Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 22 września 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Wojnowski

Protokolant: Marianna Wójcik

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2020 r., w Szczecinie

na posiedzeniu jawnym – rozprawie

sprawy z powództwa A. B.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki A. B. kwotę 5000 zł (pięciu tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 31 marca 2017 roku, do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5439 zł (pięciu tysięcy czterystu trzydziestu dziewięciu złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 3070 zł od dnia 31 marca 2017 roku, do dnia zapłaty,

- 1349 zł od dnia 12 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty,

- 1020 zł od dnia 31 lipca 2017 roku, do dnia zapłaty,

tytułem zwrotu kosztów leczenia,

III.  oddala powództwo w pozostałej części,

IV.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 564,25 zł (tysiąca pięciuset sześćdziesięciu czterech złotych dwudziestu pięciu groszy ) tytułem zwrotu kosztów procesu,

V.  nakazuje ściągnąć od powódki z zasądzonego w punkcie I wyroku roszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 289,16 zł (dwustu osiemdziesięciu dziewięciu złotych szesnastu groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych,

VI.  nakazuje ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 729,84 zł (siedmiuset dwudziestu dziewięciu złotych osiemdziesięciu czterech groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powódka A. B. pozwem z dnia 17 maja 2018 roku wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 5 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 marca 2017 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, w związku z wypadkiem, któremu powódka uległa w dniu 17 sierpnia 2016 roku podczas pobytu w hotelu (...) w J. G., ponadto o zasądzenie kwoty 9 330 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dat i kwot szczegółowo wskazanych w pozwie oraz kwoty 244,80 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 lipca 2017 roku do dnia zapłaty. Jednocześnie wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej zwrotu kosztów postępowania. Dodatkowo wniosła o zwolnienie jej od kosztów sądowych w całości.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych argumentując m.in., że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwana nie znalazła podstaw do przyjęcia jej odpowiedzialności za skutki opisanego zdarzenia. Strona pozwana tym samym zakwestionowała roszczenie tak co do zasady jak i co do wysokości.

Postanowieniem z dnia 16 listopada 2018 roku Sąd zwolnił powódkę od kosztów sądowych w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 16 sierpnia 2016 roku w godzinach wieczornych powódka, na zaproszenie córki, pojechała wraz z mężem do hotelu (...) w J. G.. Pobyt miał trwać trzy dni.

W dniu 17 sierpnia 2016 roku A. B. podczas pobytu w ośrodku uległa wypadkowi. W trakcie próby zawieszenia ręcznika, kaloryfer przymocowany do ściany pomieszczenia w sposób nagły wysunął się z mocowania na ścianie i uderzył powódkę w głowę, przy tym ją przewracając. A. B. upadła na pośladki, uderzając tyłem głowy na podłogę. Świadkiem zdarzenia była jej córka N. B., która w chwili zdarzenia przebywała w pomieszczeniu razem z powódką.

Bezpośrednio po zdarzeniu mąż powódki wraz z córką zawiadomili recepcję oraz menagera obiektu, a następnie sporządzono protokół wypadku. Na miejsce nie wezwano pogotowia ratunkowego.

Po powrocie do domu powódka przez okres jednego tygodnia leżała w domu. Po wypadku powódka narzekała na bóle szyi, karku oraz głowy.

Dowód: - przesłuchanie powódki A. B. – k. 97 v. – 98.;

- przesłuchanie świadka R. B. – k. 96 v. – 97;

- protokół wypadku z dnia 17 sierpnia 2016 roku - k. 36;

- dokumentacja fotograficzna – k. 39 – 14.

Hotel w którym doszło do feralnego zdarzenia legitymował się umową w zakresie odpowiedzialności cywilnej zawartą z Towarzystwem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W..

Niesporne

Z powodu nasilających się dolegliwości bólowych oraz odczuwanego dyskomfortu w dniu 1 grudnia 2016 roku udała się do (...) w S., gdzie po przeprowadzeniu badań rozpoznano u niej uraz głowy oraz uraz kości ogonowej.

