Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 85/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. W.

A. W. w dniu 31 października 2020 roku w miejscowości M. rejonu (...) prowadził w ruchu drogowym motorower marki L. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stwierdzonym stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu na urządzeniu A. nr (...), I pomiar 0,55 mg/l, II pomiar 0,55 mg/l i Alkometr A.2.0. I pomiar 0,57 mg/l, II pomiar 0,57 mg/l, nie stosując się do decyzji nr (...). (...).1.106.2019 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami wydanej przez Starostę (...) w dniu 12 marca 2019 roku, przy czym czynu tego dopuścił się w czasie zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego (...) sygn. akt (...) z dnia 12 grudnia 2018 roku.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

31 października 2020 roku funkcjonariusz Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w N. sierżant M. K. pełnił służbę wraz z starszym sierżantem K. W.. Około godziny 15:50 w M. na drodze publicznej funkcjonariusze policji ujawnili osobę poruszającą się motorowerem L. L. o nr rej. (...), którego styl jazdy wskazywał, iż może znajdować się on pod wpływem alkoholu. W związku z powyższym zatrzymano tego kierującego, celem przeprowadzenia badania trzeźwości.

Notatka urzędowa k. 1

Protokół badania trzeźwości urządzeniem A. nr (...) k. 2

Protokół badania trzeźwości urządzeniem Alkometr A.2.0 k. 3

Wyjaśnienia oskarżonego A. W. k. 18-19

Kierującym tym okazał się być A. W.. O godzinie 15:50 przeprowadzono badanie trzeźwości urządzeniem A. nr (...). Wynik tego badania wyniósł 0,55 mg alkoholu w decymetrze sześciennym wydychanego powietrza. Następnie badanie powtórzono o godzinie 16:06. Wynik tego badania wykazał zawartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu na poziomie 0,55 mg/l. W dalszym ciągu o godzinie 16:41 funkcjonariusze poddali A. W. badaniu na urządzeniu Alkometr 2.0. Pierwsze badanie przeprowadzone o godzinie 16:41 wykazało poziom alkoholu w organizmie oskarżonego na poziomie 0,57 mg/l. Badanie powtórzono pięć minut później i oskarżony uzyskał w nim taki sam wynik. W wyniku rozpytania oskarżony A. W. podał, iż tego dnia o godzinie 15:15 wypił 500 mililitrów piwa i 50 mililitrów wódki. Przedmiotowe probierze trzeźwości posiadały w chwili badania ważne świadectwo wzorcowania.

Notatka urzędowa k. 1

Protokół badania trzeźwości urządzeniem A. nr (...) k. 2

Protokół badania trzeźwości urządzeniem Alkometr A.2.0 k. 3

Świadectwo wzorcowania urządzenia A. nr (...) k. 6

Świadectwo wzorcowania urządzenia Alkometr A.2. k. 7

Wyjaśnienia oskarżonego A. W. k. 18-19

A. W. był już uprzednio oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. Mianowicie akt oskarżenia w tym przedmiocie wpłynął do Sądu Rejonowego w (...) w dniu 31 października 2018 roku. Sprawa ta toczyła się pod sygnaturą (...). W wyniku tego postępowania Sąd Rejonowy w (...) 12 grudnia 2018 roku wydał wyrok, w którym przyjmując, iż oskarżony w dniu 25 lipca 2018 roku około godziny 09:45 w M. prowadził w ruchu lądowym samochód znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stwierdzonym stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu 0,48 mg/ l, warunkowo umorzył postępowanie karne na dwuletni okres próby. Jednocześnie w punkcie III tego wyroku Sąd orzekł wobec A. W. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat. Orzeczenie to uprawomocniło się 20 grudnia 2018 roku. Tym samym niezależnie od daty zwrotu prawa jazdy przez oskarżonego zakaz ten obowiązywał w dniu 31 października 2020 roku. A. W. znał treść owego wyroku i orzeczonego w nim zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych będąc w tym zakresie obecnym na rozprawie w dniu 12 grudnia 2018 roku.

Informacja ze starostwa (...) k.14

Odpis wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Sączu k. 15

Wyjaśnienia oskarżonego A. W. k. 18-19

Protokół rozprawy w dniu 12 grudnia 2018 roku k.44 akt związkowych

W związku z przedmiotowym zakazem prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych Starosta (...) decyzją o nr KT. II. (...). 1.106. 2019 z dnia 12 marca 2019 roku cofnął A. W. uprawnienia kategorii AM , A1, A2, A, B1,B, C1,C, D1,D,B, +E, C1 +E, C +E, D1+E, D+E, T. Jednocześnie decyzji tej nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Decyzję tę odebrała córka oskarżonego 15 marca 2019 roku. Od tej decyzji nie wniesiono odwołania i po 14 dniach się ona uprawomocniła.

Notatka urzędowa k. 1

Informacja ze starostwa (...) k.14

Odpis decyzji Starosty (...) z dnia 12 marca 2019 roku k. 16

Dowód odbioru decyzji przez córkę oskarżonego k. 17

Informacja z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 27-28

A. W. ma 65 lat. Oskarżony posiada wykształcenie zawodowe o profilu elektromechanik. W chwili obecnej oskarżony nie pracuje i jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku. Oskarżony jest osobą żonatą, z którego związku posiada czwórkę dorosłych dzieci. W chwili obecnej nie ma on nikogo na utrzymaniu. A. W. mieszka wraz z żoną i córką w domu jednorodzinnym, którego jest współwłaścicielem. Aktualnie oskarżony podejmuje prace dorywcze i jest na utrzymaniu żony. Oskarżony jest osobą niekaraną. A. W. nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Oprócz zdarzenia z dnia 25 lipca 2018 roku oskarżony nie figuruje w rejestrze osób naruszających przepisy ruchu drogowego.

Wyjaśnienia oskarżonego A. W. k. 18-19 w zakresie danych osobopoznawczych

Notatka o oskarżonym k. 22

Zaświadczenie o stanie majątkowym oskarżonego k. 23-24

Karta K. k.25

Informacja z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 27-28

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego A. W.

Oskarżony A. W. będąc słuchanym w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W trakcie dochodzenia A. W. złożył także krótkie wyjaśnienia. W owych depozycjach procesowych oskarżony przyznał, iż jechał on w inkryminowanym czasie będąc w stanie nietrzeźwości. Dodatkowo oskarżony podał, iż zdawał on sobie sprawę z obowiązującego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Jednocześnie oskarżony wskazał, iż to była głupota z jego strony. Natomiast w toku postępowania jurysdykcyjnego oskarżony także w żaden sposób nie kwestionował swojej odpowiedzialności karnej przyznając się do postawionego w akcie oskarżenia zarzutu. Na tym etapie postępowania oskarżony odmówił natomiast złożenia dalszych wyjaśnień, wskazując, iż nie ma on nic na usprawiedliwienie własnego zachowania. Sąd Rejonowy uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne i przydatne do ustalenia stanu faktycznego w tym postępowaniu. Wskazać należy, iż korespondują one w pełni z pozostałym materiałem dowodowym w tej sprawie, a więc notatką urzędową, protokołem badania trzeźwości w tym powziętym wówczas rozpytaniu, danymi wynikającymi z akt sprawy II K 1450/18. Jednocześnie należy zważyć, iż oskarżony w żaden sposób nie próbował usprawiedliwić swojego zachowanie podając, iż zgadza się on w całości z postawionym mu zarzutem. W związku z powyższym w realiach tego postępowania brak było podstaw do zanegowania wartości dowodowej owych wyjaśnień, które okazały się przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych.

Notatka urzędowa, protokoły badania trzeźwości, świadectwa wzorcowania, zaświadczenie o stanie majątkowym, odpis wyroku, protokół rozprawy z dnia 12 marca 2019 roku, odpis decyzji starosty i dowód jej doręczenia, karta karna, notatka o oskarżonym, informacja z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego

Sąd Rejonowy uznał także za wiarygodne pozostałe dowody wnioskowane przez oskarżyciela publicznego do przeprowadzenia w trakcie rozprawy głównej. Tymi dowodami były notatka urzędowa, protokół badania trzeźwości urządzeniem A. nr (...), protokół badania trzeźwości urządzeniem Alkometr A.2.0, świadectwo wzorcowania urządzenia A. nr (...) , świadectwo wzorcowania urządzenia Alkometr A.2, informacja ze starostwa (...), odpis wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Sączu, odpis decyzji Starosty (...) z dnia 12 marca 2019 roku, dowód odbioru decyzji przez córkę oskarżonego, notatka o oskarżonym, zaświadczenie o stanie majątkowym oskarżonego, karta karna, informacja z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Przedmiotowe dokumenty zostały bowiem sporządzone we właściwej formie przez upoważnione do tego osoby. Dodatkowo żadna ze stron procesu nie kwestionowała danych merytorycznych zawartych w tych dokumentach. Także Sąd Rejonowy nie powziął wątpliwie co do autentyczności tych dowodów i prawdziwości zawartych w nich informacji. E. owe dokumenty okazały się być przydatne dla celów tego procesu i na ich podstawie Sąd Rejonowy ustalił szereg okoliczności faktycznych relewantnych dla końcowego wyniku procesu.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

A. W. został oskarżony o to, że w dniu 31 października 2020 roku w miejscowości M. rejonu (...) prowadził w ruchu drogowym motorower marki L. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stwierdzonym stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu na urządzeniu A. nr (...), I pomiar 0,55 mg/l, II pomiar 0,55 mg/l i Alkometr A.2.0. I pomiar 0,57 mg/l, II pomiar 0,57 mg/l, nie stosując się do decyzji nr (...). (...).1.106.2019 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami wydanej przez Starostę (...) w dniu 12 marca 2019 roku, przy czym czynu tego dopuścił się w czasie zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w (...), sygn. akt (...) z dnia 12 grudnia 2018 roku.

