Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 32/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

7.USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

B. C. (2)

Nieustalonego dnia grudnia 1999 roku, nie później niż 22 grudnia 1999 roku, w Z., działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia swojego męża M. C. (1), zadała mu pchnięcie nożem kuchennym z metalowym ostrzem w korpus tułowia po stronie lewej, powodując u niego zranienie serca lub tętnicy głównej, co doprowadziło do wstrząsu krwotocznego lub tamponady worka osierdziowego i skutkowało jego zgonem.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

- B. C. (2) i M. C. (1) pozostawali w związku małżeńskim. Ze związku tego urodził się im syn, M. C. (2). Rodzina zamieszkiwała w Z. przy ul. (...).

- Nieustalonego dnia grudnia 1999 roku, nie później niż 22 grudnia 1999 roku, w mieszkaniu B. i M. C. (1) odbywała się impreza. Byli na niej obecni małżonkowie C., S. W. (1) i jego żona J. W., P. K., A. O. i W. R.. W trakcie tej imprezy wszyscy jej uczestnicy, za wyjątkiem W. R., spożywali alkohol. S. W. (1) oddał pieniądze W. R. i ten, po około 15-20 minutach od przybycia, wyszedł z mieszkania.

- W pewnym momencie doszło do kłótni między B. C. (2) i M. C. (1). M. C. (1) zaczął wyzywać żonę wulgarnymi słowami oraz uderzył ją w twarz. B. C. (2) oddała M. C. (1) uderzenie. W obronie B. C. (2) stanął A. O., który także uderzył w twarz M. C. (1). Następnie M. C. (1) ponownie zaczął wyzywać żonę. Wówczas B. C. (2) chwyciła leżący na ławie w pokoju nóż kuchenny, z metalowym ostrzem o długości około 20 cm, zakończony szpicem, z rękojeścią w kolorze czarnym i nożem tym zadała pchnięcie M. C. (1) w korpus tułowia, po stronie lewej. Po tym uderzeniu M. C. (1) upadł na podłogę. B. C. (2) natomiast poszła do kuchni, gdzie umyła nóż z krwi i odłożyła go.

- S. W. (1) sprawdził funkcje życiowe M. C. (1), dotykając jego szyi, po czym powiedział, że wymieniony nie żyje. Wtedy z mieszkania wyszła J. W., wyprowadzając przy tym swojego małoletniego syna S. W. (2), który przebywał w tym czasie w innym pokoju mieszkania C.. Również pozostałe osoby opuściły to mieszkanie.

- Następnego dnia w godzinach popołudniowych do mieszkania przy ul. (...) przyszli B. C. (2), S. W. (1), P. K. i A. O.. Mężczyźni zabrali z mieszkania zwłoki M. C. (1), zanieśli je do samochodu, którym przyjechał A. O. i włożyli do bagażnika. Następnie udali się samochodem w stronę P., w okolicę żwirowni i tam pozostawili ciało M. C. (1).

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej B. C. (2),

Częściowo zeznania świadka S. W. (2),

Częściowo zeznania i wyjaśnienia świadka P. K.,

Częściowo zeznania świadka S. W. (1),

Zeznania świadka W. R.,

Częściowo zeznania świadka A. O.,

Protokół eksperymentu procesowego,

Protokół oględzin miejsca zabójstwa

k. 52-54, 69-70, 77, 108, 259, 359v.

k. 26-29, 207-208, 409-410v.,

k. 33-34, 56-59, 61-62-63, 127-128, 361v.-362v.,

k. 43-45, 73-74, 132-133,

k. 64-65, 362v.-363,

k. 143-145, 363v.-364v.,

k. 75-77, 92-95, 148-159,

k. 96-98,

Na skutek ciosu zadanego przez B. C. (2) M. C. (1) doznał rany kłutej w tułów, w lewą okolicę brzucha lub w lewą okolicę brzuszno-lędźwiową. W wyniku zadanego ciosu doszło do zranienia serca lub tętnicy głównej, co doprowadziło do wstrząsu krwotocznego lub tamponady worka osierdziowego i skutkowało zgonem M. C. (1).

