Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 lipca 2020r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w sprawie z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. przeciwko A. K. o zapłatę :

1)  zasądził od pozwanej A. K. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. kwotę 2.535 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 lipca 2019 roku dnia zapłaty;

2)  oddalił powództwo w pozostałej części;

3)  zasądził od powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. na rzecz pozwanej A. K. kwotę 502,22 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygniecie na ustaleniach, że w dniu 14 lutego 2018 A. K. zawarła z (...) Spółką Akcyjną w B. umowę pożyczki gotówkowej numer (...). Zgodnie z umową powódka udzieliła pozwanej pożyczki w kwocie 5.000 zł. Całkowita, wynikająca z umowy, kwota do spłaty wynosiła 11.592 zł. Poza kapitałem i odsetkami umownymi, pozwany zobowiązał się do zapłaty kwoty 5.000 zł w tym opłaty przygotowawczej w wysokości 129 zł, wynagrodzenia prowizyjnego powódki w kwocie 3.971 zł i wynagrodzenia z tytułu przyznania pożyczkobiorcy Twojego Pakietu o którym mowa w pkt. 15 umowy w kwocie 900 zł. Zgodnie z pkt 2.1 umowy i kalendarzem spłat kwota zobowiązania miała zostać spłacona w 36 równych miesięcznych ratach, każda rata w wysokości 322 zł, do dnia 24-go każdego miesiąca, począwszy od marca 2018 roku. Zgodnie z pkt 1.3 umowy, pożyczka w kwocie 5.000 zł została wypłacona pozwanej na wskazany w umowie rachunek bankowy, a kwota 5.000 zł potrącona z pożyczki tytułem pokrycia kosztów dodatkowych. Oprocentowanie roczne pożyczki wynosiło 9,85% (pkt 1.2 umowy).

Zgodnie z pkt 3.1 umowy, jako zabezpieczenie spłaty kwot należnych pożyczkodawcy ustalono weksel in blanco nie na zlecenie wraz z deklaracją wekslową. Pożyczkobiorca zobowiązał się wystawić i przekazać pożyczkodawcy najpóźniej w dniu podpisania umowy jeden własny weksel in blanco „nie na zlecenie”, który pożyczkodawca zobowiązał się zwrócić pożyczkobiorcy niezwłocznie po spłaceniu przez pożyczkobiorcę wszelkich zobowiązań wynikających z umowy. Pożyczkodawca był uprawniony do wypełnienia weksla in blanco w sytuacji i na zasadach określonych w deklaracji wekslowej. (pkt. 3.2 umowy).

Zgodnie z pkt 4.1, jeżeli pożyczkobiorca nie spłaci w terminie poszczególnych rat lub ich części lub innej kwoty związanej z umową, niespłacona kwota staje się zadłużeniem przeterminowanym, od którego pożyczkodawca był uprawniony
do naliczania odsetek za opóźnienie za każdy dzień opóźnienia w wysokości rocznej stopy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego równej stopie odsetek maksymalnych
za opóźnienie.

Zgodnie z pkt 8.1 umowy pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę
w przypadku, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni,
po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Pożyczkodawca zobowiązany był do zachowania 30 dniowego terminu wypowiedzenia warunków umowy.

W pkt 15 umowy przewidziano, że pożyczkobiorcy będą przysługiwały dodatkowe uprawnienia w ramach „Twojego pakietu”, polegające na prawie do jednorazowego
w całym okresie kredytowania skorzystania z bezpłatnego odroczenia maksymalnie dwóch kolejnych terminów płatności rat, albo do bezpłatnego obniżenia o 50% maksymalnie czterech kolejnych rat, przy czym odroczone raty lub części obniżonych rat zostaną spłacone w dodatkowym okresie kredytowania. Nadto w ramach „Twojego pakietu” postanowiono, że maksymalny termin postawienia pożyczki do dyspozycji pożyczkobiorcy zostaje skrócony do 10 dni roboczych. W pkt 15 umowy przewidziano także pakiet powiadomień klienta, według którego pożyczkobiorcy przysługiwał pakiet powiadomień SMS o przelewie pożyczki, terminie płatności raty – na 5 dni przed terminem płatności oraz zaksięgowaniu płatności na koncie.

W dacie zawarcia umowy pożyczki A. K. podpisała deklarację wekslową wystawcy weksla zgodnie z którą upoważniła (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w B. do wypełnienia weksla in blanco, w szczególności poprzez wpisanie domicyliatu i wypełnienia weksla na sumę odpowiadającą zadłużeniu, wobec pożyczkodawcy wynikającemu z umowy pożyczki. Pożyczkodawca zgodnie
z deklaracją miał prawo uzupełnić weksel, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

Pozwana zapłaciła trzynaście pierwszych raty pożyczki (ostatnia rata z terminem płatności 24 marca 2019 roku), po czym zaprzestała spłaty, począwszy od raty wymagalnej dnia 24 kwietnia 2019 roku.

Pismem z dnia 27 maja 2019 roku, doręczonym w dniu 3 czerwca 2019 roku powódka wezwała pozwaną do spłaty zaległości - tj. dwóch rat w wysokości 322 zł każda, płatnych odpowiednio do dnia 24 kwietnia 2019 roku i do dnia 24 maja 2019 roku wyznaczając 7 dniowy termin do zapłaty, pod rygorem wypowiedzenia pożyczki i postawienia w stan natychmiastowej wymagalności wszystkich należności wynikających z jej postanowień.

(...) Spółka Akcyjna w B. wypełniła weksel in blanco podpisany przez A. K. na kwotę 7.421,55 zł. Jako datę płatności weksla wskazano dzień 25 lipca 2019 roku. W treści weksla zawarto klauzulę „nie na zalecenie”, a także wskazano jako miejsce płatności B..

Pismem z dnia 25 czerwca 2019 roku (...) Spółka Akcyjna
w B. wypowiedziała A. K. umowę pożyczki numer (...) zawartą w dniu 15 lutego 2018 roku wobec niepłacenia zobowiązań umownych według ustalonego kalendarza spłat. Pozwana została poinformowana o wypełnieniu weksla in blanco i wezwana do jego wykupu w terminie 30 dni. Pozwana odebrała przedmiotowe pismo w dniu 28 czerwca 2019 roku.

Łączna kwota wpłat dokonanych przez pozwaną na poczet zawartej umowy pożyczki wyniosła 4.186 zł (13 rat po 322 zł) Przy czym kwota 3.292,67 zł została zaliczona na poczet kapitału kredytu, zaś kwota 893,33 zł na poczet odsetek umownych.

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy oparł na kserokopiach dokumentów załączonych do akt sprawy. Sąd mając na względzie treść art. 77 ³ k.c. w zw. z art. 243 ¹ k.p.c. uznał, że przedstawione dokumenty są wiarygodnym dowodem, a ich treść nie budziła wątpliwości Sądu, co do ich prawidłowości i autentyczności. W tym zakresie Sąd nie podzielił zarzutów pełnomocnika pozwanej, iż wezwanie do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do wykupu weksla złożone do akt sprawy w postaci wydruku ze skanów zamieszonych w systemie informatycznym powódki nie mogą być źródłem wiążących ustaleń w sprawie.

Nie ulega wątpliwości, że strony procesu, zarówno powód jak i pozwany, powołując się na jakiś fakt powinny ten fakt udowodnić (art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c.). Jednym ze środków dowodowych, czyli to za pomocą czego dowodzimy, znanych kodeksowi postępowania cywilnego jest dowód z dokumentów. Najczęściej dokument ma postać papierową. W procesie dokument może być złożony jako: oryginał dokumentu, kopia poświadczona przez notariusza, kopia poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w charakterze pełnomocnika radcy prawnego, adwokata, rzecznika patentowego lub radcę prokuratorii generalnej RP, kopia niepoświadczona (najczęściej kserokopia).

