Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 153/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Braniewie z dnia 29 grudnia 2020r. w spr. II K 252/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. Ł. (1)

brak karalności oskarżonej

czyn z wyroku

Informacja z KRK

k.142

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja z KRK

dokument w postaci informacji z KRK został wydany przez organ do tego uprawniony, nie był kwestionowany przez strony, stąd zasługuje na wiarygodność

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 kpk, art.410 kpk, 92 kpk, art.2§2kpk

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty postawione w apelacji, tak co do obrazy art. 7 kpk , art. 410 kpk i 92 kpk, jak i błędu w ustaleniach faktycznych były zasadne.

Na wstępie należy przypomnieć, że przestępstwo przywłaszczenia jest przestępstwem umyślnym. Charakteryzuje je zamiar bezpośredni o szczególnym zabarwieniu, którego treścią jest cel przywłaszczenia. Cel przywłaszczenia oznacza dążenie do definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej określonej rzeczy ruchomej lub prawa (por. wyrok SN z 27.07.2016 r., V KK 7/16, LEX nr 2080109, cyt. w Komentarzu do Kodeksu Karnego pod red Violetty Konarskiej-Wrzosek , opubl. WKP 2020). O zamiarze przywłaszczenia może świadczyć zaprzeczanie wobec właściciela, że rzecz ruchomą posiada, zapewnianie go o zgubieniu rzeczy, o tym, że ktoś ją ukradł, a więc wywoływanie u właściciela mylnego wyobrażenia, że sprawca rzeczy ruchomej już nie posiada (wyrok SA w Szczecinie z 12.06.2014 r., II AKa 101/14, LEX nr 1506290). Czynność sprawcza przestępstw z art. 284 § 1 i 2 k.k. odzwierciedla cel sprawcy, który sprowadza się do nieodwracalnego pozbawienia innej osoby mienia i uczynienia z niego swojej własności (wyrok SN z 6 maja 2004 r., V KK 316/03, OSNKW 2004, nr 7-8, poz. 70, wyrok SN z 3 października 2005 r., V KK 15/05, baza orzeczeń SN Supremus).

Odnosząc treść ww judykatów do okoliczności wynikających ze wszystkich zgromadzonych dowodów, to należy uznać, że wymowa tych dowodów nie przekonuje by oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona czynu jej przypisanego, kwalifikowanego z art. 284§1kk.

Odnośnie zarzutu obrazy art. 7 kpk , art. 410 kpk i 92 kpk , to należy zauważyć, że co prawda przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez sąd rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były przeprowadzone dowody, ale sąd ten dokonał wadliwej oceny okoliczności wynikających z tych dowodów lub – mimo obowiązku z art. 92 kpk- pewnych okoliczności nie dostrzegł, a w konsekwencji mylnie przyjął, że oskarżona przywłaszczyła sobie w okresie od 16 stycznia 2020r. do 20 lutego 2020r. odkurzacz i laptop, co stanowi czyn z art. 284§1kk.

Bowiem bezsporne jest to, że w dniu 15 stycznia 2020r. oskarżona została zwolniona „dyscyplinarnie” i że też tego dnia komisja, w której skład wchodził świadek D. K., sporządziła protokół zabezpieczenia dokumentacji i nośników elektronicznych będących w dyspozycji Dyrektora Biblioteki we F. tj. oskarżonej, a zabezpieczenie to dot. pomieszczeń ww biblioteki. Bezspornym jest też i to, co wynika z zeznań A. W. (1), J. K. (1), wyjaśnień oskarżonej, częściowo zeznań J. K. i Z.B., że poza siedzibą biblioteki znajdowały się jeszcze inne przedmioty należące do ww biblioteki tj. laptop L., odkurzacz K. i drewniany stolik; stolik znajdował się w zakładzie Z.B. w naprawie reklamacyjnej, a odkurzacz K. i laptop w domu oskarżonej. Przy czym odkurzacz K. oskarżona zabrała do domu by naprawił go J. K. (1), a laptop oskarżona zabierała do domu by wykonać na nim pracę, której nie zdołała wykonać w godzinach pracy.

