Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 537/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 25 maja 2021 roku w sprawie IIK 1227/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Oskarżony przyznał się do interweniującej policjantki, iż kopnął w krocze pokrzywdzonego.

zeznania świadka D. K.

179-179v

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania świadka D. K. sąd odwoławczy uznał za wiarygodny materiał dowodowy. Ustalona na ich podstawie okoliczność, tj, iż oskarżony przyznał się do interweniującej policjantki, że kopnął w krocze pokrzywdzonego, koresponduje z pozostałymi dowodami , które sąd meriti uznał za wiarygodne. Świadek D. K. jest osobą postronną, funkcjonariuszem publicznym, nie ma jakiegokolwiek interesu w prezentowaniu wersji sprzyjającej którejś ze stron konfliktu lub z zamiarem bezpodstawnego obciążenia, a dodatkowo świadek nie narażałby się na odpowiedzialność za składanie fałszywych zeznań (w jej przypadku ewentualne skazanie oznaczałoby utratę pracy w KP).

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. zarzut naruszenia przepisów postępowania, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. oraz 424 k.p.k. w szczególności poprzez:

a. dowolną w miejsce swobodnej ocenę materiału dowodowego, odnoszącą się głównie do analizy zeznań świadków M. P., J. K. oraz pokrzywdzonego M. L., którym to zeznaniom orzekający Sąd dał wiarę, w przypadku, gdy pokrzywdzony oraz świadek J. K. zdarzenie z dnia 13 grudnia 2019 roku relacjonowali w sposób odmienny niż zostało to zarejestrowane na nagraniu z przydomowego monitoringu, co przemawia za uznaniem - odmiennie niż to przyjął orzekający Sąd - że zeznania tych osób nie są spontaniczne, niesprzeczne wewnętrznie i zgodne z innymi dowodami zgormadzonymi w sprawie, a jako takie dążyły w swojej treści do obciążenia oskarżonego odpowiedzialnością za zarzucany, a niepopełniony czyn;

b. nieuzasadnioną odmowę przyznania waloru wiarygodności konsekwentnym i spójnym wyjaśnieniom oskarżonego T. Z. (1), nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz oparcie rozstrzygnięcia w sprawie jedynie na dowodzie z zeznań świadków, którzy byli zainteresowani rozstrzygnięciem w sprawie;

c. zaniechanie należytego odniesienia się w pisemnym uzasadnieniu wyroku, co do okoliczności przedstawianych przez pokrzywdzonego oraz świadka J. K., a odnoszących się do rzekomej sytuacji polegającej na tym, że oskarżony miał obejść dookoła mężczyzn i następnie zbliżając się do pokrzywdzonego kopnąć go, która to sytuacja miała dziać się wg relacji powyższych od razu tj. od momentu wyjścia oskarżonego ze swojego podwórka, a które to relacje stoją w zupełnej sprzeczności z depozycjami pozostałych świadków - M. Z. oraz E. R. (1), wyjaśnieniami oskarżonego oraz materiałem zarejestrowanym przez przydomowy monitoring;

d. aprioryczne i nieznajdujące żadnego uzasadnienia w zebranym w sprawie materiale dowodowym i zasadach doświadczenia życiowego przyjęcie, iż depozycje pokrzywdzonego zasługują na miano wiarygodnych i spójnych w zakresie wskazywania przebiegu zdarzenia w przypadku, gdy to pokrzywdzony podszedł do oskarżonego gwałtownym krokiem zbliżając się do niego na bezpośrednią odległość, gdzie na nagraniu nie widać momentu uderzenia pokrzywdzonego oraz jego uklęknięcia, a które to zdarzenie wg relacji samego pokrzywdzonego oraz świadka J. K. miało dziać się przy samochodzie świadka i na wjeździe, na którym stali;

e. brak rozstrzygnięcia wątpliwości występujących w sprawie na korzyść oskarżonego T. Z. (1), w tym wątpliwości dotyczących tego czy i kto miał zostać uderzony jako pierwszy i czy uszkodzenia ciała mógł dokonać w ogóle oskarżony w sytuacji, gdy oskarżonego T. Z. (1) zabrało do Szpitala (...) w R. pogotowie, a świadkowie M. Z. i E. R. (1) zeznały, iż oskarżony został uderzony przez pokrzywdzonego trzy razy, zaś przedstawiony przez samego oskarżonego dowód na okoliczność ustalenia wiarygodności świadków strony przeciwnej (M. P. oraz pokrzywdzonego) został oddalony przez sąd rejonowy;

2. zarzut - powstały na skutek poczynionych błędów procesowych błędu w ustaleniach faktycznych sprawy polegający na uznaniu, że oskarżony T. Z. (1) dopuścił się zarzucanego mu w prywatnym akcie oskarżenia czynu w sytuacji, gdy okoliczności zmierzające do wykazania prawdziwości i rzetelności zarzutu nie zostały potwierdzone zgodnie z treścią prawdy materialnej, zaś ustalony przez sąd rejonowy stan faktyczny nie znajduje oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne (1,2)

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie rozważań podnieść należy, że wbrew wywodom skarżącego apelacja sprowadza się w istocie rzeczy do zanegowania prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, a dotyczących sprawstwa oskarżonego. Opiera się ona na odmiennej interpretacji zebranych w sprawie dowodów i nie przedstawia przekonywujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Skarżący nie wykazał bowiem w przekonywujący sposób, że rozumowanie Sądu meriti było wadliwe bądź nielogiczne czy też nie poparte zebranymi dowodami. Zarzuty przedstawione w skardze apelacyjnej mają wyłącznie charakter subiektywnej polemiki, opierającej się na korzystnej dla oskarżonego ocenie dowodów, nie znajdującej potwierdzenia w realiach niniejszej sprawy. Dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne w pełni natomiast odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej oraz wnikliwej analizy akt. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu I instancji o istnieniu niepodważalnych dowodów na popełnienie przez oskarżonego czynu opisanego w art. 157 § 2 kk, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza przez normy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w treści art. 7 kpk. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu I instancji stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak niekorzyść oskarżonej (art. 4 kpk) nade wszystko zostały wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku (art. 424§1 pkt 1 k.p.k.).

Nie budzi wątpliwości, że Sąd I instancji szczegółowo odniósł się do wszystkich okoliczności faktycznych ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego. Skarżący zaś negując dokonaną w sposób prawidłowy przez Sąd I instancji ocenę dowodów oraz podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, nie przytacza w rzeczywistości żadnych, dostatecznych argumentów, które podważałyby trafność ustaleń faktycznych, będących podstawą przedmiotowego rozstrzygnięcia. Argumenty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego nie są dostateczne i wystarczające do obalenia ocen przeprowadzonych przez sąd merytoryczny. Dowody na jakich Sąd I instancji oparł swoje wnioski nie budzą wątpliwości, także w świetle uzupełniającego postepowania dowodowego przeprowadzonego przez sąd odwoławczy.

Faktem jest, iż co do okoliczności, które miały miejsce tuż przed kopnięciem pokrzywdzonego kolanem w krocze tj. dotyczących tego czy oskarżony tuż przed feralnym zdarzeniem okrążał samochód oraz, w jakiej odległości znajdował się od mężczyzn - zeznania świadka J. K., jak i oskarżonego istotnie nie są zbieżne ze sobą, jak też nie do końca znajdują potwierdzenie w treści zarejestrowanego nagrana z monitoringu. Różnice te, wbrew stanowisku apelanta, nie mają większego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Okoliczności te dotyczą bowiem wstępnej fazy zajścia. I tak: pozycja, z jakiej M. L. miał możliwość obserwowania ruchu pokrzywdzonego (kiedy był pochylony nad otwartą maską samochodu klienta) nie sprzyjała precyzyjnej obserwacji otoczenia. Na powyższe nałożyć należy fakt, że pokrzywdzony skupiał wówczas swą uwagę na instalacjach gazowych pod maską samochodu klienta, a słowne zaczepki ze strony niezadowolonego oskarżonego (co do wykonywania działalności gospodarczej poza posesją, a na drodze dojazdowej) były dla niego niemal codziennością. Właśnie z tego powodu nie może dziwić, że mógł odmiennie ocenić ruch i położenie oskarżonego, kiedy nadchodził z telefonem komórkowym w ręku i nagrywał prace pokrzywdzonego.

Natomiast pokrzywdzony oraz świadek konsekwentnie i spójnie utrzymywali, że oskarżony zbliżył się do nich, wcześniej już (w trakcie dochodzenia oskarżonego) doszło do wymiany słownej pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym - co znajduje potwierdzenie w treści nagrania z monitoringu, na którym zarejestrowano w/w osoby, które gestykulują, a przy tym szybko poruszają ustami - co niewątpliwie wskazuje na wzrost temperatury wymiany wzajemnych zdań. Świadkowie wspierający wersję oskarżonego tj. E. R. (2) oraz M. Z. dość wymownie przemilczają natomiast ten fakt. Z dalszej sekwencji nagrania załączonego do akt wynika, że pokrzywdzony istotnie w pewnym momencie podniósł głowę znad silnika pojazdu i szybkim krokiem zbliżył się do oskarżonego - czego sam nie neguje. Dalej sylwetki osób pokrzywdzonego oraz oskarżonego znikają z pola nagrania kamery monitoringu. W tej sytuacji wg. wersji oskarżonego miało dojść do kilkukrotnego szarpnięcia oskarżonego i uderzenia w okolice klatki piersiowej, a poparciem tej wersji mają być zeznania świadków E. R. (2) oraz M. Z., jak też dokumentacja medyczna z pomocy ratunkowej. Rację ma jednak sąd rejonowy oceniając zeznania tych świadków - w tej części za niewiarygodne. Świadkowie ci, jako najbliższe osoby dla oskarżonego mają interes w prezentowaniu wersji jak najbardziej korzystnej, zwłaszcza jak uwzględni się okoliczność długotrwałego i permanentnego konfliktu pomiędzy rodzinami Z. i L., gdzie córka i żona oskarżonego zawsze podtrzymują wersją T. Z.. Ponadto rodzina oskarżonego obserwowała całe zdarzenie z dalszej odległości, gdzie widoczność miejsca zdarzenia mogła być utrudniona występującymi przeszkodami w postaci: dość litego ogrodzenia, nasadzeń, czy słupa energetycznego.

Natomiast świadek J. K. – przypadkowy klient pokrzywdzonego prowadzącego działalność gospodarczą związaną m.inn z regulacja gazowych silników, obserwował zdarzenie z bardzo bliskiej odległości przez cały czas jego trwania. Nie ma racji skarżący kiedy utrzymuje, że pokrzywdzony, a przede wszystkim świadek J. K. mieli oczywisty interes w celowym pomówieniu oskarżonego o czyny, jakie nie były jego udziałem.

Przecież świadek J. K. jest osobą jak najbardziej postronną w sprawie, nie zna zarówno oskarżonego, jak też pokrzywdzonego. Widział ich - zapewne - po raz pierwszy w życiu. Jego wizyta miała na celu jedynie diagnostykę auta, jaką miał przeprowadzić pokrzywdzony. Trudno w takiej sytuacji skutecznie twierdzić, że był zainteresowany sprzyjaniem którejkolwiek ze stron konfliktu. Zachował on obiektywizm relacjonując przebieg zdarzenia. W kwestii najistotniejszych dla sprawy okoliczności, jego zeznania pokrywają się z treścią zeznań pokrzywdzonego, zwłaszcza w kwestii wspomnianej wymiany zdań, energicznego zbliżenia się pokrzywdzonego do oskarżonego, jak też konsekwentnie podtrzymywanej wersji co do jednorazowego kopnięcia w krocze pokrzywdzonego. Relacje w kwestii mechanizmu doznanego obrażenia są zbieżne z kopią dokumentacji medycznej oraz treścią opinii biegłego, który potwierdził, że obrażenia rozpoznane u pokrzywdzonego mogły powstać w sposób przez niego opisany. Nie wykazano nadto, by przedmiotowe obrażenia powstały w innych okolicznościach.

Relacje pokrzywdzonego są także wyważone, a ich konstrukcja wskazuje, że nie dąży on do obciążenia oskarżonego ponad miarę. Informuje on uczciwie o momencie, w którym energicznie, zdenerwowany podszedł do oskarżonego, informuje także szczerze także o wymianie słownej, nie mnoży razów, jakie wymierzył mu oskarżony kolanem w okolice krocza (jeden ruch).

Rozbieżności, jakie pojawiają się w zeznaniach pokrzywdzonego oraz świadka J. K., o jakich była mowa na wstępie i jakie uwypukla apelant nie są w stanie podważyć finalnie dokonanej przez sąd meriti oceny tego materiału dowodowego.

W kwestii wspomnianej dokumentacji medycznej, z której wynika, że oskarżony w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym zgłaszał dolegliwości w postaci nadciśnienia i bólu w klatce piersiowej, jakie w jego ocenie, wystąpiły pod wpływem silnego stresu z powodu pobicia, to zważyć należy, że badanie EKG nie wykazało żadnych nieprawidłowości w rytmie serca, a T. Z. (1) odmówił hospitalizacji. Sąd nie neguje, że u oskarżonego wystąpiły takie dolegliwości, zwłaszcza, jak uwzględni się okoliczność, że oskarżony przebył zawał serca, dokument jednak nie dowodzi, że nastąpiło to wyłącznie wskutek okoliczności, jakie wynikają z wersji oskarżonego (wystąpić one mogły w sytuacji silnego wzburzenia związanego choćby z wcześniejszą awanturą).

Słusznie też walor wiarygodności sąd meriti przyznał zeznaniom świadka M. P., podchodząc z należytą dozą ostrożności do jej zeznań, jako osoby bliskiej pokrzywdzonemu. W/w szczerze zeznała, że nie była naocznym świadkiem zdarzenia, jedynie słyszała w rozmowie telefonicznej z pokrzywdzonym, że został kopnięty. Była natomiast świadkiem momentu, kiedy pokrzywdzony relacjonował funkcjonariuszom policji, którzy przybyli na miejsce zdarzenia, przebieg zajścia i jej relacje są spójne w tej części z zeznaniami, jakie złożył pokrzywdzony oraz świadek J. K..

Można rzec, że przysłowiową „wisienką na torcie” okazały się zeznania świadka D. K., jakie świadek ta złożyła w toku postępowania odwoławczego. Potwierdzają one, że w toku interwencji, jaka miała miejsce po spornym zajściu, oskarżony przyznał się temu świadkowi, że kopnął w krocze oskarżonego. Wynika to z protokołu przesłuchania świadka w sprawie PR Ds. (...).2021, a które to zeznania złożone we wskazanym postępowaniu, po ich odczytaniu w niniejszej sprawie, świadek potwierdziła. Świadek ta jako funkcjonariusz publiczny nie miała jakiegokolwiek interesu, aby sprzyjać którejkolwiek ze stron konfliktu, tym bardziej, że choć pewnych okoliczności z uwagi na upływ czasu nie pamiętała, to jednak konsekwentnie potwierdziła zgłoszenie jej faktu kopnięcia w krocze pokrzywdzonego przez oskarżonego.

Wersja więc oskarżonego, powielana w treści wniesionej apelacji, zgodnie z którą oskarżony jedynie zbliżył się do mężczyzn (K.-L.) na pewną odległość, po czym został zaatakowany przez pokrzywdzonego słusznie została odrzucona przez sąd meriti jako niewiarygodna. Sąd ten miał też na uwadze, że oskarżony nie podjął się próby przedłożenia do akt obiektywnego dowodu w sprawie, jakim byłoby nagranie pochodzące z jego własnego telefonu.

Dla uznania prawidłowości oceny materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie przez sąd meriti nie ma większego znaczenia okoliczność, że doszło do uchylenia postanowienia w przedmiocie umorzenia dochodzenia z zawiadomienia T. Z. (3) przeciwko M. L. sprawa sygn. Pr.Ds.181.2020- z uwagi na potrzebę ponownej oceny materiału dowodowego. Rozpoznając bowiem niniejszą sprawę Sąd Rejonowy przeprowadził w sposób prawidłowy postępowanie, a Sąd Odwoławczy w całej rozciągłości podziela stanowisko Sądu meriti w zakresie oceny przebiegu przedmiotowego zdarzenia (dotyczącego kopnięcia w krocze!), jak i metod ukierunkowanych na weryfikację jego przebiegu i skutków. Zatem, słusznie ocenił Sąd I instancji, że w realiach przedmiotowej sprawy na uznanie, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 157 § 2 kk, pozwala zgromadzony materiał dowodowy. Sąd odwoławczy zauważa także, że w toku postępowania odwoławczego zapoznał się z całością akt PR. (...) (...) (także z przebiegiem postepowania dowodowego po wydaniu orzeczenia uchylającego). W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy w sposób logiczny, niezwykle wnikliwy, precyzyjny i szczegółowy uzasadnił swe stanowisko w zakresie oceny zebranych dowodów. Zdaniem Sądu Okręgowego, powyższe wnioski Sądu Rejonowego są wyważone i przekonujące. Przede wszystkim zaś umacniają Sąd Okręgowy w przekonaniu, że Sąd Rejonowy prawidłowo i zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów dokonał subsumpcji zebranego materiału dowodowego na potrzeby niniejszego postępowania.

Zważywszy na powyższe okoliczności Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku. Swobodna ocena dowodów nakazuje, aby Sąd ocenił znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego w sprawie na podstawie wewnętrznego przekonania z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nie będąc przy tym związany żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi (tak też SN w wyroku z 8.04.1997 r., IV KKN 58/97, Prokuratura i Prawo 1998/217). Wywody zaś zaprezentowane w uzasadnieniu skarżonego wyroku nie naruszają w żaden sposób przywołanej zasady swobodnej oceny dowodów, albowiem Sąd I instancji miał na względzie wszystkie zebrane w sprawie dowody, które wnikliwie i starannie rozważył.

Na marginesie zauważyć należy, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 kpk (Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 12 lutego 2016 r. III KK 20/16).

Sądowi meriti nie można także skutecznie postawić zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Należy zwrócić uwagę, że nie dające się usunąć wątpliwości to nie istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, ale brak możliwości rozstrzygnięcia między nimi, przy użyciu zasad oceny dowodów. Dopiero, gdy sprzeczności nie da się rozstrzygnąć, to jest wątpliwości usunąć, wtedy wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego (art. 5 § 2 k.p.k.). Tłumaczenie wątpliwości na korzyść oskarżonych nie oznacza powinności wybierania wersji korzystniejszej. Najpierw bowiem wybiera się wersję wynikającą z racjonalnej analizy dowodów, to jest tę, która wynika z decyzji o ich wiarygodności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6.01.2004 r., V KK 60/03, OSPiP 2004/ 5/2; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15.01.2003 r., II AKa 360/02, KZS 2003/ 3/ 46; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7.12.2010 r. – II Aka 90/10 – POSAG 2011/1/100).

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- rozstrzygnięcie jest słuszne, kompletny i prawidłowo oceniony materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwalał na wydanie wyroku skazującego;

3.2.

3. zarzut błędnego zastosowania:

- art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. - poprzez oddalenie wniosku dowodowego oskarżonego złożonego w piśmie z dnia 10 maja 2021r. jako dowodu nieprzydatnego w sprawie w sytuacji, gdy dowód ten zmierzał do wykazania manipulacji stosowanych przez M. P. i M. L. i z tego powodu, w kontekście zeznań tychże osób był konieczny do przeprowadzenia zaś jego przeprowadzenie - odtworzenie na rozprawie - nie powodowało przewlekłości postępowania;

- art. 170 § la k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego z uwagi na to, że zdaniem Sądu zmierzał w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania w sprawie w przypadku, gdy materiał dowodowy zarejestrowany na płycie DVD miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie, przede wszystkim dla oceny wiarygodności zeznań świadków M. P. oraz pokrzywdzonego M. L.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu oddalenia wniosku o przeprowadzenie dowodu z nagrań znajdujacych się na płycie DVD na okolicznośc, że zeznania pokrzywdzonego oraz M. P. nie są wiarygodnym źródłem informacji, bowiem nakierowane są jedynie na bezpodstawną chęć dokuczenia T. Z. (1) i jako takie nie moga stanowić podstawy ustaleń w przedmiotowej sprawie, wskazać należy, iż okoliczności, na jakie powołuje się w tezie dowodowej strona oskarżona są istostne nieprzydatne dla rozstrzygnięcia odnośnie przedmiotowego kopnięcia w krocze. Sporne nagrania dotyczą pewnych zdarzeń, które mogą wynikać z długotrwałego i pemanentnego konfliktu między zwaśnionymi rodzinami, jednakże jako takie nie mogą mieć wpływu na przyjęcie wiarygodnosci zeznań świadków w przedmiotowej sprawie. I. bowiem konflikt sąsiedzki przejawia się w składaniu różnorodnych zawiadomień przez obie strony konfliktu, obie syrony są tu czynne oraz stronnicze - o czym zeznawali w zasadzie wszyscy świadkowie, a którą to okolicznośc miał na względzie sąd meriti dokonujac oceny zgromadzonych w sprawie świadków. Zarejestrowane na wspomnianej płycie DVD zdarzenia nie były natomiast związane z tym konkretnym zdarzeniem tj. kopnięciem w krocze - będącym przedmiotem oceny w niniejszej sprawie.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- kompletny i prawidłowo oceniony materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwalał na wydanie wyroku skazującego;

3.3.

4. zgłoszony alternatywnie zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary w stosunku do stopnia winy oskarżonego ustalonej w wyroku przez Sąd, wątpliwości, co do stanu faktycznego sprawy, które nie dały się usunąć w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, dotychczasowej niekaralności oskarżonego, istnienia konfliktu sąsiedzkiego pomiędzy stronami postępowania, naruszenia przez pokrzywdzonego nietykalności cielesnej oskarżonego, co skutkowało niesłusznym niezastosowaniem środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego opisanego w art. 66 § 1 k.k. wobec oskarżonego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, zarówno przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów, jak i przy ferowaniu kary, było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w skardze apelacyjnej mają w istocie charakter polemiczny, nie biorąc przy tym pod uwagę brzmienia art. 115 § 2 kk.

Pamiętać trzeba przede wszystkim, że sąd może warunkowo umorzyć postępowanie, wówczas, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne (art. 66 § 1 kk.). Sam ustawodawca wyjaśnił przy tym, jakie kryteria należy mieć na względzie przy ocenie społecznej szkodliwości czynu, wprowadzając przepis art. 115 § 2 kk. Przepis ten stanowi, że przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i oko­liczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostroż­ności i stopień ich naruszenia.

Jak z powyższego widać, przy dokonywaniu tejże oceny należy brać pod uwagę wyłącznie okoliczności dotyczące samego czynu. Oceniając czyn oskarżonego przez pryzmat art. 115 § 2 kk. stwierdzić zatem trzeba, iż sąd meriti prawidłowo uznał, że jego społeczna szkodliwość jest z całą pewnością większa, aniżeli nieznaczna. Jak bowiem inaczej ocenić nagrywanie sąsiada bez wyraźnego powodu, napaść na niego tj. kopnięcie w krocze i to tylko dlatego, że oskarżonemu w istocie nie podoba się sposób, w jaki sąsiad jego korzysta ze swojej własności oraz wykonuje zatrudnienie.

Natomiast skarżący jest w błędzie twierdząc, że przy dokonywaniu oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu należało wziąć pod uwagę wcześniejszą niekaralność oskarżonego, dotychczasowy sposób życia. Są to bowiem wszystko okoliczności leżące poza czynem, nie wchodzące w zakres kryteriów określonych w art. 115 § 2 kk. Okoliczności przytaczane w apelacji obrońcy oskarżonego mogły natomiast być brane pod uwagę przy ocenie stopnia winy oraz przy wymiarze kary. Jak zresztą wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku zostały one w tym właśnie kontekście wzięte pod uwagę przez sąd I instancji. Dlatego właśnie oskarżonemu wymierzono karę najłagodniejszego rodzaju.

Jak już jednak wyżej wskazano nie ma przede wszystkim możliwości przyjęcia, że stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu nie był znaczny, co powoduje, że zastosowanie wobec niego środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego nie jest możliwe. Takie także finalnie zakończenie sprawy nie daje gwarancji, iż sprawca ponownie nie wejdzie w konflikt z prawem.

Natomiast z uwagi na okoliczności popełnienia przestępstwa, brak uprzedniej karalności oraz niewielki zakres obrażeń pokrzywdzonego i brak eskalacji jego zachowań zasadnie uznał sąd rejonowy, iż należało oskarżonemu wymierzyć karę grzywny. Orzeczona kara jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i spełni cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego. Jej wysokość dostosowana została też do dochodów sprawcy (emerytura w wysokości 2900 złotych miesięcznie), a także do jego warunków osobistych i rodzinnych, stosunków majątkowych i możliwości zarobkowych – oskarżony jest nie posiada nikogo na utrzymaniu.

Wniosek

- o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku i wydanie wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne wobec oskarżonego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- sąd zastosował prawidłową reakcje prawno - karną w mniejszej sprawie

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wyrok i wszystkie rozstrzygnięcia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- wskazano powyżej

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 kpk oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 105 złotych tytułem opłaty za drugą instancję, uznając że ich uiszczenie przez oskarżonego nie będzie nadmiernie uciążliwe.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina, kara

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana