Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Jarząbek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 maja 2021r.

w Warszawie

sprawy A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym

na skutek odwołania A. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 7 czerwca 2019r. nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od A. P. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

A. P. w dniu 15 lipca 2019 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 7 czerwca 2019 r., nr: (...), której zarzuciła:

- naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez jego błędną wykładnię
i zastosowanie polegające na bezpodstawnym przyjęciu, że faktycznie nie prowadziła działalności gospodarczej, która stanowiłaby tytuł do ubezpieczeń społecznych, czego skutkiem było niezasadne uznanie, iż nie podlega ubezpieczeniom społecznym;

- naruszenie art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo (...) poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie polegające na bezpodstawnym przyjęciu, że nie prowadziła działalności gospodarczej, czego skutkiem było bezpodstawne przyjęcie, iż nie jest objęta ubezpieczeniem społecznym stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 5 oraz art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych;

- błędy w ustaleniach stanu faktycznego, które miały istotny wpływ na rozstrzygnięcie
w sprawie.

Odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprzez stwierdzenie, że podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, poza okresem wskazanym w sentencji zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie od organu rentowego na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, że rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej, polegającej na świadczeniu usług fizjoterapeutycznych od dnia 2 listopada 2011 r. w oparciu o kontrakty zawarte
w dniach 1 stycznia 2012 r. i 1 stycznia 2013 r. z E. C.. W ramach umowy zlecenia odwołująca była zobowiązana do wykonywania zabiegów z zakresu fizjoterapii osobom ubezpieczonym w Narodowym Funduszu Zdrowia. W jej ocenie organ rentowy zignorował, że brak aktywnego poszukiwania przez nią klientów był spowodowany niezdolnością do pracy z uwagi na trzy ciąże, w tym jedną poronioną, depresję oraz konieczność opieki nad chorymi dziećmi. Odwołująca stwierdziła, że w okresie od 15 grudnia 2015 r. do 7 stycznia 2018 r. była zdolna do świadczenia usług jedynie przez 31 dni i wówczas wykonała zabiegi rehabilitacyjne na rzecz K. K. oraz A. S., co zostało udokumentowane wystawionymi fakturami. W jej ocenie splot okoliczności życiowych doprowadził do pozbawienia możliwości świadczenia usług z powodu okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. Odwołująca zaznaczyła, że poszukiwania potencjalnych klientów poprzez informowanie osób ze swojego najbliższego otoczenia o charakterze prowadzonej działalności, godzinach i sposobie świadczenia usług są powszechnym sposobem zdobywania zleceń i reklamowania swoich usług. Jej zdaniem faktyczne prowadzenie działalności gospodarczej nie może być utożsamiane z osiąganiem przychodu, czy dochodu, zaś gotowość do świadczenia usług, pomimo braku potencjalnych klientów, przesądza o realizacji zarobkowego celu działalności ( odwołanie z dnia 15 lipca 2019 r., k. 3-12 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 14 sierpnia 2019 r. wniósł o oddalenie odwołanie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. i wskazał, że z zeznań podatkowych PIT-36 i PIT-37 wynika, iż odwołująca od 2015 r. nie osiągała przychodów z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Z księgi przychodów i rozchodów wynika, że ubezpieczona dopiero w styczniu 2017 r. oraz w styczniu i w lutym 2018 r. uzyskała zysk z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Organ rentowy uznał jednocześnie, że złożone przez odwołującą zeznania podatkowe nie świadczą o jej rozliczeniu się z osiągniętych przychodów w Urzędzie Skarbowym. Zdaniem ZUS, płatnik składek nie przedstawił wiarygodnych dowodów na faktyczne prowadzenie działalności gospodarczej po dniu 14 grudnia 2015 r. Organ rentowy stanął na stanowisku, że A. P. nie przedstawiła umów zawartych z kontrahentami oraz z przychodnią na ul. (...) w W.. Jego zdaniem przedstawione przez płatnika składek trzy faktury nie potwierdzają prowadzenia działalności gospodarczej w sposób zorganizowany i ciągły, lecz incydentalny. Organ rentowy uznał, że również sytuacja zdrowotna ubezpieczonej uniemożliwiała jej prowadzenie firmy ( odpowiedź na odwołanie z dnia 14 sierpnia 2019 r., k. 79-81 a. s.).

