Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos

Protokolant: sekr. sąd. Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2020 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa N. K.

przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Zakładu Karnego w S.

o zadośćuczynienie

1.  umarza postępowanie w zakresie żądania zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 500.000,00 (pięćset tysięcy złotych) za krzywdę spowodowaną pobiciem,

2.  odrzuca pozew w zakresie roszczenia o zasądzenie zadośćuczynienia opartego na zarzucie nie zapewnienia powodowi ochrony podczas odbywania kary pozbawienia wolności a w pozostałym zakresie odmawia odrzucenia pozwu,

3.  w pozostałym zakresie oddala powództwo,

4.  zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu na rzecz adwokat K. G. kwotę 120,00 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu wraz z należnym podatkiem VAT w kwocie 27,60 (dwadzieścia siedem złotych sześćdziesiąt groszy),

5.  nie obciąża powoda N. K. kosztami postępowania w sprawie.

Sygn. akt I C 262/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 29 maja 2018 r. skierowanym do Sądu Okręgowego w Łodzi powód N. K. wnosił o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Dyrektora Zakładu Karnego w S. kwoty 500.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z niezapewnienia mu w czasie pobytu w Zakładzie Karnym w S. bezpieczeństwa, nie udzielania mu pomocy przez wychowawców, nie poddawania go procesowi resocjalizacji, braku ochrony danych, braku nadzoru podczas prac na terenie zakładu karnego, nie udzielania mu przepustek na spotkania z rodziną i nie udzielania mu widzeń intymnych oraz nie zapewnienia mu zajęć kulturalno – oświatowych oraz kwoty 500.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną na skutek pobicia go podczas wykonywania pracy na terenie szwalni zakładu karnego, kiedy to nie zapewniono mu ochrony.

(pozew- k.4-5)

Postanowieniem z dnia 30 lipca 2018 r. Sąd Okręgowy w Łodzi stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Sieradzu.

(postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 30 lipca 2018 r.- k.15)

W odpowiedzi na pozew reprezentująca pozwanego Prokuratoria Generalna Rzeczypospolitej Polskiej wnosiła o odrzucenie pozwu w części dotyczącej zarzutów związanych z niezapewnieniem powodowi bezpieczeństwa skutkujących jego pobiciem przez innego osadzonego i powstaniem uszczerbku na zdrowiu, zarzutów związanych z ochroną zdrowia powoda i zarzutów związanych z resocjalizacją a w pozostałym zakresie wnosiła o oddalenie powództwa natomiast w przypadku nie uwzględnienia wniosku o częściowe odrzucenie pozwu wnosiła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu w tym zasądzenie na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odpowiedź na pozew- k.60-72)

Na rozprawie w dniu 15 lutego 2019 r. pełnomocnik powoda popierał powództwo i precyzował, iż pozew dotyczy zdarzeń za okres od osadzenia powoda w Zakładzie Karnym w S. do dnia wniesienia pozwu a w imieniu pozwanego nikt się nie stawił.

(protokół rozprawy z dnia 15 lutego 2019 r. na płycie CD 00:06:49 – 00:18:10- koperta k.302)

Na rozprawie w dniu 28 czerwca 2019 r. pełnomocnik powoda cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie żądania zadośćuczynienia w kwocie 500.000,00 zł z tytułu krzywdy doznanej na skutek pobicia zaś w pozostałej części popierał powództwo. Pełnomocnik pozwanego w związku z częściowym cofnięciem powództwa wnosił o zasądzenie od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wnosił on też o odrzucenie pozwu w zakresie wskazanym w odpowiedzi na pozew a w pozostałym zakresie o oddalenie powództwa.

(protokół rozprawy z dnia 28 czerwca 2019 r. na płycie CD 00:02:13 – 00:07:03- koperta k.302)

Na rozprawach w dniach 15 listopada 2019 r. i 24 stycznia 2020 r. pełnomocnik powoda popierał powództwo a w imieniu pozwanego nikt się nie stawił.

(protokół rozprawy z dnia 15 listopada 2019 r. na płycie CD 00:00:23 – 00:04:48- koperta k.302, protokół rozprawy z dnia 24 stycznia 2020 r. na płycie CD 00:00:47 – 00:02:38- koperta k.302)

Na rozprawie w dniu 5 czerwca 2020 r. pełnomocnik powoda popierał powództwo i wnosił o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu a w imieniu pozwanego nikt się nie stawił.

(protokół rozprawy z dnia 6 czerwca 2020 r. na płycie CD 00:00:51 – 00:14:21- koperta k.302)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód N. K. osadzony został w Zakładzie Karnym w S. w dniu 6 kwietnia 2018 r. i przed wniesieniem pozwu przebywał w nim do dnia 17 maja 2018 r., kiedy to po pobiciu, jakie miało miejsce w dniu 14 maja 2018 r. podczas wykonywania przez niego pracy w działającym na terenie zakładu karnego zakładzie odzieżowo – przemysłowym, przewieziony został do szpitala przy Areszcie Śledczym w B.. Ponownie powód trafił do Zakładu Karnego w S. w dniu 14 czerwca 2018 r.

(zeznania powoda N. K.- protokół rozprawy z dnia 5 czerwca 2020 r. na płycie CD 00:11:12 – 00:12:21- koperta k.302 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 15 lutego 2019 r. na płycie CD 00:18:58 – 01:15:42- koperta k.302, informacja o pobytach powoda w zakładach karnych i orzeczeniach go dotyczących- k.76-77, kserokopia karty informacyjnej leczenia szpitalnego- k.228, załączone akta osobopoznawcze powoda)

Skazani osadzeni w Zakładzie Karnym w S. mają codzienny kontakt z wychowawcami, którzy codziennie wizytują cele mieszkalne.

(zeznania świadka K. Ś.- protokół rozprawy z dnia 28 czerwca 2019 r. na płycie CD 00:09:38 – 00:45:01- koperta k.302, kserokopia pisma Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej Ł. z dnia 13 września 2018 r.- k.223 )

W Zakładzie Karnym w S. akta osobopoznawcze osadzonych przechowywane są w szafkach. Administracja tego zakładu nie udostępnia więźniom informacji za jakie przestępstwa odbywają karę inni więźniowie.

(zeznania świadka K. Ś.- protokół rozprawy z dnia 28 czerwca 2019 r. na płycie CD 00:09:38 – 00:45:01- koperta k.302)

W Zakładzie Karnym w S. jest pokój do widzeń intymnych. Widzenia takie są formą nagrody i może z nich skorzystać skazany, który otrzymał taką formę nagrody. Powód, który jest żonaty, w okresie od osadzenia go w Zakładzie Karnym w S. do przewiezienia go do szpitala więziennego w Areszcie Śledczym w B. nie otrzymał żadnej nagrody w tym nagrody pozwalającej mu na skorzystanie z widzeń intymnych.

(zeznania świadka K. Ś.- protokół rozprawy z dnia 28 czerwca 2019 r. na płycie CD 00:09:38 – 00:45:01- koperta k.302, zeznania powoda N. K.- protokół rozprawy z dnia 5 czerwca 2020 r. na płycie CD 00:11:12 – 00:12:21- koperta k.302 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 15 lutego 2019 r. na płycie CD 00:18:58 – 01:15:42- koperta k.302, kserokopia pisma Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej Ł. z dnia 13 września 2018 r.- k.223)

W okresie pomiędzy przybyciem do Zakładu Karnego w S. a przetransportowaniem do szpitala więziennego powód nie występował o przepustki wobec czego nie przebywał na nich. Przepustki udzielane są na umotywowane wnioski skazanych przez komisję penitencjarną a jeśli chodzi o przepustki okolicznościowe – przez Dyrektora Zakładu Karnego w S.. Wnioski o przepustki opiniowane są przez wychowawców, którzy sporządzają prognozę kryminologiczno – społeczną. Decyzje odmawiające udzielenia przepustek skazani mogą zaskarżać do sądu penitencjarnego.

(zeznania świadka K. Ś.- protokół rozprawy z dnia 28 czerwca 2019 r. na płycie CD 00:09:38 – 00:45:01- koperta k.302, zeznania powoda N. K.- protokół rozprawy z dnia 5 czerwca 2020 r. na płycie CD 00:11:12 – 00:12:21- koperta k.302 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 15 lutego 2019 r. na płycie CD 00:18:58 – 01:15:42- koperta k.302, kserokopia pisma Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej Ł. z dnia 13 września 2018 r.- k.223)

Na terenie Zakładu Karnego w S. organizowane są zajęcia kulturalno – oświatowe na świetlicach oddziałowych i na świetlicy centralnej. Grafik tych zajęć umieszczony jest na korytarzach oddziałów mieszkalnych na tablicach ogłoszeń. W świetlicy oddziałowej jest stół do tenisa stołowego, piłkarzyki i telewizor. Akces w zajęciach świetlicowych skazani muszą zgłosić oddziałowemu. Na grafikach zajęć w świetlicy oddziałowej wpisywane są jedynie numery cel, nie umieszcza się tam natomiast nazwisk skazanych. Wykazy chętnych na zajęcia kulturalno – oświatowe ma jedynie oddziałowy, który na ich podstawie zabiera skazanych na te zajęcia. W Zakładzie Karnym w S. są także koła zainteresowań – literackie, teatralne i sportowe.

(zeznania świadka K. Ś.- protokół rozprawy z dnia 28 czerwca 2019 r. na płycie CD 00:09:38 – 00:45:01- koperta k.302)

W czasie od przybycia do Zakładu Karnego w S. do czasu opuszczenia go po pobiciu powód nie korzystał z zajęć kulturalno – oświatowych.

(zeznania powoda N. K.- protokół rozprawy z dnia 5 czerwca 2020 r. na płycie CD 00:11:12 – 00:12:21- koperta k.302 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 15 lutego 2019 r. na płycie CD 00:18:58 – 01:15:42- koperta k.302)

W dniu 26 czerwca 2018 r. powód złożył skargę do Rzecznika Praw Obywatelskich, w której podnosił zarzuty dotyczące między innymi braku przepustek i spotkań intymnych oraz traktowania przez funkcjonariuszy Zakładu Karnego w S.. Pismem z dnia 27 września 2018 r. Rzecznik Praw Obywatelskich poinformował powoda, iż nie stwierdza naruszeń w zakresie zarzutów przedstawionych przez niego w skardze.

(pismo Rzecznika Praw Obywatelskich- k.221)

W dniu 25 września 2018 r. do Sądu Okręgowego w Sieradzu wpłynął pozew powoda N. K. skierowany przeciwko pozwanemu Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w S., w którym domagał się on zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 1.000.000,00 zł między innymi za niedopełnienie obowiązku nadzoru nad osadzonym. Sprawa z jego powództwa zarejestrowana została pod sygn. akt I C 292/18. Odpis pozwu doręczony został reprezentującej pozwanego Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 19 października 2018 r.

(kserokopia pozwu- k.100, kserokopia zwrotnego poświadczenia odbioru pozwu- k.106)

W dniu 28 września 2018 r. do Sądu Okręgowego w Sieradzu wpłynął pozew powoda N. K. skierowany przeciwko pozwanemu Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w S., w którym domagał się on zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 500.000,00 zł między innymi za nie zapewnienie mu bezpieczeństwa po przybyciu do tego zakładu karnego z Zakładu Karnego w Ł. w dniu 6 kwietnia 2018 r. Sprawa z jego powództwa zarejestrowana została pod sygn. akt I C 339/18. Odpis pozwu doręczony został reprezentującej pozwanego Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 3 grudnia 2018 r.

(kserokopia pozwu- k.104, kserokopia zwrotnego poświadczenia odbioru pozwu- k.103)

Powyższych ustaleń stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o zeznania świadków i częściowo powoda jak również w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, których treści strony nie kwestionowały.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w tej części, w której twierdził on, że w czasie osadzenia w Zakładzie Karnym w S. nie mógł rozmawiać z wychowawcami. Jego zeznania w tym zakresie pozostawały w sprzeczności z treścią pisma Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w Ł. z dnia 13 września 2018 r. ale też z zeznaniami świadka K. Ś., który podawał, iż wychowawcy codziennie widzą się z osadzonymi, gdyż codziennie wizytują cele mieszkalne. Poza tym były też one wewnętrznie sprzeczne, gdyż powód podawał również, że zgłaszał swoje problemy wychowawcy, co wskazuje na to, że miał możliwość rozmowy z nim. Sąd nie dał też wiary zeznaniom powoda w tej części, w której podawał, że nie uzyskiwał od wychowawców pomocy w zgłaszanych im problemach, gdyż jego zeznania w tym zakresie nie zostały poparte żadnymi dowodami i jako takie pozostawały całkowicie gołosłowne.

Sąd nie dał również wiary zeznaniom powoda w tej części, w której twierdził on, że administracja zakładu karnego przekazywała innym osadzonym informacje za jakie przestępstwo jest on skazany. I w tym zakresie twierdzenia powoda nie znalazły odzwierciedlenia w żadnym z przeprowadzonych dowodów. Zaprzeczały im natomiast zeznania świadka K. Ś., z których wynikało, iż administracja nie przekazuje takich danych więźniom oraz, że dokumentacja dotycząca więźniów znajdująca się u wychowawców, w której są takie dane, jest przechowywana w szafkach i nie jest dostępna dla więźniów.

Sąd nie dał też wiary zeznaniom powoda w tym zakresie, w którym podawał, iż w Zakładzie Karnym w S. nie są organizowane żadnego rodzaju zajęcia kulturalno – oświatowe. Jego zeznaniom, które także były gołosłowne, zaprzeczyły bowiem zeznania świadka K. Ś., który podał, iż w zakładzie tym organizowane są zajęcia kulturalno – oświatowe zarówno na świetlicy oddziałowej jak i na świetlicy centralnej a ponadto działają w nim różnego rodzaju koła zainteresowań.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd pominął dowody w postaci odpowiedzi na skargi powoda i jego żony udzielonych przez Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej Ł. w dniach 21 września 2018 r., 24 września 2018 r. i 3 października 2018 r. z uwagi na to, iż nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia, jako że skargi dotyczyły okresu osadzenia powoda w Zakładzie Karnym w S. późniejszego niż objęty żądaniem pozwu. Z tych samych powodów przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd pominął dowody w postaci kserokopii pism Zakładu Karnego w S. z dnia 10 grudnia 2018 r., 11 grudnia 2018 r. i 31 stycznia 2019 r. oraz pisma Zakładu Karnego w S. z dnia 8 stycznia 2019 r. a także zarządzenia sędziego penitencjarnego z dnia 14 stycznia 2019 r. i postanowień Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 29 stycznia 2019 r. wydanego w sprawie sygn. akt II Kow 17/18 i z dnia 6 lutego 2019 r. wydanego w sprawie sygn. akt II Kow 99/19.

Sąd pominął też przy ustalaniu stanu faktycznego zeznania świadków M. M., R. S. i K. W., jako że nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Sąd pominął dowód z przesłuchania w charakterze świadka J. N. z uwagi na to, iż jest ona Zastępcą Dyrektora Zakładu Karnego w S. i wobec treści art. 242 § 4a kkw stanowiącego, że określenie „dyrektor” oznacza również zastępcę dyrektora, nie może występować w tej roli procesowej a jej przesłuchanie byłoby możliwe tylko w charakterze reprezentanta strony pozwanej.

Sąd pominął też dowód z przesłuchania świadka E. K. na fakt, że powód składał pisma do Inspektoratu Służby Więziennej, w których zarzucał brak jego leczenia oraz inne pisma, z uwagi na to, iż dowód ten zgłoszony został w celu przewleczenia postępowania, gdyż nic nie stało na przeszkodzie, by zgłoszony był wcześniej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powód zgłosił w przedmiotowej sprawie dwa roszczenia o zadośćuczynienie, każde w kwocie 500.000,00 zł. W toku procesu jednak cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie żądania zadośćuczynienia w kwocie 500.000,00 zł z tytułu krzywdy doznanej na skutek pobicia wobec czego na podstawie art. 355 § 1 kpc w zw. z art. 203 § 1 kpc Sąd umorzył postępowanie w zakresie tego roszczenia.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wnosił o odrzucenie pozwu w zakresie nie zapewnienia powodowi bezpieczeństwa oraz w zakresie związanym z ochroną zdrowia i resocjalizacją w Zakładzie Karnym w S..

Jeśli chodzi o zarzut nie zapewnienia powodowi bezpieczeństwa w czasie odbywania przez niego kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w S. po przybyciu do tego zakładu karnego z Ł., to zauważyć należy, że podnosząc ten zarzut powód w dniu 28 września 2018 r. złożył do Sądu Okręgowego w Sieradzu pozew przeciwko pozwanemu Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w S., w którym domagał się on zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 500.000,00 zł a sprawa zainicjowana jego pozwem zarejestrowana została pod sygn. akt I C 339/18. Odpis pozwu w tej sprawie doręczony został reprezentującej pozwanego Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 3 grudnia 2018 r. a więc wcześniej niż doręczony jej został odpis pozwu w przedmiotowej sprawie, gdyż miało to miejsce 14 stycznia 2019 r.

Stosownie do art. 199 § 1 pkt 2 kpc Sąd ma obowiązek odrzucić pozew, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona. Ponieważ spór oparty na zarzucie niezapewnienia powodowi przez Zakład Karny w S. bezpieczeństwa podczas odbywania przez niego kary pozbawienia wolności w okresie od 6 kwietnia 2018 r. do 17 maja 2018 r. zawisł wcześniej w sprawie Sądu Okręgowego w Sieradzu sygn. akt I C 339/18, roszczenie o zasądzenie zadośćuczynienia oparte na tym zarzucie na podstawie powołanego wyżej przepisu należało odrzucić.

Jeśli chodzi o stanowiący podstawę powództwa o zadośćuczynienie zarzut powoda związany z resocjalizacją w Zakładzie Karnym w S., to w tym zakresie pomiędzy stronami nie zawisł spór w innych sprawach. Pozwy, jakie powód złożył przeciwko pozwanemu w sprawie Sądu Okręgowego w Sieradzu sygn. akt I C 292/18 i w sprawie Sądu Rejonowego w Sieradzu sygn. akt I C 125/19, dotyczą bowiem późniejszych okresów odbywania przez powoda kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w S. niż objęty pozwem w przedmiotowej sprawie. W przedmiotowej sprawie powód nie opierał powództwa na zarzucie związanym z ochroną zdrowia. W tej sytuacji Sąd odmówił odrzucenia pozwu w dalszym zakresie.

Powód domagał się zasądzenia zadośćuczynienia za wyrządzenie mu przez pozwanego szkody niemajątkowej (krzywdy) wynikłej z nie zapewnienia mu odpowiednich warunków bytowych podczas odbywania przez niego kary pozbawienia wolności w okresie od 6 kwietnia 2018 r. do dnia 17 maja 2018 r. Dochodzone przez niego zadośćuczynienie miało zatem stanowić środek ochrony jego dóbr osobistych w postaci godności, która została naruszona poprzez nie stworzenie mu odpowiednich warunków odbywania kary pozbawienia wolności, gdyż nie zapewniono mu należytej opieki wychowawcy oraz zajęć kulturalno – oświatowych mających być elementem procesu resocjalizacji, prawa do prywatności poprzez nie chronienie dotyczących go informacji a także prawa do utrzymywania więzi rodzinnej poprzez nie udzielanie mu przepustek i spotkań intymnych. Podstawę prawną żądania zgłoszonego przez powoda stanowił zatem art. 24 § 1 kc.

Jeśli chodzi o żądanie zadośćuczynienia z tytuł naruszenia dóbr osobistych art. 24 kc odsyła do przepisów o czynach niedozwolonych, w szczególności do art. 448 kc zgodnie z którym w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Ponieważ powód wywodził swoje roszczenie z art. 24 kc w zw. z art. 448 kc, w przedmiotowej sprawie konieczne było ustalenie, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, czy działanie pozwanego było bezprawne a także na dalszym etapie czy pozwany ponosi winę za krzywdę wynikającą z naruszenia dóbr osobistych powoda, która to wina warunkuje skuteczne dochodzenie roszczeń o charakterze majątkowym w oparciu o art. 448 kc. Na powodzie spoczywał przy tym ciężar udowodnienia, że pozwany rzeczywiście naruszył jego dobra osobiste przez co doznał on krzywdy oraz że działania pozwanego miały charakter zawiniony, natomiast na pozwanym ciążył dowód braku bezprawności działań powodujących naruszenie dóbr osobistych powoda.

Obecnie w doktrynie i orzecznictwie Sądu Najwyższego przeważa pogląd, że przy ocenie, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, decydujące znaczenie ma nie tyle subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ile to, jaką reakcją wywołuje w społeczeństwie to naruszenie. Miernika pozwalającego na ustalenie czy naruszone zostało dobro osobiste należy więc poszukiwać w tzw. opinii publicznej, będącej wyrazem poglądów powszechnie przyjętych i akceptowanych przez społeczeństwo i funkcjonujących w nim wzorców. Przy ocenie, czy doszło do naruszenia dobra, którego ochrony domaga się osoba zgłaszająca żądanie, należy brać przy tym pod uwagę całokształt okoliczności konkretnego stanu faktycznego. Sąd na tle konkretnego stanu faktycznego ocenia – stosując kryteria obiektywne – czy doszło do naruszenia dobra osobistego i czy zachodzą przesłanki do zastosowania któregoś ze środków ochrony prawem przewidzianych.

Powód twierdził, iż podczas odbywania przez niego kary pozbawienia wolności pozwany naruszył jego godność, prawo do prywatności i prawo do utrzymywania więzi rodzinnych. Powód nie wykazał jednak naruszenia tych dóbr osobistych. Jego twierdzenia o nie zapewnieniu mu opieki ze strony wychowawcy czy też nie zapewnieniu mu możliwości udziału w zajęciach kulturalno – światowych nie zostały udowodnione. Podobnie powód nie wykazał, by naruszone zostało jego prawo do prywatności poprzez udostępnienie innym skazanym informacji na temat rodzaju przestępstwa, za jakie odbywał on karę. Powód nie wykazał też, by pozwany naruszył jego prawo do utrzymywania więzi rodzinnej nie przyznając mu przepustek, gdyż przeprowadzone postępowanie wykazało, iż o takie powód w okresie od 6 kwietnia 2018 r. do dnia 17 maja 2018 r. w ogóle nie występował.

W myśl art. 137 kkw skazanemu wyróżniającemu się dobrym zachowaniem w czasie odbywania kary mogą być przyznawane nagrody. Nagroda może być również przyznana skazanemu w celu zachęcenia go do poprawy zachowania. Jak wynika z art. 138 kkw nagrodą jest między innymi zezwolenie na widzenie bez osoby dozorującej oraz zezwolenie na widzenie w oddzielnym pomieszczeniu, bez osoby dozorującej. Jak wynika z powyższego widzenia intymne nie przysługują każdemu skazanemu a decyzja o ich przyznaniu jest decyzją uznaniową zależną od zachowania skazanego. W tej sytuacji działania pozwanego, który nie umożliwił takich widzeń powodowi, który nie otrzymał tego typu nagrody, nie były bezprawne.

Z uwagi na to, iż powód nie udowodnił, by doszło do naruszenia jego dóbr osobistych Sąd oddalił powództwo o zadośćuczynienie w kwocie 500.000,00 zł jako niezasadne.

Z uwagi na to, iż powód korzystał w przedmiotowej sprawie z pomocy adwokata świadczącego mu pomoc prawną z urzędu, Sąd zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu na rzecz adwokata K. G. wynagrodzenie w kwocie 120,00 zł ustalone stosownie do treści § 4 ust. 1 w zw. z § 14 ust. 1 pkt 26 rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (teks jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 18) podwyższone na mocy § 4 ust. 3 wskazanego rozporządzenia o należny od niego podatek VAT w kwocie 27,60 zł.

Pomimo tego, iż powód przegrał sprawę i w myśl zasady odpowiedzialności finansowej za wynik sporu wynikającej z art. 98 kpc, powinien ponieść koszty procesu, Sąd nie obciążył go tymi kosztami, na co pozwala mu przepis art. 102 kpc. Sąd uznał bowiem, iż obciążeniu kosztami postępowania powoda, który odbywa karę pozbawienia wolności i nie ma żadnych dochodów sprzeciwiają się względy słuszności.