Dokumentem według kodeksu postępowania cywilnego jest dokument zawierający tekst umożliwiający ustalenie wystawcy tego dokumentu (art. 243 ¹ k.p.c.). To uregulowanie jest konsekwencją zmiany koncepcji pojmowania dokumentu w prawie cywilnym dokonaną ustawą z dnia 10 lipca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1311). W myśl nowych uregulowań dokumentem jest każdy nośnik zawierający jakąś treść (informację) - art. 77 ³ k.c. Dla istnienia dokumentu obojętne jest w jaki sposób ta treść (informacja) zostanie utrwalona. Podkreślić trzeba, że dokumenty załączone do pozwu lub innego pisma procesowego w formie niepoświadczonych kserokopii wprawdzie nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c., ale nie są również pozbawione w ogóle mocy dowodowej, w rozumieniu art. 232 k.p.c. w zw. z art. 308 k.p.c. Art. 308 k.p.c. w brzmieniu nadanym ww. ustawą nowelizującą z dnia 10 lipca 2015 r. stanowi, że dowody z innych dokumentów niż wymienione w art. 243 ¹ k.p.c., w szczególności zawierające zapis obrazu, dźwięku albo obrazu i dźwięku, sąd przeprowadza, stosując odpowiednio przepisy o dowodzie z oględzin oraz dowodzie z dokumentów. Z tego uregulowania wynika, że do kserokopii, którą należy uznać za inny dowód niż wymienione w art. 243 ¹ k.p.c., stosuje się uregulowania o przeprowadzaniu dokumentów w rozumieniu art. 243 ¹ k.p.c. Kserokopie te nawet po ich zakwestionowaniu przez drugą stronę, jak każde inne dowody, podlegają ocenie sądu według wytycznych oceny dowodów zawartych w art. 233 k.p.c.

W rozważaniach prawnych Sąd Rejonowy wskazał, że powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Przedstawiony przez powoda weksel był wekslem in blanco, a zatem wekslem niezupełnym w chwili jego wystawienia. Jak wynika z dokumentacji pożyczkowej przedstawionej przez powoda, weksel ten został wystawiony w celu zabezpieczenia wykonania przez pozwanego zobowiązania ze stosunku podstawowego – umowy pożyczki. W przypadku zaś weksla o charakterze gwarancyjnym właściwa zobowiązaniu wekslowemu abstrakcyjność, doznaje znacznego ograniczenia. Możliwym jest bowiem przy badaniu zasadności takiego żądania ustalanie czy powód był uprawniony wedle złożonej deklaracji wekslowej do wypełnienia weksla, czy odpowiedzialność dłużnika w ramach stosunku wekslowego odpowiada rozmiarowi jego odpowiedzialności z zabezpieczonego wekslem stosunku podstawowego oraz analizowanie w tym celu stanów faktycznych wynikających ze stosunku podstawowego.

Zgodnie bowiem z art. 10 z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawa Wekslowego (Dz. U. Nr 37, poz. 282)), jeśli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa.

Sytuacja prawna dłużnika z weksla niezupełnego w chwili wystawienia kształtuje się zatem różnie w zależności od tego, kto jest wierzycielem wekslowym. Jeżeli posiadaczem weksla jest pierwszy wierzyciel, wiąże go porozumienie zawarte
z dłużnikiem, którego treść w niniejszej sprawie odzwierciedla złożona do akt deklaracja wekslowa. Podpisanie i wręczenie weksla in blanco oparte jest bowiem na zaufaniu do odbiorcy, który powinien wypełnić dokument zgodnie z zawartym porozumieniem. Uzasadnia to obronę wystawcy weksla, że weksel został wypełniony niezgodnie
z porozumieniem. Zgodnie bowiem z utrwaloną linią orzeczniczą „w sytuacji wypełnienia weksla niezgodnie z porozumieniem, zobowiązany z weksla może zasłaniać się wobec wierzyciela, tj. pierwszego posiadacza weksla, wszelkimi zarzutami, a jedynie wobec dalszych posiadaczy weksla znajdują zastosowanie ograniczenia dotykające dłużnika wekslowego, a wynikające z art. 10 Prawa wekslowego”. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2016 roku, sygnatura akt V CSK 519/15 opubl. LEX nr 2037919; uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 1993 r. w sprawie Acr 607/93 opubl. w OSAiSN nr 11-12/1994 poz. 58, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 listopada 1970 r. I PR 407/70).

W odniesieniu do powyższych ustaleń wskazać należy, że w ocenie Sądu dopóki stronami stosunku wekslowego pozostają strony stosunku podstawowego zabezpieczanego wekslem, treść art. 10 Prawa wekslowego nie wyłącza możliwości badania stosunku podstawowego przez Sąd z urzędu.

W rozpoznawanej sprawie okolicznością bezsporną było zawarcie przez strony
w dniu 14 lutego 2018 roku umowy pożyczki gotówkowej numer (...).

Ogólne uregulowanie umowy pożyczki zawiera art. 720 § 1 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Natomiast za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, którą kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi (art. 3 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim – tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 993).

Pozwana po pierwsze podniosła zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową i umową pożyczki.

W deklaracji wekslowej pozwana jako pożyczkobiorca upoważniła powódkę jako pożyczkodawcę do wypełnienia weksla w zakresie domicyliatu i sumy wekslowej m. in.
w sytuacji gdy zaległość w spłacie przez pozwanego jednej raty pożyczki przekroczy 30 dni, jednakże warunkiem wypełnienia weksla w tym przypadku było wcześniejsze wezwanie pozwanej do zapłaty w terminie 7 dni.

Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności
z załączonej do akt karty klienta pozwana zaprzestała jej regularnej spłaty po 13 racie czyli począwszy do raty, której termin płatności przypadał na dzień 24 kwietnia 2019 roku wobec czego powodowa spółka pismem z dnia 27 maja 2019 roku wezwała pozwaną do spłaty zaległości (dwóch rat z datami płatności do dnia 24 kwietnia i 24 maja 2019 roku wyznaczając 7 dniowy termin do zapłaty, pod rygorem wypowiedzenia pożyczki. Doręczenie przedmiotowego pisma nastąpiło w dniu 3 czerwca 2019 roku. Wobec bezskuteczności wezwania, pismem z dnia 25 czerwca 2019 roku powodowa spółka wypowiedziała umowę. Pisma zostały wysłane na adres pozwanej podany w umowie za pośrednictwem publicznego operatora pocztowego Poczta Polska S.A. listem poleconym (art. 61 § l k.c.). Dowód z książki nadawczej powódki wraz z wydrukiem ze strony monitoring Poczty Polskiej pozwala na przyjęcie domniemania faktycznego doręczenia przesyłki adresatowi (art. 213 k.p.c.). Domniemanie doręczenia przesyłki rejestrowanej, wynikające z dowodu jej nadania, może być przez adresata obalone przez wykazanie, że nie miał możliwości zapoznania się z zawartym w niej oświadczeniem woli (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2010 r., II CSK 454/09, OSNC 2010, nr 10, poz. 142), czego w niniejszej sprawie nie uczyniono.

W ocenie Sądu powódka dochowała wymogów wynikających z art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, stosownie do którego jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych (ust. 1).
W wezwaniu tym bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust. 2). Dopiero po wypełnieniu obowiązków wskazanych w tym przepisie bank uzyskuje prawo wypowiedzenia umowy kredytu.

W analizowanej sprawie wezwanie do zapłaty zostało doręczone w dniu 3 czerwca 2019 roku w dacie kiedy pozwana zalegała z płatnością dwóch pełnych rat pożyczki (za kwiecień i maj 2019 roku), natomiast oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki został dokonane w dniu 25 czerwca 2019 roku i doręczone 3 dni później a więc po upływie terminu 14 dni roboczych wskazanych w przepisie art. 75c ww. ustawy.

Pozwana zawarł umowę pożyczki w ramach swobody kontraktowej. Znała treść swojego zobowiązania, w szczególności jego wysokość, wysokość poszczególnych rat pożyczki i terminy ich spłaty, otrzymała egzemplarz umowy wraz z harmonogramem spłat.

W ocenie Sadu weksel został prawidłowo przedstawiony do zapłaty pismem z dnia 25 czerwca 2019 roku. Pismo zawierało wskazanie na podstawę wypełnienia weksla (stosunek podstawowy) oraz rozliczenie sumy wekslowej. Weksel nie został wykupiony
w terminie.

