Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 stycznia 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział
w Ł. , po rozpatrzeniu wniosku z dnia 14 listopada 2019 r. , odmówił A. M., prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu decyzji, organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17 stycznia 2020 r. wnioskodawczyni nie została uznany za niezdolną do pracy, wobec czego brak jest podstaw do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja k.71 plik I akt ZUS/

W dniu 14 lutego 2020 r. A. M. za pośrednictwem pełnomocnika, złożyła odwołanie od powyższej decyzji. W treści odwołania wskazała , że w dniu 18 marca 2015 r. A. M. uległa wypadkowi przy pracy , a orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z 25 kwietnia 2017 r. wnioskodawczyni została uznana za częściowo niezdolną do pracy. Co również istotne , w związku z wypadkiem wnioskodawczyni była hospitalizowana , a ponadto w dalszym ciągu korzysta z zabiegów rehabilitacyjnych. A. M. wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji, poprzez stwierdzenie , że wnioskodawczyni, w dalszym ciągu, przysługuje renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/odwołanie k.3 – 4 odwrót/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.42 – 42 odwrót/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. M. urodziła się (...) Ma wyższe wykształcenie, ( z tytułem magistra), z zawodu jest fizjoterapeutą, i taki zawód wykonywała, przez około 12 lat , do momentu wypadku przy pracy, jakiemu uległa w dniu 18 marca 2015 r. W okresie od 15 września 2016 r. tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego do 31 grudnia 2019 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Nie posiada orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 14 listopada 2019 r. A. M. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek k. 61 - 62 plik I akt ZUS/

Lekarz Orzecznik ZUS, po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznał u wnioskodawczyni : stan po urazie przeciążeniowym kręgosłupa i operacjach dyskopatii lędźwiowej ( ostatni zabieg w dniu 18 marca 2016 r.) , z podmiotowym zespołem bólowym , bez istotnych objawów ubytkowych w badaniu przedmiotowym. Lekarz Orzecznik stwierdził: „ przedmiotowo brak współpracy przy badaniu przedmiotowym neurologicznym, a w obiektywnych elementach tego badania – bez zaników mięśniowych , ewidentnych niedowładów, odruchy prawidłowe. W dokumentacji medycznej od ponad roku, informacje o nieobecności objawów korzeniowych i zaburzeń czucia. W dokumentacji o zaburzeniach czynnościowych i wskazaniach do badania emg – w związku ze zgłaszanym osłabieniem lewej stopy ; ubezpieczona odmawia wykonania tego badania . W RM obecne zmiany bliznowate , ale opisywana jest również regresja zmian na poziomie L5-S1 w stosunku do poprzedniego badania”.

Orzeczeniem z dnia 12 grudnia 2019 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy, zgodnie z posiadanym IV stopniem kwalifikacji. . /opinia lekarska z dnia 12 grudnia 2019 r. k.216 – 217 plik II akt ZUS , orzeczenie k.65 – 66 plik I akt ZUS/

W związku ze zgłoszonym sprzeciwem, od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, sprawa A. M. została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS.

/sprzeciw k. 291 akt ZUS/

Komisja Lekarska ZUS, po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawczyni, oraz po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznała u niej: stan po urazie przeciążeniowym kręgosłupa L – S leczony operacyjnie ( ostatni zabieg w dniu 18 marca 2016 r.) , z zespołem bólowym (czynnościowym) , bez obiektywnie stwierdzanych objawów korzeniowych i bez upośledzenia sprawności , podejrzenie zaburzeń zachowania. Komisja odnotowała : „ czucie, podaje, osłabione na bocznej powierzchni lewego podudzia i stopie lewej, odmawia uniesienia czy zgięcia w kolanie kk. dolnych / podczas, gdy przy ubieraniu zgina i unosi kończyny bez widocznej reakcji bólowej/, odruchy kolanowe symetryczne , żywe. Nie pozwala zbadać objawów rozciągowych. Brak współpracy , zachowanie czynnościowe . Badanie niemożliwe do przeprowadzenia . Brak obiektywnej oceny, badana odmawia ruchów kk dolnych. W badaniu obiektywnym – bez zaników mięśniowych na kk dolnych, mięśniówka rozcięta prawidłowo. Przedstawione zakresy ruchów x obserwacji , w badaniu niemożliwe do oceny , odmawia wykonania ruchów.

Orzeczeniem z dnia 17 stycznia 2020 r. Komisja Lekarska ZUS uznała, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy, na poziomie posiadanych kompetencji zawodowych .

/opinia lekarska z dnia 17 stycznia 2020 r. k.244 – 246 plik II akt ZUS, orzeczenie k.69 – 70 plik I akt ZUS/

Powyższe orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS legło u podstaw, wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zaskarżonej decyzji.

/decyzja k.71 plik I akt ZUS/

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, dopuszczając dowód z opinii biegłych sądowych , powołanych, z uwagi na udokumentowane , dolegliwości , wnioskodawczyni. Postanowieniem z dnia 5/03/2020r. – dowód z opinii biegłych : neurochirurga i rehabilitanta medycznego , a postanowieniem z dnia 11.08.2021r. dowód z opinii biegłego neurologa.

/postanowienie k 44, postanowienie k. 139/

W opinii z dnia 19.05.2020r. biegły neurochirurg z okręgu Sądu Okręgowego w Warszawie , wydanej, na podstawie akt sprawy, biegły neurochirurg przeanalizował zapisy w dokumentacji medycznej wnioskodawczyni, dotyczące objawów pourazowych, przebiegu leczenia i wyników badań , po urazie , doznanym w dniu 18.03.2015r.

Biegły opisał, że wnioskodawczyni , w następstwie doznanego urazu, odczuwała silne dolegliwości bólowe odcinaka lędźwiowego kręgosłupa z promieniowaniem do lewej kończyny dolnej o typie rwy kulszowej. Ponieważ leczenie zachowawcze nie przyniosło poprawy, wykonano nadanie (...) (rezonansu magnetycznego) odcinka lędźwiowo-krzyżowego. Badanie wykazało obecność przepukliny krążka międzykręgowego na poziomie LS-S1 . uciskającej korzeń nerwowy L5 , po stronie lewej. W dniu 22.04.2015r. wykonano przezskórną, laserową dekompresję kanału kręgowego na poziomie L5-S1. W dniu 25.05. (...). wykonano zabieg laserowej dekompresji na poziomie L4-L5 W dniu 8.1-00,.2015r, wykonano zabieg endoskopowej mikrodiscektomii na poziomie L5-S1, po stronie lewej.

W Klinice (...) w Ł. ( 17. (...).-24.03.2016r.) wykonano zabieg fenestracji lewostronnej na poziomie L5-S1 z usunięciem sekwestrowanej przepukliny krążka międzykręgowego wyraźnie uciskającej korzeń L5 po stronie lewej. Wnioskodawczyni zgłaszała bole odcinak lędźwiowego kręgosłupa. Podczas wizyty lekarskiej w dniu 13.10.2017r. – stwierdzono obecność niedowładu lewej stopy, nie ustalono dokładnej daty wystąpienia. Zaproponowano wnioskodawczyni kolejny zabieg operacyjny , na który nie wyraziła zgody. W czasie wizyty lekarskiej, w dniu 18.01./2018r. , mimo utrzymującego się niedowładu lewej stopu, wnioskodawczyni nie wyrażała zgody na operację.. Biegły, na podstawie zaświadczenia o stanie zdrowia, lekarza leczącego wnioskodawczyni – neurochirurga stwierdził, że obecnym jest utrwalony zespól bólowy odcinak lędźwiowego kręgosłupa z niedowładem zginaczy grzbietowych lewej stopy.. Zdaniem biegłego neurochirurga , wnioskodawczyni jest częściowo niezdolną do pracy od 15.909.2016r. , a krótkotrwałe poprawy , po tej dacie były bez znaczenia, , na okres 24 miesięcy. Istnieje możliwość poprawy stanu zdrowia, w drodze kolejnego zabiegu operacyjnego, na który wnioskodawczyni musiałaby wyrazić zgodę.