Odwołująca na rozprawie w dniu 28 lutego 2020 r., wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uznanie, że podlegała ubezpieczeniom społecznym w okresie od 15 grudnia 2015 r. do 31 lipca 2019 r. ( protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2020 r., k. 131 a. s.).

Ostatecznie jednak w piśmie procesowym z dnia 07 kwietnia 2021r. ubezpieczona sprecyzowała, że domaga się ustalenia, ze w okresie od dnia 2 listopada 2011r. do końca 2019r. podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowemu oraz wypadkowemu, także ubezpieczeniu zdrowotnemu oraz na zasadach dobrowolności – ubezpieczeniu chorobowemu ze względu na prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej (pismo z 07 kwietnia 2021r. k. 151- 151v a.s).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. P. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Usługi (...) w W. od dnia 2 listopada 2011 r. Przedmiotem działalności gospodarczej jest świadczenie usług w zakresie fizjoterapeutycznym. Ubezpieczona nie zawiesiła ani nie zlikwidowała swojej firmy ( wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, k. 103 a. s., pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego W.-P. z dnia 16 maja 2019 r., akta ZUS, zeznania świadków E. C. i D. P. oraz odwołującej,
k. 125-126 i 129-130 a. s.).

Ubezpieczona w 2010 r. dwukrotnie odbywała praktyki studenckie w firmie (...) usługi (...). C.” reprezentowanej przez E. C.. W dniach 1 stycznia 2012 r., 1 stycznia 2013 r. i 1 stycznia 2014 r. E. C. zawarła z A. P. umowy zlecenie na wykonanie ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych w zakresie rehabilitacji ruchowej. Umowy trwały odpowiednio w okresach od 1 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r., od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. oraz od 1 stycznia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. Przedmiotem umów było wykonywanie przez odwołującą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą Usługi (...) ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych w zakresie fizjoterapii osobom ubezpieczonym w NFZ w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. W kolejnych latach strony nie współpracowały ze sobą ( umowy z dnia 1 stycznia 2012 r., 1 stycznia 2013 r. i 1 stycznia 2014 r., k. 14-16 a. s., zeznania świadka E. C. oraz odwołującej, k. 125-126 i 130 a. s.).

Odwołująca posiada prawo wykonywania zawodu fizjoterapeuty i legitymuje się tytułem zawodowym magistra fizjoterapii. Oprócz realizowania umowy zlecenia, A. P. poszukiwała klientów wśród swoich znajomych ( uchwała nr 196/767/ I (...) Krajowej Rady Fizjoterapeutów z dnia 8 maja 2018 r. w sprawie stwierdzenia prawa wykonywania zawodu fizjoterapeuty, k. 17 a. s., zeznania świadka D. P. oraz odwołującej, k. 129-130 a. s.).

A. P. zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych,
tj. emerytalnego, rentowych i wypadkowego oraz dobrowolnego zdrowotnego
w okresach od 20 listopada 2015 r. do 4 grudnia 2016 r. i od 4 grudnia 2017 r. do 23 sierpnia 2018 r. Odwołująca zgłosiła się również do ubezpieczenia zdrowotnego od dnia 5 grudnia 2016 r. do 3 grudnia 2017 r. i od dnia 24 sierpnia 2018 r. Nadto była objęta także dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w okresie od 4 grudnia 2017 r. do 23 sierpnia 2018 r. ( zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych (...), ZUS ZZA i (...), akta ZUS).

