Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 lipca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Zabrzu w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Agnieszka Sierocińska

Protokolant Anna Stanowska

przy udziale przedstawiciela K. w Z. K. S.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lipca 2020 r.

sprawy z oskarżenia Komendy Miejskiej Policji w Z.

Ł. S., urodzonego (...) w C.

syna S. i D.

obwinionego o to, że:

w dniu 02 listopada 2019 r. w Z. na ulicy (...) około godziny 09:34 kierował pojazdem marki B. (...) o nr rej (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu wyrażającym się zawartością alkoholu w wydychanym powietrzu w ilości, I badanie 0,13 mg/l, II badanie 0,13 mg/l, tj. wykroczenia z art. 87 § 1 k.w. w zw. z art. 45 ust 1 pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym

orzeka:

1.  uznaje obwinionego Ł. S. za winnego tego, że w dniu 02 listopada 2019r. w Z. prowadził w ruchu lądowym samochód marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu (badanie przy użyciu urządzenia kontrolno – pomiarowego do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu wykazało kolejno w dwóch przeprowadzonych po sobie badaniach 0,13 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu) tj. wykroczenia z art. 87 § 1 k.w. i za to na mocy art. 87 § 1 k.w. skazuje go na karę grzywny w kwocie 1.500 (jednego tysiąca pięciuset) złotych;

2.  na mocy art. 87 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 k.w. orzeka wobec obwinionego Ł. S. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku;

3.  na mocy art. 29 § 4 k.w. zalicza obwinionemu Ł. S. na poczet orzeczonego w punkcie drugim środka karnego okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 02 listopada 2019 r. do dnia 07 lipca 2020 r.;

4.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 118 § 1 k.p.w. w zw. art. 119 § 1 k.p.w. w zw. z § 1, 2 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 r. oraz art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionego Ł. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 150 (stu pięćdziesięciu) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II W 914/19

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie i ujawnionego na rozprawie głównej materiału dowodowego sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony Ł. S. w dniu 1 listopada 2019r. około 21.00 - 22.00 spożywał alkohol w postaci wódki w ilości około 0,25 l (protokół badania stanu trzeźwości k. 3; zeznania świadka D. A. k.90).

W dniu 2 listopada 2019r. w godzinach rannych wsiadł do samochodu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i poruszał się ulicą (...) w Z., gdzie został zatrzymany do kontroli drogowej. Funkcjonariusze Policji D. A. i M. W. poddali obwinionego badaniu na zawartość alkoholu w organiźmie. Wyniki badań przeprowadzonych o godz. 9.36 i 9.53 wykazały u obwinionego 0,13 mg/l i 0,13 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Urządzenie, którym przeprowadzono badanie było wzorcowane w dniu 25 lipca 2019 roku w Laboratorium (...) akredytowanym przez Polskie Centrum Akredytacji. Zalecany termin następnego wzorcowkania określono na dzień 24 lutego 2020 roku. Uzyskane za pomocą urządzenia – analizatora wydechu: (...) 6020 plus nr fabryczny: (...) wyniki, nawet przy uwzględnieniu niepewności pomiaru, które przy wartości odniesienia: 0,10 mg/l wynosi 0,01 mg/l, świadczą o tym, iż w chwili zatrzymania pojazdu do kontroli przez patrol policji i w trakcie kierowania pojazdem bezpośrednio przed podjęciem interwencji przez funkcjonariuszy policji, obwiniony znajdował się w stanie po użyciu alkoholu.

(protokół badania stanu trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania k. 3-3; zeznania świadka D. A. k.90, notatka urzędowa k.2).

Obwiniony Ł. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Oceniając stanowisko procesowe obwinionego kwestionującego swoje zawinienie sąd uznał, że nie zasługuje ono na uwzględnienie. Otóż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że okoliczności przedmiotowe zarzucanego obwinionemu czynu są bezsporne. Wynikają z przeprowadzonych badań stanu trzeźwości Ł. S. oraz ze sporządzonej przez funkcjonariusza Policji D. A. notatki urzędowej, w której opisał on przebieg zdarzenia oraz jego zeznań w charakterze świadka. Sąd nie miał zastrzeżeń do zeznań świadka D. A.. Ocenił je jako rzeczowe, stanowcze i obiektywne, a przez to wiarygodne. Świadek przekonywująco opisał okoliczności poddania obwinionego badaniu, na podstawie których sąd uznał, że badanie obwinionego na zawartość alkoholu zostało przeprowadzone prawidłowo. Co istotne, obwiniony nie podawał w trakcie badania, że na cokolwiek się leczy ani, że spożywa leki. Jak wynika z relacji świadka, gdyby obwiniony zgłaszał w trakcie badania wzmiankowane okoliczności, to znalazło by to odzwierciedlenie w protokole badania.

Obwinionemu Ł. S. zarzucono popełnienie czynu określonego w art. 87 § 1 k.w. Wykroczenie określone w powołanym przepisie popełnia ten, kto znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Definicja stanu po użyciu alkoholu została określona w art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. W myśl tego przepisu stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do stężenia we krwi od 0,2 ‰ do 0,5 ‰ alkoholu albo, obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.

Przedmiotem ochrony określonym w dyspozycji art. 87 § 1 k.w. jest bezpieczeństwo w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, które zagrożone jest przez osobę będącą po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka i prowadzącą pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym.

Reasumując, w świetle dokonanych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów, Sąd uznał, że obwiniony Ł. S. w dniu 2 listopada 2019 roku około godziny 9.30 w Z. będąc w stanie po użyciu alkoholu: I wynik – 0,13 mg/l, II wynik – 0,13 mg/l kierował samochodem marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) tj. popełnienia wykroczenia z art. 87 § 1 k.w. W ocenie sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy Ł. S., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu obwiniony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 k.w. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego. Wykroczenie wskazane w art. 87 § 1 k.w. zagrożone jest karą aresztu albo grzywny nie niższej niż 50 złotych. Orzeczona kara grzywny w wysokości 1.500 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie odpowiednio surowej kary względem obwinionego tj. kary grzywny w wysokości 1.500 zł., zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Kierując się wskazanymi wyżej przesłankami na podstawie art. 87 § 3 k.w. Sąd orzekł w stosunku do Ł. S. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. Zgodnie z dyspozycją art. 87 § 3 k.k. środek ten w przypadku sprawców wykroczeń z art. 87 § 1 k.w. ma charakter obligatoryjny. Przypadek obwinionego nie należy wcale do kategorii najmniej poważnych zdarzeń, jakie pojawiają się w praktyce sądowej w sprawach z art. 87 § 1 k.k. Obwiniony kierował wprawdzie pojazdem osobowym, przy czym dość znacznych rozmiarów - z kategorii (...). Poruszał się drogą krajową, która stanowi jedną z głównych ulic (...). Wszystkie te okoliczności nakazują jednoznacznie wykluczyć przypadek obwinionego z kategorii przypadków najbardziej błahych. Stwierdzić też trzeba, że roczny wymiar środka karnego jest minimalnym, jaki w przypadku obwinionego spełnia ustawowe dyrektywy wymiaru kary. Wykroczenie z art. 87 § 1 k.k. jest wykroczeniem z abstrakcyjnego narażenia. Ujemnym następstwem jego popełnienia jest spowodowanie bądź zwiększenie niebezpieczeństwa w komunikacji. Im wyższy stopień nietrzeźwości sprawcy, tym wyższe zagrożenie bezpieczeństwa w komunikacji, albowiem możliwości psychofizyczne maleją wraz ze wzrostem stanu nietrzeźwości kierowcy, co jest faktem powszechnie znanym. Zdaniem sądu dolegliwość orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego nie przekracza stopnia winy. Niewątpliwie dolegliwość orzeczonego środka karnego jest znaczna, zważywszy, iż obwiniony przez rok nie będzie mógł prowadzić pojazdów mechanicznych, co niewątpliwie pogorszy jego sytuację życiową. Dolegliwość środków jest jednak ich istotą i nie ma podstaw, aby orzekać tylko takie środki, których sprawcy wykroczeń nie odczują. Obwiniony popełnił wykroczenie o znacznym stopniu społecznej szkodliwości i jako osoba pełnoletnia i dysponująca już pewnym doświadczeniem życiowym winien był liczyć się z możliwymi tego konsekwencjami (które przecież sam na siebie sprowadził). Istotne były wreszcie cele prewencyjne, jakim ma służyć środek w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Przepis art. 87 § 1 k.k. pozwala na eliminowanie z ruchu drogowego osób, które zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji. W interesie wszystkich uczestników ruchu jest, aby osoba znajdując się w stanie po użyciu alkoholu została na odpowiednio długi okres pozbawiona możliwości kierowania pojazdem. Interes zbiorowy, jakim jest bezpieczeństwo osób uczestniczących w ruchu drogowym, przeważa w takiej sytuacji nad interesem obwinionego, który na niższy wymiar środka karnego nie zasługuje.

Na poczet orzeczonego zakazu zaliczono obwinionemu okres zatrzymania prawa jazdy stosownie do dyspozycji art. 29 § 4 k.w.

W ocenie sądu kara tego rodzaju pozostaje adekwatną do stopnia karygodności czynu przypisanego obwinionemu oraz stopnia jego zawinienia wraz z obligatoryjnie orzeczonym w najniższym możliwym wymiarze środkiem karnym w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Orzeczona reakcja karno – prawna, obciążająca niewątpliwie obwinionego finansowo oraz stanowiącą realną dolegliwość z racji pozbawienia obwinionego na dłuższy czas legalnej możliwości prowadzenia pojazdów mechanicznych, dosadnie uzmysłowi obwinionemu, jako również jego otoczeniu nieopłacalność zachowań naruszających nakaz trzeźwości w ruchu drogowym ustanowiony w art. 45 ust. 1 prawa o ruchu drogowym.

Obwinionego obciążono zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 70 zł, oraz opłatą, której wysokość odpowiada wymiarowi orzeczonej kary grzywny (150 zł, tj. 10 % kwoty orzeczonej grzywny).

SSR Agnieszka Sierocińska

Z., 23 lipca 2020 r.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć obrońcy obwinionego adw. B. O..