/opinia neurochirurga k. 61-65/

Uwagi do opinii przedstawił organ rentowy w piśmie z dnia 30.06.2021r. ZUS odnosi się do, analizowanej przez biegłego dokumentacji medycznej, powodując się bezpośrednie badania wnioskodawczyni , przeprowadzone przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarskiej ZUS. ZUS zaakcentował subiektywne skargi wnioskodawczyni , ale także , przede wszystkim fakt braku współpracy przy badaniu przedmiotowym neurologicznym, a w obiektywnych elementach tego badania – bez zaników mięśniowych , ewidentnych niedowładów, odruchy prawidłowe. ZUS podkreślił, , że w dokumentacji medycznej, tj., w okresie od 2018r. - brak informacji o obecności objawów korzeniowych i zaburzeń czucia. W dokumentacji o zaburzeniach czynnościowych i wskazaniach do badania emg – w związku ze zgłaszanym osłabieniem lewej stopy - ubezpieczona odmawia wykonania tego badania i odmawia uniesienia czy zgięcia w kolanie kk. dolnych / podczas, gdy przy ubieraniu zgina i unosi kończyny bez widocznej reakcji bólowej/, odruchy kolanowe symetryczne , żywe. Co zostało odnotowane. ZUS podkreślił, że w badaniu przez członków Komisji Lekarskiej ZUS, wnioskodawczyni nie pozwalała zbadać objawów rozciągowych. Komisja Lekarska odnotowała - brak współpracy , zachowanie czynnościowe . Badanie niemożliwe do przeprowadzenia . Brak obiektywnej oceny, badana odmawia ruchów kk dolnych. W badaniu obiektywnym – bez zaników mięśniowych na kk dolnych, mięśniówka rozcięta prawidłowo. Przedstawione zakresy ruchów x obserwacji , w badaniu niemożliwe do oceny , ponieważ wnioskodawczyni - odmawia wykonania ruchów.

ZUS podniósł, ze wnioskodawczyni jest magistrem rehabilitacji i posiada wiedzę o naruszeniach sprawności u chorych z podobnymi zmianami w kręgosłupie, zatem konieczna jest obiektywizacja objawów, deklarowanych prze wnioskodawczynię . ZUS złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego neurologa , uzasadniając wniosek argumentem , że, dla praktykującego neurologa nie jest tajemnicą, ze porażenie nerwu, zawsze prowadzi do zaników mięśni, a badanie Lekarzy ZUS dwukrotnie potwierdziło brak takich zaników. Specjalista neurolog ma większe doświadczenie kliniczne w leczeniu i obserwacji, długotrwałych zespołów korzeniowych .

/uwagi ZUS do opinii k. 73/

A. M. dwukrotnie nie stawiła się na badanie biegłego rehabilitanta dr. n. med. K. K. : w dniach: 2.09.2020r. i 30.09.2020r.

/ opinia biegłego w zakresie rehabilitacji medycznej K. K. k. 91- 94/ .. Pełnomocnik wnioskodawczyni złożył wniosek o zmianę biegłego rehabilitanta.

/pismo procesowe pełnomocnika wnioskodawczyni k. 88/

Biegła z zakresu ortopedii i rehabilitacji medycznej dr . n. med. E. B. , u wnioskodawczyni rozpoznała: przepuklinę jądra miażdżystego (pjm) L5-S1 kręgosłupa leczoną operacyjnie z przewlekłym zespołem bólowym. W dniu 18 marca 2015 r. wnioskodawczyni doznała , w czasie wykonywania obowiązków służbowych, urazu kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego z następową przepukliną jądra miażdżystego na poz. L5-S1 z uciskiem lewego korzenia S1. W przebiegu leczenia wykonano dwukrotnie przezskórną laserowy dekompresję na poz. L5-S1 i L4-5, endoskopową lewostronną microdiscectomię na poz. L5-S1 i ostatecznie przeprowadzono klasyczne leczenie operacyjne, podczas którego drogą lewostronnej fenestracji usunięto sekwestrowaną pjm uciskającą korzeń L5. Zgłaszane przewlekłe dolegliwości to bóle kręgosłupa LS z promieniowaniem do kończyny dolnej lewej, osłabienie czucia podudzia lewego, opadanie lewej stopy. W badaniach lekarskich: obj. L.’a ujemny, zwiększone napięcie mięśni przy kręgosłupowych, objawy korzeniowe nieobecne, czucie powierzchowne prawidłowe, symetryczne, odruchy z kkgg = kkdd są prawidłowe, symetryczne. Zaburzenia czynnościowe, wskazane badanie erng zginaczy stopy lewej. Bez zaburzeń zwieraczy. Wnioskodawczyni była niezdolna do pracy do 31 grudnia 2019 r. w związku z wypadkiem przy pracy. Schorzenie jest przewlekle utrwalone. Zgłaszany niedowład zginaczy grzbietowych stopy lewej może być zaopatrzony sprzętem ortopedycznym tj. podciągiem lub/i obuwiem lub aparatem do buta blokującym zgięcie podeszwowe stopy. Stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni, nie jest znaczny , i w konsekwencji nie powoduje niezdolności do pracy zarobkowej.

/opinia k.110 – 115 biegłego w zakresie (...). F. – B./

Biegła neurolog J. B. (1) , u A. M., rozpoznała: zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka LS kręgosłupa , bez istotnych deficytów neurologicznych z zespołem bólowym. Stan po przebytych 4 operacjach dyskopatii odcinka LS kręgosłupa. W dniu 18 marca 2015 r. w wyniku wypadku w pracy po urazie przeciążeniowym doszło do wystąpienia u wnioskodawczyni bólów odcinka LS kręgosłupa. Z tego powodu przeszła czterokrotne zabiegi operacyjne dyskopatii L4/L5 i L5/S1. Ponieważ badana nie zgłaszała poprawy po zabiegach neurochirurgicznych i częstej rehabilitacji, leczący neurochirurg zakwalifikował wnioskodawczynię do następnego zabiegu operacyjnego, na który badana nie wyraziła zgody w 2017 i 2018 roku. Wnioskodawczyni została uznana za częściowo niezdolną do pracy w związku z wypadkiem przy pracy do 31.12.2019. Na rynku pracy, wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną (powinna wystąpić o przyznanie stopnia niepełnosprawności), ale zdolną do wykonywania pracy zarobkowej w myśl ustawy o rentach i emeryturach. Pomimo zachowań czynnościowych, u wnioskodawczyni, doszło do zaadaptowania kręgosłupa do niepełnosprawności Stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni, nie jest znaczny, nie powoduje niezdolności do pracy zarobkowej.

/opinia k.170 – 173 oraz opinia uzupełniająca k.190 biegłego neurologa J. B./

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie zgromadzonych dokumentów w aktach sprawy, aktach rentowych oraz opinii biegłego specjalisty z zakresu (...). F. – B. , a także biegłego specjalisty neurologa J. B.. Opinie te są wiarygodne i zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie skarżącej. Biegli określili schorzenia występujące u badanej i ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych wnioskodawczyni. Opinie biegłych, co do konkluzji są zbieżne z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS, zostały wyczerpująco uzasadnione, a końcowe wnioski orzecznicze wynikają w sposób logiczny z treści opinii. W ocenie Sądu, nie ma podstaw do tego by podważać wiarygodność i moc dowodową opinii ww. biegłych, a kwestia zdolności do pracy odwołującej się została dostatecznie wyjaśniona. Wprawdzie w trakcie niniejszego postępowania Sąd przeprowadził także dowód z opinii biegłego neurochirurga oraz z opinii biegłego w zakresie rehabilitacji medycznej , to jednak wywiedzione przez tych biegłych wnioski nie mogły stanowić podstawy dokonania ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. O ile, bowiem, biegła w zakresie rehabilitacji medycznej K. K., z uwagi na brak możliwości przeprowadzenia bezpośredniego badania wnioskodawczyni , odmówiła wydania opinii , wobec powyższego Sąd dopuścił dowód z opinii wydanej przez biegłego specjalisty z zakresu (...). F. – B..

Sąd nie podzielił wniosków orzeczniczych, wysnutych przez biegłego neurochirurga, jedynie na podstawie dokumentacji medycznej , albowiem, w związku z brakiem przeprowadzenia bezpośredniego badania wnioskodawczyni, nie mogło dać pełnego obrazu, ewentualnego, stopnia naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni pod katem zdolności do pracy, przede wszystkim , w aspekcie wymiaru , ewentualnego, naruszenia – czy ten stopień jest znaczy , czy mniejszy niż znaczny ( bezspornym elementem był uraz, doznany w wyniku wypadku z dnia 18.03.2015r. )

Ponieważ od marca 2020r. Polska jest krajem objęty pandemią koronawirusa, zatem –Sąd , ten fakt, także, musi uwzględnić.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. Sąd pominął wnioski dowodowe, zgłoszone przez pełnomocnika wnioskodawczyni, na rozprawie w dniu 15 listopada 2021 r. tj. o dopuszczenie wyniku badania RM kręgosłupa z dnia 31 sierpnia 2021 r. , a także wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego neurologa. W ocenie Sądu wskazane wnioski zmierzały jedynie do przedłużenia postępowania. Podkreślić bowiem należy ,że badanie RM kręgosłupa z dnia 31 sierpnia 2021 r. nie może stanowić podstawy dokonania ustaleń faktycznych w sprawie , gdyż przedmiotem niniejszego postępowania była kontrola prawidłowości decyzji organu rentowego na dzień jej wydania. Kwestia, zaś, ewentualnego pogorszenia stanu zdrowia wnioskodawczyni, może być przedmiotem ewentualnego innego wniosku. W kwestii, zaś, wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego neurologa, Sąd podkresla , że biegła neurolog odniosła się do wszystkich, zgłoszonych przez pełnomocnika wnioskodawczyni, zastrzeżeń , a zatem, brak jest podstaw do przyjęcia ,że opinia tej biegłej zawiera braki , bądź też nieścisłości. Podkreślić w tym miejscu należy ,że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą, więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów. W konsekwencji, nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych, w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku II CR 817/73, niepubl.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. (tj. Dz. U.
z 2019 r. , poz.1205) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

W myśl art. 16 ust. 1 analizowanej ustawy, ustalenia tej niezdolności i jej związku
z chorobą zawodową lub z wypadkiem przy pracy, dokonuje lekarz orzecznik ZUS.

Stosownie do art. 17 ust. 1 przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z tytułu ubezpieczenia wypadkowego stosuje się, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy, odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych , świadczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową (ust. 2).

W niniejszej sprawie spór , między stronami ograniczał się do oceny stopnia naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonej, pod kątem niezdolności do pracy. Bezspornym elementem był uraz doznany w wyniku wypadku z dnia 18.03.2015r. .

Zgodnie z treścią art.12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych [Dz. U z 2018r. poz. 1270], niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy, oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy, uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji i możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art.13 ust.1 ww. ustawy emerytalnej).

W definicji niezdolności do pracy, ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej, jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi, zatem, o zdolność do pracy zarobkowej nie tylko, jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy w ogóle, z uwzględnieniem rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych.

Zdolność do pracy ma dwa elementy: biologiczny (ogólna sprawność psychofizyczna) i gospodarczy (przydatność na rynku pracy). Należało zatem ustalić, czy wnioskodawca jest zdolny do wykonywania pracy w dotychczasowym pełnym zakresie, czy jego kwalifikacje pozwalają na wykonywanie innej pracy, czy dla utrzymania aktywności zawodowej konieczne jest przekwalifikowanie.

Niezdolność do wykonywania, dotychczasowej, pracy, nie jest kryterium niezdolności do pracy w rozumieniu art.12 ww. ustawy. Brak możliwości wykonywania, dotychczasowej, pracy nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy (w swoim zawodzie, bez przekwalifikowania lub gdy rokowanie, co do przekwalifikowania jest pozytywne), nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia, predyspozycje psychofizyczne dają podstawy do uznania, że jest możliwe podjęcie pracy w zawodzie albo po przekwalifikowaniu.

O niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, ale ocena, czy i w jakim zakresie, wpływają one na utratę zdolności do pracy, zgodnie z kwalifikacjami.

Z, zebranego w sprawie, materiału dowodowego, wynika , że A. M. legitymuje się wykształceniem wyższym w dziedzinie fizjoterapii i taki zawód wykonywała przez około 12 lat , do momentu wypadku przy pracy, jakiemu uległa w dniu 18 marca 2015 r. Niemniej, jednak, z zebranego w sprawie materiału dowodowego, jednoznacznie wynika, że rozpoznane, u wnioskodawczyni schorzenia, nie ograniczają sprawności jej organizmu, w stopniu znacznym, powodującym niezdolność do pracy zarobkowej, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Jak wynika z opinii biegłego specjalisty z zakresu neurologii, oraz biegłego w zakresie ortopedii i rehabilitacji, wprawdzie, u wnioskodawczyni, występują schorzenia w postaci zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatycznej odcinka LS kręgosłupa , bez istotnych deficytów neurologicznych z zespołem bólowym , a konsekwencją przebytego w dniu 18 marca 2015 r. wypadku w pracy były 4 zabiegi operacyjne dyskopatii L4/L5 i L5/S1 , to jednak doszło u niej do utrwalenia schorzenia , a co istotne do zaadaptowania kręgosłupa do niepełnosprawności , a tym samym wnioskodawczyni jest zdolna do wykonywania pracy zarobkowej zgodnej z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych.

