Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Edyta Bryzgalska

Protokolant: sekretarz sądowy Weronika Kutyła

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2021 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna
z siedzibą w W.

przeciwko A. L.

o zapłatę

I.  zasądza od A. L. na rzecz (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.:

– kwotę 141.346,59 zł (słownie: sto czterdzieści jeden tysięcy trzysta czterdzieści sześć złotych pięćdziesiąt dziewięć groszy) z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 25 października 2019 r. do dnia zapłaty,

– kwotę 16.013,09 zł (słownie: szesnaście tysięcy trzynaście złotych dziewięć groszy);

II.  zasądza od A. L. na rzecz (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 7.384 zł (słownie: siedem tysięcy trzysta osiemdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5.400 zł (słownie: pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwotę 17 zł (słownie: siedemnaście złotych) tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;

III.  nakazuje pobrać od A. L. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 5.901 zł (słownie: pięć tysięcy dziewięćset jeden złotych) tytułem brakującej opłaty od pozwu.

Sygn. akt XXV C 4270/20

UZASADNIENIE

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. pozwem z dnia 18 listopada 2019 r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko A. L. wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 141.346,59 zł tytułem należności głównej wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 25 października 2019 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 16.013,09 zł tytułem odsetek umownych naliczanych do dnia 24 października 2019 r. Ponadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych
w wysokości 1.967 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że dochodzona pozwem należność stanowi wymagalną i niespłaconą wierzytelność banku wynikającą z umowy nr (...) zawartej w dniu 8 grudnia 2016 r.

W dniu 4 grudnia 2019 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie sygn. akt VI Nc-e 2205775/19 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym w całości uwzględnił żądanie pozwu ( nakaz zapłaty k.6).

Pozwany w dniu 3 stycznia 2020 r. skutecznie złożył sprzeciw od nakazu zapłaty,
w którym zaskarżył wydane orzeczenie w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa
i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany zakwestionował żądanie co do zasady i wysokości, zarzucając, że dochodzone roszczenie nie zostało udowodnione. Z ostrożności procesowej podniósł brak legitymacji czynnej po stronie powoda. Pozwany wskazał, że powód nie udowodnił, aby pozwany opóźniał się ze spłatą pożyczki, ile się spóźniał i aby umowa został skutecznie wypowiedziana (sprzeciw k.7-9).

Postanowieniem z dnia 15 października 2020 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód
w L. przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w Warszawie (postanowienie k.28).

Pismem z dnia 25 sierpnia 2021 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. stanowiącym replikę na sprzeciw podtrzymała stanowisko wyrażone w pozwie. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od złożonych pełnomocnictw (k.82-88).

Do zamknięcia rozprawy, na rozprawie w dniu 17 listopada 2021 r., strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie (stanowisko pozwanego na rozprawie w dniu 8 września 2021, godz. 00:01:19 k.107, stanowisko powoda na rozprawie w dniu 17 listopada 2021 r., godz. 00:04:04 k.132).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 grudnia 2016 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. oraz A. L. (pożyczkobiorca) zawarli umowę pożyczki nr (...). Na mocy tej umowy bank udzielił pożyczkobiorcy pożyczki gotówkowej w kwocie 160.477,56 zł. Całkowita kwota pożyczki została określona na 152.742,54 zł, a całkowity koszt pożyczki na 102.340,31 zł. Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wyniosła 255.082,85 zł i stanowiła sumę całkowitej kwoty pożyczki i całkowitego kosztu pożyczki. Pożyczkobiorca został zobowiązany do spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 120 równych ratach kapitałowo-odsetkowych, płatnych
w okresach miesięcznych, do dnia 15-go każdego miesiąca, w wysokości i terminach wskazanych w umowie. Przy wyliczeniu ww. kwot bank przyjął, że umowa pożyczki będzie obowiązywać przez czas, na który została zawarta oraz że strony wypełnią zobowiązania wynikające z umowy pożyczki w terminach określonych w tej umowie. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania została określona na 11,76 % (§ 1 i § 7 ust. 1 umowy).

Pożyczkobiorca zobowiązał się do zapłaty przy wypłacie przez (...) SA pożyczki kosztów, obejmujących prowizję za udzielenie pożyczki w wysokości 7.735,02 zł (§ 2 umowy).

Wypłata pożyczki miała nastąpić jednorazowo w dniu 8 grudnia 2016 r. na spłatę wierzytelności kredytowej pożyczkobiorcy: w kwocie 114.735,37 zł przelewem na rachunek bankowy (...) w (...) oraz w kwocie 37.007,17 zł przelewem na rachunek bankowy (...) w (...). Pozostała zaś kwota przelewem na rachunek bankowy: (...). Wypłata pożyczki miała nastąpić pod warunkiem, że przed wypłatą pożyczki (...) S.A. nie uzyska informacji, mających negatywny wpływ na podjętą decyzję o udzieleniu pożyczki, które będą dotyczyć podanych przez pożyczkobiorcę danych o wysokości dochodów lub zobowiązań finansowych, które okażą się nieprawdziwe. Niedokonanie przez (...) S.A. wypłaty pożyczki w terminie z ww. przyczyn miało skutkować wygaśnięciem umowy, które nie pociągałoby za sobą obowiązku ponoszenia kosztów przez pożyczkobiorcę (§ 4 umowy).

Kwota pożyczki była oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wyniosła 9,99 % w stosunku rocznym. W okresie obowiązywania umowy, (...) S.A. był uprawniony do podwyższania albo obniżania oprocentowania pożyczki,
w sytuacji odpowiednio wzrostu albo spadku którejkolwiek z podstawowych stóp procentowych Narodowego Banku Polskiego ustalanych przez Radę Polityki Pieniężnej, publikowanych na stronie internetowej NBP, o co najmniej 0,25 punktu procentowego, lub ustalonych jako średnia arytmetyczna notowań z miesiąca kalendarzowego, którejkolwiek
z następujących stawek referencyjnych dla depozytów złotowych udzielanych na polskim rynku międzybankowym: WIBOR 1M, WIBOR 3M, WIBOR 6M, WIBOR 9M, WIBOR 12M, publikowanych w serwisie informacyjnym R., o co najmniej 0,10 punktu procentowego. (...) S.A., uwzględniając kierunek zmian stóp lub stawek był uprawniony do podjęcia decyzji o zmianie oprocentowania w terminie 3 miesięcy od zaistnienia okoliczności będących podstawą zmiany, przestrzegając zasad dobrej praktyki bankowej oraz dobrych obyczajów. Pożyczkobiorcy przysługiwało prawo złożenia oświadczenia
o wypowiedzeniu umowy w przypadku braku akceptacji zmiany oprocentowania, w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o tej zmianie. W przypadku złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu, zmiana oprocentowania nie wiązała pożyczkobiorcy, a umowa miała ulec rozwiązaniu po upływie 30-dniowego okresu wypowiedzenia. W przypadku braku złożenia oświadczenia pożyczkobiorcy o wypowiedzeniu umowy zmiana oprocentowania pożyczki obowiązywała od daty wejścia w życie, określonej przez (...) S.A. Odsetki miały być naliczane od aktualnego stanu zadłużenia za faktyczny okres wykorzystania pożyczki. Zmiana wysokości oprocentowania powodowała odpowiednio wzrost lub obniżenie wysokości raty pożyczki (§ 5 ust. 1-3, 6-9 umowy).

Zgodnie z § 7 ust. 2 umowy wysokość rat i terminy ich spłaty na dzień zawarcia umowy określał plan spłaty. W § 7 ust. 6 umowy strony ustaliły, że spłaty rat będą dokonywane przez (...) S.A. w drodze potrącenia wymagalnych należności ze środków pieniężnych na rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym pożyczkobiorcy nr (...) prowadzonym przez (...) S.A. Pożyczkobiorca zobowiązał się do zapewnienia środków pieniężnych na spłatę raty na wyżej wymienionym rachunku w terminach ustalanych w planie spłaty (§ 7 ust. 7 umowy). Zgodnie z § 7 ust. 8 umowy wpłaty na wyżej wskazany rachunek miały być przez (...) S.A. zaliczane na poczet należności w następującej kolejności: prowizje i opłaty, odsetki od zadłużenia przeterminowanego, odsetki zaległe, zadłużenie przeterminowane z tytułu pożyczki, odsetki bieżące, zadłużenie z tytułu kwoty pożyczki.

Kwoty niespłacone w całości lub w części z tytułu rat pożyczki w terminach określonych w umowie stawały się następnego dnia po upływie tych terminów zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym. W przypadku nie spłacenia raty w terminie, (...) S.A. był uprawniony pobierać od kwoty zaległej raty pożyczki odsetki według zmiennej stopy procentowej zadłużenia przeterminowanego. Stopa procentowa miała odpowiadać aktualnej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikającej z powszechnie obowiązujących przepisów prawa i w dniu zawarcia umowy wynosi dwukrotność sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych tj. 14 % w stosunku rocznym (§ 9 ust. 1-3 umowy).

(...) S.A. w celu poinformowania pożyczkobiorcy o niespłaceniu w terminie raty pożyczki, powstaniu zadłużenia przeterminowanego oraz skłonienia do niezwłocznej spłaty tego zadłużenia była uprawniona do wysyłania wiadomości tekstowych na telefon komórkowy, przeprowadzania rozmów telefonicznych, wysyłania przesyłek listowych oraz przeprowadzania interwencyjnej wizyty bezpośredniej u pożyczkobiorcy (§ 10 ust. 1 umowy). W przypadku wykonania powyższych czynności bank był uprawniony obciążyć pożyczkobiorcę opłatami określonymi w § 10 ust. 2 umowy. W przypadku wystąpienia zadłużenia bank uprawniał pożyczkobiorcę do złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, o czym stanowił § 10 ust. 5 umowy. Restrukturyzacja zadłużenia była uzależniona od dokonanej przez bank oceny sytuacji finansowej i gospodarczej pożyczkobiorcy.

(...) S.A. był uprawniony do obniżenia kwoty przyznanej pożyczki lub wypowiedzenia umowy pożyczki w przypadku: niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków określonych w umowie, utraty przez pożyczkobiorcę zdolności kredytowej oraz zagrożenia upadłością pożyczkobiorcy (§ 12 ust. 1 umowy). Termin wypowiedzenia umowy wynosił 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością pożyczkobiorcy 7 dni i był liczony od dnia następnego po dniu odebrania przez pożyczkobiorcę przesyłki poleconej zawierającej wypowiedzenie, nadanej za zwrotnym potwierdzeniem odbioru (§ 12 ust. 2 umowy). Zgodnie z § 12 ust. 3 umowy bank wysyłał wypowiedzenie na ostatni adres korespondencyjny pożyczkobiorcy. W następnym dniu po upływie terminu wypowiedzenia umowy, całość zadłużenia z tytułu umowy stawała się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym, od którego (...) S.A. naliczał i pobierał odsetki według stopy procentowej określonej w § 9 (§ 13 ust. 1 umowy). Od chwili powstania zadłużenia wymagalnego i przeterminowanego, (...) S.A. miało prawo podjąć działania zmierzające do odzyskania należności, co wiązało się z poniesieniem przez pożyczkobiorcę kosztów wezwań do zapłaty (monitów) – określonych w Taryfie (§ 13 ust. 2 umowy).

(...) S.A. przesyłało korespondencję dotyczącą umowy na adres pożyczkobiorcy wskazany w umowie lub na inny adres wskazany po zawarciu umowy (§ 15 ust. 1 umowy).

Pożyczkobiorca oświadczył, że ma świadomość ryzyka związanego z zaciąganą pożyczką oraz skutków realizacji ustawowego prawa odstąpienia od umowy, w szczególności obowiązku zwrotu (...) SA wypłaconej/przelanej przez niego na wskazany rachunek kwoty pożyczki.

dowód: umowa pożyczki k.86-88v, oświadczenie pożyczkobiorcy k.89

Powód wypłacił pozwanemu środki pożyczki zgodnie z umową (bezsporne).

W okresie od dnia uruchomienia pożyczki tj. 8 grudnia 2016 r. do 15 listopada 2018 r. pozwany dokonywał spłaty rat kapitałowo-odsetkowych z tytułu zawartej umowy w kwotach i terminach wynikających z umowy. Łącznie pozwany dokonał spłaty kwoty 48.555,67 zł.
W grudniu 2018 r. pozwany całkowicie zaprzestał spłaty pożyczki.

dowód: historia operacji z 18.09.2020 r. k.90-91, zestawienie operacji k.102-103v

W związku z zaprzestaniem dokonywania spłaty rat powód kilkukrotnie informował pozwanego o powstających zaległościach. W piśmie z dnia 15 lutego 2019 r. powód wskazał, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków określonych w umowie bank jest uprawniony do wypowiedzenia umowy i postawienia niespłaconej należności w stan wymagalności, po terminie wypowiedzenia. Jednocześnie powód poinformował powoda
o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania pisma.

dowód: przypomnienie z 31.12.2018 r. k. 92, zawiadomienie z 16.01.2019 r. k.93, monit
z 15.02.2019 r. k.94, zawiadomienie z 08.03.2019 r. k.95

Pismem z dnia 15 marca 2019 r. powód w związku z brakiem spłaty wymagalnego zadłużenia wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki nr (...)
w części dotyczącej warunków spłaty z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia, liczonego od dnia następującego po dniu doręczenia wypowiedzenia. Na dzień sporządzenia wypowiedzenia wymagalne zadłużenie wynosiło 8.589,81 zł i składało się na nie:

1.  zaległy kapitał (w tym odsetki skapitalizowane) w wysokości 3.928,83 zł,

2.  zaległe odsetki w wysokości 4.596,01 zł,

3.  odsetki od zaległego kapitału i odsetek skapitalizowanych w wysokości 64,97 zł.

W piśmie wskazano, że brak spłaty zadłużenia wymagalnego przed upływem terminu wypowiedzenia spowoduje, że pierwszego dnia po upływie terminu wypowiedzenia cała kwota pożyczki wraz z odsetkami i opłatami stanie się przeterminowana i wymagalna. Wysokość całego zadłużenia z tytułu umowy na dzień sporządzenia wypowiedzenia wynosiła 146.007,57 zł, z czego kapitał 141.346,59 zł, a odsetki 4.660,98 zł. Ponadto w konsekwencji upływu terminu wypowiedzenia od całej kwoty pozostającego do spłaty kapitału
i ewentualnych odsetek skapitalizowanych, naliczane będą odsetki wg stopy procentowej, obowiązującej w (...) Banku (...) SA, dla kredytów przeterminowanych i kredytów postawionych po upływie terminu wypowiedzenia w stan natychmiastowej wymagalności, której wysokość na dzień wysłania niniejszego pisma wynosi 14,00 %. Wypowiedzenie zostało wysłane na adres ul. (...), (...)-(...) W.. Pozwany nie odebrał przesyłki. Wróciła ona do nadawcy po dwukrotnym awizo. Wypowiedzenie doręczono w dniu 7 kwietnia 2019 r.

dowód: wypowiedzenie k.96, skan niepodjętej przesyłki k.97-97v

Pismem z dnia 13 maja 2019 r. powód w związku z wypowiedzeniem warunków spłaty umowy pożyczki wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 149.715.35 zł przysługującej z tytułu:

1.  kapitału 141.346,59 zł,

2.  odsetek zapadłych 6.434,19 zł,

3.  odsetek kornych 1.934.57 zł

oraz dalszych należnych odsetek naliczonych na bieżąco według zmiennej stopy procentowej wynoszącej na dzień dzisiejszy 14,00% w stosunku rocznym w terminie 7 dni, licząc od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie wysłano na adres ul. (...), (...)-(...) W.. Pozwany nie odebrał przesyłki. Wróciła ona do nadawcy po dwukrotnym awizo.

dowód: wezwanie k.98, skan niepodjętej przesyłki k. 99v

Adres, na który powód kierował korespondencję do pozwanego, był adresem wskazanym w umowie. Pozwany nie wskazał innego adresu (bezsporne).

W dniu 24 października 2019 r. bank wystawił wyciąg z ksiąg bankowych na podstawie art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, w którym stwierdził, że w jego księgach figuruje wymagalne zadłużenie A. L. z tytułu zawartej umowy pożyczki nr (...) wynoszące na dzień 24 października 2018 r. 157.359,68 zł, w tym:

1.  należność główna w wysokości 141.346,59 zł,

2.  odsetki za okres od 15 listopada 2018 r. do 24 października 2019 r. w wysokości 16.013,09 zł (14,00% od 15 listopada 2018 r. do nadal).

Dalsze należne odsetki od dnia 25 października 2019 r. do dnia zapłaty są naliczane od należności głównej w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikających
z powszechnie obowiązujących przepisów prawa i wynoszą dwukrotność sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych, których wysokość na dzień wystawienia pozwu wynosi 14% w stosunku rocznym.

dowód: wyciąg k.100

W dniu 18 września 2020 r. (...) Bank (...) S.A. ponownie wystawiła wyciąg z ksiąg bankowych, w którym stwierdziła, że na dzień 18 września 2020 r. figuruje w nich wymagalne zadłużenie wobec A. L. wynoszące 175.547,80 zł, w tym:

1.  niespłacona należność główna w wysokości 141.346,59 zł,

2.  odsetki umowne w wysokości 32.217,21 zł,

3.  prowizje i opłaty bankowe w wysokości 1.984 zł.

Wskazano, że dalsze należne odsetki są naliczane od aktualnej kwoty należności głównej od dnia 19 września 2020 r. do dnia zapłaty według zmiennej stopy procentowej właściwej dla kredytów przeterminowanych i kredytów postawionych po upływie terminu wypowiedzenia w stan natychmiastowej wymagalności, stanowiącej każdorazowo czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych przewidzianych przepisami prawa i obciążają dłużnika. Na dzień wystawienia wyciągu aktualna wysokość stopy wg której naliczane są odsetki wyniosły 11,20% w stosunku rocznym.

dowód: wyciąg k.101-101v, zestawienie operacji na rachunku kredytu k.102-103v, szczegółowe rozliczenie kredytu k.105-106

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów
z dokumentów, uznanych przez Sąd za mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Treść tych dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu co do ich autentyczności jak
i wiarygodności, jak również nie była kwestionowana przez strony. Pozwany zobowiązany na rozprawie w dniu 8 września 2021 r. do odniesienia się do treści dokumentów złożonych przez powoda i złożenia ewentualnych wniosków dowodowych w terminie 14 dni (00:01:19 k.107-107v) do czasu zamknięcia rozprawy nie zajął stanowiska w sprawie. Umowa pożyczki została sporządzona w przepisanej prawem formie i podpisana przez osoby do tego umocowane, co pozostawało poza sporem. Przedłożone przez powoda wyciągi z ksiąg bankowych spełniają wymogi określone w art. 95 prawa bankowego, a wysokość zadłużenia pozwanego potwierdza wydruk historii rachunku zawierający szczegółowe rozliczenie kredytu. Wydruki dokumentów księgowych, tj. historii rachunku i szczegółowego rozliczenia kredytu należy uznać za dokumenty w rozumieniu art. 77 ³ k.c. Zgodnie z tym przepisem dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią. Taki dokument nie wymaga podpisu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystąpił przeciwko pozwanemu A. L. z roszczeniem o zapłatę kwoty 141.346,59 zł tytułem należności głównej wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 25 października 2019 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 16.013,09 zł tytułem odsetek umownych naliczanych do dnia 24 października 2019 r. wynikających z zadłużenia pozwanego wynikającego z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 8 grudnia 2016 r. Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z faktu wypowiedzenia przez nią w/w umowy pożyczki i braku spłaty należności przez pozwanego pomimo wielokrotnie kierowanych do niego wezwań do zapłaty. Wskazać należy, że okoliczności zawarcia umowy pozostawały pomiędzy stronami bezsporne. Przedmiotem sporu była natomiast skuteczność dokonanego przez powoda wypowiedzenia umowy pożyczki nr (...), udowodnienia roszczenia, a także legitymacja czynna powoda.

Rozważania należało rozpocząć od oceny zgłoszonego przez pozwanego z ostrożności procesowej zarzutu braku legitymacji czynnej powoda. Legitymacja procesowa to uprawnienie wypływające z prawa materialnego (konkretnego stosunku prawnego) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu konkretnemu podmiotowi (tak H. P., Metodyka pracy sędziego w sprawach cywilnych, wyd.4 LexisNexis 2009, s. 126). Zgodnie z treścią art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki. Przy umowie pożyczki głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy zwrot tych środków. Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie.

Na poparcie swojego żądania strona powodowa przedłożyła umowę pożyczki nr (...) z dnia 8 grudnia 2016 r., pisma kierowane do pozwanego
o powstających zaległościach, zestawienia operacji bankowych, wypowiedzenie umowy, wezwanie do zapłaty oraz wyciągi z ksiąg bankowych. Powyższe dokumenty potwierdzają istnienie zobowiązania pozwanego wobec powoda. Pozwany nie podważył skutecznie wartości dowodowej tych dokumentów. Poza ogólną negacją żądania pozwu pozwany nie przedstawił żadnego dowodu w sprawie. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, to na stronie twierdzącej spoczywa obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego dla wykazania podnoszonych przez siebie twierdzeń. Postępowanie nie może polegać wyłącznie na przedstawianiu dowodów przez powoda i kwestionowaniu tychże przez pozwanego w każdym przypadku i w dowolnym zakresie, przy całkowitej bierności dowodowej ze swej strony. Dokumenty prywatne podlegają ocenie Sądu w świetle reguł określonych w art. 233 § 2 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 30.06.2004 r., IV CK 474/03). Dokumenty złożone przez powoda nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wartości dowodowej.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego wypowiedzenia umowy, należy uznać go za chybiony. Procedura wypowiedzenia umowy pożyczki została uregulowana w § 12 umowy. W myśl § 12 ust. 1 umowy bank był uprawniony do obniżenia kwoty przyznanej pożyczki lub wypowiedzenia umowy pożyczki w przypadku: niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków określonych w umowie, utraty przez pożyczkobiorcę zdolności kredytowej oraz zagrożenia upadłością pożyczkobiorcy. W § 12 ust. 2 wskazano, że termin wypowiedzenia umowy wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością pożyczkobiorcy 7 dni i jest liczony od dnia następnego po dniu odebrania przez pożyczkobiorcę przesyłki poleconej zawierającej wypowiedzenie, nadanej za zwrotnym potwierdzeniem odbioru.

Przyjmuje się powszechnie, zarówno w doktrynie i orzecznictwie, że czynność wypowiedzenia umowy jest najbardziej dotkliwą konsekwencją dla pożyczkobiorcy, gdyż
w przypadku zaprzestania regulowania przez niego należności, stawia powstałe zadłużenie
w stan wymagalności. Zgodnie zaś z art. 75 ust. 1 w zw. z art. 78 Prawa bankowego, bank może wypowiedzieć umowę pożyczki w razie niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków udzielenia kredytu lub w razie utraty przez pożyczkobiorcę zdolności kredytowej. W świetle brzmienia przytoczonego unormowania, przesłanka naruszenia „warunków udzielenia pożyczki” powinna być rozumiana szeroko jako obejmująca wszelkie przypadki naruszenia umowy, w tym również naruszenie przez pożyczkobiorcę obowiązku terminowej spłaty należnych rat. Warunkiem udzielenia pożyczki jest wszakże nie tylko spełnienie przez pożyczkobiorcę określonych przesłanek na chwilę podejmowania przez bank w tym przedmiocie stosownej decyzji, lecz również wymogów gwarantujących należyte wykonanie zawartej umowy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2013 r., IV CSK 679/12, LEX nr 1365728).

Uregulowana w § 12 umowy procedura wypowiedzenia umowy odpowiadała przepisom art. 75c ust. 1 i 2 ustawy – Prawo bankowe, które pomimo tego, że wprost odnoszą się do umowy kredytu bankowego, znajdują odpowiednie zastosowanie do umowy pożyczki bankowej z uwagi na jej konstrukcję i cel. Zgodnie z przytoczonym art. 75c ust. 1 i 2 Prawa bankowego, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu kredytu, bank wzywa go do spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych, informując
o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania wniosku o restrukturyzację. Wobec tego nie budzi wątpliwości, tak na gruncie interpretacji słownej jak i teologicznej art. 75c Prawa bankowego, że warunkiem skuteczności oświadczenia banku o wypowiedzeniu umowy kredytu (w niniejszym przypadku umowy pożyczki) jest uprzednie wezwanie kredytobiorcy (pożyczkobiorcy) do zapłaty i zaoferowanie mu możliwości złożenia wniosku restrukturyzacyjnego odpowiadające wymaganiom opisanym w jego treści (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15 kwietnia 2019 r., sygn. akt V ACa 663/18, Legalis).

Z historii rachunku umowy pożyczki wynika niezbicie, że od listopada 2018 r. pozwany zaprzestał dokonywania spłaty rat pożyczki w wysokości i terminach określonych w umowie, co doprowadziło do powstania zadłużenia. Pozwany nie udowodnił okoliczności przeciwnej. Pozwany naruszył zatem obowiązek wynikający z § 7 ust. 1 umowy, co uzasadniało podjęcie przez powoda działań windykacyjnych. Powodowy bank przed skierowaniem do pozwanego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, kilkukrotnie kierował do pozwanego pisma o powstających zaległościach (k.92-95). W piśmie z dnia 15 lutego 2019 r. powód poinformował pozwanego, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków określonych w umowie bank jest uprawniony do wypowiedzenia umowy i postawienia niespłaconej należności w stan wymagalności, po terminie wypowiedzenia. Jednocześnie powód poinformował powoda o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania niniejszego pisma (k.94).

Pismem z dnia 15 marca 2019 r. powód w związku z brakiem spłaty wymagalnego zadłużenia wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki nr (...)
w części dotyczącej warunków spłaty z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia, liczonego od dnia następującego po dniu doręczenia wypowiedzenia. Wypowiedzenie doręczono pozwanemu w dniu 7 kwietnia 2019 r. Zgodnie z art. 61 § 1 zd. 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. W kontekście art. 61 § 1 k.c. jest już ugruntowane orzecznictwo dotyczące skuteczności złożenia oświadczenia woli przez stronę. Jak wskazał Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z dnia 26 października 2011 r., sygn. I CSK 715/10 (Legalis nr 465584): „W świetle art. 61 § 1 KC wystarczające jest wykazanie przez osobę składającą oświadczenie woli skierowane do innej osoby, że wysłała to oświadczenie adresatowi listem poleconym, natomiast na adresacie spoczywa ciężar ewentualnego wykazania, że nie miał możliwości zapoznania się z jego treścią (obalenie domniemania skuteczności, doręczenia).”. Warunkiem skuteczności złożenia takiego oświadczenia jest jego złożenie drugiej stronie w taki sposób, aby mogła ona zapoznać się
z jego treścią. Obowiązkiem strony jest zatem stworzenie dla drugiej strony (adresata jej oświadczenia woli) takich warunków, aby obiektywnie było możliwe zapoznanie się przez nią z ww. oświadczeniem. Co przy tym istotne, możność zapoznania się z treścią oświadczenia nie jest tożsama z faktycznym zapoznaniem się z tą treścią. Chodzi więc o taki sposób doręczenia, który umożliwia adresatowi powzięcie wiadomości o treści oświadczenia, choćby nawet było niewątpliwe, że de facto tego nie uczynił (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 1995 r., I PRN 2/95, OSNAPiUS 1995, Nr 18, poz. 229; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 1999 r., I PKN 430/99, OSNAPiUS 2001, Nr 9, poz. 309). Powód wysłał wypowiedzenie umowy na adres wskazany przez pozwanego w umowie kredytu, co odpowiadało dyspozycji § 12 ust. 3 umowy i § 15 ust. 1 umowy. Pozwany nie udowodnił, że w toku trwania umowy podał powodowi inny adres korespondencyjny.

Jak wynika z powyższego wypowiedzenie zostało dokonane zgodnie z art. 75 i 75c Prawa bankowego, a bliżej niesprecyzowane zarzuty pozwanego co do prawidłowości wypowiedzenia są chybione. Pozwany został wezwany do spłaty zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od dnia doręczenia wezwania. Został też poinformowany o możliwości restrukturyzacji zadłużenia przed wypowiedzeniem umowy, jednakże z tej możliwości nie skorzystał. Nie uregulował również zadłużenia. W tej sytuacji Sąd uznał wypowiedzenie umowy za skuteczne.

Wypowiedzenie umowy skutkowało postawieniem w stan wymagalności całej niespłaconej kwoty pożyczki. Sąd nie podzielił zarzutu pozwanego o nie udowodnieniu przez bank wysokości dochodzonego roszczenia. W ocenie Sądu przedłożony przez powoda materiał dowodowy w postaci historii rachunku pozwanego, szczegółowe rozliczenie kredytu i wyciągi z ksiąg bankowych potwierdzają wysokość zobowiązania pozwanego. Zauważyć przy tym należy, że pozwany kwestionując wysokość roszczenia powoda nie podniósł w tym zakresie żadnych konstruktywnych i konkretnych zarzutów i nie wykazał, aby jego zadłużenie względem banku było inne niż podane przez bank. Bank w przedłożonych dokumentach bardzo precyzyjnie przedstawił zadłużenie pozwanego z rozbiciem na niespłacony kapitał
i odsetki z dokładnym rozbiciem na poszczególne okresy i zastosowane oprocentowanie,
a także opłaty i prowizje. Taki sposób wykazania wysokości zobowiązania pozwanego należy uznać za precyzyjny, szczegółowy i spełniający w tym zakresie wszystkie wymogi. Wątpliwości Sądu nie budził również sposób ustalenia wysokości odsetek umownych naliczanych przez bank, który uznać należy za zgodny z postanowieniami umowy (§ 5 i § 9 umowy). Podkreślić także należy, że pozwany nie sformułował żadnego konkretnego zarzutu dotyczącego sposobu obliczania odsetek przez bank. Również wysokość należnej pozwanemu kwoty z tytułu opłat i prowizji nie budziła zastrzeżeń Sądu. Dlatego też żądanie pozwu
w całości uwzględniono. W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 141.346,59 zł tytułem należności głównej oraz kwotę 16.013,09 zł tytułem odsetek umownych naliczanych do dnia 24 października 2019 r. Żądanie pozwu znajduje podstawę prawną w art. 471 k.c. Zgodnie z tym przepisem dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Pozwany naruszył swoje obowiązki kontraktowe, zaprzestał spłaty pożyczki, nie wykazał aby nie ponosił winy za niewykonanie zobowiązania. Powód doznał szkody pozostającej w adekwatnym związku przyczyno-skutkowym
w wysokości dochodzonej pozwem.

Podstawę rozstrzygnięcia o odsetkach stanowi art. 481 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Sąd obciążył pozwanego jako stronę przegrywającą sprawę kosztami procesu powoda. Zasądzone od pozwanego na rzecz powoda koszty obejmują kwotę 1.967 zł uiszczoną tytułem opłaty od pozwu
w elektronicznym postępowaniu upominawczym oraz koszty zastępstwa procesowego
w wysokości 5.400 zł i opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w oparciu o § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265). Z uwagi na to, że powód wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym i uiścił jedynie czwartą część opłaty od pozwu, Sąd mając na względzie treść art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie brakującą kwotę 5.901 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Odnosząc się do nieobecności pozwanego na rozprawie w dniu 17 listopada 2021 r., wskazać należy, że pozwany usprawiedliwienie swojej nieobecności na rozprawie wysłał do Sądu na biuro podawcze drogą mailową na około 20 minut przed rozpoczęciem rozprawy, pomimo, że o infekcji wiedział już w dniu 15 listopada 2021 r. W ocenie Sądu takie działanie było rozmyślną taktyką pozwanego. Uniemożliwiało ono Sądowi podjęcie weryfikacji przesłanego do Sądu usprawiedliwienia. Ze względu na rozmiar Sądu, ilość wpływających do Sądu pism, a także obieg dokumentów było mało prawdopodobne, że pismo pozwanego dotrze do Sądu przed terminem rozprawy, z czego pozwany musiał sobie zdawać sprawę. Pismo pozwanego dotarło do sekretarza sądowego w dniu 17.11.2021 r., o godz. 08:28, a zatem już po zakończeniu posiedzenia. Posiedzenie zakończono o godz. 08:11:42.