Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Andrzej Kurzych

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2022 r. w Toruniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy R. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o zasiłek chorobowy

w związku z odwołaniem od decyzji z dnia 9 września 2021 r., nr (...) - (...)

oddala odwołanie.

Sędzia Andrzej Kurzych

IV U 448/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 września 2021 r. o numerze (...) - (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. orzekł, że podstawę wymiaru przysługującego zasiłku chorobowego przysługującego R. W.:

- od 16 marca 2021 r. do 31 maja 2021 r. stanowi wynagrodzenie zasadnicze po zmianie wymiaru czasu pracy wraz z dodatkiem covidowym od listopada 2020 r. do stycznia 2021 r. tj. przychód pomniejszony o potrącone przez pracodawcę składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe w kwocie 7.987,96 zł,

- od 1 czerwca 2021 r do 30 czerwca 2021 r. stanowi wynagrodzenie zasadnicze po zmianie wymiaru czasu od listopada 2020 r. do stycznia 2021 r. tj. przychód pomniejszony o potrącone przez pracodawcę składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe w kwocie 4.087,89 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że zgodnie z art. 40 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1133, dalej jako „ustawa zasiłkowa”), w razie zmiany umowy o pracę lub innego aktu, na podstawie którego powstał stosunek pracy, polegającej na zmianie wymiaru czasu pracy, podstawę wymiaru zasiłku opiekuńczego stanowi wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy, jeżeli zmiana ta nastąpiła w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy lub w miesiącach, o których mowa w art. 36. Organ podał, że pod pojęciem wynagrodzenia, rozumie się przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potraconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe (art. 3 pkt 3 ustawy zasiłkowej). Wskazano, że ubezpieczona od 1 sierpnia 2019 r. była zatrudniona w Szpitalu (...) sp. z o.o. w G.- D., a od 1 listopada 2020 r. nastąpiła zmiana wymiaru czasu pracy na pełen etat, zaś w związku z niezdolnością do pracy płatnik składek wypłacił wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy od 11 lutego 2021 r. do 15 marca 2021 r., tj. 33 dni i zasiłek chorobowy od 16 marca 2021 r. do 30 czerwca 2021 r. Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego od 16 marca 2021 r. stanowiło wynagrodzenie zasadnicze po zmianie wymiaru czasu pracy wraz z dodatkiem covidowym od listopada 2020 r. do stycznia 2021 r. (listopad 2020 r. – 7.527 zł w tym dodatek covidowy 3.421,40 zł, grudzień 2020 r. – 10.053,74 zł w tym dodatek covidowy 5.026,87 zł, styczeń 10.159,22 zł w tym dodatek covidowy 5.079,61 zł) po pomniejszeniu o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne, a ZUS obliczył, że podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi kwota 7.978,96 zł. Podano, że wobec tego, że Szpital (...) sp. z o.o. w G.- D. od 1 czerwca 2021 r. nie posiadał „łóżek covidowych” dodatek covidowy obowiązywał do 31 maja 2021 r. W dalszej części uzasadnienia, organ powołał się na art. 41 ust. 2 ustawy zasiłkowej, zgodnie z którym składników wynagrodzenia przysługujących w myśl umowy o pracę lub innego aktu, na podstawie którego powstał stosunek pracy, tylko do określonego terminu, nie uwzględnia się przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego należnego za okres po tym terminie, co oznacza, że dodatek covidowy winien być uwzględniony w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego ubezpieczonej, tylko za okres, za który przysługiwał ten składnik wynagrodzenia, dlatego też podstawę wymiaru zasiłku chorobowego od 1 czerwca 2021 r. należy ustalić wyłączając dodatek covidowy. Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego od 1 czerwca 2021 r. winna stanowić kwota 4.087,89 zł, tj. wynagrodzenie zasadnicze po zmianie wymiaru czasu pracy od listopada 2020 r. do stycznia 2021 r.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona R. W., wnosząc o jej zmianę poprzez uznanie, iż właściwa podstawa wymiaru zasiłku chorobowego od 1 czerwca 2021 r. winna wynosić 7.978,96 zł.

W uzasadnieniu ubezpieczona podała, że w jej ocenie, wskazany przez organ art. 41ust. 2 ustawy zasiłkowej nie znajduje zastosowania w przypadku przyznanego dodatku personelowi medycznemu na podstawie decyzji Ministra Zdrowia, tym bardziej, że dodatkowe wynagrodzenie było oskładkowane, co winno wiązać się z odpowiednią kwotą zasiłku chorobowego. Ubezpieczona podkreśliła, że od lutego 2021 r. przebywała nieprzerwanie na zwolnieniu lekarskim związanym z ciążą, a zmniejszenie podstawy wymiaru składek narusza zasadę sprawiedliwości społecznej i powoduje pokrzywdzenie ubezpieczonej.

W odpowiedzi na odwołanie organ podtrzymał swoje stanowisko w sprawie, wnosząc o oddalenie odwołania. Organ podkreślił, że dodatek covidowy był składnikiem wynagrodzenia przysługującym za czas pracy na oddziałach covidowych, dlatego od zakończenia pracy na oddziale covidowym, nie podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku. Wobec tego, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego od 1 czerwca 2021 r. należy ustalić z wyłączeniem dodatku covidowego i stanowi ono kwotę 4.087,89 zł, tj. wynagrodzenie zasadnicze po zmianie wymiaru czasu pracy od listopada 2020 r. do stycznia 2021 r.

W piśmie datowanym na 10 grudnia 2021 r. ubezpieczona nie zmieniła swoje stanowiska, wskazując dodatkowo, że nie zakończyła pracy na oddziale covidowym jak sugeruje Zakład Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ w czasie pracy na wskazanym oddziale stała się niezdolna do pracy w związku z chorobowa przypadającą w okresie ciąży, od lutego 2021 r. nieprzerwanie przebywała na zwolnieniach lekarskich, a obecnie na urlopie macierzyńskim.

Pismem datowanym na 21 grudnia 2021 r. ubezpieczona wskazała, że w miejscu jej zatrudnienia aktualnie funkcjonuje oddział covidowy, a co za tym idzie personel wykonujące przedmiotowe zadania jest uprawniony do otrzymywania dodatku covidowego.

Wyrok w niniejszej sprawie wydany został na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹ k.p.c.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczona R. W. od 1 sierpnia 2019 r. była zatrudniona w Szpitalu (...) sp. z o.o. w G.-D. jako pielęgniarka. Od 1 listopada 2020 r. nastąpiła zmiana wymiaru czasu pracy na pełen etat. Ubezpieczona od 6 listopada 2020 r. do 10 lutego 2021 r. pracowała na Oddziale Wewnętrznym.

(fakty bezsporne)

Minister Zdrowia, na podstawie art. 10a ust. z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm.) polecił pismem z dnia 4 września 2020 r., zmienionym następnie pismem z 30 września 2020 r. i 1 listopada 2020 r., Narodowemu Funduszowi Zdrowia przekazanie podmiotom wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalnego, w tym takim, w których realizowane są świadczenia opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczeniem COVID-19 poprzez zapewnienie w podmiocie leczniczym łóżek dla pacjentów z podejrzeniem oraz łóżek dla pacjentów z potwierdzonym zakażeniem SARS-COV- 2 (szpital II poziomu) środków finansowych z przeznaczeniem na przyznanie osobom wykonującym zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2020 r. poz. 295) uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażaniem wirusem SARS-CoV-2 dodatkowego świadczenia pieniężnego (w terminologii polecenia „dodatkowe świadczenie”, na potrzeby niniejszych rozważań „dodatek covidowy”).

Dokonana pismem z dnia 1 listopada 2020 r. zmiana miała następującą treść (w zakresie istotnym dla sprawy):

1)  punkt 1 ww. polecenia otrzymuje następujące brzmienie:

1. Polecam Narodowemu Funduszowi Zdrowia z siedzibą w W. przy ul. (...) (kod pocztowy 02-528), przekazanie podmiotom leczniczym:

1)  umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne oraz stacjonarne i całodobowe świadczenie zdrowotne inne niż świadczenie szpitalne w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, w stosunku do których minister właściwy do spraw zdrowia albo wojewoda wydał polecenie albo decyzję na podstawie odpowiednio - art. 10 ust. 2 pkt 1 lit. b albo art. 11 ust. 1 i ust. 4 albo art. 11 h ust. 1 i 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.), polecające:

a)  realizację świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów z potwierdzonym zakażeniem SARS-CoV-2 (szpital III poziomu),

b)  realizację świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 poprzez zapewnienie w podmiocie leczniczym łóżek dla pacjentów z podejrzeniem oraz łóżek dla pacjentów z potwierdzonym zakażeniem SARS-CoV-2 (szpital II poziomu).

2) po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:

1a. Świadczenie dodatkowe przyznawane jest osobom, o których mowa w pkt 1, które:

a) w przypadku osób wykonujących zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 1 uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem SARS-CoV-2.

(fakty bezsporne oraz dowody:

⚫

polecenia Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 r., 30 września 2020 r., 1 listopada 2020 r. – k. 23- 33)

W Szpitalu (...) sp. z o.o. w G.-D. dodatek covidowy wypłacany był pracownikom oddziałów Chorób Płuc, Chirurgicznego, Wewnętrznego i Kardiologicznego, które zgodnie z decyzją Ministra Zdrowia zostały przekształcone w II poziom zabezpieczenia. Dodatek był wypłacany do 31 maja 2021 r., albowiem po tej dacie wymienione oddziały nie miały „łóżek covidowych”, a zatem nie spełniały kryteriów, o których mowa w poleceniu Ministra Zdrowia z 1 listopada 2020 r.

(fakty bezsporne oraz dowód:

⚫

pismo z dnia 17 stycznia 2022 r. – k. 37)

W okresie pracy ubezpieczonej w Oddziale Wewnętrznym, tj. od 6 listopada 2020 r. do 10 lutego 2021 r. ubezpieczonej obok wynagrodzenie chorobowego wypłacany był dodatek covidowy. Wynagrodzenie ubezpieczonej wynosiło wówczas:

- za listopad 2020 r. – 7.527 zł w tym dodatek covidowy 3.421,40 zł,

- za grudzień 2020 r. – 10.053,74 zł w tym dodatek covidowy 5.026,87 zł,

- za styczeń 2021 r. - 10.159,22 zł w tym dodatek covidowy 5.079,61 zł.

Od 11 lutego 2021 r. ubezpieczona byłą niezdolna do pracy z powodu choroby. Za okres od 11 lutego 2021 r. do 15 marca 2021 r. wypłacone jej zostało wynagrodzenie chorobowe, a za okres od 16 marca 2021 r. do 30 czerwca 2021 r. zasiłek chorobowy.

(dowody:

⚫

zaświadczenie – k. 11-13 akt zasiłkowych)

Decyzją z dnia 9 września 2021 r. ZUS nr (...) - (...) ustalił, że podstawę wymiaru przysługującego zasiłku chorobowego stanowiło dla ubezpieczonej:

- od 16 marca 2021 r. do 31 maja 2021 r. wynagrodzenie zasadnicze po zmianie wymiaru czasu pracy wraz z dodatkiem covidowym od listopada 2020 r. do stycznia 2021 r. tj. przychód pomniejszony o potrącone przez pracodawcę składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe w kwocie 7.987,96 zł; podstawę zasiłku chorobowego od 16 marca 2021 r. stanowiło dla R. W. wynagrodzenie zasadnicze po zmianie wymiaru czasu pracy wraz z dodatkiem covidowym od listopada 2020 r. do stycznia 2021 r.:

- listopad 2020 r. – 7.527 zł w tym dodatek covidowy 3.421,40 zł,

- grudzień 2020 r. – 10.053,74 zł w tym dodatek covidowy 5.026,87 Zł,

- styczeń 10.159,22 zł w tym dodatek covidowy 5.079,61 zł

po pomniejszeniu o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne;

- od 1 czerwca 2021 r. do 30 czerwca 2021 r. wynagrodzenie zasadnicze po zmianie wymiaru czasu od listopada 2020 r. do stycznia 2021 r. tj. przychód pomniejszony o potrącone przez pracodawcę składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe w kwocie 4.087,89 zł.

(dowód:

⚫

decyzja z 9 września 2021 r. – k. 17 akt zasiłkowych)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie był bezsporny. Dokumenty przedłożone do sprawy uznano za wiarygodne.

Spór w przedmiotowej sprawie koncentrował się na kwestii, czy do podstawy wymiaru przysługującego ubezpieczonej od dnia 1 czerwca 2021 r. zasiłku chorobowego należało doliczyć dodatek covidowy (tak jak to było do dnia 31 maja 2021 r.). Poza sporem pozostawało, że ubezpieczonej od listopada 2020 r. był wypłacany ten dodatek, a także że od dnia 11 lutego 2021 r. była niezdolna do pracy z powodu choroby. Nie było kontrowersji także co do tego, że począwszy od czerwca 2021 r., a więc w czasie, gdy ubezpieczona była już niezdolna do pracy, płatnik zaprzestał wypłacać pracownikom dodatki covidowe, co było spowodowane likwidacja oddziałów covidowych.

Zgodnie z art. 41 ustawy zasiłkowej przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego nie uwzględnia się składników wynagrodzenia, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania tego zasiłku zgodnie z postanowieniami układów zbiorowych pracy lub przepisami o wynagradzaniu, jeżeli są one wypłacane za okres pobierania zasiłku (ust. 1). Składników wynagrodzenia przysługujących w myśl umowy o pracę lub innego aktu, na podstawie którego powstał stosunek pracy, tylko do określonego terminu nie uwzględnia się przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego należnego za okres po tym terminie (ust. 2). Natomiast przepis art. 43 tej ustawy stanowi, że podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe (od 1 stycznia 2022 r. jeden miesiąc).

Przepis art. 41 ustawy zasiłkowej dotyczy podstawowej - z punktu widzenia założeń ochrony ubezpieczeniowej w ramach świadczeń krótkookresowych - kwestii rekompensaty utraconego zarobku i jej zakresu. Zasadą wynikającą z treści powołanego przepisu jest obowiązek uwzględniania w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego wypłaconych pracownikowi – w okresie przyjętym do jej ustalenia – wyłącznie tych składników wynagrodzenia, od których pracownik uiszczona została składka na ubezpieczenie chorobowe, a które to składniki nie są wypłacane pracownikowi w okresie pobierania przez niego zasiłku chorobowego. Natomiast ratio legis regulacji zawartej w art. 41 ust. 2 ustawy jest oczywista, chodzi o wyłączenie z podstawy wymiaru świadczeń z ubezpieczenia chorobowego tych składników wynagrodzenia, które przysługiwać miały pracownikowi jedynie przejściowo (np. z racji powierzenia dodatkowych obowiązków – na czas ich wykonywania). Zatem te składniki, które (w danym okresie) nie przysługują ubezpieczonemu nie mogą być wliczane do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego.

Organ rentowy w zaskarżonej decyzji przyjął, że skoro w Szpitalu (...) sp. z o.o. w G.-D. prawo do dodatku covidowego przysługiwało tylko do 31 maja 2021 r., to za okres od 16 marca do 31 maja 2020 r. należy go doliczyć do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, zaś po tej dacie istniał obowiązek wyłączenia tegoż składnika wynagrodzenia z podstawy wymiaru zasiłku chorobowego. Trafność tego twierdzenie co do okresu objętego odwołanie, czyli okresu od 1 do 30 czerwca 2021 r., nie budzi żadnych wątpliwości, co wprost wynika z art. 41 ust. 2 ustawy zasiłkowej. Dodatek covidowy z założenia miał charakter terminowy. Data końcowa nie musi być opisana konkretną daty dzienną (np. okres jednego roku). W ocenie Sądu wystarczające jest przesądzenie, iż przysługiwał on na czas określony, gdyż jego końcową datę eryguje określone zdarzenie. Najpóźniejszą datą krańcową jest ostatni dzień stanu epidemii lub zagrożenia epidemicznego (zob. art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią COVID-19 oraz po jej ustaniu, Dz. U. poz. 1493), choć możliwe jest także wskazanie terminów wcześniejszych. W grę wchodzi także data, do której dany podmiot leczniczy należał do grupy podmiotów wymienionych w punkcie 1 polecenia Ministra Zdrowia, co na gruncie niniejszej sprawy oznacza okres posiadania statusu szpitala II poziomu. Najwcześniejszą zaś z możliwych dat końcowych może być też data wynikająca z punktu 1a polecenia Ministra Zdrowia (w wersji obowiązującej od 1 listopada 2020 r.), a więc data do której dany pracownik uczestniczy w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i ma bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem SARS-CoV-2. W przypadku ubezpieczonej byłaby to data 10 lutego 2021 r. Praktyka wypłaty dodatku covidowego u płatnika wskazywała, że właśnie ta data była stosowana, gdyż w czasie niezdolności do pracy spowodowanej chorobą dodatek covidowy nie był wypłacany.

Sąd dostrzega, że art. 41 ust. 2 ustawy zasiłkowej dotyczy składników wynagrodzenia wynikających z umowy o pracę lub innego aktu, na podstawie którego powstał stosunek pracy. W przedmiotowej sprawie podstawą jego wypłaty było polecenie Ministra Zdrowia, co nie oznacza, że powstał on niezależnie od stosunku pracy. Wystąpił tu stan rzeczy analogiczny do sytuacji, w której określone składniki wynagrodzenia za pracę nie wynikają wprost z umowy o pracę, lecz z powszechnie obowiązujących przepisów płacowych. Zgodnie zaś z art. 56 k.c. w związku z art. 300 k.p., czynność prawna wywołuje nie tylko skutki w niej wyrażone, lecz również te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów. Wskazać należy, że polecenie Ministra Zdrowia miało umocowanie w przepisach antycowidowych. Pierwotnie było to przepis art. 10a. przywołanej wyżej ustawy z 2 marca 2020 r., który stanowił, że minister właściwy do spraw zdrowia może podejmować inne niż określone w art. 10 działania związane z przeciwdziałaniem COVID-19. Działania, o których mowa w ust. 1, są finansowane ze środków pochodzących z Funduszu Przeciwdziałania COVID-19 lub z budżetu państwa. W przypadku zmian z 30 września i 1 listopada 2020 r. podstawą tą był art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią COVID-19 oraz po jej ustaniu, który z kolei stanowił, że obowiązek lub polecenie nałożone przez podmiot uprawniony na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20, w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, są wykonywane do odwołania tego obowiązku lub polecenia przez podmiot uprawniony i finansowane na zasadach dotychczasowych. Obowiązek ten lub polecanie to mogą być zmieniane w tym okresie na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20. Nie można zatem twierdzić, iż dodatek coviodowy był świadczeniem przyznawanym wyłącznie na podstawie polecenia Ministra Zdrowia. Minister Zdrowia korzystał w tym zakresie z kompetencji przyznanej ustawą, co uzasadnia zastosowanie art. 56 k.c. w związku z art. 300 k.p. W tym sensie można powiedzieć, że dodatek covidowy również wynikał z umowy o pracę, co wypełniało wskazaną na wstępie część dyspozycji normy art. 41 ust. 2 ustawy zasiłkowej (zob. także wyrok SN z 28.04.2009 r., II PK 277/08, OSNP 2010, nr 23-24, poz. 290 i wyrok SN z 13.08.2015 r., II PK 234/14, OSNP 2017, nr 7, poz. 79). W konsekwencji uznać również należało, że stanowił on składnik wynagrodzenia w rozumieniu art. 42 ust. 1 ustawy zasiłkowej.

Nawiązując do sugestii ubezpieczonej, że w związku z przywróceniem u płatnika oddziałów covidowych konieczne byłoby ponowne przeliczenie podstawy zasiłku chorobowego (ewentualnie macierzyńskiego) wskazać należy, iż zaskarżona decyzja rozstrzygała o podstawie wymiaru zasiłku chorobowego tylko co do okresu od 16 marca do 30 czerwca 2020 r. Twierdzenia ubezpieczonej w tym zakresie miały więc charakter hipotetyczny, gdyż dotyczyły okresu przypadającego po dniu 30 czerwca 2021 r., niezależnie od tego, iż z informacji uzyskanej od płatnika nie wynika, aby tak sytuacja po tej dacie miała miejsce. Dla jasności należy tylko zauważyć, że nawet gdyby oddziały covidowe zostały przywrócone, to nie skutkowałoby to przeliczeniem podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, skoro nie mogłoby dojść do wznowienia wypłaty na rzecz ubezpieczonej dodatku covidowego. Warunkiem jego przyznania jest bowiem uczestniczenie w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem SARS-CoV-2.

Reasumując, na podstawie przywołanych przepisów prawa materialnego oraz na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c., odwołanie podlegało oddaleniu w całości jako nieuzasadnione.

Sędzia Andrzej Kurzych