Powódka nadto była pod opieką poradni neurologicznej i ortopedycznej oraz miała wdrożoną przeciwbólową terapię farmakologiczną. Konsultowała się również ze specjalistami z zakresu laryngologii i stomatologii.

Z uwagi na utrzymujące się dolegliwości rozpoczęła również rehabilitację, podczas której miała wykonywaną terapię manualną w obrębie twarzy i przejścia piersiowo – lędźwiowego, terapię manualną w okolicy miednicy na więzadłach biodrowo – lędźwiowych i krzyżowo – guzowych oraz kości ogonowej, zabiegi fizykalne, a także terapię kinesiotapingu.

Dowód: dokumentacja medyczna – k. 17 – 22, 33 – 35, 36 – 36v.,

- przesłuchanie powódki A. B. – k. 97 v. – 98.

Aktualnie powódka ma 66 lat, z zawodu jest psychologiem. Przed wypadkiem A. B. była osobą aktywną fizycznie – jeździła na rowerze, biegała, chodziła na basen.

Po wypadku, z uwagi na charakter obrażeń jakich doznała w związku z wypadkiem musiała zrezygnować z powyższych aktywności z uwagi na powracający ból karku i głowy. Z wcześniejszych aktywności pozostało jej jedynie pływanie.

Trudności przy próbie wykonania gwałtownych ruchów nadto sprawiają, że powódka ma problem podczas prowadzenia pojazdu. Utrzymywanie zaś głowy w pozycji pionowej przez dłuższy czas powoduje bóli dyskomfort.

Powódka miała plany zawodowe prowadzenia gabinetu psychologicznego, lecz z powodu dolegliwości związanych z urazem, nie jest w stanie podjąć zatrudnienia (działalności gospodarczej).

Dowód: - przesłuchanie powódki A. B. – k. 97 v. – 98.

Powódka reprezentowana przez (...) S.A. L. pismem z dnia 28 lutego 2017 roku zgłosiła szkodę pozwanemu i wniosła o zapłatę kwoty 6 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznane obrażenia i uszkodzenie ciała.

Pismem z dnia 20 czerwca 2017 roku powódka zgłosiła pozwanemu kwotę 5 360 zł stanowiąca zwrot kosztów leczenia oraz roszczenie w wysokości 244,80 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdów.

Decyzja z dnia 20 czerwca 2017 roku pozwana nie uznała roszczenia powódki i odmówiła wypłaty świadczenia.

Dowód: - decyzja pozwanej – k. 29;

- pismo (...) Centrum (...) z dnia 20 czerwca 2017 roku – k. 30;

- pismo (...) Centrum (...) z dnia 28 lutego 2017 roku – k. 31 – 32;

- akta szkody na płycie CD – k. 90.

Powódka na skutego wypadku z dnia 17 sierpnia 2016 roku poniosła koszty leczenia w łącznej wysokości 5 439 zł.

Dowód: - faktury – k. 15, 42 – 50, 52 – 57.

Po urazie głowy i szyi, którego powódka doznała w dniu 17 sierpnia 2016 roku rozpoznano u niej zespół stresu pourazowego oraz stan po urazie smagnięcia biczem odcinka szyjnego i urazie odcinka LS.

W wyniku tego wypadku powódka doznała uszczerbku na zdrowiu określonego na poziomie 3 %.

Stres pourazowy może pogarszać codzienne funkcjonowanie powódki, w tym czynności dnia codziennego i jakość życia. Istnieje spora szansa na całkowity powrót do zdrowia ze względu na brak ubytków neurologicznych w badaniu klinicznym jak i prawidłowy obraz mózgowia w neuroobrazowaniu TK głowy. Skutki wypadku powódka odczuwać może w różnym nasileniu przez wiele lat, jednakże zakończenie sprawy sądowej w efekcie niepowracanie cykliczne do zdarzenia znacznie łagodzi dolegliwości. Pierwotna struktura anatomiczna mózgowia i nerwów czaszkowych nie została trwale naruszona wskutek urazu. Powódka według zaleceń stomatologicznych wymaga rehabilitacji mięśni narządu żucia. Samodzielnie może również wykonywać wyuczone ćwiczenia mięśni karku. Powódka nie wymaga opieki osób trzecich, jest samodzielna w samoobsłudze i innych czynnościach codziennych. Po wypadku wymagała bezspornie wsparcia fizjoterapeutycznego celem szybkiego zmniejszenia dolegliwości przykręgosłupowych. Wobec zgłaszanych szumów usznych, zawrotów głowy i problemów ze słuchem zasadna była konsultacja laryngologiczna i stomatologiczna i związane z nimi zalecenia.

Dowód: - pisemna opinia sądowo – lekarska biegłego z zakresu neurologii – k. 154 – 155.

- pisemna opinia uzupełniająca – k. 175.

Sąd Rejonowy zważył, co następuj.

Wywiedzione powództwo okazało się uzasadnione jedynie częściowo.

Roszczenie powódki opierało się na treści art. 415 k.c., art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. Doznany przez nią uszczerbek na zdrowiu mieści się w katalogu szkód wymienianych przez art. 444 § 1 k.c., a zgłoszone żądanie znajduje podstawę w art. 445 § 1 k.c. Legitymacja bierna pozwanej była z kolei uzasadniona umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej i treścią art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.). W myśl ostatniego z przywołanych przepisów, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Stosownie do przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Zgodnie zaś z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego.

Krzywda jest ujmowana jako cierpienie fizyczne (ból) oraz cierpienia psychiczne, moralne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane jak i te, które wystąpią w przyszłości.

Pozwana w niniejszej sprawie zakwestionowała zasadność dochodzonego pozwem roszczenia tak co do zasady jak i co do wysokości, wskazując że powódka po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego nie znalazła podstaw do przyjęcia swojej odpowiedzialności za skutki opisanego zdarzenia. Pozwana nadto podniosła, że w realiach niniejszej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, iż pomiędzy zdarzeniem z dnia 17 sierpnia 2016 roku, a zgłaszanymi przez powódkę dolegliwościami oraz kosztami leczenia zachodzi związek przyczynowy.

Szkoda niemajątkowa musi pozostawać w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c.

Norma zawarta w przepisie art. 361 § 1 k.c. opiera się na założeniach teorii adekwatnego związku przyczynowego, w wersji obiektywnej, zwanego też "normalnym związkiem przyczynowym". Teoria ta zakłada, że związek przyczynowy zachodzi tylko wtedy, gdy w grupie wszystkich przyczyn i skutków mamy do czynienia jedynie z takimi przyczynami, które normalnie powodują określone skutki. Nie wystarczy więc stwierdzić istnienie związku przyczynowego jako takiego, lecz należy stwierdzić, że chodzi o następstwa normalne (a nie niezwykłe, nadzwyczajne).

W warunkach przedmiotowej sprawy ustalony przez Sąd stan faktyczny pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że powódka podczas pobytu w hotelu (...) w J. G. w dniu 17 sierpnia 2016 roku uległa wypadkowi, polegającemu na tym, że w trakcie próby zawieszenia ręcznika, kaloryfer przymocowany do ściany pomieszczenia w sposób nagły wysunął się z mocowania na ścianie i uderzył powódkę w głowę i ją przewracając.

Powyższe okoliczności wynikają wprost ze sporządzonego tuż po wypadku protokołu sporządzonego przez pracowników hotelu w obecności powódki i jej rodziny a także z dokumentacji fotograficznej z tego okresu. Powyższe wynika również z zeznań świadka R. B., męża powódki, które nie zostały zakwestionowane przez stronę pozwaną w żaden sposób.

Zgodnie kto z winy swojej wyrządza drugiemu szkodę jest zobowiązany do jej naprawienia (art. 415 k.c.). Dotyczy to zarówno działania jak i zaniechani.

Zgodnie z § 291 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U.2019.1065 j.t ze zm.) budynek i urządzenia z nim związane powinny być projektowane i wykonane w sposób niestwarzający niemożliwego do zaakceptowania ryzyka wypadków w trakcie użytkowania, w szczególności przez uwzględnienie przepisów niniejszego działu.

