Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 98/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 19 lutego 2021 r. o sygn. akt III K 248/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

na podstawie art. 438 pkt 1a k.p.k. zarzut obrazy przepisu prawa karnego materialnego tj. art. 85 § 2 k.k., polegającej na połączeniu wyroku Sądu Rejonowego w Stargardzie z dnia 24 lipca 2017 r. o sygn. akt II K 1331/11 i wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 26 września 2017 r. o sygn. akt III K 150/17 oraz wymierzeniu skazanemu z obrazą wymienionego przepisu kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności, mimo że w tym wypadku wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 26 września 2017 r. o sygn. akt III K 150/17 nie podlegał połączeniu, gdyż doszło do zakończenia wykonywania kary pozbawienia wolności w związku z zastosowaniem instytucji warunkowego przedterminowego zwolnienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności należy podkreślić nietrafność doboru zarzutu do okoliczności, jakie zdaniem prokuratora, winny być podstawą uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Od czasu wprowadzenia do art. 438 k.p.k. punktu 1a (który apelujący powołuje jako podstawę zarzutu), zarzucając obrazę prawa materialnego należy szczególną wagę przywiązywać nie tylko do tego, czy doszło do obrazy przepisu Kodeksu karnego, który nie odnosi się do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu (zasadnie apelujący uznał, że w niniejszej sprawie do tak określonej obrazy dojść nie mogło, bowiem kwalifikacja prawna skazań pozostaje poza zakresem rozważań w postępowaniu w przedmiocie wyroku łącznego). Równie istotne jest, by ustalić - jak stanowi dalsza część art. 438 pkt 1a k.p.k. - czy jednak, pomimo błędnej podstawy prawnej, orzeczenie nie odpowiada prawu. Innymi słowy - gdy podstawą zarzutu odwoławczego jest art. 438 pkt 1a k.p.k., to należy w zarzucie wykazać, że obraza przepisu prawa materialnego w innym wypadku niż dotyczący kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu powoduje, że to rozstrzygnięcie nie odpowiada prawu. Dopiero spełnienie tego warunku prowadzi do skuteczności zarzutu. W art. 438 pkt 1a k.p.k. zakłada się bowiem, że pomimo stwierdzonego uchybienia, dotknięte nim rozstrzygnięcie może odpowiadać prawu, co w konsekwencji wyklucza możliwość zmiany tego orzeczenia. Dlatego też skarżący już w zarzucie powinien wykazać, że z powodu tego uchybienia orzeczenie jednak prawu nie odpowiada. Chodzi tu o wpływ stwierdzonego uchybienia na sytuację prawną oskarżonego lub innej strony prywatnej. Dlatego też zarzut odwoławczy oparty na art. 438 pkt 1a k.p.k. powinien składać się z dwóch elementów. Pierwszy to wskazanie przepisu prawa materialnego innego niż kwalifikacja prawna czynu, który został błędnie powołany jako podstawa rozstrzygnięcia. Drugi element to wskazanie, że z tego powodu sytuacja prawna np. oskarżonego mogłaby być inna, gdyby został prawidłowo zastosowany przepis prawa (D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2021, art. 438).

Tymczasem prokurator zarzucając wymierzenie skazanemu z obrazą art. 85 § 2 k.k. kary łącznej, mimo, że w tym wypadku wyrok Sądu Okręgowego nie podlegał połączeniu, w rzeczywistości nie zmierza do wykazania, że nie należało stosować tej regulacji, ani że zastosowanie winien mieć inny przepis, a już zupełnie nie wywiązuje się z obowiązku wskazania (i wykazania), że orzeczenie właśnie na podstawie tego przepisu, powoduje, że wyrok łączny nie odpowiada prawu. W uzasadnieniu apelacji przywołuje raczej argumenty wskazujące na zasadność sformułowania zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych poprzez ustalenie, że kara orzeczona wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 26 września 2017 r. o sygn. akt III K 150/17 (kara, a nie sam wyrok jak błędnie wskazano w zarzucie), z której odbycia M. G. (1) warunkowo przedterminowo zwolniono, jest ciągle karą podlegającą wykonaniu, a więc możliwą do połączenia węzłem kary łącznej.

Kierując się więc całościową wymową apelacji, a nie tylko nieprawidłowo sformułowanym jej zarzutem, Sąd Apelacyjny podjął analizę problemu podlegania wykonaniu przez karę, z której odbycia skazanego warunkowo przedterminowo zwolniono. Podleganie wykonaniu przez karę jednostkową jest bowiem podstawowym warunkiem jej połączenia w ramach wyroku łącznego, zgodnie z przepisami obowiązującymi od 1 lipca 2015 r. do 23 czerwca 2020 r., które w niniejszej sprawie zasadnie Sąd Okręgowy zastosował. Przywołane przez apelującego prokuratora orzecznictwo bynajmniej nie wskazuje jednoznacznie na zasadność założenia, że w okresie próby związanym z warunkowym przedterminowym zwolnieniem, kara nie może być uznana za podlegającą wykonaniu. W przytoczonym w apelacji postanowieniu Sądu Najwyższego z 26 września 2018 r., o sygn. akt IV KK 380/18, (LEX nr 2575504) wyraźnie zaznaczono, że obecnie w piśmiennictwie wskazuje się, iż w rozumieniu art. 85 § 2 k.k. kara nie podlega wykonaniu m.in., gdy skazany został warunkowo zwolniony z odbycia reszty kary pozbawienia wolności (art. 77 § 1 k.k., art. 155 § 1 k.k.w., art. 202a § 2 k.k.w.), chyba, że to warunkowe zwolnienie następnie odwołano (por. J. Majewski, Kodeks karny. Komentarz zmian 2015, LEX 2015; P. Kardas, Komentarz do art. 85 k.k., System Informacji Prawnej Lex 44/2018). Z kolei z zacytowanego w apelacji fragmentu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. o sygn. akt I KZP 12/16 (OSNKW 2017, nr 2, poz. 8) wprost wynika, że wykonanie kary jest zakończone m.in. w sytuacji, gdy doszło do uznania, iż kara została wykonana w całości, mimo iż w rzeczywistości skazany został poddany konsekwencjom wynikającym z wykonywania kary jedynie w części, w pozostałym zaś zakresie korzystał np. z dobrodziejstwa warunkowego przedterminowego zwolnienia. Każde więc z orzeczeń mających potwierdzać tezę przewodnią apelacji zastrzega (powołując się na doktrynę), że kara musi zostać uznana za wykonaną wskutek warunkowego przedterminowego zwolnienia, a (w przeciwieństwie np. do aktu łaski) takiej oceny można dokonać dopiero po upływie 6 miesięcy od zakończeniu okresu próby. Dopiero wtedy bowiem - zgodnie z art. 82 § 1 k.k. można stwierdzić bez wątpliwości, że nie doszło do odwołania warunkowego zwolnienia i dopiero wtedy można karę uznać za odbytą z chwilą warunkowego zwolnienia.

Należy podzielić (ale też rozwinąć) dość skrótowo wyrażone stanowisko Sądu Okręgowego, który podkreślił, że „nie ma racji prokurator wskazując, że warunkowe przedterminowe zwolnienie powoduje uznanie, że kara nie jest już wykonywana. Zgodnie z art. 82 § 1 k.k. karę uważa się za odbytą z chwilą warunkowego zwolnienia - jeżeli w okresie próby i w ciągu dalszych 6 miesięcy nie odwołano warunkowego przedterminowego zwolnienia. A zatem w czasie okresu próby, jak w przypadku skazanego M. G., kara pozbawienia wolności nie jest jeszcze wykonana”.

Problematyka jaką karę uznawać należy za „podlegającą w całości lub w części wykonaniu”, a więc za możliwą do połączenia w ramach wyroku łącznego zgodnie z brzmieniem art. 85 § 2 k.k. sprzed 24 czerwca 2020 r. była szeroko analizowana. W odniesieniu do kar, z których odbycia skazanych warunkowo przedterminowo zwolniono, można spotkać stanowisko prezentowane przez prokuratora i uznające, że taka kara wykonaniu już nie podlega bez względu na to kiedy upłynie okres próby oraz kolejnych 6 miesięcy. Jednakże za bardziej przekonujące – w świetle pełnej wykładni przepisów art. 85 § 2 k.k. i art. 82 § 1 k.k. – należy uznać stanowisko prezentowane przez Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku. Uznaje ono za kryterium "podlegania wykonaniu" nieuchronność wykonania kary. I tak jej istnienie stwierdzono w przypadku zawieszenia postępowania wykonawczego. W wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 24 marca 2016 r., II AKa 27/16, wskazano wprost, że sformułowanie "podlegające wykonaniu (...) kary (...)", użyte w treści art. 85 § 2 k.k., "należy interpretować jako odnoszące się do tych dolegliwości, które mają zostać, a nie zostały jeszcze wykonane, a zatem są to in concreto te kary, w stosunku do których nie została zakończona procedura ich wykonania.

Nie ma więc wątpliwości, że w wypadku warunkowego przedterminowego zwolnienia o zaliczeniu kary do kategorii "niepodlegającej wykonaniu" będzie przesądzać upływ okresu próby oraz 6 miesięcy od jego zakończenia. Do tego momentu kara, do której zastosowano dobrodziejstwo warunkowego przedterminowego zwolnienia, pozostaje na gruncie art. 85 § 2 k.k. karą "podlegającą w części wykonaniu", co przesądza, że nie jest wykluczone objęcie także tej kary wyrokiem łącznym. Po spełnieniu wskazanych warunków kara, do której zastosowano dobrodziejstwo warunkowego przedterminowego zwolnienia, staje się karą "niepodlegającą wykonaniu", bo już w całości wykonaną, i nie może stanowić podstawy wymiaru kary łącznej [zob. P. Kardas (w:) W. Wróbel, A. Zoll (red.): Komentarz, Kodeks karny, s. 473]. Podobnie w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 października 2016 r., sygn. akt II AKa 388/16 (Legalis nr 1546730), przenosząc rozważania dotyczące art. 85 § 2 k.k. na grunt art. 85 § 3 k.k., przyjęto, że do momentu upływu okresu próby powiększonego o 6 miesięcy, mimo zastosowania wobec skazanego dobrodziejstwa warunkowego przedterminowego zwolnienia, karę uważa się za nieodbytą, a więc niewykonaną.

Wszelkie konsekwencje związane z wykonaniem kary przesądza dopiero taka sytuacja, w której wobec skazanego korzystającego z warunkowego przedterminowego zwolnienia nie istnieje już możliwość odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia i - co za tym idzie - ponownego rzeczywistego wykonania wymierzonej kary. W odniesieniu do sytuacji warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności kwestię zakończenia momentu wykonywania tej kary rozstrzyga treść art. 82 § 1 k.k., stanowiąc, że "jeżeli w okresie próby i w ciągu 6 miesięcy od jej zakończenia nie odwołano warunkowego zwolnienia, karę uważa się za odbytą z chwilą warunkowego zwolnienia". Natomiast odwołanie warunkowego przedterminowego zwolnienia eliminuje z obrotu prawnego postanowienie o warunkowym przedterminowym zwolnieniu, niwecząc jego skutki. Tak więc do momentu upływu okresu próby powiększonego o 6 miesięcy, mimo zastosowania wobec skazanego dobrodziejstwa warunkowego przedterminowego zwolnienia, karę uważa się za nieodbytą, a więc niewykonaną. O ustaniu wszelkich konsekwencji związanych z wykonywaniem kary przesądza dopiero taka sytuacja, w której wobec skazanego korzystającego z warunkowego przedterminowego zwolnienia nie istnieje już możliwość jego odwołania, a tym samym ponownego rzeczywistego wykonywania wymierzonej kary. Zakończenie wykonania kary następuje wówczas, gdy wszelkie konsekwencje związane z jej wykonaniem już nastąpiły [zob. P. Kardas: Kodeks karny, Komentarz, s. 472; zob. też P. Hofmański, L. K. Paprzycki, A. Sakowicz (w:) M. Filar (red.): Kodeks karny, Komentarz, s. 643; szerzej: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2017 r. o sygn. akt I KZP 6/17, OSNKW 11/2017 s. 21-26].

Treść apelacji zdaje się sugerować, że prokurator w niniejszej sprawie kierował się dosłownym brzmieniem końcowego fragmentu art. 82 § 1 k.k. i uznał, iż skoro wskazano tam, że karę uważa się za odbytą z chwilą warunkowego zwolnienia, to już w okresie próby należy do skazanego stosować domniemanie, które powstaje dopiero po upływie pół roku od zakończenia tego okresu (i to warunkowo).

Takie dosłowne (i wybiórcze) traktowanie tekstu prawnego musi być poddane krytyce. Prawdą jest, że z założenia językowej racjonalności prawodawcy wyprowadza się regułę, iż jeśli przepis jednoznacznie w danym języku formułuje normę postępowania, to tak właśnie należy dany przepis rozumieć. Paremia clara non sunt interpretanda ma w gruncie rzeczy taki sens, że przy językowej jednoznaczności przepisu nie ma podstaw, by odwoływać się do innych reguł, niż reguły językowe. Jednakże gdyby tak wyinterpretowana norma była w sposób jaskrawy społecznie niedorzeczna ( argumentum ab absurdo) czy też niewątpliwie wskazywała zbyt wąski lub zbyt szeroki zakres zastosowania lub normowania, to taką wykładnię należy mimo wszystko odrzucić (S. Wronkowska, Z. Ziembiński, Zarys teorii prawa, Poznań 2001, s. 165). Ograniczanie się do wykładni językowej norm prawnych jest poddawane gruntownej krytyce w doktrynie. Podkreśla się, że kolejność stosowania dyrektyw, która utarła się w naszej kulturze prawnej (najpierw językowych, później systemowych, a na końcu funkcjonalnych) nie może być traktowane jako równoznaczne z tym, że dyrektywy językowe są najsilniejsze, a inne odpowiednio słabsze. Nawet jeśli uznać tekst prawny za jednoznaczny, to jednoznaczność językowa nie przesądza o konieczności zakończenia całego procesu wykładni. Już w okresie międzywojennym podkreślano, iż należy zawsze stosować wszystkie trzy typy dyrektyw. Współcześnie zarówno w nauce (por. np. S. Wronkowska, Podstawowe pojęcia prawa i prawoznawstwa, Część I, Poznań 2002, s. 108 i n.), jak i coraz częściej w orzecznictwie (por. stan przedstawiony w: A. Municzewski, Reguły interpretacyjne w działalności orzeczniczej Sądu Najwyższego, Szczecin 2004, zwłaszcza s. 144 i n., ze stanem przedstawionym w: O. Bogucki, M. Zieliński, Wykładnia we współczesnym orzecznictwie najwyższych organów sądowniczych (w:) Standardy konstytucyjne a problemy władzy sądowniczej i samorządu terytorialnego, red. O. Bogucki, J. Ciapała, P. Mijal, Szczecin 2008, zwłaszcza s. 41 i n.), nawet wręcz wskazuje się na konieczność przełamania jednoznacznego rezultatu językowego, w sytuacji gdy wykładnia językowa burzy podstawowe założenia o prawodawcy. Zastrzega się wyjątki nakazujące ograniczenie się do wykładni językowej, ale tylko gdy zajdzie któryś z następujących przypadków: (1) obowiązuje jednoznaczna definicja legalna, (2) jednoznacznie wyznaczono zakres podmiotów kompetentnych, (3) jednoznacznie przyznano uprawnienia (prawa nabyte), (4) jednoznacznie wskazano przepisy utrzymane w mocy, (5) jednoznacznie określono wyjątki (szerzej na ten temat: M. Zieliński, Osiemnaście mitów w myśleniu o wykładni prawa, Palestra nr 3-4/2011, s. 27-28).

Co oczywiste, w niniejszej sprawie żaden z ww. wyjątków nie zachodzi, wobec czego wskazane jest istotne poszerzenie wykładni art. 85 § 2 k.k. poprzez przejście do wykładni systemowej i funkcjonalnej. Systemowa wykładnia ww. przepisu wymaga, by pojęcie „kary podlegającej wykonaniu” z art. 85 § 2 k.k. interpretować także w świetle art. 82 § 1 k.k. i wskazanej w nim granicy czasowej (upływ 6 miesięcy po zakończeniu okresu próby), do której nie można kary uznać za wykonaną z chwilą warunkowego przedterminowego zwolnienia.

Wynik takiej wykładni wspiera też wykładnia funkcjonalna, która – jak się wydaje - zupełnie została pominięta w rozważaniach apelującego. Tymczasem, cel przepisu nie powinien znikać z pola widzenia interpretatora, a w szczególności organów stosujących prawo, jako istotne wskazanie co do założeń prawodawcy, które nie mogą być w pełni przekazane za pomocą języka i językowo-logicznej metody wykładni, wskutek inklinacji wynikających z naturalnej jego właściwości, jaką jest wieloznaczność. W tym aspekcie, funkcjonalna metoda wykładni stanowi dyrektywę dla interpretatora, jak prawidłowo odczytywać znaczenia zakodowane w tekście aktu normatywnego (A. Kotowski, Ujęcia interpretacji celowościowej w teorii prawa, Prokuratura i Prawo nr 11/2017, s. 137). Niewątpliwie zaś każda instytucja probacyjna, a więc i warunkowe przedterminowe zwolnienie, ale też konstrukcja wyroku łącznego funkcjonują w polskim systemie prawa przede wszystkim po to, by wywołać konkretne skutki – zarówno w stosunku do skazanego, jak i wobec społeczeństwa (sprowadzane głównie do prewencji indywidualnej i generalnej). Oderwanie więc wykładni regulacji związanych z warunkowym przedterminowym zwolnieniem i wyrokiem łącznym od ich celów czyni proces interpretacji niespójnym, a jej wynik – błędnym. Co do zasady, instytucja wyroku łącznego zmierza do złagodzenia skutków skazania, umożliwiając wcześniejsze zakończenie wykonania kary. Niewątpliwie zaś nagrodą za wzorowe odbywanie kary jest warunkowe przedterminowe zwolnienie, które choć ciągle pod pewnymi warunkami, to pozwala skazanemu na wcześniejsze opuszczenie zakładu karnego w przypadku kary pozbawienia wolności. Obie więc instytucje mają na celu poprawę sytuacji skazanego. Skoro tak, ich współwystępowanie nie powinno skutkować jej pogorszeniem. A do tego zmierza interpretacja art. 85 § 2 k.k. i art. 82 § 1 k.k. sugerowana w apelacji. Skoro M. G. (1) bez wątpliwości wykazał swoją postawą, zachowaniem podczas i po popełnieniu przestępstw – w tym także w czasie odbywania kary – że jego właściwości i warunki osobiste uzasadniają przekonanie, że na wolności będzie stosował się do nałożonych obowiązków i przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa (wymogi warunkowego przedterminowego zwolnienia z art. 77 § 1 k.k.), to za całkowicie niezasadne należy uznać stanowisko, że tak pozytywna postawa, wyróżniająca go na tle innych skazanych, może skutkować pogorszeniem jego sytuacji na tle innych przestępców – zwłaszcza tych, którzy nie podjęli takiego (bądź żadnego) wysiłku resocjalizacyjnego. Nie można bowiem zapominać, że w przeciwieństwie do warunkowego przedterminowego zwolnienia, instytucja wyroku łącznego nie stawia skazanym żadnych warunków wstępnych, nie wymaga od nich jakiegokolwiek wysiłku w celu skorygowania swego zachowania, nie różnicuje ich też ze względu na charakter popełnionych przestępstw. Za zupełnie nielogiczne należy uznać założenie, że skazany który wskutek przede wszystkim własnych wysiłków i dążenia do poprawy uzyskuje szansę na dalsze funkcjonowanie w warunkach wolnościowych, może być traktowany gorzej niż nie wyrażający żadnego zainteresowania resocjalizacją przestępca nie rokujący żadnej poprawy. A podążanie za interpretacją przedstawioną przez prokuratora do takich właśnie wniosków prowadzi. Pozbawia bowiem M. G. (1) szans na połączenie orzeczonych wobec niego kar tylko dlatego, że podjął wysiłek w celu resocjalizacji i wysiłek ten został doceniony przez udzielenie mu warunkowego przedterminowego zwolnienia, które skutkuje nie odbywaniem kary pozbawienia wolności, co ma według apelującego oznaczać nie podleganie kary wykonaniu w ogóle. Takie wyniki wykładni art. 85 § 2 k.k. nie mogą się ostać w świetle przywołanych wyżej argumentów i są nie do zaakceptowania w całym procesie wykładni. W związku z tym, także jedyny zarzut apelacji należy uznać za niezasadny, a wyrok wydany przez Sąd Okręgowy za prawidłowy.

Wniosek

wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i umorzenie postępowania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ze względu na wykazaną powyżej niezasadność postawionego zarzutu oraz nie wystąpienie w sprawie okoliczności branych przez Sąd Odwoławczy pod uwagę z urzędu, nie było żadnych podstaw do uchylenia zaskarżonego orzeczenia ani do umorzenia postępowania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

całość wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ze względu na bezzasadność apelacji i brak okoliczności nakazujących dokonanie uchylenia bądź zmiany orzeczenia z urzędu – zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zgodnie z art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k., ze względu na nieuwzględnienie środka odwoławczego wniesionego wyłącznie przez oskarżyciela publicznego, wydatkami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Andrzej Wiśniewski SSA Janusz Jaromin SSA Maciej Żelazowski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana