Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 779/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 30 września 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 491/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych, mający istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający na wyeliminowaniu przez Sąd I instancji, w opisie czynów zarzucanych oskarżonym I. M., V. B., Y. K., M. B., M. N., O. V., znamienia, iż działali oni w zorganizowanej grupie lub związku przestępczym mającym na celu popełnienie przestępstwa skarbowego oraz znamienia, iż z zarzucanych czynów uczynili sobie źródło stałego dochodu, podczas gdy sprzeciwia się temu prawidłowa ocena sumy okoliczności obciążających oskarżonych, wynikających z zebranego w toku postępowania materiału dowodowego, w tym także przyznania się oskarżonych do popełnienia zarzucanych im czynów oraz dokonanie zarzucanych im czynów w dłuższym okresie czasu, co skutkowało w konsekwencji wymierzeniem kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim, odnosząc się do powyższego zarzutu - w ocenie sądu odwoławczego niezasadnego - na wstępie dla jasności konkluzji, nakreślić trzeba, że zarzut odwoławczy błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz na wykazaniu, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelanta nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne, które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. W tym miejscu nie sposób, nie zauważyć też, iż ma rozprawie w dniu 15 czerwca 2020 roku to sam oskarżyciel publiczny sygnalizował możliwość wyeliminowania z opisu czynów zarzucanych obywatelom Ukrainy sformułowania, iż uczynili sobie stałe źródło dochodów oraz działali w zorganizowanej grupie lub związku przestępczym mającym na celu popełnienie przestępstwa skarbowego. Przede wszystkim, podkreślić należy, iż sam skarżący widać niezbyt pewny jest swego stanowiska w przedmiocie kwestionowania ustaleń Sądu Rejonowego, gdyż wprost w skardze apelacyjnej wskazuje, że "ustalenia Sądu budzą wątpliwości oskarżyciela". Tymczasem wywodząc apelację skarżący - jako podmiot profesjonalny - winien kierować się przecież jednoznacznym przekonaniem o błędności wniosków i ocen Sądu meriti. Poza tym zauważyć należy, iż analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy, a także w sposób trafny i syntetyczny ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonych w zakresie przypisanych im czynów. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

W aspekcie powyższego dostrzec również należy, iż o ile apelujący zanegował ustalenia Sąd I instancji, niemniej jednak - poza ogólnymi sformułowaniami odnośnie rzekomo "sumy okoliczności obciążających oskarżonych wynikających z zebranego materiału dowodowego" - nie zaprezentował żadnych szczegółów, konkretnych dowodów ukazujących przestępczą działalność oskarżonych w innym - niż przyjął to Sąd meriti - świetle, a nade wszystko dowodzących, że działali oni w zorganizowanej grupie lub związku przestępczym mającym na celu popełnienie przestępstwa skarbowego. Tym samym również eksponowanie, iż oskarżeni (co znamienne osoby dotychczas niekarane) niejako "en block" częściowo przyznali się (za wyjątkiem oskarżonych M. N. i O. V.) do stawianych zarzutów nie jest argumentem przesądzającym o słuszności tezy oskarżyciela publicznego w tym względzie. Bowiem jak słusznie wyartykułował Sąd Rejonowy - na podstawie szczegółowej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego - oskarżonym nie można ani wykazać określonej regularności uzyskiwania dochodów z przestępstwa ani nie można wobec nich przyjąć, jakoby jednorazowe popełnienie przestępstwa pozwoliło im na osiągnięcie stałego źródła dochodu, gdyż przyjmuje się w piśmiennictwie, że istotna jest długość i częstotliwość działania sprawy oraz regularność (co na kanwie tej sprawy nie zostało wykazane).

A zatem, odnosząc się do wyartykułowanych przez skarżącego zarzutów - koncentrujących się na wykazaniu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść - w realiach niniejszej sprawy postępowanie dowodowe i przyjęte w jego wyniku przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne jednoznacznie wskazują, że nie ma jednoznacznych dowodów na działalność oskarżonych o charakterze zorganizowanej grupy lub związku przestępczego ukierunkowanego na popełnianie przestępstw skarbowych. Brak też podstaw do konkluzji, by Sąd meriti popełnił błędy związane z procesem subsumpcji ustalonego w sprawie stanu faktycznego pod treść normy prawnej.

W tym miejscu - w kontekście zarzutów skarżącego - zważyć też należy, iż zgodnie z treścią art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. sąd stosuje nadzwyczajne obostrzenie kary, jeżeli sprawca „uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu”. Kodeks kamy skarbowy dla spełnienia tej przesłanki wymaga popełnienia co najmniej dwóch przestępstw skarbowych. Niemożliwe jest zatem stosowanie wskazywanego przepisu wobec sprawcy przestępstwa skarbowego popełnionego w ramach czynu ciągłego - art. 6 § 2 k.k.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25.06.2015 r., II AKa 201/15, Legalis; także wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23.03.2017 r., II AKa 558/16, Legalis). Tak więc niemożliwe jest stosowanie nadzwyczajnego obostrzenia kary wobec oskarżonego, któremu przypisano jedno przestępstwo skarbowe popełnione w warunkach czynu ciągłego.

