Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2014 r. w Szczecinie

sprawy A. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przyznanie świadczenia przedemerytalnego

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 29 maja 2013 r. sygn. akt VI U 228/13

oddala apelację.

SSO del. Beata Górska SSA Zofia Rybicka – Szkibiel SSA Barbara Białecka

Sygn. akt III AUa 610/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14.02.2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w G. odmówił A. W. prawa
do świadczenia przedemerytalnego.

W odwołaniu od decyzji organu rentowego ubezpieczony podniósł,
że od 1.07.2010r. był pracownikiem PPHU (...) z siedzibą
w G., przy ul. (...) i w marcu 2012r. nastąpiło przejęcie oraz zmiana nazwy na (...) spółka z o.o. z siedzibą pod tym samym zresztą adresem. Zgodnie zaś z art. 23 ¹ § 1 Kodeksu pracy w momencie przejęcia zakładu pracy została zachowana ciągłość zatrudnienia u jednego pracodawcy. Nadto, umowę o pracę rozwiązano z nim z przyczyn dotyczących zakładu pracy, co wynika ze świadectwa pracy z dnia 24.05.2012r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i podniósł, że ubezpieczony nie udowodnił wymaganych co najmniej 6 miesięcy zatrudnienia oraz, że ostatni stosunek pracy ustał z przyczyn nie dotyczących pracownika.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 29.05.2013 roku zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 16.01.2013r.

Sąd I instancji ustalił, że A. W., urodzony (...),
do dnia rozwiązania ostatniego stosunku pracy wykazał okres ubezpieczenia wynoszący łącznie 37 lat, 9 miesięcy i 25 dni. Jest nadal zarejestrowany jako bezrobotny i od dnia 29 czerwca 2012 r. przez okres 6 miesięcy pobierał zasiłek
dla bezrobotnych. Nie odmówił przyjęcia propozycji pracy. Z wnioskiem
o przyznanie świadczenia przedemerytalnego wystąpił w dniu 15.01.2013r. Od 01.07.2010r. A. W. był pracownikiem PPHU (...) z siedzibą w G., przy ul. (...). Zatrudniony był jako monter - serwisant. Pracodawca ubezpieczonego R. K. miał problemy finansowe. W dniu 7 marca 2012r. nastąpiło przejęcie pracowników i zadań przez (...) spółkę z o.o. z siedzibą w G. przy ul. (...). Ubezpieczony wykonywał taką samą pracę, w tym samym miejscu, częściowo
za pomocą narzędzi przejętych z działalności R. K.. Umowa o pracę została zaś rozwiązana z powodu likwidacji stanowiska pracy.

W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał,
że odwołanie zasługiwało na uwzględnienie i wskazując na treść art. 2 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 1252) w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 29a ustawy z dnia 20.04.2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy /Dz. U. z 2004r. Nr 99, poz. 1001 ze zm.) jednocześnie przytoczył ich treść. Sąd pierwszej instancji podniósł, że z przeprowadzonego dowodu z przesłuchania świadków wynika,
że (...) spółka z o.o. w G. rozwiązała z ubezpieczonym umowę
o pracę z powodu likwidacji stanowiska pracy. Nadto, pozwany nie kwestionował zeznań świadków, co w konsekwencji doprowadziło do uznania ich za wiarygodne. Sąd miał też na uwadze, iż zgodnie z art. 23 ^{( 1)} § 1 Kodeksu pracy w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną
w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5. Ubezpieczony w spółce wykonywał takie same czynności, na takim samym stanowisku, w tym samym pomieszczeniu i częściowo za pomocą tych samych narzędzi. Oprócz niego do pracy w spółce zostali przejęci inni pracownicy R. K.. Bez znaczenia jest dla kwalifikacji czynności pracodawców jako przejęcia zakładu pracy czy jego części w rozumieniu art. 23 ^{( 1)} k.p. dokonywanie czynności pozornych typu podpisywanie nowych umów, wydawanie świadectw pracy, jak również nie wykonywanie obowiązków zawartych w tym przepisie. Skutki przejęcia zakładu pracy następują bowiem z mocy ustawy, a czynności stron stosunku pracy są bez znaczenia. Świadkowie wskazali na przejęcie części zakładu pracy PPHU (...) przez (...) sp. z o.o. w G. Wobec powyższego Sąd ustalił, że ubezpieczony w ostatnim zakładzie pracy był zatrudniony ponad 6 miesięcy, co oznacza, że spełnił warunki przyznania świadczenia przedemerytalnego.

Sąd Okręgowy tak argumentując na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję - zgodnie z wnioskiem ubezpieczonego.

Apelację od powyższego wyroku złożył organ rentowy, zarzucając

1.  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn dotyczących zakładu pracy,

2.  niewłaściwe zastosowanie art. 2 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 30.04.2004 r.
o świad­czeniach przedemerytalnych poprzez przyjęcie, że ubez­pieczony spełnia wymagania do nabycia prawa do świadczenia przedemerytalne­go, określone w tym przepisie.

W oparciu o powyższe, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i oddalenie odwołania. Organ rentowy w uzasadnieniu podniósł, że ustalenia przyjęte przez Sąd pierwszej instancji stoją w sprzeczności z zeznaniami pracodawcy ubezpieczonego. Powodem roz­wiązania stosunku pracy z ubezpieczonym było bowiem spożywanie przez ubezpieczonego alkoholu oraz nieusprawiedliwione niestawiennictwo w pracy.

Ubezpieczony wniósł o oddalenie apelacji i podkreślił, że w całości podtrzymuje swoje stanowisko w sprawie oraz złożone w toku postępowania zeznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny wskazuje, że Sąd Okręgowy wydając zaskarżony wyrok wyjaśnił okoliczności istotne dla meritum sprawy, przeprowadził wystarczające postępowanie dowodowe, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu, rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny przyjął ustalenia faktyczne poczynione w pierwszej instancji za własne, w konsekwencji czego nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego powtarzania (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., sygn. II UKN 61/97, opubl. w OSNAP z 1998 nr 3, poz. 104,
z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. I PKN 339/98, OSNAP z 1998 nr 24, poz. 776). Rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy nie naruszył tak norm prawa materialnego,
jak i zasad postępowania, które uzasadniałyby uwzględnienie wniosków apelacji. Zaskarżone rozstrzygnięcie jest trafne i tym samym nie ma podstaw do jego zmiany. Prawidłowym było przyjęcie, wbrew zarzutowi apelacji, że ubezpieczony, mając ukończone 61 lat i posiadając co najmniej 35 lat okresów składkowych
i nieskładkowych, był zatrudniony u ostatniego pracodawcy przez okres co najmniej
6 miesięcy, zaś zmiana tego pracodawcy nastąpiła wskutek przejęcia zakładu pracy
w rozumieniu art. 23 ¹ § 1 k.p., a nadto, do rozwiązania z ubezpieczonym stosunku pracy doszło z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 29 a ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy. Nie ulega również wątpliwości, że ubezpieczony został zarejestrowany w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna i z tego tytułu pobierał zasiłek
dla bezrobotnych przez okres co najmniej 6 miesięcy, co z kolei wyczerpuje przesłankę wskazaną w art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004r. o świadczeniach przedemerytalnych (tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 1252).

Ustosunkowując się do zarzutów apelacji, należy wskazać, że nie znajdują
one uzasadnienia w świetle zgromadzonego w sprawie i właściwie ocenionego przez Sąd pierwszej instancji materiału dowodowego. Z zeznań świadków R. K. oraz J. K. - członków zarządu przejmującej zakład pracy (...) spółki z o.o. w G. - nie ulega wątpliwości, że doszło
do przejścia zakładu pracy na rzecz (...) spółki z o.o. w G.
i ubezpieczony kontynuował w spółce zatrudnienie, będąc nadal na tym samym stanowisku i wykonując w tym samym miejscu taką samą pracę jak
u dotychczasowego pracodawcy: P.P.H.U. (...). W decyzji
o przejściu części zakładu pracy wraz z częścią załogi oraz w drugiej, czasowo zresztą nieodległej, o zwolnieniu stanowiska pracy zajmowanego przez ubezpieczonego, można doszukiwać się przyczyn ekonomicznych, wynikających z prowadzonego przez każdego przedsiębiorcę rachunku finansowego, zysków i strat. Świadek R. K. przyznał zresztą, że za radą księgowej doszło do przejścia pracowników
z tzw. grupą, innymi słowy zatrudnionych, którzy posiadali odpowiedni stopień niepełnosprawności, i decyzja ta była związana z PFRON. W decyzji tej istotną rolę pełnił rachunek ekonomiczny z uwagi na systemem wsparcia dla pracodawcy zatrudniającego osoby niepełnosprawne, w ramach środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Z zeznań R. K. i J. K. wynika, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę była likwidacja stanowiska pracy. Zeznający w sprawie świadkowie zgodnie bowiem podali, że doszło do likwidacji stanowiska pracy ubezpieczonego i po rozwiązaniu z ubezpieczonym umowy o pracę spółka nikogo więcej nie zatrudnia na stanowisku zajmowanym przez ubezpieczonego. Nieusprawiedliwiona nieobecność, czy spożywanie przez ubezpieczonego alkoholu nie była przyczyną rozwiązania stosunku pracy. Akta osobowe ubezpieczonego nie wskazują przy tym na wszczęcie postępowanie dyscyplinarnego, wysłuchanie ubezpieczonego, ukaranie go karą porządkową lub aby doszło
do rozwiązania umowy o pracę bez okresu wypowiedzenia. W tych okolicznościach supozycja organu rentowego jest zbyt daleko idąca, zwłaszcza w kontekście stanowiska ubezpieczonego, niewątpliwie wiarygodnych zeznań świadków oraz treści wydanego przez spółkę świadectwa pracy. Okoliczności, czy ubezpieczony spożywał alkohol oraz czy danego dnia nie usprawiedliwił swojej nieobecności
w zakładzie pracy, są zatem indyferentne, gdyż nie stanowiły podstawy rozwiązania umowy o pracę.

Reasumując, ubezpieczony spełniając wszystkie wymogi formalne nabył prawo do świadczenia przedemerytalnego, a zarzuty apelacyjne w świetle zgromadzonego materiału dowodowego okazały się chybione.

Wskazując na argumenty wyżej podane Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.