Zgodnie z art. 61 pkt. 1 prawa budowlanego właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany utrzymywać i użytkować obiekt zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 5 ust. 2;

Przepis art. 5 ust. 2 prawa budowlanego stanowi, że obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej, w szczególności w zakresie związanym z wymaganiami, o których mowa w ust. 1 pkt 1-7.

Stwierdzić zatem należy, że na skutek wadliwego zamocowania hotelowego kaloryfera i jego wysunięcia, powódka doznała szkody niemajątkowej w postaci krzywdy. Wysunięcie się z mocowania kaloryfera bez żadnej wątpliwości, jest zaniechaniem utrzymania budynku w należytym stanie technicznym, niepowodującym zagrożenia dla bezpiecznego jego użytkowania.

Tym samym pomiędzy samym zdarzeniem, a szkodą powódki zachodzi adekwatny związek przyczynowy, który jest nie tylko przesłanką odpowiedzialności za szkodę, ale również rozstrzyga o granicach tejże odpowiedzialności, a ponadto powstałą na osobie powódki szkodę można zakwalifikować jako normalne, typowe następstwo zdarzenia w prezentowanym przez stronę układzie sytuacyjnym składającym się na zachowania (zaniechania) osób uczestniczących w zdarzeniu i ich wpływu na zakres powstałych skutków.

Odpowiedzialność za skutki tego zdarzenia ponosi zatem pozwany ubezpieczyciel, który w dacie szkody miał zawartą umowę ubezpieczenia OC z ośrodkiem, w którym doszło do feralnego zdarzenia.

Jak już wskazano dla ustalenia odpowiedzialności za szkodę niematerialną warunkiem koniecznym jest istnienie adekwatnego związku przyczynowego między krzywdą a zdarzeniem ją wyrządzającym albowiem rolą oraz istotą związku przyczynowego jako przesłanki roszczenia o zadośćuczynienie jest ocena, czy doznana szkoda niemajątkowa może być normalnym skutkiem zdarzenia szkodzącego, przy czym stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość ujemnych przeżyć, a także ich intensywność, stanowi tylko przesłankę określającą wysokość zadośćuczynienia, a nie przesłankę zasadności samego roszczenia z tego tytułu, przy przyjęciu, że treść art. 445 § 1 k.c. oraz art. 448 k.c. stanowi lex specialis w stosunku do art. 361 § 1 k.c. - por. wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 11 marca 2014 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1184/13, opubl. LEX nr 1454546, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 175/14, opubl. LEX nr 1489037, wyrok s.apel. w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 8/14, opubl. LEX nr 1500753, wyrok s.apel. w Katowicach z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1193/13, opubl. LEX nr 1451641.

Zadośćuczynienie ma za zadanie rekompensować w sposób finansowy krzywdę doznaną na skutek zaistnienia zdarzeń, o których mowa w art. 445 § 1 k.c. Nie może co prawda zmienić negatywnych odczuć, zatrzeć wspomnień związanych z przykrymi przeżyciami, ma jednakże stanowić materialny wyraz swoistego wyrównania krzywdy przez sprawcę, który ją wyrządził. Zasądzenie zadośćuczynienia pozostawione jest swobodzie oceny sędziowskiej, co nie oznacza wszak dowolności tej oceny. Jedynie bowiem w wyjątkowych przypadkach sąd może odmówić zasądzenia jakiegokolwiek zadośćuczynienia. Odmowa taka winna być oparta na obiektywnych podstawach, co oznacza, że muszą wystąpić weryfikowalne przesłanki na brak krzywdy w danym wypadku lub jej znikomość ( por. wyrok SN z dnia 27.08.1969 r., I PR 224/69, OSNC 1970, Nr 6, poz. 111; wyrok SN z dnia 23.01.1974 r., II CR 763/73, OSP 1975, Nr 7, poz. 171).

Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze, aby z jednej strony przyznane świadczenie stanowiło realną i ekonomicznie odczuwalną wartość, z drugiej zaś aby nie stanowiło ono bezpodstawnego wzbogacenia. Sąd określając wysokość należnego zadośćuczynienia uwzględnił stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego. W wyroku z dnia 15 lipca 1977 roku, w sprawie II CKN 273/97, nie opublikowanym Sąd Najwyższy stwierdził, iż „Zdrowie jest dobrem szczególnie cennym; przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach uszkodzeń ciała prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego dobra”. W wyroku z dnia 28 września 2001 roku w sprawie sygn. akt III CKN 427/00 , opublikowanym w zbiorze LEX nr 52766 stwierdził, że pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Dla oceny czy określona suma jest „odpowiednia” w rozumieniu art. 445 § 1 k.c., tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie ma wpływu sytuacja – w szczególności majątkowa – sprawcy szkody - zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1998 roku, sygn. akt. III CKN 756/97, nie publikowane).

Przy ustalaniu zasadności zadośćuczynienia oraz jego wysokości sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedstawianych przez strony, na opinii pisemnej biegłego z zakresu neurologii oraz na dowodach osobowych w postaci przesłuchania powódki oraz zeznań zawnioskowanego do sprawy świadka. W tym aspekcie w polu widzenia zachować w szczególności należy, iż zeznania przesłuchanych w sprawie świadka i powódki były spontaniczne, rzeczowe, spójne oraz korelujące wzajemnie i z pozostałym zabranym w sprawie materiałem dowodowym. Powyższe pozwoliło na przyznanie zeznaniom przesłuchanych w sprawie osób przymiotu wiarygodności.

Rzetelność i autentyczność materiału dokumentarnego również nie była kwestionowana w toku postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw do podważania ich wiarygodności z urzędu. Powołana w sprawie biegła sądowa w swej opinii z dnia 15 stycznia 2020 roku wskazała, że po urazie głowy i szyi, którego powódka doznała w dniu 17 sierpnia 2016 roku rozpoznano u niej zespół stresu pourazowego oraz stan po urazie smagnięcia biczem odcinka szyjnego i urazie odcinka LS.

W wyniku tego wypadku powódka doznała uszczerbku na zdrowiu określonego na poziomie 3 %.

Stres pourazowy może pogarszać codzienne funkcjonowanie powódki, w tym czynności dnia codziennego i jakość życia. Istnieje spora szansa na całkowity powrót do zdrowia ze względu na brak ubytków neurologicznych w badaniu klinicznym jak i prawidłowy obraz mózgowia w neuroobrazowaniu TK głowy. Skutki wypadku powódka odczuwać może w różnym nasileniu przez wiele lat, jednakże zakończenie sprawy sądowej w efekcie niepowracanie cykliczne do zdarzenia znacznie łagodzi dolegliwości. Pierwotna struktura anatomiczna mózgowia i nerwów czaszkowych nie została trwale naruszona wskutek urazu. Powódka według zaleceń stomatologicznych wymaga rehabilitacji mięśni narządu żucia. Samodzielnie może również wykonywać wyuczone ćwiczenia mięśni karku. Powódka nie wymaga opieki osób trzecich, jest samodzielna w samoobsłudze i innych czynnościach codziennych. Po wypadku wymagała bezspornie wsparcia fizjoterapeutycznego celem szybkiego zmniejszenia dolegliwości przykręgosłupowych. Wobec zgłaszanych szumów usznych, zawrotów głowy i problemów ze słuchem zasadna była konsultacja laryngologiczna i stomatologiczna i związane z nimi zalecenia.

Stwierdzić należy, że pierwotna opinia biegłego nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron. Co prawda pełnomocnik pozwanej w piśmie procesowym z dnia 16 czerwca 2020 roku zakwestionował wydaną w sprawie opinię w zakresie w jakim biegła ustaliła nieadekwatną jego zdaniem ocenę dotyczącą wystąpienia u powódki uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3 %, a dotyczącego stresu pourazowego, to jednak w swej opinii uzupełniającej biegła sądowa podtrzymała swoje stanowisko dotyczące rozpoznania zespołu stresu pourazowego w oparciu o wywiad, zgłaszane dolegliwości. Tj. bóle głowy, zawroty głowy, szumy uszne, pomimo braku cech ośrodkowego uszkodzenia OUN i braku zmian w badaniu neuroobrazowym OUN – TK mózgowia. Biegły przy tym wskazał, że uwzględnił wywiad chorobowy sprzed zdarzenia z dnia 17 sierpnia 2016 roku, stąd proponowany procent uszczerbku na zdrowiu jest poniżej wskazań opisanych w przepisach szczególnych.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał dowód z opinii biegłego za w pełni wiarygodny, albowiem sporządzona w sprawie opinia spełnia wymogi postanowienia dowodowego, a nadto cechuje się rzetelnością, kompletnością oraz fachowością. Treść opinii jest zgodna z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Przedstawiony w nich tok rozumowania w sposób logiczny i jasny prowadzi do sformułowanych wniosków. Sposób dokonywania analizy jest zasadnie motywowany, a ostateczne, końcowe stanowisko biegłego wyrażone w sposób stanowczy. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, brak jest więc podstaw do podważenia opinii wydanej na potrzeby niniejszego postępowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.05.2005 r., V CK 659/04, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2002 r., V CKN 1354/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7.11.2000 r., I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2000 r., IV CKN 1383/00).

W ocenie Sądu opinia biegłego zarówno ta pierwotna jak i uzupełniająca zostały sporządzone w sposób rzetelny i przejrzysty, i mogły stanowić podstawę czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Oceniając tak zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a zwłaszcza opinię biegłego sądowego, Sąd uznał, iż A. B. w następstwie wypadku z dnia 17 sierpnia 2016 roku niewątpliwie doznała szkody o charakterze niemajątkowym, czyli krzywdy. Wyrażała się ona w doznanych przez nią dolegliwościach powypadkowych, ich rodzajem, charakterem, rozmiarem, jakością, intensywnością i czasem trwania, wpływem na funkcjonowanie w życiu osobistym oraz staraniem o odwrócenie ujemnych następstw ocenianych przez pryzmat kwantyfikatorów decydujących o wysokości zadośćuczynienia.

Powyższe wskazuje, że przyznana przez Sąd kwota zadośćuczynienia w wysokości 5.000 zł, której rozmiar oszacowano przy określonych przez biegłego neurologa rodzaju, charakteru i rozmiarów cierpień fizycznych i psychicznych powódki, a także procentowej wartości trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki na poziomie 3%, nie jest rażąco niska i nadmiernie wygórowana. Kwota ta nie przekracza nawet dwukrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia.

Na taką ocenę rzutował również fakt, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwana odmówiła wypłaty powódce zadośćuczynienia w jakiejkolwiek wysokości. Na powyższe wpływ miał również aktualny stan jej zdrowia.

Podkreślić trzeba, że przed wypadkiem A. B. była osobą aktywną fizycznie – jeździła na rowerze, biegała, chodziła na basen.

Po wypadku, z uwagi na charakter obrażeń jakich doznała musiała zrezygnować z powyższych aktywności z uwagi na powracający ból karku i głowy. Z wcześniejszych aktywności pozostało jej jedynie pływanie.

Trudności przy próbie wykonania gwałtownych ruchów nadto sprawiają, że powódka ma problem podczas prowadzenia pojazdu. Utrzymywanie zaś głowy w pozycji pionowej przez dłuższy czas powoduje bóli dyskomfort.

Wobec powyższego roszczenie powódki w zakresie zasądzenia na jej rzecz zadośćuczynienia zostało uwzględnione w całości, a więc w dochodzonej w pozwie kwocie 5 000 zł.

Powódka domagała się dodatkowo zasądzenia odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów leczenia jak również dojazdów do placówek medycznych. Roszczenie w tym zakresie zostało uwzględnione jedynie w części, a więc do kwoty 5 439 zł.

Powyższe roszczenie znajduje swoją podstawę prawną w treści art. 444 §1 k.c. Zgodnie z tym przepisem razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Przepis ten daje zatem podstawę do żądania odszkodowania, obejmującego wszelkie wynikłe koszty z tytułu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją, jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia.

Przeprowadzone postępowanie wykazało, że powódka na skutek wypadku z dnia 17 sierpnia 2016 roku doznała dolegliwości, które wymagały konsultacji lekarskich oraz wdrożenia rehabilitacji.

Powyższe wynika wprost ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jak również z treści opinii biegłego neurologa, który wskazał, że po wypadku powódka wymagała wsparcia fizjoterapeutycznego celem szybkiego zmniejszenia dolegliwości przykręgosłupowych. Wobec zaś zgłaszanych szumów usznych, zawrotów głowy i problemów ze słuchem, zasadna była nadto konsultacja laryngologiczna i stomatologiczna i związane z nimi zalecenia.

Niemniej jednak, w ocenie Sądu nie wszystkie przedłożone przez powódkę faktury uznać należało za zasadne.

Sąd bowiem nie widział zależności pomiędzy wypadkiem objętym sporem, a wydatkami poczynionymi przez powódkę na:

- bilety na warsztaty, gdzie jako sprzedający widnieje (...) w K. ( vide: faktura nr (...)) opiewającą aż na kwotę 2 250 zł ( k. 13);

- warsztaty szkoleniowe – 28 kwietnia – 2 maja 2017 roku w W. (vide: faktura VAT nr (...)) opiewająca na kwotę 1 590 zł (k. 16);

- USG narządów wewnętrznych (vide: faktura VAT nr (...)), opiewająca na kwotę 118 zł.

W ocenie Sądu żadne z tych wydatków nie pozostaje w związku z zaistniałym zdarzeniem.

Jako bezzasadne w ocenie Sądu i nie mające związku z omawianą sprawą uznać należało również wydatki w zakresie kosztów nabycia biletów (...) na trasie S. - W.. Pozwana nie wykazała bowiem, aby w dacie tych przejazdów korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych, czy też konsultacji lekarskich na terenie W., nie udowodniła aby te wydatki pozostawały w związku z opisaną w sprawie szkodą, a tym samym że były konieczne i zasadne.

Wobec powyższego w ocenie Sądu powódka wykazała, że poniosła wydatki z tytułu kosztów leczenia do kwoty 5 439 zł. W pozostałym zakresie, a więc w zakresie kwoty 4 135,8 zł roszczenie powódki jako niewykazane podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym od dnia 31 marca 2017 roku do dnia zapłaty.

Nadto, w punkcie II wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5 439 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 3 070 zł od dnia 31 marca 2017 roku do dnia zapłaty ;

- 1 349 zł od dnia 12 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty;

- 1 020 zł od dnia 20 lipca 2017 roku do dnia zapłaty

W pozostałym zaś zakresie powództwo oddalił jako niewykazane.

O należnych od sumy głównej zadośćuczynienia odsetkach orzeczono na podstawie przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 476 k.c. W świetle normy prawnej wyinterpretowanej z przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§ 1). Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2). Zgodnie zaś z drugim przepisem dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie zaś do treści art. 817 §1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.

Powódka zgłosiła szkodę w dniu 28 lutego 2017 roku. Skoro zatem zakład ubezpieczeń miał obowiązek wypłaty odszkodowania w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody, co nastąpiło w dniu 30 marca 2017 roku, to roszczenie odsetkowe od kwoty 5 000 zł z tytułu zadośćuczynienia zasądzono od dnia 31 marca 2017 roku do dnia zapłaty, a więc zgodnie z żądaniem pozwu.

Jeśli chodzi zaś o odsetki od kwot przyznanych z tytułu zwrotu kosztów leczenia to Sąd wskazał co następuje.

Pismem z dnia 28 lutego 2017 roku powódka obok żądania zadośćuczynienia zgłosiła również pozwanemu ubezpieczycielowi żądanie odszkodowawcze w wysokości 3 070 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i wydatków poniesionych w związku z opisanym w zgłoszeniu uszczerbkiem na zdrowiu. Powyższe koszty wynikały z przedłożonych faktur VAT nr (...) na łączną kwotę 3 070 zł. Skoro zatem powódka zgłosiła to roszczenie obok roszczenia zadośćuczynienia w dniu 28 lutego 2017 roku, to odsetki od tej kwoty w myśl art. 817 §1 k.c. należały jej się również od dnia 31 marca 2017 roku.

Natomiast odsetki od kwoty 1 020 zł Sąd zasądził od dnia 20 lipca 2017 roku. Żądanie zapłaty tej kwoty zawarte zostało w piśmie pełnomocnika powódki w postępowaniu przedsądowym datowanym na dzień 20 czerwca 2017 roku i było przesłane e-mailem, w trakcie wymiany dokumentów związanych z prowadzonym postępowaniem likwidacyjnym. Wskazanie w wyroku daty 31 lipca 2020 roku jest oczywistą niedokładnością polegającą na przepisaniu cyfry 31 z pierwszej pozycji odsetkowej zawartej w pozwie, zamiast z pozycji drugiej i podlegać będzie sprostowaniu w osobnym orzeczeniu.

Odsetki od kwoty 1 349 zł Sąd zasądził zaś od dnia 12 grudnia 2018 roku, a więc od dnia następnego od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu. Od tego bowiem dnia pozwana powzięła wiedzę odnośnie żądania w zakresie rachunków i faktur dot. powyższej kwoty.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, których treść i autentyczność nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Nadto Sąd oparł się na zeznaniach świadka R. B., a także na przesłuchaniu samej powódki, które to zeznania uznał za wiarygodne w zakresie w jakim znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Podstawą ustalenia stanu faktycznego była również opinia biegłego neurologa wraz z pisemną opinią uzupełniajpącą tegoż biegłego. Opinia ta była w pełni wiarygodna, jednoznaczna, a wnioski wynikały z wywodów.

Orzeczenie o kosztach postępowania Sąd oparł o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania – zachowując w polu widzenia fakt, iż powódka A. B. wykazała zasadność swych racji w 71,6236243378983 % w stosunku do zgłoszonego roszczenia ( tj. 10 439 zł wobec 14 574,80 zł). Na koszty poniesione przez powódkę składały się opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, a także wynagrodzenie dla pełnomocnika powódki w osobie radcy prawnego w wysokości 3 600 zł obliczone na podstawie §2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2015. poz. 1804 ze zm.), a więc łącznie kwota 3 617 zł. Z tego 71,6236243378983 % to kwota 2 590,63 zł. Pozwana natomiast również poniosła koszty w wysokości 3 617 zł, z czego celowymi i uzasadnionymi okazało się 28,3763756621017 %, co dało kwotę 1 026,37 zł. Tym samym kwota 1 564,25 zł stanowi różnicę powyższych kwot. A zatem należało powyższą kwotę zasądzić od pozwanej na rzecz powódki tytułem zwrotu kosztów procesu.

Nieuiszczone koszty sądowe to kwota 1 019 zł, na którą składały się kwota 729 zł tytułem wpisu od pozwu, od którego powódka została zwolniona (vide postanowienie, k. 67), a także wynagrodzenie biegłego w wysokości 290 zł ( 245 zł + 45 zł)

Skoro pozwana przegrała niniejszy proces w wymiarze 71,6236243378983 % zaś powódka w wymiarze 28,3763756621017 %, należało odpowiednio ściągnąć od pozwanej kwotę 729,84 zł, zaś od powódki kwotę 289,16 zł, stosując odpowiednio zasadę dla rozliczenia kosztów procesu między stronami, przy czym od powódki powyższą należność ściągnięto z zasądzonego w punkcie I wyroku roszczenia. O powyższym rozstrzygnięto w pkt. IV i V wyroku, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z dnia 1 września 2005 r. z późn. zm.).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...) Szczecin, dnia 12 października 2020 r.

Sygn. akt I C 2718/18

POSTANOWIENIE

Dnia 12 października 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący: SSR Rafał Wojnowski

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2020 r., w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym,

sprawy z powództwa: A. B.

przeciwko: Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

postanawia:

na podstawie art. 350 § 1 k.p.c. sprostować oczywistą niedokładność w punkcie II wyroku w zakresie daty naliczania odsetek, w miejsce oznaczenia cyfrowego daty 31 lipca 2017 roku wpisać cyfrę właściwą „20” albowiem powstała w wyniku przepisania cyfry 31 z pierwszej pozycji odsetkowej zawartej w pozwie, zamiast z pozycji drugiej.