Ubezpieczona była niezdolna do wykonywania działalności gospodarczej
z powodu:

- urlopu macierzyńskiego i rodzicielskiego w związku z urodzeniem pierwszego dziecka od 21 listopada 2014 r. do 19 listopada 2015 r.;

- opieki nad dzieckiem od 19 grudnia 2015 r. do 27 grudnia 2015 r. oraz od 30 grudnia 2015 r. do 23 stycznia 2016 r.;

- drugiej (poronionej) ciąży od 1 lutego 2016 r. do 23 lutego 2016 r.;

- depresji od 28 lutego 2016 r. do 2 maja 2016 r.;

- trzeciej ciąży od 22 kwietnia 2016 r. do 4 grudnia 2016 r.;

- urlopu macierzyńskiego i rodzicielskiego w związku z urodzeniem drugiego dziecka
od 5 grudnia 2016 r. do 3 grudnia 2017 r.;

- choroby od 11 grudnia 2017 r. do 1 stycznia 2018 r.;

- czwartej ciąży od 8 stycznia 2018 r. do 23 sierpnia 2018 r.;

- urlopu macierzyńskiego i rodzicielskiego w związku z urodzeniem trzeciego dziecka
od 24 sierpnia 2018 r. do daty wydania zaskarżonej decyzji ( zaświadczenia lekarskie (...) oraz dokumentacja medyczna leczenia szpitalnego odwołującej, k. 21-77 a. s.).

Odwołująca nie korzystała zatem ze zwolnień lekarskich i urlopów macierzyńskich i rodzicielskich w okresach: od 20 listopada 2015 r. do 18 grudnia
2015 r., od 24 stycznia 2016 r. do 31 stycznia 2016 r., od 24 lutego 2016 r. do 27 lutego 2016 r., od 4 grudnia 2017 r. do 10 grudnia 2017 r. oraz od 2 stycznia 2018 r. do 7 stycznia 2018 r. ( okoliczności bezsporne, akta ZUS).

A. P. będąc w ciąży nie mogła wykonywać czynności w ramach realizowania umowy zlecenia zawartej z E. C. na 2014 r., ponieważ musiałaby pracować przy urządzeniach stosowanych do terapii polem magnetycznym. E. C. nie była w stanie umożliwić odwołującej wykonywania zleconych jej czynności bez narażenia na prawidłowy rozwój płodu ( zeznania świadka E. C., k. 125-126 a. s.).

K. K. jest znajomą odwołującej. Uzyskała od niej informację
o możliwości wykonania zabiegu fizjoterapeutycznego. K. K. korzystała z zabiegów dwukrotnie: w grudniu 2017 r. oraz w styczniu 2018 r. W tym samym czasie do odwołującej zgłosiła się A. S., która zadzwoniła na numer telefonu podany na reklamie znajdującej się w Przychodni na S.. A. P. trzykrotnie wykonała dla niej zabieg rehabilitacyjny. Ubezpieczona uzyskała wynagrodzenie
w kwocie 100,00 złotych za jeden zabieg. W obu przypadkach wystawiała faktury potwierdzające wykonanie usługi ( zeznania świadków K. K., A. S. i D. P. oraz odwołującej, k. 127-130 a. s.).

Odwołująca z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej osiągnęła dochód
w kwotach: 4.862,09 złotych za 2011 r., 59.219,56 złotych za 2012 r., 63.823,15 złotych za 2013 r., 25.459,17 złotych za 2014 r., 200,00 złotych za 2017 r. oraz 500,00 złotych za 2018 r. Nadto z tego tytułu wykazała zerowe dochody w latach 2015-2016. Ubezpieczona złożyła również zeznania podatkowe za lata 2017-2018 wykazując rozliczenia kwotowe, zaś należne podatki opłacała terminowo ( zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu – poniesionej straty – w latach podatkowych 2011-2018, k. 103 a. s. i akta ZUS, podatkowe księgi przychodów i rozchodów za 2014 r. i za lata 2017-2018, akta ZUS, pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego W.-P. z dnia 16 maja 2019 r., akta ZUS oraz potwierdzenia transakcji wykonywanych przelewem bankowym na rzecz Urzędu Skarbowego, akta ZUS).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 11 kwietnia 2019 r. zawiadomił odwołującą na podstawie art. 61 § 1 i § 4 oraz art. 50 § 1 k.p.a.
w związku z art. 123 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych o wszczęciu z urzędu postępowania wyjaśniającego w sprawie ustalenia obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzonej przez nią pozarolniczej działalności gospodarczej. Organ rentowy po przeprowadzeniu postępowania wydał zaskarżoną decyzję z dnia 7 czerwca 2019 r., nr: (...) na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. ZUS stwierdził, że A. P. jako osoba prowadząca działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresach od 2 listopada 2011 r. do 20 listopada 2014 r. oraz od 20 listopada 2015 r. do 14 grudnia
2015 r. ( zawiadomienie z dnia 11 kwietnia 2019 r. oraz decyzja z dnia 7 czerwca 2019 r., akta ZUS).

E. C. w dniu 1 sierpnia 2019 r. ponownie zawarła z A. P. umowę zlecenie na wykonanie ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych w zakresie rehabilitacji ruchowej obowiązującą na okres od 1 sierpnia 2019 r. do 30 czerwca 2020 r. Zakres realizacji umowy pozostał niezmieniony ( umowa z dnia 1 sierpnia 2019 r.,
k. 94-95 a. s. oraz zeznania świadka E. C., k. 125-126 a. s.).

A. P. od dnia 1 sierpnia 2019 r. rozpoczęła ponownie prowadzić swoją działalność gospodarczą. W 2019 r. osiągnęła z tego tytułu dochód w kwocie 25.632,72 złotych. W tym czasie ubezpieczona oferowała usługi rehabilitacyjne i fizjoterapeutyczne. Odwołująca opłacała składki na ubezpieczenia społeczne ( zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu w 2019 r., faktury, podatkowa księga przychodów i rozchodów za 2019 r., potwierdzenia transakcji, k. 140 a. s.).

Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd na podstawie dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych, zeznań świadków K. K., A. S., D. P. i E. C. oraz odwołującej.

Dokumenty przedstawione przez stronę odwołującą, w szczególności w toku zainicjowanego postępowania sądowego, były wiarygodne. Z ich treści wynikało, że ubezpieczona od początku założenia działalności gospodarczej w dniu 2 listopada
2011 r. poczyniła odpowiednie środki i działania w celu jej prowadzenia.
Z zaprezentowanych dowodów wynika również, że ubezpieczona w początkowym okresie prowadzenia firmy podejmowała kroki o charakterze zarobkowym. Do nich
z pewnością należało zawarcie w dniach 1 stycznia 2012 r., 1 stycznia 2013 r. i 1 stycznia 2014 r. z E. C. umów zlecenie na wykonanie ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych w zakresie rehabilitacji ruchowej. Potwierdzeniem uzyskanych dochodów przez A. P. były przedstawione dokumenty wskazujące, że osiągnęła zysk
w latach 2011-2012. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że od początku 2015 r. do zwolnienia lekarskiego z powodu czwartej ciąży rozpoczętego od 8 stycznia 2018 r., z pięcioma przerwami, była niezdolna do pracy ze względu na drugą i trzecią ciążę. Ze względu na niedonoszoną drugą ciążę odwołująca miała problemy depresyjne, natomiast po urodzeniu drugiego dziecka korzystała z urlopu macierzyńskiego,
a następnie rodzicielskiego. W tych okresach, a w szczególności od 20 listopada 2015 r. do 18 grudnia 2015 r. ubezpieczona nie podejmowała żadnych czynności w celu kontynuowania działalności i osiągnięcia jakiegokolwiek zysku. Dopiero w kolejnych okresach przypadających na czas zdolności do pracy ubezpieczonej od 4 do 10 grudnia 2017 r. i od 2 do 7 stycznia 2018 r. osiągnęła pojedyncze dochody w kwotach odpowiednio 200,00 złotych i 500,00 złotych. Na wiarygodność w tym zakresie zasługują zeznania wszystkich świadków. E. C. wskazywała, że za jej pośrednictwem odwołująca w ramach umowy zlecenia pozyskiwała klientów w celu wykonania zabiegu rehabilitacyjnego. Podniosła również, że łączyły ją z ubezpieczoną umowy, które zawierane były na lata 2012-2014. Jednocześnie z jej zeznań wynika, że
w kolejnych latach 2015-2018 nie wiązała się żadną umową z odwołującą. K. K. i A. S. co prawda potwierdziły, że w grudniu 2017 r. i w styczniu 2018 r. korzystały z usług odwołującej, jednakże były to incydentalne przypadki. Sąd też uznał za w pełni wiarygodne zeznania D. P. i odwołującej w części, na podstawie której ustalono powyższy stan faktyczny, bowiem korelowały ze sobą oraz
z twierdzeniami pozostałych świadków. Sąd nie dał wiary świadkowi i ubezpieczonej
w zakresie, w jakim rzekomo po zakończeniu pierwszej ciąży A. P. miała stały kontakt z E. C., czemu przeczą zebrane dokumenty w rozpatrywanej sprawie.

Tak zgromadzony i oceniony materiał dowodowy stanowił podstawę dla rozstrzygnięcia w rozpatrywanej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 7 czerwca 2019 r., nr: (...) podlegało oddaleniu.

Odwołująca domagała się w toku postępowania sądowego objęcia jej obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od dnia 2 listopada 2011r. do końca 2019r. Organ rentowy zaś stanął na stanowisku, że działania podjęte przez ubezpieczoną nie potwierdzają prowadzenia działalności gospodarczej w sposób zorganizowany i ciągły.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2019 r. poz. 300 z późn. zm.) zwanej dalej ,,ustawą’’, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność. Na podstawie art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy, za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej. W myśl art. 11 ust. 2 ustawy, dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegają na swój wniosek osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi, wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy. Jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. W świetle art. 13 pkt 4 ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Definicję działalności gospodarczej zawiera zaś art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo (...) ( Dz. U. z 2019 r., poz. 1292), zgodnie z którym działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły. Zatem ustawodawca uzależnił prowadzenie działalności gospodarczej od spełnienia trzech kryteriów, tj. zorganizowania, zarobkowości
i ciągłości.

Na gruncie obowiązujących przepisów prawa został zaprezentowany pogląd wskazujący na możliwość wyodrębnienia materialnego i formalnego aspektu zorganizowania działalności gospodarczej. Cechę zorganizowania działalności gospodarczej należy wiązać głównie z jej zorganizowaniem w aspekcie materialnym,
a przede wszystkim z faktem dysponowania przez dany podmiot środkami niezbędnymi do realizacji założonego celu zarobkowego i podejmowaniem działań ukierunkowanych na jego osiągnięcie. Istnienie takiego powiązania świadczy o zorganizowanym charakterze działalności gospodarczej. W konsekwencji do stwierdzenia, że działalność ma charakter zorganizowany wystarczy dysponowanie przez podmiot środkami, które pozwalają na faktyczne podejmowanie działań służących realizacji założonego przez ten podmiot celu zarobkowego. Zorganizowanie działalności gospodarczej w płaszczyźnie materialnej odbywa się przykładowo przez zapewnienie kapitału, lokalu, środków biurowych, maszyn, sprzętu, technologii, zatrudnienia pracowników, przedsięwzięcie działań o charakterze marketingowym oraz przez podejmowanie działań zmierzających do uzyskania i utrzymania wymaganych kwalifikacji niezbędnych ze względu na rodzaj wykonywanej działalności ( wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2016 r., sygn. akt I UK 65/15 oraz z dnia 16 lutego 2016 r., sygn. akt I UK 77/15).

W ocenie Sądu Okręgowego element zorganizowania działalności gospodarczej prowadzonej przez odwołującą nie został spełniony w niniejszej sprawie. Należy zaznaczyć, że ubezpieczona od listopada 2011 r., rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej. Odwołująca wówczas zawarła rok po roku trzy umowy zlecenia z E. C., których celem było wykonanie ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych w zakresie rehabilitacji ruchowej. W rzeczywistości E. C. kierowała zgłaszających się klientów, do ubezpieczonej aby wykonała na ich rzecz odpowiedni zabieg. Z dostępnego materiału dowodowego wynika, że strony nie zawierały kolejnych umów zlecenia na lata 2015-2019. Wobec powyższego ubezpieczona w okresach zdolności do pracy nie oczekiwała na klientów ze względu na brak przedmiotowej umowy z E. C.. Sąd dał wiarę, że odwołująca nie mogła świadczyć usług na rzecz E. C. w trakcie drugiej, trzeciej i czwartej ciąży. Natomiast co do zasady ubezpieczona mogła mieć zawartą umowę o współpracy, w szczególności że w latach 2015-2018 wystąpiły okresy, w których była zdolna do pracy, a w szczególności od 20 listopada 2015 r. do 18 grudnia 2015 r. W tym okresie odwołująca nie osiągnęła żadnego przychodu, a co więcej nie podjęła żadnych czynności, dzięki którym mogłaby w dalszym ciągu prowadzić pozarolniczą działalność gospodarczą. Zatem należy uznać, że odwołująca nie poczyniła odpowiednich działań w celu prowadzenia w dalszym ciągu działalności gospodarczej, co nie wypełnia kryterium zorganizowania.

Sąd doszedł do wniosku, że zgromadzony materiał dowodowy stanowił podstawę do uznania, iż celem odwołującej nie było uzyskanie przychodu, który miałaby zamiar wypracować poprzez oferowanie usług rehabilitacyjnych i fizjoterapeutycznych. Zarobkowy charakter działalności gospodarczej należy wiązać z towarzyszącym tej działalności zamiarem jego osiągnięcia. Działalność jest zarobkowa, jeżeli jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu ( wyrok Naczelnego Sądu Apelacyjnego z dnia 26 września 2008 r., sygn. akt II FSK 789/07). Co prawda bez znaczenia pozostaje natomiast fakt osiągnięcia dochodu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, nawet jeżeli nie przynosi ona zarobku, bowiem nie przestaje być wówczas działalnością gospodarczą. O zarobkowym charakterze działalności decyduje dążenie do osiągnięcia zarobku. Nie jest natomiast konieczną cechą definiującą działalność gospodarczą kryterium dochodowości ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1992 r., sygn. akt III CZP 134/92). Nie jest zatem istotne, czy zarobek zostanie osiągnięty ani w jakim zakresie. Również ewentualna okoliczność, że firma przynosi straty, nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej. Określenie celu zarobkowego ma wymiar subiektywny
i mieści się w sferze zamiaru danego podmiotu a zarobkowy charakter działalności nie ulega zmianie tak długo, jak przedsiębiorca ma na względzie osiągnięcie zarobku z tej działalności nawet w dalszej perspektywie czasowej. W ocenie Sądu osiągnięty zarobek przez ubezpieczoną w krótkotrwałych przerwach pomiędzy okresami niezdolności do pracy nie pozwalał na stwierdzenie, że była ona rentowna. Co więcej, jej celem i zamiarem nie było osiągnięcie odpowiednich zysków. W rozpatrywanej sprawie ubezpieczona miała niewątpliwie utrudnione zadanie, ponieważ długi okres korzystała
z różnego rodzaju zasiłków, które były spowodowane jej kilkukrotną ciążą, w tym jednym poronieniem oraz koniecznością opieki nad dziećmi. Jednakże w latach 2015-2019 ubezpieczoną nie wiązała umowa z E. C.. Oferowanie zaledwie kilku zabiegów w latach późniejszych i uzyskanie z tego tytułu kilkuset złotych nie można uznać jako nastawienie na wypracowanie odpowiedniego zysku, o czym świadczą jej działania. Brak dochodów grudniu 2015 r. oraz w styczniu i lutym 2016 r., kiedy również w krótkich odstępach czasowych ubezpieczona nie korzystała ze zwolnienia lekarskiego ani zasiłku macierzyńskiego czy rodzicielskiego, świadczy o braku zamiaru zarobkowania. Wówczas E. C. nie przekierowała do odwołującej żadnego klienta, ponieważ stron nie łączyła żadna umowa o świadczenie usług. W tychże okresach A. P. również nie reklamowała swojej działalności za pośrednictwem ogłoszeń zawartych w prasie czy w internecie. W tym zakresie należy przypisać winę ubezpieczonej, bowiem w rzeczywistości nie prowadziła działalności gospodarczej. Trzeba mieć na uwadze, że odwołująca powróciła do kontynuowania współpracy
z E. C. dopiero w sierpniu 2019 r. W konsekwencji Sąd przyjął, że przy każdym powrocie z okresu zasiłkowego w latach 2015-2018 ubezpieczona nie kontynuowała wcześniej przerwanej działalności, co nie wypełnia kryterium zarobkowości, ale również ciągłości.