Zgodnie z treścią art. 178a § 1 k.k. odpowiedzialności karnej za ten czyn zabroniony podlega ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Bezsporne jest, iż owy typ czynu zabronionego jest typem powszechnym i formalnym. Odnosząc się do zawartych w nim znamion należy przypomnieć, iż pojęcie ruchu lądowego jest znacznie szersze aniżeli poruszanie się przez sprawce po drogach publicznych. Nadto wypada zauważyć, iż pojazd mechaniczny posiada swoją jurydyczną definicję, zgodnie z którą tego rodzaju nośnikiem jest pojazd, którego normalne użycie wiąże się z pracą jednostki napędowej w postaci silnika. W dawniejszym orzecznictwie Sądu Najwyższego wątpliwości budziły przypadki gdy sprawca poruszał się pojazdem silnikowym o pojemności poniżej 50 cm ³ jednakże w chwili obecnej przeważa pogląd, iż to nie pojemność silnika stanowi czynnik różnicujący odpowiedzialność karną, lecz ogólne właściwości pojazdu. Tak też użycie roweru wyposażonego w wspomagający silnik elektryczny nie będzie realizować znamion tego występku, gdyż konstrukcja tego pojazdu umożliwia jego eksploatacje jako zwykłego roweru. Natomiast takiej możliwości nie ma w sytuacji pracy motoroweru czy skutera, które to pojazdu dla realizacji ich funkcji muszą posiadać uruchomiony silnik. E. w niniejszej sprawie brak ustalenia po stronie organu postępowania przygotowawczego owej pojemności skokowej tego pojazdu nie jest szczególnie istotna. Jednocześnie należy wskazać, iż stan nietrzeźwości w polskim systemie prawa karnego posiada swoją definicje legalną zawartą w art. 115 § 16 k.k. i jest to przypadek, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub gdy zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Oczywiście z uwagi na brak zawarcia klauzuli nieumyślności dla przyjęcia tego występku niezbędne jest aby sprawca działał co najmniej z zamiarem wynikowym tj. posiadał świadomość możliwości jego popełnienia i przy tym godził się na realizacji wyżej opisanych znamion przedmiotowych.

Oskarżyciel publiczny zarzucił A. W. także naruszenie art. 244 k.k. Według normy sankcjonującej zawartej w tym przepisie karze od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności podlega ten kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, wykonywania czynności wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, zakazu posiadania wszelkich zwierząt albo określonej kategorii zwierząt albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany. Odnosząc się do interesującego nas w realiach tego procesu zakazu prowadzenia pojazdów należy wskazać, iż ustawodawca nie zawęził możliwości popełnienia tego przestępstwa jedynie do przypadku kiedy ów zakaz wynika z wyroku prawomocnie skazującego za popełnienie przestępstwa. Brak tej modalizacji wskazuje, iż relewantny na gruncie tego przepisu pozostaje także zakaz prowadzenia pojazdów wydany w wyroku skazującym za wykroczenie czy tak jak w realiach niniejszej sprawy orzeczony przy okazji wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne. Jednocześnie dla spełnienia wymagań strony podmiotowej niezbędne jest ażeby sprawca posiadał świadomość obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów określonej kategorii bądź wszelkich pojazdów mechanicznych.

Nadto w akcie oskarżenia wskazano, iż czyn A. W. wypełnił także znamiona art. 180a k.p.k. W świetle tego artykuły występek ten popełnia kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, prowadzi pojazd mechaniczny, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Warto zauważyć, iż inaczej niż w przypadku występku z art. 178a § 1 k.k. na kanwie tego przepisu ustawodawca zawęził miejsce jego popełnienia jedynie do drogi publicznej, strefy zamieszkania czy strefy ruchu, które posiadają odpowiednie definicje legalne w ustawie prawo o ruchu drogowym. Dla spełnienie znamion przedmiotowych tego przepisu niezbędne jest też aby owo prowadzenie pojazdu nastąpiło pomimo wydania decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Sąd Rejonowy stoi także na stanowisku, iż cofnięcie uprawnień musi dotyczyć ściśle określonej kategorii pojazdów. Problem w tym przypadku występuje właśnie odnośnie kategorii AM, gdzie osoby urodzone przed 1995 roku nie muszą posiadać uprawnień na prowadzenie tego typu pojazdów mechanicznych. Oczywistym jest też, iż pojęcie decyzji w przedmiocie cofnięcia uprawnień nie sposób interpretować w sposób rozszerzający i twierdzić, iż znamiona tego występku wyczerpuje także nie stosowanie się do decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy. Natomiast podobnie jak na gruncie art. 178a § 1 k.k. czy art. 244 k.k. występek z art. 180a k.k. można popełnić w dwóch formach zamiaru przewidzianych w art. 9 § 1 k.k. W tym miejscu wypada jeszcze zwrócić uwagę na wyrok Sądu Najwyższego w sprawie V KK 429/20, gdzie Sąd Najwyższy stwierdził, iż przestępstwo z art. 180a k.k. może popełnić tylko osoba, wobec której decyzja administracyjna zapadła i tylko w okresie, na jaki cofnięto tą decyzją uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi. Zarazem, w okresie uwidocznionym w decyzji o cofnięciu uprawnień, osoba wobec której zapadło takie rozstrzygnięcie nie może ich odzyskać. Okoliczność ta ma istotne znaczenie biorąc pod uwagę wymóg określoności trwania owej decyzji statuowana w orzecznictwie sądów administracyjnych, co w ocenie Sądu Rejonowego ma istotny wpływ na możliwość formułowania kumulatywnej kwalifikacji przepisów z art. 180 a i 244 k.k, co jest zasadniczym problemem w tym postępowaniu i zostanie potraktowane w odrębnym akapicie.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzenia natury ogólnej Sąd Rejonowy nie miał żadnych wątpliwości, iż A. W. swoim zachowaniem zrealizował znamiona przedmiotowe i podmiotowe czynów zabronionych z art. 178 a § 1 k.k, 244 k.k. i 180a k.k. W tej materii należy wskazać, iż zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego ponad dwukrotnie przekroczyła granice odróżniającą stan nietrzeźwości i stan po użyciu alkoholu. Jednocześnie bezspornym jest, iż A. W. inkryminowanego dnia poruszał się po drodze publicznej, a więc w ruchu lądowym. Co istotne zgodnie z przyjętym wyżej poglądem prawnym należało zważyć, iż kierowany przez niego pojazd tj. motorower z uwagi na swą specyfikę i konieczność użycia silnika w celu poruszania się nim w sposób zgodny z jego właściwościami jest desygnatem pojęcia pojazd mechaniczny. Jednocześnie Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, iż oskarżony działał w tym zakresie w zamiarze bezpośrednim. Tak tylko można wytłumaczyć sytuacje kiedy A. W. zdecydował się prowadzić pojazd mechaniczny około pół godziny po wypiciu przez niego pół litra piwa i 50 mililitrów wódki. Podobnie analiza zgromadzonej w tym postępowaniu dokumentacji w sposób jasny wskazuje, iż A. W. czynu tego dopuścił się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonym wyrokiem warunkowo umarzającym postępowanie karne. Co istotne oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z obowiązywania tego środka karnego, albowiem był on obecny podczas ogłoszenia wyroku i przez to musiał mieć wiedze, iż ów zakaz upłynie dopiero w grudniu 2020 roku. Tym samym również w przypadku tego typu czynu zabronionego zachowanie oskarżonego należy określić jako umyślne. Nadto w przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż wobec oskarżonego wydano decyzje administracyjną w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami kat AM. Jednocześnie owa decyzja była prawomocna. Do tego należało zauważyć, iż nie upłynął okres czasu zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, a więc dalej istniała podstawa prawna upoważniająca do cofnięcia uprawnień. Jednocześnie A. W. zdawał sobie sprawę z wydania tego rodzaju decyzji. Ów akt administracyjny został doręczony jego dorosłemu domownikowi tj. córce na wiele miesięcy przed inkryminowanym zdarzeniem. Tym samym także nieposłuszeństwo powyższej decyzji administracyjnej A. W. obejmował swoim zamiarem. Należało jednocześnie zważyć, iż pomimo tego, iż A. W. prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych to mimo tego nie doszło do popełnienia typu kwalifikowanego określonego w art. 178a § 4k.k. W tym względzie należało zauważyć, iż dla bytu typu kwalifikowanego koniecznej jest aby ów zakaz prowadzenia pojazdów został orzeczony w związku ze skazaniem. Natomiast w realiach tej sprawy mieliśmy do czynienia z wydaniem wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne, a wiec orzeczenia, które w żaden sposób nie można utożsamiać z pojęciem skazania. Nadto rozszerzająca wykładania tego pojęcia byłaby niewątpliwie analogią na niekorzyść oskarżonego, co przecież jest sprzeczne z rudymentarnymi zasadami prawa karnego mającymi swoje umocowanie w Konstytucji Rzeczpospolitej/.

W przedmiotowej sprawie natomiast zaktualizował się problem określenie czy między art. 180 a k.k. i art. 244 k.k. (oczywiście w postaci nie stosowania się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych) zachodzi rzeczywisty czy też pozorny/pomijalny zbieg przepisów. W tym względzie należy zwrócić uwagę, iż orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zawsze niesie za sobą konieczność wydania decyzji w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. Owa konieczność wynika z art. 182 § 2 k.k.w, zgodnie z tym przepisem organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu. Co szczególnie istotne w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, iż decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi jest związana zakresem orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zarówno w aspekcie przedmiotowym tj. rodzaju pojazdów mechanicznych jak i czasowym tj. decyzja musi obejmować okres orzeczony zakazem sądowym. W tym miejscu warto przytoczyć chociażby wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach w sprawie II SA/Gl 1593/19, gdzie sąd stwierdził, iż z przepisu art. 182 § 2 k.k.w. wynika obowiązek organu cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami w zakresie orzeczonym w wyroku sądu karnego. Organ ma zatem nie tylko cofnąć uprawnienie do kierowania pojazdami, ale musi także cofnąć je w orzeczonym przez sąd karny zakresie. Pojęcie "orzeczonego przez sąd karny zakresu" odnosi się przede wszystkim do zakresu przedmiotowego, w jakim sąd karny orzekł zakaz prowadzenia pojazdów. Nie budzi wątpliwości, że wskazane powyżej pojęcie "orzeczonego przez sąd karny zakresu" odnosi się także do okresu na jaki sąd orzekł zakaz prowadzenia pojazdów, co oznacza, że cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami musi nastąpić na ściśle wyznaczony okres, wynikający z orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdu. Tym samym w świetle wymogów prawa administracyjnego nie jest możliwym wydanie decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami na okres przenoszący czas obowiązywania owego zakazu. Dlatego też stwierdzić należy, iż wydanie decyzji w przedmiocie cofnięcia uprawnień jest wtórne wobec orzeczonego środka karnego. Zwrócić też należy na art. 103 ustawy o kierujących pojazdami, zgodnie z którym wydanie decyzji o cofnięciu uprawnień jest obligatoryjne w przypadku orzeczenia sądowego zakazu prowadzenia pojazdów. Dlatego tez Sąd Rejonowy pragnie zwrócić uwagę, iż wydanie zakazu prowadzenia pojazdów musi nieść za sobą wydanie decyzji o cofnięciu uprawnień. Natomiast z uwagi na związanie zakresem orzeczenia o zakazie należy stwierdzić, iż przepis art. 244 k.k. pochłania na zasadzie konsumpcji art. 180a k.k. Nie można też twierdzić, iż przedmiotowe przepisy dotyczą różnych dóbr prawnych. Tego rodzaju rozumowanie byłoby nieuprawnionym zawężeniem interpretacji przepisów do wykładni a rubrica. Tymczasem niesporne jest, iż obok głównego dobra prawnego określonego w tytule danego rozdziału kodeksu karnego poszczególne przepisu mogą chronić także inne poboczne dobra prawne. Nie ulega wątpliwości, iż tak jest np. w przypadku przestępstwa rozboju, gdzie mienie nie jest jedynym dobrem chronionym za pomocą tego przepisu. Co więcej warto uwagę, iż Sąd Najwyższy w uchwale I KZP 22/11 wskazał, iż artykuł 244 k.k. ma dwojaki przedmiot ochrony. Nie tylko bowiem chroni on właściwe funkcjonowanie sądów poprzez respektowanie orzeczeń sądowych ale też w sposób pośredni bezpieczeństwo w komunikacji odnośnie braku stosowania się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Nadto warto zważyć, iż w świetle uchwały I KZP 16/08 przyjmuje się, iż także w rozdziale XXX kodeksu karnego mogą wystąpić pokrzywdzeni, co należy odnieść także do występku z art. 244 k.k. choćby w zakresie niestosowania się do zakazu zbliżania, co także wskazuje przecież na istnienie dwojakiego przedmiotu ochrony, bo przecież tylko zachowanie naruszające dobro prawne konkretnej jednostki może prowadzić do uzyskania statusu pokrzywdzonego. Tym samym Sąd Rejonowy stoi na stanowisku, iż art. 244 k.k. chroni także dobro prawne w postaci bezpieczeństwa w komunikacji i niewłaściwym jest kumulatywne kwalifikowanie art. 180a i 244 k.k. W tym zakresie warto zważyć także na motywy jakie legły za wprowadzeniem do kodeksu karnego tego rodzaju czynu zabronionego. Nie były nimi przecież chęć pogorszenia sytuacji prawnej podmiotów nie stosujących się do zakazu prowadzenia pojazdów, bo przecież zagrożenie przewidziane w art. 180a k.k. jest daleko niższe od zagrożenia z art. 244 k.k. Jak wskazuje się w motywach ustawodawczych powodem wprowadzenia tego przepisu była chęć wprowadzenia odpowiedzialności karnej dla osób, które z innych przyczyn (wymienionych art. 103 ustawy o kierujących pojazdami) mają cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi np. osób którym cofnięto prawo jazdy z uwagi na przekroczenie limitu punktów karnych czy z uwagi na stan zdrowia. To właśnie poruszanie się tego rodzaju osób po drogach w ocenie ustawodawcy wymagał wprowadzenia do polskiego porządku prawnego nowego typu czynu zabronionego. Raz jeszcze należy zaznaczyć, iż wprowadzenie tego przepisu w żadnym stopniu nie zmieniło sytuacji sprawców, którzy nie stosowali się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, gdyż art. 244 k.k. przewiduje w tym zakresie surowszą odpowiedzialność. E. także zakres ustawowego zagrożenia uprawnia do przyjęcia braku rzeczywistego zbiegu przepisów na zasadzie konsumpcji. Warto przypomnieć bowiem, iż zbieg norm sankcjonowanych może być albo rzeczywisty, albo pozorny (nierzeczywisty). Jak wynika z art. 11 § 2 k.k., zbieg przepisów zachodzi wówczas, gdy jeden czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, czyli narusza dyspozycje kilku zakazów karnych. Ustalenie to nie zawsze wymaga stosowania art. 11 § 2 i 3 k.k., ponieważ ocena relacji między przepisami, które naruszył sprawca, może prowadzić do wniosku, że w kwalifikacji prawnej czynu należy powołać tylko jeden z nich. Oceny tej dokonuje się na podstawie reguł wyłączania wielości ocen: zasady specjalności, konsumpcji i subsydiarności. Zastosowanie do ocenianego czynu którejkolwiek z nich usuwa potrzebę korzystania z art. 11 § 2 i 3 kk. W tym przypadku zasada konsumpcji oznacza, że przepis konsumujący (pochłaniający – tu art. 244 k.k. ) wyłącza zastosowanie przepisu konsumowanego (pochłanianego – art. 180a k.k. ). Dotyczy sytuacji, w której jeden ze zbiegających się przepisów zawiera wszystkie znamiona przestępstwa zamieszczone w drugim, a ponadto dodaje jeszcze inne znamiona, których ten drugi przepis nie przewiduje. Tak odnośnie podejmowanego tu problemu prawnego orzekł chociażby Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie IV Ka 616/19. Co więcej powyższy pogląd prawny jest szeroko obecny także w doktrynie prawa karnego zobacz chociażby W. Zontek, Zmiany w części szczególnej, [w:] W. Wróbel (red.), Nowelizacja prawa karnego s. 834; Art. 180a KK red. Stefański 2019, wyd. 24; KK, Art. 180a SPK T. 8 red. Gardocki 2018; Art. 180a KK T. I red. Królikowski 2017 ). Natomiast z uwagi na zasadę subsydiarności brak rzeczywistego zbiegu przepisów przyjmuje Grzegorz Bogdan w komentarzu pod redakcją Włodzimierza Wróbla. Jeszcze raz maksymalnie upraszczając owo zagadnienie należy zwrócić uwagę, iż zawsze w przypadku wydania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zostanie wydana decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami zgodna z zakresem orzeczonego środka karnego. Tym samym (nie licząc nieuprawnionego zaniechania po stronie organu administracyjnego) brak jest możliwości, ażeby zachowanie wyczerpujące znamiona występku z art. 244 k.k. nie wypełniało zarazem znamion czynu zabronionego z art. 180a k.k. Nadto z uwagi na wtórność owej decyzji administracyjnej zachodzi tu brak rzeczywistego zbiegu przepisów (na zasadzie konsumpcji) uniemożliwiający przyjęcie kumulatywnej kwalifikacji prawnej. Niezasadny jest też argument, iż pominięcie tego przepisu będzie stanowić pewną ulgę dla sprawy. Jego odpowiedzialność karna i tak będzie się bowiem opierać na przepisie surowszym, a więc 244 k.k., w którego znamionach ( z uwagi na treść art. 282 § 2 k.k.w) w sposób dorozumiany zawarto także brak zastosowania się do decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Tym samym kwalifikacja z art. 244 k.k. oddaje ogół kryminalnej zawartości danego zachowania sprawcy. Gdyby przyjmować sposób rozumienia stojący u podstaw wniesienia aktu oskarżenia należałoby przecież chociażby przy przestępstwie rozboju polegającym na stosowaniu przemocy wobec osoby podawać art. 217 k.k., co przecież jest praktyką powszechnie krytykowaną. Dlatego też Sąd Rejonowy w Nowym Sączu pomimo zrealizowania przez A. W. wszystkich znamion czynu zabronionego z art. +\180a k.k. wyeliminował ten przepis z podstawy prawnej skazania.

Tym Samym biorąc pod uwagę całość powyższych rozważań Sąd Rejonowy stwierdził, iż zachowanie oskarżonego A. W. wypełniło znamiona czynu zabronionego z art. 178a § 1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Powyższe stwierdzenie aktualizuje konieczność oceny kolejnego elementu struktury przestępstwa tj. stopnia społecznej szkodliwości. Rozpatrując tę problematykę należy stwierdzić, iż ustawodawca w art. 115 § 2 k.k. zawarł zamknięty katalog kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości. Zgodnie z tym przepisem Sąd oceniając stopień społecznej szkodliwości danego czynu jest zobowiązany wziąć pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W ocenie Sądu Rejonowego czyn oskarżonego A. W. był społecznie szkodliwy w rozumieniu art. 1 § 2 k.k. jednakże stopień jego społecznej szkodliwości należy ocenić jako średni. W realiach tego procesu należało bowiem zauważyć, iż A. W. poruszał się motorowerem, a więc pojazdem którego użycie niesie ze sobą mniejszy ładunek potencjalnego dla dobra prawnego w postaci bezpieczeństwa w komunikacji. Co więcej w sprawie tej nie wykazano aby oskarżony miał poruszać się drogą o szczególnie dużym natężeniu ruchu. Podobnie poziom stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego nie był bardzo wysoki. Oskarżony w wydychanym powietrzu posiadał 0,50 mg/l alkoholu, co wprawdzie dwukrotnie przekracza normę kontrawencjonalizującą stan nietrzeźwości od stanu po użyciu alkoholu, niemniej jednak stężenie to nie wykracza poza typowe przypadki charakterystyczne dla przypisanego oskarżonemu czynu zabronionego. Jednocześnie należało stwierdzić, iż stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był intensyfikowany poprzez naruszenie jednym czynem dwojga dóbr prawnych tj. bezpieczeństwa w komunikacji, a także właściwego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości i powagi orzeczeń sądowych. Nadto wypadało zwrócić uwagę, iż oskarżony zdecydował się naruszyć owe normy sankcjonowane niespełna godzinę po spożyciu alkoholu, co też wskazuje na jego zamiar bezpośredni, co także prowadzi do zwiększenia poziomu karygodności tego zachowania. W związku z powyższym Sąd Rejonowy stwierdził, iż owo zachowanie jest karygodne i jako takie spełnia materialną definicję przestępstwa.

Czyn zabroniony popełniony przez A. W. był także zawiniony w świetle normatywnej teorii winy. W tym zakresie należy zważyć, iż oskarżony jest osobą dorosłą, ukształtowaną społecznie, doskonale zdającą sobie sprawę z brzmienia normy sankcjonowanej. Co więcej w niniejszej sprawie nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności prowadzące do powzięcia wątpliwości odnośnie poczytalności oskarżonego w chwili czynu. Podobnie oskarżony nie działał w stanie wyższej okoliczności czy innej anormalnej sytuacji motywacyjnej. Przeciwnie sam wskazał on , iż jego zachowanie było zwykłą głupotą. W ocenie Sądu poziom winy oskarżonego jest wyższy od przeciętnego z uwagi na fakt, iż wobec A. W. było wcześniej warunkowo umorzone postępowanie karne o czyn z art. 178 a § 1 k.k., przez co powinien mieć szczególnie dobrze utrwalony zakaz prowadzenia pojazdów w stanie nietrzeźwości, abstrahując od kwestii naruszenia tym samym czynem orzeczonego tym wyrokiem środka karnego. Dlatego też Sąd Rejonowy uznał, iż zachowanie oskarżonego było zawiniony, co pozwoliło skompletować pięcioelementową strukturę przestępstwa określoną w art. 1 k.k.

W związku z powyższym Sąd Rejonowy w punkcie I wyroku uznał A. W. za winnego czynu z art. 178 a § 1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. W.

I

kara roku ograniczenia wolności

Zgodnie z treścią art. 11 § 3 k.k. jeżeli jeden czyn wypełnia znamiona kilku przepisów karę wymierza się na podstawie przepisu przewidującego wyższe ustawowe zagrożenie. Porównanie ustawowego zagrożenia art. 178 a § 1 k.k. i art. 244 k.k. wskazuje, iż to ten drugi artykuł winien być podstawą odpowiedzialności karnej A. W.. Zgodnie z treścią art. 244 k.k., sprawca tego występku podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Jednocześnie z uwagi na treść art. 37a k.k., który nadal zmienia zakres ustawowego zagrożenia przestępstwo to zagrożone jest karami alternatywnymi tj. grzywną i karą ograniczenia wolności.

Natomiast dyrektywy sądowego wymiaru kary zostały wysłowione przez ustawodawcę w art. 53 k.k. Według tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Wymierzając karę sąd bierze także pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji pomiędzy pokrzywdzonym a sprawcą albo ugodę pomiędzy nimi osiągniętą w postępowaniu przed sądem lub prokuratorem. Owe zasady sądowego wymiaru kary należy stosując się do dyspozycji art. 56 k.k. rozciągnąć także na orzeczenie co do innych środków reakcji karnej o charakterze penalnym przewidzianych w kodeksie karnym. Na powyższe reguły rządzące sposobem ustalenia kary właściwej zarówno do osoby jak i czynu sprawcy należy nałożyć także zasadę wynikającą z art. 58 § 1 k.k., zgodnie z która w przypadku gdy górna granica ustawowego zagrożenia danego występku nie przekracza 5 lat sąd może zastosować karę pozbawienia wolności tylko w przypadku gdyby inna kara nie mogła przynieść oczekiwanego efektu.

W ocenie Sądu Rejonowej w niniejszej sprawie nie było konieczności wymierzenia A. W. kary pozbawienia wolności. W tej materii należało zważyć, iż faktycznie oskarżony nie dał posłuchu normie sankcjonowanej i po raz drugi, mimo orzeczonego zakazu zdecydował się prowadzić pojazd mechaniczny, do tego w stanie nietrzeźwości. Nie można było jednak stracić z pola widzenia, iż A. W. jest osobą niekaraną. Powyższe stwierdzenie jest o tyle doniosłe, iż oskarżony ma 65 lat. Tym samym owo zachowanie można potraktować jako jednostkowy błąd oskarżonego mając na względzie jego prawie 40 letni okres odpowiedzialności karnej. Do tego w ocenie Sądu Rejonowego przeciwko wymierzeniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności przeciwstawiają się okoliczności tej sprawy istotnie redukujące poziom karygodności tego czynu. Nie można bowiem stracić z pola widzenia, iż A. W. prowadził motorower – a więc pojazd ledwie spełniający definicje pojazdu mechanicznego, z którego to użyciem wiąże istotnie mniejsze ryzyko dla bezpieczeństwa w komunikacji aniżeli w przypadku typowego tj. prowadzenia samochodu osobowego. Również poziom stężenia alkoholu w organizmie A. W. nie uzasadnia wskazania, iż tylko kara pozbawienia wolności może przynieść oczekiwany rezultat w postaci realizacji zadań prewencji indywidualnej i generalnej. W ocenie Sądu Rejonowego podobnie wzgląd na funkcje retrybutywną prawa karnego jak i potrzeba kształtowania społecznego poczucia sprawiedliwości nie wymaga zastosowania w tej sprawie kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu Rejonowego to kara ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w najpełniejszy sposób spełni wymogi właściwej reakcji penalnej. W tym miejscu należy bowiem wskazać, iż kara grzywny byłaby rozwiązaniem pobłażliwym, zważywszy na swoistą recydywę kryminologiczną oskarżonego. Nadto wymierzenie tego rodzaju kary byłoby niezasadne wobec obligatoryjnego środka karnego w postaci świadczenia na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, zwłaszcza w kontekście i tak trudnej sytuacji materialnej oskarżonego. Warto też zważyć, iż w niniejszej sprawie nie zaktualizowały się przesłanki, o których mowa w art. 58 § 2a k.k. Mianowicie oskarżony pomimo zaawansowanego wieku nie jest w wieku emerytalnym. Co więcej podejmuje on prace dorywcze. Brak jest też informacji ażeby z uwagi na swój stan zdrowia nie był on w stanie wykonywać nieskomplikowanych prac społecznie użytecznych. Sąd Rejonowy zważył także, iż to właśnie oddziaływanie na oskarżonego za pomocą pracy, biorąc pod uwagę fakt, iż obecnie jest on osobą pozostającą na utrzymaniu żony, będzie stanowić najlepsze remedium do skłonienia A. W. do zachowania zgodnego z prawem. Natomiast Sąd mając na względzie fakt, iż oskarżony nie zpełnił pokładanych w nim nadziei – w wyroku warunkowo umarzającym postępowanie karne, wymiar kary ograniczenia wolności określił na rok. Przedmiotowy okres czasu jest niezbędny ażeby A. W. odczuł negatywne skutki zarówno jazdy w stanie nietrzeźwości jak i braku poszanowania prawomocnych orzeczeń sądów. Zarazem określając miesięczny wymiar owych kontrolowanych, nieodpłatnych prac na cele społeczne Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony jest osobą pozostającą bez stałego zajęcia zarobkowego. Tym samym A. W. bez trudu będzie w stanie wygospodarować 32 godziny w stosunku miesięcznym, który to obowiązek jest przecież wynikiem jego niczym nieskrepowanej decyzji popełnionej inkryminowanego dnia. Nadto wypada zauważyć, iż oskarżony jest osobą nie mającą nikogo na utrzymaniu. W realiach tej sprawy nie ujawniły się też inne szczególne okoliczności wskazujące na nadmierną dolegliwość tak określonego wymiaru kary ograniczenia wolności. W związku z powyższym Sąd Rejonowy w punkcie I wyroku wymierzył A. W. karę roku ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 32 godzin w stosunku miesięcznym.

A. W.

II

zakaz prowadzenia pojazdów

Natomiast w punkcie II wyroku Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego A. W. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat. W tej mierze wypada nadmienić, iż w przypadku skazania sprawcy za występek z art. 178 a § 1 k.k. Sąd zobligowany jest do wymierzenia tego rodzaju środka karnego na okres co najmniej 3 lat. Jednocześnie podstawę do obligatoryjnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych stanowi także popełnienie występku z art. 244 k.k. polegającego na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów. Sąd Rejonowy mając na względzie, iż A. W. ponownie zdecydował się prowadzić pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, pomimo stosunkowo nie - znacznego stopnia społecznej szkodliwości tego czynu, zdecydował odejść od minimalnego okresu tego zakazu przewidzianego przez ustawę karną. Nadto Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż oskarżony czynu tego dopuścił się w okresie próby, co także implikowało konieczność jego surowszego potraktowania, z uwagi na faktyczną niepoprawność. Jednocześnie stopień społecznej szkodliwości tego czynu przeciwstawiał się surowszemu potraktowaniu oskarżonego i zbliżenia się górnej granicy możliwości zastosowania tego środka karnego. W związku z powyższym w punkcie II wyroku Sąd Rejonowy orzekł wobec A. W. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat.

A. W.

III

świadczenia na rzecz (...)

W punkcie III wyroku Sąd orzekł wobec A. W. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 5000 złotych. Sąd Rejonowy w tej materii zdecydował ograniczyć się do ustawowego minimum przewidzianego przez art. 43 a § 2 k.k. Powodem owego ograniczenia była trudna sytuacja finansowa oskarżonego, minimalne wynagrodzenie – pozyskiwane z prac dorywczych. Należało zauważyć, iż A. W. pozostaje de facto na utrzymaniu żony. Tym samym obciążenie oskarżonego wyższą kwotą mogłoby przynieść negatywne konsekwencje nie tylko dla samego oskarżonego ale również dla jego najbliższych. Nadto w ocenie Sądu wysokość orzeczonego środka karnego (stanowiącego główną dolegliwość całokształtu reakcji karnej) oraz fakt odbycia kary ograniczenia wolności będzie stanowić odpowiednią reakcje na zachowanie oskarżonego i w sposób należyty uzmysłowią A. W. karygodność tego rodzaju czynów i nie opłacalność naruszania norm sankcjonowanych. W ocenie Sądu kwota 5000 złotych będzie stanowić dla oskarżonego bardzo dotkliwe obciążenie finansowe i brak jest potrzeby, ażeby kwotę tę dodatkowo zwiększać.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Jednocześnie w punkcie IV wyroku Sąd Rejonowy obciążył A. W. kosztami tego procesu. Artykuł 627 k.p.k. statuuje bowiem zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą to oskarżony winien pokryć owe koszty, chyba że zachodzą szczególne przypadki wymienione w art. 624 § 1 k.p.k. Zdaniem Sądu Rejonowego wysokość powstałych w tej sprawie kosztów tj. łączna suma 250 złotych jest na tyle niska, iż oskarżony jako zdrowy dorosły mężczyzna jest w stanie ją bez trudu zgromadzić, zwłaszcza iż nie posiada innych osób na swoim utrzymaniu. Dodatkowo Sąd Rejonowy stwierdził, iż nie sposób twierdzić, iż za zwolnieniem A. W. od tego obowiązku przemawiają względy słuszności, kiedy to oskarżony działał w sposób umyślny pomimo uprzedniego wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne za tego samego rodzaju postępowanie. Natomiast sama wysokość kosztów jest odpowiednikiem wymierzonej A. W. kary, a także poniesionych przez Skarb Państwa wydatków (2 X ryczałt za doręczenie oraz ryczałt za kartę karną – na dzień wydania wyroku Sąd dysponował jedynie kartą karną pozyskaną w toku dochodzenia.

1.Podpis