Reasumując Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim, wdając się w polemikę z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd I instancji, podjął nieskuteczną próbę wyjaśnienia, dlaczego poczynione przez ten sąd ustalenia miałyby naruszać zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy lub doświadczenia życiowego. Akta sprawy pozwalają na dokonanie oceny, iż Sąd I instancji, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie dowody ujawnione w postępowaniu, a także prawidłowo je ocenił. Orzekając na podstawie tych dowodów, sąd wziął pod uwagę wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne w sprawie. Powyższe nakazuje zarzut skarżącego ocenić jako niezasadny.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie w opisie czynów zarzucanych oskarżonym I. M., V. B., Y. K., M. B., M. N., O. V. znamienia, iż działali oni w zorganizowanej grupie lub związku przestępczym mającym na celu popełnienie przestępstwa skarbowego oraz znamienia, iż z zarzucanych czynów uczynili sobie źródło stałego dochodu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.2.

Rażąca niewspółmierność wymierzonej kary orzeczonej wobec oskarżonego R. P. poprzez wymierzenie mu kary 20 stawek dziennych grzywny o wartości 100 złotych, co wynikało z nienależytego uwzględnienia przez Sąd I instancji okoliczności obciążających oskarżonego R. P., w szczególności wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu, rodzaju i charakteru naruszonego przestępstwem dobra, sposobu i okoliczności popełnienia czynu, jak również zamiaru i motywacji sprawcy, co powoduje, iż wymierzona kara nie spełnia ustawowych celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, natomiast wymienione okoliczności przemawiając za orzeczeniem kary znacznie surowszej zwłaszcza w zakresie ilości stawek dziennych grzywny, gdyż wymierzona przez Sąd kształtuje się w granicach dolnego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pamiętać trzeba, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania.

Zdaniem Sądu odwoławczego sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa oraz jego właściwości i warunki osobiste, a nade wszystko okoliczności przestępstwa (które zostały przez Sąd I instancji w sposób właściwy wyeksponowane), a także przyznanie się do winy, stanowią pozytywną prognozę na przyszłość, i pozwalają przypuszczać, że kara w formie i rozmiarze ustalonym przez Sąd merytoryczny zapewni, iż oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego i nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem. Podkreślić należy, iż w ocenie sądu odwoławczego, występek oskarżonego zasługuje na szczególne napiętnowanie, niemniej jednak nie ma podstaw do diagnozy - w kontekście wieku oskarżonego i jego dotychczasowej niekaralności - jakoby zdarzenie będące przedmiotem osądu nie miało charakteru incydentalnego (to postępowanie będzie dla niego adekwatną nauczką na przyszłość). W związku z tym, nawet uwzględniwszy fakt, iż ilość wyrobów akcyzowych bez znaków akcyzy (ujawnionych w samochodzie i mieszkaniu R. P.) była znaczna, niemniej jednak nie jest to jedyna i decydująca okoliczność wpływająca na rozmiar orzeczonej wobec oskarżonego kary jak postulował oskarżyciel publiczny. Tym bardziej, iż w kontekście sytuacji osobistej i finansowej oskarżonego przedmiotowa kara będzie dla niego dolegliwa i w ocenie sądu odwoławczego w przyszłości powstrzyma go przed wejściem w konflikt z prawem (u oskarżonego dotychczasowa linia życiowa nie wskazuje na tendencję do zachowań sprzecznych z prawem i braku poszanowania dla obowiązujących reguł porządku prawnego).

Na marginesie zauważyć należy, iż oskarżyciel publiczny na rozprawie sądowej przed Sądem I instancji konsekwentnie - w dniach 15 czerwca 2020 roku 25 września 2020 roku - podzielał (dwukrotnie) pogląd w tym względzie wnioskując o taką właśnie karę w stosunku do oskarżonego i z niewyjaśnionych przyczyn stanowisko swe - na etapie postępowania odwoławczego - diametralnie zmienił.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu R. P. kary 100 stawek dziennych po 200 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy w całości zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, a apelacja Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim bezzasadna.

Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonych w zakresie popełnienia przypisanych im przestępstw, subsumcji prawnej ich zachowania pod wskazane przepisy prawne, odnośnie oceny stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im czynów i stopnia zawinienia, jak i w konsekwencji orzeczonych kar.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W oparciu o przepisy art. 636 § 1 k.p.k. i art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) Sąd Okręgowy ustalił, iż koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 30 września 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 491/19.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana