Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 13 września 2019r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: sekr. sąd. Anna Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2019r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: Krajowego Centrum (...)
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L.

przeciwko: Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...)
z siedzibą w W. na rzecz powoda Krajowego Centrum (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. kwotę 3.410,61 zł (trzy tysiące czterysta dziesięć złotych 61/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 02 września 2017r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...)
z siedzibą w W. na rzecz powoda Krajowego Centrum (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. kwotę 506,06 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 1060/18

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2017 r. (data wpływu) powód Krajowe Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wystąpił do Sądu Rejonowego w Kaliszu V Wydziału Gospodarczego przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.
z pozwem o zapłatę w postępowaniu upominawczym kwoty 5.951,61 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 02 września 2017 r. do dnia zapłaty oraz obciążenie pozwanego ubezpieczyciela kosztami procesu wg norm przepisanych, w tym kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, iż w dniu 28 czerwca 2017 r.
w wyniku kolizji drogowej doszło do uszkodzenia należącego do K. C. samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...). Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za szkodę i wypłacił bezsporną część odszkodowania. Powód podniósł, że w związku ze zdarzeniem poszkodowany musiał wynająć pojazd zastępczy. W okresie od dnia 26 sierpnia 2017 r. do dnia 29 lipca 2017 r. poszkodowany korzystał z samochodu wynajętego od EuCOcar. Za powyższe usługi poszkodowanemu zostały wystawione dwie faktury: faktura VAT nr (...) z dnia 30 czerwca 2017 r. na kwotę 239,85 zł brutto oraz faktura VAT nr (...) z dnia 29 lipca 2017 r. na kwotę 6.955,65 zł brutto. Faktury obejmowały 30 dni najmu pojazdu zastępczego za dobową stawkę w wysokości 195,00 zł netto, tj. łącznie 7.195,50 zł brutto. Powód wskazał, że dnia 29 lipca 2017 r. EuCOcar nabył od poszkodowanego wierzytelność obejmującą odszkodowanie za szkodę wynikającą
z konieczności najmu pojazdu zastępczego. Zaś na podstawie zawartej w dniu 27 września 2017 r. umowy sekurytyzacji wierzytelności powód nabył przedmiotową wierzytelność od E.. Powód podniósł, że ubezpieczyciel wypłacił EuCOcar kwotę 1.243,89 zł brutto tytułem części należności wskazanej w fakturach. Z jego decyzji wynika, iż przyjął za uzasadnione 9 dni najmu i dobową stawkę w kwocie 138,21 zł brutto. Powód podniósł, że
w przedmiotowej sprawie dochodzi różnicy pomiędzy kwotą wynikającą z wystawionych poszkodowanemu faktur VAT a sumą wypłaconą przez ubezpieczyciela, zaś odsetek domaga się od dnia następnego po upływie 30 dni od daty zgłoszenia roszczenia, które miało miejsce w dniu 02 sierpnia 2017 r.

Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 06 marca 2018 r. wydanym
w sprawie sygn. akt V GNc 5733/17 Referendarz Sądowy uwzględnił roszczenie pozwu.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany ubezpieczyciel reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 06 kwietnia 2018 r. (data wpływu) złożył sprzeciw, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powoda kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, w tym kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że w dniu 28 czerwca 2017 r. doszło do zdarzenia drogowego z winy kierującego pojazdem objętym udzieloną przez niego ochroną ubezpieczeniową w zakresie OC pojazdów mechanicznych, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki V. nr rej. (...). Przyznał również, że otrzymał od poszkodowanego zgłoszenie szkody, przyjął swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie i wypłacił kwotę 1.243,89 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Pozwany podniósł, że poszkodowany podczas rozmowy telefonicznej z jego konsultantem przeprowadzonej w dniu 30 czerwca 2017 r. został poinformowany
o możliwości najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem (...). Wskazał, że na podany przez poszkodowanego w trakcie zgłoszenia szkody adres mailowy w dniu 03 lipca 2017 r. zostało przesłane pismo potwierdzające przyjęcie zgłoszenia szkody przez ubezpieczyciela
i zawierające informację o możliwości najmu pojazdu zastępczego za jego pośrednictwem.
W piśmie tym zostały wskazane dane kontaktowe podmiotów współpracujących
z pozwanym w ramach najmu pojazdów zastępczych, podstawowe zasady regulujące ten najem, wysokość dobowych stawek czynszu najmu obowiązujących u partnerów pozwanego oraz informacja, że pozwany zastrzega sobie możliwość weryfikacji dobowej stawki czynszu najmu do wysokości stosowanej przez współpracujące z nim podmioty.

Pozwany zakwestionował zarówno okres wynajmu samochodu zastępczego, jak
i dobową stawkę najmu zastosowaną przez EuCOcar. Podniósł zarzut przyczynienia się poszkodowanego do zwiększenia rozmiaru szkody poprzez nieskorzystanie z jego oferty.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód Krajowe Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. jest wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Pozwany Towarzystwo (...)
z siedzibą w W. jest wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...).

(okoliczności bezsporne).

