Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 19 maja 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia SA Marcin Ciepiela

Protokolant: Kamil Klupś

przy udziale prokuratora Prokuratury Regionalnej w Katowicach Marty Irzyńskiej

po rozpoznaniu w sprawie J. U. (U.)

skazanego za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

zażalenia złożonego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 10 lutego 2020 r., sygn. akt VII Kow 5889/19

w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego

postanawia

1.  na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w. utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

2.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w. zwolnić skazanego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Zażalenie obrońcy skazanego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny po przeprowadzeniu kontroli odwoławczej zaskarżonego orzeczenia stwierdził, że wbrew zarzutom skarżącego poczynione przez sąd a quo ustalenia faktyczne i prawne są prawidłowe, a wydane postanowienie zasadne.

Przede wszystkim zaaprobować należy wyrażony w zaskarżonym orzeczeniu pogląd, że jakkolwiek skazany spełnia formalne wymogi do uzyskania zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego (SDE), to nie spełnia wymogów materialnych określonych w art. 43la § 1 pkt 2 i § 2 k.k.w. Słusznie przyjął Sąd Okręgowy, że fakt uprzedniej sześciokrotnej karalności skazanego oraz brak skuteczności stosowanych wobec J. U. środków probacyjnych oraz kar, tak wolnościowych jak i o charakterze bezwzględnym, determinuje stwierdzenie, że wymieniony jest osobą zdemoralizowaną w stopniu, który wyklucza skorzystanie z dobrodziejstwa w postaci odbycia zastępczej kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego (art. 43la § 2 k.k.w.). Zaznaczyć należy, że żaden przepis nie wymaga, aby był to stopień znaczny, na czym koncentruje się skarżący.

Wskazując na cztery skazania J. U. w latach 2005-2011, skarżący pominął kolejne wyroki skazujące zapadłe w latach 2014 i 2018. A przecież właśnie uprzednia, wielokrotna karalność skazanego przemawiała za koniecznością resocjalizacji skazanego w warunkach zakładu karnego.

Trafnie sąd a quo dostrzegł, że wskutek uchylania się od wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne, orzeczonej jako kara ograniczenia wolności prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Oświęcimiu, sygn. akt II K 222/18, skazany doprowadził do jej zamiany na zastępczą karę pozbawienia wolności. Kwestionowanie tego spostrzeżenia przez skarżącego stanowi w istocie polemizowanie z prawomocnym orzeczeniem Sądu Rejonowego w Oświęcimiu, sygn. akt II K 222/18, II 1 Ko 77/19, i jako takowe jest skazane na niepowodzenie. Opisane, a prawidłowo ustalone zachowanie skazanego, świadczy o jego lekceważącym stosunku wobec obowiązującego porządku prawnego, a tym samym nie daje podstaw do stwierdzenia, aby wykonanie przez skazanego zastępczej kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego było wystarczające do osiągnięcia celów kary (art. 43la § 1 pkt 2 k.k.w.). Zauważyć nadto należy, że po wydaniu postanowienia o zamianie orzeczonej wobec skazanego kary ograniczenia wolności na zastępczą karę pozbawienia wolności, skazany deklarował wykonanie kary orzeczonej pierwotnie, co skutkowało wstrzymaniem wykonania postanowienia, a mimo tego ostatecznie zaniechał wykonywania prac społecznie użytecznych w sposób ciągły, w pełnym wymiarze w stosunku miesięcznym. Opisana postawa skazanego uprawnia do zaaprobowania poglądu wyrażonego przez Sąd Okręgowy, w zakresie braku samodyscypliny i samokontroli skazanego, a w konsekwencji – braku przesłanek materialnych do udzielenia skazanemu zezwolenia na odbycie kary w ramach SDE.

Podnoszona przez skarżącego argumentacja, odnosząca się do braku możliwości wykonywania przez skazanego kary ograniczenia wolności ze względu na wykonywanie pracy zarobkowej, nie tylko nie została poparta jakimkolwiek dowodem, ale nie ma tak doniosłego znaczenia na gruncie niniejszego postępowania, jak wywodzi skarżący, mogąc w istocie stanowić (w przeszłości) argument w postępowaniu w przedmiocie zamiany kary ograniczenia wolności na zastępczą karę pozbawienia wolności.

Również podnoszone przez skarżącego okoliczności dotyczące sytuacji rodzinnej skazanego, nie stanowią podstawy do zmiany zaskarżonego postanowienia, jako nieobjęte przesłankami do uzyskania zezwolenia na odbywanie kary w ramach SDE.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, sąd a quo poczynił prawidłowe ustalenia w zakresie warunków osobistych skazanego, które wywiódł z kompletnego materiału dowodowego, ocenionego zgodnie z regułami procesowymi oraz zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logiki. Miał także Sąd Okręgowy w polu widzenia pozytywną opinię o skazanym, wynikającą z treści wywiadu środowiskowego, niemniej jednak wydźwięk tego dowodu nie dyskredytował okoliczności wynikających z treści pozostałego materiału dowodowego, zdecydowanie przemawiających na niekorzyść skazanego.

Mając na uwadze powyższe, podzielono stanowisko sądu penitencjarnego, iż odbycie przez skazanego kary w ramach SDE byłoby niewystarczające dla osiągnięcia jej celów.

Z uwagi na trudną sytuację osobistą i majątkową skazanego, po myśli przepisów wskazanych w punkcie 2 części dyspozytywnej postanowienia, zwolniono go od wydatków postępowania odwoławczego, uznając, że ich poniesienie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

ZARZĄDZENIE

- o treści prawomocnego postanowienia poinformować skazanego,

- zwrócić akta sprawy.

Katowice, dnia 19 maja 2020 r.