propozycje pracy, które znalazł były gorsze finansowo. Wcześniej od 6 listopada 2019 roku do 5 listopada 2020 roku był zatrudniony na stanowisku magazyniera za wynagrodzeniem w wysokości 2800 zł netto miesięcznie i od 26 października 2020 roku do 18 stycznia 2021 roku był niezdolny do pracy z powodów zdrowotnych i otrzymywał zasiłek chorobowy w wysokości 2400 zł. Nie był wówczas zarejestrowany jako bezrobotny. Jego miejsce zamieszkania i zakład pracy dzieli odległość zaledwie 5 km. W związku z tym, że rozpoczyna pracę o godzinie 4:00 rano nie chce dojeżdżać do pracy autobusami nocnymi i dojeżdża do pracy samochodem. Uiszcza regularnie alimenty na utrzymanie małoletniej córki ustalone w postanowieniu zabezpieczającym. Na spotkania z córką (około 20 km w jedną stronę) również jeździ samochodem. Obecnie realizuje kontakty z córką poprzez wideo rozmowy co kilka dni. Zdarza się, że kupuje córce prezenty i kupił jej konia na biegunach, hulajnogę i zabrał córkę do zoo. ( e-protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2021 roku zeznania A. P., e-protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2021 roku zeznania K. J., k. 12-14, 74, 87-92 dokumentacja dot. kosztów utrzymania, ponoszonych wydatków i potwierdzenia przelewów, k. 61-62 uzasadnienie odpowiedzi na pozew, k. 65, 81 świadectwo pracy, k. 66-68, 82-84 dokumentacja z ZUS, k. 69, 85-86 dokumentacja medyczna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej powołane dokumenty i zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki A. P. i pozwanego K. J..

Sąd dał wiarę ww. dokumentom złożonym do akt sprawy, pomimo iż część z nich została złożona jedynie w kserokopii. Żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, zaś Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Dokumenty urzędowe złożone do akt sprawy, w szczególności odpisy aktów urodzenia, zostały sporządzone przez powołane do tego organy i w zakresie ich kompetencji, a tym samym – zgodnie z art. 244 k.p.c. – stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Sąd nie oparł się na załączonych do akt paragonach i biletach nieimiennych, albowiem nie mogą one stanowić źródła uprawdopodobnienia poniesionych wydatków. Skoro bowiem nie są one dokumentami imiennymi, to na ich podstawie Sąd nie jest w stanie stwierdzić ani kto pokrył wydatki na nich widniejące, ani też dla kogo rzeczy te zostały zakupione (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2008 roku, sygn. akt III CSK 299/07, LEX nr 393875).

Odnośnie zeznań złożonych przez przedstawicielkę ustawową małoletniej powódki, Sąd kierując się zasadami doświadczenia życiowego, jak również biorąc pod uwagę inne prowadzone przed tut. Sądem postępowania w przedmiocie alimentów uznał, że przedstawione przez nią koszty utrzymania dziecka były zawyżone. W ocenie Sądu wynoszą one po około 1600 zł miesięcznie. Wskazać należy bowiem, iż najwyższym wydatkiem związanym z utrzymaniem małoletniej powódki jest czesne za prywatny żłobek, które wraz z wyżywieniem wynosi aż 1800 zł miesięcznie. Powyższy wydatek należało uznać za zbyt wysoki. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż matka małoletniej powódki oraz pozwany pracują zarobkowo i w związku z tym pozwany nie kwestionował, że małoletnia powódka powinna w takiej sytuacji uczęszczać do żłobka. Jednakże wskazać należało (co również potwierdziła przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki), że małoletnia mogłaby zostać zapisana do publicznego żłobka, w którym czesne byłoby wielokrotnie niższe i w ocenie Sądu biorąc pod uwagę zasady doświadczenia życiowego, jak również inne sprawy alimentacyjne prowadzone przed tut. Sądem czesne za przedszkole mogłoby wynosić po około 300 zł miesięcznie. Kierując się zebranym w sprawie materiałem dowodowym, żadnego z rodziców małoletniej nie jest stać, aby ponosić wydatki związane z prywatnym żłobkiem, w sytuacji, gdy istnieje możliwość zapewnienia małoletniej miejsca w publicznym żłobku, w którym warunki pobytu są porównywalne. Dlatego też Sąd uznał za niewiarygodną argumentację przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki, iż w publicznym żłobku małoletnia byłaby narażona na dodatkowy stres. Sąd jednocześnie, z uwagi na wiek małoletniej i biorąc pod uwagę możliwości zarobkowe jej rodziców uznał, iż usprawiedliwione wydatki związane z jej wyżywieniem nie powinny być wyższe niż 600 zł miesięcznie, wydatki związane z zakupem ubrań, obuwia i zabawek nie powinny być wyższe niż 200 zł miesięcznie. Sąd ponadto ustalił udział małoletniej powódki w kosztach utrzymania mieszkania na kwotę w wysokości 500 zł miesięcznie, gdyż większość kosztów związanych z utrzymaniem mieszkania matka małoletniej musiałaby ponosić niezależnie od okoliczności zamieszkiwania z małoletnią córką.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W myśl przepisu art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (dalej: k.r.o.) obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Ojciec dziecka jest więc zobowiązany w pierwszej kolejności. Obowiązek alimentacyjny jest podstawowym obowiązkiem rodzica względem jego dziecka. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 133 § 1 k.r.o. rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Stąd bezspornym jest, iż pozwany jest zobowiązany alimentacyjnie względem swojej małoletniej i niesamodzielnej córki.

Zgodnie z treścią art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Chodzi przy tym o zapewnienie uprawnionemu prawidłowych, a nie jedynie minimalnych warunków bytowania. Przepis ten wyraża jednocześnie zasadę ograniczenia zakresu świadczeń alimentacyjnych do usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego z jednej strony, z drugiej zaś uzależnia je dodatkowo od możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. W myśl przepisu art. 135 § 2 k.r.o. wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego i w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego. Zgodnie zaś z treścią art. 135 § 3 k.r.o. na zakres świadczeń alimentacyjnych nie wpływają: świadczenia z pomocy społecznej lub funduszu alimentacyjnego, o którym mowa w ustawie z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2020 r. poz. 808 i 875), podlegające zwrotowi przez zobowiązanego do alimentacji, świadczenia, wydatki i inne środki finansowe związane z umieszczeniem dziecka w pieczy zastępczej, o których mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, świadczenie wychowawcze, o którym mowa w ustawie z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2019 r. poz. 2407), świadczenia rodzinne, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 111) ani rodzicielskie świadczenie uzupełniające, o którym mowa w ustawie z dnia 31 stycznia 2019 r. o rodzicielskim świadczeniu uzupełniającym (Dz. U. poz. 303).

Stosownie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 1972 r. w sprawie III CRN 470/71, Lex nr 7052, w sprawach o alimenty górną granicą świadczeń alimentacyjnych są zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego. Natomiast przez usprawiedliwione potrzeby rozumie się nie tylko elementarne potrzeby polegające na zapewnieniu minimum egzystencji, ale również takie, które stworzą uprawnionemu normalne warunki bytowania odpowiadające jego wiekowi, stanowi zdrowia i wykształceniu. Ustalając zakres usprawiedliwionych potrzeb małoletniej powódki, które winny być zaspokajane, Sąd miał na uwadze treść art. 96 k.r.o. według którego rodzice obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka. Stosownie do tej dyrektywy rodzice w zależności od swych możliwości są obowiązani zapewnić dziecku środki do zaspokojenia zarówno jego potrzeb fizycznych (wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby), jak i duchowych, a także środków wychowania według zdolności, dostarczania rozrywek i wypoczynku.

Sąd orzekając o wysokości alimentów, uwzględnia możliwości zarobkowe dłużnika, czyli kwoty, jakie zarabiałby, gdyby owe możliwości wykorzystywał w pełni. Są one determinowane wiekiem zobowiązanego, jego stanem zdrowia, przygotowaniem zawodowym, wykształceniem, ale także możliwością zdobycia pracy w regionie, w którym mieszka i wieloma innymi czynnikami (H. Dolecki (red), Komentarz do art. 135 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego, LEX 86680).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy w pierwszej kolejności odnieść się należy do uzasadnionych kosztów utrzymania małoletniej powódki. Sąd ustalił koszt utrzymania małoletniej powódki na kwotę w wysokości około 1600 zł miesięcznie. Przesłanka usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego alimentacyjnie, nakazuje określić katalog potrzeb konkretnego uprawnionego, a następnie ustalić koszt zaspokojenia tychże potrzeb. Są to zatem wartości uśrednione, uogólnione. W tej materii Sąd dał częściowo wiarę twierdzeniom i dowodom przedstawionym przez stronę powodową i zostało to szczegółowo omówione we wcześniejszej części uzasadnienia.

Art. 135 § 1 k.r.o., uzależnia natomiast ustalenie wysokości świadczenia alimentacyjnego, także od możliwości majątkowych i zarobkowych zobowiązanego alimentacyjnie. Przy ustalaniu wysokości obowiązku alimentacyjnego Sąd ocenia potencjalne (hipotetyczne) możliwości zarobkowe osoby zobowiązanej do alimentacji.

W ocenie Sądu, sytuacja majątkowa, jak i zarobkowa pozwanego – zobowiązanego alimentacyjnie jest przeciętna. Pozwany K. J. ma 38 lat, jest kawalerem, ukończył technikum gastronomiczne, nie zdał matury i nie uzyskał tytułu technika. Posiada samochód marki P. (...) z 2003 roku o wartości około 3.000 zł, nie posiada własnego mieszkania, mieszka ze swoimi rodzicami w ich mieszkaniu o powierzchni 50 m ² na T.. Dokłada się do kosztów utrzymania mieszkania i wyżywienia w łącznej wysokości 1000 zł miesięcznie nadto zdarza się, że dodatkowo kupuje dla siebie wyżywienie oraz dodatkowo ponosi wydatki związane z wizytami u lekarza w wysokości 220 zł miesięcznie, zakupuje leki za ok. 100 zł miesięcznie. Ponosi także wydatki związane z abonamentem telefonicznym, ubezpieczeniem samochodu oraz zakupem benzyny w wysokości 200 zł miesięcznie. Przy czym w ocenie Sądu koszty związane z zakupem benzyny należy ocenić jako wydatki znacznie przekraczające możliwości zarobkowe pozwanego i pozwany z powodzeniem mógłby korzystać z komunikacji transportu zbiorowego (nawet korzystać z autobusów nocnych) bowiem jego miejsce zamieszkania i zakład pracy dzieli odległość zaledwie 5 km. Ponadto Sąd wziął pod uwagę, że pozwany do końca roku będzie spłacać raty związane z zaciągniętym kredytem w wysokości 200 zł miesięcznie. Sąd wziął pod uwagę także, że pozwany posiada prawo jazdy kategorii B oraz posiada wieloletnie doświadczenie zawodowe na stanowisku magazyniera i obecnie od dnia 18 marca 2021 roku jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na 3-miesięczny czas określony na stanowisku magazyniera/operatora wózka widłowego za wynagrodzeniem w wysokości 3800 zł brutto miesięcznie, tj. 2750 zł netto miesięcznie. Sąd wziął pod uwagę, że pozwany obecnie nie posiada możliwości pracy w nadgodzinach oraz wziął pod uwagę, że pozwany od 26 października 2020 roku do 18 stycznia 2021 roku był niezdolny do pracy z powodów zdrowotnych i otrzymywał zasiłek chorobowy w wysokości 2400 zł oraz od 5 listopada 2020 roku nie posiadał stałego zatrudnienia. Jednocześnie jak wynika z zasad doświadczenia życiowego i innych postępowań alimentacyjnych prowadzonych przed tut. Sądem, średnie zarobki osób zatrudnionych na stanowisku magazyniera/operatora wózka widłowego wynoszą około 2500-3000 zł netto miesięcznie, w związku z czym pozwany obecnie wykorzystuje swoje możliwości zarobkowe. Jednocześnie w tym miejscu przytoczyć należy wciąż aktualną uchwałę pełnego składu Izby Cywilnej i Administracyjnej Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 roku, sygn. III CZP 91/86, z której wynika, iż rodzice nie mogą uchylić się od obowiązku alimentacyjnego na tej podstawie, że wykonywanie tego obowiązku stanowiłoby dla nich nadmierny ciężar. Są obowiązani podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami. W szczególnych przypadkach, gdy sytuacja dziecka tego wymaga, rodzice mają obowiązek wyzbywania się posiadanego majątku, bądź jego niektórych składników, aby w ten sposób podołać ciążącemu na nich obowiązkowi alimentacyjnemu. Z uwagi na powyższe ojciec małoletniej powódki, w przypadku nawet uzyskiwania wynagrodzenia za pracę w wysokości 2750 zł netto miesięcznie, winien podzielić się ze swoimi dochodami ze swoją małoletnią córką.

Sąd wziął również pod uwagę, iż przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki (która również jest wobec niej zobowiązana alimentacyjnie) A. P. ma 36 lat, jest panną, posiada wykształcenie wyższe – filologia rosyjska i poza małoletnią córką R. nie ma innych dzieci oraz wraz z małoletnią córką od 1 grudnia 2020 roku mieszka w wynajmowanym za kwotę 2100 zł miesięcznie mieszkaniu. Sąd wziął również pod uwagę, iż przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki od lipca 2016 roku jest zatrudniona w wymiarze pełnego etatu na czas nieokreślony na stanowisku analityka do spraw finansów za wynagrodzeniem w wysokości 4.500-5.100 zł miesięcznie, nie posiada dodatkowego źródła dochodu, nie uzyskuje premii ani nie otrzymuje zleceń dodatkowych i posiada kilka tysięcy złotych oszczędności. Sąd wziął również pod uwagę, iż A. P. w lutym 2021 roku zaciągnęła kredyt hipoteczny na kwotę 247.000 zł na zakup mieszkania, które ma zostać oddane do użytku w 2022 roku i obecnie w związku z zaciągniętym kredytem płaci jedynie odsetki od wypłaconych transz i ubezpieczenie kredytu w wysokości 200 zł miesięcznie.

Wobec tego, że pozwany K. J. w okresie od 5 listopada 2020 roku do 18 marca 2021 roku nie posiadał stałego zatrudnienia Sąd ustalił jego obowiązek alimentacyjny wobec małoletniej córki R. J. na kwotę po 600 złotych miesięcznie za okres od 24 listopada 2020 roku (tj. od daty wniesienia pozwu) do 30 kwietnia 2021 roku, a poczynając od dnia 01 maja 2021 roku na kwotę po 800 złotych miesięcznie płatne do rąk matki małoletniej A. P. do dnia 10-tego każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat.

W ocenie Sądu tak ustalony obowiązek alimentacyjny pozwanego K. J. wobec małoletniej córki R. J., który za okres od 24 listopada 2020 roku do 30 kwietnia 2021 roku stanowi mniej niż połowę ustalonych usprawiedliwionych kosztów utrzymania dziecka, a od dnia 01 maja 2021 roku stanowi połowę ustalonych usprawiedliwionych kosztów utrzymania dziecka, jest adekwatny do możliwości majątkowych i zarobkowych pozwanego oraz do kosztów zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb uprawnionej alimentacyjnie, biorąc przy tym pod uwagę wysokie zarobki uzyskiwane przez matkę małoletniej powódki i koszty jej utrzymania, a także fakt, iż w większym zakresie wypełnia swój obowiązek alimentacyjny poprzez osobiste starania w wychowaniu córki.

W związku z powyższym Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku. W pozostałym zakresie roszczenie o alimenty było niezasadne i jako takie podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Strona powodowa nie wygrała sprawy w całości. W związku z ustawowym zwolnieniem od kosztów strony dochodzącej roszczeń alimentacyjnych (art. 96 ust. 1 pkt 2 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), Sąd obciążył pozwanego częścią należnej opłaty sądowej w zakresie w jakim przegrał on postępowanie, tj. w kwocie 400 zł (zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 755 z późn. zm.), w pozostałym zakresie przejmując koszty sądowe na rachunek Skarbu Państwa.Jednocześnie biorąc pod uwagę, iż pozwany zgodnie z wydanym wyrokiem jest zobowiązany do uiszczania alimentów na rzecz małoletniej córki R. J. oraz w związku z jego trudną sytuacją zarobkową i w związku z tym, że przez długi okres czasu pozostawał bez pracy, Sąd na podstawie art. 102 k.p.c. pozostawił stronę powodową przy poniesionych kosztach zastępstwa procesowego.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt. 1 k.p.c., wyrokowi w punkcie 1 nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

(...)