W dniu 28 czerwca 2017 r. w wyniku kolizji drogowej doszło do uszkodzenia należącego do K. C. samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...).Sprawca szkody w dniu zdarzenia posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej zawartą ze stroną pozwaną. Pozwany ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność za szkodę co do zasady
i wypłacił bezsporną część odszkodowania.

(okoliczności bezsporne).

Na skutek kolizji samochód miał uszkodzone przednią lewą lampę, przedni zderzak, przedni lewy błotnik, lewe przednie koło wraz z oponą, przednie zawieszenie oraz skrzynię biegów. Nie nadawał się do dalszej jazdy. Z miejsca zdarzenia został zabrany lawetą.

(dowód: nagranie zgłoszenia szkody płyta CD k. 75, zeznania świadka K. C. k. 103-104, e-protokół rozprawy z dnia 15.11.2018r. 00:04:00-00:23:00).

Uszkodzony samochód nie był użytkowany w prowadzonej przez poszkodowanego działalności gospodarczej i nie był wpisany do ewidencji środków trwałych. W związku
z kolizją poszkodowany nie miał możliwości skorzystania z innego pojazdu.

(dowód: oświadczenia k. 89, zeznania świadka K. C. k. 103-104, e-protokół rozprawy
z dnia 15.11.2018r. 00:04:00-00:23:00).

Poszkodowany zgłosił szkodę ubezpieczycielowi w dniu 30 czerwca 2017 r. Została ona zarejestrowana pod numerem (...). W trakcie zgłaszania szkody został poinformowany przez konsultantkę pozwanego, że przysługuje mu pojazd zastępczy. Zapytała poszkodowanego, czy jest zainteresowany. K. C. oświadczył, że już ma wynajęty samochód. Wtedy konsultantka poinformowała go, że ubezpieczyciel zastrzega sobie prawo do weryfikacji dobowej stawki wynajmu samochodu zastępczego do kwoty stosowanej przez współpracujące z nim wypożyczalnie. Powiedziała mu również, iż wykaz tych wypożyczalni znajduje się na stronie internetowej pozwanego w zakładce „dla kierowców”.

(dowód: nagranie zgłoszenia szkody płyta CD k. 75).

Stawka stosowana przez wypożyczalnie współpracujące z pozwanym w okresie wystąpienia szkody z tytułu najmu pojazdu zastępczego klasy D wynosiła 138,21 zł brutto.

(okoliczność bezsporna).

W dniu 29 czerwca 2017 r. poszkodowany zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą
w L. umowę wynajmu samochodu zastępczego marki T. (...) nr rej. (...) nr (...). Umowa została zawarta na okres do dnia 30 czerwca 2017 r. Była pięciokrotnie przedłużana: od dnia 30 czerwca 2017 r. do dnia 06 lipca 2017 r., od dnia 06 lipca 2017 r. do dnia 13 lipca 2017 r., od dnia 13 lipca 2017 r. do dnia 20 lipca 2017 r., od dnia 13 lipca 2017 r. do dnia 27 lipca 2017 r. oraz od dnia 27 lipca 2017 r. do dnia 29 lipca 2017 r. Strony ustaliły w umowie dobową stawkę wynajmu na kwotę 195,00 zł netto.

Umowy została podpisane przez poszkodowanego i osoby umocowane do działania
w imieniu (...) Sp. z o.o.

(dowód: pełnomocnictwo k. 8, 9, umowy najmu pojazdu zastępczego wraz z owu k. 40-51).

Namiary na wypożyczalnię EuCOcar poszkodowany otrzymał od kierowcy lawety, która przyjechała po uszkodzony samochód. Pojazd został mu podstawiony do miejsca zamieszkania tego samego dnia na wieczór, albo następnego rano. Poszkodowany nie miał żadnych szczególnych wymagań co do samochodu zastępczego. Chciał, żeby auto zostało przyprowadzone szybko i żeby było tej samej klasy, co uszkodzone. Nie szukał innej oferty, nie sprawdzał wysokości stawek najmu. Po otrzymaniu propozycji najmu pojazdu zastępczego od pozwanego nie rozważał wymiany wynajętego samochodu na oferowany przez ubezpieczyciela, gdyż nie miał na to czasu.

(dowód: oświadczenia k. 89, zeznania świadka K. C. k. 103-104, e-protokół rozprawy z dnia 15.11.2018r. 00:04:00-00:23:00).

Poszkodowany korzystał z wynajętego od powoda samochodu okresie od dnia 29 czerwca 2017 r. do dnia 29 lipca 2017 r., tj. przez okres 30 dni. W dniu 30 czerwca 2017 r. powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 195,00 zł netto, tj. 239,85zł brutto, obejmującą 1 dzień najmu pojazdu zastępczego. Zaś dnia 29 lipca 2017 r. powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 5.655,00 zł netto, tj. 6.955,65 zł brutto, obejmującą łącznie 29 dni najmu pojazdu zastępczego.

(dowód: faktury VAT k. 37, 38).

Decyzja z dnia 21 lipca 2017 r. pozwany przyznał poszkodowanemu odszkodowanie
z tytułu szkody w pojeździe w wysokości 1.858,63 zł. Przelew został wykonany dnia 25 lipca 2017 r.

(dowód: dokumenty w aktach szkodowych płyta CD k. 75: decyzja, polecenie przelewu).

Odszkodowanie poszkodowany otrzymał w dniu 27 lipca 2017 r. Zakwestionował jego wysokość i odwołał się od decyzji ubezpieczyciela.

(dowód: oświadczenie k. 52).

Dnia 29 lipca 2017 r. na podstawie umowy cesji nr (...) poszkodowany przelał na (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. wierzytelność przysługującą mu od pozwanego ubezpieczyciela w zakresie kosztów wynajmu samochodu zastępczego, wynikającej z opisanych wyżej umów najmu. Umowa została podpisana przez poszkodowanego i osobę umocowaną do działania w imieniu powoda.

(dowód: pełnomocnictwo k. 8, umowa cesji wierzytelności k. 39).

Mailem z dnia 02 sierpnia 2017 r. (...) Sp. z o.o. zawiadomił pozwanego o nabyciu wierzytelności od poszkodowanego i zgłosił roszczenie z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego. Do zgłoszenia roszczenia dołączył faktury za wynajem auta, zawiadomienie
o cesji, umowy najmu pojazdu, oświadczenie i pełnomocnictwo. Wiadomość została odebrana przez ubezpieczyciela tego samego dnia.

(dowód: zgłoszenie roszczenia k. 36).

Decyzją z dnia 01 września 2017 r. pozwany ubezpieczyciel zawiadomił powoda
o przyznaniu odszkodowania w wysokości 1.243,89 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Wskazał, że uznał za zasadny najem samochodu w wymiarze 9 dni (6 dni oczekiwania na oględziny pojazdu, 2 dni na usunięcie uszkodzeń oraz 1 dzień organizacyjny) i zweryfikował dobową stawkę do tego najmu do kwoty138,21 zł brutto.

(dowód: decyzja k. 34-35).

Na podstawie zawartej w dniu 27 września 2017 r. umowy sekurytyzacji wierzytelności powód nabył od (...) S.A. wierzytelność z tytułu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego objętą fakturami VAT (...), przysługującą zbywcy wobec pozwanego ubezpieczyciela w związku ze szkodą powstałą w samochodzie stanowiącym własność K. C. na skutek zdarzenia z dnia 28 czerwca 2017 r., Pismem z dnia 25 października 2017 r. powód zawiadomił pozwanego o przelewie wierzytelności. Zawiadomienie zostało nadane w urzędzie pocztowym w dniu 30 października 2017 r.

(dowód: umowa sekurytyzacji k. 13-16, zał. nr 4 k. 11-12, odpis KRS k. 17-20, 21-24, zawiadomienie
o cesji k. 30, wyciąg z pocztowej książki nadawczej k. 31-33).

Dobowa stawka najmu samochodów w segmencie klasy D tj. takiej, jak uszkodzony pojazd V. (...) i wynajęty T. (...) w kwocie 195,00 zł netto mieści się
w granicach stawek rynkowych najmu pojazdów zastępczych właściwych dla rynku lokalnego miejsca zamieszkania poszkodowanego.

Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego obejmuje czas likwidacji szkody oraz czas naprawy pojazdu.

Czas likwidacji szkody to czas, jaki upływa od dnia zgłoszenia szkody do dnia podjęcia decyzji przez ubezpieczyciela o wypłacie odszkodowania - w przypadku kosztorysowego rozliczenia szkody albo do dnia akceptacji przez ubezpieczyciela kalkulacji naprawy pojazdu sporządzonej przez warsztat – w przypadku naprawy bezgotówkowej.

W przedmiotowej sprawie szkodę zgłoszono w dniu 30 czerwca 2017 r., decyzję
o wypłacie odszkodowania ubezpieczyciel wydał w dniu 21 lipca 2017 r., zaś przelew został wykonany dnia 25 lipca 2017 r. Czas likwidacji szkody obejmuje zatem 24 dni.

Czas naprawy pojazdu składa się z technologicznego czasu naprawy pojazdu oraz czasu przygotowawczo-zakończeniowego.

Technologiczny czas naprawy to czas potrzebny do wykonania operacji naprawczych określony przez producenta pojazdu, przedstawiony w programie A..
W przedmiotowej sprawie trwał 2 dni.

Czas przygotowawczo-zakończeniowy jest związany z przyjęciem samochodu do naprawy, ustawieniem go na stanowisku naprawczym, zamówieniem i oczekiwaniem na części zamienne, uzgodnieniem kalkulacji z ubezpieczycielem, schnięciem materiałów lakierniczych, zdjęciem pojazdu ze stanowiska naprawczego i przekazaniem samochodu klientowi. Długość tego okresu zależy od czasu naprawy. W przedmiotowej sprawie był to 1 dzień. Łącznie czas likwidacji szkody obejmował 29 dni.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z dziedziny ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków samochodowych, techniki samochodowej, wyceny wartości pojazdów oraz kosztów i jakości naprawy pojazdów samochodowych k. 121-133).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów: dokumentów przedłożonych przez strony do akt, dokumentów zgromadzonych w aktach szkody oraz zeznań świadka K. C..

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nie zostały one również zakwestionowane przez żadną ze stron procesu (art. 230 kpc).

Sąd uznał za prawdziwe zeznania świadka K. C.. Były one spontaniczne, spójne i logiczne, a także znalazły potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Nadto nie zostały zakwestionowane przez strony procesu (art. 230 kpc). Przy czym Sąd miał na uwadze, że poszkodowany z uwagi na upływ czasu nie pamiętał niektórych okoliczności związanych ze zdarzeniem.

Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Sama opinia nie może być źródłem materiału faktycznego sprawy ani stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłych. Opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233§1 kpc, lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (tak postanowienie SN
z dnia 07 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64). Specyfika oceny tego dowodu wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej.

Pełnomocnik powoda nie kwestionował opinii biegłego.

Po doręczeniu opinii biegłego sądowego pełnomocnik pozwanego zakwestionował ją
w zakresie przyjętego przez biegłego uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego, jednakże nie wnosił o sporządzenie opinii uzupełniającej i poprzestał na odniesieniu się do wniosków opinii głównej. Wskazał, że biegły niezasadnie przyjął, iż szkoda została zgłoszona w dniu zdarzenia, tj. 28 czerwca 2017 r., podczas, gdy została zgłoszona 30 czerwca 2017 r.

Sąd podzielił opinię biegłego z dziedziny z dziedziny ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków samochodowych, techniki samochodowej, wyceny wartości pojazdów oraz kosztów i jakości naprawy pojazdów samochodowych K. S. w zakresie wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego. Opinia ta, jako sporządzona w tym zakresie zgodnie ze stanem wiedzy, przez fachowca w swojej dziedzinie jest rzeczowa, logiczna, pozbawiona wewnętrznych sprzeczności i oparta na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym oraz przeprowadzonych przez biegłego oględzinach przedmiotowego pojazdu. Biegły w sposób kompleksowy i wyczerpujący ustalił wysokość stawki najmu. Obliczając je wziął pod uwagę wypożyczalnie samochodów działające na lokalnym rynku,
z uwzględnieniem oferowanych przez nie warunków wynajmu oraz klasę pojazdu uszkodzonego i wynajętego przez poszkodowanego.

Natomiast ustalając uzasadniony okres wynajmu biegły wskazał, że w przedmiotowej sprawie obejmuje on okres od dnia szkody, tj. 28 czerwca 2017 r. do dnia 28 lipca 2017 r. (31 dni kalendarzowych). Biegły jednak błędnie przyjął, na co wskazał pełnomocnik pozwanego, że szkoda została zgłoszona w dniu jej wystąpienia, a nie dwa dni później, co Sąd wziął pod uwagę.

Na rozprawie w dniu 15 listopada 2018 r. Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanego ubezpieczyciela o zwrócenie się do firm trudniących się profesjonalnie wynajmem pojazdów zastępczych o wskazanie, na jakich warunkach osoby poszkodowane zgłaszające szkody do (...) mogą wypożyczać pojazdy zastępcze w ramach umów o współpracy zawartej
z ubezpieczycielem oraz zobowiązanie ich do przedłożenia tychże umów. Ten wniosek dowodowy stanowił przerzucenie na Sąd obowiązku gromadzenia dowodów na poparcie stanowiska prezentowanego w sprzeciwie. Co prawda strona pozwana wskazała, że są to w związku z zapisami umów o ich poufności ma problem z uzyskaniem bezpośrednio od nich wnioskowanych informacji, jednakże nie wykazała, by podjęła jakąkolwiek próbę w tym zakresie. Sąd oddalił również wniosek pozwanego o zobowiązanie poszkodowanego do złożenia dokumentacji dotyczącej naprawy uszkodzonego pojazdu, gdyż wobec oświadczenia świadka, że ich nie posiada był to wniosek bezprzedmiotowy. Również wobec treści zeznań świadka oraz mając na względzie okres objęty wnioskiem, oddalił wniosek o zwrócenie się do Starosty K. o informację o wszelkich pojazdach posiadanych przez poszkodowanego w czasie od dnia 01 stycznia 2015 r. do dnia 30 lipca 2017 r. Zaś na rozprawie w dniu 12 września 2019 r. Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka – wykonawcy naprawy pojazdu poszkodowanego na okoliczność jej przebiegu
i czasu trwania, gdyż pozwany nie wskazał jego imienia i nazwiska ani adresu, co uniemożliwiło wezwanie go na termin rozprawy i przesłuchanie.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd pominął treść maila zawierającego informację
o wypożyczalniach współpracujących z ubezpieczycielem i stosowanych przez nie stawkach przedłożonego przez pozwanego na płycie CD, bowiem na jego podstawie nie można było poczynić ustaleń, czy i kiedy został doręczony poszkodowanemu.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód dochodził od pozwanego ubezpieczyciela dopłaty do odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

Pozostaje poza sporem, że w dniu 28 czerwca 2017 r. w wyniku kolizji drogowej doszło do uszkodzenia należącego do K. C. samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...). Jest nadto bezsporne, iż strona pozwana była ubezpieczycielem sprawcy zdarzenia w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych a także, że uznała swoją odpowiedzialność za powstałą szkodę co do zasady i wypłaciła z tego tytułu kwotę 1.243,89 zł, jednakże zakwestionowała okres najmu pojazdu zastępczego oraz wysokość dobowej stawki czynszu za ten wynajem. Bezsporne było również, że na podstawie umowy cesji z dnia 29 lipca 2017 r. wierzytelność od poszkodowanego nabył (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L., zaś na podstawie umowy sekurytyzacji z dnia 27 września 2018 r. powód nabył od (...) S.A. wierzytelność obejmującą odszkodowanie za szkodę wynikającą z najmu pojazdu zastępczego pierwotnie przysługujące K. C.. Tym samym, powód wstąpił w prawa dotychczasowego wierzyciela, tj. przysługującego wobec strony pozwanej z tytułu tych kosztów, a nie wypłaconego jeszcze w tym zakresie odszkodowania, na podstawie art. 509§1
i 2 kc. Powód może zatem skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej, czego pozwany nie kwestionował.

Zgodnie z wynikającą z art. 6 kc regułą rozłożenia ciężaru dowodu na stronach spoczywa ciężar udowodnienia wskazywanych przez siebie faktów. Ta strona, która twierdzi, że określony fakt miał miejsce obowiązana jest zgłosić dowody wykazujące jego istnienie. Strona, która powołuje się na nieistnienie określonego faktu powinna również udowodnić swoje twierdzenie, zgłaszając dowody dla wykazania faktów przeciwnych. Ciężar udowodnienia faktu należy zatem rozumieć z jednej strony, jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania Sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu (por. wyrok SN z dnia 07 listopada 2007 r., II CSK 239/07).

W myśl art. 232 kpc zd. 1 strony są obowiązane wykazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Podkreślić przy tym należy, iż rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która wywodzi z tych faktów skutki prawne (art. 6 kc) (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, Legalis z glosą A. Zielińskiego). Zaś zgodnie z treścią art. 233§1 kpc Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Powód w przedmiotowej sprawie winien zatem wykazać uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego oraz zasadność zastosowanej przez EuCOcar dobowej stawki najmu.

W myśl art. 361§1 i 2 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie zaś z art. 822§1 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Natomiast w myśl art. 361§2 kc odszkodowanie winno zrekompensować
w całości poniesioną przez poszkodowanego szkodę.

Stosownie do przepisu art. 354§2 kc wierzyciel powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Ponadto, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, w razie zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym, osoba uczestnicząca w nim jest obowiązana między innymi do zapobieżenia, w miarę możliwości, zwiększeniu się szkody.

Poszkodowany jako wierzyciel był, w świetle powołanych powyżej przepisów, zobowiązany dążyć do minimalizacji rozmiarów szkody, niezwłocznego zawiadomienia ubezpieczyciela o szkodzie oraz do współdziałania przy wykonaniu zobowiązania w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu, zasadom współżycia społecznego oraz ustalonym zwyczajom.

Między stronami sporna była stawka dobowa najmu samochodu zastępczego, z którego korzystał poszkodowany oraz uzasadniony okres tego najmu.

Jak podkreśla się w orzecznictwie, utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia czy uszkodzenia stanowi szkodę majątkową. Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Niemożność korzystania z rzeczy, np. z samochodu, który został uszkodzony i wymaga naprawy, jest normalnym następstwem szkody, o której mowa w art. 361§1 kc, powodującym obowiązek wypłaty odszkodowania, w szczególności gdy zastąpienie rzeczy uszkodzonej w okresie jej naprawy wymagało wydatków. Co do możliwości zaliczenia kosztów najmu pojazdu zastępczego do normalnych następstw uszkodzenia samochodu Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 08 września 2004 r. (IV CK 672/03, Lex nr 146324),
w którym wskazał m.in., że postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku
z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia. W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek, naprawienie szkody przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Z art. 361§1 i 2 kc wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi więc odpowiedzialność za wszystkie normalne następstwa zdarzenia, pozostające z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym. Niewątpliwie normalnym następstwem w rozumieniu art. 361§1 kc jest niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, w sytuacji jego uszkodzenia lub zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. akt III CZP 5/11) istota zaliczenia wydatków na najem pojazdu zastępczego jako celowo i ekonomicznie uzasadnionych może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy poszkodowany nie posiada innego wolnego i nadającego się do używania przez niego pojazdu.

Z zeznań poszkodowanego, które nie były kwestionowane przez strony procesu jednoznacznie wynika, że w dacie szkody nie posiadał on innego samochodu, który mógłby użytkować. Uszkodzony pojazd był jego samochodem prywatnym. W tym czasie poszkodowany prowadził działalność gospodarczą z wykorzystaniem samochodów ciężarowych i ciężarowo-osobowych. Jednakże pojazdy te były używane przez jego pracowników i nie mógł z nich skorzystać. Przy czym podkreślić należy, iż nie były to samochody osobowe, a takim był uszkodzony. Zaś samochód był mu potrzebny do czynności życia codziennego. Tym samym najem pojazdu zastępczego przez poszkodowanego Sąd uznał za celowy i ekonomicznie uzasadniony.

Zgodnie ze sporządzoną w sprawie opinią biegłego sądowego uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego związany z naprawą uszkodzonego samochodu winien wynieść 31 dni. Strona pozwany ustosunkowując się do wniosków opinii wskazała, że biegły w opinii błędnie przyjął, że poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody w dniu jej wystąpienia, tj. 28 czerwca 2017r. podczas, gdy miało to miejsce 30 czerwca 2017 r. Tym samym uzasadniony okres najmu wynosił 29 dni. Jednakże Sąd ustalając ten czas wziął pod uwagę, że na skutek kolizji samochód był niesprawny i nie nadawał się do jazdy. Przy czym zdaniem Sądu poszkodowany zgłosił szkodę bez zbędnej zwłoki. Zatem poszkodowany miał prawo wynająć pojazd zastępczy już w dniu kolizji. Uczynił to natomiast następnego dnia. Tym samym uzasadniony okres wynajmu pojazdu zastępczego wynosi 30 dni, tj. od dnia 29 czerwca 2017 r. (data wynajęcia pojazdu) do dnia 28 lipca 2017 r. (zgodnie z opinia biegłego).

Przy czym wbrew twierdzeniom pozwanego poszkodowany nie zeznał, by
z rozpoczęciem naprawy nie oczekiwał na przyjęcie odpowiedzialności przez pozwanego. Wprost przeciwnie, z zeznań poszkodowanego i jego oświadczenia z dnia 28 lipca 2017 r. wynika, iż nie oddawał samochodu do naprawy z uwagi na konieczność ponownych oględzin pojazdu przez rzeczoznawcę pozwanego i zaniżone odszkodowanie.

Między stronami sporna była również stawka dobowa najmu samochodu zastępczego,
z którego korzystał poszkodowany.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że w trakcie zgłaszania szkody został poinformowany przez konsultantkę, że przysługuje mu pojazd zastępczy oraz że konsultantka poinformowała go, iż ubezpieczyciel zastrzega sobie prawo do weryfikacji dobowej stawki wynajmu samochodu zastępczego do kwoty stosowanej przez współpracujące z nim wypożyczalnie, których wykaz tych wypożyczalni znajduje się na stronie internetowej pozwanego w zakładce „dla kierowców”. Poszkodowany zeznał, iż po uzyskaniu tej informacji nie rozważał wymiany wynajętego samochodu na oferowany przez ubezpieczyciela, gdyż nie miał na to czasu. Przy czym poszkodowany nie miał żadnych szczególnych wymagań co do samochodu zastępczego. Chciał, żeby auto zostało przyprowadzone szybko i żeby było tej samej klasy, co uszkodzone. Nie szukał innej oferty, ani nie sprawdzał wysokości stawek najmu. Stawka stosowana przez wypożyczalnie współpracujące z pozwanym w okresie wystąpienia szkody z tytułu najmu pojazdu zastępczego klasy D wynosiła 138,21 zł brutto.

Zasadnie więc pozwany, jako dłużnik, w ramach właściwego wykonania zobowiązania wskazywał na możliwość skorzystania przez poszkodowanego ze złożonej przez niego oferty wynajmu pojazdu zastępczego, po niższej stawce dniowej.

Pozwany przedkładając nagranie zgłoszenia szkody wykazał, że to zastosowana przez niego stawka wynajmu pojazdu zastępczego powinna mieć zastosowanie, tym bardziej
w sytuacji, gdy poszkodowany nie podjął żadnej aktywności, aby obnażyć nieatrakcyjność oferty. Oferta w znaczeniu art. 66§1 kc ma bowiem wyłącznie wyrażać czytelną wolę kontrahenta co do zawarcia umowy określonej treści, albo doprowadzenia do zawarcia umowy określonej treści (w przypadku pośrednictwa). Propozycja ubezpieczyciela wynajmu pojazdu zastępczego złożona poszkodowanemu podczas telefonicznego zgłoszenia szkody dyspozycję tę wypełniała. Niewątpliwie okoliczność ta ma istotne znaczenie dla oceny zasadności zakresu dochodzonego przez powoda odszkodowania, szczególnie w sytuacji gdy, poszkodowany nie podjął żądnych działań w celu ujawnienia pozorności oferty złożonej przez stronę pozwaną.

W konsekwencji przedstawienia przedmiotowej oferty doszło do przeniesienia ciężaru dowodu na powoda, jako wierzyciela, w zakresie wykazania, iż w realiach rozpoznawanej sprawy zastosowana przez wynajmującą stawka pomimo, iż wyższa od zaproponowanej przez pozwanego ubezpieczyciela, powinna znaleźć zastosowanie. W tym wypadku działanie powoda (poszkodowanego) miało polegać na aktywności polegającej na obowiązku bardziej ścisłego współdziałania z dłużnikiem, a tym samym obowiązku odniesienia się do złożonej oferty. Tymczasem powód nie wykazał, że poczynione zostało jakiekolwiek rozeznanie, co do propozycji pozwanego.

W tym wypadku zaniechania powoda w kwestii udowodnienia, że oferta pozwanego nie zaspokajała uzasadnionego interesu poszkodowanego jako wierzyciela spowodowało, że strona powodowa powinna liczyć się z negatywnymi konsekwencjami zaniechania współpracy z pozwanym, o której mowa w art. 354 kc (por. wyrok SO w Łodzi z dnia 28 listopada 2016 r., sygn. akt XIII Ga 603/16).

Na podkreślenie zasługuje okoliczność, iż wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione (por. uchwała SN z dnia 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17). W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że nie mogą być uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w postaci utraty możliwości korzystania z uszkodzonego (zniszczonego) pojazdu, gdy następstwo to może być wyeliminowane – bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego – w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu – we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów – skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te – w zakresie nadwyżki – będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za „celowe i ekonomicznie uzasadnione”. W tym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków umowy, takich jak np. czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego czy też obowiązek wpłaty kaucji. Jeżeli istotne warunki wynajmu proponowanego przez ubezpieczyciela (we współpracy z przedsiębiorcą wynajmującym pojazdy) czynią zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, nie ma podstaw, by obciążać osoby zobowiązane do naprawienia szkody wyższymi kosztami związanymi ze skorzystaniem przez poszkodowanego z droższej oferty. Odstępstwa od tej reguły nie uzasadniają drobne niedogodności o charakterze niemajątkowym, które mogą wiązać się np. z koniecznością nieznacznie dłuższego oczekiwania na podstawienie pojazdu zastępczego proponowanego przez ubezpieczyciela lub konieczność skontaktowania się ze wskazana przez ubezpieczyciela wypożyczalnią. Z uwagi na ciążący na ubezpieczycielu obowiązek szczególnej, podwyższonej staranności nie można też przypisać decydującego znaczenia czynnikowi w postaci szczególnego zaufania, jakie poszkodowany ma do kontrahenta, z którego usług chciałby skorzystać. Poniesienia wyższych kosztów nie uzasadnia również sama przez się prostota skorzystania z oferty najmu złożonej przez przedsiębiorcę prowadzącego warsztat naprawczy, w którym uszkodzony pojazd ma być naprawiany. Konieczność dodatkowego kontaktu z ubezpieczycielem – w praktyce zwykle telefonicznego – nie może być uznana za niedogodność, która uzasadnia poniesienie wyższych kosztów najmu. Co więcej, należy uznać, że w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody
i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem) mieści się obowiązek niezwłocznego zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy równorzędny uszkodzonemu (zniszczonemu). Nie ma to nic wspólnego
z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu, nie jest bowiem istotne to, czy propozycja ubezpieczyciela jest najtańsza, lecz to, że jest przez niego akceptowana. Sąd Najwyższy podkreślił, że proponowana wykładnia nie eliminuje ani nie ogranicza przysługującej poszkodowanemu swobody wyboru kontrahenta, od którego najmie pojazd. Sprawia jedynie - ze względu na obowiązek zapobiegania zwiększeniu rozmiarów szkody - że zawierając umowę na mniej korzystnych warunkach od proponowanych przez ubezpieczyciela, poszkodowany będzie zmuszony ponieść część związanych z tym kosztów. Przeciwko przedstawionemu stanowisku nie przemawia wystarczająco silnie przyjmowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, że odpowiedzialnością ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej objęte są - jako „niezbędne i ekonomicznie uzasadnione” - koszty naprawy pojazdu ustalone według cen, którymi posługuje się swobodnie wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu, choćby odbiegały (były wyższe) od cen przeciętnych, jeżeli tylko odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku (por. zwłaszcza uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, i postanowienie SN z dnia 24 lutego 2006 r., III CZP 91/05). Trzeba zwrócić uwagę, że w przypadku kosztów naprawy pojazdu służących bezpośrednio wyeliminowaniu już istniejącej szkody majątkowej interes poszkodowanego podlega intensywniejszej ochronie niż w przypadku wydatków na najem pojazdu zastępczego, które nie służą wyrównaniu szkody - utrata możliwości korzystania
z rzeczy nie jest szkodą - lecz jedynie wyeliminowaniu negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia (zniszczenia) pojazdu (por. uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). W konsekwencji wymagania dotyczące pokrycia obu kategorii kosztów różnią się. O ile celowość
i ekonomiczność wydatków służących bezpośrednio restytucji (naprawie pojazdu) jest kontrolowana co do zasady tylko w wąskich granicach określonych w art. 363§1 zd. 2 kc,
o tyle w przypadku kosztów służących wyeliminowaniu negatywnych następstw majątkowych - jest samoistną, podstawową przesłanką warunkującą zakwalifikowanie tych wydatków jako szkodę (tak wyrok SO w Łodzi z dnia 30 maja 2018 r., XIII Ga 1126/17). Oczywiście poszkodowany nie ma obowiązku dokonać wynajmu pojazdu zastępczego według cen najniższych, czy też nawet średnich, przeciętnych na danym rynku, bowiem trudno oczekiwać od poszkodowanego dokładnego zapoznawania się z cenami rynkowymi przed dokonaniem wynajmu pojazdu. Jednakże nie może to oznaczać akceptowania roszczeń o zwrot każdych poniesionych faktycznie kosztów najmu, w sytuacji, gdy istniała realna możliwość wynajmu po stawkach znacznie niższych. Przy czym strona powodowa nie podważyła owej realności.

Niewątpliwie decyzja o wynajmie pojazdu zastępczego podjęta została autonomicznie
i dopiero po zakończeniu najmu skierowane zostało żądanie do ubezpieczyciela o zwrot wydatków, to jednak w realiach rozpoznawanej sprawy, w ramach zgodnej współpracy
z ubezpieczycielem jako dłużnikiem, swoją decyzję o odmowie najmu pojazdu zastępczego
w oparciu o ofertę złożoną przez pozwanego, strona powodowa winna oprzeć na przekonaniu, że była ona dla niej mniej korzystna, tak pod względem jakości jak i ceny tej usługi niż ta, z której skorzystał poszkodowany. Tymczasem strona powodowa nie wykazała żadnych okoliczności, którymi kierował się poszkodowany podejmując decyzję o odrzuceniu oferty pozwanego. Nie udowodniła, by rozeznał tą oferty tak, co do warunków najmu, jak
i nie porównał jej ceny z innymi ofertami, a tym samym powód nie wykazał, że zastosowanie wyższej stawki za faktycznie wynajęty pojazd zastępczy niż oferowany było uzasadnione.

Przy czym Sąd miał na uwadze, iż poszkodowany został poinformowany o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, jak i stosowanej przez pozwanego stawce w dniu 30 czerwca 2017 r., zaś wynajął samochód zastępczy dnia 29 czerwca 2017 r. Dlatego też przyjął, że za okres 5 dni (od dnia 29 czerwca 2017 r. do dnia 03 lipca 2017 r. – szkoda został zgłoszona w piątek, później był weekend – sobota i niedziela plus jeden dzień za zdanie pojazdu do EuCOcar i wynajęcie innego od wypożyczalni współpracującej z pozwanym) winna znaleźć zastosowanie dobowa stawka najmu wynikająca z umowy wynajmu, tj. 195,00 zł netto (239,85 zł brutto). Zgodnie z opinią biegłego w tym zakresie dobowa stawka najmu samochodów w segmencie klasy D tj. takiej, jak uszkodzony pojazd V. (...) i wynajęty T. (...) w kwocie 195,00 zł netto mieści się w granicach stawek rynkowych najmu pojazdów zastępczych właściwych dla rynku lokalnego miejsca zamieszkania poszkodowanego. Z powyższych względów zasadnym było ustalenie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w stawce 138,21 zł zł brutto na dobę, wykazanej przez stronę pozwaną jako uzasadniona za pozostały okres.

Tym samym koszty wynajmu pojazdu w przedmiotowej sprawie wyniosły 4.654,50 zł (5 x 239,85 zł + 25 x x138,21 zł). Wypłata w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowania w kwocie 1.243,89 zł (9 dni x 138,21 zł brutto za dobę), czyniła powództwo w zakresie zwrotu tych kosztów zasadnym do kwoty 3.410,61 zł brutto (4.654,50 zł - 1.243,89 zł), którą to kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda i oddalił powództwo w pozostałym zakresie,
o czym orzekł w pkt 1 i 2 sentencji wyroku.

O odsetkach od żądanej kwoty Sąd orzekł w oparciu o art. 481§1 i 2 kc w związku z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 473), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Powód domagał się odsetek od dnia 02 września 2017 r. wskazując, że zgłosił szkodę ubezpieczycielowi w dniu 02 sierpnia 2017 r., zaś pozwany nie kwestionował tej daty. Dlatego też Sąd uwzględnił żądanie pozwu w zakresie odsetek w całości.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 kpc, zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 298,00 zł obliczona zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2016 r. poz. 623 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 1.800,00 zł obliczone na dzień wniesienia pozwu zgodnie z §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) i z §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.), kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.) oraz koszty opinii biegłego w wysokości 1.168,82 zł (przy czym strony uiściły zaliczkę na poczet opinii biegłego w kwocie po 1.000,00 zł). Powódka poniosła koszty w wysokości 2.699,41 zł (298,00 zł + 1.817,00 zł + 584,41 zł), zaś pozwany w kwocie 2.401,41 zł (1.817,00 zł + 584,41 zł). Łącznie koszty procesu wyniosły 5.100,82 zł.

Pozwany ubezpieczyciel przegrał proces w 57%, zaś powód w 43% i w takiej części winni ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 506,06 zł tytułem zwrotu kosztów procesu od uwzględnionej części powództwa, o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku).

Nadto, zarządzeniem z dnia 13 września 2019 r. Przewodnicząca nakazał zwrócić pełnomocnikom stron kwotę po 415,59 zł tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

.