Cecha ciągłości działalności gospodarczej wiąże się zazwyczaj ze stałością, powtarzalnością i regularnością jej wykonywania oraz jednocześnie przeciwstawia się ją działalności jednorazowej, okazjonalnej i sporadycznej. Nie jest jednak ona tożsama
z obowiązkiem nieprzerywania działalności. O ciągłości działalności gospodarczej nie decyduje fakt prowadzenia jej w sposób nieprzerwany, czy przez określony czas, ale zamiar wykonywania w taki sposób. Ciągłość musi być elementem zamiaru podmiotu podejmującego działalność gospodarczą ( wyrok Wojewódzkiego Sądu Apelacyjnego
w P. z dnia 16 sierpnia 2012 r., sygn. akt II SA/Po 427/12).. Zamiar ten powinien obejmować powtarzalność określonych czynności w celu osiągnięcia dochodu i co do zasady z góry nieokreślony czas wykonywania takiej działalności ( wyrok Naczelnego Sądu Apelacyjnego z dnia 28 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 333/11 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2008 r., sygn. akt I UK 208/07). Fakt, że o prowadzeniu działalności gospodarczej decyduje zamiar jej ciągłego i powtarzalnego wykonywania nakazuje przyjąć, iż objęta takim zamiarem działalność nie utraci swojego statusu, nawet jeżeli faktycznie wykonywana była przez bardzo krótki czas. W takim ujęciu dla uznania danej firmy za działalność gospodarczą nie jest nawet konieczne, aby objęty nią cykl gospodarczy powtórzył się chociażby jeden raz. W przypadku działalności gospodarczej nie jest zatem wymagana cecha ciągłości w ścisłym znaczeniu, tylko rodzajowa powtarzalność ( wyrok Wojewódzkiego Sądu Apelacyjnego w Gliwicach z dnia 10 czerwca 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 886/07 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2015 r., sygn. akt I UK 207/14). Nie budzi w związku z tym kontrowersji fakt, że wykonywanie działalności gospodarczej może być w zasadzie w dowolnym momencie zakończone. Możliwość ta wynika z zasady wolności gospodarczej. Wobec czego nie jest wykluczone podjęcie działalności gospodarczej przejawiającej zamiar wykonywania jej w sposób ciągły a następnie rozpoczęcie jej wykonywania i zakończenie jej po krótkim czasie, wynikające z zasady wolności gospodarczej. Ani ustawodawca, ani orzecznictwo czy doktryna nie wprowadzają przy tym wymogu minimalnej długości prowadzenia działalności gospodarczej.

Ciągłość działalności gospodarczej można rozpatrywać w trzech aspektach,
tj. czasowym, celowym i podstawy utrzymania. Element ciągłości świadczy
o względnie stałym zamiarze wykonywania działalności gospodarczej, co nie wyklucza możliwości prowadzenia jej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu. Ustawodawcy chodziło bowiem o wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku. Powinna to być działalność stała, planowa (celowa), przy czym obojętne jest, czy plan obejmuje dłuższy czy krótszy okres. Nie jest natomiast wymagane nieprzerwane prowadzenie działalności. Planowe i celowe przerwy w działalności, uzależnione od jej charakteru, koniunktury, warunków pracy nie mają istotnego znaczenia, jeżeli nie oznaczają definitywnego zaprzestania prowadzenia działalności ( wyrok Wojewódzkiego Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 kwietnia 2005 r., sygn. akt I SA/Wr 3237/03). Działalność gospodarcza to sfera aktywności nieograniczonej czasowo, która nie powinna być wykonywana incydentalnie, jednorazowo lub okazjonalnie, lecz zarazem nie traci waloru ciągłości działalność, w ramach której nastąpiły sytuacje związane z faktycznym czasowym nie wykonywaniem czynności, nawet gdyby był to stan długotrwały.

Zdaniem Sądu Okręgowego długotrwałe przerwy w prowadzeniu firmy przez odwołującą były spowodowane okolicznościami całkowicie od niej niezależnymi. Organ rentowy nie kwestionował zasadności korzystania przez ubezpieczoną z zasiłków chorobowych, macierzyńskich czy opiekuńczych. Jednakże całość okoliczności występujących w niniejszej sprawie przesądza o naruszeniu elementu ciągłości prowadzonej firmy. Niewątpliwie ubezpieczona spełniłaby kryterium ciągłości, gdyby
w okresach zdolności do pracy miałaby zawartą umowę zlecenia z E. C., a nadto chociażby wykonywała zabiegi na rzecz innych osób, które pozyskałaby za pośrednictwem oferowanych przez siebie usług. Zgromadzony materiał dowodowy nie dał jednak podstaw do poczynienia takich ustaleń, ponieważ odwołująca nie wykazała, aby jej zamiarem było ciągłe prowadzenie swojej firmy.

W utrwalonym orzecznictwie przyjmuje się ponadto, że prowadzenie działalności gospodarczej w okresie ciąży, nawet gdyby głównym motywem jej prowadzenia było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego, nie jest naganne, ani tym bardziej sprzeczne
z prawem. Stwierdza się ponadto w odniesieniu do ciągłości prowadzenia działalności gospodarczej, że nie każda przerwa stanowi uzasadnienie dla wyłączenia z obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu tej działalności ( wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 11 stycznia 2005 r., sygn. akt I UK 105/04, z dnia 30 listopada
2005 r., sygn. akt I UK 95/05, z dnia 16 maja 2006 r., sygn. akt I UK 289/05, z dnia
9 czerwca 2006 r., sygn. akt III UK 38/06, z dnia 27 czerwca 2006 r., sygn. akt I UK 340/05, z dnia 19 marca 2007 r., sygn. akt III UK 133/06, z dnia 14 września 2007 r., sygn. akt III UK 35/07, z dnia 4 stycznia 2008 r., sygn. akt I UK 208/07 oraz z dnia
4 kwietnia 2008 r., sygn. akt I UK 293/07). Także podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej nawet w ósmym miesiącu ciąży samo w sobie nie stanowi przeszkody do podlegania ubezpieczeniom społecznym w aspekcie wykonywania tej działalności
w sposób ciągły ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2014 r., sygn. akt I UK 235/13). Stan ciąży sam w sobie nie wyklucza ciągłości podjętej działalności, natomiast braku podstawowej cechy ciągłości działalności gospodarczej można dopatrzeć się
w przypadku, gdy od początku wysoce wątpliwe będzie rozpoczęcie i prowadzenie działalności, a tę wątpliwość można wywieść ze stanu zdrowia osoby zgłaszającej się do ubezpieczenia społecznego, a przede wszystkim jej świadomości co do niemożliwości prowadzenia działalności ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2017 r., sygn. akt II UK 573/16).

W rozpatrywanym przypadku należy jednak stanowczo podkreślić, że stan ciąży nie był bezpośrednią przyczyną oddalenia odwołania ubezpieczonej, lecz brak jakichkolwiek działań w kontekście ciągłego prowadzenia swojej firmy nastawionych na osiągnięcie zysku. Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczona nie podejmowała w sposób ciągły i zorganizowany czynności w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Okoliczności związane z częstym korzystaniem z zasiłków również pozostają bez znaczenia dla oceny zasadności odwołania z uwagi na fakt, że działalność nie była prowadzona za każdym razem po zakończeniu okresu zasiłkowego. Podejmowanie incydentalnych czynności na przełomie lat 2017-2018 nie wypełniają przesłanek wynikających z art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo (...). Podjęte czynności w postaci wykonania kilku usług miały jedynie na celu uwiarygodnienie, że działalność jest prowadzona oraz stworzyć pozory wykonywania działalności.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w myśl art. 98 k.p.c. w treści punktu 2 wyroku,
w myśl którego strona przegrywająca spraw ma obowiązek zwrócić koszty na żądanie jej przeciwnika procesowego. Na tej podstawie zasądzono od odwołującej na rzecz organu rentowego kwotę 180,00 złotych zgodnie z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018 r., poz. 265).