Jako że pozwana nie dokonał spłaty na rzecz powódki z tytułu zadłużenia powstałego w konsekwencji niewywiązania się z zawartej umowy, obowiązek zwrotu udzielonej mu kwoty pożyczki nie budzi wątpliwości co do zasady.

Sąd uznał jednak żądanie pozwu jako nazbyt wygórowane. Zauważyć należy, iż pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia wskazując, iż przedmiotowa umowa pożyczki zawiera klauzule, które są sprzeczne z przepisami prawa. Również w ocenie Sądu, niektóre twierdzenia powódki budziły poważne wątpliwości. Powódka dochodziła oprócz spłaty kapitału pożyczki wraz z odsetkami również dodatkowych kosztów w postaci opłaty przygotowawczej w wysokości 129 zł, prowizji w wysokości 3.971 zł oraz kwoty 900 zł z tytułu „Twojego pakietu”.

Zgodnie z treścią przepisu art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Cytowany przepis jednoznacznie zakreśla granicę swobody umów wskazując, iż ta jest ograniczona w szczególności przepisami ustawy.

Stosownie do art. 58 k.c., czynność prawna sprzeczna z ustawą lub z zasadami współżycia społecznego albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana (art. 58 § 1 – 3 k.c.). Przepis art. 58 k.c. ma charakter bezwzględnie obowiązujący i obowiązkiem Sądu stosującego prawo - rozpoznającego żądanie w zawisłej przed nim sprawie - jest z urzędu weryfikowanie powstałych już stosunków prawnych pod kątem zgodności ich treści (praw i obowiązków stron umowy) z obowiązującymi przepisami prawa lub zasadami współżycia społecznego Stosownie do treści art. 385 ¹ § 1 i 3 k.c. postanowienia umowy zawieranej
z konsumentem, nie uzgodnione indywidualnie, nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu.
W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

Sąd w pełni podziela pogląd wyrażany w orzecznictwie europejskim co do obowiązku uwzględniania przez sąd ewentualnej abuzywności klauzul umownych
z urzędu, sprowadzający się do stwierdzenia, że „z chwilą, w której sąd krajowy dysponuje niezbędnymi w tym celu elementami stanu prawnego i faktycznego, powinien z urzędu ocenić nieuczciwy charakter danego warunku umownego objętego zakresem zastosowania dyrektywy 93/13 EWG w sprawach nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, i czyniąc tak, powinien usuwać brak równowagi istniejącej między konsumentem a przedsiębiorcą” (por. orzeczenie w sprawie C- 397/11, w pkt. 27 i 28;
w sprawie C 618-10 pkt. 42-44.)

W ocenie Sądu pozwana nie miała rzeczywistego wpływu na treść postanowień umownych, w tym postanowienia o wynagrodzeniu prowizyjnym i regulującego opłatę za „Twój pakiet”. Postanowienia te zostały pozwanemu narzucone przez powódkę
i kształtują prawa i obowiązki pozwanego jako konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, a tym samym nie wiążą pozwanego.

Powódka poprzez zawarcie w umowie obowiązku uiszczenia wynagrodzenia prowizyjnego oraz opłaty za „Twój pakiet”, nie uwzględnia uregulowania art. 359 § 2 ¹ k.c., w odniesieniu do odsetek za maksymalnych.

Powołany przepis reguluje ustawowy zakaz zastrzegania w czynnościach prawnych (umowach, w tym zawieranych z zastosowaniem wzorców umownych, a także
w czynnościach jednostronnych i uchwałach) odsetek przekraczających wartość stanowiącą odsetki maksymalne, zdefiniowaną jako dwukrotność wysokości odsetek ustawowych.

Jego naruszenie oznacza sprzeczność czynności prawnej (postanowienia
o odsetkach) z ustawą; nie powoduje jednak nieważności czynności prawnej, ale takie ograniczenie jej skutków, że dłużnik zobowiązany jest do zapłaty odsetek maksymalnych (art. 359 § 2 2 KC; zob. art. 58 § 1 in fine KC). Ustawodawca w § 2 i 3 artykułu 359 k.c. podkreśla jego imperatywny charakter oraz, co ważniejsze, zamieszcza klauzulę wymuszającą zastosowanie ustawowego zakazu zastrzegania nadmiernych odsetek niezależnie od dokonanego przez strony wyboru prawa właściwego.

Ustaleniu wynagrodzenia dla powódki za korzystanie przez konsumenta z kapitału służy instytucja odsetek umownych, których wysokość nie może przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych w stosunku rocznym.

Działalność powodowej spółki nastawiona jest na zysk i obciążona ryzkiem niewypłacalności pożyczkobiorców, jednak analogicznie jak w przypadku innych instytucji finansowych, jej działalność musi mieścić się w granicach przewidzianych przez obowiązujące przepisy.

Przykładowo – o czym stanowi art. 110 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe - bank może pobierać przewidziane w umowie prowizje i opłaty z tytułu wykonywanych czynności bankowych oraz opłaty za wykonywanie innych czynności,
to jednak należy zaznaczyć, iż przyznanie bankom znaczących uprawnień co do możliwości określania i egzekwowania stosownych opłat i prowizji nie oznacza, że jest to sfera pozostawiona uznaniowości banku. Opłaty i prowizje muszą mieć uzasadnienie ekonomiczne i nie mogą być określane w sposób dowolny. Uprawnienie banku do wynagrodzenia za określone czynności nie może bowiem zmierzać do przerzucenia na klientów kosztów funkcjonowania banku. (vide L. Mazur w: Prawo bankowe. Komentarz do art. 110 ustawy Prawo bankowe, opublikowany w programie komputerowym Legalis)

Powódka nie wskazała jakie względy ekonomiczne przemawiałyby za obciążaniem pozwanej dodatkowo kwotami 3.971 i 900 zł. W odniesieniu do prowizji w umowie brak jakichkolwiek odniesień w zakresie przyczyn jego ustalenia. W przypadku opłaty za „Twój pakiet” z treści pkt 15 umowy wynika, że w zmian za uiszczenie kwoty 900 zł pozwanej miały przysługiwać dodatkowe uprawienia polegające na możliwości odroczenia rat albo obniżenia ich wysokości a także skróceniu terminu postawienia pożyczki do dyspozycji pożyczkobiorcy oraz pakietu powiadomień. Analiza tego postanowienia pozwala jednak na stwierdzenie, że wynagrodzenie na taką możliwość było niewspółmiernie wysokie do korzyści płynącej z uprawnienia pożyczkobiorcy. Poza tym, że opłata była naliczana niezależnie od tego czy pożyczkobiorca skorzystał z tego uprawnienia (o czym mowa
w ostatnim zdaniu pkt 15 umowy), to z treści umowy wynika, że termin spłaty pożyczki mógł ulec przedłużeniu tylko o 2 miesiące (w przypadku odroczenia spłaty rat) albo o
4 miesiące (w przypadku obniżenia raty), przy czym w obu wypadkach pozwana i tak była zobowiązana do spłaty całej wynikającej z umowy kwoty.

W ocenie Sądu nie ulega żadnej wątpliwości, iż sporne postanowienia nie podlegały indywidualnym uzgodnieniom z pozwaną, która nie miał żadnego wpływu na ich treść, zostały one bowiem narzucone w ramach stosowanego przez powódkę wzorca umowy.
Z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika bowiem, aby pozwana zawierając z powódką umowę w oparciu o przedmiotowy wzorzec umowy miała rzeczywisty wpływ na kształtowanie treści tej umowy i aby treść ta w zakresie wysokości i sposobu ustalania powyższych kwot podlegała indywidualnym negocjacjom między stronami. Zdaniem Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, o indywidualnym uzgodnieniu postanowień umowy nie może w żadnym wypadku świadczyć to, że na kwestionowane postanowienia dotyczące wysokości i sposobu ustalania tych kwot, pozwany wyraził zgodę składając stosowne oświadczenie, tj. podpisując umowę pożyczki. Również możliwość zapoznania się przez pozwanego z treścią tych dokumentów przed ich podpisaniem oraz idąca za tym możliwość rozważenia przez niego wszystkich konsekwencji wynikających z zawarcia umowy, także nie świadczy jeszcze o tym,
że postanowienia te zostały uzgodnione z pozwanym indywidualnie. Wskazać przy tym należy, iż ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje (art. 385 ¹ § 4 k.c.), a zatem w niniejszej sprawie ciężar ten spoczywał na powódce, która jednakże, w ocenie Sądu, obowiązkowi temu nie sprostała.

Z przedłożonej umowy wynika, że na całkowity koszt pożyczki składał się kapitał w kwocie 5.000 zł, 129 zł opłaty przygotowawczej, odsetki umowne, 1.592 zł, opłata za przyznanie pożyczkobiorcy Twojego Pakietu – 900 zł i prowizja w wysokości 3.971. Wskazać należy, że tak określona opłata prowizyjna i opłata za przyznanie Twojego Pakietu (łącznie 4.871 zł) była niemal równa kwocie udzielonej pożyczki (97 % z 5.000 zł). Tym samym uznać należy, że kwestionowane warunki umowy pozostają
w sprzeczności z dobrymi obyczajami i naruszają interes pozwanego, stanowiąc próbę obejścia przepisu o odsetkach maksymalnych. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych. Trzeba też podkreślić, że umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą. Te ostatnie powinny zostać przy tym określone w wysokości rzeczywiście ponoszonej przez pożyczkodawcę tak, aby nie stanowiły ukrytego źródła zysku.

W ocenie Sądu I instancji, opłaty pobierane przez powódkę przy udzieleniu pożyczki stanowią w rzeczywistości dodatkowe, nadmiernie wygórowane w stosunku do wysokości kapitału, wynagrodzenie powódki, które ponosi konsument. Powódka, jako podmiot profesjonalny, trudniący się na szeroką skalę udzielaniem pożyczek, wykorzystała zaufanie pozwanego i ustaliła tak wysokie wynagrodzenie za sam fakt udzielenia pożyczki, pomimo, iż dostatecznym przysporzeniem dla powódki winny być środki pochodzące z oprocentowania udzielonych pozwanemu środków. Nie sposób więc przyjąć, że pozwany wyraził zgodę na dodatkowe wynagrodzenie powódki. Przedłożona do akt umowa zawarta z wierzycielem została wprawdzie przez pozwaną podpisana, jednakże koszty te, których poniesienie przez pozwaną stanowiło warunek niezbędny do zawarcia umowy pożyczki, doprowadziło do obciążenia jej, jako konsumenta, dodatkowymi sankcjami, które, chcąc otrzymać pożyczkę, musiała zaakceptować. Z tego względu brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwany godził się z takimi, niekorzystnymi dla niego, warunkami umowy. Ich ocena w świetle warunków umowy pożyczki prowadzi do wniosku, iż naruszają klauzulę dobrych obyczajów. Zaznaczyć należy, że Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów stale zwraca uwagę na generowanie dodatkowych kosztów stosowane przez podmioty udzielające pożyczek, gdyż koszty te nie odzwierciedlają faktycznie poniesionych kosztów obsługi pożyczki.

Wedle orzecznictwa Sądu Najwyższego, "rażące naruszenie interesów konsumenta" w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast "działanie wbrew dobrym obyczajom" w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Obie wskazane w tym przepisie formuły prawne służą do oceny tego, czy standardowe klauzule umowne zawarte we wzorcu umownym przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04).

Postanowienia obejmujące prowizję i opłatę za Twój Pakiet stanowią zatem
w ocenie Sądu niedozwolone postanowienia umowne, o jakich mowa w treści art. 385 ¹ § 1 k.c. Zostały one bowiem określone na zawyżonym, nieznajdującym żadnego uzasadnienia, poziomie. Opłaty te zostały ustalone niezależnie od faktycznie poniesionych wydatków, przez co dochodzi do braku ekwiwalentności świadczeń stron umowy pożyczki i skutkuje bezpodstawnym wzbogaceniem się strony powodowej. Wprowadzenie przez powódkę opłat w wysokości wskazanej w umowie godziło w dobre i uczciwe praktyki kupieckie oraz w sposób rażący naruszało interes pozwanego jako konsumenta.

Uwzględniając powyższe rozważania, wobec niezapłacenia przez pozwaną wymagalnych rat, powódka miała roszczenie jedynie o zapłatę kwot stanowiących sumę niespłaconych rat pożyczki oraz umownych odsetek Uzasadnione roszczenie powódki obejmowało również opłatę przygotowawczą w kwocie 129 zł. Sąd nie zakwestionował prawa powódki do pobrania opłaty przygotowawczej, albowiem takie opłaty
są standardowo pobierane za wykonanie czynności związanych z udzieleniem pożyczki,
a opłata ta nie była wygórowana.

Sąd tutejszy podziela to orzecznictwo europejskie z którego wynika, że sankcja
w przypadku stwierdzenia abuzywności znajduje zastosowanie w interesie konsumenta,
co oznacza, że ten może się sprzeciwić jej zastosowaniu.

Należy uwzględnić, że pozwana dopiero w toku niniejszego postępowania sprzeciwiła się wykonaniu umowy. Przed wniesieniem powództwa spełniła świadczenie
w kwocie łącznej 4.186 zł, równej trzynastu pierwszym ratom wynikającym
z harmonogramu.

Kwota pożyczki, jaką pozwana otrzymał do dyspozycji wynosiła 5.000 zł. Poza tą kwotą A. K. powinna zwrócić powódce opłatę przygotowawczą – 129zł i odsetki umowne –w łącznej wysokości 1.592 zł. Kapitał pożyczki wraz z opłatą przygotowawczą i odsetkami wynosił łącznie 6.721 zł. Kwotę te należy pomniejszyć o 4.186 zł czyli kwotę spłaconą przez pozwaną i zarachowaną na poczet kapitału i odsetek.

W konsekwencji, na podstawie wskazanych powyżej przepisów, w punkcie pierwszym wyroku Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 2.535 zł. Natomiast w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne, o czym orzeczono w punkcie drugim wyroku.

W rozpoznawanej sprawie powódka wnosiła o zasądzenie obok sumy wekslowej, odsetek umownych za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 26 lipca 2019 roku.

Zgodnie z art. 5 Prawa Wekslowego w wekslu, płatnym za okazaniem lub w pewien czas po okazaniu, może wystawca zastrzec oprocentowanie sumy wekslowej. Stopa odsetek powinna być określona w wekslu, w braku jej określenia zastrzeżenie oprocentowania uważa się za nienapisane. Odsetki biegną od daty wystawienia wekslu, jeżeli nie wskazano innej daty. Weksel jest ważny, ale tylko na sumę oznaczoną jako kapitał. Stopa odsetek powinna być wskazana na wekslu. Obowiązek zapłaty odsetek od sumy wekslowej niewyrażony na wekslu nie wiąże dłużników wekslowych, nawet jeżeli wynika on z umowy handlowej, która była przyczyną wystawienia weksla (orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 8 października 1929 r., III 1. Rw. 840/29, OSP 1930, poz. 18 oraz z dnia 11 października - 27 listopada 1929 r., I C 459/29, Orz. Sądu Najwyższego 1929, poz. 168). W przypadku nieokreślenia stopy odsetek zastrzeżenie oprocentowania uważa się za nienapisane.

Artykuł 5 Prawa Wekslowego nie dotyczy odsetek za zwłokę w zapłacie weksla (art. 48 i 49 prawa wekslowego). Są to odsetki ustawowe, których źródłem jest przepis prawa wekslowego. Wysokość roszczeń, jakich może żądać posiadacz weksla, czyli sumę regresową, określa art. 48 Prawa Wekslowego, zgodnie z którym posiadacz weksla może żądać od zwrotnie zobowiązanego:

a) nieprzyjętej lub niezapłaconej sumy wekslowej wraz z odsetkami od niej, jeżeli je zastrzeżono zgodnie z postanowieniami art. 5 prawa wekslowego,

b) odsetek w wysokości 6%, a przy wekslach wystawionych i płatnych w Polsce odsetek ustawowych od dnia płatności ,

c) kosztów protestu, dokonanych zawiadomień, tudzież innych kosztów,

d) prowizji komisowej wynoszącej w braku odmiennej umowy (...)/6% od sumy wekslowej.

Wyliczenie w art. 48 ust 1 prawa wekslowego elementów sumy regresowej jest wyczerpujące, na co wskazuje redakcja przepisu "Posiadacz weksla może żądać od zobowiązanego zwrotnie"; brak w tym zdaniu wyrażenia "w szczególności". Posiadacz weksla nie może zatem domagać się zwrotu innych kosztów niż wymienione w tym przepisie. Jeżeli na wekslu płatnym za okazaniem lub w pewien czas po okazaniu zastrzeżono oprocentowanie sumy wekslowej (art. 5 prawa wekslowego), wierzyciel może żądać zapłaty tych odsetek, pod warunkiem że stopa odsetek została określona na wekslu. Nie może dochodzić zapłaty odsetek umownych niewyrażonych na wekslu, nawet gdy obowiązek uiszczenia odsetek wynika z zawartej przez strony umowy (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 1929 r., I 459/29, Orz. SN 1929, poz. 168). Posiadacz weksla nie ma prawa domagania się zapłaty zastrzeżonych na wekslu odsetek, jeżeli weksel jest płatny w oznaczonym dniu lub w pewien czas po dacie. Artykuł 5 ust 2 prawa wekslowego stanowi bowiem, iż zastrzeżenie oprocentowania umieszczone na takich wekslach uważa się za nienapisane. Posiadaczowi weksla należą się również odsetki w wysokości 6%, a jeżeli weksel jest wystawiony i płatny w Polsce - odsetki ustawowe. Ze względu na to, iż z art. 48 prawa wekslowego nie wynika, iż są to odsetki od nieprzyjętej lub niezapłaconej sumy wekslowej, stosuje się art. 482 k.c. Zatem od chwili wytoczenia powództwa o zapłatę sumy wekslowej, wraz z zastrzeżonymi na wekslu odsetkami, wierzyciel wekslowy może żądać odsetek za opóźnienie w wysokości określonej w art. 48 prawa wekslowego od niezapłaconej lub nieprzyjętej sumy wekslowej oraz od sumy niezapłaconych odsetek zastrzeżonych na wekslu. Odsetki za opóźnienie należą się od dnia płatności aż do dnia zapłaty. Zgodnie z art. 73 prawa wekslowego do terminów ustawowych lub w wekslu oznaczonych nie wlicza się dnia początkowego. Tak więc odsetki na wekslu zastrzeżone nalicza się od następnego dnia po dacie wystawienia weksla aż do dnia płatności włącznie, a odsetki za opóźnienie nalicza się od następnego dnia po dniu płatności, a nie od dnia wymagalności, nawet gdyby w dniu płatności nie można było żądać zapłaty sumy wekslowej, aż do dnia zapłaty włącznie.

W niniejszej sprawie powód przedłożył weksel, na którym brak jest zastrzeżeń odnośnie odsetek. W tej sytuacji powodowi przysługują odsetki ustawowe od dnia następnego po dniu płatności, który w wekslu został określony 25 lipca 2019 r. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 26 lipca 2019 roku do dnia zapłaty w wysokości określonej w art. 359 k.c. i 481 k.c. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. ustalonym ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 9 listopada 2015 r.).

Powódka żądała odsetek umownych a więc powództwo w pozostałej części żądania odsetkowego, także podlegało oddaleniu (ponad odsetki ustawowe za opóźnienie)

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd.1 k.p.c. rozliczając je stosunkowo. Powódka żądała kwoty 7.421,55 zł. Zasądzona na jej rzecz kwota 2.535 zł stanowi 34 % dochodzonego roszczenia. Łączne koszty procesu poniesione przez strony wyniosły 3.867 zł. Na koszty procesu w kwocie 2.050 zł poniesione przez powódkę, złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 250 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.800 zł. Natomiast koszty procesu poniesione przez pozwaną obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.800 zł, oraz opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Zasądzona na rzecz powódki tytułem kosztów kwota 502,22 złotych uwzględnia procent w jakim powódka wygrała sprawę, koszty poniesione w toku procesu przez obie strony i stanowi różnicę między kosztami należnymi, a poniesionymi (3.867 zł x 66%= 2.552,22 zł – poniesione koszty 2.050 zł = 502,22 zł i analogicznie 3.867 zł x 34 %= 1.314,78 zł – 1.817 zł).

O wynagrodzeniu pełnomocników stron Sąd orzekał odpowiednio w oparciu o § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, (t. jedn. Dz. U. z 2008 poz. 265 ze zm.), oraz na podstawie § 2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie i wysokości opłaty od pełnomocnictwa na podstawie załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku „o opłacie skarbowej” (tekst jedn. Dz.U. z 2016 poz. 1827).

Apelacje od powyższego wyroku złożyły obie strony.

Powódka zaskarżyła wyrok w części tj. w pkt II oddalającym powództwo co do kwoty 4886,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26.07.2019 r. do dnia zapłaty oraz w pkt III.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. Naruszenie prawa materialnego, a to jest:

1. art. 385 (1) § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 353 (1) k.c. w zw. z art. art. 385 (2) k.c. w zw. z art. 56 w zw. z art. 359 k.c. w za. Z art. 36a ust 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim („u.k.k.") poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że w umowie wiążącej strony doszło do naruszenia wskazanych przepisów, w sytuacji pełnej akceptacji przez pozwanego warunków umowy, w tym w zakresie wynagrodzenia prowizyjnego, opłaty za Twój Pakiet oraz w sytuacji, gdy postanowienia umowy nie zawierają klauzul abuzywnych, i nie kształtują obowiązków konsumenta sprzecznie z dobrymi obyczajami i nie naruszają rażąco interesów konsumenta oraz nie obciążały pozwanego ponad dopuszczalne prawnie limity, przy jednoczesnym pominięciu przez Sąd I instancji w wykładni umowy przepisów o limicie poza odsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego.

Skarżąca wnosiła o :

1.zmianę zaskarżonego wyroku w pkt II poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki dodatkowej kwoty 4886,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26.07.2019 r. do dnia zapłaty,

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, a w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, za obie instancje,

ewentualnie

3. wnosił o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w innym składzie.

Pozwana zaskarżyła przedmiotowy wyrok w części zasądzającej od pozwanej A. K. na rzecz Powoda (...) S.A. z siedzibą w B. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 26 lipca 2019 roku do dnia zapłaty (punkt 1 wyroku w całości), oraz w części rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w całości (punkt 3 wyroku).

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 75c ustawy prawo bankowe oraz punktu 8.2 umowy pożyczki z dnia 14 lutego 2018 roku poprzez jego niezastosowanie i błędne przyjęcie, że powódka wypowiedziała skutecznie pozwanej umowę pożyczki z dnia 14 lutego 2018 roku;

2. naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i nieprawidłowe ustalenie faktów przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi (niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy) poprzez dowolną i sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę zgromadzonego materiału dowodowego tj.:

a. poprzez błędne ustalenie, iż roszczenie powoda było wymagalne w dacie wypełnienia weksla wystawionego przez pozwaną podczas, gdy pozwana zawierała umowę na okres do 24 lutego 2021 roku, a weksel został wypełniony przed datą zakończenia umowy;

b. pominięcie okoliczności, iż w materiale dowodowym brak dowodu doręczenia pozwanej wezwania i wypowiedzenia umowy pożyczki gotówkowej, co skutkuje brakiem wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem;

c. błędne uznanie, iż powódka wykazała, że prawidłowo doręczyła pozwanej wypowiedzenie umowy pożyczki oraz wezwanie do wykupu weksla, podczas, gdy na książce nadawczej nie ma numeru przesyłki oraz brak stempla pocztowego;

d. błędne uznanie, iż wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do wykupu weksla dnia 25 czerwca 2019 roku jest skuteczne, w sytuacji, gdy nie zostało ono popisane własnoręcznie przez osoby uprawnione do działania w imieniu powódki, a na wypowiedzeniu umowy pożyczki wraz z wezwaniem do wykupu weksla jest naniesiony komputerowo podpis;

Mając na uwadze wskazane zarzuty pozwana wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. oddalenie powództwa w całości;

2. zasądzenie od powódki - (...) S.A. w B. na rzecz pozwanej - A. G. kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych za I oraz II instancję wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty - art. 98 § 1 ¹ k.p.c

Nadto wnosiła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu - oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego z dnia 08 września 2020 roku wraz z potwierdzeniem nadania celem wykazania faktu złożenie powódce - (...) S.A. z siedzibą w B. przez pozwaną - A. K. oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

Obie strony złożyły odpowiedzi na apelacje, obie strony wnosiły o oddalenie apelacji przeciwnika i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:

Pozwana złożyła powódce oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego (oświadczenie z dnia 8 września 2020r. k. 150-152 wraz pełnomocnictwem rodzajowym k. 153 i 154).

Powódka otrzymała przedmiotowe oświadczenie, okoliczność tę potwierdziła w odpowiedzi na apelację k. 181.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanej okazała się częściowo zasadna i skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku, apelacja zaś powódki podlegała oddaleniu jako niezasadna.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy omówi zarzuty apelacyjne pozwanej, bowiem okazały się zasadne, zaś złożone przez pozwaną oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego zdeterminowało rozstrzygniecie sprawy.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia Sądu Rejonowego poza ustaleniem, że pozwanej powódka doręczyła wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do wykupu weksla. Powódka nie przedstawiła dowodu nadania tych przesyłek ani też dowodu ich dręczenia, tylko przedstawiła kopię książki nadawczej listów poleconych, bez numerów przesyłek oraz wydruk ze śledzenia przesyłek o określonym numerze ze strony internetowej Poczty Polskiej. Nie można uznać za dowód doręczenia przesyłki wydruku ze śledzenia przesyłek kiedy nie wiadomo jaka przesyłka i komu została doręczona. Powódka jest profesjonalistą działającym na rynku udzielania pożyczek i można od niej wymagać staranności przy prowadzeniu własnych spraw, aby zapewnić sobie w sposób należyty możliwość ewentualnego dowodzenia swoich roszczeń w postępowaniu sądowym., a brak tej staranności nie może obciążać pozwanej.

W świetle powyższego wadliwie Sąd I instancji uznał, że to pozwana winna obalić domniemanie doręczenia jej przesyłki rejestrowanej, bowiem powódka w ogóle nie wykazała, że wysłała do pozwanej przesyłki rejestrowane z wezwaniem do zapłaty i wypowiedzeniem umowy kredytowej i wezwaniem do wykupu weksla, brak jest bowiem na tę okoliczność wiarygodnego dowodu. Pozwana w toku postępowania kwestionowała doręczenie jej wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy pożyczki wraz z wezwaniem do wykupu weksla. Powódka nie zaoferowała wiarygodnego dowodu na doręczenie tych przesyłek do pozwanej.

Tym samym okazał się zasadny zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłowe ustalenie, że powódka prawidłowo doręczyła pozwanej wypowiedzenie umowy pożyczki oraz wezwanie do wykupu weksla. Tym samym powódka nie spełniła wymogów wynikających z art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe i naruszyła punkt 8 umowy łączącej strony, dotyczący spełnienia warunków wypowiedzenia skutecznego tejże umowy. Tym samym błędne było ustalenie, że powódka skutecznie wypowiedziała umowę pożyczki i wezwała do wykupu weksla. W tej sytuacji Sąd Okręgowy stwierdził, że łącząca strony umowa pożyczki nie została rozwiązana i obowiązuje nadal.

W postępowaniu apelacyjnym pozwana skierowała do powódki pismo z dnia 8 września 2020r, w którym oświadczyła jako pożyczkobiorca, składa oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

Pozwana w oświadczeniu o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego wskazała, że w przedmiotowej umowie pożyczki doszło do naruszenia ustawy o kredycie w zakresie świadczenia usług finansowych, w zakresie:

1. Brak w umowie warunków zmiany stopy oprocentowania pożyczki (odsetek umownych). w myśl art. 30 ust. 1 pkt 6 u.k.k umowa o kredyt konsumencki powinna określać stopę oprocentowania kredytu oraz warunki jej zmiany z podaniem indeksu lub stopy referencyjnej, o ile ma zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu; jeżeli umowa o kredyt konsumencki przewiduje różne stopy oprocentowania, informacje te podaje się dla wszystkich stosowanych stóp procentowych w danym okresie obowiązywania umowy. Na podstawie przedmiotowego przepisu pożyczkodawca jest zobowiązany do zamieszczania w każdej umowie informacji o stopie oprocentowania udzielanej pożyczki. Przedsiębiorca w Umowie P. wskazywał jedynie na wartość oprocentowania - 9,85%, nie informując konsumenta o tym, jak oprocentowanie może zmienić sią w trakcie umowy, co jest niezgodne z dyspozycją art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k.

Brak jest również w umowie pożyczki z dnia 14 lutego 2018 roku informacji, że w przypadku zmiany, a dokładnie obniżenia przez Radę Polityki Pieniężnej NBP, wysokości maksymalnych odsetek kapitałowych, poniżej wskazanej w umowie pożyczki stopy odsetek umownych tj. 9,85% co automatyczną powoduje zmianę odsetek umownych wskazanych w umowie pożycz, wysokość maksymalnych odsetek umownych wynosi 7,20% w skali roku). Treść umowy pożyczki wprost sugeruje, że wysokość odsetek maksymalnych może przekraczać wysokość maksymalnych odsetek kapitałowych. Brak jest również informacji, że po zmianie wysokości stopy maksymalnych odsetek kapitałowych poniżej stopy wskazanej w umowie, pożyczkodawca dokona ponownego przeliczenia wysokości rat i doręczy konsumentowi aktualny harmonogram.

2. Brak wskazania w umowie pełnej nazwy i adres pośrednika kredytowego.

3. Brak pełnej informacji o odstąpieniu (w myśl art. 53 ust. 1 u.k.k)

4. Brak skutku odstąpienia od umowy.

5. Brak podania poprawnej informacji w zakresie proporcjonalnego zwrotu poza odsetkowych kosztów i odsetek w przypadku wcześniejszej spłaty całości lub części pożyczki.

6. Wyłączenie w umowie pożyczki prawa konsumenta do wcześniejszej częściowej lub całkowitej spłaty pożyczki w myśl ustawy o kredycie konsumenckim.

7. Brak informacji o ewentualnych kosztach ponoszonych przez konsumenta na rzecz pośrednika kredytowego.

Wobec złożenia przez pozwaną oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego należy wskazać, że zgodnie z art. 45 ust. 1 u.k.k w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c u.k.k. konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie.

Jako podstawę skorzystania z sankcji kredytu darmowego pozwana wskazała, naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 6 u.k.k. i art. 53 ust. 1 u.u.k.

Celem art. 30 u.k.k. jest zapewnienie konsumentowi łatwego dostępu do informacji na temat warunków udzielonego mu kredytu oraz jego sytuacji prawnej w związku z kredytem. Dokument umowy, który otrzymuje konsument, ma stanowić zwięzłe kompendium informacji prawnej dla konsumenta, tak aby nie musiał on ponosić kosztów transakcyjnych (wysiłku, wydatków) w celu uzyskania potrzebnych mu wiadomości. Dokument umowy ma być instrumentem redukującym asymetrię informacyjną między kredytodawcą a konsumentem na temat sytuacji prawnej stron. Jeżeli umowa jest ważna (tzn. uzgodniono minimalne warunki tej umowy), a w dokumencie umowy nie zamieszczono elementów wymaganych przez art. 30 ust. 1 u.k.k. i elementów tych nie przekazano konsumentowi w inny sposób, kredytodawcę mogą spotkać sankcje o charakterze cywilnoprawnym (sankcja odszkodowawcza, sankcja kredytu darmowego na podstawie art. 45 ust. 1 u.k.k.), publicznoprawnym ( art. 24 ust. 1 u.o.k.k.) lub karnym ( art. 138c § 1 k.w.)

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 6 umowa o kredyt konsumencki powinna określać stopę oprocentowania kredytu, warunki stosowania tej stopy, a także okresy, warunki i procedury zmiany stopy oprocentowania wraz z podaniem indeksu lub stopy referencyjnej, o ile ma zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu; jeżeli umowa o kredyt konsumencki przewiduje różne stopy oprocentowania, informacje te podaje się dla wszystkich stosowanych stóp procentowych w danym okresie obowiązywania umowy.

W ocenie Sądu Okręgowego zawarta przez strony umowa narusza art. 30 ust. 1 pkt 6. u.k.k. . Rację ma pozwana, że brak jest w umowie warunków zmiany stopy oprocentowania pożyczki (odsetek umownych). W myśl art. 30 ust. 1 pkt 6 u.k.k umowa o kredyt konsumencki powinna określać stopę oprocentowania kredytu oraz warunki jej zmiany z podaniem indeksu lub stopy referencyjnej, o ile ma zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu; jeżeli umowa o kredyt konsumencki przewiduje różne stopy oprocentowania, informacje te podaje się dla wszystkich stosowanych stóp procentowych w danym okresie obowiązywania umowy. Na podstawie przedmiotowego przepisu pożyczkodawca jest zobowiązany do zamieszczania w każdej umowie informacji o stopie oprocentowania udzielanej pożyczki. Powódka w Umowie P. wskazywała jedynie na wartość oprocentowania - 9,85%, nie informując konsumenta o tym, jak oprocentowanie może zmienić sią w trakcie umowy, co jest niezgodne z dyspozycją art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k.

Brak jest również w umowie pożyczki z dnia 14 lutego 2018 roku informacji, że w przypadku zmiany, a dokładnie obniżenia przez Radę Polityki Pieniężnej NBP, wysokości maksymalnych odsetek kapitałowych, poniżej wskazanej w umowie pożyczki stopy odsetek umownych tj. 9,85% co automatyczną powoduje zmianę odsetek umownych wskazanych w umowie pożycz, wysokość maksymalnych odsetek umownych wynosi 7,20% w skali roku). Treść umowy pożyczki wprost sugeruje, że wysokość odsetek maksymalnych może przekraczać wysokość maksymalnych odsetek kapitałowych. Brak jest również informacji, że po zmianie wysokości stopy maksymalnych odsetek kapitałowych poniżej stopy wskazanej w umowie, pożyczkodawca dokona ponownego przeliczenia wysokości rat i doręczy konsumentowi aktualny harmonogram.

Do skorzystania przez pozwaną z sankcji kredytu darmowego wystarczające było naruszenie tego przepisu prawa, zdaniem Sądu Okręgowego w pozostałym zakresie nie doszło do naruszenia ustawy o kredycie konsumenckim.

Uruchomienie sankcji kredytu darmowego zależy od wykonania przez konsumenta uprawnienia prawokształtującego, bowiem sformułowanie, jakie zamieszczono w art. 45 ust. 1 u.k.k.: „po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia", jest typowe dla przypadków, w których w przepisach prawa cywilnego wprowadza się uprawnienie prawokształtujące (np. art. 88 § 1 KC, art. 395 § 1 zd. 2 KC, art. 499 zd. 1 KC). Ponadto pojęcia „oświadczenie", którym posłużono się w art. 45 ust. 1 u.k.k., ustawodawca używa w przepisach prawa cywilnego zazwyczaj dla oznaczenia oświadczenie woli, a nie oświadczenia wiedzy (informacyjne). Wykonanie uprawnienia prawokształtującego wymaga złożenia właśnie oświadczenia woli. Wykładnia językowa art. 45 ust. 1 u.k.k. wskazuje, że skutki związane z sankcją kredytu darmowego powstają – verba legis – „po złożeniu" oświadczenia.

Oświadczenie konsumenta uznaje się za złożone z chwilą, gdy doszło do kredytodawcy w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią ( art. 61 § 1 KC).Oświadczenie konsumenta powinno być złożone w formie pisemnej ad probationem ( art. 45 ust. 1 u.KK w zw. z art. 73 § 1 KC). Nie ma przy tym przeszkód , aby takie oświadczenie zostało złożone dopiero w trakcie procesu sądowego wytoczonego przez bank przeciwko konsumentowi o zwrot kredytu konsumenckiego w całości lub w części.

Oświadczenie o skorzystaniu przez kredytobiorcę z sankcji kredytu darmowego pozwana złożyła pismem z dnia 8 września 2020r. skierowanym do powódki , przy czym zostało ono doręczone stronie powodowej, co zostało potwierdzone przez powódkę w odpowiedzi na apelację pozwanej.

Zgodnie z art. 45 ust. 5 u.u.k. do wygaśnięcia uprawnienia dochodzi dopiero po roku od dnia wykonania umowy, przy czym nie wygasa ono w przypadku skutecznego wypowiedzenia umowy o kredyt konsumencki – ze skutkami ex nunc.

Przez wykonanie umowy należy rozumieć sytuację, w której należycie wypełniono wszystkie obowiązki w ramach stosunku kredytu konsumenckiego, w tym obowiązki powstające z mocy ustawy (np. odnośnie do zapłaty odsetek za opóźnienie na podstawie art. 481 § 1 KC). Chodzi o obowiązki dotyczące świadczenia głównego i świadczeń ubocznych, po stronie konsumenta oraz kredytodawcy, wykonane dobrowolnie lub przymusowo. W typowych przypadkach umowę o kredyt konsumencki uznaje się za wykonaną w dniu, w którym konsument spłacił ostatnią należność z tytułu tej umowy na rzecz kredytodawcy. Możliwe są jednak sytuacje, w których ostatnia czynność w ramach stosunku kredytu konsumenckiego należy do kredytodawcy. W takim wypadku roczny termin określony w art. 45 ust. 5 u.k.k. biegnie od daty wykonania tej czynności przez kredytodawcę.

Ponieważ do chwili wykonania przez pozwaną uprawnienia prawokształtującego umowa łącząca strony nie została wykonana, dlatego mogła ona skorzystać z sankcji kredytu darmowego.

Wykonanie przez pozwaną jako konsumenta uprawnienia określonego w art. 45 ust. 1 u.u.k. spowodowało zmianę treści stosunku kredytu konsumenckiego. Sankcja kredytu darmowego sprowadza się do pozbawienia kredytodawcy przychodów z tytułu określonego kredytu konsumenckiego, czyli utraty zarobku planowanego w ramach danej transakcji. Obejmuje zasadniczo wszystkie przychody kredytodawcy związane z kredytem konsumenckim, niezależnie od ich nazwy: odsetki, opłaty, prowizje, składki, koszty itp. Sankcja kredytu darmowego obejmuje także odsetki i inne koszty, które są pobierane w ciężar kapitału kredytu.

Wykonanie uprawnienia ma skutek wsteczny (działanie ex tunc) w tym sensie, że sankcja kredytu darmowego obejmuje – z pewnymi wyjątkami – wszelkie odsetki i inne koszty z tytułu kredytu konsumenckiego, niezależnie od okresu ich naliczania: przed wykonaniem uprawnienia czy po wykonaniu. Powoduje , że odpada podstawa świadczenia w odniesieniu do takich odsetek i kosztów, a konsument może potrącić swoje roszczenie o zwrot uiszczonych odsetek i kosztów z roszczeniem kredytodawcy o spłatę kapitału kredytu ( art. 498 i n. KC).

Odsetki, o których mowa w art. 45 ust. 1 u.k.k., oznaczają tylko odsetki kapitałowe. Odsetki za opóźnienie ( art. 481 § 1 KC) nie są, bowiem objęte sankcją kredytu darmowego. Kredytobiorca nie powinien być bowiem premiowany w sytuacjach, w których sam narusza postanowienia umowy o kredyt konsumencki, opóźniając się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki za opóźnienie zasadniczo pełnią funkcję zryczałtowanego odszkodowania, ewentualnie funkcję penalną i nie stanowią wynagrodzenia za korzystanie z kapitału kredytu. Funkcja odsetek za opóźnienie uzasadnia wyłączenie ich spod działania sankcji kredytu darmowego. Konstatacja ta odnosi się również do przypadków, w których wysokość odsetek za opóźnienie określono w umowie o kredyt konsumencki. Sankcja kredytu darmowego nie obejmuje takich odsetek (por. (T. Czech Komentarz do art. 45 u.k.k. w: Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. II. Wolters Kluwer Polska, 2018, Lex/el 2019).

Kredytodawca zachowuje także prawo do wszelkich kosztów związanych z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez konsumenta umowy o kredyt konsumencki. Koszty takie nie podlegają sankcji kredytu darmowego, o ile wynikają z ustawy lub skutecznie je zastrzeżono w umowie albo we wzorcu umowy.

Natomiast sankcja kredytu darmowego nie powoduje wygaśnięcia obowiązku konsumenta dotyczącego zwrotu kredytodawcy kapitału wykorzystanego kredytu. Jeżeli w umowie o kredyt prawidłowo ustalono termin i sposób spłaty kredytu, ale uchybienia dotyczą innych elementów treści tej umowy, to konsument zwraca kredyt w terminie i w sposób ustalony w umowie, tj. zgodnie z pierwotnie ustalonym harmonogramem spłaty kredytu, lecz bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy ( art. 45 ust. 1 in fine u.k.k.).

Powódka jako kredytodawca wskutek skorzystania przez pozwaną z uprawnienia z art. 45 ust. 1 u.k.k została pozbawiona prawa domagania się od pozwanej zwrotu prowizji w wysokości 3971 zł, opłaty przygotowawczej w kwocie 129 zł, wynagrodzenia z tytułu przyznania (...) w kwocie 900zł i odsetek umownych kapitałowych. Natomiast zachowała prawo do naliczenia umownych odsetek za opóźnienie (odsetek karnych), które zgodnie z punktem 4 ust.1 umowy odpowiadają wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, przy czym stosownie do treści art. 481 § 2 ¹ KC maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

W związku z brakiem skutecznego wypowiedzenia umowy powódka może skutecznie domagać się od pozwanej wykonania umowy, tj. na podstawie art. 354 § 1 KC w zw. z punktem 2 ust. 1 umowy. Jednak w następstwie skorzystania przez pozwaną z sankcji kredytu darmowego jest ona zobowiązana do zwrotu na rzecz powódki z tytułu zawartej umowy jedynie kwoty udzielonego kredytu - wynoszącej 5000 zł. Kwota ta, zgodnie z umową, powinna zostać zwrócona w 36 miesięcznych ratach, co oznacza, iż każda z 35rat powinna wynieść 139 zł, ostatnia szósta rata powinna wynieść 135 zł . Pozwana dotychczas zapłaciła na rzecz powódki kwotę 4186zł, co stanowi odpowiednik w przybliżeniu 30,1 należnych rat odpowiadających kwocie pożyczki.

Zgodnie z art. 316 § 1 KPC po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy; w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy. Wyrażona w powyższym przepisie zasada aktualności orzeczenia sądowego poprzez odesłanie z art. 382 KPC obowiązuje także w postępowaniu apelacyjnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2016 r., II PK 238/15).

Według stanu na dzień orzekania przez Sąd Okręgowy wymagalne były świadczenia pozwanej z umowy kredytu konsumenckiego za okres od 24 września 2020r r. do 24 lutego 2021 r. czyli sześć ostatnich rat. Pozostała do spłaty kwota kredytu wynosi 814 zł, płatana w sześciu ratach, przy czym pierwsza rata wyrównująca w kwocie 119 zł zaś pozostałe 5 rat po 139 zł.

Sąd Okręgowy zasądził należne odsetki umowne za opóźnienie od kolejnych rat od dnia 24 – ego dnia każdego miesiąca, bo zgodnie z harmonogramem płatność rat kredytu przypadała na 24 dzień każdego miesiąca (harmonogram k.64).

Uznając apelację pozwanej za częściowo uzasadnioną Sąd Okręgowy , na podstawie art. 386 § 1 KPC zmienił zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym w ten sposób, że zasądził od pozwanej na rzecz na rzecz powódki kwotę 814 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, przy czym maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) od poszczególnych kwot, odpowiadającym wysokości niezapłaconych za te okresy rat.

Zmiana wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o roszczeniu głównym spowodowała konieczność ponownego wydania orzeczenia o kosztach procesu za I instancję w oparciu o art. 100 KPC w zw. z art. 108 § 1 KPC Powództwo zostało uwzględnione w 11 % (powód domagał się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 7421,55 zł , a powództwo zostało uwzględnione co do kwoty 814 zł). Łącznie poniesione w pierwszej instancji koszty wyniosły 3884 zł, w tym powód - opłata od pozwu 250zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 1800 zł i opłata od pełnomocnictwa 17 zł, a pozwana - koszty zastępstwa procesowego ustalone na kwotę 1800 zł i oplata od pełnomocnictwa 17 zł. Stosownie do wyniku sporu powódka wygrała proces w 11% czyli w takim zakresie koszty powinna ponieść pozwana tj. (...) 11 % = 427 zł i taką kwotę powinna ponieść pozwana. Skoro pozwana poniosła koszty w wysokości 1817 zł, to powódka powinna pozwanej zwrócić kwotę 1390 zł ( (...)-427). Dodatkowo należy wskazać, że wysokość należnego wynagrodzenia pełnomocników stron w postępowaniu pierwszoinstancyjnym została ustalona odpowiednio w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U . 2015 poz. 1800 z póż zm.) i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. 2018 r. poz. 26

Dlatego Sąd Okręgowy , na podstawie art. 386 § 1 KPC zmienił zaskarżony wyrok w punkcie trzecim w ten sposób, że zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1390 zł zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W pozostałej części apelacja pozwanej podlegała oddaleniu jako bezzasadna, na podstawie art. 385 KPC, bowiem brak było podstaw do oddalenia powództwa w całości, skoro pozwana złożyła oświadczenie o skorzystaniu z kredytu darmowego i nie spłaciła całości kwoty pożyczki i pozostała do spłaty kwota 814 zł.

W świetle powyższych argumentów i skorzystania przez pozwaną z sankcji darmowego kredytu apelacja powódki podlegała oddaleniu jako bezzasadna. Ponadto Sąd Okręgowy w całości podziela argumentację Sądu Rejonowego, która legła u podstaw oddalenia powództwa co do wynagrodzenia prowizyjnego i opłaty za „Twój pakiet”.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 100 KPC w zw. z art. 108 § 1 KPC, zasądzając na rzecz pozwanej od powódki kwotę 352 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Apelacja pozwanej została uwzględniona w 32% , zaś apelacja powódki podlegała oddaleniu w całości. Razem koszty poniesione z apelacji pozwanej wynosiły 1100 zł. Na kwotę tę składało się wynagrodzenie pełnomocnika powódki w kwocie 450 zł , wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej również w kwocie 450 zł i opłata od apelacji uiszczona przez pozwaną w kwocie 200zł . Skoro pozwana wygrała własną apelację w 32% to w takiej wysokości powinna ponieść koszty postępowania apelacyjnego powódka czyli 1100 x 32 %= 352. Skoro powódka poniosła koszty w kwocie 450 zł, to należał się jej zwrot kosztów od pozwanej w wysokości 98 zł . Jednakże powódka przegrała własną apelację i winna pozwanej zwrócić kwotę 450 zł z tytułu poniesionych kosztów wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej. Dlatego tez należało dokonać kompensaty i pomniejszyć należne koszty pozwanej o kwotę 98 zł , co dało kwotę 352 zł (450-98).

Dodatkowo należy wskazać, że wysokość należnego wynagrodzenia pełnomocników stron w postępowaniu apelacyjnym została ustalona odpowiednio w oparciu o § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U . 2015 poz. 1800 z póż zm.) i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. 2018 r. poz. 26).