Przy czym ze spójnych ze sobą dowodów, które zasługują na wiarygodność, w postaci: zeznań J. K. (1), dokumentacji medycznej i twierdzeń samej oskarżonej wynika, że zwolnienie dyscyplinarne było dla oskarżonej szokiem, że spowodowało u niej załamanie nerwowe, problemy ze snem, płaczliwość, roztrzęsienie, co skutkowało zapisaniem jej w dniu 20 stycznia 2020r. przez lekarza psychiatrę leków, w tym na uspokojenie (hydroksyzyna). Taki zaś stan oskarżonej- czemu sąd I instancji nie nadał wystarczającego znaczenia- pozwalał na logiczne i uprawnione w świetle doświadczenia życiowego wnioskowanie, że zwolniona „dyscyplinarnie” oskarżona faktycznie była takim zwolnieniem załamana i z tej przyczyny nie zwróciła po zwolnieniu jej przedmiotów w postaci laptopa, odkurzacza i stolika. Co prawda oskarżona po zwolnieniu złożyła w dniu 5 lutego 2020r. (datowany na 4 lutego 2020r.) pozew do sądu pracy, ale nie można z tego faktu wywodzić, że była w dobrej kondycji psychicznej i że skoro złożyła taki pozew to mogła też zwrócić ( wcześniej niż 21 lutego 2020r.) do biblioteki laptopa,

odkurzacz i stolik. Bowiem wczytując się w treść rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z 15.01.2020r., to należy zauważyć, że z dokumentu tego wynika pouczenie o możliwości wniesienia odwołania od tego rozwiązania umowy o pracę w terminie 21 dni. Stąd złożenie przez oskarżoną pozwu o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w dniu 5 lutego 2020r. wynikało z potrzeby dokonania tej czynności w terminie wynikającym z pouczenia. Ponadto należy zgodzić się z obrońcą, że treść tego dokumentu sugeruje, że oskarżona korzystała z pomocy fachowca,prawnika przy sporządzaniu tego pozwu. Nie można więc okoliczności dot. pozwu złożonego w sądzie 5 lutego 2020r. nadawać takiego znaczenia by wywodzić z niej, że oskarżona nie była zbyt załamana zwolnieniem z pracy i że skoro złożyła taki pozew to mogła też zwrócić wcześniej niż 21 lutego 2020r. laptopa, odkurzacz i stolik. Z dokumentacji lekarskiej wynika bowiem, że w okresie po zwolnieniu oskarżona skarżyła się na problemy w pracy a wobec tego nasuwa się logiczny wniosek, że oskarżona przeżywała – co potwierdził też świadek J. K.-zwolnienie „dyscyplinarne” po wielu latach pracy i że to było pierwszoplanową okolicznością, którą wtedy przeżywała, na której była skupiona, co spowodowało też sporządzenie i wniesienie do sądu pracy w terminie pozwu o odszkodowanie. Natomiast w świetle doświadczenia życiowego można przyjąć, że inne kwestie nie były w tamtym czasie dla oskarżonej tak ważne i uznać, że skupienie się oskarżonej na zwolnieniu z pracy było powodem, który usprawiedliwiał fakt niezwrócenia w okresie ponad miesiąca od zwolnienia przedmiotów należących do biblioteki, które znajdowały się poza biblioteką.

Natomiast gdy A. W. (1) napisała do oskarżonej 20 lutego 2020r. o zwrot rzeczy, to oskarżona następnego dnia po tej wiadomości i po tym jak odebrała stolik po wykonanej naprawie, to zwróciła do biblioteki laptopa, odkurzacz i stolik. To zaś, że domagała się pokwitowania zwrotu tych rzeczy, było jak najbardziej uzasadnione w świetle czynności zwrotu i tego by udokumentować taką czynność. W tym miejscu należy zauważyć, że przecież dokumentacja medyczna czy zeznania J. K., nie wskazywały na brak poczytalności oskarżonej, stąd gdy oddała ona rzeczy o których zwrocie jej przypomniano, to poprosiła o udokumentowanie tej czynności, co uzyskała. Przy czym samo domaganie się pokwitowania zwrotu laptopa, odkurzacza i stolika nie może świadczyć o tym, że oskarżona – wbrew zapisom z dokumentacji medycznej- była w doskonałej kondycji psychicznej, a skoro chciała pokwitowania, to świadczyło o przywłaszczeniu przez nia rzeczy, których nie oddała wcześniej.

W tym miejscu należy zauważyć, że pierwotnie zarzut z a/o dot. przywłaszczenia przez oskarżoną laptopa, odkurzacza i stolika. Natomiast sąd I instancji w pkt. I zaskarżonego wyroku i w pisemnym uzasadnieniu wyroku stwierdził przywłaszczenie tylko dwóch przedmiotów tj. laptopa i odkurzacza, przy czym w pisemnym uzasadnieniu wyroku nie wskazał powodów takiego postąpienia, chociaż zaznaczył, że gdyby oskarżona nie miała zamiaru przywłaszczenia, to powinna zakomunikować po zwolnieniu o tym, gdzie niezwrócone rzeczy się znajdują, co dotyczyło przecież też stolika, który znajdował się- podobnie jak laptop i odkurzacz- poza biblioteką bo był w reklamacji, a który ostatecznie – bez wskazania w pisemnym uzasadnieniu wyroku powodu takiego postąpienia-nie znalazł się jako składnik mienia przywłaszczonego w opisie czynu z pkt. I wyroku, chociaż oskarżona po zwolnieniu również nie „rozliczyła się” ze stolika, a brak takiego „rozliczenia” dot. rzeczy należącej do biblioteki, sąd I instancji uznał przecież za przejaw zamiaru przywłaszczenia.

Należy też zauważyć, że sąd I instancji uznał, że skoro oskarżona dopiero dzień po otrzymaniu wiadomości od A. W., „jak widać po przemyśleniu”, postanowiła oddać rzeczy, to ma też być argumentem za przyjęciem, że M. Ł. rzeczy te przywłaszczyła. Jednak w wyjaśnieniach oskarżona wyraźnie podała, że smsa dostała 20 lutego 2020r. i że 21 lutego 2020r. zmobilizowała się jakoś, zabrała laptopa i odkurzacz, ale też, pojechała do W. po stolik, który był w reklamacji i odwiozła te rzeczy do biblioteki. Oddanie rzeczy o które 20.02.2020r. upomniała się A. W., nie tego samego tylko następnego dnia, wynikało więc z potrzeby odebrania stolika z reklamacji, co potwierdził w zeznaniach świadek Z. B., a nie z tego, że oskarżona mogła natychmiast po otrzymaniu wiadomości od A. W. odwieźć wszystkie brakujące rzeczy, ale najpierw musiała „przemyśleć” czy chce je zwrócić.

Należało też uwzględnić na korzyść oskarżonej to, że zauważyła ona w swoich wyjaśnieniach, iż wszystkie środki trwałe wprowadzała księgowa, a ona tylko na bieżąco podpisywała faktury, opisywała je i przekazywała księgowej do wpisania. Okoliczność ta nie została zanegowana treścią innego dowodu, a z zeznań A. W. wynikało, że i kwestia sporządzania spisu z natury na koniec danego roku nie wiadomo z czego miała wynikać. A wobec tego i argument sądu I instancji, że ww przedmioty nie były ujęte w wykazie środków trwałych, nie mógł świadczyć o zamiarze przywłaszczenia po stronie oskarżonej, skoro to nie oskarżona, tylko księgowa, miała dokonywać wpisów do wykazu środków trwałych, a wpis taki nie został dokonany, przy czym same faktury zakupu laptopa i odkurzacza stanowiące dokumenty księgowe, które podpisywała oskarżona, nie zostały przecież zniszczone czy ukryte.

A mając na uwadze powyższe, to należało zgodzić się z obrońcą, że sąd I instancji nie dość wnikliwie przeanalizował wszystkie zebrane dowody w sprawie, pominął pewne okoliczności korzystne dla oskarżonej, co nastąpiło z obrazą art. 7 kpk, art. 92 kpk i art. 410 kpk i co w efekcie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Skoro bowiem okoliczności przywołane przez sąd I instancji, dla wykazania zamiaru przywłaszczenia mienia przez oskarżoną, wcale nie wynikały w sposób jasny i pewny z ujawnionych dowodów, to nie można było też stwierdzić, że i ustalenia faktyczne tego sądu są prawidłowe.

Wniosek

o zmianę wyroku i o uniewinnienie oskarżonej

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których uwzględniono zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia

Lp.

Zarzut

2.

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych był zasadny, skoro sąd I instancji nie dostrzegł wszystkich okoliczności sprawy wynikających z całej treści prowadzonych dowodów i nie nadał im właściwej rangi, co powinien uczynić prawidłowo stosując kryteria doświadczenia życiowego czy prawidłowego rozumowania. A kształtując przekonanie dot. możliwości przywłaszczenia przez oskarżoną mienia wskazanego w pkt. I wyroku, na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów i ujawnionych w sprawie okoliczności, to nie można było zgodzić się z wnioskami sądu I instancji przedstawionymi w ustaleniach faktycznych iż M. Ł. (1) w okresie od 16 stycznia 2020r. do 20 lutego 2020r. przywłaszczyła sobie cudze rzeczy ruchome w postaci odkurzacza piorącego K. i laptopa L. należących do biblioteki we F..

O "włączeniu rzeczy do swego majątku i rozporządzeniu nimi jak własnymi", bo tak należy rozumieć przywłaszczenie z art. 284kk nie świadczy - jak uczynił to sąd - sam tylko fakt nieuprawnionego posiadania laptopa i odkurzacza przez oskarżoną po rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Zebrane dowody wskazywały bowiem na powody dla których rzeczy te znalazły się w domu oskarżonej i powody te należy uznać za uzasadnione potrzebą naprawy odkurzacza i pracą oskarżonej z wykorzystaniem laptopa po godzinach pracy. Co prawda oskarżona po tym jak została zwolniona z pracy nie zwróciła ww rzeczy oraz nie poinformowała o tym gdzie te rzeczy się znajdują, ale uwzględniając wykazany dowodami (dokumentacją lekarską, zeznaniami J. K., wyjaśnieniami samej oskarżonej) zły stan psychiczny oskarżonej wywołany sposobem jej zwolnienia w ramach tzw. „dyscyplinarki” po wielu latach pracy, to takie postąpienie można usprawiedliwić w świetle doświadczenia życiowego tym, że była ona skupiona na kwestii zwolnienia z pracy a inne kwestie w tamtym czasie byłe dla niej – co oczywiste- mniej ważne. Natomiast okoliczność, że po tym jak A. W. wysłała do oskarżonej wiadomość dot. ww rzeczy, to M.Ł. zareagowała na taką wiadomość, która jej uzmysłowiła potrzebę oddania ww rzeczy i następnego dnia pojechała odebrać stolik z reklamacji oraz i stolik i laptop i odkurzacz odwiozła do biblioteki. A to wyraźnie świadczy o tym, że nie działała z zamiarem uczynienia z cudzej rzeczy swojej własności. Nie zwodziła przecież A. W. – po tym jak ta wysłała jej wiadomość- ani co do faktu posiadania laptopa i odkurzacza ani co do braku możliwości ich zwrotu, nie podejmowała oszukańczych zabiegów np. by wskazać inną osobę która mogła zabrać ww przedmioty, nie wykorzystała tego, że przedmioty te nie były wpisane do wykazu środków trwałych, by je gdzieś ukryć. W okresie po zwolnieniu nie zastawiła też tych rzeczy w lombardzie, nie starała się ich sprzedać, nie manifestowała swoim zachowaniem, że chce z nimi postąpić jak ich właściciel. Takim zachowaniem oskarżona nie zamanifestowała więc woli włączenia ww rzeczy do swojego majątku czy zamiaru definitywnego pozbawienia podmiotu uprawnionego ich własności. A wobec tego sąd I instancji nie miał podstaw by ustalić, że M. Ł. działała z zamiarem przywłaszczenia laptopa i odkurzacza należących do biblioteki.

Wniosek

o zmianę wyroku i o uniewinnienie oskarżonej

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których uwzględniono zarzuty obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia i błędu w ustaleniach faktycznych

Lp.

Zarzut

3.

Obrazy przepisu prawa materialnego tj. art. 284§1kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca w apelacji postawił zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 286§1kk w zw. z art. 294§1kk, co oczywiście jest niezgodne z treścią zaskarżonego wyroku, bo powinien postawić zarzut obrazy art. 284§1kk tj. przepisu zastosowanego przez sąd I instancji, co uczynił w wystąpieniu na rozprawie apelacyjnej. Niezależnie jednak od błędu w oznaczeniu przepisu w apelacyjnym zarzucie obrazy prawa materialnego, to należy podkreślić, że w doktrynie i judykaturze obraza prawa materialnego jest utożsamiana z wadliwym zastosowaniem lub niezastosowaniem danego przepisu w orzeczeniu opartym na prawidłowych ustaleniach faktycznych. Inaczej mówiąc obraza prawa materialnego zachodzi, gdy nastąpiła niewłaściwa subsumpcja niekwestionowanych ustaleń faktycznych pod dany przepis prawa materialnego. Nie ma zaś podstaw do zasadnego stawiania zarzutu obrazy prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia – jak to ma miejsce w omawianej sprawie- jest wynikiem i obrazy przepisów postępowania i w ich wyniku błędnych ustaleń faktycznych. Przy czym konsekwencją stwierdzenia obrazy przepisów postępowania i błędnych ustaleń faktycznych jest wniosek, iż oskarżona nie wyczerpała dyspozycji art. 284§1kk.

Wniosek

o zmianę wyroku i o uniewinnienie oskarżonej

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których uwzględniono zarzuty obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia i błędu w ustaleniach faktycznych

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

zmiana całego zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonej od czynu z art. 284§1kk

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn dla których uwzględniono zarzuty obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia i błędu w ustaleniach faktycznych

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. II

konsekwencją zmiany całego zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonej od czynu z art. 284§1kk jest obciążenie kosztami procesu Skarbu Państwa (art. 632 pkt. 2 kpk)

7.  PODPIS