Opinia sądowo-lekarska

k. 275-277

22 grudnia 1999 roku B. C. (2) złożyła w Komendzie Powiatowej Policji w Z. zawiadomienie o zaginięciu swojego męża M. C. (1), wskazując, iż 16 grudnia 1999 roku około 19:00 wyszedł z domu w związku ze zleceniem mu tłumaczenia dokumentów.

Zawiadomienie o zaginięciu osoby

k. 3-8,

31 stycznia 2000 roku na terenie Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) w Ż. n/N. ujawniono fragment czaszki ludzkiej. Dowód z badań genetycznych dostarcza mocne wsparcie (LR= (...),78) dla hipotezy, iż mężczyzna, którego szczątki ludzkie ujawniono jest biologicznym ojcem M. C. (1). Prawdopodobieństwo pokrewieństwa wynosi 99,93934924%.

Kopia dokumentów z teczki sprawy identyfikacyjnej n/n zwłok

Opinia z przeprowadzonych badań z zakresu genetyki sądowej

k. 560-710,

k. 750-755,

B. C. (2) nie jest chora psychicznie obecnie i nie była chora psychicznie w krytycznym czasie. Nie jest też upośledzona umysłowo. Wykluczono u niej także inne zakłócenia czynności psychicznych mogące mieć wpływ na ocenę poczytalności oskarżonej, w tym atypowy bądź patologiczny charakter upicia alkoholowego. U oskarżonej rozpoznano nieprawidłową osobowość z cechami dyssocjalnymi, co nie ma żadnego znaczenia orzeczniczego. Opisany przez oskarżoną sposób stosowania przez nią alkoholu nie nosi cech uzależnienia, przy czym takie rozpoznanie i tak nie miałoby znaczenia w kwestii oceny jej poczytalności w odniesieniu do zarzuconego jej czynu. Zachowanie oskarżonej nie było wynikiem zaburzeń chorobowych, chorobowej (psychotycznej) motywacji. Tempore criminis oskarżona nie miała zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia czynu, ani pokierowania swoim postępowaniem – nie zachodzą warunki art. 31 § 1 lub 2 k.k. Aktualny stan zdrowia oskarżonej pozwalał jej na udział w toczącym się postępowaniu, stawanie przed Sądem i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Opinia sądowo-psychologiczno- psychiatryczna

k. 460-467,

Oskarżona B. C. (2) nie była karana sądownie.

Oskarżona od 20 lat nie jest aktywna zawodowo, podejmowała jedynie zajęcia dorywcze związane z opieką nad osobą starszą. W środowisku sąsiedzkim ma opinię osoby nadużywającej alkoholu.

Dane o karalności

Wywiad środowiskowy

k. 121-122,

k. 438-439,

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

7.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

Wyjaśnienia oskarżonej B. C. (2)

Sąd uznał za wiarygodne te wyjaśnienia oskarżonej, które złożyła w początkowej fazie śledztwa, w czasie przesłuchania w dniach 5 i 6 września 2019 r., w tym także w toku czynności eksperymentu procesowego, w czasie których przyznała się do zadania ciosu nożem swojemu mężowi M. C. (1), opisała przebieg zdarzenia, wskazała osoby, które były wówczas obecne, a także podała motywy swojego działania, za wyjątkiem jej twierdzeń, iż nie chciała pozbawić życia swojego męża, chciała go tylko postraszyć, „ukłuć”. Jej wyjaśnienia w tej części są spójne, logiczne i stanowcze.

Wbrew twierdzeniom oskarżonej podniesionym w postępowaniu sądowym brak jest podstaw do uznania, aby wyjaśnienia te oskarżona składała w okolicznościach wyłączających swobodę wypowiedzi, aby ktoś wpływał na treść jej relacji, sugerował co ma powiedzieć, zaś ona była w szoku i nie wiedziała, co mówi. Podkreślić należy, iż relacja złożona przez oskarżoną odnośnie przebiegu zdarzenia jest szczegółowa. Oczywiście, oskarżona nie pamiętała wszystkich szczegółów zajścia, o czym każdorazowo mówiła podczas tych czynności, i co potwierdzają protokoły jej przesłuchania. Ponadto zachowanie oskarżonej oraz treść jednych z jej wyjaśnień została zarejestrowana na nagraniu w ramach prowadzonej czynności eksperymentu procesowego. Wyraźnie widać zatem w jakim stanie znajdowała się oskarżona i w jaki sposób składała wyjaśnienia, a mianowicie nikt na nią nie wpływał, nie zmuszał jej do złożenia określonej treści wyjaśnień, wskazania wykonywanych czynności. Gdyby oskarżona nie dokonała tego czynu to przecież nie miałaby żadnego powodu do przyznania się do jego popełnienia, a przede wszystkim nie miałaby wiedzy na temat przebiegu zdarzenia. Jak widać na nagraniu oskarżona spokojnie relacjonowała jego przebieg, opisywała swoje zachowania oraz działania innych osób, wskazywała na okoliczności, których nie pamięta, demonstrowała sposób zadania ciosu, miejsce, w którym upadł M. C. (1), zaprezentowała czynność mycia i odłożenia noża. Wskazała także na wcześniejsze zachowania M. C. (1) wobec niej i motywy, które pchnęły ją do uderzenia nożem swojego męża. Wszystko to, zdaniem Sądu, świadczy o szczerości jej relacji. Poza tym zauważyć trzeba, że fakt zadania M. C. (1) przez oskarżoną ciosu nożem potwierdzają świadkowie S. W. (1), S. W. (2) i P. K.. S. W. (1), P. K. i A. O. wskazali również na wywiezienie M. C. (1) z mieszkania. Wszyscy oni kategorycznie zeznali, iż to oskarżona ugodziła nożem M. C. (1) i opisali sytuację, w jakiej to nastąpiło.

Niewiarygodne też, w ocenie Sądu, były twierdzenia oskarżonej o tym, iż nie chciała zabić swojego męża, lecz jedynie go postraszyć, „ukłuć” oraz wbiła nóż w ciało M. C. (1) najwyżej na 2-3 cm. Przede wszystkim zauważyć należy, iż gdyby w istocie oskarżona zadała ranę kłutą tej głębokości, to nóż nie mógłby dotrzeć do serca czy tętnicy głównej i spowodować wstrząsu krwotocznego lub tamponady worka osierdziowego, doprowadzając w ten sposób do zgonu pokrzywdzonego. Ponadto, gdyby oskarżona w istocie nie miała zamiaru zabójstwa męża, to przecież niezwłocznie udzieliłaby mu pomocy, wzywając pogotowie lub zlecając to innym uczestnikom imprezy. Tymczasem ona spokojnie poszła do kuchni umyć nóż, a jak wróciła to kontynuowała spożywanie alkoholu. Takie zachowanie oskarżonej jednoznacznie świadczy o nieprawdziwości jej twierdzeń w tym zakresie.

j.w.

Zeznania świadków S. W. (1), S. W. (2), P. K. i A. O.

Wszyscy wymienieni byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia, bowiem przebywali wówczas w mieszkaniu małżonków C.. Relacja przedstawiona przez S. W. (1), S. W. (2) i P. K., w której wskazali oni na zadanie przez oskarżoną ciosu nożem M. C. (1) jest spójna i logiczna, ich zeznania korespondują ze sobą, a nadto są zbieżne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Podkreślić należy, iż na obecność że w mieszkaniu, będącego wówczas dzieckiem S. W. (2), wskazała sama oskarżona, a także świadkowie A. O. i P. K.. Ponadto wskazać też trzeba, że w swoich zeznaniach złożonych w śledztwie świadek S. W. (2) opisał dokładnie co zaobserwował, rozdzielał to, co faktycznie widział od tego co podejrzewa, co dodatkowo upewnia Sąd o prawdziwości jego zeznań.

Ponadto świadkowie S. W. (1), P. K. i A. O. zgodnie wskazali na wywiezienie M. C. (1) samochodem tego ostatniego w stronę P., w rejon żwirowni, gdzie go pozostawili. Zauważyć w tym miejscu należy, iż właśnie w tym rejonie znaleziony został fragment czaszki ludzkiej. Z opinii z przeprowadzonych badań z zakresu genetyki sądowej wynika, że prawdopodobieństwo pokrewieństwa osoby, której szczątki odnaleziono z M. C. (2), w relacji ojciec-syn, wynosi 99,93934924%. Dowód ten dodatkowo potwierdza prawdziwość zeznań świadków.

Wprawdzie S. W. (1) w pierwszych swoich zeznaniach przedstawił inną wersję zdarzenia, wskazując na upadek i uderzenie głową M. C. (1), jednak już w następnych swoich zeznaniach wycofał się z tego i szczerze przedstawił jak przebiegało zdarzenie. Nadmienić należy, iż S. W. (1) był konkubentem oskarżonej, a zatem składając takie zeznania niewątpliwie chciał chronić oskarżoną przed grożącą jej odpowiedzialnością karną. Później jednak przedstawił rzeczywisty przebieg zdarzenia. Nie ukrywał przy tym swojego zachowania.

Z kolei S. W. (2) w toku postępowania sądowego zmienił zaprezentowaną w postępowaniu przygotowawczym wersję zdarzenia, twierdząc, iż przyszedł do mieszkania C., kiedy M. C. (1) leżał już na ziemi i nic nie widział, zaś o uderzeniu pokrzywdzonego nożem przez oskarżoną powiedział mu ojciec w dniu przesłuchania. O ile zeznania tego świadka składane w toku śledztwa Sąd ocenił jako wiarygodne z przyczyn opisanych powyżej, to te składane w toku rozprawy, w ocenie Sądu, są nieprawdziwe. Przede wszystkim świadek ten nie mógł się dowiedzieć od swojego ojca o przebiegu zdarzenia w okolicznościach przez niego opisanych, bowiem S. W. (2) był przesłuchiwany 5 września 2019 r. w godzinach od 10:30 do 11:30, Tymczasem S. W. (1) był przesłuchiwany po swoim synu, a mianowicie od 12:40 do 13:30 i zaprezentował wówczas wersję z upadkiem pokrzywdzonego. Ponadto S. W. (1) został zatrzymany tego dnia o godzinie 6:20. W protokole tym wskazano, że jest podejrzany o dokonanie wspólnie i w porozumieniu zabójstwa M. C. (1) i zatrzymany w celu zapobieżenia ucieczce i ukrywaniu się, zacieraniu śladów (k 42). W tych okolicznościach umożliwienie przez funkcjonariuszy policji zatrzymanemu S. W. (1) kontaktu z synem jawi się jako nieprawdopodobne.

Z kolei świadkowie P. K. i A. O. nieco inaczej przedstawili okoliczności wywiezienia ciała M. C. (1) z mieszkania, a mianowicie wskazali, że odbyło się to tego samego dnia, nie zaś na drugi dzień. Pomijając oczywiste kwestie związane z upływem czasu (od zdarzenia do przesłuchania świadków upłynęło 20 lat), czy ich stanem nietrzeźwości, to zauważyć trzeba, że mogli oni obawiać się odpowiedzialności karnej, zwłaszcza w kontekście postawienia zarzutu P. K.. Z kolei A. O. był przesłuchiwany w znacznie późniejszym czasie, stąd wersja ta mogła zostać między nimi uzgodniona. Jest to tym bardziej uzasadnione w kontekście zeznań złożonych przez tych świadków w toku rozprawy, w których ewidentnie chcieli przekonać Sąd, że M. C. (1) żył w momencie wywożenia go z mieszkania. W ocenie Sądu takie zeznania świadków są nieprawdziwe, zaś wersja ta została stworzona na potrzeby postępowania. Przede wszystkim przeczą jej wyjaśnienia oskarżonej i zeznania S. W. (1). A przecież zarówno oskarżona, jak też S. W. (1) byli zatrzymani. Nie mieli zatem ze sobą żadnego kontaktu. Mimo to w tym zakresie złożyli stanowcze i zbieżne ze sobą relacje. Gdyby w istocie M. C. (1) został wywieziony z mieszkania tego samego dnia (nocy) kiedy jeszcze żył, to przecież oskarżona i świadek S. W. (1) o tym by powiedzieli, bowiem z pewnością miałoby to wpływ na ich sytuację procesową. Stąd też Sąd nie dał wiary takim zeznaniom świadków P. K. i A. O..

j.w.

Zeznania świadka W. R.

Wiarygodność zeznań tego świadka, w ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości. Świadek ten nie był obecny podczas popełnienia czynu przez oskarżoną, ani podczas wywożenia zwłok. Jego wcześniejszą obecność w mieszkaniu C. potwierdzają zarówno oskarżona, jak też pozostali świadkowie. Potwierdził też rozmowę ze S. W. (1) następnego dnia i prośbę o kontakt z P. K. i A. O. oraz o pożyczenie samochodu. Relacja ta jest zbieżna z zeznaniami S. W. (1). Potwierdza również prawdziwość zeznań tego świadka i oskarżonej w zakresie wywiezienia zwłok pokrzywdzonego na drugi dzień i dodatkowo upewnia Sąd o nieprawdziwości zeznań P. K. i A. O. w tym zakresie, na co Sąd wskazywał w poprzednim punkcie.

j.w.

Zeznania świadka A. Z.

Świadek był funkcjonariuszem policji, prowadził czynności w sprawie zgłoszonego przez oskarżoną zaginięcia M. C. (1). Wiarygodność jego zeznań nie budzi żadnych wątpliwości.

j.w.

Zeznania świadków: M. C. (2), G. W.

Brak jest podstaw do kwestionowania zeznań tych świadków. Osoby te były dziećmi w czasie zdarzenia. Były obecne w innym mieszkaniu, należącym do małżonków W.. Wprawdzie G. W. zeznał, iż jego brat S. w dniu wyprowadzenia się na ul (...) był cały czas w domu, nie wychodził, jednakże nie potrafił powiedzieć czy mogło być tak, że wyszedł, a świadek tego nie zauważył. Podkreślić przy tym należy, iż w czasie zdarzenia świadek miał 14 lat; od tego czasu do jego przesłuchania minęło ponad 20 lat, a okoliczność, o której zeznawał nie była na tyle istotna, aby mogła zapaść mu w pamięć.

j.w.

Opinia sądowo-lekarska biegłego R. P.

Opinia sporządzona przez biegłego, jest jasna, pełna oraz nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Biegły opinię tę sporządził w oparciu o akta sprawy, bowiem ciało pokrzywdzonego M. C. (1) nie zostało odnalezione. W późniejszym czasie, w postępowaniu jurysdykcyjnym okazało się, że odnaleziono fragment czaszki, o czym niżej. Zdaniem Sądu opinia sądowo – lekarska sporządzona została w sposób profesjonalny oraz naukowo i logicznie uzasadniony; dokonane przez biegłego oceny oraz wyprowadzone wnioski są, w ocenie Sądu, zgodne z doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy, jak również uzasadnione w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego.

j.w.

Opinia z przeprowadzonych badań z zakresu genetyki sądowej

Biegła z zakresu genetyki sądowej dokonała badań porównawczych profilu NN osoby, której fragment szczątków (czaszki) został odnaleziony 31 stycznia 2000 roku na terenie Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) w Ż. n/N., z profilem genetycznym syna pokrzywdzonego M. M. C.. W badaniu tym wykorzystany został profil DNA oskarżonej (matki M. C. (2)). Zdaniem Sądu sporządzona opinia jest rzetelna, jasna, pełna, a jej wiarygodność nie budzi żadnych wątpliwości.

j.w.

Kopia dokumentów z teczki sprawy identyfikacyjnej n/n zwłok

Wiarygodność wskazanych dokumentów nie budzi wątpliwości. Zostały one sporządzone przez osoby do tego uprawnione. Potwierdzają fakt odnalezienia szczątków ludzkich, okoliczności i miejsce, w którym dokonano ich odkrycia, a także przeprowadzone co do nich badania i sporządzone opinie. W toku tych badań ustalono profil DNA szczątków, który następnie posłużył do przeprowadzenia badań porównawczych z zakresu genetyki, którą Sąd analizował wyżej

j.w.

Zawiadomienie o zaginięciu osoby

Oskarżona B. C. (2) 22 grudnia 1999 roku zgłosiła zaginięcie swojego męża M. C. (1). Wskazane dokumenty potwierdzają ten fakt. Ich wiarygodność nie budzi żadnych wątpliwości. Prowadzenie sprawy poszukiwawczej potwierdził świadek A. Z.. Nadto treści tych dokumentów nie kwestionowały strony postępowania.

j.w.

opinia sądowo – psychologiczno - psychiatryczna

Sąd podzielił konkluzje opinii pisemnej biegłych psychiatrów G. K. i C. P. oraz psychologa M. C. (3). Opinia ta jest rzetelna, jasna, pełna i odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Biegli sporządzili opinię po uprzednim badaniu psychiatrycznym oskarżonej, badaniu psychologicznym, z zastosowaniem testów, obserwacji zachowań, analizy przekazu ustnego i niewerbalnego, wywiadu klinicznego. Wnioski końcowe biegłych były logiczne i stanowcze. Brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności tejże opinii.

j.w.

Protokoły: oględzin miejsca zabójstwa wraz dokumentacją fotograficzną,

eksperymentu procesowego wraz z nagraniem,

eksperymentów procesowych miejsca wskazania porzucenia zwłok, zatrzymania osoby,

zatrzymania rzeczy,

zatrzymania oskarżonego,

dane o karalności, wywiad środowiskowy oraz pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej formie, brak jest podstaw do kwestionowania ich rzetelności.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.

Wyjaśnienia oskarżonej B. C. (2)

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej w części, w jakiej nie przyznała się do popełnienia zarzuconego jej czynu oraz wskazała na wpływanie przez funkcjonariuszy policji na treść jej wcześniejszych wyjaśnień, pozostawanie w szoku, itd. Oceny tych wyjaśnień Sąd dokonał w sekcji 2.1, a zatem brak jest potrzeby ich ponownego przytaczania.

j.w.

Zeznania świadków S. W. (1), S. W. (2), P. K. i A. O.

Sąd nie dał wiary zeznaniom tych świadków w zakresie, w jakim, zostało to ocenione w sekcji 2.1.

j.w.

Zeznania świadków: M. J., A. L., A. M., J. B.,

Świadkowie nie mieli wiedzy w przedmiocie zdarzenia objętego aktem oskarżenia.

7.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

B. C. (2)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odpowiedzialności karnej na podstawie art. 148 § 1 k.k. podlega sprawca, który zabija człowieka. W ocenie Sądu oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona zbrodni zabójstwa kwalifikowanej z tego przepisu. Oskarżona ugodziła pokrzywdzonego nożem w lewą część tułowia, gdzie znajdują się bardzo ważne dla życia ludzkiego organy (serce, tętnica główna, przewód pokarmowy – żołądek i jelita, śledziona, nerka lewa i zaopatrujące te narządy naczynia krwionośne). Nóż, którego użyła był duży, jego ostrze miało długość około 20 cm, jak wskazał świadek S. W. (1). Nóż ten był zakończony szpicem. Wprawdzie nie odnaleziono zwłok pokrzywdzonego (poza fragmentem czaszki), a co za tym idzie, nie przeprowadzono ich sekcji, to jednak, zdaniem Sądu, głębokość rany, jaką zadała oskarżona pokrzywdzonemu musiała wynosić kilkanaście cm. Świadczy o tym szybki zgon pokrzywdzonego, o czym zeznał S. W. (1), który sprawdzał parametry życiowe M. C. (1). Wskazuje na to także biegły R. P. w swojej opinii. Zauważyć przy tym należy, iż pokrzywdzony był szczupłym mężczyzną, a zatem rana zadana mu takim nożem niewątpliwie drążyła głęboko, dosięgając serca lub tętnicy głównej. Doprowadziło to do wstrząsu krwotocznego lub tamponady worka osierdziowego i skutkowało zgonem pokrzywdzonego. Takie ustalenie potwierdza fakt, iż pokrzywdzony po pchnięciu go przez oskarżoną nożem, osunął się na podłogę i szybko utracił przytomność, po czym zmarł. Przy zranieniu serca lub tętnicy głównej zgon pokrzywdzonego mógł nastąpić w ciągu kilku-kilkunastu minut. Zachowanie oskarżonej stanowiło bezpośrednią przyczynę uszkodzenia ciała M. C. (1), powodując jego zgon.

Przestępstwo zabójstwa wymaga do realizacji znamion opisanego w nim czynu zabronionego umyślności w postaci zamiaru bezpośredniego albo w postaci zamiaru ewentualnego. Zdaniem Sądu, oskarżona zbrodni zabójstwa dokonała w zamiarze bezpośrednim, tj. chciała doprowadzić do śmierci swojego męża. Oskarżona chwyciła niebezpieczne narzędzie jakim jest nóż. Był to nóż o dużym ostrzu, czemu zresztą oskarżona nie przeczyła. Skierowała go w stronę pokrzywdzonego i zadała mu nim jedno pchnięcie w lewą stronę korpusu. Spowodowała tym prawie natychmiastowy zgon pokrzywdzonego. Oskarżona była przy tym zła na pokrzywdzonego, który upokorzył ją w obecności innych osób; wyzywał ja wulgarnymi słowami, uderzył w twarz. Oskarżona, jak sama podała, zaczęła sobie wówczas przypominać wszystkie sytuacje, w których pokrzywdzony ją poniżał, uderzał. Przywołała w pamięci zadane jej przez pokrzywdzonego uderzenie kiedy była w ciąży, a jej mąż mimo tego ją uderzył i nie zainteresował się po tym jej stanem. Ponadto oskarżona w żaden sposób nie zainteresowała się pokrzywdzonym po zadaniu mu ciosu. Poszła umyć nóż do kuchni, piła alkohol, na co wskazała sama i zaprezentowała podczas eksperymentu. Nie wezwała pomocy do męża, ani też nie poprosiła kogoś z obecnych o jej udzielenie, zatelefonowanie po pogotowie. Okoliczności te świadczą o tym, że oskarżona działała z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia M. C. (1). Oskarżona była przy tym zdolna do zrozumienia znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem, na co wskazuje opinia sądowo-psychologiczno-psychiatryczna. Była zdolna do rozumienia skutków swoich działań. Powołane powyżej dowody i dokonane na ich podstawie ustalenia wskazują jednoznacznie, że B. C. (2) towarzyszył zamiar zabójstwa pokrzywdzonego, i to zamiar bezpośredni.

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 15 maja 2019 r., sygn. akt II AKa 22/19 (LEX nr 2719373), do okoliczności, na podstawie których należy poczynić ustalenia w zakresie zamiaru sprawcy, zalicza się godzenie w ważne dla życia ludzkiego organy, siłę ciosu, ich wielokrotność, rodzaj i rozmiary użytego narzędzia głębokość i kierunek ran, rodzaj uszkodzeń ciała, stopień zagrożenia dla życia ludzkiego, lecz również stosunek sprawcy do pokrzywdzonego jego właściwości i dotychczasowy tryb życia, zachowanie przed popełnieniem przestępstw, a także pobudki, motywy oraz tło zdarzenia i stopień zagrożenia dla życia pokrzywdzonego. Bez wątpienia na gruncie przedmiotowej sprawy rodzaj użytego narzędzia i jego duże rozmiary, obszar ciała, w który został zadany cios, prowadzący do zgonu pokrzywdzonego i jego ukierunkowanie, nieomal natychmiastowy skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego, kłótnia z mężem i żal do niego w związku z jego zachowaniem wobec oskarżonej, zachowanie oskarżonej po zadaniu ciosu mężowi wskazują, że zamiarem B. C. (2) było dokonanie zabójstwa M. C. (1). Oskarżona chciała śmierci M. C. (1) i do tego skutku swoim działaniem doprowadziła.

Sąd skorygował opis czynu w stosunku do tego, który zarzucił oskarżyciel publiczny w akcie oskarżenia mając przy tym za względzie treść opinii sądowo-lekarskiej biegłego R. P..

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

7.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. C. (2)

I

I

Przy orzeczeniu kary Sąd miał na względzie:

Okoliczności łagodzące:

- dotychczasowa niekaralność oskarżonej,

- zamiar nagły,

- uprzednie zachowanie pokrzywdzonego wobec oskarżonej, polegające na wyzywaniu jej wulgarnymi słowami, uderzeniu jej w twarz i to w obecności innych osób,

Okoliczności obciążające:

- godzenie w podstawowe dobro chronione prawem – życie ludzkie,

- działanie w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia M. C. (1),

- użycie bardzo niebezpiecznego narzędzia,

- dopuszczenie się czynu w stanie nietrzeźwości,

- zachowanie po popełnieniu czynu, wyrażające się w nieprawdziwym zgłoszeniu zaginięcia M. C. (1)

Rozwijając wskazane wyżej punktowo okoliczności w pierwszej kolejności zauważyć należy, iż po stronie oskarżonej dopatrzył się Sąd kilku wskazanych wyżej okoliczności łagodzących. Oskarżona jest osobą niekaralną, co przy jej wieku, trybie życia, nadużywaniu alkoholu należy uwzględnić na jej korzyść przy wymierzeniu kary. Oskarżona niewątpliwie nie planowała zabójstwa męża. Nie dokonałaby go bowiem w obecności innych osób, gdyby jej zachowanie było uprzednio planowane.

Z kolei rodzaj i postać zamiaru, w wyniku którego oskarżona dokonała opisanego w wyroku przestępstwa wpływają na ocenę stopnia jej zawinienia, który już tylko z tych powodów oceniać należy jako bardzo wysoki. Oskarżona popełniła przecież najcięższą gatunkowo, stypizowaną w ustawie karnej zbrodnię. Oskarżona działała w stanie nietrzeźwości, co jest kolejną okolicznością wpływającą na potrzebę zaostrzenia kary. Nie było to jednak, jak wynika z opinii biegłych psychiatrów i psychologa atypowe bądź patologiczne upicie alkoholowe. Opisany przez oskarżoną sposób stosowania przez nią alkoholu nie nosi cech uzależnienia, przy czym takie rozpoznanie i tak nie miałoby znaczenia w kwestii oceny jej poczytalności w odniesieniu do zarzuconego jej czynu. Po ujawnieniu, iż M. C. (1) nie żyje oskarżona dalej spożywała alkohol. Następnie przygotowała wersję z zaginięciem męża i zgłosiła to w Komendzie Powiatowej Policji w Z., wprowadzając w ten sposób w błąd organy ścigania.

W świetle dyrektyw wymiaru kary oraz wskazanych powyżej okoliczności jako adekwatną do wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej i takiego samego stopnia jej winy Sąd uznał karę 12 lat pozbawienia wolności. Mając na względzie przywołane wyżej okoliczności, w ocenie Sądu, kara 15 pozbawienia wolności, o której orzeczenie wnosił oskarżyciel publiczny byłaby karą niewspółmiernie surową, w stosunku do ujawnionych okoliczności łagodzących. Z kolei, zdaniem Sądu, kara orzeczona w niższym wymiarze nie mogłaby odnieść w stosunku do oskarżonej celu wychowawczego i prewencyjnego.

7.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. C. (2)

III

I

Sąd orzekł o zwrocie noży oskarżonej, albowiem nie służyły one do popełnienia przestępstwa i były zbędne dla dalszego postępowania.

j.w.

II

I

Oskarżona była tymczasowo aresztowana, na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono jej zatem okres tego rzeczywistego pozbawienia wolności.

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Oskarżona występowała z obrońcą ustanowionym z urzędu w postępowaniu sądowym; obrońca złożył wniosek o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oświadczając, iż nie zostały one pokryte w żadnej części.

Na kwotę zasądzoną przez Sąd składają się:

- 1440 zł (§17 ust. 2 pkt 5 i §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu – 7 dodatkowych terminów rozprawy),

Powyższa kwota została podwyższona o podatek od towarów i usług zgodnie z § 4 ust. 3 cyt. wyżej rozporządzenia.

V

Orzeczenie o kosztach oparto o przepisy art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Oskarżona przebywa w warunkach izolacji, nie posiada majątku, a nadto została wobec niej orzeczona kara 12 lat pozbawienia wolności, a zatem zasadnym było zwolnienie jej w całości od uiszczenia kosztów sądowych, w tym od opłaty.

7.1Podpis

Maria Migoń – Karwowska Daniel Strzelecki