Należy, także, wskazać, iż dokonując oceny dowodów z opinii biegłych, Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. Odmienne ustalenie, w tej mierze, może być dokonane tylko na podstawie opinii innych biegłych lekarzy, jeżeli ich opinia jest bardziej przekonywująca oraz wszechstronnie przedstawia kwestię nasuwającą wątpliwości w sprawie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87). W niniejszej sprawie, opinie biegłych w zakresie oceny niezdolności ubezpieczonej, do pracy są jednoznaczne. Biegli dokonali oceny stopnia naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonej, pod kątem zdolności do pracy i uzasadnili swoje stanowisko.

Wskazać, także, należy, że postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wszczynane jest na skutek odwołania, wniesionego przez ubezpieczonego od decyzji organu rentowego. Ma ono zatem charakter odwoławczy, a jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem decyzji wydanej przez organ rentowy. Badanie legalności decyzji i orzekanie o niej możliwe jest tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili jej wydawania, zaś postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Dlatego też ewentualna późniejsza zmiana stanu zdrowia nie jest podstawą do uznania decyzji za wadliwą i jej zmiany. Sąd nie zastępuje, bowiem, organu rentowego, lecz jedynie przeprowadza postępowanie kontrolne, sprawdzające legalność decyzji, według stanu istniejącego, w chwili jej wydania. Postępowanie to ma bowiem charakter odwoławczy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2008r. III UK 9/08, LEX nr 494139, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2009r. I UK 193/08, LEX nr 725014).

Sąd przeanalizował sytuacje wnioskodawczyni, w aspekcie art. 13 cyt. Ustawy o emeryturach i rentach
z FUS: wnioskodawczyni ma 42 lata, z posiada wykształcenie wyższe. Z zawodu jest fizjoterapeutką i, w tym zawodzie, była czynna zawodowo przez około 12 lat. W ocenie Sądu, implikuje to uprawnioną tezę, że wnioskodawczyni posiada doskonałe przygotowanie teoretyczne ( ukończone studia wyższe ) i praktyczne ( przez około 12 lat wykonywała zawód rehabilitantki medycznej) , do podjęcia i wykonywania pracy w zawodzie dotychczasowym, ale posiada potencjał intelektualny, umożliwiający jej przekwalifikowanie się, i, ewentualne, zdobycie nowych umiejętności, kwalifikacji, doświadczenia, oraz możliwości realizacji w nowej płaszczyźnie zawodowej, choć Sąd ma świadomość realiów aktualnego rynku pracy i trudności, w znalezieniu satysfakcjonującej, pracy., ale z uwagi na ukończone wyższe studia w zakresie fizjoterapii , i młody wiek, wnioskodawczyni, posiada możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, o czym sygnalizowali biegli sądowi, ma możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz, z uwagi, właśnie, na młody wiek , a zatem funkcjonowanie w przedziale wieku sprawności zawodowej , wnioskodawczyni ma potencjał do , ewentualnego, przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter, dotychczas, wykonywanej pracy, poziom wykształcenia i wiek. Sąd zwraca uwagę, że opinia biegłego może być oceniona przez sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winna dowodzić swoich racji, a nie tylko przedstawiać swoje poglądy.
W przedmiotowej sprawie, nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, w odniesieniu do jednoznacznych , wskazanych w opiniach biegłych : neurologa i z zakresu ortopedii i rehabilitacji medycznej, wniosków orzeczniczych z nich wypływających.

Reasumując , z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawczyni, mimo stwierdzonych u niej naruszeń sprawności organizmu, , nie utraciła w znacznym stopniu, zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Wobec powyższego , Sąd na postawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni adwokatowi M. Ł. za pośrednictwem portalu informacyjnego ( bez pouczeń)